Pater Daniël Maes over Syrië
Zondag 4 november 2012
Nogmaals vieren we zo plechtig mogelijk de
Latijnse liturgie, opgesmukt met byzantijnse en andere gezangen,
gebeden en een processie. Pas op dinsdag kan abouna Georges voor het
eerst, sinds meer dan een maand bij ons komen om de byzantijnse
eucharistie te vieren. Hij zegt geen schrik te hebben omdat hij gewoon
is met terroristen te leven. Er is, zo beweert hij, ook een soort rode
lijn rond het klooster Mar Yakub getrokken, waar men, volgens een
onuitgesproken akkoord niet overheen gaat. Hopen maar dat het zo is en
blijft. Wel vertelt hij dat een vriend priester werd gemarteld,
verminkt en vermoord op een wijze die te gruwelijk is om hier te
vermelden. Het gaat duidelijk tegen de christenen en tegen de
soldaten. Dit danken we aan de humanitaire hulp vanuit Amerika,
Europa en hun lieve vrienden van Syrië.
Het weerzien van abouna Georges was een echt feest. Hij wordt
onthaald als een eregast. Hij kwam om kwart over elf, bleef twee uur
vertellen en een film tonen over de keuze, vorige zondag, van de
nieuwe koptische patriarch in Egypte. Daarna vierden we de byzantijnse
eucharistie als op een feestdag. Toegegeven, de byzantijnse liturgie
is inderdaad toch wel rijker dan de Latijnse, die evenwel ook haar
schoonheid heeft. We baden vooral voor een blijvende bescherming van
het Syrische volk.
Ziehier wat we deze middag geleerd hebben. Hun naam komt van het
Griekse Aigyptus en werd door de Egyptenaren vervormd tot Kuptos en
de Arabieren maakten er Qopt van. Kopt staat tegelijk voor een eigen
kerk, een taal, een kalender, een ritus en een volk. Het brengt ons
vooral bij de christenen van de Nijl, het volk van de faraos. Het
gastland van Jezus, Maria en Jozef op de vlucht voor de
kindermoordenaar Herodes. Volgens het getuigenis van Eusebius en een
oude traditie heeft Marcus, de gezel en tolk van Petrus, reeds een
decennium na Jezus kruisdood hier de eerste kerk in Afrika gesticht.
Origenes leidde hier de eerste theologische school en Antonius vormde
hier het eerste klooster. Allerlei islamoverheersingen spoelden over
het land maar de koptische kerk bleef trouw aan haar eerste
christelijke gemeenschap in de Arabische wereld als een brug tussen
het ontstaan van de Kerk en vandaag. Jammer dat de westerse kerk zich
zo weinig laat inspireren door de frisheid en rijkdom van de koptische
kerk. Een heel kleine Koptische gemeenschap is met Rome verenigd, een
ander deel is protestants. Met deze nieuwe paus Theodosios II is er
hoop op verdere stappen die tot eenheid kunnen leiden.
Vorige zondag werd Theodosios II als nieuwe koptische patriarch in de
kathedraal van de heilige Marcus te Cairo gekozen. Zoals de opvolger
van Petrus, wordt hij paus genoemd. De econoom leidde in volle
waardigheid de plechtigheid. Heel de koptische kerk had in
voortdurend gebed voorbereidingen getroffen om 18 bisschoppen te
kiezen, waaruit er vervolgens 5 werden gekozen om tenslotte drie
kandidaten over te houden. Tijdens de plechtigheid zelf waren deze
drie kandidaten in een klooster in gebed. In de kathedraal van de
heilige Marcus in Cairo waren twaalf kinderen gekozen, eveneens in
gebed. Hieruit werd één kind aangeduid, dat uit een glazen bokaal een
van de drie namen mocht kiezen. Het kind zelf was geblinddoekt.
Uiteindelijk werd het paus Theodosios II, een geestelijke zoon van de
econoom zelf. Deze Theodosios is een apotheker van 60 jaar, die onder
meer in Oxford studeerde. Hij werd monnik, priester en bisschop in de
Koptische kerk. Hij trok als missionaris naar Cyprus en Libië. Uit de
wijze waarop heel het volk in diep geloof en voortdurend gebed bij
deze keuze betrokken wordt, kunnen wij westerlingen nog wat leren.
Donderdag 8 november vernemen we dat het bezoek van de kardinalen aan
Damascus niet kan doorgaan. Erg jammer. De paus heeft daarop wel een
persoonlijke gezant naar Libanon gestuurd met hulp voor de Syrische
vluchtelingen in binnen- en buitenland. Het is kardinaal Sarah,
prefect van de pauselijke raad Cor Unum die in Libanon allerlei
personaliteiten en organisaties ontmoet en vooral langs Caritas zal
trachten hulp en steun te bieden. Later in de week vernemen we dat de
hoofdweg zeer gevaarlijk is en dat er weer 10 christenen vermoord
werden. Ook de weg van Libanon naar Syrië schijnt erg onveilig te
zijn.
Anderzijds heeft president Bashar el-Assad aan Turkije de duidelijke
waarschuwing gestuurd dat, als zij menen tegen Syrië te moeten
strijden, hiermee een wereldoorlog ontketenen. Bovendien zijn enkele
zogenaamde Vrienden van Syrië drukke besprekingen begonnen in Qatar
om de president van Syrië nauwkeurig voor te schrijven waar hij zich
kan terugtrekken en wat hij moet doen. Het botert tussen hen zelf
helemaal niet omdat de moslimbroeders, die overal terrein winnen, ook
daar meer macht willen hebben. Bashar el-Assad heeft hen in elk
geval al een duidelijk antwoord gegeven door te zeggen dat hij Syriër
is, in Syrië leeft, in Syrië zal sterven en dat hij geen marionet van
het westen is. Daarmee kunnen ze in Qatar, op aanstoken van Amerika,
dan een volgende ronde organiseren. Ze doen er nu alles aan om
president Assad als hun beste vriend welkom te heten. Als hij maar weg
is, dan kunnen zij op deze strategische plaats hun heerschappij
vestigen en het land opbouwen nadat ze het eerst grondig vernield
hebben.
Ondertussen hebben de medebroeders hier alle ramen van de gebouwen
van de buitenkant opnieuw geschilderd. En dat zijn er een paar
honderd: vernis en verf afkrabben, met schuurpapier het houtwerk glad
maken en tweemaal schilderen. En dat weken lang, van 9.OO u tot 13.00
u. behalve op zaterdag (dan wordt de toren gepoetst) en op zondag.
In de namiddag doorheen de week, na de rusttijd, hebben we kans om
allerlei lessen te organiseren: fundamentele moraal, patrologie,
bijbel, Arabisch en tussendoor wordt aan de kinderen en vrijwilligers
Frans én Engels gegeven. Iedereen kan wel voor iets zorgen. Of men kan
er voor zorgen dat de 3 kinderen (9-10 jaar) hun dagelijkse
ontspanning en spel hebben, hun muziek- en zangles, hun taal- en
rekenlessen.
Internet is soms heel moeilijk en soms is er helemaal geen bereik,
zoals vandaag zaterdag 10 nov. In heel de streek van Homs is er nu
geen telefoon en geen internet. Is het leger in de buurt een actie aan
het uitvoeren? Vorige maal heeft de onderbreking van internet een
maand geduurd omdat de zoon van Salim, de tweede sterke man vn Syrië,
ontvoerd was. Deze is inmiddels weer terecht. Als je dit bericht
krijgt weet je dat de zaak weer opgelost is. Deze avond heeft het
flink gestormd en is er veel water gevallen. Wat een weldaad voor de
woestijn en voor onze grote tuin. Zondag morgen was de grond van de
woestijn van aanschijn veranderd en alle gewassen en bomen hebben een
frisse groene kleur. Omdat ook vandaag abouna Georges niet komt
probeer ik zo feestelijk mogelijk voor te gaan in een
Latijnse-Arabische-Franse-Spaanse zondagsviering. s Avonds kijken we
weer naar een film. We hebben zo ongeveer alle filmen van Charlie
Chaplin gehad en ik wist niet dat er zoveel ernst in zat (zoals in The
Kid, Henri Verdoux
) Deze avond kijken we naar Safar Barlek (Reis naar
Barlek). Het gaat over het einde van de Ottomaanse overheersing, kort
na het einde van de eerste wereldoorlog. Om de weerstand van Syrië te
breken hadden de Turken alle toevoer van graan verboden en de jonge
mannen gedwongen om in Barlek, ver in Turkije als in een kamp te
werken. De Syrische weerstand heeft echter tenslotte de Turken
verjaagd. Deze dvd wordt nu veel in Syrië verspreid en bekeken.
Omdat iemand verjaarde werd er s avonds laat nog een stuk taart
gegeten, dat de zusters toch ongemerkt hadden kunnen bakken. Bovendien
hadden ze voor het eenvoudig avondmaal in plaats van een tas thee met
gevulde sandwiches zelf brood gebakken met allerlei vruchten in. Echt
vers brood. En zo hebben we deze zondag weer geprobeerd niets te doen
en elkaar daarbij te helpen.
Maandag 12 november 2012
Sinds het begin van de oorlog zijn er in ons voorheen zo gezellig
dorpje al 44 mensen vermoord. En Qara ligt op nauwelijks twee
kilometer van ons klooster. We mogen ons gelukkig prijzen dat er met
ons nog niets is gebeurd. We blijven ook binnen de gebouwen en alle
deuren zijn gesloten, velen zijn zelfs met een dubbele ijzeren staaf
afgegrendeld. Het vele werk op het terrein, het oogsten, wordt nu
gedaan door mensen van het dorp die graag wat bijverdienen, waar wij
trachten voor te zorgen. Of het voor hen dan niet gevaarlijk is? De
arbeiders in onze tuin zijn één grote familie, een soort clan, die
zich kan verweren. Ook zij zijn vertrouwd met de verschillen groepen
van de oppositie. Het grote gevaar gaat hier nu uit van de vele
kleine groepjes die mensen kidnappen om er geld voor te vragen. Voor
de rest is het op dit ogenblik in heel onze streek relatief rustig.
Verder op, langs de grote weg zijn er heel wat wijken, waar reizigers
konden eten, inkopen doen en tanken. Vele van deze wijken zijn geheel
vernield, alsof ze gewoon weggevaagd zijn.
Hoe zal dit eindigen? Een openlijke militaire aanval op Syrië, zoals
Amerika en het westen met hun Arabische bondgenoten aanvankelijk
wilden, lijkt voor goed uitgesloten. Hiervoor is niet alleen geen
toestemming meer mogelijk vanuit de veiligheidsraad maar bovendien
hebben de oorlogsstokers stilaan wel begrepen dat Syrië nog maar voor
een beperkt deel zijn leger heeft ingezet. Als Syrië verplicht zou
worden zijn volle militaire macht in te zetten, kan zich dit als een
boemerang tegen de aanvallers keren. Dus zullen ze liever voortdoen
door oppositiegroepen te steunen, te bewapenen en zo nodig te
drogeren om nog zoveel mogelijk moorden en verwoestingen te
realiseren. En dat kan nog lang duren. Mogelijk kunnen gesprekken
tussen Rusland en Amerika op uiteindelijk enige uitkomst bieden.
13-11-2012 om 22:07
geschreven door Gust Adriaensen
|
