24-10-2013 om 08:57 geschreven door Gust Adriaensen

23-10-2013 om 13:04 geschreven door Gust Adriaensen

22-10-2013 om 10:04 geschreven door Gust Adriaensen

In het prachtige omwalde stadje Elburg aan het Veluwsemeer, las ik op een vroeger weeshuis, gesticht in 1585, volgende tekst van Vondel:


Hier treurt het weesken met geduld
dat arm is dog sonder schult
en in zijn armoe sou vergaen
indien men weigerdt bij te staen.
So gij gesegent sijt van Godt
vertroos ons met uw overschot.

21-10-2013 om 11:45 geschreven door Gust Adriaensen

21-10-2013 om 09:29 geschreven door Gust Adriaensen

VI/61

Vrijdag 11 - vrijdag 18 oktober 2013

Een aangenaam familiebezoek zoals voorheen.

Omdat het kouder wordt moeten overal de kapotte glasramen hersteld worden. Hiervoor is op vrijdag een man gekomen uit een naburig dorp. Hij bracht meteen zijn vrouw en twee kleine kinderen mee. Man en vrouw schijnen met dit klooster van af het begin goede relaties te hebben, al heb ik hen nooit eerder ontmoet. Terwijl de man zijn werk doet, komen de vrouw en de twee kleine kinderen mee naar de eucharistie. Ze zijn christen. Op het einde van de mis komt ook de man  vragen om de hl. Communie te ontvangen. En na de mis vragen ze om  het jongetje te zegenen en te bidden om genezing want het heeft een letsel aan zijn voetje. Onze twee meisjes van 10 j doen natuurlijk niet liever dan enthousiast voor die twee kleine kinderen te zorgen. ’s Middags zitten we allen aan tafel en wordt er verteld. De ouders zeggen dat de toestand in het dorp ondertussen bijna normaal is. Ook economisch verbetert het leven. Sommige prijzen zijn nog viermaal hoger dan voor de oorlog, maar de regering neemt vele maatregelen om de bevolking tegemoet te komen. Brood en de basisvoeding is terug zoals vroeger, dus spotgoedkoop. Ook voor de kleding zijn er gunstmaatregelen zodat mensen zich kunnen bevoorraden met warme kledij. En het bezoek van deze familie geeft een  herinnering aan de vrije en hartelijke wijze waarop we voor de oorlog met de plaatselijke bevolking dagelijks konden omgaan.

Laten we hier meteen bijvoegen dat we dinsdag 15 oktober een beetje feest gevierd hebben omwille we de hl. Theresia van Avila. Ze heeft samen met st. Jan van het Kruis de Carmel hervormd en in twee decennia tijd twintig kloosters gesticht over Spanje verspreid. Het is voor ons vandaag een gewone werkdag maar ’s avonds wordt er gefeest met sketches  en dansen, waarbij de initiatiefnemers in aangepaste kledij verschijnen. De avond duurde dan ook langer dan gewoonlijk.

Een grootse en dramatische onderneming voor gans Syrie

Voor zondag 13 oktober heeft paus Franciscus in het kader van het jaar van het geloof, een “dag van Maria” uitgeroepen om de wereld nogmaals toe te wijden aan het Onbevlekt Hart van Maria. Het Mariabeeld van Fatima zal uitzonderlijk naar Rome gebracht worden.  Van mei tot oktober 1917 verscheen O.L. Vrouw in Fatima aan drie kinderen, Lucia, Francesco en Jacinta om de wereld te waarschuwen en aan te sporen tot bekering, gebed en boete. We zijn nu bijna een eeuw verder en de wereld verkeert opnieuw in een verregaande goddeloosheid, moreel verval en sociale ontwrichting.

Terwijl we ons op deze dag van Maria goed  hebben voorbereid, worden we plots gealarmeerd door de dramatische situatie van  duizenden aan de rand van Damascus die door terroristen als menselijk schild worden gebruikt en die nu van alle voorzieningen dreigen afgesloten te worden. Daarom besluiten we ons gebed uit te breiden met een nachtaanbidding, ook van zaterdag tot zondagmiddag. Ziehier een verslag van de gebeurtenissen uit eerste hand.

Zaterdag 12 oktober. Om 11.00 begeven moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel zich naar  Muadamiyet-al-Cham  aan de rand van Damascus, samen met een hulpploeg van de Rode Halve Maan, de minister van sociale zaken, mevr. Kinda al-Chammat en het leger.  Boven de bogen die toegang geven tot de stad hebben 12 scherpschutters post gevat. Moeder Agnes-Mariam neemt resoluut een witte vlag en stapt samen met zr. Carmel naar een veertigtal  leiders van de gewapende groepen  die  hier duizenden mensen als menselijk schild hebben gegijzeld om het leger te beletten op te treden en ze  dreigen er nu mee de   bevolking van alle hulp af te snijden. Er ontstaat een  onbeschrijfelijk tumult,  er wordt geschoten en een  roept: “Hier komt ge niet meer levend uit”. Moeder Agnes-Mariam zegt tot zr. Carmel: “Laten we bidden” en ze beginnen de naam van Jezus aan te roepen.  Plots wordt het stil  en kan er gepraat worden en  onderhandeld over de vrijlating. Pas om 16.00 u worden de mensen vrij gelaten, sommigen zijn verstijfd van de schrikt, de kinderen zijn erg verzwakt. Soldaten kussen oudere mensen uit eerbied op hun voorhoofd. Mensen omhelzen moeder Agnes-Mariam. De meest verzwakten worden naar ambulances gebracht, de anderen stappen in autobussen. Ze worden naar een school in Damascus gebracht waar gouverneur Hussein Khallouf voor de nodige verzorging en hulp zorgt. Ze zijn ook hun identiteitskaarten kwijt. 2000 personen zijn bevrijd. Morgen moeten er nog 1500 bevrijd worden en een groep van 80 gekidnapte  soldaten. Verder moet er onderhandeld worden met hen  die de wapens willen neerleggen.  De terroristen houden evenwel twee personen gegijzeld. Op de terugweg zijn er nog allerlei wegversperringen vanwege het nationale leger, vanwege het vrije leger en vanwege terroristen. Daar worden nog eens 12 personen in gijzeling genomen waarvoor weer nieuwe onderhandelingen nodig zijn voordat ze vrij komen.

Zondag 13 oktober. Vandaag zijn nog eens 1500 mensen bevrijd, wat rechtstreeks op tv getoond werd. We zien erg emotionele beelden.  In de berichtgeving wordt vermeldt dat Fadia Laham (= moeder Agnes-Mariam) de algemene coordinatie had. Ze rekent er op dat Muadamiyet-al-Cham een voorbeeld wordt van  onderlinge vredesregelingen die voor heel Syrië kunnen gelden.

Maandag  14 oktober.  Grote moeilijkheden.  Deze operaties zijn vol risico’s die niet iedereen wil nemen. Er komen ook misverstanden met de minister. Ondertussen blijft het vragen regenen van hen  die gegijzeld zijn om hen ter hulp te komen. In deze streek zijn massaslachtingen gebeurd, waaraan Fransen hebben deelgenomen en die als slecht voorbeeld hebben gediend voor andere streken in Syrië. Hier zijn de meest fanatieke terroristen actief. Toch zijn er ook terroristen die wenend naar moeder Agnes-Mariam komen en zeggen dat ze zich aangesproken en erkend voelen.

Dinsdag  15 oktober. De toestand verbetert en er is vooruitzicht op een bevrijding. De minister geeft haar volle steun aan moeder Agnes-Mariam en zegt zelfs dat de Syrische regering haar wil onderscheiden met de medaille van  “Vrouw van de Vrede”.

Woensdag 16 oktober. Er staan 35 autobussen, tien ambulances en een dertigtal vrijwilligers klaar om tussen de 1000 en 2000 mensen te evacueren.  Moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel gaan  op weg en  zijn al onder de bogen gestapt die toegang geven tot de stad,  wanneer 200 meter verder een bom valt en verschillende kinderen verwondt. Het leger doet iedereen terugkeren.  De autobussen en ambulances vertrekken. Er vallen meerdere obussen.  Het was een valstrik van de terroristen die wilden infiltreren om de aanwezige generaals te doden.  Het leger was evenwel op de hoogte en voorbereid. De vrijlating ging echter niet door.  Moeder Agnes-Mariam blijft in contact met de terroristen om te onderhandelen over een overgave. Syrische strijders die hun wapens neerleggen en zich overgeven krijgen een vrijgeleide en mogen naar hun familie terugkeren.

Syrië op weg naar zijn bevrijding

Omdat een buitenlandse militaire inval onmogelijk is, trachten  voorlopig tienduizenden nog het land verder uit te moorden en te verwoesten. Toch wordt  het voor vriend en vijand steeds duidelijker dat het Syrische volk en leger de strijd tegen zijn samenzweerders aan het winnen is, zoals de minister van defensie Fadh Jassem al-Freij het zei. Er is reden om de  soldaten te danken en te eren om hun moed. Dit gebeurt ook op verschillende plaatsen. We zijn bevriend met enkele jongeren die als gewone miliciens hun legerdienst doen en regelmatig moeten meemaken dat een van hun makkers is omgekomen.Ook voor de gewone miliciens is hun legerdienst nu een grote opoffering. Inmiddels wordt ieder feest als gelegenheid aangegrepen om massaal Arabische zoetigheden te bakken en uit te delen aan de behoeftige gezinnen en kinderen. De Syrische bevolking wordt uitgenodigd zoveel mogelijk terug te keren en op alle niveaus worden er inspanningen gedaan om het lijden van de bevolking te verzachten.

Syrië heeft vroeger zijn onafhankelijkheid bewaard tegenover het westers imperialisme en zovele zinloze internationale verplichtingen afgewezen, door de ‘nieuwe wereldorde’ uitgevonden en opgelegd, om uiteindelijk de soevereiniteit van het land te ondermijnen. Syrië is daar nooit ingetrapt: milieubelasting, taxen op iedere vorm van arbeid en productie, op iedere vorm van energie… Al lieten de persoonlijke vrijheden op politiek vlak voor de oorlog heel wat te wensen over, het leven was erg goedkoop, erg veilig en harmonieus. De vrijheid en gastvrijheiddie wij hier voor de oorlog hebben genoten, is al vele decennia in geen enkel westers land meer denkbaar. Alles wijst er op dat het land geleidelijk  zal herrijzen. Het belang hiervan mogen we vergelijken met het belang van de bevrijding van het joodse volk uit Egypte. In het midden van de 13^e eeuw voor onze tijdrekening heeft Mozes het volk van Israël uit de slavernij van Egypte weggeleid om het na een lange tocht doorheen de woestijn als “Gods Volk” naar het beloofde land te brengen. Deze uittocht  werd de belangrijkste gebeurtenis uit de geschiedenis van Israël en tevens het oerbeeld van iedere bevrijding. Jezus Christus, de Messias van Israël, Zoon van God en Redder van de wereld heeft als de nieuwe en definitieve Mozes deze bevrijding in haar diepste betekenis vervuld door zijn kruisdood en verrijzenis. Dat is althans ons geloof. En wij geloven en vertrouwen dat Hij ook nu de uiteindelijke Bevrijder wil zijn van Syrië.

19-10-2013 om 08:49 geschreven door Gust Adriaensen

In de Leuvense universiteitsbibliotheek liep rector Rik Torfs peinzend langs de prachtige portretten die Anne van Herreweghen van professoren maakte. Enkele reeds gestorven collega’s, vele nog levende. Ze zien er plotseling allemaal erg verstandig uit, een niet geringe verdienste van de kunstenares. De rondgang verleidde de aimabele rector tot diepzinnige beschouwingen over de relatie tussen kunst en onsterfelijkheid en schonk hem inspiratie voor zijn maandagse column in De Standaard.

Dat stukje is bijna altijd lezenswaard. Ook nu weer. Het roept vaak vragen op. Wat een heerlijke intellectuele sensatie is. Vragen omtrent Torfs. Want hoe mysterieus hij zich ook presenteert, hoe gelaagd zijn taal dikwijls is, toch geeft Rik zich bloot precies door wat hij niet schrijft, precies door de vraagtekens die zich in het hoofd van de geboeide lezer nestelen.

Deze bijvoorbeeld. Heeft Anne van Herreweghen ook Torfs geportretteerd? Indien niet, ervoer de rector dat gebrek aan belangstelling dan als een affront? Zo ja, behoorde zijn portret dan tot de selectie die goed genoeg werd bevonden om deel uit te maken van de tento? En als Torfs’ prachtig portret er hangt, ziet hij er dan plotseling heel erg verstandig uit, een niet geringe, wat zeg ik, een uitzonderlijke prestatie van de kunstenares?

Stond ook Rik bij de opening van de expositie voor zijn eigen portret en keek hij? Gold ook voor hem dat het niet zeker was dat hij als kijker echter was dan zijn afbeelding?

Want hoe heeft de kunstenares hem afgebeeld? Als de potsenmaker in een of andere tv-quiz? Als de diepgravende interviewer? Als de strijdvaardige verdediger van zijn Katholieke Universiteit?

En was degene die stilstond en zijn eigen portret bekeek, niet de rector geworden kerkjurist, er lichtjes vermoeid uitziend in zijn mondhoeken en oogleden? Was hij niet de melancholieke, milde  ironicus, die zich gaande de jaren scherper en scherper bewust was geworden van de vergeefsheid en de futiliteit van zijn menselijk streven naar bekendheid, beroemdheid en onsterfelijkheid?

Ja, het stond na deze overpeinzingen voor mij vast: kijker Torfs was echter dan zijn afbeelding.

14-10-2013 om 11:53 geschreven door Gust Adriaensen

11-10-2013 om 08:54 geschreven door Gust Adriaensen

VI/60

Vrijdag 4 - vrijdag 11  oktober 2013

Christenen zonder grenzen…

Ware christenen hebben een hart voor gans de mensenfamilie. Thérèse van Lisieux heeft nooit een stap buiten haar klooster gezet en werd toch patrones van de missies omdat ze in haar hart heel de wereld omarmde. Een driedaagse internationale ontmoeting te Rome herdacht de 50^e verjaardag van de encycliek Pacem in Terris, waarin paus Johannes 23  voor het eerst met open blik pleitte voor een wereldvrede op grond van vier principes: waarheid, rechtvaardigheid, solidariteit en vrijheid. Nu zegt kardinaal Jean-Louis Tauran dat de christelijke gemeenschap wereldwijd  het meest vervolgd  wordt. Hij noemde het getal van 100 tot 150 miljoen christenen, vervolgd omwille van hun geloof. Ook in Syrië, eens het model van verdraagzaamheid en godsdienstvrijheid, gaan moorden op christenen verder. In Al-Tabqah werd de christen Ninar  Odisho op 23 sept. samen met enkele moslimvrienden aangehouden. Zijn vrienden werden vrijgelaten en hij werd dood geslagen. Denken we aan de recente aanval van al-Nousra strijders tegen Maaloula, een parel onder de christelijke dorpen in Syrië, waar nog de taal van Jezus leeft. Moslimlanden over heel de wereld aarzelen niet om harde eisen te stellen die de islam moeten respecteren. Omgekeerd komt er vanuit het christelijk westen nauwelijks enige aandacht en nog minder daadwerkelijke steun voor de vervolging van christenen.

Tijdens de voorbije vastenperiode hebben een parochie in de buurt van Parijs en onze gemeenschap een soort “geestelijke verbroedering” gesloten, wat verrijkend was voor beiden. Nu stelt die dynamische pastoor met zijn parochieploeg voor om iets gelijkaardigs te doen voor de advent, die nu op 1 december begint.  De zuster die hier de meeste iconen schildert zal vier iconen bezorgen met telkens een meditatieve uitleg er bij, voor de vier weken van de advent. Vanuit onze gemeenschap worden enkele getuigenissen gegeven als antwoord op de vraag: “Hoe beleef ik in deze omstandigheden de Advent?” Ook de kinderen zullen een getuigenis geven. Hierbij worden twee bijzondere intenties gevoegd. De parochie zal van haar kant bijzondere intenties geven waarvoor wij zullen bidden. Met dit materiaal wordt een mapje gemaakt dat aan alle gezinnen van de parochie bezorgd wordt. Ziedaar een “parochie zonder grenzen”, helemaal in de geest van onze huidige paus.

En om niet te vergeten dat we hier zijn om, naast het priester zijn in deze gemeenschap, te zorgen voor een goede priesteropleiding, hebben we het tweede jaar theologie ingezet voor de twee kandidaat priesters. In het begin van de oorlog waren we nog met vijf en we houden goed contact met hen die onder de toenemende dreigingen een veiliger oord zochten. Ondertussen doen we voor twee kandidaten verder met onze opleiding, getekend door oorlog in  de universiteit van de woestijn.

De dag van de granaatappel, de ‘roemaan’.

Er zijn slechts een paar tientallen granaatappelbomen, maar die leveren toch nog een aanzienlijke oogst op. Deze grote ronde bollen met een uitstulping worden doorgesneden, met een stokje of een houten pollepel worden er de roze pitten uitgeklopt. De pitten worden door een machine gedaan (dat twee jaar geleden dank zij Belgische vrienden kon aangekocht worden) en het sap wordt gekookt. Daarna wordt dit sap in flessen gedaan om overvloedig gebruikt te worden bij gerechten, als een soort zuurzoete wijnazijn. Een deel van de oogst met de meest zoete pitten,  wordt bewaard om als nagerecht gegeten te worden in de koude wintermaanden. Met man en macht werd zaterdag deze oogst verwerkt en op het einde van de dag was alles netjes opgeruimd.

Afwisseling op zijn zondags

Op zondagmorgen (10.30 u!) beginnen de fraters opnieuw met een ontbijt in de binnentuin, waar we normaal nog niet in komen. Onze Libanese medebroeder maakt van alles en nog wat klaar. En tijdens het middageten in de refter genieten we nog eens van de beelden uit Rome met paus Franciscus, die blijkbaar steeds meer volk naar het St. Pietersplein weet te lokken. Deze man begint aan een grondige Kerkvernieuwing. De tijd is er ook  rijp voor. Het lijkt er op dat hij er alles aan zal doen om de christenen ‘uit hun hokje’ te krijgen om onbevangen contact te zoeken met armen, uitgestotenen, andersdenkenden. Neen, zelf draagt hij geen witte, rode of extravagante schoenen, want zijn zwarte zijn nog niet versleten. En uit een interview met Eugenio Scalfari, de oude rakker van de Italiaanse communistische partij, blijkt dat hij zich echt interesseert aan het ‘geloof’ van deze man die zich atheïst noemt, God zij dank, zonder agressiviteit. Deze zondagavond, nadat we nog eens een uur gezamenlijke aanbidding voor de vrede hebben gehouden genieten we nogmaals van een deugdelijke ontspanningsfilm, zelfs geschikt voor de baby Fadia.

7 oktober: O.L. Vrouw van de overwinning.

Vandaag gedenken we de zeeslag in de golf van Lepanto op 7 oktober 1571. De Turken waren hun Ottomaanse Rijk fameus aan het uitbreiden, gebruik makend van de grote verdeeldheid onder de christenen omwille van het protestantisme. In september 1570 wist sultan Selim het eiland Cyprus praktisch te veroveren. Paus Pius V (1566-1572) bezat echter het juiste inzicht en de moed om te reageren. Hij alarmeerde de christelijke leiders maar de meesten wilden er niet op ingaan uit schrik voor de moordtroepen van de Turken. Spanje en de republiek van Venetië wilden de oproep van de paus wel beantwoorden. Om alle verdeeldheid te vermeiden benoemde Pius V Don Juan, zoon van Karel V als opperbevelhebber  van deze vloot uit drie delen: de pauselijke, de Spaanse en de Venetiaanse schepen. Met de  banier van Christus en het Kruis zond hij hen in zee: “Ga de vijand bestrijden in naam van Christus en ge zult overwinnen!”  Tegelijk riep hij heel de christenheid op om te bidden voor de overwinning. Over heel de wereld begonnen vooral de broederschappen van Onze Lieve Vrouw vurig de rozenkrans te bidden. De paus zelf was een dominicaan (daarom zijn de pausen sindsdien in het wit gekleed!) met een voorliefde voor het rozenkransgebed. In augustus 1571 hebben de Turken het eiland Cyprus helemaal veroverd, de christenen gevangen genomen en de kathedraal tot een moskee omgevormd. Zij zien hun overheersing over Europa al nabij. Op 15 september 1571 vertrokken 200 galeiboten uit de haven van Messina in  Sicilië, de 300 galeiboten van de Turken tegemoet, die beschouwd werd als een onoverwinnelijke vloot. In de morgen van 7 oktober 1571 vond de zeeslag plaats in de golf van Lepanto. Alle boten hadden een banier met het kruis en voor de aanvang van de strijd knielden allen neer, van de admiraal tot de eenvoudigste soldaat. De Turken zijn verrast en overdonderd. Op de geënterde schepen van de Turken worden onmiddellijk de galeislaven, de roeiers van hun ketenen bevrijd, die  zich enthousiast scharen aan de kant van de pauselijke troepen.  130 Turkse boten  worden  gekaapt, 90 zinken en 30.000 Turken vinden de dood tegen 8.000 christenen. Omdat de wereld wel over het visnet beschikte maar nog niet over het internet kwam het officiële bericht van de overwinning de paus pas op het einde van de maand ter ore. Toch had hij op die 7 oktober al een sterke overtuiging. Hij onderbrak een vergadering, opende het raam en zei: ”Laten we God danken want ons leger behaalt de overwinning.” Later voegde hij aan de litanie van O.L. Vrouw deze aanroeping toe: “Hulp van de  christenen, bid voor ons” en voor 7 oktober stelde hij het feest in van “O.L. Vrouw van de overwinning”.  Zijn opvolger Gregorius XIII veranderde de naam in het feest van “O.L. Vrouw van de rozenkrans” en Clemens XI  breidde het feest uit over heel de Kerk.

In de kerkgeschiedenis kennen we niet vele “politieke acties, ingegeven door de heilige Geest.”  De tijd van de kruistochten bood wellicht een bijzondere kans voor een ontmoeting tussen christendom en islam, maar het was geen gelukkige confrontatie. In de Latijnse liturgie wordt voorzichtigheidshalve op 7 oktober de nadruk gelegd op de mysteries van de rozenkrans. Mijn ervaring in deze vreselijke oorlog tegen Syrië doet mij evenwel de oorspronkelijke betekenis van dit feest herontdekken, zoals we op die wijze ook al de werkelijke betekenis van Jeanne d’Arc mochten inzien. Af en toe zijn er in de wereld en in de Kerk  leiders nodig die het juiste inzicht en de moed  hebben om daadkrachtig te handelen met verstrekkende gevolgen, ook op politiek vlak. In die zin vierden we dit feest ter ere van O. L. Vrouw ‘hulp der christenen’ met een bijzonder gebed voor president Bachar al-Assad, de Syrische regering en het Syrische volk, alsook voor president Vladimir Putin. Al werden ze tot heden door het westen en hun bondgenoten (de Turken op kop) verguisd, hun inzet zal weldra profetisch blijken te zijn voor heel de mensenfamilie. En gedurende drie dagen zullen we plechtig samen de rozenkrans bidden, elke dag een rozenhoedje.

Een groeiende bewustwording.

In verschillende   landen groeit er een bewustwording. Kemal Kilicdaroglu, voorzitter van de Turkse republikeinse volkspartij zegt onomwonden dat Turkije  een land is dat terrorisme uitvoert. Moncef Marzonki, de Tunesisch president, zegt dat er tussen de 5 à 800 jongeren uit zijn land naar Syrië trekken om er te vechten. En dan vergeet hij nog de meisjes en vrouwen te vermelden die naar hier gestuurd worden om de terroristen te plezieren  en aan te moedigen. En in Frankrijk is er het merkwaardige manifest van de “Sentinelles de l’Agora”, vanwege hogere officieren en generaals van de drie afdelingen van het leger, die de regering waarschuwen. Zij willen geen ontmanteld leger dat een marionet wordt in dienst van een ideologie van politici. Zij willen het land verdedigen als er chaos is, zoals het Syrische leger zijn volk en land verdedigt tegen  een internationaal terrorisme.

En dan deze spectaculaire omwenteling. Het ziet er naar uit dat Amerika niet verder het knechtje zal blijven dat de plannen, door Israël gemaakt om het M.O. te ontwrichten, moet uitvoeren. Amerika als de gewapende arm in dienst van Israël is voorbij.  Aldus Mark Glenn in een meesterlijke analyse (US waking up to threat of Israel, presstv.ir, 3/10/13). Een jaar lang werd de wereldopinie voorbereid op een militaire inval in Syrië, indien er chemische wapens gebruikt werden. Een onderzoekscommissie van de UNO wordt naar Damascus gestuurd. Onder hun neus wordt een vrij omvangrijke gifgasaanval uitgevoerd door rebellen met  steun van de gespecialiseerde diensten van het buitenland. Deze wordt onmiddellijk in 35 professionele video’s de wereld rondgestuurd. Israël  fabriceert een zogenaamd onderschept bericht van de Syrische regering, dat voor Amerika het ultieme bewijs van de schuld van Syrië moet leveren. En Amerika marcheert. Nog voordat de onderzoekscommissie enige waarneming heeft kunnen doen beschuldigt Obama Syrië van een aanval met chemische wapens op eigen burgerbevolking en stuurt een oorlogsvloot richting Syrië. O ja, de president herinnert zich plots zijn eed op de constitutie. Hij zal dus het Congres raadplegen. Ondertussen is er de ontmoeting van de G 20 en een vastberaden Putin kijkt Obama recht in de ogen en zegt hem: “Doe het niet mr. de president!’ De wereld begrijpt nu dat Syrië aanvallen zo veel  betekent als Rusland aanvallen. Ze weten dat de Russische beer weer vrij rondloopt en tanden heeft. Benjamin Netanyahu (“Nutty Netti”) blijft echter bezeten van een oorlog in het Midden Oosten omdat deze “voor het overleven van de Zionistische club even belangrijk is als het bloed voor vampiers”.  En plots belt Obama de nieuwe Iraanse president Rouhani op om te zeggen dat er diplomatiek tussen de twee landen misschien toch wel iets te regelen is, nadat er 34 jaar geen enkel rechtstreeks contact was. Netanyahu, de man  met honderden atoombommen (naast een massa chemische én biologische wapens!) en een apocalyptische droom om heel de regio in vuur en vlam te doen opgaan, is razend omdat  “een Amerikaans president van Afrikaanse afkomst ‘neen’ gezegd heeft op zijn Zionistische oorlogsplannen tegen Syrië, Iran en zelfs Rusland”. Netanyahu staat nu voor heel de wereld te kijk en hij heeft geen mogelijkheid meer om Amerika in te zetten voor een oorlog “in de hemel, in de hel of ergens tussenin”. Het goede is dat Amerika zich bewust wordt van het  werkelijke gevaar dat  van de Israëlische politiek uitgaat. Als het Amerika blijft opjagen zouden de VS wel eens Israël als hun volgende doelwit kunnen kiezen en voor goed een einde maken aan de Zionistische overheersing.

De gigantische gemanipuleerde mediamachine begint te sputteren.

In de westerse media verschijnen geleidelijk foto’s en verhalen over gruwelheden door de zogenaamde revolutionairen in Syrië begaan. Het doek wordt van de  façade getrokken  en het ware gelaat van de zogenaamde democratische beweging, de volksopstand, de onderlinge burgeroorlog komt te voorschijn. Beelden en nieuwsberichten die 2,5 jaar lang deskundig werden geheim gehouden komen in de openbaarheid. Ze tonen de meest onwaarschijnlijke barbaarsheden van de takfiristen, jihadisten, criminelen, psychopaten, gedrogeerde beulen, kindermoordenaars, verkrachters. De fameuze Jeanine Pirro toont op 12 september  op FoxNews voor heel Amerika overtuigend aan hoe Obama Al Qaida aan het helpen is om Syrië uit te moorden en te verwoesten.  Sindsdien spreken ze in Amerika van de “jihadisten van Obama”. Steeds meer nieuwszenders en journalisten trekken naar Damascus om Bachar al Assad te interviewen. Bovendien schijnen zelfs politici zich klaar te maken om op hun pantoffels naar de president te komen en te vragen  hoe zij kunnen helpen om de opmars van de jihadisten te stoppen. De president spreekt waardig en goed gedocumenteerd, zoals hij vanaf het begin heeft gedaan, maar nu wordt er plots naar hem geluisterd. Syrië vecht tegen een internationaal terrorisme. Er zijn hier tienduizenden strijders, waarvan 80 % verbonden met al Qaida. Ze zijn afkomstig uit niet minder dan 80 landen. De politiek van het westen geeft al tien jaar de volle steun aan al Qaida, zo maakt hij duidelijk.

De gifgasaanval in Ghouta was bedoeld om als voorwendsel te dienen voor een massale militaire inval in Syrië. Dit is mislukt. De vernietiging van de chemische wapens kwam er voor in de plaats. Niettemin moeten alle mysteries rond die vrij omvangrijke en gruwelijke slachting in het licht komen. Indien de onderzoekscommissie van de UNO geen rapport kan of wil maken dat onpartijdig is zal Rusland dit doen. Het is onaanvaardbaar dat zulk een menige mensen en kinderen op die wijze worden misbruikt en afgemaakt, terwijl de schuldigen in stilte zouden verdwijnen. Verder is de vernietiging van de chemische wapens in Syrië voor Rusland en anderen nu een gelegenheid om te eisen dat alle chemische wapens wereldwijd onder internationale controle worden geregistreerd en vernietigd.

Syrië is plots in onze Vlaamse nieuwsberichten totaal afwezig, terwijl er nu juist zoveel nieuws is. Onze zelfverklaarde Midden Oosten specialisten die “de ontwikkelingen in Syrië op de voet volgen” hebben tot heden slaafs het voorgeschreven draaiboek afgelezen en beginnen te vermoeden dat de werkelijkheid precies tegenovergesteld is. Zijn ze van ontgoocheling in hun zetel in slaap gevallen? Wat zou het een weldaad zijn indien een van hen nu de moed zou kunnen opbrengen om te spreken en te zeggen: mensen, we hebben ons laten misleiden door een gigantische, gemanipuleerde mediamachine op een wijze die we ons voorheen niet konden voorstellen.  Ik stel voor om zulk een man de prijs te geven van de beste journalist van de laatste 2,5 jaar!

11-10-2013 om 08:31 geschreven door Gust Adriaensen

10-10-2013 om 08:17 geschreven door Gust Adriaensen

10-10-2013 om 07:17 geschreven door Gust Adriaensen

09-10-2013 om 08:00 geschreven door Gust Adriaensen

08-10-2013 om 18:59 geschreven door Gust Adriaensen

05-10-2013 om 09:59 geschreven door Gust Adriaensen

05-10-2013 om 09:04 geschreven door Gust Adriaensen

VI/59

Van vrijdag 27 september - vrijdag 4 oktober 2013

Extra gebed … totdat er vrede is in Syrië.

We hebben een min of meer vast ritme gevonden met elke dag vrije doorlopende aanbidding. Op donderdagavond wordt er nachtaanbidding gehouden van 21.00 u tot vrijdagmiddag. Deze zondag had de priester van het dorp beloofd te komen voor de byzantijnse zondagsviering (na vele maanden), maar om één uur was hij er nog niet, zodat we dan toch maar de Latijnse eucharistie vierden. Later melde hij dat hij een uur gewacht heeft op een taxi, die dan liet weten dat hij geen benzine had. ’s Avonds hebben we nog eens met allen genoten van een ontspanningsfilm.

Maandag hebben we het feest gevierd van de heilige Thérèse van Lisieux.

Ze is  hier echt geliefd. We hebben de dag dan ook als een zondag beleefd met de eucharistie op de middag,  lang tafelen, in de late namiddag een uur gezamenlijke aanbidding waarbij groot en klein liederen zong in eigen taal. En ’s avonds werd nagenoeg heel het leven van de kleine heilige Térèse in toneel uitgebeeld, tot en met haar bezoek aan de paus.  Met een norbertijner toog en nog enkele extra attributen was het allemaal net echt.  Ook de baby Fadia kon er van genieten, al verhuizend van de ene persoon naar de andere. De spelers hadden zelfs voor iedereen een klein cadeautje vanwege Thérèse voorzien. En voor de twee tienjarige meisjes hadden de zusters een volwaardig habijt gemaakt met alles er op en er aan. Natuurlijk wilden de kinderen deze outfit ook de volgende dagen dragen en tijdens de eucharistie in de kerk mét zwarte kap.

Tot heden zijn we nog veilig en ongedeerd.

Wel worden de meest strikte veiligheidsregels onderhouden, dag én nacht. Hoe we dat doen zullen we na de oorlog wel vertellen. We worden nog steeds  omringd door vele en zwaar bewapende bebaarde geburen en kunnen  dus niet voorzichtig genoeg zijn. Het is soms echt beangstigend. Zowel het dorp aan de ene kant als het Anti Libanongebergte aan de andere kant zit vol. Zo  wordt er af en toe flink gevochten zowel rechts als links naast het klooster.  Dan davert de grond en trilt de lucht. Meer hinder hebben we voorlopig niet. We verwachten dat onze streek zowat de laatste zal zijn die grondig gezuiverd zal worden.

De oogst.

Kersen, appelen, peren, abrikozen, druiven, vijgen, perziken  … zijn al lang binnen. Tomaten, aubergines,  courgetten … verminderen.  De granaatappels beginnen rijp te worden. Nu komt de grote oogst van de amandelen en olijven. Er worden nog wel enkele groenten als een soort sla geteeld. Ondertussen  zitten we met de veldvruchten aan de ajuinen. Er ligt een flinke hoeveelheid te drogen onder de galerij van de grote koer. Er zijn twee soorten: purperrode  en spierwitte ajuinen. Een lange tijd hadden we geen ajuinen, het was om te wenen en nu we ajuinen pellen en klaarmaken moeten we er van wenen.

Eensgezindheid over vernietiging van Syrische chemische wapens?

Syrië heeft het verdrag van de OPCW getekend (Organisation for Prohibition of Chemical Weapons) en de resolutie 2118 werd eensgezind aangenomen. Automatische sancties bij niet nauwkeurige naleving werden afgewezen. Rusland heeft in de rand van de 68^e Algemene Vergadering van de UNO wel laten verstaan dat deze resolutie nu ook telt voor de oppositie (die de eigenlijke gifgasaanvallen in Syrië tot heden heeft uitgevoerd). En Syrië maakt duidelijk dat nu Israël over de brug moet komen met zijn massavernietigingswapens (chemische,  biologische én nucleaire!)  S. Lavrov zegt dat een crisis opgelost moet worden met “beschaafde” politieke en diplomatieke middelen. Dat is, voor wie het niet verstaat, het tegendeel van wat uit het westen komt: uit puur eigenbelang wordt een staatshoofd eerst als duivel afgeschilderd en dan trachten ze hem uit te schakelen. Minister Wallid al-Moallem zegt dat Syrië klaar is voor Genève 2, voor een open dialoog, niet om de macht over te dragen aan gelijk wie.  Hopelijk komt het westen zijn beloften na en zorgt het dat “de oppositie” ook echt deelneemt. Ambassadeur al-Jaafari veegt ondertussen de Franse minister de mantel uit omdat hij in de gebouwen van de UNO een vergadering belegt met de oppositie om het geweld in Syrië aan te moedigen in plaats van een diplomatieke oplossing te steunen. Frankrijk schijnt af en toe graag een buitenbeentje te zijn.  Ze hebben zelfs een bisschop die in zijn oordeel over Syrië de trappers kwijt is (die van Angoulème). Van de situatie in Syrië kent hij niets. Het volk,  de christenen, bisschoppen en patriarchen hier interesseren hem niet, hij gelooft blindelings de drogredenen van het westen en wil een militaire interventie. Een bisschop is aangesteld om leiding te geven aan “het volk Gods onderweg”, niet om “het volk Gods op hol” te brengen.

Een ‘nieuw Midden Oosten’, bedoeld om uiteen te spatten in etnische groepen die elkaar blijven bestrijden.