Pater D. Maes over Syrië
Donderdag 20 september.
De kinderen zijn voor het eerst weer naar
school gegaan. De klassen schijnen overvol te zitten omwille van de
vele vluchtelingengezinnen in Qâra. Fier komen de kinderen terug met
allemaal nieuw schoolgerief dat ze daar gekregen hebben: schooltas,
pennenzak met een overvloed aan pennen, twee gommen, drie
puntenslijpers en 8 gewone potloden made in China! De directeur van
de school in Quosseir, een vurig christen die nu bij ons leeft,
kreeg in een telefoon vanwege de regering de vraag waarom de school in
Quosseir niet open ging. Met pijn in t hart antwoordde hij dat er
geen leerlingen meer zijn.
s Avonds projecteer ik de fotos van ons verblijf in België en de
ontmoetingen die we gehad hebben. Daarna wordt een komische videootje
getoond die gemaakt werd voor de verjaardag van een van de mannen, nl.
degene die verantwoordelijk is voor binnentuin. Omdat zijn tomaten
beter zijn dan die op het terrein, werd daar een hele parodie rond
gemaakt en ziet men hoe hij, zogezegd, zijn tomaten stiekem rood
verft. De verrassing en het plezier waren compleet. Hij zelf begreep
pas bij zijn verjaardag dat het gepruts voor een video de voorbije
dagen voor hem was.
Vrijdag 21 september.
Gisteren zijn we tevens met vier kandidaten
begonnen met het 1ste jaar theologie, fundamenteel. Ook
Johannes-Paulus II heeft een deel van zijn priesteropleiding, werkend
in een Solvay-fabriek in oorlog doorgebracht. Waarom zouden wij het
niet doen? Het gebeurt nog in het Frans of het Engels en eentje maakt
er een Arabische vertaling van. Het is tevens een aansporing om onze
woordenkramerij te beperken. Trouwens, als God zulke praatzieke wezens
als mij (en sommigen van u wellicht) geschapen heeft, zou het dan niet
de moeite zijn om ons af te vragen of Hij zelf ook niet iets te zeggen
heeft? En daar is stilte goed voor.
In de voormiddag wordt er verder gewerkt op het terrein: tomaten,
boontjes, appelen, amandelen, olijven, nieuwe aanplantingen, water
geven... Er is werk in overvloed, voorlopig nog in de brandende zon
(terwijl het s avonds al flink afkoelt). s Morgens doet ieder
persoonlijk gebed, s middags of s avonds is er meestal eucharistie.
s Namiddags is er eerst een ruime tijd rust en dan tijd voor
theologie en Arabisch. s Avonds is er eucharistie of vespers. Na het
avondeten is het heel de tijd gezamenlijke recreatie, waar ieder wel
verder de dingen kan afwerken die hij wil klaar krijgen. De jongens
hebben op het dak een gezellige tent gemaakt waar s avonds thee
gedronken wordt.
Tegen de avond ga ik met mijn tolk uit Quosseir op bezoek bij de
twintig moslims uit Quosseir die hier als vluchtelingengezin onderdak
gevonden hebben. Ze hebben laten weten dat ze graag hadden dat ik op
bezoek kom. Voor mijn vertrek ben ik er geweest en heb gebeden voor
hun oude moeder die zo ziek was. Nu vertellen ze dat hun moeder
genezen is en weer buiten wandelt. Ze zijn zo dankbaar en blij. En wat
een respect hebben deze moslims voor het christelijk geloof en voor
een katholiek priester, die niet eens hun taal spreekt (op enkele
woordjes of zinnetjes na, waarna ze aanmoedigend applaudisseren)..Met
vreugde hebben ze het pausbezoek in Libanon op tv gevolgd en zijn
boodschap gewaardeerd. Ze willen nu alles weten over de hiërarchie in
de Kerk. Zulk een geloof hebben we in meerdere christelijke middens
niet gevonden! Ondertussen komt een van de moeders binnen met zes
meisjes. Ze hebben aan onze amandelen oogst gewerkt. Ze vertelden ook
dat ze tijdens mijn afwezigheid eens op een zondag alleen in de kerk
zaten te bidden terwijl niemand van de gemeenschap kwam opdagen.
Abouna Georges had namelijk laten weten dat het te gevaarlijk was om
op weg te gaan en dat hij dus niet kon komen, wat zij niet wisten.
Moslims die s zondags naar de kerk gaan en christenen die afwezig
blijven! We hebben er allen hartelijk om gelachen. Deze avond vieren
we speciaal de eucharistie uit dankbaarheid voor de aanwezigheid van
deze mensen en de geest van vrede vol en liefdevol samenwonen. Moge
deze geest zich terug over heel Syrië verspreiden.
Hoe is het nu in Syrië? Wij vragen het ons ook af. Buiten is het op
dit ogenblik ijzig stil (behalve op de momenten dat de tien minaretten
hun gebedsoproepen lanceren) en binnen zitten we voorlopig nog
veilig. Alle deuren, ook binnen, zijn op slot en/of gebarricadeerd.
Nu komt er ook nagenoeg niemand meer naar het klooster. Sinds de
aanval op onze gebouwen weten de terroristen dat ze ook hier niet
veilig zullen zijn en dat het klooster voor hen toch geen goede
schuilplaats is. Laat dat dan nog een voordeel zijn.
De berichten in de westerse media, ook de zogenaamde katholieke,
blijven ons wel verontrusten. Een bericht over een internationale
conferentie over de opvang van de stroom van vluchtelingen lijkt wel
edelmoedig maar gaat grotendeels voorbij aan het echte probleem. Er
moet niet zozeer gezorgd worden voor de opvang van vluchtelingen, er
moet voor gezorgd worden dat mensen niet op de vlucht moeten! Hillary
Clinton is lang voor de Syrische crisis alle kloosters in Libanon gaan
bezoeken om te kijken hoe zij voor vluchtelingen zorgen. Hoe vroom,
denk je dan. Achteraf blijkt dat het dient om Syrië te kunnen
herschikken en alle christenen uit het land te verjagen (of te laten
uitmoorden). Deze westerse waanzin moet aan het licht komen en
ophouden. Laat Syrië gerust. Het is volwassen genoeg om zijn eigen
problemen, welke die ook zijn, op te lossen.
22-09-2012 om 18:44
geschreven door Gust Adriaensen
|
"Toen ik eten gaf aan de armen noemden ze mij een heilige.Toen ik vroeg waarom de armen niets te eten hadden, noemden ze mij een communist."
