Nelson Mandela in de muziek

De tien bekendste liederen volgens The Nation:

http://www.thenation.com/blog/175037/top-ten-songs-about-nelson-mandela#

07-12-2013 om 15:47 geschreven door Gust Adriaensen

“You must test everything, knowing that you will surely find counterfeits, illusions and dangerous traps to avoid,” Pope Francis said. “But, guided by the Holy Spirit, we will discover valuable opportunities to lead people to the luminous face of the Lord. Among the possibilities offered by digital communication, the most important is the proclamation of the Gospel.”
He said it is not enough to acquire technological skills, however important. He said the internet must be used to meet “often hurting or lost” real people and offer them “real reasons for hope.”
“The announcement [of the Gospel] requires authentic human relationships and leads along the path to a personal encounter with the Lord,” he said.
“Therefore, the internet is not enough; technology is not enough,” Pope Francis continued. “This, however, does not mean that the Church's presence online is useless; on the contrary, it is essential to be present, always in an evangelical way, in what, for many, especially young people, has become a sort of living environment; to awaken the irrepressible questions of the heart about the meaning of existence; and to show the way that leads to Him who is the answer, the Divine Mercy made flesh, the Lord Jesus.”

07-12-2013 om 13:50 geschreven door Gust Adriaensen

'Iets in mij protesteert en zegt dat, ondanks alle redelijkheid, bepaalde fundamentele waarden in de verdrukking zijn geraakt. Van wie zijn de aarde en de natuurlijke middelen die ze voortbrengt? Wat is ouder en echter: de aarde die wij samen bewonen of de grenzen die winnende naties erin hebben getrokken, meestal na bloedige oorlogen? Is het werkelijk zo dat in onze welvoorziene landen geen ruimte is voor een groter aantal vluchtelingen? Hoevelen onder ons hebben deze mensen al persoonlijk in de ogen gekeken? Het is raar om zeggen, maar op zo’n moment protesteert mijn maag tegen de redelijkheid van ons publiek discours. Waar zit ons klankbord voor de stem van het geweten? Waar zit ons klankbord voor de stem van God? Misschien dan toch in de maag.'

06-12-2013 om 14:12 geschreven door Gust Adriaensen

NELSON MANDELA 1918-2013

06-12-2013 om 07:44 geschreven door Gust Adriaensen

Uit een onderzoek van het Interdisciplinair Kenniscentrum Kerk en Samenleving, blijkt dat er nog heel wat potentieel in de christelijke gemeenschappen te vinden is en vooral bij de hoogopgeleide katholieken tussen 45 en 65 jaar.

Zij koesteren het christelijke geloofsverhaal, zijn bereid zich kerkelijk te (blijven) engageren, hunkeren wel naar binnenkerkelijke hervormingen en willen met anderen kernen van hoop en zingeving vormen.

Volgens 'Tertio' is het belangrijk die groep te mobiliseren omdat zij straks de kerk moeten dragen en het roer overnemen. Bovendien en vooral kunnen zij de brug vormen naar de 'levensbeschouwelijk gemiste generaties': hun niet-hoogopgeleide en kwetsbare leeftijdsgenoten, kinderen en kleinkinderen.

05-12-2013 om 11:58 geschreven door Gust Adriaensen

Sinterklaas

De schoen stond klaar,
wat hooi, een raap,
het briefje met de wensen
in pijnlijk schoonschrift,
onder de plattebuiskachel.

Op de koude zolderkamer
met gespitste oren,
met kloppend hart,
vol spanning liggen luisteren
naar elk geluid, elk gerucht.

Onder de dekens
je schuilhut bouwen,
dromen van heerlijke dingen,
rillen van angst voor straf
tot de schimmel langs draafde.

‘s Morgens heel vroeg het bed uit,
vol verwachting de trap af
en steeds weer het wonder:
de lege schoen
en je hartenwensen vervuld.

05-12-2013 om 07:53 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel 'Heb genade met de gratie', stelt rector Torfs van de Katholieke Universiteit van Leuven, dat we 'het gracieuze van de gratie' niet uit het oog mogen verliezen.

Hij ziet minstens drie gegronde redenen om het schenken van gratie niet zomaar van de hand te wijzen.

De eerste reden is zuiver erbarmen. Het is niet omdat iemand een straf verdient, dat hij ze altijd moet krijgen. Een tweede argument is dat de gratie(verlening) de onfeilbaarheid van de rechtspraak corrigeert. En een derde voordeel van gratie is dat ze het mechanische denken een halt toeroept.

De discussie over gratie houdt onze samenleving een spiegel voor, aldus Rik Torfs. Zij laat zien wie we zijn enw at wij denken. 'Hopelijk zal het oordeel van de komende generaties ons genadig zijn', besluit de rector.

Wijze woorden, voorwaar.

03-12-2013 om 07:48 geschreven door Gust Adriaensen

‘’t Is niet meer te doen met onze Rik’, zuchtte de aanminnige mevrouw Torfs, al in het deurgat. 'Rik reist wat af, is bijna nooit nog thuis. En dat ligt aan die columns in De Standaard.’

 Na lang aandringen had mevrouw toegestemd in een gesprekje. ‘Alleen omdat het voor Rasp is, had ze verklaard. ‘ Voor de welwillende stukjes die Rasp geregeld aan mijne Rik wijdt.’

 De weeklacht van mevrouw noopte tot nadere verklaring. En die kwam er ook, niet vooraleer we neergezeten waren op de robuuste Ikeabank in de eenvoudige leefkamer van de Torfsen en genoten van een kopje Max Havelaarkoffie.

 ‘Rik was altijd al gebeten door de reismicrobe’, stak mevrouw Torfs van wal. ‘Maar tijdens zijn senatorschap, beleefde hij echt een rustige periode. Hoe dom het ook was dat hij in de politiek ging, hij had zo goed als niets te doen. Onze Rik was toen veel thuis, lekker bij het haardvuur, samen bezig zijn in ons moestuintje, een heerlijke tijd. Maar sinds hij rector is, niet te vatten, jezusmina! Rik rotst de wereld rond, alsof zijn zielenheil ervan afhangt!’

 ‘Maar mevrouw’, vroeg ik, ‘wat hebben zijn maandagse columns in De Standaard daarmee te maken?’

 ‘Dat zit zo’, hernam de bevallige mevrouw Torfs. ‘Hij is bezig met een never-ending reeks over de plekken die hij ooit heeft bezocht en de boeiende mensen die hij daar heeft ontmoet. Hij is van mening dat hij, om inhoudrijke en lezenswaardige stukjes te kunnen schrijven, daar opnieuw naartoe moet reizen, of het nu Straatsburg, Johannesburg, Bittburg, Sint-Petersburg, Tokio, New-York, Rio de Janeiro, Moermansk, of waar dan ook, is. Hij wil 'toen' vergelijken met 'nu' en nagaan of de boeiende mensen van toen, nu nog even boeiend zijn, of misschien al wel het loodje gelegd hebben.’

 ‘Maar mevrouw’, vroeg ik, ‘Moet uw echtgenoot niet vooral in Leuven op zijn werk zijn? Het rectoraat van de grootste Katholieke Universiteit der Lage Landen, is toch niet niks?’

 ‘Ik wil u wat toevertrouwen’, fluisterde mevrouw Torfs. ‘Eigenlijk vraagt die job niet zoveel werk en inspanning. Een beetje rondlummelen in de uitgestrekte rectorssuite in de Hallen, krabbels zetten op documenten, professorale akkefietjes behandelen, docentenruzietjes oplossen. En weet je, onze Rik heeft altijd heel goed kunnen delegeren.’

 De lieflijke mevrouw Torfs stond op. ‘Willen we onze moestuin, eigenlijk moet ik zeggen ‘mijn moestuin’ want Rik zet er sinds hij reizende rector geworden is, geen voet meer in, eens van naderbij bekijken?’

 Het was een fraai tuintje met een grote variëteit aan groente. Tot mijn blijde, Kempense verrassing, bemerkte ik een bedje heilige boontjes, die ik had leren kennen in de magnifieke kruidentuin van de Postelse abdij. Ik vertelde het haar. Mevrouw glimlachte. ‘We hebben het zaaigoed ook in Postel gehaald’, zei ze, ‘bij broeder Guy, de herborist. We zijn en blijven Kempenaars, nietwaar. Het lievelingsgerecht van mijne Rik is overigens heilige boontjes in tomatensaus, daar kan ie extreem van genieten. Maar zelfs die delicatesse houdt hem niet meer thuis. Schrijf het gerust op: onze Rik is een echte rakker, ja, dat is hij!’

02-12-2013 om 13:22 geschreven door Gust Adriaensen