1. 'De dromen van Rik', een kortverhaal.

   Ook al was het ondertussen al vijf jaar geleden, Rik kon het nog altijd niet verkroppen dat hij het bij de rectorsverkiezingen had moeten afleggen tegen die blaag van een Sels. Was die stemming wel correct verlopen? Even had hij met de gedachte gespeeld om met zijn aanhangers de Hallen te bestormen, maar voor dergelijke doortastende acties waren de tijden nog niet rijp. De 65 voorbij was hij en het leven begon drukkend saai te worden, ondanks zijn frequente mediaoptreden.

   Vrij recent had hij evenwel in de VRT-wandelgangen, twee boeiende maar ook zwervende, naar profilering zoekende mensen wat beter leren kennen, Dyab-Abou en Karel. Zij boden perspectieven voor Riks onrustige geest.

   Dyab had al heel wat watertjes doorzwommen. Hij was de founding father van een politieke partij 'BE-ONE', waarvoor hij politici met ervaring als Koç en Kaçar had weten aan te trekken. Maar het was allemaal uitgedraaid op een bittere ontgoocheling. In 2019 had Dyab dan ook ferm geproclameerd: 'Voor mij nooit nog een politieke carrière'. Maar het bleef kriebelen.

   Ook Karel was in het bezit van een talentrijke, uiterst ambitieuze, edoch onrustige ziel, die hem ertoe dwong zich te ontpoppen tot een van de belangrijkste jobhoppers van Vlaanderen. Unizo, Febelfin, VDAB, CEO Anderlecht, Matexi....Overal direct aan de top.

   Enfin, twee extreem valabele openbare figuren. Rik was er rotsvast van overtuigd dat met zijn overvloedige capaciteiten erbij, een trio gevormd werd dat in staat was met een nieuwe politieke formatie, het vastgeroeste en beschimmelde Belgische en Vlaamse politieke gedoe naar de stortplaatsen van de geschiedenis af te voeren en te vervangen door een nieuwe politieke lente en een nieuw politiek geluid. Rik voelde aan dat het momentum er was. Hij mocht het niet laten passeren. De geschiedenis wacht niet. En bovendien werd hijzelf een dagje ouder. Rik, Dyab, Karel: een triumviraat dat de Belgische politiek zou hertekenen.

   Voor het stichtingsmoment van de nieuwe partij, had Rik, Dyab Abou en Karel uitgenodigd naar de Cum Laude in het Groot Begijnhof voor een drankje en een hapje. Daar voelde hij zich thuis, op zijn gemak, dat was zijn biotoop.

   Nog voor de anderen arriveerden, had Rik al een fles Châteauneuf-de-Pape laten aanrukken. Zijn scherp-analyserende geest maakte hem het prettige vooruitzicht duidelijk dat de inhoud hem alleen ten deel zou vallen, aangezien het weinig waarschijnlijk zou zijn dat Dyab wegens zijn moslim- en Karel wegens zijn sportachtergrond, zich tegoed zouden doen aan de pausendrank. Hij had het bij het juiste eind. Rik was overigens de enige nogal speelse natuur van het trio. Dyab was weliswaar doorheen de jaren milder geworden maar een speelvogel, zoals bv. Eden Hazard was hij niet, verre van, ook al leek hij in zijn jonge jaren als twee druppels water op onze ex-stervoetballer. En Karel was nog altijd zijn allerserieuste, krampachtige Zichzelf. Rik evenwel was de 'roomse opgewektheid'

   
   Zoals steeds was Rik helder en bondig. 'Confraters', zei hij, 'het centrum is leeggelopen, wij met onze talenten en ervaringen kunnen er met een nieuwe partij voor zorgen dat het centrum opnieuw een waardevolle invulling krijgt. Dit gezegd zijnde,  is onze partij van start gegaan. Mag ik jullie evenwel vragen, nog wat discretie te bewaren,want uiteraard is onze partij nog enigszins een prematuurtje'. Daar waren Dyab en Karel het volmondig mee eens.

   Het mag verbazingwekkend heten, of kwam het door de bijna lege fles, dat Rik niet gemerkt had dat een belangrijk en charmant -althans wat de minister betreft- gezelschap zich ondertussen aan de centrale tafel van de Cum Laude had neergezet en ook al aan de Châteauneuf was begonnen. Rector Sels was in een geanimeerd gesprek met Mahdi en Verlinden verwikkeld, maar had ook vanuit zijn rechterooghoek Torfs, Jahjah en Van Eetvelt opgemerkt en gespreksflarden opgevangen.

   Sels was geen uil. De volgende dag stond in alle gazetten wat Torfs en co. van plan waren.

   Rik moest telkens opnieuw met klem zeggen: ''t Is prematuur mensen, 't is prematuur.' Die premature partij begon hem echt al op de zenuwen te werken.

10-12-2022 om 10:17 geschreven door Gust Adriaensen

BRIEVEN VAN DIKKE FREDDY

Aan Bart Somers, minister van Gelijke Kansen

Na de de bouwshift, de blikjesshift, inclusief planschade? 

--------------------

Geachte heer,

Ik durf u aan te schrijven omdat ik denk dat u, ondanks het feit dat u een liberaal bent (mijn grootvader sprak altijd over ‘de glibberalen’), toch een mens van goede wil bent.

Om te voorkomen dat in Vlaan­deren ook de laatste overgebleven moerassen en voetbalvelden worden volgebouwd, is de Vlaamse regering bezig met een ingewikkelde regeling die de ‘bouw­shift’ wordt genoemd. Vroeger dacht ik dat er maar drie shiften bestonden: de vroege, de late en de nacht. Maar nu blijkt er dus ook de bouwshift te zijn. Enfin, dankzij de bouwshift zullen de gelukkige eigenaars van moerassen en zompige voetbalvelden een sloot geld krijgen als ze op hun moerassen en zompige voetbalvelden geen borden zetten waarop staat: ‘Bouwgrond te koop.’ Ze krijgen die sloot geld omdat ze ‘planschade’ oplopen. Hun investering in grond, waarvan ze vroeger dachten dat het bouwgrond was omdat de overheid vroeger alle grond als bouwgrond beschouwde, is een fiasco geworden en dus moeten ze vergoed worden. Uw liberale partij gaat er bovendien op toezien dat ze extreem goed vergoed worden.

Nu wil het toeval dat ik zelf ook met een investering zit die door kazakkendraaierij van de overheid een fiasco is geworden. Op 16 januari 2016 berichtte minister Joke Schauvliege (ik heb het krantenbericht in mijn bezit) dat er binnen de kortste keren statiegeld op blikjes zou worden geheven. Sindsdien heb ik een dermate volumineuze berg blikjes verzameld dat de leefruimte in mijn gemeubelde kamer er meer dan gehalveerd door is. Dat allemaal in de ­gedachte dat ik voor die blikjes een sloot geld zou gaan krijgen. Stilaan ­begin ik echter te geloven dat uw regering naast de bouwshift ook een blikjesshift heeft bedacht. Kunt u mij bevestigen of dat inderdaad zo is? En zo ja, heb ik dan ook recht op een ruime planschade? Het lijkt mij een kwestie van gelijke kansen, en dat is tenslotte uw bevoegdheid.

Eventueel kan ik u nog tal van andere dossiers bezorgen van overheids­beloftes die niet werden gehouden en waarvoor ik – mijn gelijke kansen ­indachtig – denk planschade te moeten krijgen, maar ik zou de blikjeskwestie graag opgelost zien omdat mijn maatschappelijk werkster dreigementen uitspreekt. Zij kijkt namelijk met andere ogen naar mijn blikjesinvestering dan ik.

In afwachting van uw welwillende antwoord, groet ik u met Hoogachting,

Frederik de Meester,

alom gekend als Dikke Freddy.

-----------------------------------

Antwoord aan Dikke Freddy

Beste Dikke Freddy,

Ik wil u gemeend danken omdat ge denkt dat ik een mens van goede wil ben. Ge denkt dat met recht en reden, want ik heb veel goeie wil. Ik ben er overigens zeker van dat uw grootvader mij geen glibberaal genoemd zou hebben, want een gladjanus ben ik niet. Dat hoort iedereen die het mij hoort uitleggen, direct.

Wat de inhoud van uw sympathiek briefje betreft, moet ik er toch op wijzen dat uw meningen over planschade voor bouwgrond toch wel heel simplistisch klinken en absoluut niet kunnen vergeleken worden met uw blikjesprobleem.

Minister Schauvlieghe was wel een pront madammeke, daar niet van, maar tussen ons gezegd en gezwegen, veel verstand van politiek had ze niet. Statiegeld voor blikjes, hoe haalde ze het zes jaar geleden, in godsnaam in haar kop!

Goedgelovige, simpele mensen, zoals gij Dikke Freddy, zijn dan aan het verzamelen (hoe meer Carapils, hoe meer blik) gegaan en zitten nu met een berg afval. Stuur het in een container naar Joke!

Uw dienstwillige Bart.

08-12-2022 om 19:56 geschreven door Gust Adriaensen

In DS van 6 december constateert Ives Marx  dat de inkomens- en verloningsongelijkheid in de VS veel groter is dan bij ons. Maar hij hoedt er zich voor dieper in te gaan op de inkomensongelijkheid hier. Zo krijg je de indruk dat Marx het enorme verschil tussen de VS en België opvoert, om de (kleinere) verschillen hier te legitimeren.

Dat is een toch wel erg gemakkelijke benadering van het inkomensverschilprobleem. Marx schrijft: 'Het punt is dat wat wordt voor­gesteld als dwingende economische wetmatigheid, vaak niet meer is dan pure ideologie die ongelijk­heid moet legitimeren'. Inderdaad. Maar dat geldt niet alleen voor de in vergelijking met België, gigantische verschillen in de VS, maar natuurlijk ook voor de verloningsniveaus hier.

Ik verwacht van Marx dat hij daar eens dieper op ingaat. Zoals hij het hier voorstelt, is het alsof de Belgische ongelijkheid binnen de grenzen van de 'dwingende economische wetmatigheid valt', en de VS in de economie een alibi zoekt voor de legitimatie van grote ongelijkheid.

07-12-2022 om 12:32 geschreven door Gust Adriaensen