|
De avonddienst in de norbertijnenabdij van Postel
Het geklep van het klokje. Het sfeervol verlichte romaanse abdijkerkje. Wisselend aantal aanwezigen. Mensen van weerskanten de grens. Tijdens de blokperiodes studenten uit heel het Vlaamse land. Vanaf april geregeld Nederlandse pelgrims, op de Via Monastica op weg naar Santiago de Compostela.
Stipt 18 uur : de ruisende stoet der norbertijnen in hun wijde winterpijen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.
De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.
Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.
De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.
Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.
De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.
05-01-2013 om 21:06
geschreven door Gust Adriaensen
|
