Vandaag in het Antwerpse fotomuseum de tentoonstelling met werk van Stephan Vanfleteren bezocht. Indrukwekkend en confronterend.
Vanfleteren zelf stelt in een toelichting dat zijn belangstelling in het bijzonder uitgaat naar 'getroebleerde landschappen en gehavende gebouwen' en dat hij een blik wil werpen 'achter de gordijnen tussen het behangpapier van armoede en eenzaamheid.
Je ziet dus geen glamourfoto's maar wel beelden in zwart-wit van verkrottende gebouwen, autowrakken overwoekerd door onkruid, mistige wegen zonder verkeer met verkeerstekens die er niet toe doen. Deze foto's ademen een onpeilbare eenzaamheid en vergankelijkheid uit.
Nog veel sterker en schokkender komen die eenzaamheid, aftakeling, 'tristesse' tot uiting in Vanfleterens 'koppen'. Vierdewereldmensen van bij ons. Mannen en vrouwen, geslagen door het leven, in de marginaliteit gedreven, met verwoeste gezichten en handen. Vooral ook in hun ogen zie je vereenzaming, wantrouwen, gelatenheid, vervreemding, zelfmisprijzen, pijn.
Vanfleterens ijzersterke foto's confronteren de kijker met een arm en lelijk Vlaanderen, ze maken je triest en ze dwingen je tot bezinning.
03-01-2008 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
|
