De Grote Gentse Neuzekesoorlog
Het kon niet blijven duren op de Gentse groentemarkt. Het liep echt de spuigaten uit. De twee neuzenverkopers leefden al lang op voet van oorlog. Het was in het verleden bij verbaal geweld gebleven en soms vlogen de cuberdons wel in het rond -wat niet onaangenaam was voor de omstanders-, maar nu was de fase van het fysieke geweld gestart. Kopstoten, vuistslagen, en het had geen haar gescheeld of ze hadden mekaars neus warempel afgebeten.
Tijd voor burgervader Daniël Termont om wijs en resoluut op te treden. Schorsing voor de twee neuzenkemphanen tot 1 mei. En toen kwam Daniël op een lumineus idee: een uitnodiging aan twee andere kemphanen om de plaats van de geschorste verkopers in te nemen. Toch wel een aantrekkelijk aanbod in deze verkiezingstijd.
Elio ging direct in op de vraag van zijn 'goeie vriend Daniël'. Ook Bart aarzelde niet. Na zijn pandaverkleedact had hij geen enkele rem meer om welke rol dan ook te spelen. Bracke had het hem weliswaar afgeraden achter een piramide cuberdons te gaan staan maar tegen intimi had Bart langs zijn neus weg verklaard dat hij al geruime tijd de overtuiging was toegedaan dat het beter was geen enkel advies van Siegfried op te volgen.
En zo staan onder ruime belangstelling tijdens deze mooie lentedagen twee politieke zwaargewichten, allebei, dat mag gezegd worden, gezegend met een forse neus, op de Groentemarkt in het prachtige Gent, achter de mooi opgestapelde paars-roze neuzekes.
Di Rupo met een paars-roze strikje, aanminnig en aandoenlijk in zijn magnifiek beheerste onhandig-, verlegen- en bedremmeldheid. De Wever, een zwart-gele schort met leeuwtjesmotief voorgebonden, zoals gewoonlijk wat nors, wat nijdig, wat wantrouwig, wat agressief, wat verongelijkt, wat gespannen om zich heen spiedend.
Bart heeft voor zijn kraampje, getooid met leeuwenvlag (zwarte klauwen svp), een bord geplaatst met de reclameslogan 'Hier de beste neuzen voor de welgestelde, hardwerkende, fiscaal uitgezogen Vlaamse ondernemer'. En de mensen die bij hem aanschuiven passen duidelijk bij wat er op het bord staat.
Elio houdt het eenvoudiger. Een kaartje met 'Neuzekes voor elke Belg' leunt tegen een piramide lekkernijen. En het is waarlijk een bont gezelschap dat Elio's neuzen wil savoureren. Autochtonen en allochtonen. Chic en sjofel gekleed. Zelfs een uitgebreide familie Roma heeft wat centen over voor de Di Rupoversie van de Gentse cuberdons. En ook Termont kiest ostentatief voor de neuzen van Elio.
De twee verkopers houden het voorlopig vrij beschaafd. Soms maken ze wel een lange neus naar mekaar maar op mekaars neus getimmerd, hebben ze tot dusver niet gedaan.
Daniël Termont is uiterst tevreden over zijn initiatief. Hij overweegt zelfs Elio en Bart de kans te geven nog langer hun neuzen te verkopen. Op de vraag wie van de twee de beste koopwaar heeft, antwoordt de geliefde Gentse burgemeester zonder aarzelen: 'Den Elio'. Maar hij voegt eraantoe: 'Ik moet toegeven, mijn culinaire smaak is niet zo verfijnd en duur. Ik ben een gewone volksjongen, geboren in een woonwagen. En ja, de Di Rupocuberdons zijn meer aangepast aan de smaak van de gewone Belg, van de gewone Gentenaar en van de gewone toerist.'
En niemand zal ontkennen dat Termont voor alles wat er bij het gewone volk omgaat en leeft, een fijne neus heeft.
17-04-2014 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
|
