XII/4
Vrijdag 27 januari 2017
Terug thuis
Zaterdagmorgen vertrokken we in Zaventem, waar we Marc al achter een tas koffie aantroffen. In Beyroet werden we door een onbekende taxichauffeur opgewacht. Na drie kwartier hadden we elkaar gevonden. Hij bracht ons naar het appartement in Zakrit. Onderweg toonde hij een foto van hem met zijn vader, die monnik is in een orthodox klooster in Libanon. We werden hartelijk ontvangen door moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel, die een bijzonder avondmaal hadden voorzien. De Grieks-melchitische (= katholieke) pastoor van de parochie, samen met zijn vrouw waren voor die gelegenheid uitgenodigd. In de byzantijnse ritus zijn er katholieke pastoors die gehuwd zijn en anderen die ongehuwd zijn. Verder was nog een Amerikaanse familie uitgenodigd die nu in Taiwan leeft en die inmiddels met ons partners zijn voor de hulpverlening aan de bevolking van Aleppo. Natuurlijk was ook de familie van zr. Carmel, die in de buurt woont, van de partij. Een bijzonder aangename en lange avond. Zondagmiddag hebben we de eucharistie bijgewoond, bij die pastoor in de parochie. Zijn vrouw en hun dochter zaten op de eerste rij. Een groep mannen en vrouwen vormden het koor en zongen er stevig op los. In de kerk waren nogal wat kinderen en jongeren aanwezig. Na een eenvoudig middagmaal bracht een taxi ons over de twee grenzen naar Damascus. Het is klimmen en dalen. Toen we in Libanon in de bergen zaten, lag er veel sneeuw en zagen we alom families met kinderen die met het skiën pret beleefden. In Damascus werden we door twee auto’s opgewacht, nl. van de familie Sroer en van de burgemeester van Qâra. We zagen de gekende, gezellige drukte in de stad terwijl de zon al aan het zakken was. Uiteindelijk arriveerden we tegen half zeven ’s avonds in het klooster waar we hartelijk werden ontvangen. Voor het goede verloop en alle goede gaven hielden we eerst in de kerk een tijd aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Daarna genoten we van het avondmaal en luisterden naar de verhalen van beide kanten: de thuisblijvers en de teruggekeerden.
Sierbomen, abrikozen en amandelen
Maandagmorgen waren de mannen op het terrein. Systematisch worden alle dorre bomen uitgerukt en door nieuwe aanplantingen vervangen. Het gaat hierbij vooral om abrikozenbomen en amandelenbomen. Aan de rand van het domein, alsook aan beide kanten van de weg die voor het klooster loopt (van Qara naar Libanon) werden sierbomen geplant. Het is handwerk: in de woestijngrond een gat maken, er wat goede aarde in doen, boompje planten en overvloedig water geven. En zo werden deze dagen een paar honderd bomen geplant. De eerste avond wilde de verantwoordelijke van het terrein, (het moslimgezin dat nu nog bij ons woont) de groep mannenn uitnodigen naar aanleiding van onze terugkeer. En zo zaten we met allen rond zijn houtkacheltje. Vanaf mijn terugkeer tot nu toe is er heel veel stroomonderbreking. Hele avonden en nachten moesten we het zonder elektriciteit stellen. Men vertelt hier dat terroristen in Palmyra een belangrijke centrale hebben vernield, met grote gevolgen. Tot heden schreven westerse journalisten dat dergelijke grote aanslagen niet door rebellen gepleegd kunnen worden omdat zij enkel in staat zijn “tot wat gepruts aan de keukentafel” (‘aldus een vrt-journalist). Het is dus allemaal de schuld van Assad en zijn leger. Waarom juist soldaten en veiligheidsmensen 1/3e van de doden uitmaken, kunnen ze dan niet uitleggen. En zo blijft de leugenmachine verder draaien. Bij dit familiebezoek lieten we het ons niet aan ons hart komen. Eerst thee met gebak, door moeder de vrouw zelf gebakken, dan fruit, dan koffie. En ondertussen maar kwebbelen en lachen. Ook de man die hier als eerste concierge gediend heeft, was enkele dagen op bezoek en was deze avond ook bij ons. Hij is een allawiet. Toen het hier heel gevaarlijk werd in 2013 is zijn vrouw naar Lattakia vertrokken. Daarna werd het echter ook voor hem veel te gevaarllijk en is ook hij vertrokken. Als enige allawiet in heel de streek zouden de terroristen hem niet in leven gelaten hebben. Hij was ook in het hele dorp goed gekend.
Allen zijn de oorlog meer dan moe!
Van de verschillende bezoeken die we kregen uit Qâra en van elders vernemen we dat het voornaamste gevoel van de mensen nu is: we zijn deze oorlog kotsbeu. Het goede hiervan is dat dit ook voor vele “opposanten” geldt. In de Wadi Barad Valley (Damascus) geven nu 2.600 strijders zich over en leggen de wapens neer. Mensen zijn niet geïnteresseerd in de politiek zoals het buitenland aan hen wil opdringen. Ze vragen hoe ze aan warme kleding kunnen geraken of hoeveel een paar schoenen kosten of waar ze werk kunnen vinden. Jongeren vragen zich af of ze hier hun toekomsty kunnen uitbouwen. Natuurlijk zijn er onrechtvaardigheden op niveau’s van de regering, van het leger en van de samenleving. Zeker nu, mede door de ontwrichting van deze gruwelijke oorlog. Er zijn altijd mensen die profiteren van de ellende van anderen. Denk je dat dit bij ons minder het geval is? Of dat dit bij ons helemaal het geval niet is? Tegelijk zijn er in tragische omstandigheden ook altijd helden en heiligen. In ieder geval moet het stilaan duidelijk worden dat Syrië het recht heeft bestuurd te worden zoals het eigen volk dit wil en dat de beste bijdrage aan de “democratie” en vrede van het land is dat al die vechtjassen, door het buitenland gesteund verdwijnen. Dit is gewoon internationaal recht. Het is onzin hiervoor iemand uit te maken voor “een geheime agent van het regime”. Als ik beweer dat buitenlanders de Belgische regering niet moeten bepalen, ben ik dan een “fan” van het “Belgische regime en zijn eerste minister?” Dan respecteer ik gewoon het recht en de democratie. Ik behoud mij wel het recht voor om vanuit mijn situatie hetgeen den regering doet positief of negatief te evalueren. De korte boodschap aan de buitenlandse mogendheden is: laat het Syrische volk gerust!
P. Daniel

28-01-2017 om 07:04 geschreven door Gust Adriaensen

Vlaamse pater Daniël in Syrië: "Poetin en Assad hebben mijn leven gered"

Door: Wierd Duk 

  Bron: Algemeen Dagblad 
© Wierd Duk. 

De Vlaamse pater Daniël Maes (78) leeft in Syrië, in het zesde-eeuwse Mar Yakub klooster in het stadje Qara, 90 kilometer ten noorden van de hoofdstad Damascus. De norbertijn is niet onomstreden. Hij steunt het regime van Bashar al-Assad en staat achter het militair ingrijpen door Vladimir Poetin.

Journalist Wierd Duk had voor het Algemeen Dagblad (AD) een gesprek met hem. Wij geven het interview hieronder volledig weer. Volgens pater Daniël klopt er weinig van de westerse berichtgeving over het conflict in Syrië. "De Amerikanen en hun bondgenoten willen het land te gronde te richten."

U bent zeer kritisch op de verslaggeving uit Syrië. Wat zit u dwars?

"Er klopt niets van het idee dat er een volksopstand plaats zou hebben tegen president Assad. Ik ben sinds 2010 in Qara en heb met eigen ogen gezien hoe agitatoren van buiten Syrië de protesten tegen de regering organiseerden en jongeren rekruteerden. Die beelden werden door Al Jazeera uitgezonden om de indruk te wekken dat hier een rebellie gaande was. Er werden door buitenlandse terroristen moorden gepleegd, in de soennitische en in de christelijke gemeenschappen, in een poging om onder de Syrische bevolking religieuze en etnische tweespalt te zaaien. Terwijl in mijn ervaring het Syrische volk juist heel eensgezind was.

Voor de oorlog was dit een harmonieus land: een seculiere staat waarin verschillende geloofsgemeenschappen vreedzaam naast elkaar leefden. Er was nauwelijks armoede, het onderwijs was gratis, de gezondheidszorg goed. Het was alleen niet mogelijk om vrijelijk je politieke mening te uiten. Maar dat kon de meeste mensen niks schelen."

Zuster Agnès-Mariam, de Libanees-Franse moeder-overste van uw Mar Yakub ('heilige Jacob') klooster, wordt ervan beschuldigd te heulen met het regime. Zij heeft vrienden tot op het hoogste niveau.

"Zuster Agnès-Mariam helpt de bevolking: zij heeft recent een gaarkeuken geopend in Aleppo, waar vijf keer per week 25.000 maaltijden worden bereid. Kijk, het is miraculeus dat wij nog leven. Dat hebben we te danken aan het regeringsleger van Assad en aan Vladimir Poetin omdat hij besloot om in te grijpen toen de rebellen de macht dreigden over te nemen.

Toen duizenden terroristen bij Qara waren neergestreken waren wij ons leven niet zeker. Ze kwamen uit de Golfstaten, Saoedi- Arabië, Europa, Turkije, Libië. Veel Tsjetsjenen. Ze vormden een buitenlandse bezettingsmacht, allemaal gelieerd aan al-Qaida en afsplitsingen. Tot de tanden bewapend door het Westen en zijn bondgenoten en met een wedde om u tegen te zeggen. Ze zeiden letterlijk: 'Dit land behoort nu ons'. Vaak zaten ze onder de drugs, ze bestreden elkaar onderling, 's avonds schoten ze in het wilde weg. We hebben ons lang in de cryptes van het klooster schuil moeten houden. Toen het regeringsleger hen verjoeg, was iedereen blij: de Syrische burgers, die de buitenlandse rebellen haten en wij omdat de rust terugkeerde."

U zegt: het Syrische leger beschermt de burgers terwijl er allerlei berichten zijn over oorlogsmisdaden door Assads troepen, bijvoorbeeld de bombardementen met vatbommen.

"Weet u dan niet dat de berichtgeving over Syrië de grootste medialeugen van deze tijd is? Over Aleppo is pure onzin verkocht: het waren juist de rebellen die er plunderden en moordden. Denkt u dat het volk stom is? Denkt u dat die mensen gedwongen worden om te juichen voor Assad en Poetin? Het is de Amerikanen te doen om pijpleidingen en grondstoffen in deze regio en om het tegenwerken van Poetin.

En Saoedi-Arabië en Qatar willen in Syrië een soennitische staat vestigen, zonder vrijheid van godsdienst. Daarom moet Assad weg. Weet u: toen het Syrische leger zich opmaakte voor de slag om Aleppo kwamen moslimmilitairen bij mij om te worden gezegend. Tussen gewone moslims en christenen is er geen probleem. Het zijn die radicale islamistische, door het Westen gesteunde rebellen die ons willen uitmoorden. Zij zijn allemaal al-Qaida en IS. Er zijn helemaal geen gematigde strijders meer."
 

U noemde Hillary Clinton ooit een 'duivelin in wijwater' omdat zij als minister van Buitenlandse Zaken het conflict zou hebben opgepookt.

"Ik ben blij met Trump. Hij ziet wat ieder normaal mens begrijpt: dat de Verenigde Staten moeten stoppen met het ondermijnen van landen die grondstoffen bezitten. Het streven naar een unipolaire wereld door de Amerikanen is het grootste probleem. En Trump begrijpt dat de radicale islam een groter gevaar is dan Rusland.

Wat kan mij het schelen of hij af en toe zijn broek uittrekt? Als Trump geopolitiek uitvoert zoals hij belooft, dan ziet de toekomst er positief uit. Dan komt het tot een vergelijk met Poetin. En hopelijk komt er dan een oplossing voor Syrië en keert de vrede terug."

U begrijpt dat uw analyse controversieel is en op veel kritiek stuit?

"Ik spreek uit eigen observatie. En niemand hoeft mij te geloven, hè? Maar ik weet één ding: de media kunnen met hun berichtgeving bijdragen aan de uitmoording van het Syrische volk, of zij kunnen de Syriërs helpen. Helaas zijn er onder journalisten te veel meelopers en flauwe zakken."

26-01-2017 om 08:30 geschreven door Gust Adriaensen

'Vrijdag stond in De Standaard, niet enkel op maandag een uitstekende krant, een mooi stuk over de vraag waarom hogescholen vandaag meer studenten aantrekken dan universiteiten. Onder meer omdat ‘de meeste universiteitsrichtingen (…) nog te veel gericht zijn op abstracte kennis vergaren’. Wat abstracte kennis precies inhoudt, blijft wazig, maar arbeidsgericht is ze niet, en ‘arbeidsgerichte opleidingen’ bieden de hogescholen juist wel. Lees: daar leren jongeren pas nuttige dingen.
Zo was het al in mijn studententijd. '

Dat is de startparagraaf van Rik Torfs' maandagse column.

Genereus erkent (of misschien toch niet helemaal en van ganser harte) Rik Torfs,rector van de Katholieke Universiteit van Leuven,dat De Standaard niet enkel op maandag (de dag van Riks column) een uitstekende krant is.

Toch heeft de maandagse krant voor mij dat ietsje meer.Waarom? Precies.Dankzij de column waarin de rector voluit kan etaleren wat hij in dit stukje bepleit als essentieel voor de universitaire vorming:bredere persoonsvorming en kritisch denken.

De botsing tussen het vergaren van abstracte kennis en arbeidsgerichte opleidingen was er ook al in mijn studententijd en die ligt nog verder in het verleden dan die van rector Torfs.Om maar te zeggen: die spanning was, is en zal er zijn. Maar het is goed en nodig dat de 'echte' universitairen en universiteiten waakzaam blijven: de KUL mag geen veredelde vakschool worden.

Torfs heeft het ook uitgebreid over wijlen professor Frans Brusselmans, grondwetspecialist. Brusselmans was een prof die bevlogen doceerde en bekommerd was om de bredere persoonsvorming en het kritische denken van de studenten. Maar, voegt de rector er tot slot aan toe, 'er was een bad practice waaraan de grondwetspecialist zich bezondigde: hij was tegelijk hoogleraar en politicus. Je moet er maar opkomen.Toch schuilt in zijn verhaal ook troost. Een mens kan veel weten, en toch dwalen'.

Het siert Torfs dat hij de attente lezer de mooie assist geeft om in de slotzinnen 'professor Frans Brusselmans' probleemloos te vervangen door 'professor Rik Torfs'. Heerlijk!

24-01-2017 om 09:50 geschreven door Gust Adriaensen

Laurent Nouwen:

'In het zelfvoldane Westen is een ontmenselijking aan de gang.'

23-01-2017 om 10:54 geschreven door Gust Adriaensen