'VLAAMSE NORBERTIJN MET DE DOOD BEDREIGD IN SYRIË'

Onder die titel publiceert 'KerkNet' het volgende bericht. Het is een samenvatting van een eerder verschenen bericht van het Vaticaanse nieuwsagentschap 'Fides':

 'Daniël Maes (75), een norbertijn van de abdij van Postel die al enkele jaren in Syrië verblijft, is door jihadstrijders met de dood bedreigd. Ze dreigen ermee het klooster van Mar Yakub (Sint-Jacobsklooster), waar hij woont en werkt, binnen te dringen en hem te ontvoeren. 
Het klooster van pater Daniël Maes ligt in Qarah, tussen Damascus en Homs. Het kloostergebouw, dat dateert uit de 6de eeuw en behoort tot het Grieks-katholieke bisdom van Homs, Hama en Yabroud, blijkt het doelwit te zijn geworden van groepen jihadi's. Mar Yakub ligt midden in een zwaarbevochten grensgebied tussen regeringstroepen en rebellen. Die laatste hebben er veel voor over om het klooster in handen te krijgen en het als logistieke basis te gebruiken.

Na de dood van pater François Mourad, die eerder van de week door militante islamisten werd vermoord in het franciscanenklooster van Ghassanieh, maakt de christelijke gemeenschap in Syrië zich zo mogelijk nog grotere zorgen dan ze al deed. "Alle communicatielijnen met het klooster zijn verbroken", luidt het bij verantwoordelijken van de Syrische katholieken en de ouders en familieleden van de monniken die in het klooster verblijven. De kloosterlingen zijn van negen verschillende nationaliteiten. De meerderheid komt, net als pater Maes, uit Europa. Maes zelf was twintig jaar docent moraaltheologie in eigen land en verblijft sinds 2010 in het klooster in Qarah, waar hij directeur is van het eraan verbonden seminarie.

Het klooster telt ook een gemeenschap van kloosterzusters onder leiding van de controversiële Palestijns-Libanese zuster Agnès Mariam van het Kruis. Zij heeft ook een mannelijke kloostergemeenschap gesticht en enkele christelijke, soennietische en alawietische gezinnen rond zich verzameld. In de loop van de voorbije weken ligt het klooster in het centrum van zware militaire confrontaties en is het beschadigd door helikopterbombardementen door het regeringsleger. Die viseerden klaarblijkelijk wapenopslagplaatsen in ondergrondse gangen en grachten in de onmiddellijke omgeving van het klooster. Die werden nog uit de Byzantijnse periode aangelegd om waterreserves op te slaan.'

Pater Daniël Maes heeft ondertussen al gereageerd op het Vaticaanse bericht. Vanuit het klooster in Syrië mailde hij op 5 juli het volgende:

'Heet van de naald nog een kleine geruststelling. “Fides” heeft nu een
alarmerend bericht rondgestuurd in het Frans over het klooster en over
mij persoonlijk. Wellicht goed bedoeld, maar overdreven en onjuist.
Wij zijn allen op dit ogenblik nog gezond en wel hier in het klooster
en er zijn tot heden geen nieuwe aanvallen geweest.'

06-07-2013 om 19:51 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 28 juni  – Vrijdag 5 juli 2013

Vrijdagmiddag wordt aan tafel nog wat genoten van  de manier waarop ieder zijn nestje in onze schuilplaats heeft gebouwd. We hebben een grote menigte matrassen van dunne mousse, die vroeger gebruikt werden als er grote groepen  kwamen. Nu neemt ieder twee van  die matrassen en eventueel nog eentje rechts en links, zodat het al een beetje lijkt op alkoven uit de tijd van het internaat. Extra matrassen kunnen ook wat bescherming bieden als er brokken vallen… Wanneer het geluid van een helikopter gehoord wordt, bedekt men zich al met extra matrassen. Voor de nodige afleiding bij de zusters zorgt ondertussen ook de kleine Fadia, die ‘s morgens al vlot de wekker kan vervangen.

Zaterdag worden in oost en west de apostelen  Petrus en Paulus gevierd. Zij stierven beide de marteldood onder Nero. Petrus heeft de kerk van Antiochië in Syrië (nu  Antakia in Turkije) gesticht en is er zeven jaar bisschop geweest, vooraleer hij naar Rome trok. In Antiochië was de Kerk nog één in verscheidenheid, bestaande uit gelovigen ‘uit de besnijdenis’ en gelovigen ‘uit de volken’.  Daar werden deze laatsten ook voor het eerst ‘christenen’ genoemd. Voor het herstel van deze eenheid ijvert een van de meest beloftevolle, wereldwijde, christelijke bewegingen van onze tijd: Op weg naar het Tweede Concilie…( zie bv: www.tjcii.be of …nl, of …org enzovoort).  Het visioen van Paulus in Romeinen 11 is zich aan het voltrekken, doordat steeds meer  Joden Jezus erkennen als de Messias, de Zoon van God en de Redder van de wereld. En dit is tevens een nieuwe opdracht zowel voor de christenen als voor de gelovigen uit het joodse volk.

Paulus heeft zijn bekering in Damascus beleefd en zijn  missiereizen vanuit Antiochië georganiseerd. Daar trof hij de Kerk aan in haar eenheid en verscheidenheid. Onze gemeenschap wil de ‘Orde van de eenheid van Antiochie’ zijn en daarvoor ook bidden, leven  en ijveren.

Deze zondag hangt er een onwezenlijke vredige sfeer. Het lijkt hier wel het ideale vakantieoord. Boven ons straalt de zon boven een oneindige strakke blauwe. Het is muisstil. Aan de ene kant ligt het Anti-Libanongebergte, aan de andere kant schittert het dorp in de zon en daarachter weer bergen. En rondom de gebouwen op het terrein een oaze van groen met bomen en groenten. Het gezamenlijk ontbijt van de mannen in de binnentuin moeten we nu echter vermijden, alsook het genieten op het dak van de Romeinse toren. We vermijden zelfs zoveel mogelijk in open ruimten te lopen. We geven al onze aandacht aan het woord dat Jezus in het evangelie vandaag zegt: “Wie de hand aan de  ploeg slaat en achterom ziet is niet geschikt voor het Rijk Gods” . We zullen alles doen om onszelf met de anderen in veiligheid te stellen en daarbij onze opdracht trouw blijven: getuigen van God liefde in Jezus Christus op deze plaats, voor alle mensen. Moge Zijn Rijk van Vrede spoedig komen, ook in Syrië.

In de loop van de voormiddag komt een delegatie uit het dorp om de schade op te meten. Zoals anderen hebben ook wij recht op officiële hulp bij het herstellen van de aangerichte schade. Deze Syriërs vertonen een merkwaardige stabiliteit. Zij nemen hun taak ter harte alsof er verder niets aan de hand is.

Omdat het zondag is en omdat het heel de dag rustig is boven onze hoofden, blijven we nog eens veel langer in de recreatie  vooraleer onze schuilplaats op te zoeken. Het is nog eens genieten van het gezellig samen zijn. We zijn echter nog maar pas om 22.15 u in onze schuilplaats of we horen een helikopter boven ons rondjes maken, waarna vier bombardementen, ongezellig (niet al te) dicht bij. Daarna wordt het gelukkig weer stil.

Gedurende de weekdagen  hervatten we het gewone leven en werken. Er moet nog veel opgeruimd worden. We trachten het leven met zijn vele beperkingen (in hoogste staat van paraatheid), zo aangenaam mogelijk te maken. En dat lukt af en toe behoorlijk. We hebben lange avonden om ons te verdiepen in de cursussen, nu in Origenes en andere interessante thema’s. Iedere avond horen we bombardementen maar blijkbaar kunnen ze steeds beter hun kaarten lezen. We zullen later wel uitleggen waarin deze hoogste staat van paraatheid eigenlijk bestond. Wat er ook gebeuren mag met deze erg bedreigde gemeenschap en dit bedreigd klooster, we mogen dankbaar zijn dat we echt geleefd hebben, geleden, en gebeden samen met het Syrische volk.

Ondertussen gaan de aardverschuivingen in de wereldpolitiek verder. In Amerika heeft uiteindelijk een bijzondere commissie ‘ad hoc’ op 27/6/2013 het plan om wapens te leveren aan de rebellen in Syrië op opmerkelijke wijze  verworpen. In Frankrijk heeft zich een nieuwe vorm van protest gevoegd bij de alom verspreide massabeweging: de wakers, “les veilleurs”. Ze zeggen niets, doen niets, maar staan sterk in stil protest. In Egypte lijkt de president en moslimbroeder Mohamed Morsi voor goed uitgeschakeld. Hopelijk gaat Egypte in deze omwentelingen, als bakermat van het oude monnikenleven,  ook zijn echte rijkdom in  de  diepe christelijke wortels ontdekken. Ondertussen mag de Latijnse kerk alvast jaloers zijn op de wijze waarop de kopten evangeliseren. In Turkije gaan de protesten tegen de president, ook een moslimbroeder, gewoon door. Iran heeft een nieuwe liberale president, Hassan Rohani. In Qatar heeft de big boss prins Hamad (enzovoort) samen met zijn eerste minister al de plaats moeten ruimen voor zijn zoon  Tamim (enzovoort). Voor Europa is er een boeiende studie van een Argentijns economist: “Does the European Union have an Expire Date?” Heeft de EU een (geplande) vervaldatum (om opgeslorpt te worden in de ‘nieuwe wereldorde’)? En in België mag zoon Filip vanaf 21 juli parkeren op de koninklijke troon van zijn vader Albert II. Hij mag voor mijn part gerust de naam van Franciscus I nemen. Moge hij iets uitstralen van het authentiek christelijk geloof  van zijn oom en mentor koning Boudewijn.

Toch nog even dit, echt en grappig tegelijk, veiligheidshalve enkel in algemene termen. Een Engelstalig Turks dagblad meldt dat iemand een tomaat doorsneed en ontdekte dat het hart van de tomaat de duidelijke vorm van een kruis had (geïllustreerd met een prachtige foto). Een visioen verduidelijkte dat tomaten  christelijk zijn en door de andere “gelovigen” in Arabische contreien niet mogen gegeten worden! Zouden we aan die persoon  niet de nobelprijs voor biologie toekennen voor deze geweldige, wereldschokkende ontdekking, met een uitgebreide receptie op de volgende groenten- en fruitveiling, waarbij de genodigden elkaar vrij kunnen bekogelen met tomaten?

06-07-2013 om 13:30 geschreven door Gust Adriaensen

04-07-2013 om 21:03 geschreven door Gust Adriaensen

03-07-2013 om 22:03 geschreven door Gust Adriaensen

Woensdag 26 – vrijdag 28 juni 2013

Dinsdagavond rond 10 uur weer twee raketten. De ene komt juist boven de trap waarlangs de zusters naar hun kamer gaan. Een zuster is licht gewond boven haar oog.  Nu ligt niet alleen de hal maar ook het atrium weer vol stof en gruis. De fraters blijven in de toren, de zusters vluchten in de crypte, die veiligheidshalve vandaag daarvoor juist was klaar gemaakt. Het leger zegt dat zij het niet gedaan hebben. Er wordt beslist om morgen te vertrekken. Sommigen hebben heel de nacht ingepakt. De hoogst nodige spullen nemen we mee, het waardevolle van de rest wordt klaar gezet om later opgehaald te worden en ergens in veiligheid gebracht. Het tabernakel wordt leeg gemaakt en het Allerheiligste Sacrament nemen we mee. Onze twee schildwachten en de moslim die als conciërge ons mee beschermt, blijven hier en zullen trachten  het klooster te bewaren. Woensdag in de loop van de voormiddag heeft ieder zijn spullen klaar. Na de nodige telefoons blijkt het op de weg naar de plaats waar we naartoe willen,  veel te gevaarlijk te zijn. Ook de taxichauffeur met zijn busje wil niet rijden. Die weg is nog niet door het leger beveiligd.. De generaal die over deze streek het gezag voert laat weten dat het hier nog te gevaarlijk is. Misschien is dit een teken dat we toch moeten blijven, wat de meesten ook wel willen. Dan wordt stilaan de inkomhal toch maar weer proper gemaakt. Iedereen is rustig, eerder gelaten en slaperig.  Tegen de middag komt aboena Georges samen met twee mannen op bezoek. Dan wordt er altijd veel gelachen. Zij sporen ons aan om te  blijven. Ze zeggen dat de gemeenschap een zegen is voor Qara. Na het eenvoudig middagmaal gaan we allen slapen. Onze Syriër had ’s morgens op zijn tafel een blad gelegd en daarop geschreven: “Wij komen weldra terug, naar U, o St. Jacob de Verminkte, weldra…” In de drukte was hij het zelf vergeten  en vond als een verrassing ’s namiddags zijn eigen tekst!

Als we ’s avonds de eucharistie willen vieren hebben we de grootste moeite om het noodzakelijke te vinden. Alles is zo ingepakt en ingeladen dat we er nauwelijks nog aan kunnen. Geleidelijk gaan we weer alles moeten uitpakken maar de fut ontbreekt op het ogenblik. Ook heel de vuiligheid in het atrium en de trappen blijft gewoon liggen. In de eucharistie hebben we gebeden zoals de eerste christenen die Petrus en Johannes opvangen wanneer ze uit de gevangenis komen (Hand. 4, 23-31): eerst eensgezind God loven en prijzen omdat Hij de Heer is van alles, dan vragen dat we kracht krijgen om trouw te blijven aan het getuigenis van zijn liefde hier, dan vragen dat ook bij ons de wonderen en genezingen, die we nodig hebben,  mogen geschieden.  Ge kunt de boom kennen aan de vruchten zegt Jezus vandaag in het evangelie. We beseffen goed dat “vrucht dragen” helemaal niet wil zeggen “succes hebben” integendeel. Heel wat groepen en gemeenschappen in de kerk zijn al in deze val getrapt. Als ge een model zoekt van succesvol aards leven moet je dit zeker niet zoeken bij Jezus, die op dit punt het voorbeeld is van de grootste mislukking aller  tijden.

We hebben wel besloten om, zoals de kippen, wat vroeger “op stok” te gaan. Gezamenlijke avondrecreatie zal er voorlopig dus niet meer zijn. Tussen 8 en half negen is iedereen voortaan in zijn of haar schuilplaats. Immers, de bombardementen zijn blijkbaar telkens ’s avonds. De zusters trekken naar de crypte, wellicht de veiligste plaats. Bij hen is ook de moeder met haar baby. De mannen gaan slapen in de ‘kapel’ van de romeinse toren die in twee verdeeld is. Dat is de veiligste plaats onder in de toren. Vooraleer uit elkaar te gaan wordt aan ieder nog een brede witte band, een doek bezorgd, die ge voor uw mond en neus kunt binden tegen het stof, want ondertussen heeft zowat iedereen het al flink in zijn keel, dank zij het stof na de bombardementen.  Na nog wat gekke kuren met die doeken zoeken de twee groepen   hun kampplaats op en maken het zo gezellig mogelijk, in de hoop dat er uit de lucht geen kampvuur komt.

Ondertussen gaat het theater van de  “internationale gemeenschap” gewoon door. Er is een heel lang rapport van de topontmoeting van de G 8 (Lough Erne). Het sleutelwoord is transparantie in bestuur, financies, economie, handelsovereenkomsten, internationale betrekkingen, onderlinge verhoudingen en wederzijdse hulp. De inhoud is ongeveer dit: we hebben bijna het aards paradijs gerealiseerd maar nog niet helemaal. We moeten hier en  daar nog een en ander zien te bereiken. De lof die de G 8 zichzelf  toezwaait is geweldig, vooral in hetgeen ze gepresteerd hebben in Noord-Afrika, van Mauritanië tot Somalië en in  het  Midden Oosten.  Voor Syrië zien ze Geneve 2 helemaal zitten en jawel volledig in het licht van Geneve 1. Ze verwerpen natuurlijk categoriek elk gebruik van chemische wapens en de mensenrechten moeten volledig gerespecteerd worden. Ze willen dan een overgangsregering die volledige bevoegdheid krijgt (die zij dan natuurlijk zullen installeren). Ondertussen zal de strijd tegen het terrorisme worden opgevoerd.  Hoe kunnen deze landen dergelijke grootspraak, onzin  en misleiding probleemloos de wereld in sturen, terwijl ze ondertussen alles doen om hier de moorden en verwoestingen op te voeren om dit land toch maar kapot te krijgen? De Syrische minister van buitenlandse zaken heeft al duidelijk en terecht laten  verstaan dat zij die als voorwaarde blijven stellen dat de regering en de president in Syrië moeten verdwijnen, niet de moeite moeten doen om naar deze vredesconferentie van Geneve 2 te komen. Van deze conferentie hoeven we dus met zoveel huichelarij niet veel te verwachten.

Geef ons dan maar paus Franciscus die op het congres van het bisdom Rome enkele krasse uitspraken riskeert: “Een christen die vandaag geen revolutionair is, is geen christen”, “Ik begrijp de christelijke gemeenschappen die zich afsluiten niet”. Een pittig woord spreekt hij ook over de parabel van het verloren schaap en de 99 anderen en hij laat verstaan dat het nu eerder omgekeerd is en dat we niet het ene schaap moeten blijven koesteren en verzorgen maar dat we er op uit moeten trekken, naar de 99 anderen.

Donderdag wordt het gewone leven en werk stilaan hernomen. De meesten blijken goed geslapen te hebben. De vuiligheid in het atrium en op de trappen wordt eindelijk opgeruimd. En de kinderen krijgen eveneens hun werk toebedeeld waardoor ze toch weer voor een deel van de lange voormiddag zich nuttig kunnen bezig houden. Door het feit dat iedereen er door loopt wordt het stof door heel het huis meegedragen. Het waterreservoir aan de kant van de zusters moet dringend hersteld worden. Ondertussen is er aan die kant geen water voor de toiletten en douches. Reken daarbij de regelmatige, onverwachte  en langdurige stroomonderbrekingen (hinderlijk voor de keuken) alsook de beperkingen van telefoon, gsm en internet ’s avonds, dan zijn er toch wel heel wat beperkingen. Voorlopig is het werken in de binnentuin ook uitgesloten. De ontspanning van even hout gaan zagen of klieven in de binnentuin valt dus ook weg. We moeten telkens nieuwe middelen zoeken om het goede humeur er in te houden. De grapjes uit een druivelaar-kalender van vorig jaar kunnen hierbij soms helpen. En in de keuken hangt een gelijkaardig kalender van dit jaar, met Arabische grappen. Deze avond zitten we met de jongens reeds om half negen op onze matras in onze schuilplaats. Het is een gelegenheid om rustig aan onze vorming verder te werken. Eentje heeft een werkstuk gemaakt over de kerkvader Origenes. Hij geeft zijn uitleg en wij volgen de tekst op onze computer. Een bescheiden maar tegelijk zeer moedige kerel die Origenes. Hij toont ons hoe ge vanuit het hart van het evangelie tegen de stroom in kunt gaan. En ondertussen  horen we boven ons hoofd weer helikopters cirkelen. De bombardementen zijn echter voor verder op.

03-07-2013 om 10:08 geschreven door Gust Adriaensen