|
X/16
Vrijdag 4 september 2015
Een dorpsfilosoof met sigaret en “Pepsi”
We noemen hem de dorpsfilosoof. Hij heeft een sigaret in zijn rechterhand en altijd hetzelfde busje pepsi in zijn linker. Zo wandelt hij, zo zit hij, zo leeft hij. Zijn busje pepsi is evenwel gevuld met whisky. Hij is een verslaafde. Hij heeft een piepklein, donker winkeltje en wat hij eigenlijk verkoopt is niet duidelijk. We laten nooit na, als we in de buurt zijn, even met hem te praten. Als we zelf fruit gekregen hebben, willen we dat met hem delen, maar hij zegt dan dat hij het niet nodig heeft. Hij beweert dat er oorlog op komst is in Libanon en weet ook al wat hij zal doen. Dat zal in ieder geval het tegendeel zijn van lijdzaam toekijken. Hij praat met een grijnslachje, en is erg nerveus. Op een keer vroeg hij of hij mee mocht gaan met ons om eens te kijken waar wij wonen. “Kom en zie”. En die avond bleef hij bij ons. Hij was blij dat we eenvoudig leefden. Hij zei ook dat hij veel respect heeft voor pastoor Youssef omdat hij met een eenvoudige tweedehands wagen rijdt. Libanezen houden inderdaad van sjieke wagens. Je ziet heel veel luxewagens, grote BMW’s, Mercedes, audi, VW... maar ook de Japanse merken en de grote klassieke Europese wagens. Toegegeven, het landschap is hier zo bergachtig dat je er met een 2 pk-ke nooit geraakt. Onze dorpsfilosoof zoekt rust en zegt dat hij, als hij bij “de broeders” is, rustig wordt.
We hebben ondertussen goed contact met een erg actieve en een grote charismatische groep. Ze is oecumenisch, hoewel de meesten katholiek zijn. Er zijn bijzondere figuren bij. Eentje van hen was eens de grootste bordeelhouder van heel het Midden-Oosten en hij heeft er ook een figuur voor. Nu is hij onvermoeibaar in de verkondiging van het evangelie van Jezus. Een andere was verslaafd aan zijn uitbundig luxe-leven en heeft een tijd o.m. in Amsterdam geleefd. Op zijn eigen wijze heeft hij de Heer leren kennen, leren bidden en al zijn zorgen aan de Heer toe te vertrouwen. Nu is getrouwd, heeft twee kinderen en was een van de managers van de grootste alcoholleverancier, een multinational waar we liever geen reclame voor maken. Hij was verantwoordelijk voor de verkoop in zeven landen, maar vond zoveel corruptie in de hoogste leiding van zijn bedrijf dat hij weggegaan is. In een samenkomst met heel het bedrijf heeft hij verteld dat hij weggaat om Jezus en het evangelie beter te kunnen dienen. Hij vertrouwt er op dat hij het werk of de taak zal krijgen zoals God het wil. Enkele weken geleden had hij de leiding van een evangelisatiecampagne in Tartous, Syrië. Met twee bussen van hun groep trokken ze er naar toe om te bidden, het evangelie te verkondigen en de mensen te helpen. Hij wilde nog even langs komen vooraleer we naar Syrië zouden vertrekken. We stelden voor om met ons ’s middags te eten. Onze geburen helpen ons graag om eens een goed middagmaal klaar te maken.
We zaten net aan tafel op het terras toen de bel ging. Het was de dorpsfilosoof met sigaret en busje “pepsi”. Hij wilde alleen maar even bij ons zijn en niet eten. We zeiden dat het mee-eten een noodzakelijke voorwaarde was, die hij wat aarzelend uiteindelijk aanvaardde. Onze charismatische vriend begreep onmiddellijk dat het geen toeval was. Inmiddels telefoneerden wij naar een andere jonge verslaafde waarmee we al intens contact hadden gehad en die kwam graag mee-eten. Onze charismaticus heeft rustig zijn leven verteld en het sloeg echt in. De andere twee vertelden ook hun duistere kanten en ervaringen. Merkwaardige en menselijke geschiedenissen. De drie besloten contact te houden met elkaar en we eindigden met een gezamenlijk gebed. De avond voor ons vertrek kwam de dorpsfilosoof nog even langs, met sigaret en “pepsi”. Hij had voor zich een plan opgemaakt om langzaam sigaretten en whisky te beperken. Wij moedigden hem aan te bidden, beloofden voor hem te bidden en vroegen dat hij voor ons zou bidden. Wij verwachten van hem dat hij, wanneer wij mogelijk na enkele maanden terugkeren, flinke vorderingen gemaakt heeft. Hij weet nu met welke verrassing hij ons kan blij maken.
Er broeit wat in Libanon
De groene containers met huisafval worden
al vele weken niet meer opgehaald zodat je rond de containers, over het heel het land verspreid, een echt stort ziet groeien. Wie in de buurt woont of wie er langs komt krijgt meteen de stank er bij. Hier en daar werd ontsmettingsstof rondom gespoten en af en toe hebben de mensen alles zelf opgestookt, wat ook niet zonder gevaar is. En er is meer.
De laatste weken zijn er meerdere massamanifestaties geweest in Beiroet. Het volk protesteert tegen de onwil en de corruptie van de politici. Volgens de constitutie moet de eerste minister een soenniet zijn, de voorzitter van het parlement een sjiiet en de president een maronitisch christen. Al meer dan anderhalf jaar is er geen president. Een goede kandidaat is Michel Aoun, een sterke man met een goede reputatie. Libanon is evenwel de speelbal van buitenlandse grootmachten. Het sjiitische Iran wil graag Michel Aoun als president erkennen. De golfstaten, Saoedi-Arabië en Qatar samen met Israël willen dat ten allen prijze beletten. De meerderheid van de Libanezen is nu eenmaal (dank zij de zionistische zuivering door Henri Kissinger) soennitisch geworden.
Na de eerste manifestaties werd een onafhankelijke groep manifestanten opgericht, die zogenaamd de volkswil vertegenwoordigt. De bedoeling is het volk te manipuleren. Neen, dit is natuurlijk niet de “correcte versie” van onze media. “Correcte journalisten” maken de weg vrij voor meer buitenlands ingrijpen en overheersing van de grote mogendheden. Het volk en het land zelf tellen daarbij niet mee. Wij hebben de zogenaamde “volksopstand” in Syrië meegemaakt, die zo uitvoerig door de media werd beschreven en aangemoedigd. Met dezelfde leugens en het bedrog werden Irak en Libië vernietigd. Op dezelfde wijze werd de “volksopstand” in Oekraïne georganiseerd en nu moeten de media Rusland als de grote boeman en het wereldgevaar voorstellen, waarbij de NAVO met Amerika en zijn bondgenoten ijverig werken aan de “oase van de nieuwe wereldorde”. En dan maar jammeren over de vluchtelingen. Je hoeft de geheime diensten van de grootmachten niets meer te leren. De CIA en de Mossad weten al decennia lang hoe ze moeten te werk gaan in samenwerking met Engeland, Frankrijk, Turkije en de golfstaten. Wat was de boodschap van de Amerikaanse ambassadeur in Libanon, onmiddellijk na de eerste massamanifestaties in Beiroet? Dat de regering geen geweld mocht gebruiken tegen de manifestanten! Daarmee gaf hij onrechtstreeks de bedoeling van de buitenlandse machten weer. Die zullen wel infiltreren ( in de massamanifestaties. Wanneer het wettige gezag van het land hiertegen dan optreedt, kan het beschuldigd worden van een bloedige onderdrukking van de volkswil om zich dan het recht van een buitenlandse militaire tussenkomst toe te eigenen. “Correcte journalisten” zullen graag een handje toesteken, tot steeds grotere ellende van het volk. Juist vandaag, vrijdag, zijn de christenen alle manipulaties voor geweest. Klokken over heel het land hebben deze namiddag geluid en de christenen hebben heel Libanon werkelijk oranje gekleurd, de kleur van de christenen met Michel Aoun. Het Libanese volk wil zelf over zijn land en volk beslissen en niet de speelbal blijven van buitenlandse machten. Hopelijk kunnen ook de christenen eindelijk hun stem laten horen.
Toegegeven, we hebben een heerlijke tijd gehad in Libanon. We hebben overvloedig mogen ervaren hoe God doorheen de wereldse gebeurtenissen zijn eigen geschiedenis van heil schrijft. In het begin van onze tijdrekening dacht keizer Augustus ook dat hij de grote wereldheerser was en hij liet het goed voelen aan iedereen. Na twee millennia is zijn naam nog vaag gekend, vooral omdat hij toevallig vernoemd wordt in het kerstverhaal, de geboorte van Jezus, de enige, ware Redder en Heiland. De geschiedenis die Hij toen begon, zal de enige zijn die blijft.
Eindelijk terug in Mar Yakub
Zondag zouden zr. Carmel en moeder Agnes-Mariam ons in Qleiaat komen halen om dan vanuit Zikrit te vertrekken naar Syrië. De geburen stelden evenwel voor die zondag nog te blijven, dan zou iemand van hen, ons wel naar Zikrit brengen. Zo gebeurde het en zo konden we rustig het appartement opruimen, afsluiten en afscheid nemen. De man van het crême-glaçe-winkeltje gaf ons een hele doos mee, gevuld met zijn kostbare snoeperij. De kruidenier wilde dat we voor zijn winkel op straat met hem en de zijnen koffie dronken. We moesten nog even bij enkele geburen blijven hangen. Maandagmiddag celebreerden we onze laatste eucharistie en waren dan bij de buurvrouw, die ons zou wegbrengen, uitgenodigd om te blijven eten. Adieu Qleiaat, tot later als ‘t God belieft.
In Zikrit bleven we slapen, namen afscheid van de familie van zr. Carmel en zijn dan dinsdagmorgen vertrokken. Met een zekere heimwee reden we door de Libanese bergen. Zowel aan de Libanese als aan de Syrische grens was het bijzonder rustig. Telkens vijftien loketten of meer naast elkaar, die allemaal gesloten waren. Niemand stond aan te schuiven. Alleen enkele mensen bij de verschillende bureau’s. Wij gingen van de ene bureau naar de andere en waren na een halve dag klaar. Af en toe werd moeder Agnes-Mariam door klein of groot herkend en meer dan hartelijk begroet als een moeder die zorg draagt voor de nood van het volk. Aan de Syrische grens stonden twee vrienden, die tot onze gemeenschap behoren, ons op te wachten. En dan overal controleposten om te beletten dat jihadisten infiltreren. Tegen het vallen van de avond kwamen we met zr. Carmel in Qara aan, terwijl moeder Agnes-Mariam onderweg nog een en ander te regelen had.
De ontmoeting met de zusters was uiteraard bijzonder hartelijk. Ook de enige overgebleven moslimfamilie, die mee op het terrein werkt, kwam ons groeten en de kinderen gingen meteen met de fraters wat voetballen. De kleine Fadia (ruim 2,5 j) kon ons na enige aarzeling nog herkennen. Ze gaf me haar schoentjes en wilde met mijn sandalen op stap, waar ze uitbundig plezier in had. Abouna Georges, de byzantijnse priester van het dorp, zorgde voor een aangename verrassing. Al jaren hebben we hem gevraagd ons in te leiden in de byzantijnse gezangen. Hij is daar goed in gevormd. Ondertussen blijkt hij al meerdere lessen gegeven te hebben en toen hij donderdag de gemeenschap liet zingen, bleek ook dat ze een echt byzantijns koor vormde. Het zijn soms heel ingewikkelde gezangen, die louter op het gehoor aangeleerd worden. Je kunt er eventueel cassetten en cd’s van vinden, maar er bestaan geen noten van. Indrukwekkend mooi. En alles wordt gezongen uit volle borst.
We hebben enkele eigen ruimtes, die evenwel nog klaar moeten gemaakt worden. En zo hebben we meteen ons werk al. De zusters hebben het klooster ondertussen nog wat meer opgepoetst en fraaier gemaakt. De zandzakken voor de vensters van de refter zijn definitief verwijderd en de ramen zijn echt gepoetst. De kerk en de crypte hebben elk in het midden vijf houten banken. Alles ziet er proper en netjes uit. Het grote plein tussen de nieuwbouw en het klooster is nu min of meer het gebied van de fraters. Daar zitten we ook bij voorkeur samen voor onze geestelijke lessen, vorming en theologie. We voelen ons weer helemaal thuis.
Een van de twee mannen die ons aan de grens kwam ophalen is verantwoordelijk voor ons groot terrein. Hij wil ons graag rondleiden en tonen hoe de zaken er bij staan. We lopen onder een brandende zon. Helemaal aan het einde is een stuk grond dat bewerkt wordt door de geburen. Zodra ze ons zien moeten we bij hen thee komen drinken. Het gebeurt allemaal even hartelijk en eenvoudig. Hun woonst is opgetrokken uit ruwe betonblokken. Aan de schaduwkant van het huis ligt een betonblok tegen de muur en de vader zegt dat ik daar moet plaats nemen als abouna en oudste. Zij zijn met vijf mannen en wij met vier. Er worden nog enkele betonblokken aangesleurd en al vlug zitten we in een ronde. Eentje neemt wat dorre struiken en maakt een vuurtje. In een pikzwart moortje is water met thee. Met een stok wordt het moortje op het vuur gezet en op de kortste tijd is het kokend warm. Er worden twee glaasjes met thee gevuld en aangeboden. Wanneer we ons glaasje geledigd hebben, worden ze weer gevuld voor de twee andere bezoekers. “Daesh heeft mijn vee gestolen”, zegt hij lachend “en de soldaten hebben mijn boomgaard laten sterven”. Zijn boomgaard lag in de bergen, waar juist de terroristen huisden en wat door het leger uit veiligheid werd afgesloten. Deze familie heeft alles verloren behalve de glimlach en de eenvoud van een vredevol samenleven.
Europa en vluchtelingen
De tragedie van de vluchtelingen is nu dagelijks groot nieuws. Onze journalisten berichten het allemaal uitvoerig, met sprekend beeldmateriaal.
Vanuit menselijke en christelijke hoek wordt hier en daar opgeroepen tot meer hulp en begrip voor deze mensen. We moeten niet direct denken dat ons leven in gevaar is wanneer we hulp bieden aan armen, ook al zijn het grote aantallen. Begin gewoon met de mens in nood naast u. In deze zin hebben sommige bisschoppen, ook in ons land, een waardevolle oproep aan de wereld gericht. Het artikel van onze gezaghebbende journalist Mark Van de Voorde gaat eveneens in die richting (De xenofobe reflex is alom zichtbaar, deredactie.be, 29 augustus 2015). Er is dringende hulp en opvang nodig. We moeten echter ook de oorzaken durven zien om de ellende daadwerkelijk te verhelpen. Twee belangrijke elementen lijken mij in de gewone berichtgeving van onze media en in hogergenoemd artikel geheel te ontbreken.
Dat zovele mensen het Midden-Oosten ontvluchten, bewijst voor onze journalist dat zij niet in de jihadistische samenleving van een IS-land willen leven. Hierbij vergeet hij evenwel het allerbelangrijkste te vermelden. Zijn Irak, Libië, Syrië IS-landen? Als dat zo is, moet je er wel bij zeggen dat de westerse agressie deze landen zo heeft gemaakt. Vóór de invallen van het westen en hun lieve bondgenoten waren dit welvarende landen waarvan de bevolking in grote harmonie leefde. Irak werd in 2003 vernietigd, niet door islamitische terroristen of jihadisten, maar door christenen uit het westen, Engelsen en Amerikanen. In de jaren daarvoor stierven 5000 kinderen per maand omwille van de onmenselijke sancties van Amerika. En Libië is ook door onze Belgische F 16 gedurende maanden gebombardeerd, waar onze media nog steeds stilzwijgend aan voorbij gaan. Syrië hebben we zelf gekend als wellicht de meest harmonieuze samenleving. Terroristische groepen en IS zijn door het westen gemaakt om deze landen te ontwrichten en te onderwerpen. Een gezin dat voorheen welgesteld was maar nu geen dak meer heeft, geen bezittingen, geen vooruitzicht en iedere dag door verraderlijke terreurbendes kan sterven, heeft maar één verlangen: weg vluchten. Zij willen leven. Wij zijn het die de stroom van vluchtelingen mee-veroorzaakt hebben en blijven onderhouden. De kraan dicht draaien betekent, werkelijk aanvaarden wat Johannes Paulus II ooit gezegd heeft: “Ieder mens heeft het onvervreemdbaar recht in zijn eigen land te leven”.
Onze hoger vermelde journalist gaat nog verder. De stroom van vluchtelingen in onze richting bewijst voor hem dat de westerse beschaving niet in verval maar juist in opgang is. Hij wil ons met deze “geestelijke drug” helemaal verdoven. Wij doen het toch zo goed dat heel de wereld bij ons wil zijn. Ondertussen verdrinken massa’s vluchtelingen op zee. Lichamen van verdronken vluchtelingen spoelen aan op Europese kusten en daar zorgt onze opruimingsdienst wel voor. Vluchtelingen worden in containers vervoerd en bij aankomst blijken ze allen gestikt te zijn. Die vormen geen probleem meer. Erger nog, radeloze families die al hun bezittingen te gelde maakten om een overtocht of een reis naar Europa te betalen, worden onderweg welbewust vermoord. Ondertussen concurreren de Europese landen met elkaar om het meest radicaal hun grenzen af te sluiten. Buiten dolen duizenden gezinnen met kleine kinderen rond, opgejaagd als dieren of door de politie met matrak op afstand gehouden. In het beste geval staan ze nu in de brandende zon in lange rijen aan te schuiven.
De “Europese oase” van “een beschaving in opgang” is zelfbedrog en huichelarij. Europa wordt in feite steeds meer een versterkte burcht, ontoegankelijk voor mensen in nood. “De onmenselijke behandeling van vluchtelingen, de oprichting van nieuwe barrières die steeds meer onoverkomelijk zijn, de versterking van het staatsapparaat en het militarisme zijn het antwoord van de leidende elite op de onoplosbare tegenstellingen van het kapitalisme. De afkeurenswaardige handelwijze tegenover vluchtelingen is een product van een sociaal systeem dat ten diepste onmenselijk is”. (Peter Schars, La crise des réfugiés et l’inhumanité du capitalisme européen, mondialisation ca, 29 augustus 2015.
P. Daniel
05-09-2015 om 08:21
geschreven door Gust Adriaensen
|
