|
Hans Geybels, gastprofessor theologie aan de KUL en voormalig woordvoerder van kardinaal Danneels, publiceert onder de titel 'Het grote ongelijk van Dalrymple' een analyse van het neoconservatieve denken.
In die analyse Geybels terecht op de ongenuanceerde eenvoud van die denkrichting. De complexiteit van de samenleving wordt gereduceerd tot slogans, tot een zwart-witplaatje, tot de goeden versus de slechten, tot de hard werkenden versus de luieriken.
Neoconservatieven zien de samenleving naar de verdommenis gaan. Alleen het segment waartoe zij zichzelf rekenen,is nog gezond. Zij gaan ervanuit dat een groot deel van de 'anderen' en dat zijn vooral de jongere generaties, reddeloos verloren is. Die moeten afgestoten worden, achter figuurlijke en, liefst nog, massaal achter echte tralies verdwijnen. Harde repressie ziet de neoconservatief inderdaad als het enige middel om zich te beschermen tegen de barbaarse hordes.
'Aandacht voor de sociale context van de jongeren, de gezinssituatie, de voorstelling in de media en ook voor het functioneren van de instellingen, zou ons een hele stap verder brengen', aldus Geybels. En hij verwijst ook naar de tienduizenden inspirerende en sociaal gemotiveerde jongeren uit de jeugdbewegingen en naar de honderdduizenden die nu naar Madrid trekken voor de Wereld Jongerendagen. Het is niet alleen maar een 'zwartboek'.
Geybels stelt dat alleen maar criminalisering en repressie, nooit een duurzame oplossing bieden. Integendeel. De wrok, de haat, de frustratie en wraakgevoelens van de jonge bevolking, die Dalrymple lelijk, agressief, gemeen, onbeschoft en crimineel noemt, zullen explosief toenemen.
Ook de Vlaamse neoconservatieven, die Dalrymple als hun huisideoloog beschouwen, moeten ervoor oppassen dat ze door hun zwart-witbenadering van de samenleving, door het zweren bij de harde aanpak zonder ook te werken aan positieve oplossingen, ook in Vlaamse steden het klimaat voor rellen mee helpen beïnvloeden.
14-08-2011 om 08:50
geschreven door Gust Adriaensen
|
