Dag Femke,
Er waren nogal wat fans van jou in de Zuidelijke Nederlanden, daarvan ben ik overtuigd. Omwille van je maatschappijvisie, jazeker. Verfrissend, bevrijdend. Maar op velen oefende je verschijning een sterke aantrekkingskracht uit. Op en top vrouw, een knappe vrouw, een welbespraakte dame, een sterke politica. Iemand die er echt stond in het Nederlandse parlement, die in het debat voor niemand moest onderdoen.
En dan de naam 'Femke'! Hij deed ons Vlamingen dromen van weidse Friese landschappen, van heroïsche Elfstedentochten met blozende Femkes langs de route die de rijders voorzagen van gloeiend hete chocolademelk.
Wat jij zei, Femke, dat sneed hout. En je deed dat in een sierlijk en trefzeker Nederlands. Maar aan de kleur van je stem, aan je intonatie en uitspraak, was het toch wennen. Aanvankelijk kwam die stem nogal geaffecteerd, bekakt over. Je wekte de indruk dat je tijdens je parlementaire tussenkomsten de hele tijd een Haagse gehaktbal in je mond had. Maar gaandeweg werd ook je spraak een charmant onderdeel van heel je persoonlijkheid, een spraak was het waarin de mengeling van voornaamheid en sensualiteit, de aandacht van velen boeide.
Wat een verlies voor het Nederlandse politieke theater. Femke, jij was bijna de enige die heel duidelijk Wilders niet lustte of preciezer: die hem rauw lustte. Misschien krijgt die fanatieke, oorlogszuchtige barbaar nu nog minder weerwerk.
Het ga je goed Femke. Ook Vlaanderen (althans een deeltje ervan) zal je missen.
20-12-2010 om 13:53
geschreven door Gust Adriaensen
|
