Pater Daniël Maes over Syrië
Zondag zaterdag 14-20 oktober 2012.
Abouna Georges laat weten dat het deze zondag toch niet veilig genoeg
is om die enkele kilometers van Qâra naar ons klooster af te leggen.
Er zijn ondertussen weer drie van de rijkste mensen uit het dorp
gekidnapt. Van de onveiligheid en de afwezigheid van ordediensten
maken bendes nu misbruik. In Yabroed 40 km verder heeft de oppositie
de leiding nagenoeg overgenomen en bepaalt nu het leven. En het leger
kan niet zomaar optreden omdat het dan een slachtpartij en verwoesting
wordt waar te veel onschuldigen slachtoffer van kunnen zijn. Af en toe
horen we ook overdag schoten. Hier betekent het concreet dat ik ook
deze zondag de eucharistieviering zal voorgaan en s middags eten we
weer gewoon binnen in onze refter, hoewel het nog steeds prachtig
weer is om in de tuin te zitten. En dit voor onbepaalde tijd. Om zich
af te reageren gaan de jongens en de kinderen op de binnenkoer
voetballen totdat ze er bij neervallen. Dan gaan we met de
medebroeders onder elkaar gezellig een tas thee drinken onder het
tentzeil op het dak, als soldaten in de loopgraven, in omgekeerde
richting.
Maandagvoormiddag krijgen we een alarmerende telefoon van abouna
Geroges uit Qâra. Terroristen hebben weer mensen ontvoerd en enkelen
vermoord. Nu houden ze een wilde manifestatie voor de moskee en dat is
juist in het verlengde van de straat waar abouna Georges woont en
waar zijn kerk staat. Zo hebben we destijds de opstand vanuit de
pastorie zien beginnen. Het leger komt er nu wel tussen maar als het
leger weg is zijn de problemen nog niet opgelost. Hij vraagt om te
bidden. s Avonds laat hij weten dat het uiterlijk weer rustig is maar
dat de vrede nog lang niet is weergekeerd. Voor ons een reden om
extra waakzaam te zijn.
Maandag vieren we het feest van de grote heilige Teresa van Avila en
s avonds kijken we naar een prachtige film van de heilige koptische
monnik Athanasius.
In het schilderen van de ramen hebben de jongens hun aangepast werk
binnen gevonden. Eerst moet de verf verwijderd worden, dan met
schuurpapier effen gemaakt en dan tweemaal geschilderd. Toch iets
anders dan een hele voormiddag voor een berg amandelen zitten om te
ontbolsteren en s middags de indruk hebben dat de berg alleen maar
groter geworden is. Ondertussen luisteren ze naar een interessante
onderrichting over de Apocalyps en als ze dit moe zijn, naar de
gezangen van Najib. En in de namiddag gaan we gewoon verder met het
organiseren van een eerste jaar theologie.
In Qousseir zitten 4000 terroristen die van het leger een ultimatum
van 48 uur gekregen hebben en dat voorspelt gewoonlijk nieuwe
uitbarstingen van geweld. Later vernemen we echter dat er een soort
overeenkomst is waardoor het rustig blijft. Maar ook elders in het
land blijft het bijzonder woelig. Wanneer de nieuwsberichten hier
zeggen dat er meer dan 200 doden gevallen zijn (op donderdag) dan mag
je aannemen dat er wellicht nog meer zijn. Ook in Aleppo blijft het
verschrikkelijk. En wij zullen nog een tijd opgesloten zitten in
onze eigen gebouwen met alle spanningen van dien: de jonges die iedere
nacht blijven waken, niet op het terrein kunnen om te oogsten, zorgen
dat de kinderen hun lessen en ontspanning krijgen en als ze s avonds
vroeger in de grotten gaan slapen zorgen dat er iemand bij is anders
is het een (gezellige) oorlog onder grond, waarbij niemand van de
zusters hun matras nog vinden
Een reden voor ons om eens rustig samen
te zitten en te kijken hoe we in deze bijkomende spanningen voor
elkaar het leven wat draaglijk kunnen maken. En de jongens hebben
alvast besloten s middags én s avonds voor de afwas te zorgen, omdat
veel extra werk op de rug van de zusters komt en af en toe voor het
spel met de kinderen te zorgen.
De verspieders van het beloofde land sneden een grote druiventros af
en namen ook wat granaatappels en vijgen mee (Numeri 13, 23). Dat zijn
nu juist de vruchten waar deze dagen hard aan gewerkt wordt, samen met
de amandelen. De massa granaatappels wordt vrijdag definitief
afgewerkt. De zoete pitten met hun sap moeten nog door een machine
gedaan worden om alleen het sap over te houden. Zo gebeurt het en s
avonds laat is het klaar. Er is natuurlijk een flinke portie apart
gehouden als dessert na de maaltijd. Op diezelfde vrijdag is echter de
jongste van de medebroeders jarig. De zusters hebben toch nog
ongemerkt tussendoor een flinke taart gebakken die s avonds laat nog
wordt opgediend en de vier medebroeders hebben s middags onder de
rusttijd ongemerkt een sketch voor hem voorbereid, zogenaamd over de
vier perioden van zijn leven: de baby van 2 j, de jonge revolutionair
van 15 j (hij heeft blijkbaar fel genoten van de nasleep van de
Libanese oorlog, maar is (gelukkig?) erg ziek geworden), zijn 1e
bekering op 22 j en de super heilige monnik op 84 j! Ieder nam een
periode voor zich. De zusters en de kinderen waren maar wat bereid om
de bijrollen in te vullen. En er is hier kleding en materiaal voor
toneel genoeg, doorheen de jaren verzameld. Het was een bijzonder
geslaagde, fantasierijke opvoering. En zo worden de spanningen van de
oorlog weer even vergeten.
Twee bijzonder hoopvolle tekens
De aanslagen gaan gewoon door. Vrijdag werd het hoofd van de
veiligheidsdienst in Libanon omgebracht, midden in de meest
christelijke wijk. Hij was voor Syrië. President el-Assad erkende
onmiddellijk dat deze aanslag tegen Syrië gericht was.
Toch is er nog een hoopvol teken op hoog niveau. De tegenhanger van
de Navo, de reeds eerder genoemde OTSC is op 8 oktober gezamenlijke
oefeningen begonnen in Kazakhtstan onder een Russische benaming die
zoveel betekent als Onschendbare broederlijkheid. De commandant
heeft laten weten dat ze klaar zijn om eventueel in het Midden Oosten
tussen beide te komen. Dit is geheel in overeenstemming met de
verklaring van Genève, nog door Kofi Annan op 30 juni onderhandeld.
Het Vrije Syrische Leger heeft dit akkoord verworpen en zich dus zelf
buiten spel gezet. Ondertussen zijn er tekenen dat het hoofdcommando
van de Navo in Incirlik (Turkije) stilaan zijn koffers wil pakken.
Sinds de aanslag op prins Bandar bin Sultan op 26 juli zijn de
jihadisten hun leider kwijt en worden oncontroleerbaar (zoals al bleek
uit de moord op de Amerikaanse ambassadeur in Libië). Tot zesmaal toe
heeft het commando van de Navo de jihadisten ingezet tegen het
Syrische Leger, dat hen telkens massaal heeft verslagen. Wil de Navo
zich zo van deze jihadisten ontdoen?
Saoedi-Arabië en Qatar doen uiteraard gewoon verder. Turkijë geraakt
steeds meer in enge schoentjes. Door herhaalde provocaties met Syrië
wilde Turkijë zich van de uitdrukkelijke steun van de Navo verzekeren.
De Russische burgers en kinderen in een Syrische vliegtuig werden op
potsierlijke wijze door gewapende soldaten bedreigd, terwijl er
helemaal geen verdachte wapens in het vliegtuig aanwezig waren. Het
enige resultaat is dat Poetin zijn bezoek aan Ankara, voorzien voor
15 oktober, voor onbeperkte tijd heeft afgelast. Zoveel is duidelijk
dat Rusland zich met politiek succes een sterke positie aan het
veroveren is om de stabiliteit van Syrië tegen het westen en zijn
Arabische bondgenoten te verdedigen. Turkijë is zichzelf met zijn
massa jihadisten inmiddels steeds meer onpopulair aan t maken in
eigen land en krijgt niet de steun die het zou willen om tegen Syrië
te vechten. De weg naar de vrede belooft nog lang te worden maar er is
hoop.
En dan nog een ander onverwacht gunstig teken. Paus en Kerk genieten
in onze tijd soms wel een groot moreel gezag maar hebben doorgaans
weinig politieke invloed. Paus Johannes Paulus II en moeder Teresa van
Calcutta hebben beiden persoonlijk president Busch gesmeekt om Irak
niet binnen te vallen. Tevergeefs. Op grond van leugens kon Amerika
gemakkelijk toeslaan, zelfs zonder toestemming van de veiligheidsraad
om Irak te ontwrichten, zoals door de groep opperheersers achter de
coulissen (Bilderberg-groep) al lang beslist was. Buiten de
honderdduizenden doden (?) werd de oudste beschaving voor goed
vernietigd alsook heel het oude Mesopotamische christendom en
bovendien een mechanisme ingevoerd waardoor de verschillende groepen
elkaar nog dagelijks naar het leven staan. Oorlog, de ideale bron van
blijvende macht en rijkdom! Het zelfde is voorheen meermaals gebeurd
en heeft zich daarna herhaald, o.a. recent in Libië. Tot heden heeft
het Syrische volk door zijn innerlijke grootheid nog stand gehouden.
Westerse politici samen met hun Arabische bondgenoten houden niet op
hen te steunen die dit land vooralsnog met geweld in de Arabische
Lente willen krijgen, door te blijven aandringen op militair
ingrijpen en steun aan de rebellen. Aan een vreedzame oplossing voor
het volk of een beweging van dialoog en verzoening (mussalaha) zijn ze
helemaal niet geïnteresseerd. Politici komen zogenaamd hun medelijden
betonen met de duizenden vluchtelingen in Turkijë, Irak of Libanon. Ze
beloven hulp en steun, die dan weer handig kan gebruikt worden om nog
meer wapens en terroristen vanuit die grenslanden in Syrië te
smokkelen. Dat er in Syrië zelf ondertussen, mede door hun schuld, nu
ongeveer twee miljoen vluchtelingen zijn, interesseert hen niet. Ze
zullen die zeker niet helpen, integendeel. Bovendien zijn er nu
propagandisten genoeg die deze westerse waanzin willen steunen. Er is
zelfs een Italiaanse religieus bij uit Syrië met een doctoraat
honoris causa van onze Alma Mater. Door Syriërs uit onze streek werd
hij al lang geleden ontmaskerd als een gevaarlijke haatzaaier (een
CIA-agent?). De bisschop zette hem het land uit en van zijn overheid
kreeg hij opdracht openlijk zich niet meer uit te laten over de
Syrische crisis. Maar de man doet in het buitenland gewoon verder. In
Vlaanderen geniet hij nog volop succes en de officiële kerkelijke
media, die nauwelijks enige aandacht schonken aan de hulpkreten van de
Syrische kerkelijke overheid, geven nu juist deze man een vrije
tribune om Syrië toch nog ontwricht te krijgen door het helpen van de
terroristen en het wurgen van de bevolking door sancties. Van onze
medechristenen in het westen moeten we dus voorlopig niet veel steun
verwachten.
Wat een verademing wanneer we dan plots vernemen dat de paus en de
bisschoppensynode besloten hebben een delegatie van kardinalen af te
vaardigen voor een ontmoeting met president Bashar el-Assad om het
Syrische volk te steunen en hulp te beloven. Patriarch Gregorios III
Laham kreeg de tranen in de ogen toen hij dit hoorde. Wat een
kaakslag aan onze politici die alles willen behalve met de man die
president is in dialoog te treden en de bevolking zelf, die om vrede
vraagt ter wille te zijn. Het is een profetisch teken. Laat het deze
keer dan eens uitdrukkelijk gezegd zijn tot spijt van wie het benijdt:
Leve de paus, leve de bisschoppensynode, leve de kardinalen die de
president gaan bezoeken! En leve al diegenen die, ook vanuit Syrië op
dit initiatief hebben aangedrongen.
En laat de westerse media, ook de
katholieke, dit initiatief maar negeren of afkeuren. Laat de honden
maar blaffen, de karavaan van de verzoening trekt toch verder.
21-10-2012 om 22:50
geschreven door Gust Adriaensen
|
