|
XI/48
Vrijdag 2 december 2016
Flitsen uit het leven van de gemeenschap
De twee Portugese journalisten zijn vertrokken, met een mengeling van dankbaarheid, tevredenheid en ontgoocheling. Ze hebben mooie reportages kunnen maken hier in de gemeenschap, vrij onze mensen aan het woord gelaten en het moslimgezin dat nog bij ons woont, kunnen interviewen. Ze maakten mooie opnamen in Ma’aloula. Dinsdag trokken we met hen en met nog een frater naar Deir Atieh, naar de kerk van abouna Paisios, de jonge en erg sympatieke orthodoxe priester die ons al enkele keren bezocht heeft en die graag heeft dat ook wij naar hem komen. Daar konden ze in de namiddag een opname maken van een zangkoor van jongeren in de mooi herstelde kerk. Ook deze kerk was door terroristen van binnen vernield. Na een week was de kerk weer proper en na zes maanden waren de iconen hersteld. Het is, zoals zo vele andere, een juweeltje van een oosters kerkje. Na de opnamen drongen de journalisten er op aan dat wij (de frater en ik) met hen en met onze twee chauffeurs ergens iets zouden gebruiken als avondmaal. Ik heb dit graag aanvaard en in een soort pizzeria hebben we gezellig gebabbeld en gegeten. Het begin is altijd indrukwekkend wannneer we vóór het eten hardop het Onze Vader in Arabische versie bidden, waar de moslim-eigenaars van de zaak alle respect voor betonen. Toch zijn onze journalisten ontgoocheld. Hun doel was een reportage te kunnen maken van de oorlog zelf of van een gevecht dat in volle hevigheid uitbarst. En dat hebben ze niet kunnen of mogen doen. Hiermee zouden al hun andere reportages des te beter tot uiting komen. Uit Syrië terugkeren en geen reportage van de oorlog zelf bij hebben, beschouwen zij als een mislukking. Het afscheid woensdagnamiddag was niettemin erg hartelijk.
Normaal kan het hier vanaf september beginnen regenen. Nu heben we drie maanden op de eerste flinke regenbui moeten wachten. Er wordt ook sneeuw verwacht en de bergtoppen van het Anti-Libanongebergte zien al spierwit. Er moet daarom hard gewerkt worden aan het dichten van alle gaten en openingen in deze grote nieuwbouw. Er zijn enkele elektrische vuurtjes ter beschikking voor de Nigeriaanse broeders en enkele gemeenschappelijke plaatsen. Tevens is het de voorbereiding van het Kerstfeest. Het materiaal om kerststallen te maken wordt bovengehaald en verder overgelaten aan de inspiratie van de fraters. Immers “zonder een kerstkribbe is Kerst mis”! Tenslotte is het vooral de tijd van de geestelijke voorbereiding. Enkelen beginnen een retraite van stilte, werk en gebed.
Aleppo: wenen van vreugde
Aleppo is de tweede stad van Syrië, eens het cultureel en economisch hart van het land. Nu leven 1,5 miljoen mensen in West Aleppo, het deel dat gecontroleerd wordt door het Syrische leger. Dagelijks worden echter burgers gedood door raketten, beschietingen, mijnen, scherpschutters. Dat is de wijze waarop de terroristen, ruimschoots geholpen door westerse mogendheden, het land nog steeds klein willen krijgen. Deze humanitaire crisis krijgt geen enkele aandacht in de westerse pers. De informatie komt trouwens altijd hoofdzakelijk van het zogenaamde “Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten” in Londen, een orgaan van de rebellen zelf. Steeds gaat het over O Aleppo, waar minder dan 200.000 burgers leven, geterroriseerd door de verschillende al-Qaïda groepen, maar door het Syrische leger omsingeld en bestookt en dat is voor het westen de echte misdaad. Mensen kunnen niet vrij vertrekken. Terroristen eisen veel geld (300 dollar) van hen die willen vertrekken, schieten op allen die vluchten, martelen hen of sluiten hen op in gevangenissen. Ze hebben de doorgangen vol mijnen gelegd. Hierover in de westerse pers geen woord. Alle aandacht gaat naar de zogenaamde “oorlogsmisdaden” gepleegd door Syrië en Rusland, die de bevolking beschermen. Zaterdag hebben het Syrische leger en de Russen 600 mensen kunnen bevrijden. De volgende dag 1.500 mensen. In een bliksemsnelle actie hebben ze nu de wijk Sakhour kunnen zuiveren van terroristen en mijnen, zodat duizenden konden vertrekken en de bevrijding van Alleppo nabij is.
Het is een pijnlijke maar zekere weg van bevrijding geworden. Sinds de Russen in september 2015 op vraag van de Syrische regering kwamen helpen, werden Palmyra, Lattakia, Tartous en de luchtmachtbasis van Kuweiri bevrijd. Recent werd in O Aleppo de veiligheid hersteld in Massaken, Hanano, Jabal Badro, al-Hulluk, al-Haidaria. Met al-Sakhour is het kleine gebied, dat de terroristen nog in handen hebben, midden door gesneden. Hierdoor werden nu tienduizenden mensen bevrijd. Pierre le Corf, stichter van de enige Franse NGO die in W. Aleppo de bevolking helpt, vertelt hoe de mensen weenden van vreugde (https://www.youtube.com/watch?v=Xia4mR4DwUA). Zij zullen de westerse leugens ontmaskeren. Van Amerikaanse zijde vraagt John Kerry nu plots een nieuw staakt-het-vuren voor O. Aleppo. Om vrede te brengen? Te veel tekens wijzen in de tegenovergestelde richting. De Amerikaanse vraag naar een staakt-het-vuren wil verhinderen dat Aleppo bevrijd wordt. De totale bevrijding van Aleppo zal overigens nog even op zich laten wachten, minstens totdat de administratie van president D. Trump in de VS geïnstalleerd is. En dan zullen de haviken nog blijven ijveren voor oorlog. Inmiddels zal de zuivering van terroristen doorgaan. Tegelijk zorgen Rusland en Syrië voor de nodige humanitaire hulp én de verzoening. Terwijl de terroristen jammeren dat hun laatste mogelijkheden om hun gewonde jihadisten in een ziekenhuis te verzorgen, vernietigd werden, heeft Putin mobiele hospitalen voor de bevolking laten komen. Met gespecialiseerd medisch personeel kunnen daardoor meer dan 400 mensen per dag verzorgd worden.
Het plan om de Syrische regering omver te werpen is voorbij. Steeds meer landen willen Syrië in zijn strijd tegen het terrorisme steunen. Nu komt er uitdrukkelijke steun van Irak, Pakistan, Egypte. Het plan van een onafhankelijk Koerdistan en een onafhankelijk Soennistan (N. Syrië en Irak) om Syrië in stukken te hakken (plan van Juppé en Hollande) gaat ook al niet door. Het Franse vliegdekschip Charles de Gaule, met veel allure naar hier gestuurd, is ondertussen aan een stille terugtocht begonnen, richting afzender. Van 1958 tot 1961 vormden Syrië en Egypte samen de Verenigde Arabische Republiek. Vandaar de twee sterren in de Syrische vlag. De Egyptische president Abdel Fattah al-Sissi zal geen moslimbroeders, door het westen gesteund meer toelaten. Hij wendt zich nu samen met Rusland tot Syrië. En zo zien we nu de volgende komische ontwikkeling.
Frankrijk heeft 2 oorlogsbodems (amfibie Mistral) gebouwd voor Rusland. Elk van hen kan een bataillon van 400 à 900 man met volledige uitrusting herbergen. Omwille van Oekraïne en de Krim wilden de VS (die zelf de staatsgreep in Kiev hadden georganiseerd!) sancties tegen Rusland. President François Hollande, als trouwe schoothond van de VS en marionet van Saoedi-Arabië en Qatar, pleegde contractbreuk en verkocht de Mistrals aan Egypte. Omwille de huidige samenwerking tussen Egypte en Rusland in de strijd tegen de terroristen in Syrië, worden de Mistrals nu met de nodige Russische apparatuur uitgerust en door Russische officieren bestuurd. Hoe een dubbeltje rollen kan! Overigens is in Frankrijk de ene Frans de andere niet. De reputatie van François Hollande is tot een dieptepunt gedaald terwijl François Fillon alle kansen heeft om president te worden. De laatste verdedigt zo ongeveer over heel de lijn de tegengestelde politiek van de huiidige Franse president.
Ook Israël heeft behoorlijk wat verwoest in Syrië. Toch ziet hety er naar uit dat het de bezetting van de Syrische Golan niet zal kunnen volhouden. Opnieuw heeft de algemene UNO vergadering met grote meerderheid geëist dat resolutie 497 van 1981 gerespecteerd wordt. Het met geweld bezetten van een grondgebied van een ander land, daar zijn wetten opleggen en zijn administratie vestigen is tegen het internationaal recht en tegen het UNO charter. Wat er ook van zij, Syrië zal blijven ijveren voor het herstel van de soevereiniteit van heel zijn land. En terecht.
Ondertussen zijn er ontroerende verhalen vanwege de gewone soldaten die in Aleppo vechten (Modern Day Knights: Who are the Soldiers Fighting Terrorists in Aleppo, Sputnik, 29. 11. 16). Een man wiens huis gebombardeerd werd met nog tientallen doden als slachtoffers, was zo getroffen door de brutaliteit van de terroristen dat hij besloot zich op te geven voor het Syrische leger. Om de drie dagen gaat hij terug naar zijn vrouw en twee kinderen. Een andere man, wiens zoon vermoord werd omdat hij zich niet wilde aansluiten bij IS, wil nu in Aleppo tegen IS vechten als eerbetoon aan zijn zoon. Nog een andere kon in Raqqa uit het gebied van de IS vluchten en vecht nu in Aleppo met de onverwoestbare overtuiging: wij zullen IS verslaan (Modern Day Knights: Who are the Soldiers Fighting Terrorists in Aleppo?, Sputnik, 29/11/16.
Op een slagveld zijn er uiteindelijk maar twee kampen. Dit geldt ook voor de oorlog tegen Syrië, al hebben de verschillende mogendheden die hier vechten, hun eigen belangen. Aan de ene kant staan de VS, NAVO, de golfstaten en hun uitgebreide vriendenkring. Zij willen de landen, volken en gemeenschappen in onderlinge strijd brengen met elkaar opdat één volk (VS-Israël) de alleenheerschapij zou kunnen uitoefenen over allen. Anderzijds is er de Syrische Arabische Republiek met haar geallieerden. Zij streeft naar de gelijkheid en harmonieuze samenleving van de verschillende volken en godsdiensten onder elkaar, zoals het (weliswaar met de nodige mislukkingen) al eeuwen was.
Tot slot een overweging uit de eerste lezing van de eucharistie van vandaag, Jesaia 29, 19-21:
“De armen vinden hun vreugde weer in God, de misdeelden in het land juichen om de Heilige van Israël. Dan is het gedaan met de verdrukkers, dan is het uit met de opscheppers; allen die zinnen op kwaad worden uitgeroeid: zij die door hun getuigenis anderen helpen veroordelen, die de rechters in de poort proberen te strikken, die onschuldigen door bedrog hun recht onthouden”.
Nog een Zalige Adventstijd
P. Daniel
03-12-2016 om 13:57
geschreven door Gust Adriaensen
|
