VI/63
Vrijdag 25 oktober - vrijdag 1 november 2013
De maskers zijn gevallen maar het drama gaat verder
De gevechten die vrijdagavond rondom ons begonnen, werden uiteindelijk verderop uitgevochten. Zo hebben we in onze schuilplaats een niet al te onrustige nacht gehad. We verwachten dat de opruiming in onze streek (Qalamoon) nabij is, hopelijk met het einde van de barbaarsheden en het herstel van de veiligheid en vrede voor allen. En dat zeggen we nu al een jaar lang. Bovendien is het best mogelijk dat het leger ons dorp voor het laatst bewaard, omdat het een heel speciaal smokkeldorp is. Dan duurt het dus nog langer vooraleer de rust hersteld is.
Inmiddels hebben duizend rebellen met wagens en machinegeweren het politiecommissariaat van Sadad (25 km hier vandaan) ingenomen, alsook de officiële gebouwen, het hospitaal en de post. Drie christenen werden vermoord en verschillende kerken beschadigd. Wie kon is gevlucht. Ook het naburige Hofar is door rebellen ingenomen. Een 1.500 mensen, vooral ouderen, vrouwen en kinderen werden gegijzeld, afgesloten van elektriciteit en water. Ze trachten te overleven met wat ze nog binnen hun bereik hebben (voor de laatste ontwikkelingen zie verderop).
En de ellende houdt nog niet op. Zaterdagmorgen wordt het bericht verspreid dat het Jezuïetenklooster van Sint Vartan in Aleppo ingenomen zou zijn door meer dan 2000 takfiristen (soennieten die iedere afwijking van het soennisme radicaal willen uitroeien). Het ligt in de wijk van Midane als een buffer voor de christelijke wijk. Het is een noodkreet aan de wereld en een vraag om gebed. Zij hopen dat het leger hen nog kan bevrijden. (Le Veilleur de Ninive, Alep, le couvent Saint Vartan
). Hierover krijgen we verder geen bevestiging.
Al is onderhand wel duidelijk wat hier gaande is, de westerse onverschilligheid blijft pijnlijk. De Tunesische overheid heeft terloops toegegeven dat er 800 van hun landgenoten hier vechten. Uit meer betrouwbare bron blijkt dat er niet minder dan 17.000 tot de tanden toe gewapende Tunesische fanatiekelingen in Syrië actief zijn, buiten de vele anderen! Naast de Alawieten en de Syriërs in het algemeen, worden wel degelijk de christenen geviseerd. Tientallen christelijke dorpen zijn systematisch aangevallen, verwoest of uitgemoord. Het doel is het meest kostbare patrimonium van de menselijke beschaving en van het christelijke geloof uit te roeien. Dit hoort tot de eindstrijd. Maaloula vormt met zijn gebuur de enige twee dorpen waar nog Aramees gesproken wordt. In één school in Maaloula werd tot voor kort Aramees onderwezen. Nu is de directeur overleden. Hafez, de vader van de huidige president was zeer gehecht aan deze school omwille van de grote culturele waarde. Het Aramees wordt hier beschouwd als de taal van Abraham en de taal van Jezus, waarmee het Hebreeuws, het Arabisch en het Syriac verwant zijn. En Sadad is een Syriac orthodox dorp uit het tweede millennium voor Christus.
Ook de westerse waanzin gaat voorlopig nog door
De westerse media, politici én christenen blijven voorlopig nog grotendeels de voorgeschreven leugens herhalen om de vernietiging van Syrië en de uitroeiing van de christenen te bespoedigen. Je kent het refrein inmiddels wel. Alle massaslachtingen zijn het werk van die baarlijke duivel van een president met zijn gruwelijk leger en als barbaarsheden van gewapende groepen te opvallend zijn eindigen ze hun verhaal eenvoudig met: het is niet geheel duidelijk wie achter de aanslagen zit. En zo blijft het westen en zijn bondgenoten de criminaliteit voorlopig nog toedekken. In een westers artikel (het vermelden niet waard) over de jongeren in Damascus, die zich georganiseerd hebben onder de slogan over ons lijk worden dezen smalend vergeleken met primitieven die zichzelf willen offeren voor een dictatoriaal stamhoofd dat ze als god vereren! De betreffende journaliste heeft geen enkel besef van hun ware motieven, noch van wat hier gebeurt en evenmin van de eenheid, diep geworteld in het Syrische volk dat zich als één familie tot het uiterste zal verdedigen. Ondertussen kan de oppositie een deelname aan de vredesconferentie van Genève 2 rustig blijven afwijzen omdat ze zogenaamd niet willen onderhandelen met een president en regering die volgens hen de oorzaak van alle ellende is in Syrië. Hiermee verliezen ze bij sommigen wel wat gezag. Immers wie niet wil onderhandelen toont dat hij geen vrede wil. Er zijn evenwel nog genoeg anderen die denken dat de oppositie groot gelijk heeft. Zodoende kiezen ze er voor niet mee te doen om ondertussen met alle geweld de moorden en verwoestingen te kunnen opvoeren. Ook de officiële vredesgezant Elakhdar al-Ibrahimi heeft gemeend de dubbelzinnige rol van de UNO te moeten steunen en de rebellen een flinke duw in de rug te geven door te verklaren dat 40 jaar bestuur van de Assads nu wel genoeg is. Hij werd evenwel onmiddellijk en resoluut teruggefloten door Syrië, Rusland en anderen. Het is immers niet aan hem, als vreemde eend, om te beslissen hoe er hier bestuurd moet worden. Hij heeft nu zijn les geleerd en er zich bij neergelegd dat alleen het Syrische volk het recht heeft over de huidige én toekomstige regering te beslissen zonder enige regionale of internationale inmenging. Ondertussen gaan moorden en aanslagen verder, vooral gesteund door Saoedi-Arabië en Turkije. De eersten zijn woedend omdat Amerika niet meer openlijk wil meehelpen om Syrië klein te krijgen. En wanneer bedoeïenen en kamelen woedend zijn, kunnen ze dat heel lang volhouden. Gelukkig zet Saoedi-Arabië zich hiermee zelf steeds meer buiten spel en werkt het aan zijn eigen ontbinding. Vrouwen, nog wat geduld, misschien krijgen jullie toch nog de kans om met een auto te rijden in dit koninkrijk! En Turkije heeft zulk een massa fanatiekelingen aan de grens met Syrië verzameld dat ze tevens een gesel en reëel gevaar vormen voor eigen land. En dan Qatar, de gewichtige kabouter, die zijn heftigheid tegen Syrië al flink verminderd heeft. Hij denkt meer aan eigen economische belangen. Hij voorziet dat hij toch niet aan tafel zal kunnen zitten met zijn grote vrienden om de Syrische koek onder elkaar te verdelen en wil daarom nu Syrië als belangrijk transitland niet helemaal verliezen. Ook Frankrijk, een grote promotor van de ontwrichting van Syrië begint de trappers te verliezen. Nooit eerder was een Franse president zo onpopulair. Hij heeft er alles aan gedaan om met de grofste leugens de Syrische president omver te werpen. Nu krijgt hij van hetzelfde laken een broek. En de Fransen hebben daarvoor niet eens leugens nodig. Als er een radicale ommekeer naar rechts komt zou Frankrijk de banden met de NATO wel eens kunnen verbreken en zal er aansluiting gezocht worden met een op geestelijk gebied rijkere bron, Rusland. Dan is er meteen hoop dat een radicale islam aan banden wordt gelegd, een op hol geslagen Amerikaans individualisme en neoliberalisme verdreven wordt, samen met het homohuwelijk, de gendergekte en de mensonwaardige veterinaire manipulaties met het menselijk leven. Het kan nog spannend worden.
Christenen, samen met alle mensen van goede wil, sta op!
Het wordt tijd dat christenen, samen met alle mensen van goede wil, opstaan en zich verenigen om het kostbaarste erfgoed van de menselijke en christelijke beschaving te verdedigen!
Zaterdag wordt buiten de Syrisch orthodoxe kathedraal van Sint Joris te Damascus een indrukwekkende avond- en gebedswake gehouden met kaarsjes en plakkaten in solidariteit met de door terroristen gegijzelde christenen van Sadad. Deze wake is een onderdeel van vijf dagen ononderbroken gebed. Syriërs van allerlei geloofsstrekkingen alsook moslims en moskeeën nemen er aan deel. Mgr. Matthew Khoury, secretaris van de Syrisch orthodoxe patriarch doet een oproep aan alle naties die tot heden Syrië en zijn heldhaftige soldaten hebben gesteund in hun moedige strijd tegen het internationaal terrorisme. Tevens roept hij alle internationale mensenrechtenorganisaties op om nu in dit dramatische uur achter Syrië te staan. Zondagavond zien en horen we op tv dat het leger het dorp Sadad is binnengetrokken. De tientallen vrachtwagens, die de opstandelingen hadden buit gemaakt, werden door rebellen hier in Qâra heroverd en teruggegeven aan de priester van Sadad. Er zijn in het dorp veel verwoestingen aangericht aan huizen en kerken. Bovendien heeft het leger twee massagraven gevonden van 30 vermoorde mannen, vrouwen en kinderen. De rebellen hebben ook jacht gemaakt op een gepensioneerde generaal, Matanius Karyaks Kasis, die een symbool was van heldenmoed. Hijzelf was echter in een ander dorp. Zijn broer werd wel gevonden en vermoord.
Voor ons is het een gelegenheid om onszelf nog striktere veiligheidsregels op te leggen en tegelijk nog intenser te bidden. We hebben nu ook op onze bij uitstek vrije zondag een doorlopende aanbidding met uitstelling van het Allerheiligste Sacrament voorzien, mét aanbidding tot middernacht, in het vaste geloof dat daar een kracht van uitgaat voor allen. Ook de volgende dagen houden we deze vorm van gebed aan, opdat de mussalaha (verzoening) over heel Syrië bevrijdend werk zou kunnen doen. We wisten dat er opnieuw zou geprobeerd worden om in Muadamiyet (voorstad van Damascus) de nog gegijzelden vrij te krijgen nadat de vorige poging zo dramatisch mislukt was door plotse aanvallen van de rebellen die een valstrik hadden opgezet (zie vorige berichten). Natuurlijk zijn we zeer blij wanneer we dinsdagavond al mogen vernemen dat er nog eens 2300 vrouwen en kinderen vrijgekomen zijn. We zien ze op tv. Sommigen lachen, anderen wenen, ouderen strompelen, zieken worden gedragen. Ziekenwagens en autobussen staan klaar om hen naar een tijdelijk onderkomen te brengen. En ja, we zien ook hoe mensen moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel om de hals vallen. Indien hier enkel Syrische rebellen actief zouden zijn dan was de oorlog vlug voorbij. Bovendien heeft de president een algemene amnestie afgekondigd voor Syrische opstandelingen die de wapens neerleggen en zich overgeven. Het groot gevaar komt van de tienduizenden buitenlandse extremisten, gesteund door buitenlandse grootmachten die enkel komen om dood en vernieling te zaaien en uiteindelijk Groot Syrië te herstellen, maar dan als een strikt islamitische staat (omvattend Jordanië, Israël, Palestina, Libanon, ongeveer de helft van Turkije en Irak), de ISIS (Islamitische Staat van Irak en Syrië). Deze strijders van ISIS zijn ook Raqqa binnengevallen, hebben het kruis op de kerk vernield en vervangen door hun vlag en zeggen er een moskee van te zullen maken. Deze strijders liggen zelfs overhoop met al Nousra.
Tekens van hoop
In Beiroet heeft het eerste algemeen congres voor de christenen van het oosten plaats gevonden. De initiatiefnemer dr. Faoud Abou Nader wil de aandacht vestigen op de noodzaak van de aanwezigheid van de christenen in het oosten. Ze zijn niet alleen de oorspronkelijke bewoners maar zij dragen ook op heel bijzondere wijze bij aan de cultuur, literatuur, wetenschap, economie en een harmonieus sociaal leven van het land waar zij wonen. Zij zijn de voornaamste bewerkers van de vrede. Zij verdienen gehoord en gecontacteerd te worden. Met het verdwijnen van de christenen in het oosten staan de waarden van de menselijke beschaving op het spel: vrijheid, gelijkheid, rechtvaardigheid, menselijke waardigheid
Op de vraag hoe het westen hiervan overtuigd kan worden antwoordt de initiatiefnemer met een wedervraag: hoe kan de islam in het westen vreedzaam geïntegreerd worden wanneer in het oosten de christenen verdwijnen? Er waren vertegenwoordigers van 14 oosterse kerken aanwezig, vanuit gans het Midden Oosten, Turkije, Iran, Egypte en Marokko.
Het laatste succesvolle initiatief van de mussalaha-beweging omtrent de bevrijding van gegijzelden, werd ruim in de media verspreid. Zelfs kwam moeder Agnes-Mariam blijkbaar met een kort interview op de VRT 1 in het woensdagmiddagnieuws, zoals vrienden ons enthousiast meldden. Ze verdient het ook. Zij is het die met het grootste gevaar voor haar eigen leven (nu nog!) telkens het initiatief neemt (weliswaar op het smeken van de mensen zelf) om persoonlijk met de rebellen contact te nemen. Bovendien is het VRT nieuws in verband met Syrië de laatste dagen objectiever aan het worden. Proficiat, doe zo voort.
Het nieuws van de plaatsing van s werelds grootste Christusbeeld in Saidnaya begint door te dringen. De gedachte ontstond in 2005 bij patriarch Ignace IV van Antiochië. De Russische stichting Geestelijke erfenis van St. Paulus en de Theologische Academie van Moskou namen het initiatief. Een 39 meter (2 x zo hoog als onze Romeinse toren!) bronzen beeld werd vervaardigd door de Armeense kunstenaar Artush Papoian. Het beeld werd geplaatst op 14 oktober 2013 (een feestdag van Maria bij de orthodoxen), daags nadat de paus de wereld toegewijd had aan het Onbevlekt Hart van Maria. Sommige wegen en gebieden werden gecontroleerd door de rebellen. Afgevaardigden van de Russische en Oekraïense Orthodoxe kerk konden zowel van de rebellen als van het leger een driedaagse staakt-het-vuren bereiken. En er werd gedurende drie dagen werkelijk niet geschoten! Het beeld werd geplaats op de 2.100 m hoge berg van de Cherubijnen, een heilige plaats zowel voor joden, christenen als mohammedanen. Het beeld draagt de titel: Ik ben gekomen om de wereld te redden. De monumentale en zegenende Christus in Syrië is tevens zichtbaar in Jordanië, Israël, Palestina en Libanon. Heer, laat UW RIJK nu komen in Syrië, in het Midden Oosten, in heel de Arabische wereld, in Europa, in Amerika, in Afrika, in Asië, in heel de wereld!
01-11-2013 om 07:48
geschreven door Gust Adriaensen
|