|
XI/27
Vrijdag 8 juli 2016
Een parochiecentrum op zijn oosters
Ons dorpje Qâra was al in het midden van de tweede eeuw een bisschopsstad en de bisschop van Qâra nam twee eeuwen later ook deel aan het eerste oecumenisch concilie (Nicea, 325). Vanaf de dertiende eeuw waren er meer dan tien kerken, maar toen kwam ook de ene vervolging na de andere. In 1266 zal sultan Baïbars de St Nicolaaskerk omvormen tot moskee, die nu nog de centrale moskee is. De religieuzen worden onthoofd en de christenen samengedreven en vermoord. Moslims kwamen niet de islam prediken, maar deden wat Mohamed en zijn eerste volgelingen deden. Christenen en alle andere “ongelovigen” werden gedwongen moslim te worden of ze werden gedood of tot slaven herleid. Dat is, volgens dr. Bill Warner ook het eigenlijke wezen van de islam (https://www.youtube.com/watch?v=t_Qpy0mXg8Y). Gelukkig zijn vele moslims veel beter dan hun islam-geloof. De Ottomanen hebben evenwel hun werk brutaal verder uitgevoerd. Nu is Qâra een moslimdorp van ‘n 20.000 inwoners met een 300-tal christenen en één katholieke (Grieks-melchitische) kerk: de St Michiel. De moslims (soennieten) weten dat hun voorouders christenen waren. Moslims en christenen leven nu in harmonie samen. Vorige week wandelden we met enkelen nog voor de centrale moskee terwijl de burgemeester met een groep zich klaar maakte om binnen te gaan voor het gebed. We werden begroet en omhelsd alsof we familie waren. Bij een begrafenis of een huwelijk zijn dikwijls vele vrienden moslims in stilte aanwezig.
In een afgesloten vierkanten complex vind je de kerk, de pastorie van abouna Georges, twee grote en mooie ontvangstzalen beneden en boven een aantal afzonderlijke zaaltjes. De grote ingangspoort en de twee zijpoortjes zijn gewoonlijk gesloten. Voor de eucharistie en voor elke samenkomst is de zijpoort open. Alles staat ten dienste van de parochianen. We hebben er al een huwelijk meegemaakt waarbij de binnenkoer als feestzaal dienst deed. Bij een begrafenis worden de twee zalen beneden gebruikt, de ene voor de vrouwen, de andere voor de mannen. Daar wordt tegelijk ook alles klaar gemaakt voor de maaltijd. Hiervoor zijn de mensen zelf verantwoodelijk. Al het nodige materiaal is voor handen en kan vrij gebruikt worden maar op het einde ruimt de familie zelf alles op, de tafels worden weer opgeborgen en de zalen gepoetst. Uiteraard is dit een enorme kostenbesparing voor iedereen.
Deze week hebben we weer aan een nieuwe activiteit in dit “parochiecentrum” meegewerkt. Enkele weken geleden hadden we al een namiddag verzorgd voor de vrouwen. Een andere namiddag en avond in de week is voorzien voor de kinderen en de jeugd. En daar hebben we deze week mee voor gezorgd. Er is vooreerst een grote groep kleine kinderen, waarvoor enkele vrouwen zorgen. De middengroep en de groteren krijgen echt catechese en geloofsonderricht. Om te beginnen vraag je maar wat ze belangrijk vinden in hun leven en daarmee kun je vertrekken met uit te leggen wat echt gelukkig maakt, waarin onze diepe waardigheid bestaat en zo kan het christelijk geloof als de enige weg naar het ware menselijk geluk in Jezus verkondigd worden. Dit wordt met bijbelonderricht toegelicht. Iets speciaals is dat ze allemaal graag Engels leren en zo wordt iedere behandelde bijbeltekst in het Arabisch én Engels gelezen. Velen kennen een beetje Engels. Hoofddoel blijft evenwel geloofsonderricht, waarmee de namiddag gevuld wordt. Daarna stormen allen naar beneden naar de binnenkoer. De kleine kinderen spelen op de grond of op de trappen. Enkelen hebben al een ping-pong-tafel geinstalleerd of een gewone tafel voor een of ander spel. De volwassenen, de verantwoordelijken scharen zich ook rond een tafel, waarbij iemand al koffie gezet heeft. Met de pastoor wordt er nagepraat.
In het westen zijn deze en andere vormen van pastoraal veel sterker georganiseerd, wat op zich zeer goed is. Daar bestaat jeugdpastoraal, doopsel- en vormselvoorbereiding, verloofdenwerking, huwelijkspastoraal of gezinswerking enzovoort. En dan zijn er nog de machtige christelijke organisaties. Hier moet men het zelf allemaal als het ware ter plaatse nog uitvinden, hoewel er enig materiaal voorhanden is. Dit heeft het voordeel dat men temidden van een moslimwereld meer nadruk kan leggen op de noodzaak van een sterke, persoonlijke, christelijke overuiging. Maar, er moet dan ook werk van gemaakt worden.
Wat niet mag gezegd worden
Al jaren schrijven we over de oorlogssituatie in Syrië. Iedere week krijgen we vrij talrijke aanmoedigingen of artikels toegestuurd, waarmee mensen hetgeen we schrijven willen bevestigen. Het bewijst dat veruit de meesten van onze lezers evengoed als ik weten wat hier gaande is. Toch komt er af en toe – hoe zelden ook – een negatieve reactie van iemand die geërgerd is omdat ik zo wat het tegendeel schrijf van wat je in de hele Atlantische pers dagelijks kunt lezen, de “informazione atlanticamente corretta”! Daarom wil ik deze keer eens trachten te schrijven, niet voor hen die deze berichten al lang lezen, maar voor de heel vele anderen. Ik tracht eerst hun ergenissen te begrijpen en zal dan gewoon enkele vragen stellen.
Zij zullen verwijten dat we de loftrompet steken op de “gruwelijkste dictator” ter wereld en “een bloedige dictatuur” , waarvan “iedereen weet” dat ze duizenden mensen in gevangenissen martelt, eigen volk uithongert en met containers vol gifgas uitmoordt. Zij vinden het ergerlijk dat voortdurend de VS, de NAVO en de bondgenoten in een kwalijk daglicht gesteld worden, terwijl zij in hun ogen zulk een schitterend werk verrichten. Onaanvaardbaar voor hen is verder dat Poetin en Rusland positief worden voorgesteld, terwijl deze naar hun mening de meeste verachting en wantrouwen verdient. En bij dit alles vinden zij dat het daarbij gaat om gekleurde politieke standpunten en dat een priester “niet aan politiek mag doen”. Dit zijn, denk ik, de voornaamste bezwaren en het laatste is misschien het meest delicate. Aan paus Johannes Paulus II werd heftig verweten dat hij zich rechtstreeks moeide met de politiek van zijn land door zijn openlijke steun aan de vrije vakbond Solidarnosc in Gdansk. In feite bleef hij onvermoeibaar getuigen van de waarheid en de waardigheid van de mens. En inderdaad was dit de voornaamste drijfveer voor de ontbinding van een onmenselijk communisme.
Ik steek de loftrompet op geen enkele staatsleider of regering. Als christen ben ik wel een loyaal burger door het wettige gezag te erkennen volgens Jezus’ richtlijn: “Geef aan de keizer wat de keizer toekomt en aan God wat God toekomt”. Vandaar erken ik de wettige Syrische president en zijn regering evenzeer als de Belgische. Van wie komt het dat de Atlantische pers altijd moet spreken over een Syrisch “dictatoriaal regime” en een Belgische of westerse “regering”? Mogen we een man erkennen die als oogarts een rustige praktijk wilde uitbouwen in Londen en dan plots, wegens het onverwachts sterven van zijn broer president moest worden en uiteindelijk in 2012 door een overweldigende meerderheid van zijn volk tot president werd verkozen in een meer-partijenstelsel? Internationale waarnemers hebben het democratisch gehalte van de verkiezingen vastgesteld zoals ook dat van de recente parlementsverkiezingen. Is het verboden vast te stellen dat de populariteit van die man steeds bleef stijgen?
Een heerlijk land
Het oude Syrië is de bakermat van de menselijke beschaving en de wieg van het enige, zuivere dat de mensheid ooit ontving, nl. het joods-christelijk geloof of wat François-René Chateaubriand in volle Franse Revolutie uitschreef in zijn “Génie du christianisme ou beautés de la religion chrétienne”. Met een flinke dosis onwetendheid en vooroordelen kwam ik voor de oorlog in Syrië toe. Ik beleefde een ware kultuurschok. Er was een behoorlijke welvaart en het leven was erg goedkoop. Al was de maatschappij niet volmaakt, ik trof er een verrassend harmonieuze samenleving aan en een overweldigende oosterse gastvrijheid. Er heerste een grote gelijkheid tussen mannen en vrouwen, tussen alle geloofsgroepen, als een model voor heel het Midden-Oosten en een veiligheid die België zelfs in zijn beste jaren nooit heeft gekend. Er was geen enkele dakloze en geen enkele Syrische vluchteling. Integendeel, honderdduizenden Irakese en andere vluchtelingen werden opgevangen en als gelijke burgers onderhouden. Het land had geen enkele schuld en bracht ook meer voedsel voort dan het zelf nodig had. En plots heerste alom dood en verwoesting. Wij hebben met eigen ogen gezien hoe vreemden van buiten af, gewapend, hier herrie kwamen maken, de jeugd uitnodigden en betaalden om mee te doen. Hetzelfde getuigden Syriërs over heel het land. Hoe komt het dat de Atlantische pers al vijf jaar lang spreekt van “een spontane volksopstand” van een “moe getergd volk”, dat “bloedig onderdrukt wordt”, waaruit een “burgeroorlog” ontstond? Of zoals een van onze journalisten, die zogenaamd “in de huid van een gewone Syriër” kroop, het uitdrukte: “Wij protesteerden, wij vroegen brood en kregen kogels...”. Toen ik hier kwam, kon men 10 platte broden kopen voor 1/10de van een euro (nu houdt de regering de prijs voor brood nog heel laag). Wie gaat in zulk een land en in zulk een samenleving protesteren voor brood?
Als iedereen plots weet dat de Syrische president en leger duizende mensen martelen, eigen volk uitmoorden en laten verhongeren, hoe komt het dat wij en het Syrische volk zelf dat niet weten? Uiteraard weten wij niet alles, maar wij maken het wel zelf mee en er is niet één familie die niet met het leger verbonden is. Hoe is het mogelijk dat een dergelijke dictator langer dan twee weken aan de macht kan blijven in een land dat ontwricht is? Als president en leger volk en land in een ijzeren greep hebben en bloedig onderdrukt houden, hoe is het dan mogelijk dat 1/3e van alle slachtoffers juist soldaten zijn, meer dan honderdduizend? Hoe komt het dat een “zo gruwelijk man” door alle lagen van het volk zo gewaardeerd wordt? Hoe komt het dat volk, leger, regering en president zo sterk één zijn en het mogelijk maakten dat Syrië nog blijft bestaan, ondanks het feit dat het door de helft van de “internationale gemeenschap” en hun ontelbare rebellengroepen uitgemoord en verwoest wordt? We hebben tweemaal een bijzonder ontroerende viering meegemaakt van het volk voor zijn “martelaren”. Dan voel je wat er echt in het volk leeft. Heb je daarvan ooit iets in onze pers aangetroffen? De president is meermaals een streek die door terroristen werd verwoest en door het leger weer bevrijd, gaan bezoeken, zoals bv. in Ma’aloula, waar nog de taal van Jezus gesproken wordt. Hij wil dat deze kostbare schatten ook van de christenen bewaard en hersteld worden. In gewoon burgerpak bezocht hij dit historische dorp en werd door het gewone volk bijna letterlijk versmacht, het was een spontaan onthaal dat ik nog nooit van een westers staatshoofd heb gezien. Heb jij daar in onze pers ooit één beeld van gezien?
Een grove schending van de soevereiniteit.
Al jaren stijgt een luide noodkreet op uit het Syrische volk. De Groot Mufti en de imams, patriarchen en bisschoppen van alle christelijke kerken, oversten van religieuze gemeenschappen, bezorgde Syriërs uit alle lagen, allen smeken eensgezind om de soevereiniteit van het land te respecteren, de waarheid te erkennen, de verwoesters uit het land terug te trekken en de steun aan de terroristen stop te zetten. Waarom wordt hiervan nooit één woord in de gewone westerse pers toegelaten? Anderzijds zijn er al politici uit nagenoeg alle westerse landen, privé naar hier gekomen, ze hebben met Damascus contact genomen en zelf vastgesteld wat hier echt gebeurt. Waarom wordt hun getuigenis systematisch weggehoond en weggecensureerd? Waarom is onze pers geobsedeerd door een nieuwe Syrische regeringen en een nieuwe president? Moeten de VS of de Belgen daarover beslissen? Is dit niet uitsluitend een zaak van het Syrische volk zelf? Waar blijven nu de grote westerse helden van de democratie?
Op 29 juni heeft het Iraakse leger Falluja van de IS kunnen bevrijden. Een lange colonne wilde naar Syrië vluchten en de VS vroegen aan Irak deze colonne met rust te laten omdat het zogenaamd om vrouwen en kinderen ging. Het Iraakse leger heeft hen toch aangevallen en een ongemeen grote hoeveelheid zware wapens aangetroffen, die door de VS officieel geleverd waren aan de ”gematigde rebellen”! Louter per abuis, denk je? En waarom is dit en de zovele gelijkaardige verhalen het vermelden niet waard in onze pers? Jawel, af en toe worden ook de gruwelen van de terroristen in Syrië vermeld, maar nooit zonder dat er uitvoerig wordt herhaald dat Assad en zijn leger zijn volk martelt, uitmoordt en uithongert, “zoals iedereen weet”. De toestand in Aleppo blijft tragisch. Enige tijd geleden melden onze media dat het Syrische leger en de Russen hospitalen en burgerwijken bombardeerden en dat de VS en haar bondgenoten enkele kopstukken van IS hadden uitgeschakeld. De bekende christelijke arts uit Aleppo, dr. Nabil Antaki is toen o.m. naar Frankrijk getrokken om in een aantal conferenties te getuigen dat het precies het tegendeel was van de waarheid. Hij smeekte om op te houden met deze leugens, waardoor Aleppo verwoest wordt. Waarom komt er nooit een dergelijk authentiek getuigenis in onze media? Waarom blijven de VRT zoals de andere westerse media nagenoeg uitsluitend over de toestand in Syrië de berichten verspreiden van het Syrisch Observatorium voor de Rechten van de Mens, een organisatie van de moslimbroeders in London, opgericht en gesteund om Syrië te ontwrichten? Toeval?
De Russen hebben op vraag van en in samenwerking met de Syrische regering op één maand tijd veel meer en veel efficienter (met een veel kleinere legermacht) de IS en de terroristen in Syrië bestreden dan de monstercoalitie van de VS met alle bondgenoten gedurende een heel jaar. Waarom wordt niet gezegd dat het de meest efficiënte en enige wettelijke actie is? Waarom worden alle acties van de VS en hun bondgenoten in Syrië niet aangeklaagd in onze media als zijnde tegen het internationaal recht en tegen het handvest van de UNO, omdat zij de soevereinteit van het land niet erkennen en misbruik maken van hun zogenaamd recht op zelfverdediging? Valt Syrië de VS aan? Valt Syrië België aan? Welk recht hebben zij dan om hier tegen de wil de wettige regering in te komen bombarderen?
Zou het misschien kunnen zijn dat ...?
De CIA pleegde twee staatsgrepen in Syrië (in 1949 en in 1957) om de Amerikaanse pijpijn te kunnen aanleggen voor Saoedi-Arabië en Qatar naar de Middellandse Zee en zo Rusland de pas af te snijden. Beide mislukten. In 2009 werd Bashar al-Assad opnieuw onder druk gezet om de Amerikaanse pijplijn te aanvaarden maar hij weigerde. Gans de tijd voorzag de CIA fondsen om Syrië te ontwrichten en sinds 2009 ging het in versneld tempo. Forse sommen werden besteed aan het vormen van een negatief beeld over de Syrische president, de garantie voor de stabiliteit van volk en land. En plots stond een totaal onbekende president in het centrum van de wereldbelangstelling. In heel het westen wist iedereen wat die man de hele dag met zijn leger deed: eigen mensen martelen, uithongeren en vermoorden. Een overvloed aan spotprenten (is dat informatie?) en (getrukeerde) video-beelden (het materiaal uit Amerikaanse gevangenissen is onuitputtelijk!) bevestigden dit alles dagelijks. Zou het misschien kunnen dat hier toch een reukske aan is?
Als de VS zo edelmoedig zijn, waarom doen ze dan niet meer voor de schrijnende armoede van steeds meer Amerikanen in eigen land en komen ze een land met een behoorlijke welvaart en een grote harmonie plots “helpen” met (hun terroristengroepen en) een overmacht aan militair materieel en vernietigingswapens? Zou het misschien toch kunnen zijn dat de Syrische crisis juist veroorzaakt is door de VS en bondgenoten om hun politieke, economische en strategische belangen? Zouden de VS misschien hun politiek van meer dan zestig jaar geleden gewoon willen verder zetten? Zou Syrië misschien het zoveelste (37ste ?) land zijn dat door VS-NAVO onderworpen moet worden? Zou het kunnen dat dit ene doel telkens met andere, aangepaste middelen wordt nagestreefd: door een militaire invasie, door het omverwerpen van de regering en het aanstellen van een marionet, door de coalitie van Syrië-Hezbollah-Rusland-Iran zo veel mogelijk tegen te werken en er zeker niet mee mee te wreken, door de oorlog en de vernielingen zo lang mogelijk te laten voortduren en zelfs door vredesgesprekken voor te zitten en telkens te laten mislukken?
En waar zou die volkomen eensgezinde blindheid van de hele Atlantische pers vandaan komen? Zou het misschien kunnen dat ze geheel gedomineerd wordt om deze belangen te steunen, zoals een journalist van de Frankfurter Allgemeine, een van de grootste Duitse dagbladen uitvoerig getuigt (ULFKOTTE Udo, Gekaufte Journalisten: Wie Politiker, Geheimdienste und Hochfinanz Deutschlands Massamedia lenken, Kopp Verlag, 2014.)? Hij beschrijft hoe hij er zelf aan moest meewerken om zijn baan niet te verliezen.
Het Syrische volk weet heel goed wat het al meer dan vijf jaar meemaakt en kent zijn moordenaars en zijn beschermers maar al te goed. In heel Syrië zie je nu op auto’s, vlaggen en gebouwen de twee foto’s van Assad en Poetin. De ervaring van het Syrische volk is precies het tegendeel van de gefabriceerde leugens die dagelijks gebeiteld worden in de openbare opinie van het westen. Deze tragische werkelijkheid heeft het volk tevens in een onwrikbare overtuiging verenigd: zij willen als één familie stand houden tegen de leugen die hen uitmoordt en verwoest. Paus Franciscus zegt het nu in een video-boodschap “Vrede is mogelijk in Syrië” aldus: “Terwijl het volk lijdt, worden ongelooflijke bedragen besteed aan wapens voor strijders. En sommige landen die wapens leveren, zitten dan ook nog aan tafel om over vrede te spreken. Hoe kun je geloven in iemand die u met zijn rechterhand streelt en u met zijn linkerhand slaat?” (Zenit, 5 juli 2016).
Aan welke kant sta jij? Blijf je neutraal en wil je zogenaamd geen politiek standpunt innemen, dan laat je de leugen en de moordenaars vrij hun gang gaan. Dan kunnen mogelijk na een tijd de laatste christenen uit het Midden Oosten als martelaars vereerd worden. En in een grootse viering zal de Amerikaanse pijplijn in Syrië ingehuldigd worden als een hoogtepunt en beslissende bijdrage aan de wereldeconomie. Steun je de waarheid en de waardigheid van mensen, dan sta je aan de kant van de onschuldige slachtoffers. Uw houding betekent wel leven of dood voor velen.
Epiloog
Nadat Jezus de 72 leerlingen uitgezonden heeft om als weerloze schapen temidden van wolven het Rijk Gods te verkondigen, mensen te genezen en duivelse machten uit te drijven, zegt Hij: “Ik zag de satan als een bliksemstraal uit de heme vallen” (Lucas 10, 18). Hiermee voorziet en voorspelt Hij dat de satanische macht eens definitief zal gebroken worden. Satan is de aartsleugenaar en de aartsmoordenaar, die op dit ogeblik nog vrij spel lijkt te hebben en veel handlangers telt. Dit duivels rijk zal eens instorten om plaats te maken voor waarheid en gerechtigheid. Laten we ons daarop voorbereiden. Kom, Heer Jezus. Uw Rijk kome.
P. Daniel
08-07-2016 om 22:18
geschreven door Gust Adriaensen
|
