BOODSCHAP VAN PAUS FRANCISCUS VOOR DE 57 ste WERELDGEBEDSDAG VOOR ROEPINGEN (3 mei 2020) Woorden van roeping
Dierbare broeders en zusters!
Op 4 augustus vorig jaar, bij de 160ste verjaardag van het overlijden van de heilige pastoor van Ars, schreef ik een brief aan de priesters die elke dag gehoor geven aan de oproep van de Heer om het volk van God te dienen.
Bij die gelegenheid heb ik vier sleutelbegrippen gekozen – lijden, dankbaarheid, goede moed en lofprijzing – om de priesters te bedanken en hen in hun ambt te ondersteunen. Ik denk dat deze woorden op deze 57ste Wereldgebedsdag voor Roepingen hernomen kunnen worden en tot het hele volk van God gericht kunnen worden, en dit tegen de achtergrond van de evangelietekst die ons vertelt over de bijzondere ervaring van Jezus en Petrus tijdens een nachtelijke storm op het meer van Tiberias (cf. Mt 14,22-33).
Na de broodvermenigvuldiging, die de menigte enthousiast had gemaakt, beval Jezus zijn leerlingen in de boot te stappen en alvast naar de overkant te varen, terwijl Hij de menigte zou wegsturen. Het beeld van de leerlingen die het meer oversteken, roept in zekere zin onze eigen levensreis op. In feite gaat de boot van ons leven langzaam vooruit, rusteloos op zoek naar een veilige haven, bereid om de risico’s en de uitdagingen van de zee te trotseren, maar tegelijkertijd ernaar uitziend dat de stuurman ons uiteindelijk op de juiste koers zal houden. Maar soms kan het schip uit koers raken als het zich door illusies laat verblinden in plaats van zich door een vuurtoren naar een veilige haven te laten leiden of als het aan de tegenwind van moeilijkheden, twijfels en angsten blootgesteld wordt.
Iets dergelijks speelt zich ook af in het hart van de leerlingen. Geroepen om de Meester van Nazareth te volgen, moeten ze besluiten om over te steken naar de andere oever en moedig ervoor kiezen om hun zekerheden op te geven en de Heer te volgen. Dit is geen rustig avontuur: de nacht valt, de tegenwind raast, de boot wordt door de golven heen en weer geslingerd, de angst om het niet te halen en geen gevolg te kunnen geven aan de oproep, dreigt hen te overweldigen.
Het Evangelie vertelt ons echter dat we in dit uitdagende levensavontuur niet alleen zijn. Alsof Hij midden in de nacht de dageraad oproept, wandelt de Heer over het woelige water naar de leerlingen. Hij nodigt Petrus uit om over de golven heen naar Hem toe te komen en Hij redt hem als Hij hem ziet zinken. Uiteindelijk klimt Hij in de boot en bedwingt de wind.
Het eerste woord van roeping is dus dankbaarheid. De juiste koers varen is niet een taak die alleen van ons is en hangt niet alleen af van de wegen die wij kiezen. De realisatie van onszelf en van onze levensprojecten is niet het wiskundige resultaat van wat we in een geïsoleerd ‘ik’ beslissen, het is vooral het antwoord op een overstijgende oproep. De Heer laat onze bestemming aan de andere kant zien en daarvoor geeft hij ons de moed om in de boot te stappen. Maar wanneer Hij ons roept, neemt Hij ook de taak van stuurman op zich om ons te begeleiden en de richting te wijzen, om te voorkomen dat we op de klippen van besluiteloosheid stranden en om ons in staat te stellen zelfs over woelige wateren te stappen.
Elke roeping vloeit voort uit de liefdevolle blik waarmee de Heer ons tegemoet is gekomen, misschien net toen onze boot aan de storm overgeleverd was. Meer dan een beslissing van onze kant is roeping een antwoord op een onverdiende oproep van de Heer (Brief aan de priesters, 4 augustus 2019). Daarom zullen we erin slagen roeping te ontdekken en te omarmen wanneer ons hart zich opent voor dankbaarheid en het in staat is de passage van God in ons leven op te vangen.
Als de leerlingen Jezus over het water zien naderen, denken ze in eerste instantie dat het een spook is en zijn ze bang. Maar Jezus stelt hen onmiddellijk gerust met een woord dat ons leven en ons roepingsavontuur altijd moet vergezellen: Rustig maar, Ik ben het. Wees niet bang (v. 27). Dit is precies het tweede woord dat ik u wil toevertrouwen: goede moed.
Wat ons vaak verhindert om te stappen, te groeien, het pad te kiezen dat de Heer voor ons uitstippelt, zijn de spookbeelden die ons hart verontrusten. Als we geroepen zijn om onze veilige oever te verlaten en een levensstaat – zoals het huwelijk, het gewijde priesterschap of het godgewijde leven – op te nemen, neemt onze eerste reactie vaak de vorm aan van ‘het spook van ongeloof’: dit kan onmogelijk mijn roeping zijn, is dit werkelijk de juiste weg? Vraagt de Heer mij echt om dit te doen?
En beetje bij beetje groeien al die overwegingen, verantwoordingen en berekeningen, die onze vastberadenheid ondermijnen en ons aarzelend en machteloos achterlaten op de oever waar het begon. We denken dat we het bij het verkeerde eind hebben, dat we de uitdaging niet aankunnen of dat we gewoonweg een spookbeeld gezien hebben dat we moeten verjagen.
De Heer weet dat een fundamentele levenskeuze – zoals de beslissing om te trouwen of om zich op een bijzondere manier aan de dienst van de Heer te wijden – moed vereist. Hij kent de vragen, twijfels en moeilijkheden die ons hart beroeren, en daarom stelt Hij ons gerust: Wees niet bang, Ik ben bij jou! Geloof in zijn aanwezigheid, dat Hij ons tegemoet komt en ons vergezelt, zelfs als het stormt op zee bevrijdt Hij ons van die lusteloze apathie (acedie) die ik al als weemoed omschreven heb (Brief aan de priesters, 4 augustus 2019), waarmee ik de innerlijke ontmoediging bedoel die ons verlamt en verhindert de schoonheid van onze roeping te ontwaren.
In de Brief aan de priesters had ik het ook over lijden, maar hier zou ik dit woord anders willen omschrijven en verwijzen naar vermoeidheid. Elke roeping brengt een engagement met zich mee. De Heer roept ons omdat Hij ons, net zoals Petrus, in staat wil stellen over water te lopen, dat wil zeggen ons leven in handen te nemen om het in dienst van het Evangelie te stellen, elke dag opnieuw, op de concrete manieren die Hij ons laat zien, vooral in de verschillende roepingen als lekengelovigen, priesters of gewijde personen. Maar we lijken op de apostel Paulus: we voelen ons verlangen en ons elan, maar tegelijkertijd zijn we getekend door zwakheden en angsten.
Als we ons laten meeslepen door de gedachte aan de verantwoordelijkheid die ons te wachten staat - in het huwelijksleven of in het priesterambt – of door de beproevingen die zich kunnen voordoen, dan zullen we snel onze ogen van Jezus afwenden en riskeren we, net als Petrus, te zinken. Maar zelfs in onze zwakheid en armoede stelt het geloof ons in staat naar de verrezen Heer toe te gaan en zelfs stormen te overwinnen. In feite steekt Hij zijn hand uit, als we door vermoeidheid of angst riskeren te zinken. Hij geeft ons de stuwende kracht die we nodig hebben om onze roeping met vreugde en enthousiasme te beleven.
Als Jezus eindelijk in de boot stapt, gaat de wind liggen en bedaren de golven. Dit is een prachtig beeld van wat de Heer doet in ons leven en in de omwentelingen van de geschiedenis, vooral als het stormt. De Heer legt de tegenwind het zwijgen op zodat de krachten van het kwaad, de angst en de berusting niet langer macht over ons hebben.
In het beleven van onze specifieke roeping, kunnen die tegenwinden ons uitputten. Hier denk ik aan al degenen die belangrijke maatschappelijke verantwoordelijkheden dragen, aan echtgenoten die ik graag – niet zonder reden – moedige mensen noem, en vooral aan degenen die het gewijde leven en het priesterschap op zich hebben genomen. Ik ken uw vermoeidheid, uw eenzaamheid die soms uw hart belast, het risico van de dagelijkse sleur die beetje bij beetje het brandende vuur van de roeping blust, de last van de onzekerheid, de huidige precaire situatie en de angst voor de toekomst. Goede moed, wees niet bang! Jezus staat aan onze kant, Hij steekt zijn hand uit en grijpt ons vast om ons te redden.
En dan, zelfs midden de golven, opent ons leven zich voor lofprijzing. Dit is het laatste woord van de roeping en het wil bovendien een uitnodiging zijn om de innerlijke houding van de Heilige Maagd Maria te cultiveren: dankbaar voor de blik waarmee God haar aankeek, gaf ze Hem vol vertrouwen haar angsten en ontreddering en nam moedig haar roeping op zich – zo maakte ze van haar leven een eeuwige lofzang op de Heer.
Dierbare broeders en zusters, ik zou graag willen dat de Kerk, vooral op deze Wereldgebedsdag voor Roepingen, maar ook in het gewone pastorale werk van onze gemeenschappen, deze weg in dienst van roepingen bewandelt en het hart van de gelovigen ervoor wint. Zo kan iedereen dankbaar de roeping ontdekken die de Heer tot hem richt, maar ook de moed vinden om ja te zeggen, om vermoeidheid te overwinnen door het geloof in Christus en om uiteindelijk zijn leven aan te bieden als een lofzang op God, op zijn broeders en op de hele wereld.
Moge de Maagd Maria ons vergezellen en onze voorspreekster zijn.
Rome, bij Sint-Jan van Lateranen, 8 maart 2020, tweede zondag van de veertigdagentijd
Franciscus
© Copyright - Libreria Editrice Vaticana
Vertaling: Persdienst van de Bisschoppenconferentie van België
24-04-2020 om 10:55
geschreven door Gust Adriaensen
|
