Uw ecologische voetafdruk: statussymbool of taboe?
Onder die titel schrijft Arne Danneels in De Standaard van 25 juni dat veel Vlamingen er prat op gaan dat ze milieubewust zijn, zolang ze hun gedrag maar niet moeten veranderen. Als je hen daarop wijst, begeef je je op glad ijs.
Het is goed dat Daneels erop wijst dat we echt onze levenswijze, ons 'gedrag' moeten veranderen. Maar eigenlijk durft hij ook niet vrij en vrank schrijven dat ons milieu, onze aarde maar gered kunnen worden, wanneer we afstand nemen van het huidige neoliberale kapitalisme, waarvan productie, consumptie, winstbejag de essentie vormen.
In zijn 'groene encycliek' gaf paus Franciscus het in 2015 al duidelijk aan: 1 De bedreigingen die voortvloeien uit ongelijkheid en de vernietiging van het milieu zijn met elkaar verbonden en moeten dus samen aangepakt worden 2. De natuur beschermen doe je niet enkel uit vrees voor klimaatopwarming. Het is een deugd op zich en een plicht voor christenen. De zorg voor de schepping is de basis voor ontwikkeling. Iedereen heeft er een rol in te spelen en zelfs de kleinste bijdrage telt. 3. De aanpak van de milieuproblematiek mag zich niet beperken tot economische, wetenschappelijke of technische oplossingen. We moeten onze omgang met de natuur radicaal veranderen, en dat veronderstelt een dieper liggende motivatie. Die komt voort uit verbondenheid met de naaste (in het bijzonder de arme), met de kosmos en met de Schepper. 4. In het hart van deze integrale ecologie staat de oproep tot dialoog en een nieuwe solidariteit, waarin welzijn - en niet winst - de belangrijkste waarde is in de zoektocht naar het algemeen belang.
Ook uit het pauselijk document blijkt overduidelijk dat we afstand moeten nemen van de huidige productie-, consumptie- en winstobsessie. Die 'bekering' houdt natuurlijk een verlies aan (westerse) materiële welvaart in.
Al herhaaldelijk heb ik, ook op dit blog, duidelijk gemaakt dat m.i. een oplossing van het klimaatprobleem of meer algemeen de (milieu)redding van onze planeet, alleen maar mogelijk zijn wanneer aan de rücksichtslose kapitalistische uitbuiting van de aarde een halt wordt toegeroepen.
Dat kan alleen maar op grote schaal gebeuren door dwingende beslissingen en maatregelen van regeringen. De 'bekering' van burgers, ook al groeit hun aantal, is belangrijk maar blijft gemorrel in de rand. Vandaar dat het essentieel is dat de politieke partijen, die tegen de materialistische haren van de door het kapitalisme geïndoctrineerde kiezers durven ingaan, bestaan en sterker worden. De 'groene encycliek' van de paus kan daarbij inspirerend werken. Ook voor niet-christenen.
27-06-2019 om 22:03
geschreven door Gust Adriaensen
|
