Het afsluitend VRT-debat tussen de partijvoorzitters op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen 14 oktober 2012
'Zijn het gemeenteraadsverkiezingen geweest? Ja? Echt? Oké, goed dan. Maar eigenlijk zijn die alleen belangrijk voor de toekomstige structuur van dit landje. Dat Di Rupo maar eens direct begint het confederalisme voor te bereiden. En vlug wat Elio!'
15-10-2012 om 09:19
geschreven door Gust Adriaensen
13-10-2012
Het misprijzen voor de gemeentelijke autonomie
Van gemeenteraadsverkiezingen een nationale test maken of een anti-Di Rupo-referendum, van een nationale partijvoorzitter in het straatbeeld en in de propaganda de 'lijsttrekker', het 'gezicht' van elke gemeentelijke N-VA-lijst maken, is intellectueel oneerlijk. Wat meer is, het is ook politiek oneerlijk, en een uiting van misprijzen voor de gemeentelijke autonomie én voor de democratie.
13-10-2012 om 22:28
geschreven door Gust Adriaensen
Met welke partij komen uw sociale prioriteiten overeen?
Met welke partij komen uw sociale prioriteiten overeen? Doe de test
Samenlevingsopbouw Vlaanderen stelde een 'socialestemtest' samen. Met een twintigtal stellingen peilt de sociale stemtest naar uw persoonlijke bekommernissen als het gaat over sociale themas, zoals wonen, veiligheid, energie, gezondheid, integratie, onderwijs en toont u welke partij het best overeenkomt met uw mening.
13-10-2012 om 09:47
geschreven door Gust Adriaensen
12-10-2012
Pater Daniël Maes over Syrië
Pater Daniël Maes, norbertijn van Postel, over Syrië
Zaterdag 6 oktober 2012.
Het is voorlopig weer rustig. In de voormiddag is het muisstil, op enkele doffe ontploffingen na, ver weg. We kunnen weer op ons eigen dak onze was uithangen. Als je even onder de primitieve tent op het dak gaat uitrusten heb je de indruk dat je hier toch wel de heerlijkste vakantiebestemming ter wereld gevonden hebt: 1400 m boven de zeespiegel, 40 m boven het woestijnlandschap, aan de ene kant het dorp Qâra aan de andere kant de keten van het anti-Libanongebergte. En hoog aan de hemel een stralende zon en een strakke blauwe hemel, versierd met kudden spierwitte wolken. Hier leeft de verwachting dat het leger de terroristen in Qâra stilaan gaat aanpakken en dan moeten wij heel goed op onze hoede zijn. Dan zijn ze tot het ergste in staat. Daarom nemen wij ook erg drastische maatregelen in verband met onze veiligheid. Was die oorlog maar voorbij!
Bij het dagelijkse oorlogsnieuws zijn er zowel overwinningen als mislukkingen van het leger bij en ook weer een aantal gesneuvelde soldaten. Ergens heeft het leger een groep terroristen gedood die blijkbaar een menigte antiquiteiten hadden verzameld. Het stelen en vernietigen van oude kunstvoorwerpen is een onderdeel van het vernietigen van de identiteit van een land, zoals dat grondig in Irak gebeurd is. Vanavond hebben we de eucharistie bijzonder willen vieren voor de 40.000 doden in deze oorlog.
Het was nog geen middernacht of we worden opgeschrikt door schoten, waarop we holder de bolder naar beneden duiken om daar verder te slapen. De elektriciteit valt een tijd uit. s Morgens vernemen we dat in de gevechten de neef van de president gedood is, wat we uiteraard ook betreuren. Het gaat ons niet om deze president, regering of partij als zodanig. Wij zeggen ook niet dat ze moeten blijven omdat ze goed zouden zijn. Wij hebben geen voorkeur voor een politiek systeem als zodanig. Wij stellen alleen vast dat deze zogenaamde lekendictatuur op dit ogenblik de enige is die de gelijkwaardigheid van alle burgers wil en kan beschermen. Ondertussen is heel het land bezaaid met oppositiegroepen, verbonden met Al-Qaeda, moslimbroeders of andere islamitische organisaties. En deze strijders komen vanuit heel de wereld, zelfs uit België. Als je dan moet kiezen tussen een liberale, seculiere staat of een door het buitenland opgelegde islamitische dictatuur waarbij aan niemand nog een menswaardige vrijheid gegund wordt, dan is de keuze vlug gemaakt . Bovendien, als je weet dat hier in Syrië de oudste christenheid leeft en je ziet hoe er nu naar gestreefd wordt om heel het Midden-Oosten christen-vrij te maken, dan is het wel de moeite waard om alles te doen opdat zulks belet wordt. Of slapen we gewoon verder en wachten we totdat onze voorouders uit hun graf opstaan?
Zondag 7 oktober 2012.
Deze morgen zijn er nog enkele korte stroomonderbrekingen maar voor de rest is alles gewoon. Omdat abouna Georges vandaag niet komt vier ik de eucharistie in Latijns-Byzantijnse stijl met Franse, Arabische, Spaanse en Engelse gezangen en gebeden. Vandaag wordt het feest gevierd van O.L.Vrouw van de Rozenkrans om de machtige voorspraak van Maria bij haar Zoon Jezus te gedenken. In 1571 werd bij Lepanto de sterke Turkse vloot verslagen door de christenen. Bovendien wordt vandaag de hl. Hildegard van Bingen in Rome tot kerklerares verheven. Er is nog een andere heilige bij vandaag: Johannes van Avila. We kijken even naar de pausmis op het St.- Pietersplein te Rome vanuit een Spaans tv-kanaal. Dan gaan we zelf bidden. De lezingen van de eucharistie gaan over de eenheid en onverbreekbaarheid van het huwelijk. Na onze plechtige eucharistie houden we een processie met alle relikwieën die we hebben om de voorspraak van al deze heiligen af te smeken. Daarna is het eigenlijk erg geschikt weer om buiten te eten maar voor de veiligheid blijven we in onze gewone refter. Aan tafel krijgen de medebroeders plots een edelmoedig idee, nl. om s zondags s middags de afwas te doen. Dit voorstel wordt vanwege de zusters zonder verder commentaar met een glimlachend goedkeuren onthaald. In principe is de zondag voor iedereen vrij maar als je eens goed wilt eten moet er natuurlijk voor gewerkt worden en dat gebeurt toch hoofdzakelijk door de zusters. En dat zij het daarna wat rustiger hebben is voor hen ook eens aangenaam.
s Avonds kijken we naar wat wij dachten een Bijbelse film te zijn over Ruth. Het was in feite een Hollywoodversie van een gefantaseerde liefdesaffaire met intriges en rivaliteiten. Op een enkel detail na kwam er niets uit het Bijbelboek Ruth aan bod. Dat weten we dan ook weer. De schoonheid en rijkdom van dit verhaal zal voor een andere keer zijn.
Maandag 8 oktober 2012.
In de voormiddag is er plots gelegenheid om op het dak, dank zij een stick, langs skype te communiceren met moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel in Australië. Even worden alle regels opzij gezet en op een mum van tijd zitten de zusters op ons dak, letterlijk dan. Iedereen is aan het scherm van de laptop gekluisterd en het is een heen en weer gekwebbel van belang. Moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel zijn door Malaysia en Australië uitgenodigd om er te komen getuigen over wat er echt gebeurt in het Midden-Oosten en ze ondervinden er een zeer grote welwillendheid en ontvankelijkheid. Tegelijk ontmoeten ze daar hun eigen volk: er zijn een half miljoen Libanezen in Australië, die erg bekommerd zijn om wat er hier nu gebeurt. (het nieuws kun je volgen op facebook. Zie www.maryakub.org dat op de onthaalpagina een link geeft naar ons facebook). Voor de avondeucharistie krijg ik een schitterende nieuwe byzantijnse groene kazuifel voor de gewone dagen. De zuster is een nieuwe serie aan het maken met de verschillende liturgische kleuren, zogezegd voor de Latijnse liturgie, zoals ik die vier, maar de gewaden zijn helemaal in de byzantijnse stijl met gouden versieringen alom. Moest er een modeshow zijn voor liturgische kleding dan zouden we best kunnen meedoen. (De zuster zelf in die gewaden laten paraderen zou in België wel succes hebben, maar hier ga ik die zo ver niet krijgen!). Ondertussen heeft de zuster ook nog voor alle medebroeders en ook voor mij een dikke bruine kapmantel gemaakt, van kamelenhaar. Deze zal ons beschermen tegen de koude tijdens de komende winter en misschien helpt hij mij ook wel bij het Arabisch leren. Immers, ik heb al lang de indruk dat sommige klanken hier alleen maar uitgesproken kunnen worden door Arabieren en kamelen.! Dus, wie weet.
Dinsdag woe do 9, 10, 11 oktober 2012:
Nog eens over de oorlog in Syrië De oorlog in Syrië lijkt een onontwarbaar kluwen te worden. Ziehier enkele waarnemingen, vaststellingen en verwachtingen op zoek naar tekenen van hoop.
Het dagelijkse leven in de gemeenschap is zo normaal en aangenaam als het kan, maar niettemin een oorlogssituatie. Anders gezegd: het is hopeloos, voor de rest is alles in orde. De zusters en de kinderen blijven in de grotten slapen. Op het terrein wordt niet gewerkt. Alles gebeurt voorlopig binnen: amandelen ontbolsteren, granaatappels open breken en hun zoete pitten verzamelen, ramen schilderen en in het atrium wordt aan twee grote iconen tegelijk geschilderd. Ondertussen heeft de oppositie na anderhalf jaar revolutie haar democratische hervormingen al zo ver doorgevoerd dat we niet eens meer zonder groot gevaar te lopen in het dorp toiletpapier kunnen gaan halen. En dit is nog maar een begin, volgens de oppositie gloort aan de einder al een heerlijke scharia4Syrië, geleid door de woestijnzigeuners van Saoedi-Arabië en Qatar, terwijl het Westen de rest van de macht zal verdelen! Binnen zijn ondertussen zowat alle deuren op slot waardoor we regelmatig elkaar ongewild opsluiten. Zonder dat er veel over gezegd wordt, houden de medebroeders s nacht om beurt de wacht en ze hebben ook een heus alarmsysteem in elkaar geprutst, dat ge van op het dak kunt laten brullen, handmade. We kunnen niet voorzichtig genoeg zijn in deze periode.
Over heel het land blijken de aanslagen en moorden gewoon door te gaan. In Aleppo is het weer verschrikkelijk geweest in een bepaalde wijk. Ook een maronitische kerk en het Grieks-katholiek aartsbisdom zijn zwaar beschadigd. De spanning tussen Syrië en Turkije is hoog opgelopen. Nadat er vanuit Syrië een projectiel in Turkije is afgeschoten blijft Turkije terugschieten naar Syrië. Het heeft ook een Syrisch vliegtuig onderschept met zogezegd wapens maar die zaten er niet in. Het Turkse volk zelf schijnt echter geen zin te hebben in een oorlog. Ondertussen wil de kabouter van Qatar zich als de Goliath in het spel mengen. Hij is klein van gestalte (1,5 miljoen inwoners?) maar schatrijk. Hij herbergt een immense Amerikaanse legerbasis en de Amerikaanse propagandazender Al Jazeera met daarbij natuurlijk de onvoorwaardelijke bescherming van de VS. Als wij eens willen lachen kijken we even naar Al Jazeera die steevast vertelt dat het Vrije Syrische Leger (VSL) ongeveer heel Syrië in handen heeft en dat de andere media deze waarheid nog niet hebben gemeld. De werkelijkheid is dat het VSL nog geen enkele overwinning behaald heeft op het Syrische leger en Al Jazeera bijna niets anders dan leugens de wereld in stuurt. Maar Qatar en Saoedi-Arabië hebben wel hun duidelijke stempel op de misdaden in Syrië gezet: aanslagen waarbij zoveel mogelijk onschuldige burgers of soldaten als slachtoffer vallen en energievoorzieningen of openbare instellingen vernietigen. En dit heeft geen verantwoording nodig want de ongelovige die geen wahabitisch-salafistische of fundamentalistische moslim is heeft geen recht op leven.
Hoe is het allemaal ook weer begonnen? In 1989 stort het communisme als een kaartenhuisje in elkaar en de Russische beer valt op zijn rug, hulpeloos spartelend met zijn poten. Op 15 september 2001 heeft de administratie van keizer Bush in Camp David beslist dat dit het geschikte moment is om een nieuwe orde te gaan scheppen in het Midden-Oosten en daarvoor een oorlog te ontketenen onder andere tegen Libië en Syrië, wat door generaal Wesley Clark werd bevestigd .
Libië werd meteen in de Arabische Lentecollectie opgenomen met de hulp van de Navo (waaronder de dappere Belgen). Die zogenaamde slechteriken van Russen en Chinezen hebben echter door hun veto belet dat dergelijke gezamenlijke humanitaire missie met militaire interventie door Washington en Brussel voor Syrië niet kon doorgaan. En ze hielden voet bij stuk. Syrië moest dus op een andere manier bevrijd worden. Daarom werd het land dan gezegend met een massa terroristen, edelmoedige moslimstrijders van uit gans de wereld. En of ze succes hadden. Helaas voor hen, nog niet genoeg. De twee pogingen om Damascus in te nemen zijn mislukt. Op 18 juli 2012 hebben ze wel in één klap de top van de nationale veiligheidsraad kunnen ombrengen, uiteraard met zacht applaus van het westen. Dit was het startsein voor tienduizenden huurlingen vanuit Jordanië, Libanon, Turkije, Irak om de aanval op Damascus in te zetten. Op 26 september dringen jihadisten van Al-Qaeda het ministerie van defensie binnen, vermomd als Syrische soldaten en met valse papieren om heel de état-major te laten ontploffen. Ze worden echter tijdig onderschept. Dit was maar het topje. Een tweede groep moest de Syrische tv-zender overvallen en een ultimatum uitzenden naar de president. Ook die geraakte zo ver niet. Een derde groep moest het hoofdgebouw van de regering aanvallen en een vierde groep de luchthaven. Afgezien van de doden en de verwoestingen is dit plan mislukt. Vanuit de Turkse basis Incirlik werden deze aanslagen gecoördineerd door de NAVO met behulp van enkele Syrische legergeneraals die bereid waren de regering ten val te brengen. Ook hier was het leger hen voor. Deze generaals werden tijdig als verraders ontmaskerd en van al hun bevoegdheden ontheven. De Syrische regering en het leger zijn hier sterker uit gekomen en hebben een zwaar offensief ingezet tegen het Vrije Syrische Leger.
Tot voor kort was de vraag in Washington en Brussel: hoe lang houdt het regime in Syrië nog stand? Ondertussen keert de oorlog zich steeds meer tegen de oorlogsstokers zelf en de buurlanden. Daarom is de vraag nu: moeten we verder oorlog voeren of stoppen? Verder doen dreigt Jordanië in een economische crisis te storten, Turkije in een burgeroorlog en het gaat veel kosten om Israël onvoorwaardelijk te blijven steunen en beschermen. Stoppen betekent Rusland zich laten installeren in het Midden -Oosten. De Russische beer loopt inderdaad sinds enkele jaren weer op eigen poten, vrij en sterk rond. Rusland heeft geholpen om in Syrië een ministerie van nationale verzoening op te richten, het heeft de oppositiegroepen in Damascus bij elkaar gebracht, het heeft gezorgd voor contacten tussen de états-major van de VS en van Syrië en het heeft met de tegenhanger van de NAVO, nl. OTSC een akkoord bereikt voor een vredesmacht van 50.000 soldaten, die samen met blauwhelmen in conflictgebieden onder mandaat van de veiligheidsraad kunnen ingezet worden (uit Armenië, Wit-Rusland, Kazakhstan, Kirgizstan en Rusland zelf). Bovendien heeft Sergey Lavrov, de Russische minister van buitenlandse zaken, de VS ervan kunnen overtuigen dat de chemische wapens in Syrië veilig genoeg zijn opgeborgen om niet in handen van onberekenbare terroristen te vallen, tenzij de regering valt. Tevens heeft hij aangetoond dat het voor VS en voor Israël voordeliger is dat Bashar el-Assad blijft, gezien het voorbeeld van bijzondere koelbloedigheid dat hij heeft gegeven. En van Rusland zal niet direct een dreiging uitgaan naar Israël, gezien de ongeveer één miljoen Russische Israëlis die er wonen.
Over dit alles zal in het politieke Amerika geen woord gerept worden totdat de presidentsverkiezingen voorbij zijn. Dan zijn er twee mogelijkheden. Ofwel willen de VS toch nog hun creatieve chaos aanrichten in Syrië door b.v. een aanslag op de president te (doen) plegen en zo hun macht in het Midden- Oosten te kunnen vestigen, weliswaar met enorme risicos vanwege de sterke bondgenoten van Syrië die zulks niet lijdzaam zullen laten gebeuren. Ofwel, en dat verwachten wij, zullen ze noodgedwongen na de verkiezingen stilaan aan Syrië zelf de vrijheid teruggeven om zijn eigen land in handen te nemen. De jihadisten kunnen dan naar huis, naar hun basis of elders gaan vechten. En dit betekent de weg van verzoening en vrede voor Syrië, waarop wij hopen, waarvoor wij bidden en waarin wij geloven.
Hopelijk vergeten de zelfverklaarde vrienden van Syrië (Washington, Brussel, Ankara, Saoedi-Arabië en Qatar) niet om een omhaling te houden voor het herstel van de ravage die ze hier in hun waanzin hebben aangericht. Met dank vanwege de bevolking.
12-10-2012 om 10:16
geschreven door Gust Adriaensen
11-10-2012
Pater Daniël Maes over Syrië
Pater Daniël Maes, norbertijn van Postel, over Syrië
Zondag 23 september 2012
De Syrische crisis weegt, eerlijk gezegd, zwaar op het gemeenschapsleven. De gebouwen zijn tot een soort hermetisch afgesloten gevangenis omgevormd. Dit heeft naast sommige komische toch vooral vervelende kanten. Stof genoeg om na de oorlog daar een humoristisch videootje over te maken. Bovendien wil het leger af en toe de terroristen in Qâra aanpakken. Als dat met bombarderen gebeurt is het ook voor ons hoog tijd om te schuilen omdat het zo dicht bij is. Ondertussen proberen we ons ook eens wat af te reageren. Gisteravond werd daarom een knotsgekke video gedraaid die wel door groot en klein kon gesmaakt worden. Deze zondagmiddag hebben we naar gewoonte eerst een feestelijke en uitgebreide eucharistie gevierd. In iedere byzantijnse eucharistie is er tweemaal een processie, nl. voor de lezingen en voor de offerande. Ik was vandaag weer blij toen ik zag dat de twee mannen van de moslimfamilie, die in de nieuwbouw leven, fier mee voorop gingen met de cherubijnen. En ze weten al hoe het moet. Moslims in een katholieke processie!
Het uitgebreid middagmaal wordt genoten in de binnentuin. Abouna Georges had ons uitgenodigd, maar omdat wij niet naar hem kunnen, had hij voor het vlees gezorgd en samen met een goede vriend (ook van de gemeenschap) hier de barbecue klaar gemaakt. De zusters en wij zorgden voor de rest. Dat was best feestelijk. De kleine (of grote) kinderen kunnen zich amuseren op de schommel. Aan tafel is er alle kans om serieuze of gekke verhalen kwijt te kunnen. En er is helemaal geen haast bij.
Die goede vriend van abouna Georges en ook van ons, is eigenlijk een bekend advocaat die, samen met anderen, ons goed op de hoogte houdt van de toestand in t land. Vandaag heeft het leger twee wijken van Aleppo gezuiverd waarbij vele terroristen werden gedood. Natuurlijk worden de verwoestingen, die al aangebracht zijn er alleen maar groter mee. Anderzijds gaan helaas de aanslagen en het kidnappen door terroristen onverminderd door, zoals nu de 200 jonge christenen die in Rablah zijn gekidnapt. Toch koesteren de vluchtelingen uit Quosseir de hoop en de verwachting dat het leger in hun streek de zuiveringen zo ver kan doorzetten dat de regering nog voor de winter de bevolking kan uitnodigen om terug te keren. Ook op andere plaatsen heeft het leger zuiveringen doorgevoerd, wat door de meeste Syriërs wordt gewaardeerd. En de media in het buitenland hebben daarmee weer stof om de zaken om te draaien en te doen alsof de moorden en vernielingen het bewuste werk van het leger zijn. De samenzwering vanuit het buitenland tegen Syrië gaat onverminderd verder met veel doden en ellende. We hopen, verwachten en bidden dat de gewetenloze wereldheersers hun plan van vernietiging en herverdeling van Syrië in elkaar bestrijdende confessionele groepen, niet ten uitvoer kunnen brengen. Natuurlijk zijn de gesprekken niet altijd zo zwaar. Een zuster vraagt plagend waarom ik met mijn witte norbertijner toog tijdens het recente pausbezoek in Libanon niet naast de paus gezeten heb. Ik antwoord dat ik geen verwarring wilde scheppen opdat de mensen niet zouden vragen: Wie is die vriendelijke oude man naast pater Daniël? En zo zie je maar dat je met een wit habijt nog het zwarte schaap van een gemeenschap kunt zijn!
Maandag 24 september 2012.
Deze morgen wil ik wat meehelpen op het terrein om eens te zien hoe de irrigatie hier werkt. Binnen de muren liggen dertig hectaren, buiten de muren nog tien. Er is water genoeg van een put, maar het moet wel opgepompt worden en gebracht naar de grote waterreservoir aan het einde van het terrein. Het is een soort olympisch zwembad (en zou er ook eens voor kunnen gebruikt worden). Over heel het terrein liggen grote en kleine zwarte plastieken buisjes. De hoofdkraan aan het zwembad moet eerst open gezet worden en dan op het terrein de kraantjes van het gebied dat men wil water geven. Er is geen druk genoeg om vele rijen tegelijk te doen. Het moet dus afwisselend gebeuren. Sommige plastieken buizen hebben om de tien centimeter een gaatje (voor de groenten bv.), andere hebben een slangetje om de drie meter (voor bomen). Het resultaat is dat er midden in deze dorre woestijn een uitgebreide groene oase ligt met allerlei groenten, vruchtbomen en een wijngaard. Tussen enkele bomen zijn heel fijne netten gespannen waarin bepaalde vogels(n soort kleine kwakkels) die door muziek gelokt worden zich vast vliegen. En zo worden die vogels voor een zondagsmaal gevangen.
Vandaag is iemand jarig en zo heeft een zuster met de kinderen na het avondmaal weer een en ander voorbereid. Er verschijnt een grote taart met kaarsjes en daarna wordt Arabische muziek gedraaid, waarbij de refter al vlug herschapen wordt tot een soort plein voor creatieve volksdans.
Dinsdag 26 september 2012.
Er is weer hard gewerkt en s avonds wordt eenstemmig besloten om eens vroeg te gaan slapen. Om 21.00 u zijn de meesten al, zoals de kippen, op stok. Plots worden we opgeschrikt door bombardementen heel dicht bij. Later bleek dat het juist achter onze muur was op de boerderijen die vol terroristen zitten. Vanuit Damascus hebben terroristen toevlucht gezocht in Qâra en er ook al enkele notabelen vermoord. Ze profiteren van een algemene onveiligheid en het ontbreken van gezag. Dit laatste danken we mede aan het westen dat deze terroristen steunt en luid verkondigt dat het regime al lang alle legitimiteit verloren heeft. Het leger wil nu ingrijpen. Ook op onze binnenkoer waren later flinke scherven te vinden. In een minimum van tijd zaten we allen samen in de grotten onder de refter. Uiteindelijk vertrekken de jongens en gaan slapen in de refter, waarvan de ramen al lang met zandzakken afgedekt zijn om verdwaalde kogels tegen te houden. Ook de conciërge met zijn vrouw schuilen bij ons in een afzonderlijke kamer beneden. Tenslotte komt nog het gezin van de boerderij hier schuilen in een kamer beneden. Het vorige gezin is vertrokken. Die man was eigenlijk geen echte boer en heeft elders werk gevonden. Deze is meer vertrouwd met het boeren. Hij heeft trouwens met zijn 24 jaar al goed geboerd, om het oneerbiedig te zeggen. Hij heeft nu al vier lieve kinderen. En zo heeft iedereen voor de nacht een veilige plaats tot morgen vroeg. Na een oprecht gebed en enkele grappen slaapt iedereen in. De ervaring leert dat er s morgens nooit gebombardeerd wordt zodat ieder weer naar zijn vertrouwd plekje kan tot s avonds. Het roept voor mij herinneringen op van mijn prilste kinderjaren, hoewel het nu, ondanks alles, rustiger en gemoedelijker is. Toen ik geboren ben is namelijk de Tweede Wereldoorlog uitgebroken (maar dat was echt mijn schuld niet!).
Woensdag 26 september 2012.
Veiligheidshalve heeft het boerengezin tijdens onze avondeucharistie hun veilige kamer beneden al betrokken. Gisteren hebben ze veel geluk gehad. Het bombardement was bedoeld voor een boerderij juist achter de muur en zij wonen juist tegen de muur aan de binnenkant. De man heeft ook een groot projectiel op tien meter voor zich zien neerkomen. Daarom is hij nu wat vroeger komen schuilen. Ook wij gaan maar in de grote kamer onderaan de toren slapen, tot we gerust zijn dat de acties en reacties weer voorbij zijn. Trouwens, mijn kamer heeft twee raampjes en ik ben nog niet van plan die met zandzakken te bedekken, als een Don Camillo in de loopgraven.
11-10-2012 om 17:28
geschreven door Gust Adriaensen
10-10-2012
Selectieve verontwaardiging van Landuyt
Het seksuele misbruik door de gerenommeerde psychiater en professor Walter Vandereycken, lokt terecht diepe verontwaardiging en strenge veroordeling uit.
Erg verwonderlijk is het dat er nog geen verontwaardigde reactie van politicus Landuyt de wereld is ingestuurd. Waarop wacht hij om de kruistocht aan te vangen tegen seksueel misbruik in de zorgsector, in het jeugdwerk, in de sport, enz. en tegen de toedekkende, zwijgende en vergoelijkende structuren van die sectoren?
Of zijn hij en samen met hem vele anderen, alleen maar geïnteresseerd en verontwaardigd wanneer het om seksueel misbruik door geestelijken en binnen kerkelijke structuren gaat?
10-10-2012 om 19:54
geschreven door Gust Adriaensen
'Een gevaarlijk, achterhaald idee'
Guy Verhofstadt:
'Het nationalisme is een gevaarlijk, achterhaald idee. Het blokkeert de weg naar noodzakelijke oplossingen voor de problemen van nu. Wie denkt dat de oplossing voor onder meer de opwarming van de aarde, wereldwijde migraties, de stagnatie van de groei of de energieproblemen erin bestaat onafhankelijke mini-staten uit te roepen, is gevaarlijk bezig. Hij mist de gang van de geschiedenis en miskent de uitdagingen die voor ons liggen. Wie vandaag pleit voor nationalisme, draait zichzelf en de kiezers een rad voor de ogen.'
10-10-2012 om 07:55
geschreven door Gust Adriaensen
05-10-2012
Abdijweekend met gezinsdag
ABDIJWEEKEND MET GEZINSDAG, voor wie dieper kennis wil maken met andere jonge gezinnen,voor wie nieuwsgierig is naar het leven in een abdij, voor wie met de abdijgemeenschap enkele dagen wil meebidden, voor wie tot rust en bezinning wil komen, voor wie nog gezellig wil napraten over de hoop die de stuwende kracht is in ons christelijk leven,voor wie met andere jonge gezinnen wil bidden en zingen...
Wanneer
vrij 02/11/12 om 19:00 , za 03/11/12 van 09:00 tot 17:30 , zo 04/11/12 van 09:00 tot 14:30
05-10-2012 om 18:00
geschreven door Gust Adriaensen
Thielemans: 'Geboortebeperking moet bespreekbaar zijn.'
De uitspraak van de Brusselse burgemeester Thielemans dat 'geboortebeperking bespreekbaar moet zijn', zindert nog na.
Merkwaardig. Want geboortebeperking is al jaren bespreekbaar en wordt al eeuwen toegepast. Maar daar gaat het hem eigenlijk niet om. Als een politicus, zoals hier Thielemans, dat zegt, bedoelt hij daarmee of wordt daaronder door de media verstaan: er moet nagedacht worden over dwingende wettelijke en/of financiële maatregelen om effectief een serieuze geboortebeperking te realiseren.
Geen enkele politicus, en ook niet het moraalfilosofische orakel van Vlaanderen, Etienne Vermeersch (die er natuurlijk als de kippen bij is wanneer een politicus kikt over geboortebeperking), hebben evenwel al ooit omschreven op welke manier zij een geboortebeperking willen afdwingen.
Zij weten het niet en zij durven het niet. En dat is maar goed ook. Want een opgelegde geboortebeperking betekent een fundamentele en dictatoriale inbreuk op de privacy, op de persoonlijke vrijheid en op de relatie man-vrouw.
05-10-2012 om 09:20
geschreven door Gust Adriaensen
29-09-2012
Abdijweekend met gezinsdag
Abdijweekend met gezinsdag
ABDIJWEEKEND MET GEZINSDAG, voor wie dieper kennis wil maken met andere jonge gezinnen,voor wie nieuwsgierig is naar het leven in een abdij, voor wie met de abdijgemeenschap enkele dagen wil meebidden,voor wie tot rust en bezinning wil komen, voor wie nog gezellig wil napraten over de hoop die de stuwende kracht is in ons christelijk leven,voor wie met andere jonge gezinnen wil bidden en zingen...
Wanneer
vrij 02/11/12 om 19:00 , za 03/11/12 van 09:00 tot 17:30 , zo 04/11/12 van 09:00 tot 14:30
29-09-2012 om 20:27
geschreven door Gust Adriaensen
28-09-2012
Pater Daniël Maes over Syri
Pater Daniël Maes over Syrië
Zondag 23 september 2012
De Syrische crisis weegt, eerlijk gezegd, zwaar op het gemeenschapsleven. De gebouwen zijn tot een soort hermetisch afgesloten gevangenis omgevormd. Dit heeft naast sommige komische toch vooral vervelende kanten. Stof genoeg om na de oorlog daar een humoristisch videootje over te maken. Bovendien wil het leger af en toe de terroristen in Qâra aanpakken. Als dat met bombarderen gebeurt is het ook voor ons hoog tijd om te schuilen omdat het zo dichtbij is. Ondertussen proberen we ons ook eens wat af te reageren. Gisteravond werd daarom een knotsgekke video gedraaid die wel door groot en klein kon gesmaakt worden. Deze zondagmiddag hebben we naar gewoonte eerst een feestelijke en uitgebreide eucharistie gevierd. In iedere byzantijnse eucharistie is er tweemaal een processie, nl. voor de lezingen en voor de offerande. Ik was vandaag weer blij toen ik zag dat de twee mannen van de moslimfamilie, die in de nieuwbouw leven, fier mee voorop gingen met de cherubijnen. En ze weten al hoe het moet. Moslims in een katholieke processie!
Het uitgebreid middagmaal wordt genoten in de binnentuin. Abouna Georges had ons uitgenodigd, maar omdat wij niet naar hem kunnen, had hij voor het vlees gezorgd en samen met een goede vriend (ook van de gemeenschap) hier de barbecue klaargemaakt. De zusters en wij zorgden voor de rest. Dat was best feestelijk. De kleine (of grote) kinderen kunnen zich amuseren op de schommel. Aan tafel is er alle kans om serieuze of gekke verhalen kwijt te kunnen. En er is helemaal geen haast bij.
Die goede vriend van abouna Georges en ook van ons, is eigenlijk een bekend advocaat die, samen met anderen, ons goed op de hoogte houdt van de toestand in t land. Vandaag heeft het leger twee wijken van Aleppo gezuiverd waarbij vele terroristen werden gedood. Natuurlijk worden de verwoestingen, die al aangebracht zijn er alleen maar groter mee. Anderzijds gaan helaas de aanslagen en het kidnappen door terroristen onverminderd door, zoals nu de 200 jonge christenen die in Rablah zijn gekidnapt. Toch koesteren de vluchtelingen uit Quosseir de hoop en de verwachting dat het leger in hun streek de zuiveringen zo ver kan doorzetten dat de regering nog voor de winter de bevolking kan uitnodigen om terug te keren. Ook op andere plaatsen heeft het leger zuiveringen doorgevoerd, wat door de meeste Syriërs wordt gewaardeerd. En de media in het buitenland hebben daarmee weer stof om de zaken om te draaien en te doen alsof de moorden en vernielingen het bewuste werk van het leger zijn. De samenzwering vanuit het buitenland tegen Syrië gaat onverminderd verder met veel doden en ellende. We hopen, verwachten en bidden dat de gewetenloze wereldheersers hun plan van vernietiging en herverdeling van Syrië in elkaar bestrijdende confessionele groepen, niet ten uitvoer kunnen brengen.
Natuurlijk zijn de gesprekken niet altijd zo zwaar. Een zuster vraagt plagend waarom ik met mijn witte norbertijner toog tijdens het recente pausbezoek in Libanon niet naast de paus gezeten heb. Ik antwoord dat ik geen verwarring wilde scheppen opdat de mensen niet zouden vragen: Wie is die vriendelijke oude man naast pater Daniël? En zo zie je maar dat je met een wit habijt nog het zwarte schaap van een gemeenschap kunt zijn!
Maandag 24 september 2012.
Deze morgen wil ik wat meehelpen op het terrein om eens te zien hoe de irrigatie hier werkt. Binnen de muren liggen dertig hectaren, buiten de muren nog tien. Er is water genoeg van een put, maar het moet wel opgepompt worden en gebracht naar het grote waterreservoir aan het einde van het terrein. Het is een soort olympisch zwembad (en zou er ook eens voor kunnen gebruikt worden). Over heel het terrein liggen grote en kleine zwarte plastieken buisjes. De hoofdkraan aan het zwembad moet eerst opengezet worden en dan op het terrein de kraantjes van het gebied dat men wil water geven. Er is geen druk genoeg om vele rijen tegelijk te doen. Het moet dus afwisselend gebeuren. Sommige plastieken buizen hebben om de tien centimeter een gaatje (voor de groenten bv.), andere hebben een slangetje om de drie meter (voor bomen). Het resultaat is dat er midden in deze dorre woestijn een uitgebreide groene oase ligt met allerlei groenten, vruchtbomen en een wijngaard. Tussen enkele bomen zijn heel fijne netten gespannen waarin bepaalde vogels (een soort kleine kwakkels) die door muziek gelokt worden zich vast vliegen. En zo worden die vogels voor een zondagsmaal gevangen.
Vandaag is iemand jarig en zo heeft een zuster met de kinderen na het avondmaal weer een en ander voorbereid. Er verschijnt een grote taart met kaarsjes en daarna wordt Arabische muziek gedraaid, waarbij de refter al vlug herschapen wordt tot een soort plein voor creatieve volksdans.
Dinsdag 26 september 2012.
Er is weer hard gewerkt en s avonds wordt eenstemmig besloten om eens vroeg te gaan slapen. Om 21.00 u zijn de meesten al, zoals de kippen, op stok. Plots worden we opgeschrikt door bombardementen heel dichtbij. Later bleek dat het juist achter onze muur was op de boerderijen die vol terroristen zitten. Vanuit Damascus hebben terroristen toevlucht gezocht in Qâra en er ook al enkele notabelen vermoord. Ze profiteren van een algemene onveiligheid en het ontbreken van gezag. Dit laatste danken we mede aan het Westen dat deze terroristen steunt en luid verkondigt dat het regime al lang alle legitimiteit verloren heeft. Het leger wil nu ingrijpen. Ook op onze binnenkoer waren later flinke scherven te vinden. In een minimum van tijd zaten we allen samen in de grotten onder de refter. Uiteindelijk vertrekken de jongens en gaan slapen in de refter, waarvan de ramen al lang met zandzakken afgedekt zijn om verdwaalde kogels tegen te houden. Ook de conciërge met zijn vrouw schuilen bij ons in een afzonderlijke kamer beneden. Tenslotte komt nog het gezin van de boerderij hier schuilen in een kamer beneden. Het vorige gezin is vertrokken. Die man was eigenlijk geen echte boer en heeft elders werk gevonden. Deze is meer vertrouwd met het boeren. Hij heeft trouwens met zijn 24 jaar al goed geboerd, om het oneerbiedig te zeggen. Hij heeft nu al vier lieve kinderen. En zo heeft iedereen voor de nacht een veilige plaats tot morgenvroeg. Na een oprecht gebed en enkele grappen slaapt iedereen in. De ervaring leert dat er s morgens nooit gebombardeerd wordt zodat ieder weer naar zijn vertrouwd plekje kan tot s avonds. Het roept voor mij herinneringen op van mijn prilste kinderjaren, hoewel het nu, ondanks alles, rustiger en gemoedelijker is. Toen ik geboren ben is namelijk de Tweede Wereldoorlog uitgebroken (maar dat was echt mijn schuld niet!).
Woensdag 26 september 2012.
Veiligheidshalve heeft het boerengezin tijdens onze avondeucharistie zijn veilige kamer beneden al betrokken. Gisteren hebben ze veel geluk gehad. Het bombardement was bedoeld voor een boerderij juist achter de muur en zij wonen juist tegen de muur aan de binnenkant. De man heeft ook een groot projectiel op tien meter voor zich zien neerkomen. Daarom is hij nu wat vroeger komen schuilen. Ook wij gaan maar in de grote kamer onderaan de toren slapen, tot we gerust zijn dat de acties en reacties weer voorbij zijn. Trouwens, mijn kamer heeft twee raampjes en ik ben nog niet van plan die met zandzakken te bedekken, als een Don Camillo in de loopgraven.
28-09-2012 om 10:07
geschreven door Gust Adriaensen
27-09-2012
'Democratie heeft religie nodig'
Recent Nederlands onderzoek geeft aan dat de ontkerkelijking het functioneren van de democratie bedreigt. Eerdere studies toonden al dat christenen, in het bijzonder praktiserende, democratischer zijn ingesteld dan ongelovigen.
Andreas Kinneging, hoogleraar rechtsfilosofie aan de universiteit Leiden, poneert: 'Zonder het geloof ontaardt een democratie snel in tirannie of anarchie'. Kinneging zit daarmee op dezelfde golflengte als de grote, 19de-eeuwse, Franse politieke filosoof, Alexis de Tocqueville, die stelde dat religie een voorwaarde is voor gezonde democratie.
Kinneging is ervan overtuigd dat religie 'een temperende werking' heeft op het egoïsme en het materialisme. Religie richt de burger immers meer op het algemeen belang van de brede gemeenschap. 'Als het geloof wegvalt, raken mensen sterker gericht op zichzelf.'
Volgens een Brits onderzoek heeft ook de bankencrisis, waarin het egocentrisme tot een culminatiepunt kwam, te maken met de ontkerkelijking. Bankiers hebben altijd veel geld willen verdienen, maar de mateloze 'graaicultuur' die we kennen, is nieuw. Dat was de conclusie van de BBC-documentaire 'When bankers were good'. Toen bankiers nog gelovig waren, vaak quakers en joden, investeerden ze massaal in 'goede werken'. Hun geloof en hun angst voor de hel temperden hun winstbejag.
Overigens is het geven aan 'goede werken' nog altijd een van de manieren waarop gelovigen 'goede burgers' proberen te zijn. Onderzoeken vertellen dat ze veel vrijgeviger zijn dan niet-gelovigen. Angst voor de hel speelt daarbij helemaal geen of nog amper een rol. Door hun giften bevorderen de gelovigen de solidariteit met de minderbedeelden en ze leggen een deel van de verantwoordelijkheid voor het welzijn bij de burger, die niet onverschillig de plicht tot zorg voor de zwaksten, naar de staat kan doorschuiven.
Gelovigen doen ook meer aan vrijwilligerswerk. Dat blijkt uit een grootschalig onderzoek van het Nederlandse Sociaal en Cultureel Planbureau in 2009. Dat doen kerkgangers omdat ze de oproep van het evangelie tot naastenliefde voortdurend horen maar ook omdat kerkse mensen veel meer sociale contacten hebben , die niet beperkt zijn tot hetzelfde professionele of intellectuele milieu.
Socioloog Mark Elchardus van de Vrije Universiteit Brussel, stelde vroeger al vast -bij zijn onderzoek naar vertrouwen en wantrouwen- dat katholieken en bovenal de praktiserenden onder hen, meer vertrouwen hebben in hun medemensen, in de instellingen van de samenleving en in de democratie. Uit een onderzoek in Nederland van het bureau Intomart, in opdracht van de KRO, blijkt bovendien dat 90% van de Nederlanders katholieken betrouwbaar vindt en 53% vindt ze ook nog 'prettig om mee om te gaan'.
De Engelse letterkundige en journalist Gilbert Keith Chesterton merkte ooit op dat 'de kerk de enige instantie is die de mens ervan kan weerhouden helemaal kind van zijn tijd te zijn'. Wie helemaal meegaat met zijn tijd, verliest zijn zelfstandigheid in denken en oordelen. De éminence grise van de Nederlandse columnisten J.L. Heldring schreef in zijn column Dezer Dagen, dat 'de mens die zich van God bevrijd heeft, verleidbaar is gebleken voor andere demonische krachten, valse goden'.
27-09-2012 om 10:49
geschreven door Gust Adriaensen
26-09-2012
De kracht van verandering in de politieke achterkamertjes
'De kracht van verandering!'. Sjonge, sjonge. Opbergen die slogan. Ook wat het sluiten van voorakkoorden betreft, blijkt NV-A geen haar beter of slechter dan de andere, door de nationalisten al zo vaak verketterde 'traditionele' partijen.
Neenee, NV-A past perfect in het rijtje, geen wezenlijk verschil meer te merken. Het zich met machtsgeile overgave gooien in het spel van de voorakkoorden in politieke achterkamers, geeft aan dat er ook op dit vlak geen verschil meer is.
Politicoloog Boutega formuleerde het gisteren in DS al bijzonder accuraat:
'Op geen enkele breuklijn die vandaag nog relevant is, brengt de partij (NV-A) een vernieuwend verhaal waarin ze verschilt van de rest. Het sociaal-economisch programma van N-VA is een liberaal verhaal dat vandaag ook door Open VLD wordt verdedigd. Op communautair vlak is dan weer geeng root verschil te merken de Vlaamse christen-democraten. In de programma's van beide partijen wordt voor België eenconfederaal model vooropgesteld. Sociaal-cultureel pakt N-VA dan weer uit met een verhaal van rechten en plichten. Een discours dat inmiddels ook door de andere 'traditionele' partijen wordt gehanteerd. Je kan N-VA dus bezwaarlijk inhoudelijk vernieuwend noemen' .
Zin in een spelletje scrabble? Vorm met de volgende letters, vanuit je Vlaamse buik of brein, een partijnaam die goed in je oren klinkt en voeg er Gesloten of Open,Traditioneel of Ultratraditoneel aan toe:ABCDLNPSV.
Ach, hoog tijd voor de politiek bewuste Vlaming om de partijen op hun echte merites te beoordelen en de primitieve idolatrie voor politieke leiders weg te lachen.
26-09-2012 om 14:51
geschreven door Gust Adriaensen
25-09-2012
'VERHAAL'
HET magische woord van de laatste jaren en ook het meest misbruikte met betrekking tot politieke partijen en hun program, is VERHAAL.
Lulkoek. Precies alsof partij A hét verhaal in huis heeft, partij B maar over een beetje verhaal beschikt en partij C, ocharme, verhaalloos door het politieke landschap strompelt. Het is dan ook niet erg verstandig van Beke te zeggen dat zijn partij wat 'verhaal' mist.
Dat VERHAAL is overigens in hoofdzaak een 'creatie' van politieke journalisten.Een boeiende uitdaging voor hen: laat ze een column schrijven waarin ze de verhalen of het ontbreken ervan in de diverse partijen en programma's, scherp omschrijven. Nog een testje: vraag aan een representatief aantal kiezers eens te formuleren wat het verhaal van de verschillende partijen is.
Ik wacht op die kritische commentatoren die het VERHAAL, als valse retoriek en misleidende kwaliteitsnorm ontmaskeren. Zeker in hoofde van sommige partijen, die VERHAAL als reclamewoord misbruiken: de inhoud eruit,de perceptie erin.
25-09-2012 om 12:28
geschreven door Gust Adriaensen
24-09-2012
'Kerken is werken'
Kerken is werken
Kerken is werken is de veelzeggende titel van het boek dat A. Paul Stappaerts samen met Paul A. Stappaerts schreef over de geschiedenis van de Sint-Martinusparochie en de parochie Sint-Job in het Kempense Retie.
Eeuwenlang had de kerk een belangrijke sociale functie. Ze was een plaats waar mensen van de dorpsgemeenschap elkaar ontmoetten en na de viering nog wat bleven babbelen. Belangrijke berichten werden vroeger aan de kerkdeur afgekondigd. De jaarlijkse processie was een van de hoogtepunten van het jaar.
De oorspronkelijke kerk was ook een gemeenschap van mensen die geloofden en zorg droegen voor mekaar. Dit boek gaat over de lotsverbondenheid van parochianen door de eeuwen heen. De manier waarop ze hun geloof beleden, was sterk gebonden aan plaats en tijd en werd vele eeuwen gedirigeerd door de geestelijkheid. Maar kerk-zijn, in de zin van gemeenschap vormen, heeft altijd inzet gevraagd van de gelovigen, want Kerken is werken.
In het eerste deel van dit boek lees je hoe de dorpsbewoners van vroeger tot nu hun geloof beleefden, thuis in de kerk en in hun verenigingen. Die verenigingen, de mensen die bij het parochieleven betrokken zijn, de kerkgebouwen en de voornaamste kapellen komen in het tweede deel aan bod.
Kerken is werken bevat ca. 450 bladzijden in vierkleurendruk en is rijk geïllustreerd met documenten en fotos, zowel oude als hedendaagse. Het zal bij velen herinneringen en herkenning oproepen.
In voorverkoop kost het boek 35 euro. Het kan besteld worden door overschrijving van dat bedrag op het rekeningnummer BE61 3631 0796 8417 van Retiese Heemkundige Kring 'Zeven Neten' vzw, Duinkerken 14, 2470 Retie. Voorintekenaars worden met hun naam vermeld in het boek. De lijst der voorintekenaars wordt afgesloten op 14 oktober 2012. Vanaf de verschijningsdatum op 13 december, bedraagt de prijs 40 euro. Verzending is mogelijk mits 10 euro extra.
24-09-2012 om 10:37
geschreven door Gust Adriaensen
23-09-2012
Helder Câmara
"Toen ik eten gaf aan de armen noemden ze mij een heilige.Toen ik vroeg waarom de armen niets te eten hadden, noemden ze mij een communist."
- Helder Câmara
Dom Hélder Pessoa Câmara (Fortaleza, 7 februari1909 Recife, 27 augustus1999) was een Braziliaansekatholiekebisschop. Câmara werd in de jaren '60 en '70 bekend als tegenstander van de militaire dictaturen in Brazilië. Hij keerde zich ook tegen de onsociale politiek van de regeringen. Kort na zijn benoeming tot aartsbisschop organiseerde hij de eerste Latijns-Amerikaanse bisschoppenconferentie (CELAM). Deze conferentie mag een doorbraak worden genoemd. De Latijns-Amerikaanse bisschoppen besloten hun beleid radicaal te wijzigen en begonnen zich, krachtig gesteund door Câmara, op te werpen voor de armen en verdrukten in Zuid-Amerika.
23-09-2012 om 11:37
geschreven door Gust Adriaensen
22-09-2012
Pater D. Maes over Syrië
Pater D. Maes over Syrië
Donderdag 20 september.
De kinderen zijn voor het eerst weer naar school gegaan. De klassen schijnen overvol te zitten omwille van de vele vluchtelingengezinnen in Qâra. Fier komen de kinderen terug met allemaal nieuw schoolgerief dat ze daar gekregen hebben: schooltas, pennenzak met een overvloed aan pennen, twee gommen, drie puntenslijpers en 8 gewone potloden made in China! De directeur van de school in Quosseir, een vurig christen die nu bij ons leeft, kreeg in een telefoon vanwege de regering de vraag waarom de school in Quosseir niet open ging. Met pijn in t hart antwoordde hij dat er geen leerlingen meer zijn.
s Avonds projecteer ik de fotos van ons verblijf in België en de ontmoetingen die we gehad hebben. Daarna wordt een komische videootje getoond die gemaakt werd voor de verjaardag van een van de mannen, nl. degene die verantwoordelijk is voor binnentuin. Omdat zijn tomaten beter zijn dan die op het terrein, werd daar een hele parodie rond gemaakt en ziet men hoe hij, zogezegd, zijn tomaten stiekem rood verft. De verrassing en het plezier waren compleet. Hij zelf begreep pas bij zijn verjaardag dat het gepruts voor een video de voorbije dagen voor hem was.
Vrijdag 21 september.
Gisteren zijn we tevens met vier kandidaten begonnen met het 1ste jaar theologie, fundamenteel. Ook Johannes-Paulus II heeft een deel van zijn priesteropleiding, werkend in een Solvay-fabriek in oorlog doorgebracht. Waarom zouden wij het niet doen? Het gebeurt nog in het Frans of het Engels en eentje maakt er een Arabische vertaling van. Het is tevens een aansporing om onze woordenkramerij te beperken. Trouwens, als God zulke praatzieke wezens als mij (en sommigen van u wellicht) geschapen heeft, zou het dan niet de moeite zijn om ons af te vragen of Hij zelf ook niet iets te zeggen heeft? En daar is stilte goed voor.
In de voormiddag wordt er verder gewerkt op het terrein: tomaten, boontjes, appelen, amandelen, olijven, nieuwe aanplantingen, water geven... Er is werk in overvloed, voorlopig nog in de brandende zon (terwijl het s avonds al flink afkoelt). s Morgens doet ieder persoonlijk gebed, s middags of s avonds is er meestal eucharistie. s Namiddags is er eerst een ruime tijd rust en dan tijd voor theologie en Arabisch. s Avonds is er eucharistie of vespers. Na het avondeten is het heel de tijd gezamenlijke recreatie, waar ieder wel verder de dingen kan afwerken die hij wil klaar krijgen. De jongens hebben op het dak een gezellige tent gemaakt waar s avonds thee gedronken wordt.
Tegen de avond ga ik met mijn tolk uit Quosseir op bezoek bij de twintig moslims uit Quosseir die hier als vluchtelingengezin onderdak gevonden hebben. Ze hebben laten weten dat ze graag hadden dat ik op bezoek kom. Voor mijn vertrek ben ik er geweest en heb gebeden voor hun oude moeder die zo ziek was. Nu vertellen ze dat hun moeder genezen is en weer buiten wandelt. Ze zijn zo dankbaar en blij. En wat een respect hebben deze moslims voor het christelijk geloof en voor een katholiek priester, die niet eens hun taal spreekt (op enkele woordjes of zinnetjes na, waarna ze aanmoedigend applaudisseren)..Met vreugde hebben ze het pausbezoek in Libanon op tv gevolgd en zijn boodschap gewaardeerd. Ze willen nu alles weten over de hiërarchie in de Kerk. Zulk een geloof hebben we in meerdere christelijke middens niet gevonden! Ondertussen komt een van de moeders binnen met zes meisjes. Ze hebben aan onze amandelen oogst gewerkt. Ze vertelden ook dat ze tijdens mijn afwezigheid eens op een zondag alleen in de kerk zaten te bidden terwijl niemand van de gemeenschap kwam opdagen. Abouna Georges had namelijk laten weten dat het te gevaarlijk was om op weg te gaan en dat hij dus niet kon komen, wat zij niet wisten. Moslims die s zondags naar de kerk gaan en christenen die afwezig blijven! We hebben er allen hartelijk om gelachen. Deze avond vieren we speciaal de eucharistie uit dankbaarheid voor de aanwezigheid van deze mensen en de geest van vrede vol en liefdevol samenwonen. Moge deze geest zich terug over heel Syrië verspreiden.
Hoe is het nu in Syrië? Wij vragen het ons ook af. Buiten is het op dit ogenblik ijzig stil (behalve op de momenten dat de tien minaretten hun gebedsoproepen lanceren) en binnen zitten we voorlopig nog veilig. Alle deuren, ook binnen, zijn op slot en/of gebarricadeerd. Nu komt er ook nagenoeg niemand meer naar het klooster. Sinds de aanval op onze gebouwen weten de terroristen dat ze ook hier niet veilig zullen zijn en dat het klooster voor hen toch geen goede schuilplaats is. Laat dat dan nog een voordeel zijn.
De berichten in de westerse media, ook de zogenaamde katholieke, blijven ons wel verontrusten. Een bericht over een internationale conferentie over de opvang van de stroom van vluchtelingen lijkt wel edelmoedig maar gaat grotendeels voorbij aan het echte probleem. Er moet niet zozeer gezorgd worden voor de opvang van vluchtelingen, er moet voor gezorgd worden dat mensen niet op de vlucht moeten! Hillary Clinton is lang voor de Syrische crisis alle kloosters in Libanon gaan bezoeken om te kijken hoe zij voor vluchtelingen zorgen. Hoe vroom, denk je dan. Achteraf blijkt dat het dient om Syrië te kunnen herschikken en alle christenen uit het land te verjagen (of te laten uitmoorden). Deze westerse waanzin moet aan het licht komen en ophouden. Laat Syrië gerust. Het is volwassen genoeg om zijn eigen problemen, welke die ook zijn, op te lossen.
22-09-2012 om 18:44
geschreven door Gust Adriaensen
21-09-2012
Pater Daniël Maes over zijn verblijf in Libanon en Syrië
Ma-di-woe 17- 18 - 19 september 2012
Na de plechtige slotviering vorige zondag had de paus in de namiddag nog een ontmoeting met de leiders van alle christelijke kerken. s Avonds vond het afscheid plaats op het vliegveld van Beiroet, waar de paus allen dankte voor dit hartelijk onthaal. Het moet gezegd, Libanon heeft tot in de kleinste details willen tonen dat ze van de paus houden en hem uitbundig alle eer willen geven. De burgerlijke en religieuze hoogwaardigheidsbekleders kwamen de paus nog afzonderlijk de hand drukken. Ook verschillende moslimleiders wisselden duidelijk een vriendelijk woordje met de paus die telkens lachend knikte. Ondertussen bleef een flinke groep jongeren op de achtergrond met vlaggen en spandoeken zwaaien terwijl ze al dansend de naam Benedictus scandeerden. Ook de volgende dagen blijven de posters en vlaggen in Libanon nog hangen.
De boodschap van de paus is duidelijk geweest. Als ook Hesbollah grote welkomposters verspreidt en uitdrukkelijk met pausvlaggetjes staat te zwaaien weet je dat de paus wel degelijk als oprechte vredebrenger wordt erkend en begroet. Al zijn Libanon en Syrië erg verschillend, de meerderheid van het gewone volk toont zowel hier als ginder dat ze verzoening willen en in vrede met elkaar samen leven: een eenheid in de verscheidenheid van vele tradities. Als er onrust gestookt wordt is dit vooral door de grootmachten of, zoals de meester pyromaan van het Midden- Oosten, H. Kissinger, zelf eens heeft gezegd: 'Grootmachten hebben geen princiepen en geen waarden, ze hebben alleen belangen!'
Dinsdag word ik op opgehaald en naar Mar Yakub gebracht door Faycal. Hij komt met een volle terreinwagen met materiaal van Mar Yakub voor Adonis en we rijden terug met een overvolle terreinwagen met materiaal van Adonis naar Mar Yakub. Faycal had al laten weten dat de hoofdweg flink beveiligd is. Inderdaad, vanaf de grens tot thuis moesten we een achttal controleposten passeren en het was meer dan een formaliteit. Tegelijk besef je dat het land flink in oorlog is wanneer de hoofdweg zo zwaar moet beveiligd worden.
Om halfeen vertrokken we in Libanon en om halfzeven arriveerden we in Mar Yakub. En daar heerste een uitbundige sfeer. De kinderen waren verkleed en deden sketches en dansjes, de volwassenen voerden de gekheid nog wat op. Er werd chocomelk geserveerd met snoepjes en cadeautjes werden uitgedeeld. Dan volgde een warme maaltijd. Hierna hadden de jongens nog enkele videos voorzien die ze zelf gemaakt hadden, maar die werden tenslotte voor later voorzien. Iedereen was moe maar blij. Ondertussen liet men mij de schade zien die door de beschietingen en de obussen veroorzaakt waren wanneer het klooster door een legerhelikopter onder vuur genomen werd. Waarom is nog altijd niet duidelijk. Wil men beletten dat het klooster een schuilplaats zou worden? Een van de zusters laat de gaatjes zien in haar habijt, veroorzaakt door scherven. Toen ik op mijn vertrouwde kamer kwam in de Romeinse toren merkte ik dat ook ik een kleine souvenir van de aanval heb: een van de twee raampjes is gesprongen. Gelukkig allemaal beperkte materiële schade. Ondertussen leven we hier wel met verregaande zelf opgelegde veiligheidsvoorzieningen. De zalige vrijheid van voor de oorlog is voorlopig voorbij.
De jongens hebben afgesproken woensdagmorgen om 9 uur eens uitgebreid te gaan ontbijten in de tuin. En zo zitten we dan met zes rond de tafel (eentje is voorlopig naar huis om zijn moeder bij te staan). Het is voor mij een gelegenheid om eens de fotos te tonen van ons verblijf in België en te vertellen wat we er allemaal hebben uitgespookt in die (veel te) lange tijd van twee maanden. Daarna gaat ieder aan het werk op het terrein, samen met de zusters. Ook dat gebeurt nu zoveel mogelijk in grote groep
P. Daniël Maes
21-09-2012 om 22:26
geschreven door Gust Adriaensen
Lezingen over de twee Retiese parochies
Lezingen over de geschiedenis van de Sint-Martinus- en de Sint-Jobparochie
'Kerken is werken'
Paul Stappaerts en zijn neef, priester Paul Stappaerts, werken al geruime tijd aan een boek over de geschiedenis van de twee Retiese parochies: de Sint-Martinusparochie en de Sint-Jobparochie.
Het boek wordt uitgegeven door de Retiese heemkundige kring en verschijnt op 13 december 2012 .
Op woensdag 26 september geven de auteurs om 14 uur voor OKRA-centrum en om 20 uur voor Davidsfonds-Retie, een lezing over de geschiedenis van de twee Retiese parochies in GC Den Dries.
21-09-2012 om 22:18
geschreven door Gust Adriaensen
18-09-2012
Patrick Janssens: 'Een burgemeester moet zijn stad verenigen, niet verdelen'
Patrick Janssens, burgemeester van Antwerpen:
'Dat is tekenend voor een nationalist. Hij deelt de maatschappij op in het eigen volk en de rest. In een stad moet je net het omgekeerde doen.'
'Alle inwoners hebben de stad gemeen, met de rechten en plichten die daarbij horen.'
'Als de stad niet meer van die 230 jongeren is, van wie is ze dan nog allemaal niet? Hoeveel mensen hebben er niet al eens iets mispeuterd?'
'De Wever zegt: 't Stad is NIET van iedereen. Wat wil hij dan in de plaats ervan? 't Stad is van ons? 't Stad is van wie ik graag heb? 't Stad is van mij alleen?'
'Een burgemeester moet zijn stad verenigen, niet verdelen.'
18-09-2012 om 09:41
geschreven door Gust Adriaensen
"Toen ik eten gaf aan de armen noemden ze mij een heilige.Toen ik vroeg waarom de armen niets te eten hadden, noemden ze mij een communist."
