Je gulp staat toch niet open?

De machtigen van Europa schreden de wereldpers tegemoet. Trichet van de Europese Centrale Bank, Merkel en Sarkozy . De twee laatsten duldden de armlastige Griekse Papandreou tussen hen in. Symbolischer en veelzeggender kon het niet: wij zijn de redders van Griekenland. Barroso en Van Rompuy op de tweede rij. De president van Europa moest nog van achter de rug van de Griekse premier wegschieten om op het laatste nippertje  ongeveer gelijktijdig met de anderen tot stilstand te komen voor het persleger.

Daar stonden ze dan. De foto van ap in De Standaard zegt boekdelen. Iedereen kijkt en keert zich naar de Europese president. Maar hoe. Blikken en gebaren vertellen werelden.

Trichet en Papandreou kijken geamuseerd en wat ironisch. Sarkozy gaat na of het pak van Van Rompuy van onberispelijke Franse snit is. Controleert tegelijkertijd of de gulp van de president wel gesloten is. Merkel en Barroso gebaren, de ene met nog een zweem van moederlijke aanmoediging, de andere met duidelijke geïrriteerdheid, dat van Rompuy iets mag/moet zeggen.

De president is van zijn melk. Zoveel is duidelijk. Kijkt beteuterd. Je ziet hem in paniek denken : ‘Moet /Mag IK iets zeggen?’ Herinner je nog de eerste keren dat je een nieuwjaarsbrief moest voorlezen? Doodsangsten stond je uit. Al die kwetterende oma’s en tantes (de opa’s en ooms kon het allemaal niet veel schelen) die je pushten om te starten. Afschuwelijk.

Ach Herman. Waarom sloeg je die opgeblazen ego’s niet plat met een schitterende, alleszeggende haiku? Of waarom siste je niet in het Pajottenlands: ‘Je kunt ze kussen.’ En dan in duidelijke taal: ‘Moi, je suis le Président!- I am the President!’.

Maar nee. Je staat erbij als een  betrapte en gepeste kleuter. En je moet ongetwijfeld gedacht hebben: ‘Was ik maar gezellig thuis in Sint-Genesius-Rode bij mijn Geertrui.’.

12-02-2010 om 20:57 geschreven door Gust Adriaensen

10-02-2010 om 08:54 geschreven door Gust Adriaensen