Pater Daniël Maes, norbertijn van Postel, over Syrië
Zaterdag 6 oktober 2012.
Het is voorlopig weer rustig. In de
voormiddag is het muisstil, op enkele doffe ontploffingen na, ver weg.
We kunnen weer op ons eigen dak onze was uithangen. Als je even onder
de primitieve tent op het dak gaat uitrusten heb je de indruk dat je
hier toch wel de heerlijkste vakantiebestemming ter wereld gevonden
hebt: 1400 m boven de zeespiegel, 40 m boven het woestijnlandschap,
aan de ene kant het dorp Qâra aan de andere kant de keten van het
anti-Libanongebergte. En hoog aan de hemel een stralende zon en een
strakke blauwe hemel, versierd met kudden spierwitte wolken.
Hier leeft de verwachting dat het leger de terroristen in Qâra stilaan
gaat aanpakken en dan moeten wij heel goed op onze hoede zijn. Dan
zijn ze tot het ergste in staat. Daarom nemen wij ook erg drastische
maatregelen in verband met onze veiligheid. Was die oorlog maar
voorbij!
Bij het dagelijkse oorlogsnieuws zijn er zowel overwinningen als
mislukkingen van het leger bij en ook weer een aantal gesneuvelde
soldaten. Ergens heeft het leger een groep terroristen gedood die
blijkbaar een menigte antiquiteiten hadden verzameld. Het stelen en
vernietigen van oude kunstvoorwerpen is een onderdeel van het
vernietigen van de identiteit van een land, zoals dat grondig in Irak
gebeurd is. Vanavond hebben we de eucharistie bijzonder willen vieren
voor de 40.000 doden in deze oorlog.
Het was nog geen middernacht of we worden opgeschrikt door schoten,
waarop we holder de bolder naar beneden duiken om daar verder te
slapen. De elektriciteit valt een tijd uit. s Morgens vernemen we dat
in de gevechten de neef van de president gedood is, wat we uiteraard
ook betreuren. Het gaat ons niet om deze president, regering of partij
als zodanig. Wij zeggen ook niet dat ze moeten blijven omdat ze goed
zouden zijn. Wij hebben geen voorkeur voor een politiek systeem als
zodanig. Wij stellen alleen vast dat deze zogenaamde lekendictatuur
op dit ogenblik de enige is die de gelijkwaardigheid van alle burgers
wil en kan beschermen. Ondertussen is heel het land bezaaid met
oppositiegroepen, verbonden met Al-Qaeda, moslimbroeders of andere
islamitische organisaties. En deze strijders komen vanuit heel de
wereld, zelfs uit België. Als je dan moet kiezen tussen een liberale,
seculiere staat of een door het buitenland opgelegde islamitische
dictatuur waarbij aan niemand nog een menswaardige vrijheid gegund
wordt, dan is de keuze vlug gemaakt . Bovendien, als je weet dat hier
in Syrië de oudste christenheid leeft en je ziet hoe er nu naar
gestreefd wordt om heel het Midden-Oosten christen-vrij te maken,
dan is het wel de moeite waard om alles te doen opdat zulks belet
wordt. Of slapen we gewoon verder en wachten we totdat onze voorouders
uit hun graf opstaan?
Zondag 7 oktober 2012.
Deze morgen zijn er nog enkele korte
stroomonderbrekingen maar voor de rest is alles gewoon. Omdat abouna
Georges vandaag niet komt vier ik de eucharistie in
Latijns-Byzantijnse stijl met Franse, Arabische, Spaanse en Engelse
gezangen en gebeden. Vandaag wordt het feest gevierd van O.L.Vrouw van
de Rozenkrans om de machtige voorspraak van Maria bij haar Zoon Jezus
te gedenken. In 1571 werd bij Lepanto de sterke Turkse vloot verslagen
door de christenen. Bovendien wordt vandaag de hl. Hildegard van
Bingen in Rome tot kerklerares verheven. Er is nog een andere heilige
bij vandaag: Johannes van Avila. We kijken even naar de pausmis op het
St.- Pietersplein te Rome vanuit een Spaans tv-kanaal. Dan gaan we zelf
bidden. De lezingen van de eucharistie gaan over de eenheid en
onverbreekbaarheid van het huwelijk. Na onze plechtige eucharistie
houden we een processie met alle relikwieën die we hebben om de
voorspraak van al deze heiligen af te smeken. Daarna is het eigenlijk
erg geschikt weer om buiten te eten maar voor de veiligheid blijven we
in onze gewone refter. Aan tafel krijgen de medebroeders plots een
edelmoedig idee, nl. om s zondags s middags de afwas te doen. Dit
voorstel wordt vanwege de zusters zonder verder commentaar met een
glimlachend goedkeuren onthaald. In principe is de zondag voor
iedereen vrij maar als je eens goed wilt eten moet er natuurlijk voor
gewerkt worden en dat gebeurt toch hoofdzakelijk door de zusters. En
dat zij het daarna wat rustiger hebben is voor hen ook eens
aangenaam.
s Avonds kijken we naar wat wij dachten een Bijbelse film te zijn
over Ruth. Het was in feite een Hollywoodversie van een gefantaseerde
liefdesaffaire met intriges en rivaliteiten. Op een enkel detail na
kwam er niets uit het Bijbelboek Ruth aan bod. Dat weten we dan ook
weer. De schoonheid en rijkdom van dit verhaal zal voor een andere
keer zijn.
Maandag 8 oktober 2012.
In de voormiddag is er plots gelegenheid om
op het dak, dank zij een stick, langs skype te communiceren met moeder
Agnes-Mariam en zr. Carmel in Australië. Even worden alle regels opzij
gezet en op een mum van tijd zitten de zusters op ons dak, letterlijk
dan. Iedereen is aan het scherm van de laptop gekluisterd en het is
een heen en weer gekwebbel van belang. Moeder Agnes-Mariam en zr.
Carmel zijn door Malaysia en Australië uitgenodigd om er te komen
getuigen over wat er echt gebeurt in het Midden-Oosten en ze
ondervinden er een zeer grote welwillendheid en ontvankelijkheid.
Tegelijk ontmoeten ze daar hun eigen volk: er zijn een half miljoen
Libanezen in Australië, die erg bekommerd zijn om wat er hier nu
gebeurt. (het nieuws kun je volgen op facebook. Zie www.maryakub.org
dat op de onthaalpagina een link geeft naar ons facebook).
Voor de avondeucharistie krijg ik een schitterende nieuwe byzantijnse
groene kazuifel voor de gewone dagen. De zuster is een nieuwe serie
aan het maken met de verschillende liturgische kleuren, zogezegd voor
de Latijnse liturgie, zoals ik die vier, maar de gewaden zijn helemaal
in de byzantijnse stijl met gouden versieringen alom. Moest er een
modeshow zijn voor liturgische kleding dan zouden we best kunnen
meedoen. (De zuster zelf in die gewaden laten paraderen zou in België
wel succes hebben, maar hier ga ik die zo ver niet krijgen!).
Ondertussen heeft de zuster ook nog voor alle medebroeders en ook voor
mij een dikke bruine kapmantel gemaakt, van kamelenhaar. Deze zal ons
beschermen tegen de koude tijdens de komende winter en misschien helpt
hij mij ook wel bij het Arabisch leren. Immers, ik heb al lang de
indruk dat sommige klanken hier alleen maar uitgesproken kunnen worden
door Arabieren en kamelen.! Dus, wie weet.
Dinsdag woe do 9, 10, 11 oktober 2012:
Nog eens over de oorlog in Syrië
De oorlog in Syrië lijkt een onontwarbaar kluwen te worden. Ziehier
enkele waarnemingen, vaststellingen en verwachtingen
op zoek naar
tekenen van hoop.
Het dagelijkse leven in de gemeenschap is zo normaal en aangenaam als
het kan, maar niettemin een oorlogssituatie. Anders gezegd: het is
hopeloos, voor de rest is alles in orde. De zusters en de kinderen
blijven in de grotten slapen. Op het terrein wordt niet gewerkt.
Alles gebeurt voorlopig binnen: amandelen ontbolsteren, granaatappels
open breken en hun zoete pitten verzamelen, ramen schilderen
en in
het atrium wordt aan twee grote iconen tegelijk geschilderd.
Ondertussen heeft de oppositie na anderhalf jaar revolutie haar
democratische hervormingen al zo ver doorgevoerd dat we niet eens
meer zonder groot gevaar te lopen in het dorp toiletpapier kunnen gaan
halen. En dit is nog maar een begin, volgens de oppositie gloort aan
de einder al een heerlijke scharia4Syrië, geleid door de
woestijnzigeuners van Saoedi-Arabië en Qatar, terwijl het Westen de
rest van de macht zal verdelen! Binnen zijn ondertussen zowat alle
deuren op slot waardoor we regelmatig elkaar ongewild opsluiten.
Zonder dat er veel over gezegd wordt, houden de medebroeders s nacht
om beurt de wacht en ze hebben ook een heus alarmsysteem in elkaar
geprutst, dat ge van op het dak kunt laten brullen, handmade. We
kunnen niet voorzichtig genoeg zijn in deze periode.
Over heel het land blijken de aanslagen en moorden gewoon door te
gaan. In Aleppo is het weer verschrikkelijk geweest in een bepaalde
wijk. Ook een maronitische kerk en het Grieks-katholiek aartsbisdom
zijn zwaar beschadigd. De spanning tussen Syrië en Turkije is hoog
opgelopen. Nadat er vanuit Syrië een projectiel in Turkije is
afgeschoten blijft Turkije terugschieten naar Syrië. Het heeft ook een
Syrisch vliegtuig onderschept met zogezegd wapens maar die zaten er
niet in. Het Turkse volk zelf schijnt echter geen zin te hebben in een
oorlog. Ondertussen wil de kabouter van Qatar zich als de Goliath in
het spel mengen. Hij is klein van gestalte (1,5 miljoen inwoners?)
maar schatrijk. Hij herbergt een immense Amerikaanse legerbasis en de
Amerikaanse propagandazender Al Jazeera met daarbij natuurlijk de
onvoorwaardelijke bescherming van de VS. Als wij eens willen lachen
kijken we even naar Al Jazeera die steevast vertelt dat het Vrije
Syrische Leger (VSL) ongeveer heel Syrië in handen heeft en dat de
andere media deze waarheid nog niet hebben gemeld. De werkelijkheid is
dat het VSL nog geen enkele overwinning behaald heeft op het Syrische
leger en Al Jazeera bijna niets anders dan leugens de wereld in
stuurt. Maar Qatar en Saoedi-Arabië hebben wel hun duidelijke stempel
op de misdaden in Syrië gezet: aanslagen waarbij zoveel mogelijk
onschuldige burgers of soldaten als slachtoffer vallen en
energievoorzieningen of openbare instellingen vernietigen. En dit
heeft geen verantwoording nodig want de ongelovige die geen
wahabitisch-salafistische of fundamentalistische moslim is heeft geen
recht op leven.
Hoe is het allemaal ook weer begonnen? In 1989 stort het communisme
als een kaartenhuisje in elkaar en de Russische beer valt op zijn rug,
hulpeloos spartelend met zijn poten. Op 15 september 2001 heeft de
administratie van keizer Bush in Camp David beslist dat dit het
geschikte moment is om een nieuwe orde te gaan scheppen in het
Midden-Oosten en daarvoor een oorlog te ontketenen onder andere tegen
Libië en Syrië, wat door generaal Wesley Clark werd bevestigd .
Libië werd meteen in de Arabische Lentecollectie opgenomen met de hulp
van de Navo (waaronder de dappere Belgen). Die zogenaamde slechteriken
van Russen en Chinezen hebben echter door hun veto belet dat
dergelijke gezamenlijke humanitaire missie met militaire
interventie door Washington en Brussel voor Syrië niet kon doorgaan.
En ze hielden voet bij stuk. Syrië moest dus op een andere manier
bevrijd worden. Daarom werd het land dan gezegend met een massa
terroristen, edelmoedige moslimstrijders van uit gans de wereld.
En of ze succes hadden. Helaas voor hen, nog niet genoeg. De twee
pogingen om Damascus in te nemen zijn mislukt. Op 18 juli 2012 hebben
ze wel in één klap de top van de nationale veiligheidsraad kunnen
ombrengen, uiteraard met zacht applaus van het westen. Dit was het
startsein voor tienduizenden huurlingen vanuit Jordanië, Libanon,
Turkije, Irak
om de aanval op Damascus in te zetten. Op 26 september
dringen jihadisten van Al-Qaeda het ministerie van defensie binnen,
vermomd als Syrische soldaten en met valse papieren om heel de
état-major te laten ontploffen. Ze worden echter tijdig onderschept.
Dit was maar het topje. Een tweede groep moest de Syrische tv-zender
overvallen en een ultimatum uitzenden naar de president. Ook die
geraakte zo ver niet. Een derde groep moest het hoofdgebouw van de
regering aanvallen en een vierde groep de luchthaven. Afgezien van de
doden en de verwoestingen is dit plan mislukt. Vanuit de Turkse basis
Incirlik werden deze aanslagen gecoördineerd door de NAVO met behulp
van enkele Syrische legergeneraals die bereid waren de regering ten
val te brengen. Ook hier was het leger hen voor. Deze generaals werden
tijdig als verraders ontmaskerd en van al hun bevoegdheden ontheven.
De Syrische regering en het leger zijn hier sterker uit gekomen en
hebben een zwaar offensief ingezet tegen het Vrije Syrische Leger.
Tot voor kort was de vraag in Washington en Brussel: hoe lang houdt
het regime in Syrië nog stand? Ondertussen keert de oorlog zich steeds
meer tegen de oorlogsstokers zelf en de buurlanden. Daarom is de vraag
nu: moeten we verder oorlog voeren of stoppen? Verder doen dreigt
Jordanië in een economische crisis te storten, Turkije in een
burgeroorlog en het gaat veel kosten om Israël onvoorwaardelijk te
blijven steunen en beschermen. Stoppen betekent Rusland zich laten
installeren in het Midden -Oosten. De Russische beer loopt inderdaad
sinds enkele jaren weer op eigen poten, vrij en sterk rond. Rusland
heeft geholpen om in Syrië een ministerie van nationale verzoening op
te richten, het heeft de oppositiegroepen in Damascus bij elkaar
gebracht, het heeft gezorgd voor contacten tussen de états-major van
de VS en van Syrië en het heeft met de tegenhanger van de NAVO, nl.
OTSC een akkoord bereikt voor een vredesmacht van 50.000 soldaten, die
samen met blauwhelmen in conflictgebieden onder mandaat van de
veiligheidsraad kunnen ingezet worden (uit Armenië, Wit-Rusland,
Kazakhstan, Kirgizstan en Rusland zelf). Bovendien heeft Sergey
Lavrov, de Russische minister van buitenlandse zaken, de VS ervan
kunnen overtuigen dat de chemische wapens in Syrië veilig genoeg zijn
opgeborgen om niet in handen van onberekenbare terroristen te vallen,
tenzij
de regering valt. Tevens heeft hij aangetoond dat het voor VS
en voor Israël voordeliger is dat Bashar el-Assad blijft, gezien het
voorbeeld van bijzondere koelbloedigheid dat hij heeft gegeven. En
van Rusland zal niet direct een dreiging uitgaan naar Israël, gezien
de ongeveer één miljoen Russische Israëlis die er wonen.
Over dit alles zal in het politieke Amerika geen woord gerept worden
totdat de presidentsverkiezingen voorbij zijn. Dan zijn er twee
mogelijkheden. Ofwel willen de VS toch nog hun creatieve chaos
aanrichten in Syrië door b.v. een aanslag op de president te (doen)
plegen en zo hun macht in het Midden- Oosten te kunnen vestigen,
weliswaar met enorme risicos vanwege de sterke bondgenoten van Syrië
die zulks niet lijdzaam zullen laten gebeuren. Ofwel, en dat
verwachten wij, zullen ze noodgedwongen na de verkiezingen stilaan aan
Syrië zelf de vrijheid teruggeven om zijn eigen land in handen te
nemen. De jihadisten kunnen dan naar huis, naar hun basis of elders
gaan vechten. En dit betekent de weg van verzoening en vrede voor
Syrië, waarop wij hopen, waarvoor wij bidden en waarin wij geloven.
Hopelijk vergeten de zelfverklaarde vrienden van Syrië (Washington,
Brussel, Ankara, Saoedi-Arabië en Qatar) niet om een omhaling te
houden voor het herstel van de ravage die ze hier in hun waanzin
hebben aangericht. Met dank vanwege de bevolking.
12-10-2012 om 10:16
geschreven door Gust Adriaensen
|
