'De teloorgang van het katholieke collectieve denken drijft hen (knaldrangfanaten, consumentisten, cocaïnsnuivers...) bovendien naar een geestelijke eenzaamheid, die ze tevergeefs proberen te doorbreken met snelle solidariteit of haatcampagnes op sociale media en in gerelateerde consumptieclubs ', schrijft Stefaan De Buysscher in DS van 26 augustus.

Ook hij beseft, net als vele andere mensen, experts of niet, dat geestelijke eenzaamheid vaak een gevolg is van de verrafeling, de destructie, de verdamping van een zingevend en verbindend sociaal weefsel. Het kan niet ontkend worden dat religie (= verbinding) sterk voor dat weefsel zorgt. En in onze cultuur heeft het christendom, en in het bijzonder het katholicisme, een zeer grote rol gespeeld, die overigens in het sociaalculturele leven nog altijd belangrijk is.

Telkens wanneer ik auteurs lees, die wijzen op het wegvallen van religie als oorzaak van geestelijke eenzaamheid en vaak destructief individualisme, vraag ik me af, waarom zij niet onbevangen pleiten voor een herwaardering van religie als remedie? Ouderwetse pleinvrees?

26-08-2022 om 09:50 geschreven door Gust Adriaensen