Pater Daniël Maes over Syrië
Vrijdag 14 vrijdag 21 december 2012.
Feest van St. Jan van het
Kruis, een mystieker die hier hoog in ere wordt gehouden. Gisteravond
hebben we al een ontspanningsavond gehouden met een oude film van
Fernandel: Don Camillo, monseigneur! Als monseigneur verveelt hij zich
in het Vaticaan terwijl Peppone senator is geworden en zich ook
verveelt. Beide komen ze terug naar hun vroegere stek om nog eens met
heftige woorden en gebaren enkele geschillen uit te vechten.
Schitterend. Niet direct een inleiding in de mystiek van St. Jan van
het Kruis maar toch wel een verwijderde voorbereiding. Onze menselijke
zwakheden, hebbelijkheden en frustraties kennen en aanvaarden is een
goed begin. Het is een stukje van onze dagelijkse werkelijkheid. En
mystiek gaat juist over de werkelijkheid en daarom is er niets zo
praktisch als de mystiek! Heilige Jan van het Kruis, help ons op de
weg van de mystiek en
de echte werkelijkheid.
Vrijdag is er door heel de gemeenschap gewerkt aan de amandelen. De
bedoeling is deze met de grote menigte snoeperijen en kruiden (die al
mooi verpakt zijn), tomatensap en andere vruchten van het werk van
onze handen mee te kunnen geven voor onze vrienden in Damascus die
zorgen dat ze in Libanon geraken om daar verkocht te worden. We wilden
minstens twintig kilo amandelen bereiken, maar s avonds hadden we al
22 kilo en er ligt nog een grote hoeveelheid te wachten. Aan de
amandelen is er eigenlijk heel veel werk. De amandelen van de bomen
plukken of slaan is al een groot werk. Dan moet de bolster er af
gedaan worden, waarvoor ze in de zon te drogen gelegd worden.
Tenslotte moet het harde omhulsel met een steen of hamer kapot
geslagen worden. Jaja, we weten het wel, er bestaan machines die dat
allemaal kunnen doen, maar
dan zijn de amandelen meestal zelf ook
kapot. Hier wordt alles met de hand gedaan om de amandelen heel te
laten, één voor één
zo zitten ze hier in elkaar. Zo werden wij
uiteindelijk ook geschapen, één voor één, al gebeurt het wel eens dat
ze met twee tegelijk komen. Ook welkom natuurlijk.
Voor de maaltijden heeft iemand weer een goed voorstel: iets vertellen
over en voorlezen uit het levensverhaal van de ouders van Thérèse van
Lisieux, die als heiligen van het gewone leven gelden (H. Mongin,
Louis et Zélie Martin, les saints de lordinaire). Hun allergrootste
bekommernis was heilig kunnen leven en hun kinderen heilig doen leven.
Daarmee hebben ze gekregen wat Jezus in het evangelie voorspelde: Zoek
eerst het Rijk Gods en al de rest krijgt ge er in overvloed bij.
Indien dit in het openbaar zou verteld worden, dan zullen er heel wat
mensen zijn in onze tijd die gewoon niet kunnen begrijpen hoe zulk een
leven mogelijk is. Anderzijds zullen mensen, die enige geestelijke
diepgang hebben er een sterke aansporing in vinden. Wat wordt het
leven aantrekkelijk voor hen die het evangelie echt eens willen
proberen.
In de avondrecreatie van de medebroeders onder elkaar, vertelt onze
Syriër een mooie ervaring. Hij heeft vandaag zijn stille dag gehouden
en heeft geluisterd naar de vrijdagavondpreek van de sjeik die vanop
het dak gemakkelijk te volgen is (als ge genoeg Arabisch kent
natuurlijk). Hij vertelde dat hij een tijd op een stoel heeft zitten
wenen van ontroering. Terwijl de preken voorheen dikwijls agressief
klonken (dood aan de ongelovigen) was het nu het tegenovergestelde.
En het is dezelfde sjeik, door onze Syriër persoonlijk goed gekend.
Hij preekt vanuit de St. Niklaaskerk die door wahabieten is omgevormd
tot moskee. De sjeik zei dat de huurprijzen veel te hoog zijn, dat aan
alle mensen, ongeacht hun geloof, huizen ter beschikking moeten
gesteld worden, dat mensen die brood aan de dieren geven in plaats van
aan hun medemensen een misdaad begaan en nog veel meer in deze zin.
Hij prees de islam als een godsdienst van liefde en vergeving, van
vrede en barmhartigheid voor allen. Daarna bad hij dat God Syrië mag
redden. Onze medebroeder was zo getroffen en dacht bij zichzelf: dat
is toch ook wat wij bidden en dat is waarvoor wij ons inzetten (al is
het toch wel vanuit een geheel ander geloof). Misschien is het Rijk
Gods hier al veel meer aanwezig dan we kunnen vermoeden. Ondertussen
zijn er in ons dorpje ongeveer viermaal meer mensen dan voorheen. Van
2O à 25 naar 85.000!
Er is gisteren in Damascus een zoveelste staatsgreep geprobeerd en
mislukt en we begrijpen goed waarom hierover in de westerse media
nauwelijks iets gezegd is. Als het niet zo tragisch was, zou het een
goed thema zijn voor een komisch stripverhaal. Het gonst al dagen van
geruchten dat de laatste dagen van president el-Assad geteld zijn,
althans volgens de westerse media, die dit al anderhalf jaar zeggen.
De regering en het leger schijnen daar nu handig op ingespeeld te
hebben. Er zijn allerlei troepenverplaatsingen geweest. Ook de
legereenheid op één kilometer van ons klooster is plots vertrokken.
Het gaf de indruk dat het leger nog maar enkele plaatsen kan
beschermen. Terroristen wilden nu echt Damascus innemen, het vliegveld
bezetten en het presidentieel paleis opblazen. Een flink aantal
tunnels waren helemaal klaar. Naast een massa terroristen waren er
Amerikanen (Blackwater) en Britten (SAS) bij betrokken. Er was ook
gezorgd voor specialisten die de Russische elektronica kennen om
achteraf hun overwinning fier ook aan de Russen te kunnen kond doen.
Deze definitieve en vernietigende slag werd door de westerse geheimen
diensten helemaal voorbereid en gecoördineerd. De Syrische regering
had evenwel onraad geroken. Enkel uren voor de slag werd de
communicatie plat gelegd en de terroristen moesten zich behelpen met
satellietverbindingen uit het buitenland. Op enkele strategische
plaatsen begonnen legervliegtuigen zakken wit poeder uit te strooien
die als een geheimzinnige stof op de terroristen neerdwarrelde. In
paniek namen dezen direct contact op met de geheime westerse diensten,
die onmiddellijk dachten aan chemische wapens en bevalen dat de
terroristen in de tunnels zouden vluchten. Het westen heeft een echte
obsessie verwekt met telkens te praten over chemische wapens, om als
voorwendsel te kunnen gebruiken voor een militaire inval. Helaas voor
hen, gelukkig voor Syrië is deze obsessie hun eigen valkuil geworden.
Het waren zakken met gewone witte bloem! In de tunnels heeft het leger
dan, helaas, niet minder dan 6OOO terroristen gedood, waarvan 75%
buitenlanders. Zo werden deze aanslagen verijdeld, dank zij de hulp
van de Rusland (en Iran). Jammer van de doden, maar er staan er nog
tienduizenden klaar. Wie een put graaft voor een ander valt er zelf
in, werd vroeger in de volksmond gezegd. Dit is de eerste keer dat
Amerikanen en Russen openlijk en militair tegenover elkaar staan. Als
we dit een publieke match Washington-Moskou mogen noemen, dan is het
in ieder geval O 1 geworden, al gaat ondertussen de verwoesting van
Syrië verder. Het is voor de rebellen én het westen alvast een flinke
mentale knak.
De westerse media zijn volop bezig nu ook de Russen te viseren om
ondertussen hun dubbele misdaad verder te zetten: een systematische
vernietiging van het land en een genadeloos straffen (meestal met de
dood) van allen die volgens hen deze afbraak niet of niet genoeg
steunen. Nu moeten ook nog patriotraketten het voorwendsel blijven
scheppen om zo mogelijk tot de totale militaire vernietiging over te
gaan, allemaal met de steun en de volle goedkeuring van het westen.
Zijn de westerlingen, christenen incluis, nu volkomen gewetenloos of
verblind geworden? Manifesteer maar voor de dierenrechten, het behoud
van het milieu of meer inspraak van het volk Gods, lamme goedzakken!
Hoe kunnen bisschoppen, abten, priesters, paters, zusters,
geëngageerde christenen, rustig slapen en vroom bidden terwijl hun
eigen regeringen alles doen om hun broeders en zusters hier verder uit
te moorden? Of hebben onze gezaghebbende theologen het te druk met het
voorzien van de gepaste kazuifels voor de vrouwen? Als hier de wortels
van het christendom verder worden uitgeroeid, denk je dat de boom van
het christendom in het westen dan echt gaat bloeien?
Een bevriend echtpaar in Egypte melde mij langs email, dat ze
geschokt zijn door hetgeen ze daar vernemen van de mensen op de
straat, die zeggen dat ze Egypte tot een soennitische staat hebben
kunnen omvormen en dat ze dat in Syrië ook zullen doen Egypte: het
land van de Kopten, het land van de vader van het monnikendom en
van de vader van de theologische school!) Maar dat in Syrië zal
niet lukken! De Nationale coalitie heeft op de 4e samenkomst van de
zelfverklaarde vrienden van Syrië (Amerika, Saoedi-Arabië en Qatar
op kop) wel een brede erkenning gekregen, maar gelukkig nog niet te
veel militaire steun op de samenkomst in Marrakech vorige woensdag. De
groep Jound al-Sham die met massas jihadisten hier opereren willen
enkel een radicale islamitische staat en verwerpen al wat daar niet
mee overeenkomt. Amerika heeft hen op de lijst van terroristen gezet.
De oppositie is grondig verdeeld.
Deze zaterdag is wat rustiger dan gewoonlijk omdat de medebroeders
vanavond een schriftelijk examen moeten binnen leveren over het
eerste deel van de fundamentele moraaltheologie. Ik ben blij dat zij
het ook boeiend vinden. Voor de oorlog was het af en toe hier zeer
druk. Er kwamen zovele groepen dat de medebroeders altijd moesten
inspringen om hen even te woord te staan en voor hen te getuigen van
de betekenis van het monastieke leven in het geheel van het
christelijk leven en over het leven van onze patroonheilige, de
martelaar Jacobus de Verminkte die zijn leven heeft gegeven voor de
eenheid van de Kerk in Oost en West, Noord en Zuid. Nu zijn er ook
wel eens onderbrekingen geweest maar weinig. We hebben rustig op de
weekdagen in de namiddag de lessen kunnen voorzien, in de stijl van
Johannes Paulus II die ook een deel van zijn priesteropleiding
volbracht heeft als arbeider in volle oorlogstijd.
De derde zondag vieren we weer zonder onze byzantijnse priester uit
Qâra, dus in de Latijnse liturgie met byzantijnse gezangen, gebeden en
processie. Een mooi gebruik hier is dat men voor de eucharistie in
alle eenvoud en vrijheid naar de priester aan het altaar gaat voor het
sacrament van de boete. Dat kan alle dagen gebeuren, maar maar als er
eentje komt, komen er meestal een hele reeks. Het is vandaag de zondag
van gaudete =verheugt u. Het is eerst God die zich verheugt om ons,
geschapen naar Zijn Beeld en geroepen om tempel van de heilige Geest
te zijn. In de tweede lezing zegt Paulus daarom dat wij ook steeds
verheugd moeten zijn en ons in niets zorgen mogen maken. Dan voegt hij
er wel bij dat we in dankbaarheid al onze zorgen aan Hem moeten
toevertrouwen. Dat hebben we dan ook gedaan. Alle zorgen om de
gekidnapte christen uit Qâra (ondertussen vragen ze nog maar de helft
van het losgeld), de bevrijding van het land, de ommekeer van de
wereldheersers, de bescherming van het klooster, de vrede voor het
Syrische volk en het behoud van de christenen in het Midden Oosten
Tenslotte kondigt Johannes de Doper in het evangelie aan dat Jezus,
die na hem komt, zal dopen met Geest en vuur. Het is deze Jezus wiens
Menswording we met Kerstmis vieren en wiens wederkomst we verwachten.
Het middagmaal wordt weer in het atrium genomen en dat is altijd
gezellig. Daarna wordt, onverwachts, een wandeling voorgesteld met
heel de groep dwars door het terrein naar de boerderij, de boer en de
boerin met hun vier kleine kinderen. Wat een pret. Sinds vele maanden
zijn we uit veiligheid niet meer buiten de kloostermuren geweest.
Faycal, onze engelbewaarder is er bij. De zusters en de kinderen
hebben het grootste plezier met de kleine kinderen van de boer. We
bezoeken de schapen, de kalkoenen, de kippen, de ganzen en de koeien.
Het geeft even een gevoel van vrijheid. En het ziet er naar uit dat we
een zachte herfst en winter krijgen. Vorige weken heeft het af en toe
flink geregend en dat is een echte weldaad voor de woestijn. En de
temperatuur is nu nog een twaalftal graden terwijl de zon tussendoor
toch nog flink blijft schijnen. Wel krijgen we dikwijls sterke
windstoten. En zo zorgen we er voor dat we na een uur weer veilig
binnen de muren zijn. En s avonds weer een film, een deel van de 9
uur durende The Lord of the Rings.
Ondertussen gaat de voorbereiding van Kerstmis steeds intenser verder.
Hier beginnen ze er al in oktober aan. Dan worden alle mogelijke
kerstallen boven gehaald en stilaan geplaatst. En meteen staan ook de
zogenaamde drie koningen, nl. de Wijzen er bij want ze zijn van de
buurt, uit het Oosten. Zo zie je hier de meest originele kerstallen
verschijnen op alle geschikte plaatsen. Vanaf oktober hebben ook de
kinderen iedere dag in de eucharistie een liedje gezongen. Een zuster
geeft hen iedere dag zangles. Een volwaardig schoolprogramma is voor
hen uitgewerkt en daar hoort ook muziek, zang en natuurlijk
ontspanning bij, naast de lessen van Arabisch, Frans, Engels, rekenen,
tekenen
Vanaf 17 december begint dan de noveen van Kerstmis als een
heel intense voorbereiding. De kerk wordt steeds fraaier versierd, nu
met goudgele doeken alom. De zuster van de sacristie kan daar heel
haar creativiteit (voorlopig) weer aan kwijt. Er zijn vele en
indrukwekkende byzantijnse gezangen voor eucharistie en de vespers
die s avonds aangeleerd worden. Hiervan bestaan geen noten. Het
wordt geleerd van een model op cd. Ook het Rorate en de O-antifonen
worden niet vergeten. Iedere middag na het middageten (de aller
slechtste moment om te zingen!) wordt de o-antifoon van de dag even
gerepeteerd. Ieder o-antifoon belicht telkens een ander aspect van het
indrukwekkende Christus-mysterie. En zoals je weet, de eerste letter
van iedere o-antifoon in omgekeerde richting zegt: Ero Cras = ik zal
er morgen zijn. Dat noemen ze een onomasticon. In ieder geval worden
de o-antifonen ook hier gesmaakt.
Het is nu woensdag 19 december 2012 en we hebben deze week nog geen
enkele stroomonderbreking gehad. Terwijl ik er wil bijvoegen dat je
hier nooit weet wat er gebeurt valt de stroom uit, maar binnen het uur
was er weer elektriciteit. Dus er is misschien toch wel iets positiefs
aan het groeien. Onze Faycal, alawiet, conciërge en engelbewaarder,
die de Libanese oorlog heeft meegemaakt en zeer goed op de hoogte is
van de toestand in Syrië en rond het klooster, heeft er bewust voor
gekozen om voor onze veiligheid te blijven zorgen, hoewel hij en zijn
vrouw veel gemakkelijker en veiliger elders een onderkomen kunnen
hebben. Hij heeft nog nooit overdreven in enthousiasme, maar nu zegt
hij beslist: er komt vrede. Terwijl de westerse media melden dat het
vluchtelingenkamp al-Yarmouk in Damascus in handen van de rebellen is,
weet hij dat het niet waar is. Rebellen zitten wel in het kamp om de
bevolking te gijzelen en het leger te beletten massaal op te treden
maar het leger is een omsingeling bezig en geven de burgerbevolking de
kans om te vluchten. Dan zullen ze met de rebellen afrekenen.
Deze woensdagvond wordt de elektriciteit plots weer afgesloten. Dank
zij de generator kunnen we wel op een van de Syrische tvzenders nog
het lange interview met de patriarch Gregorios III Laham volgen. Het
is een sterke spirituele en hoopvolle boodschap met tegelijk een
ondubbelzinnige afkeuring van de westerse machten die Syrië willen
ontwrichten. Syrië is één. Christenen, moslims, minaret en
klokkentoren staan naast elkaar en omarmen elkaar. Deze eenheid heeft
Syrië tot heden doen standhouden tegen de buitenlandse machten.
Verzoening is de enige weg. En met de vrede in Syrië zal er ook vrede
komen in andere Arabische landen en voor Arabische volken. Hij noemde
westerse landen en Europa bij name en vroeg: waar is uw beschaving?
Ook vertelde hij van zovele westerse bisschoppen en met name
Amerikaanse bisschoppen die hem zeiden dat ze geheel onwetend zijn
over al wat hij hen vertelde over de ontwrichting door het buitenland.
Hij vroeg ook aan de westerse christenen: waar is jullie beschaving?
Jullie hebben geen wortels, jullie wortels liggen hier. Het is de
moeite dit interview in zijn geheel te vertalen.
Deze avond en nacht is er onraad in het Antilibanongebergte, dat
achter ons klooster ligt. We horen schieten en ontploffingen. En dat
zijn andere geluiden dan die van cadeautjes die uit de kerstboom
vallen. Heel de nacht is er geen stroom. s Morgens vernemen we de
hele toedracht. Onze medebroeder, nachtwacht van dienst, heeft van op
het dak heel het spel kunnen volgen. Gratis met klank en beeld,
weliswaar enkel in zwart-wit. Blijkbaar wist het leger dat groepen
rebellen (vrienden van Syrië!) vanuit Libanon (Beka) over het
gebergte ons wilden komen bezoeken. Het leger heeft zich verschanst in
de bergen en zijn zonder licht te gebruiken telkens verder getrokken.
Zo hebben ze de rebellen kunnen betrappen en uitschakelen. We zijn
achteraf ook eens voorzichtig van op het dak gaan kijken, maar de
bergen staan er als stille getuigen bij en, zoals zovele oude mensen
in het westen, met een beetje wit bovenaan.
s Morgens valt er eerst een heerlijke regen waar onze groenten,
kruiden en fruitbomen met volle teugen van genieten. Dan straalt de
zon. Moge zo Syrië eens na de oorlog de vrede krijgen.
Het was mijn bedoeling om na Kerstmis even terug naar België te komen
maar voorlopig is het onverantwoord één voet buiten het klooster te
zetten. Daarmee zou ik mezelf en heel de gemeenschap in het grootste
gevaar brengen. Dus wachten wij rustig af en zitten we met de
draconische veiligheidsmaatregelen in het klooster veilig. Wie toch
eens wil zien hoe wij hier ondertussen leven kan het erg ludieke
filmpje van 4O minuten bekijken dat twee medebroeders aan het maken
zijn en dat ze voor Kerstmis op onze website willen zetten:
www.maryakub.org. Al is het maar een beperkte informatie, het geeft
toch een indruk weer van ons soort familiaal gevangenisleven.
Dank aan hen die meehelpen, meebidden, mee-offeren, meelijden,
met het leed en de strijd van het Syrische volk.
Dank aan hen die meehelpen om de westerse waanzin te stoppen.
In verbondenheid met jullie willen wij hier Kerstmis vieren
en graag ook uw intenties bij Jezus in de Kribbe neerleggen,
onder de milde blik van Maria en Jozef.
Een Zalig Kerstfeest en een Gezegend 2013
P. Daniël
21-12-2012 om 17:58
geschreven door Gust Adriaensen
|
