XI/28
Vrijdag 15 juli 2016

Visie

Een volk dat geen visie heeft sterft. Een visie geeft hoop en moed om
te volharden in moeilijke tijden. Hoewel vele Syriërs in tragische
omstandigheden leven, zijn er maar weinige zelfdodingen, in
vergelijking met het hoge aantal in het welvarende Europa en België.
Syriërs weten waarvoor ze leven, lijden en vechten. Hun weerstand
heeft een grote waarde voor heel de wereld. Hetzelfde geldt ook voor
een gemeenschap. Een gemeenschap zonder visie verliest de hoop en
sterft. Onze gemeenschap heeft een belangrijke impuls geërfd uit de
Libanese oorlog (1975-). De zustergemeenschap van de Carmel in Harissa
(van de Theotokos en de eenheid) had bij het begin van deze oorlog al
meteen begrepen dat het helemaal niet ging om een zogenaamde
“burgeroorlog”, maar om een geplande uitroeiing van de christenen in
Libanon en de omvorming van een christelijk naar een moslimland, voor
politieke doeleinden. Zij namen onmiddellijk de beslissing alles te
doen wat mogelijk was voor de bevolking. Ze sloten een overeenkomst
met een bezielde, Franse christelijke hulporganisatie die containers
stuurde. Het klooster van Harissa werd een verdeelcentrum van hulp aan
de Libanese bevolking. Het gooide gans het leven van de carmelitessen
overhoop en het slot werd opgeheven. Toch bleven ze meer dan ooit hun
roeping trouw en beseften dat Jezus hen niet vroeg of ze wel alle
kloosterregeltjes onderhouden hadden, maar wel: “Wat heb je gedaan
voor mijn lijdende broeders en zusters”? Er werd gezorgd voor eten,
kleding, bescherming en onderdak. Hierbij heeft moeder Agnes-Mariam,
die destijds in dit klooster carmelites was, een groot deel van de
organisatie op zich genomen. Toen de oorlog tegen Syrië uitbrak was
het inzicht in wat er eigenlijk gaande was nog duidelijker. Terwijl de
hele Atlantische pers sprak over een spontane volksopstand, zag en
wist de gemeenschap van Mar Yakub (en het Syrische volk) heel goed dat
het een op het hoogste wereldvlak georganiseerde ontwrichting was
voor politieke, economische en strategische belangen. Zij besloten al
het mogelijke te doen om de lijdende bevolking te helpen. Mensen in
nood, straatkinderen, armen, zieken werden druppelsgewijze in de
gemeenschap zelf opgevangen en in het christelijk geloof ingewijd. Er
werden drie centra van hulpverlening gevormd voor de Syrische
bevolking, die nog erg actief zijn. Ondertussen gaat veel aandacht
naar het oprichten van allerlei bedrijven en bedrijfjes om mensen
zelf hun kost te laten verdienen. Sinds een onverwachte en massale
hulpverlening aan Aleppo op een nagenoeg onmogelijk ogenblik lukte,
wilden meerdere grote organisaties meewerken. Hierbij ontdekte de
gemeenschap nieuwe gevaren, nl. de waarheid van Jezus’ woord: “Gaat
dan, maar zie, Ik zend u als lammeren tussen wolven” (Lucas 10, 3). De
hulpverlening breidde zich uit. Deze woensdag kwam een delegatie van
een hondertal mensen van het dorp Jarajir uit het gebergte, in de
buurt, ons danken omdat dit dorp dank zij de tussenkomst van moeder
Agnes-Mariam en het klooster uiteindelijk gespaard en in leven
gebleven zijn op het ogenblik dat er veel rebellen in het dorp waren
en de toestand heel gevaarlijk was. Bij het bezoek aan de kerk en de
crypte werd, zoals gewoonlijk, uitvoerig het christelijk geloof
verkondigd. Hierbij worden de mooiste verzen over Jezus uit de Koran
aangehaald, die meestal door de moslims zelf nauwelijks gekend zijn.
Uiteraard krijgen we eveneens voldoende misprijzen, tegenwerking of
laster, vooral vanuit sommige katholieke middens in het buitenland,
die verontwaardigd zijn omdat we de “politiek correcte lijn” niet
volgen of zogenaamd “aan pollitiek doen”. Ondertussen is de toestand
weer verbeterd, maar we weten niet wat de toekomst nog brengt. Daarom
wordt alles in het werk gesteld om het grote terrein met duizenden
vruchtbomen, groenten, kruiden zo te organiseren dat het voor velen
eens nuttig kan zijn. Ook willen we geleidelijk er voor zorgen dat we
met zonnepanelen voldoende stroom hebben voor heel het klooster. We
bereiden ons voor om helemaal zelfbedruipend te worden voor onszelf en
de velen om ons heen. Ondertussen volharden we in gebed en werk. We
beginnen de dag met het byzantijnse morgengebed en een lange stille
meditatie. Na het werk volgen middaggebed, eucharistie, vespers,
completen. Op donderdagavond houden we een uur aanbidding bij het
uitgestelde Allerheiligste Sacrament. We trachten deze dagorde zo
trouw mogelijk te volgen maar op ieder ogenblik kan gelijk welk gebed
vervallen als er een dringende noodzaak zich aandient. Het doel is te
luisteren naar wat de heilige Geest op dat ogenblik van ons vraagt.
Heer, weest ons zondaars genadig en aanvaard onze schamele
inspanningen voor het heil van Kerk en wereld.

Vakantiesfeer

Het is al geruime tijd overdag zeer warm, rond de 30° (of meer). De
abrikozenoogst is afgewerkt en de vijgen zijn nog niet rijp. Nu
worden vooral courgetten en de bessen geplukt. Het grote werk blijft
echter: water geven. Iedere dag moet een ander deel goed voorzien
worden en tussendoor moeten de kruiden en terreinen die niet aan het
“sociale systeem” van watervoorziening zijn aangesloten water krijgen.
Ondertussen is het al volop vakantie. En zo kwam zondag de gedachte
op om eens een echte vakantiedag te organiseren. We hebben een groot
zwembad gekregen en dat werd in de binnentuin geïnstalleerd. Water is
er genoeg als er maar elektriciteit is om het op te pompen. En we
krijgen steeds meer elektriciteit. Het water komt van 1200 m diep, is
van vulkanische oorsprong en warm, d.w.z . meer dan lauw maar ook
weer niet heet. Het is ruimschoots warm genoeg om er een douche mee te
nemen. De grote kuip van het zwembad werd gevuld en in de namiddag
doken de zusters en de kinderen het water in. De poort van de
binnentuin ging zedig dicht en tegen de avond zaten allen weer fris
in de refter voor een avondmaal. Vermits er een Franse en Portugese
zuster in de gemeenschap is en hun landen de Europese voetbalfinale
spelen, hing er heel de dag al een competiegeest in de lucht. De
overgrote meerderheid supporterde voor Portugal. We zijn de
verwoestende politiek van Frankrijk en hun sponsor Qatar hier niet zo
genegen en zo bleef de Franse zuster moederziel alleen over als fan
voor haar land. Het internet werkt hier meestal erg traag of met
onderbreking. Er werd besloten naar het grote salon aan de ingang te
gaan, om samen met onze families die daar wonen een zo goed mogelijke
kwaliteit van beeld te bereiken. Iedereen was present en er werd fel
gesupporterd voor Portugal met af en toe een luid “boe”-geroep voor
diegene die het toch waagde enige sympatie voor de Fransen te tonen.
Het begin van de match hebben we grotendeels gemist, geleidelijk werd
het beeld beter. Met de rust en de onnozele reclamespots was het
beeld bijna perfect en van de rest konden we nagenoeg zonder
onderbreking genieten. We moesten wel wachten tot na middernacht om de
vruchten van onze steun aan Portugal te beleven: Frankrijk-Portugal:
0-1! De vreugde was immens en er werd meteen overeengekomen om de
rest van de maandag ook als een zondag en rustdag te beschouwen! De
beelden van de kleine Portugese jongen die de wenende Franse
voetbalfan met tederheid troost, zijn de wereld rond gegaan. De
Portugese coach, Fernando Santos, die een tijd een lauwe gelovige was,
zoals zovelen, en daarna een vurige christen werd, sprak voor
honderden journalisten een indrukwekkend dankwoord uit, beginnend met
een dank aan God de Vader. Hierna zei hij dat hij zijn Vriend ging
bedanken en zijn Moeder (Fernando Santos “Quero agradecer a Deus Pai”,
11.07.2016; familiacrista.paulus.pt). Ja, dit is een overwinning van
een christelijke Portugese-Europese ploeg op een Arabisch-Franse
moslimploeg.

Venezuela

Vanwege de familie van een medezuster uit Venezuela bereikt ons een
noodkreet over de schrijnende toestand aldaar. Mensen lijden honger,
hebben niet de nodige medicamenten, mensen worden gekidnapt en de
militaire repressie neemt drastisch toe. De wantoestanden in politiek
en economie hebben een ware humanitaire crisis veroorzaakt. Mgr. Diego
Padron, voorzitter van de bisschoppenconferentie, lanceert bij de
opening van de 106e plenaire vergadering een directe aanval tegen de
huidige politieke leiders. Zij moeten hun gezag van het volk krijgen
en niet omgekeerd. Zij moeten de gerechtvaardigde verzuchtingen van
het volk respecteren en niet met militair geweld onderdrukken. Het
welzijn van het volk mag niet opgeofferd worden aan een politieke
ideologie. De bisschop eist dat alle partijen een dialoog beginnen om
tot verzoening en vrede te komen. Venezuela is het land dat de
grootste voorraad aan petroleum bezit. Is dit nu weer een voldoende
reden om het land te ontwrichten en het volk in een schrijnende
armoede te storten opdat wereldheersers zich van de petroleum meester
kunnen maken?

Veranderingen

De aardverschuiving van de Brexit blijft voor naschokken zorgen. De
arrogantie van een “Europa zonder grenzen” was in feite gebouwd op de
ruinen van de afzonderlijke landen. Het “westen” is niet zozeer een
geografische omschrijving maar een christelijke beschaving, die heel
de wereld veroverde. Vanaf het begin werden door de Europese Unie
de spirituele krachten, de eigenlijke fundamenten ontkend, nl. de
christelijke wortels. In het Handvest van de fundamentele rechten van
de Europese Unie was al een verbod opgenomen “van alle discriminatie
met betrekking tot ‘seksuele orientaties’” (artikel 21), waardoor het
pseudo-homo-huwelijk dus al voorzien was. En zo werd de EU omgevormd
tot een ideologische tribune, die boven het volk en tegen het volk in,
wetten opdrong aan de nationale regeringen om de traditionele
christelijke waarden en vooral het gezin te ondermijnen, in plaats van
te zorgen voor een gezonde gezamenlijke politiek, voor veiligheid en
welvaart. In 2017 wordt het derde eeuwfeest gevierd van de stichting
van de Groot Loge in London, de moeder van de moderne vrijmetselarij.
Een eeuw geleden schreef Oswald SPENGLER, Der Untergang des
Abendlandes (1917). Misschien is de vervulling daarvan op komst. Wij
scharen ons daarentegen aan de kant van Augustinus (+ 430), die zijn
‘Stad Gods’ schreef op het ogenblik dat de barbaren zijn bisschoppstad
belegerden. In de ineenstorting van het machtige Romeinse Rijk zag
Augustinus een nieuwe doorbraak van het Rijk Gods.
Hoe dan ook, na de Brexit komt er ook beweging in de relaties met
Damascus. Turkije heeft openlijk zijn verontschuldigingen aangeboden
aan Rusland en wil nu ook met Syrië zijn relaties herstellen om eigen
terrorisme de baas te kunnen. Frankrijk denkt er zelfs aan zijn
ambassade in Damascus terug te openen. En een delegatie van het
Europese parlement onder leiding van Javier Couso, ondervoorzitter van
de commissie voor buitenlandse betrekkingen, heeft Damascus en de
Syrische president bezocht. Couso zegt dat de politiek van de EU
moet veranderen en het internationaal recht moet erkennen. Meerdere
landen die tot heden gevochten hebben om de Syrische regering ten val
te brengen, zijn na vijf jaar aan het genezen van hun blindheid en
beginnen te begrijpen dat een sterke eenheid tussen volk, leger,
regering en president niet zomaar gebroken kan worden. Met leugens kun
je wel een publieke opinie veranderen maar niet de werkelijkheid zelf.
Vooreerst moeten ze toegeven wat de Syrische president vanaf het begin
gezegd heeft: wie terroristen steunt om ons land te ontwrichten zal
vroeg of laat de terroristen zelf op bezoek krijgen. Nu is het zo ver.
Isis bedriegt de hele wereld. Gisteren, op de Franse nationale
feestdag zagen we het opnieuw in Nice. Het Syrische leger, gesteund
door Hezbollah, Rusland en Iran (en China) is de enige coalitie die
effectief het terrorisme bestrijdt. Het is dus belangrijk om daarmee
ooit op een of andere wijze contact te nemen. Verder zal iedere
oorlog, ook deze, eens eindigen. De landen die eerst voor miljarden
verwoestingen hebben aangericht, willen nu in stilte, in het geheim
of openlijk contact zoeken met Damascus (om contracten te kunnen
tekenen?) Hoe meer er verwoest is, hoe meer ze zich kunnen laten
betalen voor de heropbouw. Maar kom, als ze nu al zouden ophouden
terroristen te sturen en te steunen, is het al een goed begin en een
grondige verandering. En terwijl de aanslagen over heel het land
blijven voortduren, ziet het er toch naar uit dat de “moeder van alle
veldslagen”, nl. het gevecht om de bevrijding van de tweede stad van
het land, Aleppo, nabij is. Daar hopen we op.

En ziehier dan onze aangekondige geestelijke bezinning:

Het gevecht tegen onszelf

Alles gaat goed. Ik ben tevreden, de wereld lacht me toe! En plots,
zonder altijd te weten waarom, voel ik mij verdrietig, angstig,
twijfelacthig. Wat scheelt er toch? Vaak gaat het om stomme dingen.
Mijn buurman stuurt mij een norse blik toe. Tien minuten later,
aangekomen op het werk: een van mijn collega’s – althans dat vermoed
ik toch – is gaan lopen met mijn nieuwste pen. Een half uur later:
mijn baas komt toe en brult mij toe dat mijn vorig project op niets
trok. Mijn hoofd begint te tollen, ik begin het noorden te verliezen
en ik kan mij maar net inhouden om mijn baas niets terug te
schreeuwen. Ik begin al snel te denken dat ik niet geliefd ben, dat ik
nooit nergens in slaag ...
Volgens de woestijvaders (de eerste monniken die naar de woestijn
trokken om aan zichzelf te werken en zo één te worden met Christus)
zijn de gedachten onze ennemy number one! Het is lucht, het betekent
niets, en wat vandaag zo is (in mijn hoofd) kan morgen volledig anders
zijn. Zegt de Heer niet: Bekommer u niet om morgen, morgen zal zich
wel bekommeren om zichzelf. De volgende gedachten komen uit een
conferentie van moeder Agnes-Mariam, die ze enkele jaren geleden gaf
voor de gemeenschap. Ze legt op een toegankelijjke wijze het
mechanisme van onze gedachten uit en leert hoe we als christenen
hiertegen horen te vechten. Al is dit gericht tot religieuzen, . we
zijn allen geroepen tot diepe verbondheid met God. . St Basilius de
Grote (+ 379) huiverde om monniken en gewone christenen te scheiden.
Neen, degene die gedoopt is, is geroepen om VRIJ te worden in de Heer.
En die vrijheid is een innerlijke vrijheid, waarin we de Heilige Geest
toelaten ons om te vormen naar het beeld van Christus – monnik of
leek, dus geen excuus - we zijn allen in hetzelfde gevecht betrokken.
Genoeg inleiding, laten we horen hoe ons gedachten-mechanisme ons maar
al te vaak de dieperik instort en hoe we ons horen te verdedigen tegen
die verleidingen.

Onze gedachten beheersen

Hoe leren onze gedachten te beheersen? Wij zijn geroepen, onze
gedachten te beheersen. Waarom? Laat u Iedereen in uw huis binnen?
Natuurlijk niet. Er is een deur en er is een portier. De deur is de
aandacht en de portier is het hart. Ik gebruik mijn aandacht om mijn
gedachten te beheersen. U zal me zeggen dat het erg moeilijk is. Het
is niet moeilijk, het is nieuw; we zijn dat niet gewend. We zijn
gewend aan veel dingen en vooortdurend moeten we ons aanpassen aan
nieuwe zaken. We wisten niet hoe we moesten SMSen, we hebben het
geleerd, we wistenniet hoe te googlen, we leerden het...
We kunnen leren. Het is erg belangrijk, om te leren onze gedachten te
beheersen. De bruid zegt in het Hooglied: “De zonen van mijn moeder
waren hard tegen mij. Zij lieten mij hun wijngaarden bewaken, zo heb
ik voor mijn eigen wijngaard niet kunnen zorgen” (Hooglied 1, 6). Ik
heb gezorgd voor de kudden van alleman, maar naar mijn eigen kudde heb
ik niet omgezien. Wie is die kudde? Ikzelf: mijn gedachten, mijn
geest, mijn ziel, mijn hart, mijn wil, mijn verlangen, alles wat ik
ben. Ik ben met vanalles en nog wat bezig geweest, behalve dan met
mezelf. God zal mij niet vragen: "Wat heb je gedaan met de wereld?
Misschien zal Hij me vragen: "Wat heb je gedaan met je broer?” Maar
Hij zal me eerst en vooral vragen: "Wat heb je met jezelf gedaan? De
Heer zegt: Wat voordeel heeft een man om de hele wereld te winnen als
hij zijn eigen ziel verliest? Soms denken we dat het verzorgen van de
ziel erin bestaat om devotioneel te bidden. O. K., maar wat betekent
een gebed uit gewoonte als ik er niet ben?
We moeten present zijn in ons gebed. “Dit volk eert mij met zijn
lippen maar zijn hart is ver weg van Mij” zegt Jesaia in Gods Naam. In
het gebed horen we present te zijn, helemaal aanwezig bij wat we doen.
Kan een vrouw tegen haar man liegen? De man zal voelen dat de vrouw
met heel haar hart bij hem is of niet. Op diezelfde wijze voelt de
Heer onze aanwezigheid. Als we verstrooid zijn met onze 1001
gedachten, kunnen we niet present zijn, noch voor de Heer, noch voor
onze geliefden].
Zonder meesterschap over onze gedachgten, worden we gestrikt door de Vijand
Het huis waarvan de eigenaar nooit aanwezig is, zal vervallen. Laten
we niet vergeten dat er geen vacuüm in de natuur bestaat. Als ik niet
present ben [in mijn innerlijk huis], zal iemand anders present zijn
[in mijn plaats], hij zal proberen die leegte te vullen. Als ik er
niet ben om een filter te plaatsen om mijn gedachten, mijn gevoelens,
mijn acties te controleren, zal iemand anders als gids dienst doen.
Als ik mezelf niet oriënteer, zal iemand anders dat doen, en die
andere is een vijand.
Als een bepaalde gedachte in mij binnendrint en een soort draaikolk
van wanorde veroorzaakt en mij innerlijk verwart, mag ik haar
destructieve gang niet laten gaan. Ik mag haar geen aandacht geven. Ik
moet haar negeren. Maar soms laat die gedachte een spoor na. Soms
zaait ze een verderfelijk zaad: twijfel, aarzeling, angst, een gevoel
van eenzaamheid ... Ik mag dat niet laten gebeuren! Ik moet die
gedachte toevertrouwen aan mijn spirituele vader of moeder, aan degene
die mij leidt tot God. Maar als ik ga dialogeren met die gedachte ben
ik verantwoordelijk voor de bittere vruchten die zij zal voortbrengen.
Een gedachte die in mij opkomt en mijn rust verstoort is een geladen
gedachte alsof die gedachte mijn verantwoordelijkheidsgevoel komt
doden. Ik ben niet langer meester van mezelf. Die gedachte komt al
mijn overtuigingen verstrooien. Soms komt die gedacthe op een verdoken
wijze, dat kan heel gevaarlijk zijn. Een voorbeeld uit het dagelijkse
leven. Ik sta s’ochtends op, vol moed wil ik mezelf geven aan de ander
en aan de Heer. Ik komt toe op het werk, mijn collega fronst de
wenkbrauwen. Wat is zijn probleem? Twee dagen later, tijdens de
koffiepauze, keert diezelfde collega mij de rug toe. Waarom doet hij
dat nu? Het eerste incident heeft me iets doen ontcijferen. Als hij
niet die eerste maal zijn wenkbrauwen had gefronsd dan had ik mij
misschien niet op dezelfde wijze afgevraagd waarom hij zijn rug naar
mij keerde. Dat zijn al twee druppels. Op het einde van de week is er
een vergadering. Die collega staat op en geeft mij een verwijt. Ik
begin te geloven dat die collega iets tegen mij heeft. (niet van mij
houdt.) Op het einde van de maand zegt mijn baas me dat ik aan een
project moet werken met die collega. Die collega zal mogen doen wat
hij wil, ik zal het altijd vertalen alsof hij niets van mij moet
hebben. Waarom? Omdat die latente gedachte bij mij is binnengeslopen,
zij heeft aanwijzingen gevonden om mijn stelling kracht bij te zetten,
éénmaal, tweemaal, driemaal; ze heeft een systeem in mij opgebouwd en
ik ben beginnen geloven dat die collega mij niet graag heeft. En voor
veel mensen zal het erg moeilijk zijn te golven dat dit een illusie
is. Wanneer na een jaar mijn baas wil begrijpen waarom de samenwerking
zo slecht verloopt zal hij de twee samenroepen en ondervragen: “die
man heeft iets tegen mij”. “Wat, waarom?” “Ja, ja, een jaar geleden
fronsde jij mij de wenkbrauwen en daarna draaide je mij de rug toe. En
daarna begroef je me onder verwijten”, ... Wat heeft de Duivel
gedaan? Gebeurtenissen die op eender welke wijze kunnen worden
vertaald, heeft hij op de slecthse manier vertaald. En wat erger is,
is dat ik ervan overtuigd ben.
Oordeel niet, zodat je niet veroordeeld zal worden
Beoordeel nooit deintenties van een ander. (Daarom is het goed nooit
de intenties van een ander te beoordelen.) Iemand slingert mij een
norse ‘goeiedag’ naar het hoofd. Ik ben gekwetst. Niet oordelen!
Misschien heeft die arme man een slechte dag, voelt hij zich ziek.
Soms lijkt het alsof we bewijsmateriaal verzamelen om een persoon te
oordelen, om te zeggen: "Zie je wel, hij is zus of zo." Dat komt door
een angst. Misschien was er in het verleden iemand die heel streng met
mij gehandeld heeft; ik was toen als een lam, ik wist niet beter – en
ik heb daarvoor een prijs moeten betalen in eer, reputatie ... En nu
zeg ik tegen mezelf: "Ik zal mijn voorzorgen nemen." We mogen geen
verdedigingstactieken gebruiken, want door zo te reageren wandelen we
niet langer in de Voorzienigheid van de Heer.
Dit is de reden waarom Johannes van het Kruis zegt: Je moet in de
[monastieke] gemeenschap leven alsof je er helemaal alleen bent. Zij
zullen zeggen: "Maar hoe is dat mogelijk? En het gemeenschappelijke
leven dan? Hoezo? Je moet dit begrijpen wat de gedacthen betreft. Ik
hoor iedereen te behandelen met gelijkheid, met liefde, maar ik sta
aan niemand toe mijn gedachten binnen te treden. Wanneer ik de
gemeenschap verlaat, neem ik geen broeder of zuster met mij mee om met
hem of over hem in mijn gedachten verder te dialogeren. Ik woon samen
met mijn broeders en zusters, ik hou van hen, ik dien hen, ik pas mij
aan hen aan. Dat is prima. Maar in mijn binnenste ben ik niet in mijn
gedachten met hen bezig, behalve dan wat betreft mijn plichten
tegenover hen. Als ik verantwoordelijk ben voor het ontbijt, moet ik
mij wel herrineren dat mijn broeder of zuster moet eten. Maar ik laat
mijn broer of zuster niet binnen in persoonlijke elementen van mijn
innerlijkheid. Ik zal me niet afvragen: "Waarom heeft hij niewe
laarzen? Of een voorbeeld uit de wereld: waarom heeft die nieuwe
collega een nieuwe laptop en moet ik het stellen met die oude rommel?
"Waarom heeft hij een nieuw habijt? Of uit de werled: “Waarom zegt de
baas mijn collega ‘goeiedag’ en niet aan mij? We moeten in de
gemeenschap leven also we kluizenaars zouden zijn. Sommige
kluizenaars, wanneer zij hun kluizen verlaten, zijn als een spons,
dorstig naar afleiding, entertainment. Ze bemoeien zich met anderen.
Dat zijn geen echte kluizenaars. Ze leven wel in een kluis, maar in
werkelijkheid hebben ze de hele wereld in hun woning. Dat is zeer erg!
Degene die zijn gedachten niet kan disciplineren is geen monnik, ik
zou zeggen, hij is niet eens een christen. De Heer zegt: Wees
volmaakt zoals uw Vader in de hemel en ik ben op zoek naar details, ik
bemoei me met vanalles en nog wat!?
Het gaat om elementaire beleefdheid. Mijn broeder, mijn zuster hebben
hun privacy nodig. Waarom moet ik altijd bij hen binnentreden, de
deuren van hun intimiteit openbeuken en daar alles te kijk stellen.
Waarom doet hij dit of dat? Waarom handelt hij steeds zo...Daarenboven
doen gedachten alle ondeugden in ons opleven. "Niemand werkt hier, ik
doe hier alles!" Net wat ik nodig heb om te stoppen met werken. En
misschien is de realiteit dat iedereen werkt behalve ik. Een van de
beste manieren om onze gedachten te beheersen is om ons met onze eigen
zaken te moeien, wanneer we zeggen: "Ik zal me niet meer moeien met de
andere behalve om hem te dienen”. Wat hij of zij doet, wat hij draagt,
wat hij heeft, wat hij deed of wat hij niet deed, wat de
verantwoordelijke tegen hem zegt ... zich daarmee bemoeien is een weg
naar zelfruïne. Wanneer mensen uit de wereld naar ons komen, merken we
dat ze met dezelfde miseries te kampen hebben. Het kan zelfs tot
moord leiden! Onbeheerste gedachten kunnen leiden tot ontucht, haat,
phobiën, zelfvernietiging. Mijn gedachte is geen referentie! Altijd
een afstand tussen mij en mijn gedachten – welke gedachte het ook moge
zijn!!!!”