|
Zaterdag 26 januari-vrijdag 1 februari
De toestand in Syrië blijft evolueren in de twee richtingen die we eerder al hebben beschreven. Enerzijds wordt de druk op diplomatiek vlak steeds groter, waardoor het westen verplicht wordt om een politieke oplossing te aanvaarden. Op internationaal vlak heeft Rusland hierin onbetwist de leiding en Iran op regionaal vlak. Gisteren zei Dimitri Peskov, woordvoerder van de Russische president nog openlijk dat de voorstellen van de Syrische president helemaal overeenstemmen met de akkoorden van Genève. De westerse media en politici proberen nog zoveel mogelijk Syrië in een kwaad daglicht te stellen maar hun invloed vermindert met de dag en hun obsessie tegen de president zal hun frustratie worden.
Op het terrein en zeker in Qara is de toestand echter zeer complex. Het is hier de plaats van de grote wapensmokkel van Al Qaeda. Op de grote weg gebeuren allerlei aanslagen, en dit op de meest onverwachte ogenblikken. We blijven regelmatig ontploffingen horen en geweerschoten, soms heel dicht bij. Dat doet ons wel even schrikken en dan blijven we best in de meest veilige plaatsen, want er kunnen altijd brokstukken in het rond vliegen, zoals al herhaaldelijk gebeurd is. Anderzijds zijn de bazen van de oppositie in Qara wel akkoord dat aan ons klooster niet geraakt mag worden. Ook hebben abouna Georges, de byzantijnse pastoor van Qara en zijn christenen goed contact met de oppositie. Het gevaar van losse bendes en van al Qaeda blijft evenwel erg groot. De meerderheid van de bevolking wil dit evenwel niet. We horen hier het getuigenis van een man wiens zoon als soldaat in het Syrische leger gedood werd en die zich nu in zijn plaats als vrijwilliger aanbiedt, met de uitrusting van zijn zoon. Er blijken zon 30.000 soennieten in Aleppo zich aangeboden te hebben in het Syrische leger om de stad te beschermen.
Alvast heeft mgr. Silvano Tomasi, permanent waarnemer van de heilige Stoel bij de Verenigde Naties ook zijn steentje bijgedragen (24 jan.) door te stellen dat fanatici en fundamentalisten de godsdienst in Syrië misbruiken om te doden en te verwoesten. Hij vraagt uitdrukkelijk dat de minderheden een stem zouden krijgen in de oplossing van het conflict: de christenen, de alevieten, de Druzen, de sjiieten en de Koerden. Hij verklaart verder dat christenen wel degelijk het mikpunt zijn, omdat ze als medestanders van de regering worden beschouwd. Tenslotte stelt hij dat de oplossing van het volk zelf moet komen en dat buitenlandse machten de oplossing alleen maar bemoeilijken. Allemaal voorzichtige diplomatieke taal, maar een goede verstaander heeft maar een half woord(enboek?) nodig, als hij het wil verstaan tenminste.
Vrijdagavond belt de moeder van onze jonge Libanees (22 j) om te zeggen dat zij een veilig transport gevonden hebben om hun zoon eindelijk naar huis te halen. Zij zullen hiervoor heel de verantwoordelijkheid op zich nemen. Hij was hier eigenlijk gekomen om even kennis te maken en na een aantal jeugdontwrichtingen wat evenwicht te vinden. Hij heeft echter meer dan een jaar alles mee gevolgd. De ouders waren erg bezorgd om de grote onveiligheid hier en wilden hem al veel vlugger naar huis halen. Zaterdagmorgen is hij vertrokken en s avonds veilig toegekomen in Libanon.
Zondag verschijnt eindelijk abouna Georges weer. Wat doet het deugd nog eens een byzantijnse zondagsviering te hebben met veel wierook, twee processies, gezamenlijke gebeden en gezangen doorheen gans de eucharistie. En het zingen gebeurt niet met afgemeten piepstemmetjes maar met volle stem, waarbij je dan nog de schrille kinderstemmen hoort. We bidden bijzonder voor de nieuwe bisschop. In tegenstelling tot de orthodoxe kerk zit de grieks-melchitisch-katholieke kerk van ons bisdom Homs-Hama-Yabroed zo goed als in het slop. De vorige bisschop was helaas niet de goede man op de juiste plaats. Vele jaren hadden we dan goede administrators, nl. een aartsbisschop van elders. Nu heeft mgr. Jean Abdo, afkomstig uit Yabroed aanvaard hier bisschop te zijn en allen zijn er erg dankbaar om. Hij werd als bisschop in Argentinië op handen gedragen en is bereid hier een bisdom, dat op vele gebieden lijdt, te besturen. Hij is een leerling van de oude geliefde bisschop Ibrahim Nehme, die we enkele keren mochten ontmoeten en die ook de eerste was die, samen met zijn priesterstudenten de zusters kwam helpen de ruinen opbouwen.
En s avonds is er weer een prachtige oude film: The Sound of Music, la Mélodie du bonheur. Wat is dat een hartverwarmende film op muzikaal, menselijk, religieus en politiek gebied: de wijsheid en ruimdenkendheid van de zuster overste, de gouvernante Maria die de kinderen en hun vader van robotten geleidelijk tot mensen weet te maken die liefde-bekwaam worden, de vader die onmiddellijk de ontwrichting van zijn land heeft doorzien en moedig afwijst
Vanaf maandag verloopt het leven wat soepeler omwille van de duidelijk toenemende veiligheid. De kinderen en de zusters hoeven niet meer beneden te slapen maar kunnen terug hun eigen kamer betrekken (wat wij al een tijd geleden gedaan hebben in de toren). Sommige deuren binnen worden niet meer vergrendeld en de dagorde wordt stilaan zoals vroeger. Vooral heerst er een algemene overtuiging dat de ellende van de oorlog en die voortdurende onveiligheid nu niet lang meer zullen duren. Met veel plezier vieren we s avonds weer een verjaardag, met gebak. Dit is wel geen biscuit met veel slagroom maar toch een lekker gebak met eigen vruchten: amandelen, abrikozen, granaatappels, vijgen
kortom iets waar je rustig een hele brok van kan eten.
Overigens is het wel opvallend dat tot heden hier nog niemand ziek geworden is. Volgens mij ligt dit voor een deel aan het gezonde eten en het feit dat hier geen kamers verwarmd zijn, met uitzondering nu van sommige slaapkamers die een klein elektrisch vuurtje hebben. Regelmatig wordt samen gewerkt of gegeten in een kamer waar een houtvuurtje brandt. We moeten er bij zeggen dat we alleen in het begin even een flinke koude kregen en daarna is het zachter weer geworden. De sneeuw is verdwenen en blijft alleen op de bergtoppen nog zichtbaar. Het vriest alleen s nachts nog. Dat we tot heden nog geen strenge winter gehad hebben is goed nieuws voor de ontelbare vluchtelingen die have en goed kwijt zijn (mede dank zij het westen dat hier eventjes voor zichzelf de vrijheid en democratie wilden komen brengen). Als Amerika, Israël, Europa, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar evenveel steun en geld geven om Syrië weer op te bouwen als ze gegeven hebben voor de ontwrichting van het land, zullen we vlug alle miserie vergeten zijn. Dat ze alvast maar beginnen met hun omhalingen te organiseren, waarvoor uiteraard onze hartelijke dank
met de groeten van het Syrische volk en bijzonder van de christenen.
Een doodgewoon huiselijk probleem. Het wasmachine in de toren is al enkele weken kapot. Er is een klein vervangstuk nodig voor de deur en dat moet komen van Deir Attieh (20 km verder). Het is nu nog te gevaarlijk om dat daar eventjes te gaan halen. Gelukkig was er nog een oud kramikkelijk wasmachine en dat deed het, als je ieder half uur eens ging duwen om het terug in gang te zetten. Zo gaat het soms ook met sommige mensen, maar het werkte. Vorige week viel ook dat ding in pan: de deur kapot! Een vriendelijke werkman van Qâra kwam hier fier aandraven met een oude deur, maar die paste net niet. Ondertussen is hij met iets teruggekomen dat wel past, tenminste voor het oude machine. Ik kan mijn was gaan doen en ophangen boven op het terras. Aan de vijf washandjes zie ik precies hoeveel weken het geleden is dat ik nog gewassen heb. O ja, de mannen doen niet liever dan voor mij wassen, maar ik vind het nu aangenaam zelf ook eens iets te kunnen doen door de vuile was in de machine te stoppen en later op te hangen aan de draad op het terras. En als het toevallig in de namiddag en de avond eens begint te regenen, laat je de was gewoon een dag of twee langer hangen. Er zijn zoveel mensen in Syrië die veel ergere zorgen hebben. De zon kom er s morgens meestal toch wel even door. De klederen worden netjes opgeplooid en over strijken wordt hier doorgaans niet gesproken. We doen niet moeilijk in die dingen. Bovendien komt die werkman twee dagen later terug met het goede model van deur. Problemen met de was zijn voorlopig weer opgelost.
Donderdag na het middagmaal is het een huilpartij zonder einde. De kleine Sjams werd hier ruim drie jaar geleden als een straatkind opgevangen. Uiteindelijk werd de moeder gecontacteerd die daarna ook enkele keren op bezoek kwam. Vorig jaar hebben de ouders elkaar teruggevonden en zijn hier op bezoek geweest maar de kleine Sjams was nog bang van hen. Nu hebben de ouders beslist te verhuizen naar Libanon en terug samen te beginnen met Sjams. Aan het einde van de maaltijd kwam ze de zegen vragen terwijl de tranen al begonnen te rollen. We hebben gebeden en gezongen voor haar. Sjams barste in snikken uit. De twee andere meisjes volgden meteen. Ze hebben zo dikwijls samen ruzie gemaakt, samen straf gekregen, samen gezongen, gedanst en gefeest. En als de een iets deed wilden de anderen het ook doen. Wanneer Sjams afscheid neemt van ieder, beginnen de tranen ook bij de anderen te rollen. Tijdens de eucharistie zie ik plots dat Sjams nog vrolijk bij ons is, maar nu is haar moeder er bij. Terwijl we een eenvoudig avondmaal willen nemen in de zetels komt de moeder aandragen met een grote voorraad falafels, met vlees en kaas. Moeder en kind blijven nog overnachten om morgenvroeg te vertrekken. Moge hun gezin groeien in eenheid en liefde, in geluk en vrede. En wij ook.
01-02-2013 om 08:31
geschreven door Gust Adriaensen
|
In een interview verontschuldigt Gerolf Annemans, de nieuwe voorzitter van het Vlaams Belang, zich voor vroegere uitspraken en standpunten van de partij, die als racistisch en ondemocratisch werden gebrandmerkt. Hij zegt: 'Wij strijden tegen andere partijen, niet tegen mensen, niet tegen vreemdelingen'.
