Geachte mevrouw,

Toen de ministersposten werden uitgedeeld stond u duidelijk op de eerste rij, want u kreeg een post die u niet verplicht kiezers met kaasschaven op droog zaad te zetten. Ik verneem dat u een portefeuille ontving die zo barstensvol geld zit dat u het rijkelijk uit kan delen. Het zal u dan ook niet verwonderen dat ik mij in een nieuwjaarsbrief tot u richt.

In café De Nieuwe Nachtegael aanschouwen wij al jaren met grote bewondering hoe u altijd alles uitgelegd krijgt. U begon als minister van Verkeer en korte tijd later vielen de verlichtingspalen op de E19 tussen Antwerpen en Brussel de ene na de andere om. Ze waren gewoon doorgeroest. Een andere minister zou van schaamte de kop in het zand steken. U niet. De hartveroverende glimlach waarmee u op het televisiescherm kwam vertellen dat u de zaak snel ging oplossen zal me altijd bijblijven. Een maand later waren de nog rechtopstaande lichtmasten omgezaagd. Vervolgens brandde er jarenlang van in Kontich tot in Elewijt geen licht meer op de autostrade, maar klachten over vallende palen werden niet meer waargenomen. De zaak was kordaat opgelost. Met weinig kosten bovendien.

Daarna werd u bevorderd tot minister van Onderwijs. Alle gazetten lieten weten dat het sindsdien lelijk achteruitgaat met onze schoolgaande jeugd. Er wordt zelfs beweerd dat onze jongeren niet meer begrijpen wat ze lezen. Als ze niet opletten, tekenen ze zonder door te hebben wat er staat, een contract bij Telenet of bij mevrouw Leemans (ik weet waar ik over spreek) en zitten ze voor jaren in de miserie. Toch hoorde ik u voor de verkiezingen vrolijk op de radio zeggen dat u gloeide van trots over uw prestaties bij onderwijs.

Net zoals Jezus Christus kunt u water in wijn veranderen. Ik heb zelf geprobeerd om uw omkeringstruc te gebruiken bij mijn schuldbemiddelaar, maar het was geen succes. Waarschijnlijk omdat ik niet beschik over uw open blik en geloofwaardige glimlach. Ook bij uw kameraad Wouter Beke pakt de verf niet. Toen hij zalvend probeerde uit te leggen dat hij de wachtlijsten beter kan verkorten indien hij ze eerst langer maakt, werd in De Nieuwe Nachtegael zelfs niet ­gelachen. De televisie werd uitgezet en op de jukebox werd J7 ingedrukt: ‘Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb.’

Op dat moment bevond ik mij naast een mens die me zei: ‘Het is raar dat er altijd maar gepraat wordt over subsidiebezuinigingen en nooit over de subsidies die groeien en blijven groeien.’ De ­figuur in kwestie was – gezien zijn maatpak, zijn lichtblauw hemd en zijn witte turnpantoffels – duidelijk per toeval in De Nieuwe Nachtegael beland. Hij was ietwat boven zijn theewater; toch bleef zijn uitleg ­redelijk samenhangend. Toen we te weten kwamen dat hij zijn boterham verdient bij het Rekenhof, wilden we hem een consumptie aanbieden, maar hij trakteerde zelf. Dat is altijd een moment om F6 in te drukken: ‘Het leven is mooi.’

‘Hilde Crevits …’ zei de Rekenhofman terwijl hij met een wilde hunker in de ogen naar de bodem van zijn glas keek. ‘Telkens weer belandt zij op kabinetten waar de budgetten groeien.’ Toen ik hem vragend aankeek, zei hij: ‘Innovatie, meneer. Ik mag geen exacte ­cijfers noemen, maar het gaat om, afgerond, een half miljard euro! En dat wordt allemaal in stilte uitgedeeld aan firma’s die al zo rijk zijn dat ze daarom vrijstelling van belastingen krijgen: Bekaert, Janssen Pharmaceutica, BASF … Elk van die firma’s krijgt afzonderlijk meer subsidie dan het Toneelhuis en de Zelfmoordlijn samen. Kunt ge u voorstellen hoeveel een half miljard euro is!? Dat is meer dan het driedubbele van de totale pot die Jan Jambon heeft om alle komedianten, muzikanten, schilders en boekenschrijvers van de straat te houden. En dat is, alstublieft, meer dan honderdvijftig keer zo veel als de drie miljoen euro die Wouter Beke – ocharme, de mens – heeft om de armoede af te schaffen.’

‘Kunnen alleen bedrijven geld uit die innovatieschuif krijgen?’ heb ik gevraagd.

‘Ik denk dat iedereen die een plan heeft voor iets nieuws in aanmerking komt,’ zei de Rekenhofman. Op dat moment heb ik A4 ­ingeduwd. ‘If I were a rich man.’

Mevrouw de minister, bij dezen, wil ik u tegelijkertijd twee innovatieplannen voorstellen.

Het eerste betreft een eenvoudige manier om zonder wegwerkzaamheden het stilstaand verkeer op de Antwerpse en de Brusselse ring in beweging te krijgen. Al wat u nodig hebt zijn enkele verkeersborden en uw hartverwarmende glimlach om de bevolking te overtuigen. Laat voortaan alle verkeer rond voormelde steden simpelweg in dezelfde richting rijden. Zo’n Ring wordt een reuzegroot rond punt. Niemand rijdt in elkaars weg en er zijn meer dan genoeg rijstroken. De files verdwijnen als sneeuw voor de zon! U vindt het hele plan in detail uitgetekend op bijgaande bierkaart. Zonder tegenliggers gaat alles vlotter; het is een stelregel waar uw CVP-voorvader Paul Vanden Boeynants al van doordesemd was.

Mijn tweede voorstel bezorg ik uit zuivere vaderlandsliefde. Wellicht vindt u het ook lastig dat het maar niet wil lukken om een Belgische regering te vormen. Ik denk dat het voor de preformateurs en de informateurs een hulpmiddel zou zijn indien de leden van de ­Kamer en de Senaat pas loon beginnen te krijgen zodra de regering gevormd is. Geef ze intussen een werkloosheidsuitkering. Uiteraard vermindert die vergoeding, helemaal volgens de nieuwste motiverende inzichten, naarmate de wachttijd langer duurt. Ik verwacht dat we met dit systeem vóór carnaval een regering zullen hebben.

Van de Rekenhofman vernam ik dat de voorstellen van de gegadigden die momenteel de innovatiesubsidies opstrijken meestal neerkomen op nieuwe manieren om lucht te bakken. Mijn dossier zal alleszins meer gewicht in de schaal werpen. Ik kijk dan ook met veel verwachting uit naar nieuws van uwentwege dat mij van lager wal naar hoger wal zal transfereren.

Met hoogachting wens ik u een gelukkig nieuwjaar. Met respect draag ik daarbij B4 aan u op: ‘I did it my way.’

Fr. De Meester (ook gekend als Dikke Freddy)