Brieven van Dikke Freddy is een column van schrijver Erik Vlaminck. Thuisbasis van de column is het webplatform Sociaal.net

Geachte heer,

Ik wil u van harte feliciteren en ik wil u raad vragen. Officieel bent u dan wel geen minister, maar feitelijk bent u het wel, want volgens het dagblad bent u de man die aan alle touwtjes trekt. U slaagt er op voortreffelijke wijze in om zo veel mogelijk dingen op de lange baan te schuiven en daar applaus voor te krijgen. De Vlaamse regering zou gevormd worden tegen 23 september, maar het is nu al duidelijk dat het er niet van komt. De nieuwe Belgische regering wordt verwacht tegen sint-juttemis. Retourgeld voor blikjes, kilometerheffingen, de bouw van nieuwe sociale woningen, de reparatie van de toiletten in de treinen van de NMBS, het opvullen van de putten in trottoirs: het wordt allemaal op de lange baan geschoven. Uw strafste toer vind ik dat ook het behalen van een begrotingsevenwicht in ons landje nu voorzien wordt tegen de tijd dat u allang van een verdiend pensioen zal genieten.

Het is bij dat laatste dat ik u om raad wil vragen. Ik zit zelf namelijk ook met een serieus begrotings­tekort. Ik heb mijn schuldbemiddelaar uitgelegd dat ik mijn uiterste best wil doen om mijn tekort te verminderen om op hetzelfde moment als de Belgische regering een evenwicht te bereiken. Luid gelach was de reactie, plus de mededeling dat mijn weekgeld waarmee ik eten, drinken en alle andere dagelijkse behoeften moet betalen van 42 euro naar 38 euro wordt teruggeschroefd. De aanschaf van een nieuw paar schoenen (die ik dringend nodig heb) was onbespreekbaar. Ik moet dat onderwerp volgende maand maar eens opnieuw ter sprake brengen.

Wetend dat u erin slaagt om, ondanks diepe geldputten, 36 straaljagers aan te schaffen en prachtige nieuwe burelen voor de Antwerpse politie te bouwen, zou ik graag enig advies krijgen om het volgende gesprek met mijn schuldbemiddelaar voor te bereiden. Denkt u dat ik het best bluffend en lachend binnenkom of is het beter om zwijgend en met de kop tussen de schouders op de mij toegewezen stoel te gaan zitten? Is het zinvol om een halfuur op voorhand zichtbaar in de wachtzaal te zitten of kom ik beter twee minuten te laat? Doe ik alsnog mijn tot op de draad versleten schoenen aan mijn voeten of meld ik mij blootsvoets? Met volle vertrouwen in uw strategische inzicht kijk ik uit naar uw adviezen en groet ik u met de meeste hoogachting,

Dikke Freddy

-------------

Dikke Freddy,

Ik laat 'Mijn beste' eraf, want ik ben echt kwaad op u. Wat gij niet allemaal over mij durft roddelen.

Schone meneer zijt gij, mij minister van uitstel durven noemen en dan voor de dag komen met een emmer vol details, waarvan nog niks in huis gekomen is en de schuld daarvan in mijn schoenen schuiven. Precies alsof ge tot de linkse oppositie zijt toegetreden. Heeft de Peter u misschien getrakteerd op nen Big Burger? Nee, eerlijk gezegd, dat had ik van u niet verwacht.

En dan gaat uw geklaag nog alleen maar over die onnozele details! In plaats van u op te trekken aan uw Eigen Vlaamse Identiteit, uw Canon van buiten te leren , zodat ge iets meer weet over Ons Groots Vlaams Verleden. Gij denkt verdorie uitsluitend aan uw eigen materieel belang, uw weekgeld, nieuw schoenen, uw opgespaarde blikjes te gelde kunnen maken (drink verdorie minder!), de treinhuiskes laten repareren (wenst ge misschien ne gouden bril?).

Denk wat meer aan 't algemeen belang!

Saluut.

ZKH B. De Wever

15-09-2019 om 17:13 geschreven door Gust Adriaensen

14-09-2019 om 09:51 geschreven door Gust Adriaensen

13-09-2019 om 14:20 geschreven door Gust Adriaensen

Bekijk video 2.

Bijlagen:
https://youtu.be/nCirY066FvM   

Bijlagen:
https://youtu.be/TfcsHubj13Q   

Toch eigenaardig dat veel mensen, en zeker de liberale en nationalistische politici,  het 'middenveld' verengen tot de christelijke, socialistische en liberale vakbonden en ziekenfondsen en aanverwante organisaties. Hardnekkige nationalistische pogingen om dergelijke organisaties uit de grond te stampen, zijn er van in de VU-tijd ook altijd wel geweest, maar veel succes hebben ze nooit gehad.

Het is bon ton om dat 'middenveld' te verketteren. Dat gebeurt door mensen, van wie de ouders of voorouders materieel of sociaalcultureel , zonder dat 'middenveld', machteloos zouden geweest zijn, door mensen die vaak zelf nog altijd in hun werksituatie of in hun ziekte, vangnetten hebben dankzij die vermaledijde vakbonden en ziekenfondsen.

Eigenaardig inderdaad, omdat de mensen die allergisch zijn voor vakbonden en ziekenfondsen, klaarblijkelijk nooit tot het besef komen, dat er een veel machtiger 'middenveld' is. Het discrete 'middenveld' van de ondernemersorganisaties, van de holdings, van de bankensector, van de superrijken.

11-09-2019 om 18:18 geschreven door Gust Adriaensen

De spagaat die nationalisten à la De Wever al geruime tijd obsessioneel volhouden, moet hun op den langen duur toch wel een permanente  kramp in hun kruis  bezorgen.

Het rechterbeen is opgezwollen door 'harmonische gemeenschap', 'eigen identiteit', 'eigen volk', 'groots verleden', 'canon', 'christelijke erfenis'.

Het linkerbeen is gevuld met 'verheerlijking van het individu', 'ontmanteling van het middenveld', 'ontvoogding', 'persoonlijke zelfontplooiing', 'idealen en waarden van de Verlichting'.

Soms vergen politieke tactiek, electorale berekening, dat het linkerbeen nog sterker gestrekt, verschoven en getoond wordt. Maar dat doet pijn aan het rechterbeen.

Want 'gemeenschap' botst met 'individu' en 'ontmanteling van het middenveld'. 'Eigen identiteit en volk en canon' sporen niet met 'ontvoogding' en 'zelfontplooiing'. Niet alle 'waarden van de Verlichting' zijn compatibel met het 'christendom'. En in die 'christelijke erfenis 'zit dan nog eens de 'linkse' boodschap en opdracht van Jezus Christus te wringen: 'Vang de vluchtelingen en de ontheemden op. Toon barmhartigheid voor de weerlozen, voor de armen, voor de uitgestotenen.'

Vreselijk.Vooral electoraal. Enige oplossing: nu eens het linker dan weer het rechter strekken en schuiven, schuiven... Tot dat hun mik scheurt?

09-09-2019 om 09:47 geschreven door Gust Adriaensen