Pater Daniël Maes over Syrië
Vrijdag 14 vrijdag 21 december 2012.
Feest van St. Jan van het Kruis, een mystieker die hier hoog in ere wordt gehouden. Gisteravond hebben we al een ontspanningsavond gehouden met een oude film van Fernandel: Don Camillo, monseigneur! Als monseigneur verveelt hij zich in het Vaticaan terwijl Peppone senator is geworden en zich ook verveelt. Beide komen ze terug naar hun vroegere stek om nog eens met heftige woorden en gebaren enkele geschillen uit te vechten. Schitterend. Niet direct een inleiding in de mystiek van St. Jan van het Kruis maar toch wel een verwijderde voorbereiding. Onze menselijke zwakheden, hebbelijkheden en frustraties kennen en aanvaarden is een goed begin. Het is een stukje van onze dagelijkse werkelijkheid. En mystiek gaat juist over de werkelijkheid en daarom is er niets zo praktisch als de mystiek! Heilige Jan van het Kruis, help ons op de weg van de mystiek en
de echte werkelijkheid.
Vrijdag is er door heel de gemeenschap gewerkt aan de amandelen. De bedoeling is deze met de grote menigte snoeperijen en kruiden (die al mooi verpakt zijn), tomatensap en andere vruchten van het werk van onze handen mee te kunnen geven voor onze vrienden in Damascus die zorgen dat ze in Libanon geraken om daar verkocht te worden. We wilden minstens twintig kilo amandelen bereiken, maar s avonds hadden we al 22 kilo en er ligt nog een grote hoeveelheid te wachten. Aan de amandelen is er eigenlijk heel veel werk. De amandelen van de bomen plukken of slaan is al een groot werk. Dan moet de bolster er af gedaan worden, waarvoor ze in de zon te drogen gelegd worden. Tenslotte moet het harde omhulsel met een steen of hamer kapot geslagen worden. Jaja, we weten het wel, er bestaan machines die dat allemaal kunnen doen, maar
dan zijn de amandelen meestal zelf ook kapot. Hier wordt alles met de hand gedaan om de amandelen heel te laten, één voor één
zo zitten ze hier in elkaar. Zo werden wij uiteindelijk ook geschapen, één voor één, al gebeurt het wel eens dat ze met twee tegelijk komen. Ook welkom natuurlijk.
Voor de maaltijden heeft iemand weer een goed voorstel: iets vertellen over en voorlezen uit het levensverhaal van de ouders van Thérèse van Lisieux, die als heiligen van het gewone leven gelden (H. Mongin, Louis et Zélie Martin, les saints de lordinaire). Hun allergrootste bekommernis was heilig kunnen leven en hun kinderen heilig doen leven. Daarmee hebben ze gekregen wat Jezus in het evangelie voorspelde: Zoek eerst het Rijk Gods en al de rest krijgt ge er in overvloed bij. Indien dit in het openbaar zou verteld worden, dan zullen er heel wat mensen zijn in onze tijd die gewoon niet kunnen begrijpen hoe zulk een leven mogelijk is. Anderzijds zullen mensen, die enige geestelijke diepgang hebben er een sterke aansporing in vinden. Wat wordt het leven aantrekkelijk voor hen die het evangelie echt eens willen proberen.
In de avondrecreatie van de medebroeders onder elkaar, vertelt onze Syriër een mooie ervaring. Hij heeft vandaag zijn stille dag gehouden en heeft geluisterd naar de vrijdagavondpreek van de sjeik die vanop het dak gemakkelijk te volgen is (als ge genoeg Arabisch kent natuurlijk). Hij vertelde dat hij een tijd op een stoel heeft zitten wenen van ontroering. Terwijl de preken voorheen dikwijls agressief klonken (dood aan de ongelovigen) was het nu het tegenovergestelde. En het is dezelfde sjeik, door onze Syriër persoonlijk goed gekend. Hij preekt vanuit de St. Niklaaskerk die door wahabieten is omgevormd tot moskee. De sjeik zei dat de huurprijzen veel te hoog zijn, dat aan alle mensen, ongeacht hun geloof, huizen ter beschikking moeten gesteld worden, dat mensen die brood aan de dieren geven in plaats van aan hun medemensen een misdaad begaan en nog veel meer in deze zin. Hij prees de islam als een godsdienst van liefde en vergeving, van vrede en barmhartigheid voor allen. Daarna bad hij dat God Syrië mag redden. Onze medebroeder was zo getroffen en dacht bij zichzelf: dat is toch ook wat wij bidden en dat is waarvoor wij ons inzetten (al is het toch wel vanuit een geheel ander geloof). Misschien is het Rijk Gods hier al veel meer aanwezig dan we kunnen vermoeden. Ondertussen zijn er in ons dorpje ongeveer viermaal meer mensen dan voorheen. Van 2O à 25 naar 85.000!
Er is gisteren in Damascus een zoveelste staatsgreep geprobeerd en mislukt en we begrijpen goed waarom hierover in de westerse media nauwelijks iets gezegd is. Als het niet zo tragisch was, zou het een goed thema zijn voor een komisch stripverhaal. Het gonst al dagen van geruchten dat de laatste dagen van president el-Assad geteld zijn, althans volgens de westerse media, die dit al anderhalf jaar zeggen. De regering en het leger schijnen daar nu handig op ingespeeld te hebben. Er zijn allerlei troepenverplaatsingen geweest. Ook de legereenheid op één kilometer van ons klooster is plots vertrokken. Het gaf de indruk dat het leger nog maar enkele plaatsen kan beschermen. Terroristen wilden nu echt Damascus innemen, het vliegveld bezetten en het presidentieel paleis opblazen. Een flink aantal tunnels waren helemaal klaar. Naast een massa terroristen waren er Amerikanen (Blackwater) en Britten (SAS) bij betrokken. Er was ook gezorgd voor specialisten die de Russische elektronica kennen om achteraf hun overwinning fier ook aan de Russen te kunnen kond doen. Deze definitieve en vernietigende slag werd door de westerse geheimen diensten helemaal voorbereid en gecoördineerd. De Syrische regering had evenwel onraad geroken. Enkel uren voor de slag werd de communicatie plat gelegd en de terroristen moesten zich behelpen met satellietverbindingen uit het buitenland. Op enkele strategische plaatsen begonnen legervliegtuigen zakken wit poeder uit te strooien die als een geheimzinnige stof op de terroristen neerdwarrelde. In paniek namen dezen direct contact op met de geheime westerse diensten, die onmiddellijk dachten aan chemische wapens en bevalen dat de terroristen in de tunnels zouden vluchten. Het westen heeft een echte obsessie verwekt met telkens te praten over chemische wapens, om als voorwendsel te kunnen gebruiken voor een militaire inval. Helaas voor hen, gelukkig voor Syrië is deze obsessie hun eigen valkuil geworden. Het waren zakken met gewone witte bloem! In de tunnels heeft het leger dan, helaas, niet minder dan 6OOO terroristen gedood, waarvan 75% buitenlanders. Zo werden deze aanslagen verijdeld, dank zij de hulp van de Rusland (en Iran). Jammer van de doden, maar er staan er nog tienduizenden klaar. Wie een put graaft voor een ander valt er zelf in, werd vroeger in de volksmond gezegd. Dit is de eerste keer dat Amerikanen en Russen openlijk en militair tegenover elkaar staan. Als we dit een publieke match Washington-Moskou mogen noemen, dan is het in ieder geval O 1 geworden, al gaat ondertussen de verwoesting van Syrië verder. Het is voor de rebellen én het westen alvast een flinke mentale knak.
De westerse media zijn volop bezig nu ook de Russen te viseren om ondertussen hun dubbele misdaad verder te zetten: een systematische vernietiging van het land en een genadeloos straffen (meestal met de dood) van allen die volgens hen deze afbraak niet of niet genoeg steunen. Nu moeten ook nog patriotraketten het voorwendsel blijven scheppen om zo mogelijk tot de totale militaire vernietiging over te gaan, allemaal met de steun en de volle goedkeuring van het westen. Zijn de westerlingen, christenen incluis, nu volkomen gewetenloos of verblind geworden? Manifesteer maar voor de dierenrechten, het behoud van het milieu of meer inspraak van het volk Gods, lamme goedzakken! Hoe kunnen bisschoppen, abten, priesters, paters, zusters, geëngageerde christenen, rustig slapen en vroom bidden terwijl hun eigen regeringen alles doen om hun broeders en zusters hier verder uit te moorden? Of hebben onze gezaghebbende theologen het te druk met het voorzien van de gepaste kazuifels voor de vrouwen? Als hier de wortels van het christendom verder worden uitgeroeid, denk je dat de boom van het christendom in het westen dan echt gaat bloeien?
Een bevriend echtpaar in Egypte melde mij langs email, dat ze geschokt zijn door hetgeen ze daar vernemen van de mensen op de straat, die zeggen dat ze Egypte tot een soennitische staat hebben kunnen omvormen en dat ze dat in Syrië ook zullen doen Egypte: het land van de Kopten, het land van de vader van het monnikendom en van de vader van de theologische school!) Maar dat in Syrië zal niet lukken! De Nationale coalitie heeft op de 4e samenkomst van de zelfverklaarde vrienden van Syrië (Amerika, Saoedi-Arabië en Qatar op kop) wel een brede erkenning gekregen, maar gelukkig nog niet te veel militaire steun op de samenkomst in Marrakech vorige woensdag. De groep Jound al-Sham die met massas jihadisten hier opereren willen enkel een radicale islamitische staat en verwerpen al wat daar niet mee overeenkomt. Amerika heeft hen op de lijst van terroristen gezet. De oppositie is grondig verdeeld.
Deze zaterdag is wat rustiger dan gewoonlijk omdat de medebroeders vanavond een schriftelijk examen moeten binnen leveren over het eerste deel van de fundamentele moraaltheologie. Ik ben blij dat zij het ook boeiend vinden. Voor de oorlog was het af en toe hier zeer druk. Er kwamen zovele groepen dat de medebroeders altijd moesten inspringen om hen even te woord te staan en voor hen te getuigen van de betekenis van het monastieke leven in het geheel van het christelijk leven en over het leven van onze patroonheilige, de martelaar Jacobus de Verminkte die zijn leven heeft gegeven voor de eenheid van de Kerk in Oost en West, Noord en Zuid. Nu zijn er ook wel eens onderbrekingen geweest maar weinig. We hebben rustig op de weekdagen in de namiddag de lessen kunnen voorzien, in de stijl van Johannes Paulus II die ook een deel van zijn priesteropleiding volbracht heeft als arbeider in volle oorlogstijd.
De derde zondag vieren we weer zonder onze byzantijnse priester uit Qâra, dus in de Latijnse liturgie met byzantijnse gezangen, gebeden en processie. Een mooi gebruik hier is dat men voor de eucharistie in alle eenvoud en vrijheid naar de priester aan het altaar gaat voor het sacrament van de boete. Dat kan alle dagen gebeuren, maar maar als er eentje komt, komen er meestal een hele reeks. Het is vandaag de zondag van gaudete =verheugt u. Het is eerst God die zich verheugt om ons, geschapen naar Zijn Beeld en geroepen om tempel van de heilige Geest te zijn. In de tweede lezing zegt Paulus daarom dat wij ook steeds verheugd moeten zijn en ons in niets zorgen mogen maken. Dan voegt hij er wel bij dat we in dankbaarheid al onze zorgen aan Hem moeten toevertrouwen. Dat hebben we dan ook gedaan. Alle zorgen om de gekidnapte christen uit Qâra (ondertussen vragen ze nog maar de helft van het losgeld), de bevrijding van het land, de ommekeer van de wereldheersers, de bescherming van het klooster, de vrede voor het Syrische volk en het behoud van de christenen in het Midden Oosten
Tenslotte kondigt Johannes de Doper in het evangelie aan dat Jezus, die na hem komt, zal dopen met Geest en vuur. Het is deze Jezus wiens Menswording we met Kerstmis vieren en wiens wederkomst we verwachten.
Het middagmaal wordt weer in het atrium genomen en dat is altijd gezellig. Daarna wordt, onverwachts, een wandeling voorgesteld met heel de groep dwars door het terrein naar de boerderij, de boer en de boerin met hun vier kleine kinderen. Wat een pret. Sinds vele maanden zijn we uit veiligheid niet meer buiten de kloostermuren geweest. Faycal, onze engelbewaarder is er bij. De zusters en de kinderen hebben het grootste plezier met de kleine kinderen van de boer. We bezoeken de schapen, de kalkoenen, de kippen, de ganzen en de koeien. Het geeft even een gevoel van vrijheid. En het ziet er naar uit dat we een zachte herfst en winter krijgen. Vorige weken heeft het af en toe flink geregend en dat is een echte weldaad voor de woestijn. En de temperatuur is nu nog een twaalftal graden terwijl de zon tussendoor toch nog flink blijft schijnen. Wel krijgen we dikwijls sterke windstoten. En zo zorgen we er voor dat we na een uur weer veilig binnen de muren zijn. En s avonds weer een film, een deel van de 9 uur durende The Lord of the Rings.
Ondertussen gaat de voorbereiding van Kerstmis steeds intenser verder. Hier beginnen ze er al in oktober aan. Dan worden alle mogelijke kerstallen boven gehaald en stilaan geplaatst. En meteen staan ook de zogenaamde drie koningen, nl. de Wijzen er bij want ze zijn van de buurt, uit het Oosten. Zo zie je hier de meest originele kerstallen verschijnen op alle geschikte plaatsen. Vanaf oktober hebben ook de kinderen iedere dag in de eucharistie een liedje gezongen. Een zuster geeft hen iedere dag zangles. Een volwaardig schoolprogramma is voor hen uitgewerkt en daar hoort ook muziek, zang en natuurlijk ontspanning bij, naast de lessen van Arabisch, Frans, Engels, rekenen, tekenen
Vanaf 17 december begint dan de noveen van Kerstmis als een heel intense voorbereiding. De kerk wordt steeds fraaier versierd, nu met goudgele doeken alom. De zuster van de sacristie kan daar heel haar creativiteit (voorlopig) weer aan kwijt. Er zijn vele en indrukwekkende byzantijnse gezangen voor eucharistie en de vespers die s avonds aangeleerd worden. Hiervan bestaan geen noten. Het wordt geleerd van een model op cd. Ook het Rorate en de O-antifonen worden niet vergeten. Iedere middag na het middageten (de aller slechtste moment om te zingen!) wordt de o-antifoon van de dag even gerepeteerd. Ieder o-antifoon belicht telkens een ander aspect van het indrukwekkende Christus-mysterie. En zoals je weet, de eerste letter van iedere o-antifoon in omgekeerde richting zegt: Ero Cras = ik zal er morgen zijn. Dat noemen ze een onomasticon. In ieder geval worden de o-antifonen ook hier gesmaakt.
Het is nu woensdag 19 december 2012 en we hebben deze week nog geen enkele stroomonderbreking gehad. Terwijl ik er wil bijvoegen dat je hier nooit weet wat er gebeurt valt de stroom uit, maar binnen het uur was er weer elektriciteit. Dus er is misschien toch wel iets positiefs aan het groeien. Onze Faycal, alawiet, conciërge en engelbewaarder, die de Libanese oorlog heeft meegemaakt en zeer goed op de hoogte is van de toestand in Syrië en rond het klooster, heeft er bewust voor gekozen om voor onze veiligheid te blijven zorgen, hoewel hij en zijn vrouw veel gemakkelijker en veiliger elders een onderkomen kunnen hebben. Hij heeft nog nooit overdreven in enthousiasme, maar nu zegt hij beslist: er komt vrede. Terwijl de westerse media melden dat het vluchtelingenkamp al-Yarmouk in Damascus in handen van de rebellen is, weet hij dat het niet waar is. Rebellen zitten wel in het kamp om de bevolking te gijzelen en het leger te beletten massaal op te treden maar het leger is een omsingeling bezig en geven de burgerbevolking de kans om te vluchten. Dan zullen ze met de rebellen afrekenen.
Deze woensdagvond wordt de elektriciteit plots weer afgesloten. Dank zij de generator kunnen we wel op een van de Syrische tvzenders nog het lange interview met de patriarch Gregorios III Laham volgen. Het is een sterke spirituele en hoopvolle boodschap met tegelijk een ondubbelzinnige afkeuring van de westerse machten die Syrië willen ontwrichten. Syrië is één. Christenen, moslims, minaret en klokkentoren staan naast elkaar en omarmen elkaar. Deze eenheid heeft Syrië tot heden doen standhouden tegen de buitenlandse machten. Verzoening is de enige weg. En met de vrede in Syrië zal er ook vrede komen in andere Arabische landen en voor Arabische volken. Hij noemde westerse landen en Europa bij name en vroeg: waar is uw beschaving? Ook vertelde hij van zovele westerse bisschoppen en met name Amerikaanse bisschoppen die hem zeiden dat ze geheel onwetend zijn over al wat hij hen vertelde over de ontwrichting door het buitenland. Hij vroeg ook aan de westerse christenen: waar is jullie beschaving? Jullie hebben geen wortels, jullie wortels liggen hier. Het is de moeite dit interview in zijn geheel te vertalen.
Deze avond en nacht is er onraad in het Antilibanongebergte, dat achter ons klooster ligt. We horen schieten en ontploffingen. En dat zijn andere geluiden dan die van cadeautjes die uit de kerstboom vallen. Heel de nacht is er geen stroom. s Morgens vernemen we de hele toedracht. Onze medebroeder, nachtwacht van dienst, heeft van op het dak heel het spel kunnen volgen. Gratis met klank en beeld, weliswaar enkel in zwart-wit. Blijkbaar wist het leger dat groepen rebellen (vrienden van Syrië!) vanuit Libanon (Beka) over het gebergte ons wilden komen bezoeken. Het leger heeft zich verschanst in de bergen en zijn zonder licht te gebruiken telkens verder getrokken. Zo hebben ze de rebellen kunnen betrappen en uitschakelen. We zijn achteraf ook eens voorzichtig van op het dak gaan kijken, maar de bergen staan er als stille getuigen bij en, zoals zovele oude mensen in het westen, met een beetje wit bovenaan.
s Morgens valt er eerst een heerlijke regen waar onze groenten, kruiden en fruitbomen met volle teugen van genieten. Dan straalt de zon. Moge zo Syrië eens na de oorlog de vrede krijgen. Het was mijn bedoeling om na Kerstmis even terug naar België te komen maar voorlopig is het onverantwoord één voet buiten het klooster te zetten. Daarmee zou ik mezelf en heel de gemeenschap in het grootste gevaar brengen. Dus wachten wij rustig af en zitten we met de draconische veiligheidsmaatregelen in het klooster veilig. Wie toch eens wil zien hoe wij hier ondertussen leven kan het erg ludieke filmpje van 4O minuten bekijken dat twee medebroeders aan het maken zijn en dat ze voor Kerstmis op onze website willen zetten: www.maryakub.org. Al is het maar een beperkte informatie, het geeft toch een indruk weer van ons soort familiaal gevangenisleven.
Dank aan hen die meehelpen, meebidden, mee-offeren, meelijden, met het leed en de strijd van het Syrische volk. Dank aan hen die meehelpen om de westerse waanzin te stoppen. In verbondenheid met jullie willen wij hier Kerstmis vieren en graag ook uw intenties bij Jezus in de Kribbe neerleggen, onder de milde blik van Maria en Jozef. Een Zalig Kerstfeest en een Gezegend 2013 P. Daniël
21-12-2012 om 17:58
geschreven door Gust Adriaensen
|