Ja, ik heb echt te doen met Siegfried Bracke. Sinds hij zich in de politieke arena waagde, is het allemaal misgelopen. Was hij toch maar bij de VRT gebleven. Een groot aantal collega's lustte hem weliswaar rauw en vele kijkers vonden hem een bekakte betweter, maar er was toch ook respect voor zijn vakkennis.

En nu? Nu wordt met Sieg de vloer aangeveegd en moet hij van zijn eigen partij geregeld door het stof kruipen.. 't Is om compassie met hem te krijgen.

Het begon al direct nadat hij zich tot verbijstering van al wie hem zelfs maar een beetje kende, bekeerde tot het Vlaams-nationalisme. Waren er toch een aantal vroegere collega’s die zich herinnerden dat Sieg jarenlang lid geweest was van de SPA en van het ABVV! En dat hij, godbetert, onder de schuilnaam Valère Descherp vele scherpe artikels voor een socialistisch tijdschrift had geschreven. Het ergste aan die affaire was eigenlijk dat een paniekerige Bracke dat allemaal aanvankelijk loochende, het later moest toegeven en dus prompt het etiket ‘leugenaar’ opgekleefd kreeg.

De niet onaardige mevrouw Kim Geybels bracht korte tijd nogal wat opwinding teweeg in NVA-kringen. Die opwinding bereikte een hoogtepunt, ook in de media, toen Siegfried Bracke, forse kritiek, net zoals Valère Descherp in zijn tijd, uitte op haar weinig verhullende kledij. Geybels had in een interview met de VRT een hotpants aan en zedenmeester Bracke vond dit te uitdagend en sexy voor een senatrice. Siegfried ontketende zowel buldergelach als woede. Zeker de feministische vrouwen konden er niet echt mee lachen. Bracke zelf werd door de grote baas terechtgewezen en moest met hangende staart op zijn woorden terugkomen.

En dan was er het beruchte onderbroekenincident. Brackes ambitie was burgemeester van Gent te worden. Hij moest dus inwoner van Gent worden. Een onderkomen huren in Gent en er zich laten inschrijven: geen probleem. Maar iedereen, en zeker de Mollenaars, konden constateren dat Siegfried bijna uitsluitend in Mol paradeerde. De Gentse politie deed wat ze moest doen: controleren of Bracke ook effectief op zijn Gentse adres woonde. Bij dat onderzoek werd ook nagegaan of Sieg voldoende ondergoed in huis had om op een fatsoenlijke manier tussen zijn toekomstige Gentse kiezers te komen. Een en ander leidde tot grote verontwaardiging van Bracke en tot immense hilariteit bij de goegemeente. Of zijn woonperikelen er iets mee te maken hadden, is niet zeker, maar hij leed in ieder geval een smadelijke verkiezingsnederlaag tegen zijn socialistische rivaal.

Brackes ‘roadshow’ doorheen Vlaanderen, die met een berg cijfertjes en diagrammen moest aantonen hoe slecht de federale regering wel bezig was, leverde aanvankelijk enkele berichtjes in de media op, maar verzandde al vlug in totale onverschilligheid. Geen kat weet of hij er nog mee bezig is.

Met zijn stellingname dat confederalisme als doel niet zo belangrijk is, maar dat het accent op het sociaal-economische moet liggen, haalde Siegfried wel uitgebreid de pers. Maar de pret duurde niet lang. Hij werd op een vernederende wijze door zijn  grote baas teruggefloten: ‘Siegfried is een beetje stout geweest’. En Bracke kroop terug in zijn hok.

Maar Bracke is een vrije vogel, lang kan hij niet zwijgen en dat siert hem eigenlijk. Het Leuvense studentenblad Veto vertrouwde hij toe dat hij niet zo veel opheeft met vlaggen, ook niet met de Vlaamse, en zeker niet als dergelijk ‘vod’ in de wielen van coureurs terechtkomt. Nationalistisch Vlaanderen stond op zijn kop. Heiligschennis. En eens te meer moest Siegfried vliegensvlug zijn excuses aanbieden.

En het laatste vervelende akkefietje is dat Bracke zware kritiek had op de VRT, terwijl hij nog altijd op de loonlijst van de openbare omroep staat. Ongehoord, zeiden verscheidene politici. ‘Hij zou ontslag moeten nemen’, zei Open VLD’er Tommelein, ‘nu hij eigenlijk nog personeelslid is, kan dergelijke kritiek deontologisch niet.’

En zo sukkelt Siegfried Bracke van het ene incident in het andere. Politiek? Een hondenstiel.

28-10-2013 om 09:34 geschreven door Gust Adriaensen

26-10-2013 om 19:33 geschreven door Gust Adriaensen

26-10-2013 om 09:52 geschreven door Gust Adriaensen

25-10-2013 om 13:58 geschreven door Gust Adriaensen

VI/62

Vrijdag 18 – 25 oktober 2013

Satanische machten actief

Bij het zien van het toenemend geweld in Syrië is de bekoring van moedeloosheid dichtbij.  Het leger verricht heldhaftig werk door in heel het land haarden van terroristen op te ruimen. Deze rebellen hebben op meerdere plaatsen alawieten gevangen genomen en hen als slaven verplicht  tunnels  te graven, waarna de arbeiders gewoon worden afgemaakt. Sevra Baklaci, een Turkse journaliste heeft deze nieuwe gruwel van de terroristen onthuld en wordt daarom nu met de dood bedreigd. Kilometers tunnels zijn door het leger ontruimd. Toch lijkt dit werk soms op de wijze waarop wij vroeger een oude  fietsband plakten: hadden we een gat gedicht, dan loste de band weer op een andere plaats. En dat was onschuldig werk. Nu gaat het telkens om tientallen doden en een veelvoud aan gewonden. Zondag zien we op tv hoe in Hama een verschrikkelijke aanslag 37 doden eist en een veelvoud aan gewonden. Ondertussen gaan de aanslagen in Irak en elders eveneens dagelijks door. En ’s maandags wordt ons dringend gevraagd te bidden voor Sadad en zijn christenen, een dorp nauwelijks 25 km hier vandaan. Daar zijn nu rebellen binnengevallen. De toestand openbaart op tragische wijze de onbekwaamheid en vooral de dubbelzinnigheid van UNO-instellingen. Rebellen die in Syrië massaslachtingen verrichten en aanslagen plegen worden met geen vinger aangewezen. Wel horen we  dramatische oproepen tot een ‘staakt het vuren’ om het leger te verlammen en de criminelen te laten verder doen. En de officiële plicht van de ‘seksuele jihad’ voor meisjes en vrouwen,  vooral vanuit Saoedi-Arabië en Qatar, om in Syrië prostitutie te komen bedrijven in naam van de godsdienst als aanmoediging voor de terroristen, is een schande en een ontwrichting van het land, waarover geen enkele officiële instantie één woord rept. Turkije (de grootste gevangenis ter wereld voor  vrije meningsuiting) en Saoedi-Arabië (op politiek gebied de meest onbeholpen staat) krijgen alle kans en tijd om hun moorden en vernietigingen in Syrië verder te zetten. De chef van de Nationale Syrische Coalitie, Georges Sabra heeft beslist niet deel te nemen aan de vredesconferentie van Genève 2. Wat kunnen we verwachten van de vergadering in Londen vorige dinsdag van 11 westerse en Arabische landen die tot heden alles gedaan hebben om Syrië te ontwrichten maar zichzelf wel ‘vrienden van Syrië’ noemen. Zij gaan nu zogenaamd de oppositie overtuigen om aan Genève 2 deel te nemen! Ondertussen wordt alle aandacht afgewend naar de zogenaamde westerse overwinning op de chemische wapens  in Syrië. Om de werkelijkheid nog meer toe te dekken krijgt de betrokken organisatie de nobelprijs voor de vrede. Daarbij heeft de officiële onderzoekscommissie nog steeds niet één woord gezegd over de werkelijke schuldigen aan die vreselijke gifgasaanval in Ghouta  op 21 augustus. Ze proberen zo lang mogelijk de schijn overeind te houden alsof de Syrische  regering schuldig zou zijn. Toch gaan de onthullingen verder. Vier families die de massale  slachtingen en ontvoeringen door rebellen op 4 augustus in Lattakia (waar de westerse media in alle talen over zwegen) overleefden, hebben nu een officiële aanklacht ingediend en getuigen dat ze op de beelden van de gifgasaanval in Ghouta hun gekidnapte kinderen herkennen! Neen, deze zaaiers van haat en dood werken niet enkel voor menselijke motieven maar spelen mee in een wereldstrijd, geleid door satanische machten, die alle waardigheid in de mensenfamilie willen vernietigen.

Ondertussen hebben we meer details vernomen van de dramatische bevrijding vorige week van de gegijzelden in Muadamiyet-al-Cham (zie vorig bericht). Er zijn uiteindelijk 5000 mensen bevrijd geworden. De vechtersbazen  wilden echter niet dat nog meer mensen vrij kwamen. Moeder Agnes-Mariam zei dat het om te wenen was bij het zien van sommige uitgemergelde vrouwen en kinderen. En verder, dat zij werkelijk in doodsgevaar verkeerden maar uiteindelijk wilde de meest gezaghebbende onder de rebellen dat moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel vrij konden terugkeren. Een unieke foto is wel deze waarop rebellen en pro-regeringssoldaten samen olijven eten, als teken van vrede. Vrede is mogelijk in Syrië.

En dat moeder Agnes-Mariam niet alleen maar doodsbedreigingen en laster krijgt bleek deze week. Ze  werd uitgenodigd door de Nobelprijswinnaars die in Polen vergaderden. Het is te verwachten dat hieruit nieuwe initiatieven zullen voortkomen om de vrede in Syrië te bevorderen.

Hoop zaaien

En nogmaals geeft president Bachar al Assad in een interview met de Al-Maydeen tv de juiste visie op de werkelijkheid. Op waardige wijze toont hij zijn vastberaden wil om land en volk te blijven beschermen tegen het vernietigend internationaal terrorisme. Rustig en beheerst spreekt hij over de verraderlijke rol die de verschillende buitenlandse machten hier blijven spelen. Als de invoer van wapens, terroristen en geld vanuit het buitenland stopt, zal de Syrische crisis voorbij zijn.

Een gezin dat nauw verbonden is met ons,  woont  in Damascus bij hun moeder die weduwe is. Voor de oorlog heb ik nog bij hen gelogeerd en gemerkt hoe groot hun geloof is. Jeramana is de wijk waar nu dagelijks bommen vallen omdat de rebellen enerzijds de christenen viseren en anderzijds hier een toegang zoeken tot Damascus. Nu zegt de man dat het gebed sterker is dan tienduizenden terroristen. Hij vertelt hoe zij allen op wonderlijke wijze tot heden beschermd werden. De school van de jongen is door terroristen gebombardeerd. Er was enkel materiele schade. Het meisje heeft in een bombardement gezeten waarbij een deel van haar hoofdhaar gewoon werd afgesneden terwijl zij verder geen schrammetje had. Met een geleende auto van zijn broer is hij met heel zijn familie onverwachts in een kuil terecht gekomen en is overkop gegaan. Niemand van hen had enig ernstig letsel. Enkele dagen later krijgt hij net het bedrag dat nodig is om de auto te herstellen. Heel de familie blijft herhalen dat het gebed sterker is dan de aanslagen van de terroristen. Daarom verdubbelen wij ook onze tijden van aanbidding, in solidariteit met deze familie en met zovelen over heel Syrië.

In deze vreselijke oorlog zijn er werkelijk oasen. Broeder Nabil Antaki, schrijft namens de broeders Maristen uit  Aleppo een brief over de moeilijke toestand aldaar. Hun gebied  is  door terroristen afgesloten.  Toch is de situatie sinds kort verbeterd en zelf blijven ze, zolang ze kunnen, zorgen voor een driehonderdtal gezinnen: met voeding, kleding en onderwijs. Onze leuze is, schrijft hij, hoop zaaien. En dat ligt in de lijn van het Woord Gods van deze 29^e zondag: met vertrouwen volharden in gebed, geloof, hoop en liefde, over alle ontgoocheling heen.

Ons dagelijks leven

We zijn allen deze oorlog – vergeef me het woord – kotsbeu: het dag en nacht waken, de beperkte bewegingsvrijheid, onze schuilplaatsen… Toch trachten we ons leventje zo aangenaam mogelijk te laten verlopen met volgehouden gebed en werk. Dagelijks is er de gewone zorg voor het eten. Vrijdags is het erg sober en ‘s zondags is het wat feestelijker. Het onderhoud of herstel van de gebouwen gaat verder. De oogst van de tomaten is bijna voorbij. Op het grote terrein zijn de amandelen al geoogst. We kunnen het zelf niet meer, omwille van de grote onveiligheid. Arbeiders van het dorp hebben ongeveer vijftig  zakken met amandelen binnen gebracht. Inmiddels zijn ze al aan de olijvenoogst begonnen. Het schilderen van iconen gaat ook verder. Er is een opdracht  uit Libanon om een grote kruis-icoon met allerlei symbolen te versieren. De theologische vorming en de ‘geestelijke’ lessen gaan verder. Ook met de lessen Arabisch doen we zo goed mogelijk verder. vervolgens wordt gezorgd dat de kinderen hun lessen, vorming en ontspanning krijgen. En ondertussen zijn de voorbereidingen op Kerstmis al begonnen. Half oktober werd het kerstmateriaal al verzameld en boven gehaald. Zoals naar gewoonte wordt ongeveer voor alle kamers en ruimtes buiten een originele kerststal en kerstversiering voorzien. Dit wordt heel geleidelijk uitgebouwd. Een zuster is nogal handig in een soort modelbouw met karton. In de hal beneden zie ik de voorgevel van de abdij van Postel al verschijnen.

Creatief, moedig en gedurfd

Afgevaardigden van de Russische en Oekraïense  orthodoxe kerk hebben op een 2.100 m. hoge berg in Saidnaya een monumentaal  Christusbeeld opgericht. Het 39 m. hoge bronzen beeld draagt de titel: “Ik kwam om de wereld te redden”. Het is een initiatief van de  Theologische Academie van Moskou en de Russische stichting “Geestelijke erfenis van St. Paulus”. Het beeld van Christus is zichtbaar in  Jordanië, Israël, Palestina en Libanon!

Is het te verwonderen dat 50.000 christenen van Qalamoun (onze regio, ten N. van Damascus) het Russisch staatsburgerschap hebben aangevraagd?  Zij profiteren van de mogelijkheid in de Syrische grondwet om een dubbele nationaliteit te hebben. Zij willen niet direct weg maar vinden het een eer om de Russische nationaliteit te bezitten nu het westen  onverminderd terroristen blijft steunen die de christelijke aanwezigheid in Syrië aan het  uitroeien zijn. Zullen Syriërs en Russen zo stilaan de zeldzame wereldburgers  worden die nog reden hebben om fier te zijn op hun land, volk,  regering en president?

Terwijl ik donderdagavond dit bericht heb afgesloten begint het plots rond  21.00 u flink te rommelen. De verschillende rebellengroepen zijn elkaar aan het beschieten en bombarderen. Omdat het vlakbij is wordt groot alarm geblazen. Iedereen in de ene schuilplaats. Voor de derde keer een echt grote volksverhuizing. Omdat we woensdag en donderdagavond nachtaanbidding houden, moeten we  deze nu noodgedwongen onderbreken.

25-10-2013 om 10:15 geschreven door Gust Adriaensen

24-10-2013 om 08:57 geschreven door Gust Adriaensen

23-10-2013 om 13:04 geschreven door Gust Adriaensen

22-10-2013 om 10:04 geschreven door Gust Adriaensen

In het prachtige omwalde stadje Elburg aan het Veluwsemeer, las ik op een vroeger weeshuis, gesticht in 1585, volgende tekst van Vondel:


Hier treurt het weesken met geduld
dat arm is dog sonder schult
en in zijn armoe sou vergaen
indien men weigerdt bij te staen.
So gij gesegent sijt van Godt
vertroos ons met uw overschot.

21-10-2013 om 11:45 geschreven door Gust Adriaensen

21-10-2013 om 09:29 geschreven door Gust Adriaensen

VI/61

Vrijdag 11 - vrijdag 18 oktober 2013

Een aangenaam familiebezoek zoals voorheen.

Omdat het kouder wordt moeten overal de kapotte glasramen hersteld worden. Hiervoor is op vrijdag een man gekomen uit een naburig dorp. Hij bracht meteen zijn vrouw en twee kleine kinderen mee. Man en vrouw schijnen met dit klooster van af het begin goede relaties te hebben, al heb ik hen nooit eerder ontmoet. Terwijl de man zijn werk doet, komen de vrouw en de twee kleine kinderen mee naar de eucharistie. Ze zijn christen. Op het einde van de mis komt ook de man  vragen om de hl. Communie te ontvangen. En na de mis vragen ze om  het jongetje te zegenen en te bidden om genezing want het heeft een letsel aan zijn voetje. Onze twee meisjes van 10 j doen natuurlijk niet liever dan enthousiast voor die twee kleine kinderen te zorgen. ’s Middags zitten we allen aan tafel en wordt er verteld. De ouders zeggen dat de toestand in het dorp ondertussen bijna normaal is. Ook economisch verbetert het leven. Sommige prijzen zijn nog viermaal hoger dan voor de oorlog, maar de regering neemt vele maatregelen om de bevolking tegemoet te komen. Brood en de basisvoeding is terug zoals vroeger, dus spotgoedkoop. Ook voor de kleding zijn er gunstmaatregelen zodat mensen zich kunnen bevoorraden met warme kledij. En het bezoek van deze familie geeft een  herinnering aan de vrije en hartelijke wijze waarop we voor de oorlog met de plaatselijke bevolking dagelijks konden omgaan.

Laten we hier meteen bijvoegen dat we dinsdag 15 oktober een beetje feest gevierd hebben omwille we de hl. Theresia van Avila. Ze heeft samen met st. Jan van het Kruis de Carmel hervormd en in twee decennia tijd twintig kloosters gesticht over Spanje verspreid. Het is voor ons vandaag een gewone werkdag maar ’s avonds wordt er gefeest met sketches  en dansen, waarbij de initiatiefnemers in aangepaste kledij verschijnen. De avond duurde dan ook langer dan gewoonlijk.

Een grootse en dramatische onderneming voor gans Syrie

Voor zondag 13 oktober heeft paus Franciscus in het kader van het jaar van het geloof, een “dag van Maria” uitgeroepen om de wereld nogmaals toe te wijden aan het Onbevlekt Hart van Maria. Het Mariabeeld van Fatima zal uitzonderlijk naar Rome gebracht worden.  Van mei tot oktober 1917 verscheen O.L. Vrouw in Fatima aan drie kinderen, Lucia, Francesco en Jacinta om de wereld te waarschuwen en aan te sporen tot bekering, gebed en boete. We zijn nu bijna een eeuw verder en de wereld verkeert opnieuw in een verregaande goddeloosheid, moreel verval en sociale ontwrichting.

Terwijl we ons op deze dag van Maria goed  hebben voorbereid, worden we plots gealarmeerd door de dramatische situatie van  duizenden aan de rand van Damascus die door terroristen als menselijk schild worden gebruikt en die nu van alle voorzieningen dreigen afgesloten te worden. Daarom besluiten we ons gebed uit te breiden met een nachtaanbidding, ook van zaterdag tot zondagmiddag. Ziehier een verslag van de gebeurtenissen uit eerste hand.

Zaterdag 12 oktober. Om 11.00 begeven moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel zich naar  Muadamiyet-al-Cham  aan de rand van Damascus, samen met een hulpploeg van de Rode Halve Maan, de minister van sociale zaken, mevr. Kinda al-Chammat en het leger.  Boven de bogen die toegang geven tot de stad hebben 12 scherpschutters post gevat. Moeder Agnes-Mariam neemt resoluut een witte vlag en stapt samen met zr. Carmel naar een veertigtal  leiders van de gewapende groepen  die  hier duizenden mensen als menselijk schild hebben gegijzeld om het leger te beletten op te treden en ze  dreigen er nu mee de   bevolking van alle hulp af te snijden. Er ontstaat een  onbeschrijfelijk tumult,  er wordt geschoten en een  roept: “Hier komt ge niet meer levend uit”. Moeder Agnes-Mariam zegt tot zr. Carmel: “Laten we bidden” en ze beginnen de naam van Jezus aan te roepen.  Plots wordt het stil  en kan er gepraat worden en  onderhandeld over de vrijlating. Pas om 16.00 u worden de mensen vrij gelaten, sommigen zijn verstijfd van de schrikt, de kinderen zijn erg verzwakt. Soldaten kussen oudere mensen uit eerbied op hun voorhoofd. Mensen omhelzen moeder Agnes-Mariam. De meest verzwakten worden naar ambulances gebracht, de anderen stappen in autobussen. Ze worden naar een school in Damascus gebracht waar gouverneur Hussein Khallouf voor de nodige verzorging en hulp zorgt. Ze zijn ook hun identiteitskaarten kwijt. 2000 personen zijn bevrijd. Morgen moeten er nog 1500 bevrijd worden en een groep van 80 gekidnapte  soldaten. Verder moet er onderhandeld worden met hen  die de wapens willen neerleggen.  De terroristen houden evenwel twee personen gegijzeld. Op de terugweg zijn er nog allerlei wegversperringen vanwege het nationale leger, vanwege het vrije leger en vanwege terroristen. Daar worden nog eens 12 personen in gijzeling genomen waarvoor weer nieuwe onderhandelingen nodig zijn voordat ze vrij komen.

Zondag 13 oktober. Vandaag zijn nog eens 1500 mensen bevrijd, wat rechtstreeks op tv getoond werd. We zien erg emotionele beelden.  In de berichtgeving wordt vermeldt dat Fadia Laham (= moeder Agnes-Mariam) de algemene coordinatie had. Ze rekent er op dat Muadamiyet-al-Cham een voorbeeld wordt van  onderlinge vredesregelingen die voor heel Syrië kunnen gelden.

Maandag  14 oktober.  Grote moeilijkheden.  Deze operaties zijn vol risico’s die niet iedereen wil nemen. Er komen ook misverstanden met de minister. Ondertussen blijft het vragen regenen van hen  die gegijzeld zijn om hen ter hulp te komen. In deze streek zijn massaslachtingen gebeurd, waaraan Fransen hebben deelgenomen en die als slecht voorbeeld hebben gediend voor andere streken in Syrië. Hier zijn de meest fanatieke terroristen actief. Toch zijn er ook terroristen die wenend naar moeder Agnes-Mariam komen en zeggen dat ze zich aangesproken en erkend voelen.

Dinsdag  15 oktober. De toestand verbetert en er is vooruitzicht op een bevrijding. De minister geeft haar volle steun aan moeder Agnes-Mariam en zegt zelfs dat de Syrische regering haar wil onderscheiden met de medaille van  “Vrouw van de Vrede”.

Woensdag 16 oktober. Er staan 35 autobussen, tien ambulances en een dertigtal vrijwilligers klaar om tussen de 1000 en 2000 mensen te evacueren.  Moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel gaan  op weg en  zijn al onder de bogen gestapt die toegang geven tot de stad,  wanneer 200 meter verder een bom valt en verschillende kinderen verwondt. Het leger doet iedereen terugkeren.  De autobussen en ambulances vertrekken. Er vallen meerdere obussen.  Het was een valstrik van de terroristen die wilden infiltreren om de aanwezige generaals te doden.  Het leger was evenwel op de hoogte en voorbereid. De vrijlating ging echter niet door.  Moeder Agnes-Mariam blijft in contact met de terroristen om te onderhandelen over een overgave. Syrische strijders die hun wapens neerleggen en zich overgeven krijgen een vrijgeleide en mogen naar hun familie terugkeren.

Syrië op weg naar zijn bevrijding

Omdat een buitenlandse militaire inval onmogelijk is, trachten  voorlopig tienduizenden nog het land verder uit te moorden en te verwoesten. Toch wordt  het voor vriend en vijand steeds duidelijker dat het Syrische volk en leger de strijd tegen zijn samenzweerders aan het winnen is, zoals de minister van defensie Fadh Jassem al-Freij het zei. Er is reden om de  soldaten te danken en te eren om hun moed. Dit gebeurt ook op verschillende plaatsen. We zijn bevriend met enkele jongeren die als gewone miliciens hun legerdienst doen en regelmatig moeten meemaken dat een van hun makkers is omgekomen.Ook voor de gewone miliciens is hun legerdienst nu een grote opoffering. Inmiddels wordt ieder feest als gelegenheid aangegrepen om massaal Arabische zoetigheden te bakken en uit te delen aan de behoeftige gezinnen en kinderen. De Syrische bevolking wordt uitgenodigd zoveel mogelijk terug te keren en op alle niveaus worden er inspanningen gedaan om het lijden van de bevolking te verzachten.

Syrië heeft vroeger zijn onafhankelijkheid bewaard tegenover het westers imperialisme en zovele zinloze internationale verplichtingen afgewezen, door de ‘nieuwe wereldorde’ uitgevonden en opgelegd, om uiteindelijk de soevereiniteit van het land te ondermijnen. Syrië is daar nooit ingetrapt: milieubelasting, taxen op iedere vorm van arbeid en productie, op iedere vorm van energie… Al lieten de persoonlijke vrijheden op politiek vlak voor de oorlog heel wat te wensen over, het leven was erg goedkoop, erg veilig en harmonieus. De vrijheid en gastvrijheiddie wij hier voor de oorlog hebben genoten, is al vele decennia in geen enkel westers land meer denkbaar. Alles wijst er op dat het land geleidelijk  zal herrijzen. Het belang hiervan mogen we vergelijken met het belang van de bevrijding van het joodse volk uit Egypte. In het midden van de 13^e eeuw voor onze tijdrekening heeft Mozes het volk van Israël uit de slavernij van Egypte weggeleid om het na een lange tocht doorheen de woestijn als “Gods Volk” naar het beloofde land te brengen. Deze uittocht  werd de belangrijkste gebeurtenis uit de geschiedenis van Israël en tevens het oerbeeld van iedere bevrijding. Jezus Christus, de Messias van Israël, Zoon van God en Redder van de wereld heeft als de nieuwe en definitieve Mozes deze bevrijding in haar diepste betekenis vervuld door zijn kruisdood en verrijzenis. Dat is althans ons geloof. En wij geloven en vertrouwen dat Hij ook nu de uiteindelijke Bevrijder wil zijn van Syrië.

19-10-2013 om 08:49 geschreven door Gust Adriaensen

In de Leuvense universiteitsbibliotheek liep rector Rik Torfs peinzend langs de prachtige portretten die Anne van Herreweghen van professoren maakte. Enkele reeds gestorven collega’s, vele nog levende. Ze zien er plotseling allemaal erg verstandig uit, een niet geringe verdienste van de kunstenares. De rondgang verleidde de aimabele rector tot diepzinnige beschouwingen over de relatie tussen kunst en onsterfelijkheid en schonk hem inspiratie voor zijn maandagse column in De Standaard.

Dat stukje is bijna altijd lezenswaard. Ook nu weer. Het roept vaak vragen op. Wat een heerlijke intellectuele sensatie is. Vragen omtrent Torfs. Want hoe mysterieus hij zich ook presenteert, hoe gelaagd zijn taal dikwijls is, toch geeft Rik zich bloot precies door wat hij niet schrijft, precies door de vraagtekens die zich in het hoofd van de geboeide lezer nestelen.

Deze bijvoorbeeld. Heeft Anne van Herreweghen ook Torfs geportretteerd? Indien niet, ervoer de rector dat gebrek aan belangstelling dan als een affront? Zo ja, behoorde zijn portret dan tot de selectie die goed genoeg werd bevonden om deel uit te maken van de tento? En als Torfs’ prachtig portret er hangt, ziet hij er dan plotseling heel erg verstandig uit, een niet geringe, wat zeg ik, een uitzonderlijke prestatie van de kunstenares?

Stond ook Rik bij de opening van de expositie voor zijn eigen portret en keek hij? Gold ook voor hem dat het niet zeker was dat hij als kijker echter was dan zijn afbeelding?

Want hoe heeft de kunstenares hem afgebeeld? Als de potsenmaker in een of andere tv-quiz? Als de diepgravende interviewer? Als de strijdvaardige verdediger van zijn Katholieke Universiteit?

En was degene die stilstond en zijn eigen portret bekeek, niet de rector geworden kerkjurist, er lichtjes vermoeid uitziend in zijn mondhoeken en oogleden? Was hij niet de melancholieke, milde  ironicus, die zich gaande de jaren scherper en scherper bewust was geworden van de vergeefsheid en de futiliteit van zijn menselijk streven naar bekendheid, beroemdheid en onsterfelijkheid?

Ja, het stond na deze overpeinzingen voor mij vast: kijker Torfs was echter dan zijn afbeelding.

14-10-2013 om 11:53 geschreven door Gust Adriaensen

11-10-2013 om 08:54 geschreven door Gust Adriaensen

VI/60

Vrijdag 4 - vrijdag 11  oktober 2013

Christenen zonder grenzen…

Ware christenen hebben een hart voor gans de mensenfamilie. Thérèse van Lisieux heeft nooit een stap buiten haar klooster gezet en werd toch patrones van de missies omdat ze in haar hart heel de wereld omarmde. Een driedaagse internationale ontmoeting te Rome herdacht de 50^e verjaardag van de encycliek Pacem in Terris, waarin paus Johannes 23  voor het eerst met open blik pleitte voor een wereldvrede op grond van vier principes: waarheid, rechtvaardigheid, solidariteit en vrijheid. Nu zegt kardinaal Jean-Louis Tauran dat de christelijke gemeenschap wereldwijd  het meest vervolgd  wordt. Hij noemde het getal van 100 tot 150 miljoen christenen, vervolgd omwille van hun geloof. Ook in Syrië, eens het model van verdraagzaamheid en godsdienstvrijheid, gaan moorden op christenen verder. In Al-Tabqah werd de christen Ninar  Odisho op 23 sept. samen met enkele moslimvrienden aangehouden. Zijn vrienden werden vrijgelaten en hij werd dood geslagen. Denken we aan de recente aanval van al-Nousra strijders tegen Maaloula, een parel onder de christelijke dorpen in Syrië, waar nog de taal van Jezus leeft. Moslimlanden over heel de wereld aarzelen niet om harde eisen te stellen die de islam moeten respecteren. Omgekeerd komt er vanuit het christelijk westen nauwelijks enige aandacht en nog minder daadwerkelijke steun voor de vervolging van christenen.

Tijdens de voorbije vastenperiode hebben een parochie in de buurt van Parijs en onze gemeenschap een soort “geestelijke verbroedering” gesloten, wat verrijkend was voor beiden. Nu stelt die dynamische pastoor met zijn parochieploeg voor om iets gelijkaardigs te doen voor de advent, die nu op 1 december begint.  De zuster die hier de meeste iconen schildert zal vier iconen bezorgen met telkens een meditatieve uitleg er bij, voor de vier weken van de advent. Vanuit onze gemeenschap worden enkele getuigenissen gegeven als antwoord op de vraag: “Hoe beleef ik in deze omstandigheden de Advent?” Ook de kinderen zullen een getuigenis geven. Hierbij worden twee bijzondere intenties gevoegd. De parochie zal van haar kant bijzondere intenties geven waarvoor wij zullen bidden. Met dit materiaal wordt een mapje gemaakt dat aan alle gezinnen van de parochie bezorgd wordt. Ziedaar een “parochie zonder grenzen”, helemaal in de geest van onze huidige paus.

En om niet te vergeten dat we hier zijn om, naast het priester zijn in deze gemeenschap, te zorgen voor een goede priesteropleiding, hebben we het tweede jaar theologie ingezet voor de twee kandidaat priesters. In het begin van de oorlog waren we nog met vijf en we houden goed contact met hen die onder de toenemende dreigingen een veiliger oord zochten. Ondertussen doen we voor twee kandidaten verder met onze opleiding, getekend door oorlog in  de universiteit van de woestijn.

De dag van de granaatappel, de ‘roemaan’.

Er zijn slechts een paar tientallen granaatappelbomen, maar die leveren toch nog een aanzienlijke oogst op. Deze grote ronde bollen met een uitstulping worden doorgesneden, met een stokje of een houten pollepel worden er de roze pitten uitgeklopt. De pitten worden door een machine gedaan (dat twee jaar geleden dank zij Belgische vrienden kon aangekocht worden) en het sap wordt gekookt. Daarna wordt dit sap in flessen gedaan om overvloedig gebruikt te worden bij gerechten, als een soort zuurzoete wijnazijn. Een deel van de oogst met de meest zoete pitten,  wordt bewaard om als nagerecht gegeten te worden in de koude wintermaanden. Met man en macht werd zaterdag deze oogst verwerkt en op het einde van de dag was alles netjes opgeruimd.

Afwisseling op zijn zondags

Op zondagmorgen (10.30 u!) beginnen de fraters opnieuw met een ontbijt in de binnentuin, waar we normaal nog niet in komen. Onze Libanese medebroeder maakt van alles en nog wat klaar. En tijdens het middageten in de refter genieten we nog eens van de beelden uit Rome met paus Franciscus, die blijkbaar steeds meer volk naar het St. Pietersplein weet te lokken. Deze man begint aan een grondige Kerkvernieuwing. De tijd is er ook  rijp voor. Het lijkt er op dat hij er alles aan zal doen om de christenen ‘uit hun hokje’ te krijgen om onbevangen contact te zoeken met armen, uitgestotenen, andersdenkenden. Neen, zelf draagt hij geen witte, rode of extravagante schoenen, want zijn zwarte zijn nog niet versleten. En uit een interview met Eugenio Scalfari, de oude rakker van de Italiaanse communistische partij, blijkt dat hij zich echt interesseert aan het ‘geloof’ van deze man die zich atheïst noemt, God zij dank, zonder agressiviteit. Deze zondagavond, nadat we nog eens een uur gezamenlijke aanbidding voor de vrede hebben gehouden genieten we nogmaals van een deugdelijke ontspanningsfilm, zelfs geschikt voor de baby Fadia.

7 oktober: O.L. Vrouw van de overwinning.

Vandaag gedenken we de zeeslag in de golf van Lepanto op 7 oktober 1571. De Turken waren hun Ottomaanse Rijk fameus aan het uitbreiden, gebruik makend van de grote verdeeldheid onder de christenen omwille van het protestantisme. In september 1570 wist sultan Selim het eiland Cyprus praktisch te veroveren. Paus Pius V (1566-1572) bezat echter het juiste inzicht en de moed om te reageren. Hij alarmeerde de christelijke leiders maar de meesten wilden er niet op ingaan uit schrik voor de moordtroepen van de Turken. Spanje en de republiek van Venetië wilden de oproep van de paus wel beantwoorden. Om alle verdeeldheid te vermeiden benoemde Pius V Don Juan, zoon van Karel V als opperbevelhebber  van deze vloot uit drie delen: de pauselijke, de Spaanse en de Venetiaanse schepen. Met de  banier van Christus en het Kruis zond hij hen in zee: “Ga de vijand bestrijden in naam van Christus en ge zult overwinnen!”  Tegelijk riep hij heel de christenheid op om te bidden voor de overwinning. Over heel de wereld begonnen vooral de broederschappen van Onze Lieve Vrouw vurig de rozenkrans te bidden. De paus zelf was een dominicaan (daarom zijn de pausen sindsdien in het wit gekleed!) met een voorliefde voor het rozenkransgebed. In augustus 1571 hebben de Turken het eiland Cyprus helemaal veroverd, de christenen gevangen genomen en de kathedraal tot een moskee omgevormd. Zij zien hun overheersing over Europa al nabij. Op 15 september 1571 vertrokken 200 galeiboten uit de haven van Messina in  Sicilië, de 300 galeiboten van de Turken tegemoet, die beschouwd werd als een onoverwinnelijke vloot. In de morgen van 7 oktober 1571 vond de zeeslag plaats in de golf van Lepanto. Alle boten hadden een banier met het kruis en voor de aanvang van de strijd knielden allen neer, van de admiraal tot de eenvoudigste soldaat. De Turken zijn verrast en overdonderd. Op de geënterde schepen van de Turken worden onmiddellijk de galeislaven, de roeiers van hun ketenen bevrijd, die  zich enthousiast scharen aan de kant van de pauselijke troepen.  130 Turkse boten  worden  gekaapt, 90 zinken en 30.000 Turken vinden de dood tegen 8.000 christenen. Omdat de wereld wel over het visnet beschikte maar nog niet over het internet kwam het officiële bericht van de overwinning de paus pas op het einde van de maand ter ore. Toch had hij op die 7 oktober al een sterke overtuiging. Hij onderbrak een vergadering, opende het raam en zei: ”Laten we God danken want ons leger behaalt de overwinning.” Later voegde hij aan de litanie van O.L. Vrouw deze aanroeping toe: “Hulp van de  christenen, bid voor ons” en voor 7 oktober stelde hij het feest in van “O.L. Vrouw van de overwinning”.  Zijn opvolger Gregorius XIII veranderde de naam in het feest van “O.L. Vrouw van de rozenkrans” en Clemens XI  breidde het feest uit over heel de Kerk.

In de kerkgeschiedenis kennen we niet vele “politieke acties, ingegeven door de heilige Geest.”  De tijd van de kruistochten bood wellicht een bijzondere kans voor een ontmoeting tussen christendom en islam, maar het was geen gelukkige confrontatie. In de Latijnse liturgie wordt voorzichtigheidshalve op 7 oktober de nadruk gelegd op de mysteries van de rozenkrans. Mijn ervaring in deze vreselijke oorlog tegen Syrië doet mij evenwel de oorspronkelijke betekenis van dit feest herontdekken, zoals we op die wijze ook al de werkelijke betekenis van Jeanne d’Arc mochten inzien. Af en toe zijn er in de wereld en in de Kerk  leiders nodig die het juiste inzicht en de moed  hebben om daadkrachtig te handelen met verstrekkende gevolgen, ook op politiek vlak. In die zin vierden we dit feest ter ere van O. L. Vrouw ‘hulp der christenen’ met een bijzonder gebed voor president Bachar al-Assad, de Syrische regering en het Syrische volk, alsook voor president Vladimir Putin. Al werden ze tot heden door het westen en hun bondgenoten (de Turken op kop) verguisd, hun inzet zal weldra profetisch blijken te zijn voor heel de mensenfamilie. En gedurende drie dagen zullen we plechtig samen de rozenkrans bidden, elke dag een rozenhoedje.

Een groeiende bewustwording.

In verschillende   landen groeit er een bewustwording. Kemal Kilicdaroglu, voorzitter van de Turkse republikeinse volkspartij zegt onomwonden dat Turkije  een land is dat terrorisme uitvoert. Moncef Marzonki, de Tunesisch president, zegt dat er tussen de 5 à 800 jongeren uit zijn land naar Syrië trekken om er te vechten. En dan vergeet hij nog de meisjes en vrouwen te vermelden die naar hier gestuurd worden om de terroristen te plezieren  en aan te moedigen. En in Frankrijk is er het merkwaardige manifest van de “Sentinelles de l’Agora”, vanwege hogere officieren en generaals van de drie afdelingen van het leger, die de regering waarschuwen. Zij willen geen ontmanteld leger dat een marionet wordt in dienst van een ideologie van politici. Zij willen het land verdedigen als er chaos is, zoals het Syrische leger zijn volk en land verdedigt tegen  een internationaal terrorisme.

En dan deze spectaculaire omwenteling. Het ziet er naar uit dat Amerika niet verder het knechtje zal blijven dat de plannen, door Israël gemaakt om het M.O. te ontwrichten, moet uitvoeren. Amerika als de gewapende arm in dienst van Israël is voorbij.  Aldus Mark Glenn in een meesterlijke analyse (US waking up to threat of Israel, presstv.ir, 3/10/13). Een jaar lang werd de wereldopinie voorbereid op een militaire inval in Syrië, indien er chemische wapens gebruikt werden. Een onderzoekscommissie van de UNO wordt naar Damascus gestuurd. Onder hun neus wordt een vrij omvangrijke gifgasaanval uitgevoerd door rebellen met  steun van de gespecialiseerde diensten van het buitenland. Deze wordt onmiddellijk in 35 professionele video’s de wereld rondgestuurd. Israël  fabriceert een zogenaamd onderschept bericht van de Syrische regering, dat voor Amerika het ultieme bewijs van de schuld van Syrië moet leveren. En Amerika marcheert. Nog voordat de onderzoekscommissie enige waarneming heeft kunnen doen beschuldigt Obama Syrië van een aanval met chemische wapens op eigen burgerbevolking en stuurt een oorlogsvloot richting Syrië. O ja, de president herinnert zich plots zijn eed op de constitutie. Hij zal dus het Congres raadplegen. Ondertussen is er de ontmoeting van de G 20 en een vastberaden Putin kijkt Obama recht in de ogen en zegt hem: “Doe het niet mr. de president!’ De wereld begrijpt nu dat Syrië aanvallen zo veel  betekent als Rusland aanvallen. Ze weten dat de Russische beer weer vrij rondloopt en tanden heeft. Benjamin Netanyahu (“Nutty Netti”) blijft echter bezeten van een oorlog in het Midden Oosten omdat deze “voor het overleven van de Zionistische club even belangrijk is als het bloed voor vampiers”.  En plots belt Obama de nieuwe Iraanse president Rouhani op om te zeggen dat er diplomatiek tussen de twee landen misschien toch wel iets te regelen is, nadat er 34 jaar geen enkel rechtstreeks contact was. Netanyahu, de man  met honderden atoombommen (naast een massa chemische én biologische wapens!) en een apocalyptische droom om heel de regio in vuur en vlam te doen opgaan, is razend omdat  “een Amerikaans president van Afrikaanse afkomst ‘neen’ gezegd heeft op zijn Zionistische oorlogsplannen tegen Syrië, Iran en zelfs Rusland”. Netanyahu staat nu voor heel de wereld te kijk en hij heeft geen mogelijkheid meer om Amerika in te zetten voor een oorlog “in de hemel, in de hel of ergens tussenin”. Het goede is dat Amerika zich bewust wordt van het  werkelijke gevaar dat  van de Israëlische politiek uitgaat. Als het Amerika blijft opjagen zouden de VS wel eens Israël als hun volgende doelwit kunnen kiezen en voor goed een einde maken aan de Zionistische overheersing.

De gigantische gemanipuleerde mediamachine begint te sputteren.

In de westerse media verschijnen geleidelijk foto’s en verhalen over gruwelheden door de zogenaamde revolutionairen in Syrië begaan. Het doek wordt van de  façade getrokken  en het ware gelaat van de zogenaamde democratische beweging, de volksopstand, de onderlinge burgeroorlog komt te voorschijn. Beelden en nieuwsberichten die 2,5 jaar lang deskundig werden geheim gehouden komen in de openbaarheid. Ze tonen de meest onwaarschijnlijke barbaarsheden van de takfiristen, jihadisten, criminelen, psychopaten, gedrogeerde beulen, kindermoordenaars, verkrachters. De fameuze Jeanine Pirro toont op 12 september  op FoxNews voor heel Amerika overtuigend aan hoe Obama Al Qaida aan het helpen is om Syrië uit te moorden en te verwoesten.  Sindsdien spreken ze in Amerika van de “jihadisten van Obama”. Steeds meer nieuwszenders en journalisten trekken naar Damascus om Bachar al Assad te interviewen. Bovendien schijnen zelfs politici zich klaar te maken om op hun pantoffels naar de president te komen en te vragen  hoe zij kunnen helpen om de opmars van de jihadisten te stoppen. De president spreekt waardig en goed gedocumenteerd, zoals hij vanaf het begin heeft gedaan, maar nu wordt er plots naar hem geluisterd. Syrië vecht tegen een internationaal terrorisme. Er zijn hier tienduizenden strijders, waarvan 80 % verbonden met al Qaida. Ze zijn afkomstig uit niet minder dan 80 landen. De politiek van het westen geeft al tien jaar de volle steun aan al Qaida, zo maakt hij duidelijk.