|
VIII/22
Vrijdag 15 augustus 2014
Lezers reageren
Hoewel de meesten de handelwijze van Israël wel doorzien, zijn er toch nog een aantal die de zionistische politiek onvoorwaardelijk steunen. Zij denken dat het allemaal “bijbels” is en begijpen de ware evangelische boodschap niet. Zij denken ook nog dat judaisme en zionisme het zelfde zijn. (Voor geïnteresseerden: nu zondag om 15. u komt een ultraorthodoxe, anti-zionistische jood uit Antwerpen meer vertellen over zijn visie op Israël. Dienstencentrum, St. Alexius, Veldbornestr. 25, Tienen, op loopafstand van het station, info: 0499/223981). Iemand anders meent zelfs dat het buitensporig geweld van Israël gerechtvaardigd is omdat “alle kwaad uit de islam komt”. Natuurlijk is de dubbelzinnige islam ook bron van veel geweld over heel de wereld. Dit is echter slechts de helft van het verhaal. Extremistische islamisten doen dikwijls het vuile werk voor opdrachtgevers of worden door hen gesteund. Zo werkt Israël nauw samen met terroristen om o.a. Syrië te ontwrichten, waarvan de vele Israëlische wapens die hier gevonden worden overvloedig getuigen. De gewonde IS- en Al Nousra-strijders worden door Israëlische hospitalen met honderden opgenomen en verzorgd. In februari heeft een stralende Israëlische eerste minister hen ter aanmoediging nog bezocht in een veldhospitaal in de bezette Golan. Trouwens, Sharif al-Shaffouri de terroristenleider van “de brigade van de twee heilige moskeeën” (die hier in Daraa schuilt) en Kamal al-Labwani, algemene leider van de terroristische groepen in Syrië en lid van de zogenaamde Nationale Syrische Coalitie prijzen openlijk Israël omwille van de overvloed aan wapens die ze krijgen. Hetzelfde geldt voor Amerika. Volgens Richard Barrett, kenner van het terrorisme, is de nieuwe kalief, Abu Bakr al-Baghdadi slechts een marionet van de VS-administratie om het plan van “het Nieuwe Midden Oosten” te verwezenlijken. De Amerikaanse senator John McCain, die al drie jaar op “vriendenbezoek” gaat bij terroristenleiders in Syrië en Irak, heeft onlangs aan de Syrisch-Turkse grens deze meneer, de nieuwe kalief bezocht.
Verder hebben sommigen van de Russische president een heel negatief beeld . Ieder zijn gedacht. Ik ken die man ook niet. Sommigen halen zelfs hemelse inspraken aan om hem terug te voeren naar het sovjet- en Stalintijdperk dat hij al lang heeft afgezworen. Nu zal ik natuurlijk nooit de hemel van onwaarheid beschuldigen, integendeel, maar de tekst van sommige “inspraken” of “boodschappen” lijkt mij rechtstreeks uit een CIA-oorlogspropaganda te komen. Laten we in deze tijd van verwarring nuchter blijven. Dat Syrië geen Irak of Libië geworden is en dat wij nog in leven zijn, hebben we, menselijk gezien, aan Poutin te danken. Voor sommigen is hij de oorzaak van alle ellende in Oekraïne en elders, zoals de media overvloedig uitkramen (dat alleen al zou een reden moeten zijn om erg kritisch te blijven!) Verschillende lezers vroegen naar de bewijzen dat het koelbloedig neerschieten van het lijnvliegtuig MH 17 boven Oekraïne met 298 doden als gevolg, niet het werk van Rusland is maar een welbewust geplande misdaad van de VS en Oekraïne, om een oorlog tegen Rusland te kunnen ontketenen, waar de EU en de NAVO zich kritiekloos bij aansluiten. De duidelijkste link hierover, met alle nodige gegevens, ontving ik zelf van een pientere nederlandse vriend. Wordt wakker: http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=M26&s=M118&ss=P2528&l=NL. Wie heeft trouwens nu nog niet door dat media en politici al maanden propaganda voeren voor een oorlog tegen Rusland?
Een voedselbank
Zaterdagnamiddag wordt tot in de avond met de vrijwilligers, de vluchtelingen, de gemeenschap en de kinderen gewerkt om voedselpakketten klaar te maken. De zakken met suiker (uit Mexico), verschillende soorten rijst (o.a. uit Indië), fijne bonen ... moeten verpakt worden in plastiekzakjes van 1 kg. Verder zijn er wel een viertal soorten macaroni (o.a. uit Egypte) die al in kleine hoeveelheden verpakt zijn. De smeerkaas (uit Egypte) is, zoals bij ons, in doosjes van acht blokjes. De zwarte thee komt uit Sri Lanka. De twee soorten olijfolie in plastiekflessen komen uit Syrië, alsook de zatar (tijm) en de bokalen tomatenpuree. Op sommige verpakkingen staat WFP (World Food Pragramma) op andere het Rode Kruis en de Rode Halve Maan. Op zeker ogenblik roept een van onze “twaalf apostelen” dat het genoeg is. Nu worden grote plastiekzakken gevuld met elk van deze voedingswaren. Wanneer hierbij het gewone brood gegeven wordt is het een behoorlijk voedselpakket. Het is voor de gezinnen (2.500 personen) die net uit rebellengebied bevrijd zijn en waarvan we het verloop op afstand intens gevolgd hebben. Nadere gegevens zijn voor na de oorlog.
Ieder vreemd land is ons vaderland en omgekeerd
Thomas van Arezzo, een jonge westerse clericus, gaat in 1436 Grieks studeren in Constantinopel. Hij loopt een viswinkel binnen en de winkelier bezorgt hem een vis met een grote hoeveelheid inpakpapier. Tot zijn stomme verbazing ontdekt Thomas tussen al dat papier een nagenoeg gaaf bewaard handschrift “Aan Diognetus”. Hij brengt het naar het westen waar wetenschappers vaststellen dat het handschrift van de 13e of 14e eeuw is en de tekst zelf een brief uit het midden van de tweede eeuw. Een onbekende, vurige christen legt in deze lange brief aan een ontwikkelde en geïnteresseerde heiden, Diognetus, uit wat voor mensen de christenen eigenlijk zijn. Christenen, zo staat er, leven, huwen, wonen, werken gewoon zoals alle andere mensen. Met hun medemensen “delen ze hun goederen, maar niet hun huwelijksbed”. “Wat de ziel is in het lichaam, dat zijn de christenen in de wereld”. “Al ondervindt de wereld van de christenen geen onrecht, de wereld haat hen...”. En dan die onovertroffen paradox: “Elk vreemd land is hun vaderland en elk vaderland is een vreemd land.” Hiermee tekent hij de christenen als pelgrims, die overal thuis zijn, maar zich nergens voor goed vestigen alsof het hun blijvende woonst zou zijn. Neen, zij trekken altijd verder naar een hemels vaderland.
In dit licht zien we ook onze houding tegenover regeringen en staatshoofden, overeenkomstig de uitspraak van Jezus: “Geef aan de keizer wat de keizer toekomt en aan God wat God toekomt”. Christenen hoorden tot de meest loyale burgers van het Romeinse Rijk. Zij eerbiedigden het burgerlijk gezag maar aanbaden noch de keizer noch de afgoden. Zo erkennen wij het staatsgezag en bouwen ijverig mee aan een gezonde samenbleving, maar aanvaarden geen enkel absoluut gezag tenzij van de ene ware God. Zo worden zogenaamde democratische wetten, die in feite tegen de waardigheid van de mens in gaan, als immoreel en dus als ongeldig verworpen. Het is niet de openbare opinie die de bron is van het moreel goede of kwade. Als christenen nemen wij afstand van elke gemanipuleerde openbare opinie en trachten zelf waarheid en leugen te onderscheiden in regeringen of staatshoofden vanuit het respect voor de waardigheid van de mens, van heel de mens en van alle mensen. Wij willen loyale wereldburgers zijn maar geven aan geen enkel staatshoofd of regering het absolute gezag.
De geplande uitbarsting van de oorlog tegen Rusland
De VS, UK en Israël hebben een duidelijke dubbele strategie voor hun wereldheerschappij. Enerzijds willen ze een “New Middle East”, nl. een uitgebreid en door verbrokkeling verzwakt Midden Oosten. Vandaar de oorlogen (na het ‘succes’ in Libië) tegelijk in Syrië, Irak, Libanon en Palestina. Wij geloven niet (meer) dat de alles vernietigende en plotse opmars van extremistische islamisten “per toeval” gebeurt. Anderzijds willen ze Rusland isoleren van Europa. Vandaar de georganiseerde chaos en staatsgreep in Oekraïne en de druk op de EU en de NAVO om Rusland op alle mogelijk manieren te treffen. Leefde Oekraïne tot voor zes maanden, weliswaar met zijn eeuwenoude spanningen, toch als een rustige gebuur, na de westerse staatsgreep is het klaar om als één immense vijandige legerbasis gebruikt te worden. Rusland is tenslotte de enige macht die nog opgewassen is tegen het Angelsaksisch imperialisme.
Hoewel we dit vroeger al schreven, willen we nu graag verwijzen naar een artikel en een video die hiervan een duidelijk geheeloverzicht geven (Th. Meyssan, Le début du basculement du monde. La stratégie russe face à l’impérialisme anglo-saxon, 11 aug. 2014, réseau voltaire; de video is Russisch maar geeft Engelse ondertiteling: http://www.voltairenet.org/article185021.html). Ziehier slechts enkele gegevens hieruit.
Zoals de dollar de betaalmunt werd voor de olie, zo zou de dollar de betaalmunt moeten worden voor de gas, de energie van de toekomst. De topontmoeting in Fortaleza (14-16 juli 2014, waarover we schreven in VIII/18) van de BRICS (Brazilië, Rusland, Indië, China, Zuid-Afrika) heeft echter beslist een monetair reservefonds en bank op te richten, onafhankelijk van de dollar. Door deze en andere beslissingen zijn blijkbaar alle duivels van het Angelsaksisch imperium losgebroken. Zij hebben de Raad van de Europese Unie verplicht Rusland te veroordelen met een economische oorlog als gevolg, zonder enig bewijs en zonder enige mogelijkheid van werderwoord vanwege Rusland. En er volgen sancties, terwijl Rusland inmiddels een half miljoen Oost-Oekraïners moet opvangen. Kortom, precies hetzelfde als hier in Syrië. Toen de gruwelijke gifgasaanval door de “vrienden van Syrië” zelf gepleegd bleek te zijn, volgden er nog extra sancties vanwege de EU jegens het Syrische volk. Over de echte schuldigen van die verschrikkelijke aanval wordt verder niet meer gesproken, evenmin als over de echte schuldigen van de moord op de passagiers van de lijnvlucht MH 17. Zal Nederland met zijn forse verklaringen één stap in die richting durven zetten? Ondertussen hebben de Angelsaksische wereldheersers hun grote voorraad terroristen van Al-Qaida al omgevormd tot een kalifaat. Dit moet de opstanden voorbereiden onder de moslimbevolking in Rusland en China en zo die landen van binnen uit destabileren.
Midden volgende maand worden in Rusland gemeenteraadsverkiezingen gehouden. De “tegenkandidaten” worden vanuit het westen met forse bedragen gesponsord, tussen de Oekraïense vluchtelingen is al een leger van minstens 50.000 “vrijheidstrijders” aangeworven die zich voorbereiden in St. Petersburg, de stad van Poutin, waar zich tevens de grootste “oppositie” bevindt en Washington heeft al een nieuwe ambassadeur naar Moskou gestuurd, nl. John Tefft, dé specialist van opstanden, die met succes de revolutie in Georgië heeft georganiseerd én de staatsgreep in Oekraïne. Je kunt het allemaal nalezen en verder uitzoeken.
Zelf weet ik alleen maar dat de toestand van de oorlog tegen Syrië radicaal het tegenovergestelde was en is van wat de media wereldwijd verkondigden. Dit inzicht vanaf het allereerste begin is alleen maar sterker geworden. Hetzelfde zie ik nu over heel de wereld terugkeren als een vervelend en vooral vernietigend model. Bij het begin van de crisis in Syrië werd overvloedig verwezen naar de vorige president, vader van de huidige, die inderdaad een massalachting had veroorzaakt. Dit was genoeg om alle geweld tegen Syrië te rechtvaardigen. Ondertussen heb ik echter mensen ontmoet die die bewuste periode hebben meegemaakt en begreep ik ook waarom Hafez al Assad erkend en geëerd werd als een man die een periode van welvaart en vrij harmonieus samenleven heeft ingeluid. Hier werd immers terreur gezaaid door de moslimbroeders. In 1980 werd de cadettenschool van Aleppo overvallen. Een brigade moslimbroeders selecteerde de kadetten en de 80 alawieten werden ter plaatse afgemaakt. Daarna werd een moordpoging op de president gepleegd met twee granaten. De ene schopte hij terug naar de moordenaars en de andere doodde een van zijn lijfwachten. Daarmee was voor hem de maat vol. De president liet de haard van verzet van de moslimbroeders in Hama uitroeien met wellicht 20.000 doden. Inderdaad, ook niet direct een voorbeeld van verzoening. Wat je hiervan wel moet onthouden is dat het overgrote deel van hun arsenaal uit Amerikaanse wapens bleek te bestaan. De Angelsaksische wereldheerschappij beschikte toen al over een grote voorraad extremistische islamisten die in heel de wereld worden ingezet.
Mijn grote wens is dat onze Europese medeburgers in staat mogen zijn de leugens van politici en media te ontmaskeren, zo vlug de uitbarsting van geweld tegen Rusland van start gaat en dat de oorlogspropaganda in de kiem wordt gesmoord. Dat zou een geweldige overwinning zijn van de waarheid én van het volk. En mogen Europese politici, staatslieden worden en geen terroristenleiders of blinde meelopers die meehuilen met de wolven in het bos. Dat zij moed en visie tonen en contact opnemen met de Syrische regering, die nu de Europese landen veel kan leren. Een wederzijdse samenwerking zou voor beiden een heropleving brengen. Neem ook contact op met Rusland en sluit u aan bij de BRICS, de landen van de toekomst. Laat de NAVO niet misbruiken om nog meer landen te vernietigen en nog meer volkeren een onmenselijk lijden op te leggen tot glorie van het Angelsaksisch imperialisme en tot verdere afbraak van de eigen Europese Unie. Keer terug naar uw wortels van verzoening, samenwerking, solidariteit en eigen soevereiniteit. Zonder een herstel van deze menselijke waarden (die tenslotte de christelijke waarden zijn) wordt het samenleven van miljoenen mensen verder ondraaglijk.
Christenen sta op!
In Utrecht hebben moslimmannen vorige zondag een priesterstudent bedreigd omdat hij uit solidariteit met de vervolgde christenen van Irak een t-shirt droeg met de Arabische letter ‘n’ (een kuipje met een punt boven, verwijzend naar nazarener, christen, volgeling van Jezus van Nazareth). We scharen ons achter deze priesterstudent en feliciteren hem met heel ons hart. De IS-barbaren brandmerken de huizen van christenen met dit teken waardoor meteen alles eigendom wordt van hun islamitische staat. Blijkbaar zijn in Frankrijk inititieven gestart van mensen die massaal met zulk een t-shirt hun solidariteit met de vervolgde christenen betuigen. De Franse afdeling van Kerk in Nood levert mooie t-shirts met dezeنer op (www.aed-france-.org/nous-aider/boutique). Dit kan in Vlaanderen dan ook! “Prijst u gelukkig als men u hoont om de naam van Christus: het is een teken dat de geest der heerlijkheid, die de geest van God is, op u rust.” (1 Petrus 4, 14).
Stel u voor, moslims die openlijk de meest beestachtige handelwijze bij ons komen promoten en hen die hiertegen protesteren bedreigen! Laat de reactie ook bij ons creatief, positief en massaal zijn, door dergelijk teken of t-shirt overal te dragen en te vertonen. Een ideaal motief voor de inzet van verantwoordelijken in parochies, christelijke verenigingen, ja, voor alle mensen van goede wil...
Een doordenkertje
Ziehier een citaat van Aldous HUXLEY, de Britse schrijver met een profetische visie, ruim tachtig jaar geleden, op onze technische, positivistische en veramerikaniseerde beschaving:
“De perfecte dictatuur is een dictatuur die de schijn heeft van een democratie; een gevangenis zonder muren, zodat de gedetineerden er zelfs niet aan denken te ontsnappen; een systeem van slavernij waarbij de onderworpenen aan hun slavernij gehecht blijven, omwille van een mateloze consumptie en een oppervlakkig vermaak” (Brave New World, 1932).
P. Danielن
* * * * *
Het innerlijk gebed - een schat uit de monastieke traditie
Fr. Jean – Belg (28) 15 augustus 2014
Hallo, deze week wil ik met jullie delen wat mij het meest geraakt heeft in mijn relatie met Christus. In de lente van 2008 heb ik zes maanden doorgebracht in het klooster van Mar Yakub omdat ik mijn eerste semester in mijn studies Journalistiek verknald had (later heb ik die studies afwerkt voor ik definitief naar hier teruggekomen ben). Ik ben hier in 2008 toegekomen, de 3e maart. De zusters hebben mij als een zoon ontvangen en mij de vrijheid gegeven. Ik bad en probeerde een rithme en een dagschema te volgen maar zonder veel succes. Ik was meer verloren en doolde van de ene naar de andere plaats, van de ene activiteit naar de andere. Ik werkte, at en bad wel mee maar zonder een grote innerlijke motivatie, we kunnen het ‘meedijen’ noemen. Dat drukte zwaar op mij: het gebrek aan een doel in mijn leven. Ik voelde me verloren en daardoor heel erg onderhevig aan alle soorten passies. Het is dan ook onmogelijk om onze zondige natuur te overwinnen zonder te weten waar onze thuishaven [ons doel] ligt.
De 26e maart gaf Moeder Agnès-Mariam ons een onderricht over het innerlijke gebed. Het was de eerste in een reeks van drie, vier conferenties die mijn leven hebben veranderd. Het is hier dat de woorden van S Paulus hun volste mening kregen: “Hoe kunnen ze in Hem geloven zonder van Hem te hebben gehoord? Hoe kunnen ze over Hem horen, als niemand Hem verkondigt? En hoe kunnen ze verkondigen, als ze niet zijn gezonden? Het is zoals de Schrift zegt: Hoe lieflijk zijn de voeten van hen die goed nieuws brengen. (...) Geloof komt uit het horen van de boodschap, en de boodschap wordt gehoord door het woord van Christus.”(Rm 10, 14-17). Ik had nog nooit iemand zo horen spreken. Het woord van Christus in die onderrichtingen drong echt tot mij door en het was een zaadje dat is beginnen groeien. Het is dan ook mijn diepste vreugde om dat woord met jullie te delen opdat ik ook zou mogen delen in de zegeningen van het verkondigen van het Evangelie. Enthousiast probeerde ik het innerlijke gebed dus in mijn dagelijkse leven in te passen. Al snel begon ik de vruchten te proeven: een vredevolle aanwezigheid die niet met woorden te beschrijven valt en die mij nimmer verlaten heeft (alhoewel de Heer toelaat dat er periodes van droogte zijn). Ik heb Christus toen op een persoonlijke manier leren kennen. Ik wil die verschillende conferenties die mijn leven veranderd hebben met jullie delen; ik bid dat het woord van Christus in deze onderrichten jullie allen raakt en jullie aanzet om elke dag tijd te nemen om in stilte tot Jezus te bidden (zelfs al zou het maar 5 minuten zijn – al is een minimum van een half uur tot een uur aangewezen). Ziehier de integrale Nederlandse vertaling van haar conferentie van 26 maart 2008:
Wat is het?
Het verschil tussen het innerlijke gebed en het gesproken gebed is dat we in een gesproken gebed onze mond gebruiken om tot de Heer te spreken. Het innerlijk gebed daarentegen is een gebed [zonder auditieve woorden] in het binnenste van de persoon, gericht tot het binnenste, tot God die binnenin ons woont. Dat gebed berust dus op een waarheid die gebaseerd is op het geloof dat God in ons woont. Hoe is dat mogelijk wanneer we God niet zien? Dat komt omdat God Geest is, zijn aanwezigheid is een spirituele aanwezigheid. Hij is echt aanwezig maar op een manier die onze zintuigen overstijgt. Deze realiteit verplicht ons om met de Heer te handelen op basis van het geloof; dat is wat Jezus aan Maria van Magdalena zei wanneer zij Hem wou aanraken na zijn verrijzenis: “Raak me niet aan want (...) Ik ga naar mijn Vader en jullie Vader”. (Jh 20, 17). Hij gebood haar Hem niet aan te raken alsof Hij zei : “ Houd me niet vast in jouw dimensie die doods en onzeker is.” Wij leven in een dode dimensie, een dimense van overgang, van armoede. De Heer heeft na zijn Verrijzenis het dynamisme van de hemelvaart geïntroduceerd. Hij is toen men zijn lichaam in de hemelse dimensie binnen getreden. De relatie met de Heer is niet langer een relatie via de zintuigen maar één in de Heilige Geest. Daarom is het innerlijke gebed het in bezit nemen van de Heilige Geest. Hoe? Dat zullen we leren.
Hoe beginnen?
Om te bidden in de stilte, moeten we allereerst ons hart beschouwen als een tempel omdat de Heer aanwezig is in zijn tempel. Daar waar de Heer is, daar is zijn tempel. We zullen dus een innerlijke houding aannemen die ons doet beseffen dat we voor de Heer staan. Dat doen we op een nederige manier, we maken ons allereerst klaar om tot de Heer te spreken – en daarom zullen we dan ook eerst onze zonden belijden. We belijden onze zonden omdat we voor de Heer staan, we doen dat niet enkel om onszelf te vernederen. [Het gaat hier eerst en vooral om onszelf te zijn voor de Heer. We kunnen met Hem niet in contact treden als we niet helemaal onszelf zijn. In de psalmen van David zien we hoe hij zichzelf vernedert als hij tot God spreekt. Die houding is belangrijk. We zijn eerlijk tegenover God, we belijden Hem onze zwakheden, we verstoppen ons niet als Adam in de tuin van Eden; we gaan naar hem toe met een vertrouwvol hart als een zoon die naar zijn vader stapt][1]. Na het belijden van de zonden richten we onze aandacht – in een act of faith – tot Degene die daar is; het gaat om een innerlijke houding tot een reëele aanwezigheid zelfs al zie ik Hem niet.
Moeilijkheden onderweg
In het begin is het moeilijk om lange tijd die aandacht te bewaren. Het is dan ook goed om een boek te nemen, een foto, een landschap waarop we onze aandacht vestigen en van daaruit op te stijgen naar Hem die boven de zintuigen staat: de zintuigen gebruiken om de zintuigen te overstijgen; meditatie om te komen tot de contemplatie. De meditatie is een hulpmiddel (een boei) om onze aandacht te kunnen richten, de contemplatie is zwemmen in God’s oceaan zonder boei. Bijvoorbeeld:
We hebben een tijd genomen om in stilte te bidden en we voelen ons verloren: we voelen niets, we weten niet wat gedaan. Dat is het goede moment om de boei vast te grijpen en een boek, een foto of een landschap te beschouwen om van daaruit te mediteren over hetgeen God voor ons gedaan heeft (de Heer is met mij, Hij houdt van mij, wat Hij allemaal gedaan heeft in mijn leven, zijn Verrijzenis, zijn vergiffenis ...) Tal van themas die onze aandacht kunnen vastgrijpen om op te stijgen tot Hem. [Hier moeten we noteren dat het erg belangrijk is om de Bijbel te lezen omdat de Bijbel vervuld is van de Heilige Geest. Laten we niet te ver gaan in intellectuele bespiegelingen om onze aandacht vast te grijpen. Het is beter naar de Bijbel te grijpen. De gebeden in de Bijbel zoals de Psalmen, het gebed van de koning Ezechias, het gebed van de koning Manassé zijn goudmijnen voor het innerlijk gebed. Als onze aandacht even weg gaat is het goed om een kleine passage te lezen en terug te duiken in de stilte]. Het is goed om deze oefening een lange tijd vol te houden om zo een gewoonte te creëeren om met Hem te blijven. De meditatie is bijna iets kunstmatigs maar het is hoogst noodzakelijk. Op een kunstmatige manier bewaren we onze aandacht om die tot Hem te richten.
Het is hier belangrijk om de Heer te herinneren. De Syrische monniken spraken over de “herinnering van de Heer” (μνήμηΘεοῦ). Die woestijnvaders[2] richtten op die wijze dag en nacht hun aandacht op de aanwezigheid van de Heer. De meditatie is dus een tussenstap, een direct hulpmiddel om onze aandacht te vestigen om ons de aanwezigheid van de Heer te herrineren. Op deze manier begint de ziel (op een onzichtbare wijze) beetje bij beetje spiritueel dichter bij God te komen.
De inhoud van de meditatie is niet belangrijk – de meditatie helpt ons enkel om spiritueel dichterbij te komen. Het gaat er niet om grootse dingen te mediteren: de hemel en de derde hemel te begrijpen of de tijd van het oordeel of nog de preciese samenstelling van de Drie Eenheid. Het gaat erom dichter bij God te komen door onze aandacht tot Hem te richten. Of ik nu een kleine Peugeot [d.i. een eenvoudige meditatie] of een Rolls Royce [een grote meditatie] gebruik maakt niet uit. Het gaat erom dat we dichter tot God gekomen zijn. Beetje bij beejte zullen we merken dat we in vrede zijn, tevreden zijn in ons binnenste. Soms komen de mensen mij zeggen: “Ik was in innerlijk gebed et ik voelde mij in vrede, ik wilde niet dat het overging”. Dat is de aanwezigheid van de Heer die de ziel begint te verwarmen. Wanneer we dat ervaren voelen we ons tevreden – we laten de medatie dan vallen. Het gaat er dan om simpelweg in de aanwezigheid van de Heer te blijven. [D.i. wat St. Jan van het Kruis de ‘verliefde aandacht’ noemt]. Het is de grote communie tussen de mens en zijn God – een communicatie in de Heilige Geest want het is die Heilige Geest die de eenheid bewerkt tussen God en mens.
God is Geest
Alle christenen zouden tijd moeten nemen voor het innerlijke gebed. Jezus zei aan de Samaritaanse vrow: “Er komt een uur, ja het is er al, dat de ware aanbidders de Vader zullen aanbidden in Geest en in waarheid.” (Jn 4, 23). God is Geest. Dat wil niet zeggen dat Hij een spook is, het is niet omdat we Hem niet zien dat Hij niet bestaat, integendeel. De Geest is een volmaakt wezen die geen nood heeft aan de materie om te zijn. De materie sterft, de Geest niet. De Geest is onsterfelijk en onbegrensd.
Aan het werk
Degene die naar het innerlijk gebed gaat is als degene die naar zijn werk gaat. We bidden niet in stilte, zomaar, zonder enige reden of motivatie. We doen het met een welbepaald doel voor ogen omdat het innerlijke gebed het in het werk stellen is van de souvereniteit van de persoon op zichzelf. Het is als een persoon die zijn huis binnengaat en die de sleutel heeft. Hij is de enige die de deur kan openen – hij opent, niemand sluit die voor hem, en wanneer hij die sluit kan niemand hem openen (cf. Ap 3, 7). Dat is de sleutel van David die gegeven werd aan de Kerk, aan ieder van ons. Souverein treden we binnen in ons binnenste om onze God te ontmoeten. Wanneer we met een dergelijke moed en beslissing naar het innerlijke gebed toegaan worden we opgebouwd. Ik geef elke dag een half uur aan die oefening. Het is een afspraak. En wanneer we een halfuur zeggen moeten we er geen minuten van afsnoepen.
Hoe ons binnenste werkt
In het begin is ons binnenste onbekend terrein. We moeten ons verwachten aan sensuele spanningen: weinig zin hebben, moe zijn, onszelf opjagen, vele vragen stellen, ons vervelen, angstig zijn. Dat zal allemaal gebeuren. Ten tweede zal onze verbeelding ons parten spelen. We willen wel stil zijn voor de Heer maar in onzelf is er een stem die niet ophoudt: herrineringen zullen opkomen, projecten voor de toekomst, duizend en één ding. Dat is de menselijke natuur, dat is niet erg. [Heilige Thérésa van Avila zei dat we niets kunnen doen tegen de verstrooidheid in het gebed]. Het gaat er dan om om een afstand te creëeren tussen onzelf en die verstrooiingen. In het begin zijn we allen als een kleine rots waaraan onze boot vasthangt. Ons bootje wordt dan vaak heen en weer geslingerd op de onstuimige golven. We leren dan om telkens onze boot vast te hangen aan onze rots van de aandacht. Ons rotsje is klein in het begin en de zee erg woelig, onze boot zal vaak lossen. Maar vanaf dat we ons gewaar worden dat onze boot weg is springen we het water in om het terug vast te hangen aan de rots van onze aandacht.
Sommige mensen zullen zich afvragen of dit wel een gebed is? Hier speelt de intentie een allesbepalende rol: wat doen we daar in de stilte? Onze wil in dat gebed is om in de aanwezigheid te zijn van de Heer. Alles wat we doen in dat stil gebed heeft die intentie. Het is een groot gebed; want in dat gebed bereiden we ons voor om in communicatie te treden met onze Zielsbeminde. St. Jan van het Kruis noemt dit ‘aandachtig zijn aan God’. In die aandacht geven we God al de interesses van ons hart – het is een liefdesdaad. Als ik nu met jullie praat en jullie blijven er blauw blauw bij, dan zal jullie aandacht naar iets anders grijpen, jullie zullen niet naar mij luisteren. Het gaat hier om een spirituele aanwezigheid, geen fysieke. Jullie kunnen wel fysiek aanwezig zijn maar spiritueel kunnen jullie gaan [in jullie gedachten] waar jullie maar willen: naar Italië, naar België, naar Sadnaya. Aanwezig zijn is een spirituele ingesteldheid – de alchémie van het innerlijk gebed. Onze aanwezigheid verlicht door het geloof wordt een liefdevolle aanwezigheid. Het licht van het geloof creëert in ons het liefdesvuur. Op die manier kunnen we dus in de stilte onze liefde voor de aanwezige God uiten.
Het is niet erg als we niet weten hoe we moeten beginnen, het is belangrijk dat we beginnen. We kunnen daar eenvoudigweg zitten en de naam “Jezus” herhalen en proberen dat onze aandacht niet te ver van Hem afwijkt. Geen stress, laten we de tijd nemen om ons op ons gemak te voelen; geen opgejaagdheid in het innerlijk gebed.
Het is ook van belang om Maria in onze innerlijke tempel een plaats te geven, te beseffen dat zij de Ark van het Verbond is. Zij is in het hart van onze tempel en zij is het beeld van wat we ooit willen worden, zij is de Bruid. Elke ziel is mariaal en voor het huwelijk gemaakt. In het begin zal het innerlijk gebed zijn als een werk, maar later wordt zij een huwelijk. Dat is het doel van het innerlijke gebed: het huwelijk vieren met het Lam. Niets is groot genoeg om de mens te verenigen met zijn God dan zijn liefdevolle wil om aan Zijn roep te beantwoorden. Ik wens dat u in het innerlijk gebed van morgen de eerste vruchten zult proeven die u zonder ophouden zullen doen terugkeren naar die hartstochtelijke relatie met de Zielsbeminde.”
Tot zover de woorden van Moeder-Agnès Mariam. Moge het woord van Christus u leiden tot een welgemeende oefening van het innerlijke gebed. En als u geen tijd zou hebben – alhoewel er niets zo belangrijk is dan hiervoor tijd te nemen – doe dan zoals ik: als we liggen te woelen op ons hoofdkussen is er niets zaligers dan onze gedachten en onze zorgen te laten varen en onze ogen te richten op ons binnenste en in stilte aanwezig te zijn tot de Eeuwige God die in ons woont.
Hartelijke groeten,
Fr. Jean-Baudouin
[1] We kunnen onze zonden belijden in een persoonlijk gebed waarbij we in de stilte van ons hart alles vertellen aan de Heer wat op onze maag ligt en waar we Hem gekwetst hebben. Dat is een belangrijke eerste stap. Uiteindelijk gebeurt de volledige vergeving in het Sacrament van de biecht.
[2]De Woestijnvaders hebben de traditie van St Antonius de Grote, opgevolgd. Ze leefden een verborgen leven in de woestijn van penitentie en gebed. Ze leefden vaak als een groep kluizenaars rond één spirituele vader.
15-08-2014 om 15:11
geschreven door Gust Adriaensen
|
