'420.000 van de 2,2 miljoen Belgische -18-jarigen groeien op in een arm gezin. Vooral in Wallonië en Brussel, maar ook in Vlaanderen zou het beter kunnen', schrijven de kranten.
Hoerakreetjes worden nog net niet geslaakt, omdat Vlaanderen het met 10% 'veel beter doet' dan Wallonië. Maar triomfalisme klinkt onmiskenbaar door.
Misplaatst hoe dan ook. Het is een hemeltergende schande dat er zovele kinderen in armoede opgroeien, dat er zoveel armoede is, tout court! En dat anderzijds onze samenleving gekenmerkt wordt door mateloze rijkdom en verspilling !
13-06-2014 om 12:08
geschreven door Gust Adriaensen
12-06-2014
Een gulzig en vervuilend volkje
Ecologische voetafdruk van Vlaming veel groter dan die van Waal
De Vlaming heeft een gemiddelde ecologische voetafdruk van 9 hectare, veel meer dan de zes hectare van de Waal. Dat blijkt uit een tweede berekening van onze ecologische voetafdruk. We zijn bovendien een pak gulziger dan onze buurlanden.
In 2010 berekende de milieuorganisatie Ecolife voor het eerst de ecologische voetafdruk van de Vlaming. Dat is de bruikbare oppervlakte die nodig is om te voorzien in de behoeften van een persoon. Dat was toen gemiddeld 6,3 hectare.
Dit jaar deed Ecolife, op vraag van de Vlaamse overheid, die studie nog eens over. Wat blijkt? Onze ecologische voetafdruk bedraagt geen 6,3 hectare maar ligt rond de 9 hectare, 40 procent meer dus. Volgens Ecolife, dat samenwerkt met het netwerk Global Footprint Network, komt dat omdat de berekeningswijzen steeds verfijnder worden – en zo steeds beter de werkelijkheid benaderen.
Ter vergelijking: de Walen hebben rond de 6 hectare per persoon nodig. Het gemiddelde voor heel België is 7,6 hectare. De capaciteit voor de hele wereldbevolking wordt geraamd op 1,8 hectare. Vertaald: als iedereen zou consumeren als de Vlaming, dan zouden er meer dan vijf aardbollen nodig zijn (in plaats van drie, zoals eerst gedacht).
België ( dus vooral Vlaanderen) doet het ook veel slechter dan zijn directe buurlanden. Fransen hebben een ecologische voetafdruk van 5,2 hectare, Duitsers van 6,1 hectare, Nederlanders van 6,7 hectare en Britten van 5,9 hectare. Dat komt onder meer omdat onze gebouwen gemiddeld ouder zijn en dat we alleen in onze auto naar het werk rijden. We eten ook anders. Zo consumeren we veel plantaardige olieën en eten we veel vis met een hoge ecologische voetafdruk.
(De Standaard, 12 juni 2014)
12-06-2014 om 07:49
geschreven door Gust Adriaensen
11-06-2014
Superdoktoor Michel D'Hooghe
Michel D'Hooghe, de ex-voorzitter van Club Brugge, is arts van opleiding, baron en voorzitter van de medische commissie FIFA.
In een interviewtje in De Standaard van 11 juni zegt hij woordelijk:
'Sinds Nieuwjaar heb ik geen tien nachten mijn bed gezien.'
Even narekenen. Tot vandaag, 11 juni zijn er in het gezegende jaar des Heren en der Rode Duivels, 2014, exact 161 nachten verlopen. Dokter D'Hooghe heeft van die 161 nachten, geen tien, laten we het dan zo royaal mogelijk op 'negen' houden, zijn bed gezien. De voorzitter van de medische commissie FIFA heeft dus 152 nachten zijn bed niet opgezocht. Een min of meer normale mens leidt daaruit af dat de heer D'Hooghe 152 nachten niet of amper geslapen heeft.
Amai, amai, amai, da's straffe toebak. En zeker voor een doktoor.
Wat doet dat allemaal met lijf en koppie van iemand, zelfs van een doctor in de geneeskunde. Wie kan ons dat vertellen. Een arts kan dat waarschijnlijk. Een ervaringsdeskundige wellicht. D' Hooghe zeer zeker: arts én ervaringsdeskundige.
En vaders en moeders, grootouders en voorouders, altijd maar hun kroost inpeperen dat een goede nachtrust allernoodzakelijkst is, het fundament van een gezonde geest in een gezond lichaam. Ouderwets gezeur ja.
D'Hooghe is de man die het gemaakt heeft en nog maakt, zonder slaap! Niet voor niks is deze uitzonderlijke arts voorzitter van de Medische Commissie van de FIFA!!
11-06-2014 om 15:03
geschreven door Gust Adriaensen
10-06-2014
Boudry en de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'
Wetenschapsfilosoof Maarten Boudry vindt het betoog van Rik Torfs wansmakelijk omdat Boudry van mening is dat Torfs de dodende diaken afschildert als 'de overtreffende stap van de progressieve euthanasiewet'. Volgens Boudry schrijft Torfs het volgende : 'Eerst richten mensen hun eigen levenseinde in, maar voor je het weet beschikken ze ook over het leven van anderen. De grens is dun, de helling glad'. En Boudry evalueert: 'Dat is de wereld op zijn kop. De liberale euthanasiewetgeving steunt op de onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'.
Dat wetenschapsfilosoof Boudry helemaal geen verband wil zien tussen euthanasiewetgeving en de trend om ook te beschikken over het leven van anderen, dat hij in de evolutie van de wetgeving en eisen daaromtrent, helemaal geen 'hellend vlak' ontwaart, en dat hij fananieker en fundamentalistischer dan de gelovigen, inclusief Torfs, de 'zelfbeschikking' een 'onwankelbare sokkel' noemt, is natuurlijk zijn goeie recht. Maar een en ander roept toch vragen op omtrent het wetenschappelijke en filosofische inzicht van wetenschapsfilosoof Boudry.
Want hoe is het te verklaren dat mensen als Boudry de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking' bijna uitsluitend van stal halen in het debat omtrent leven en dood? Waarom accepteren zij klaarblijkelijk de aantasting en/of de vernietiging van het zelfbeschikkingsrecht, of zwijgen ze als vermoord, wanneer het gaat om beteugelende wetten allerhande, de vrijheidberovende en dirigerende impact van economie en reclame, de schaamteloze exploitatie en meedogenloze repressie van miljoenen mensen, de discriminatie en het racisme in hun eigen omgeving?
En vertrekken de pleitbezorgers van steeds maar uitbreiding van de euthanasiewetgeving (het 'hellend vlak', weet je wel) in de richting van leeftijdsverlaging en wilsonbekwamen, niet, zoals Boudry schrijft, 'vanuit de aanmatigende gedachte dat de ene mens over het leven en de dood van een ander kan beschikken'?
Hoe dan ook, ik herhaal wat de slotgedachte was in mijn vorige bijdrage: of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven.
De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers en familieleden, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het weliswaar 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
Zich van die ethische verantwoordelijkheid totaal losmaken, omdat er zogenaamde erg nauwkeurige en doordachte wetgeving is, betekent het ultieme 'hellend vlak', een roetsjbaan.
Als wetenschapsfilosoof Maarten Boudry zich wil verschuilen onder de steeds maar groter wordende paraplu van de euthanasiewetgeving, dan is dat zijn zaak. Maar ik hoop dat hij de last van zijn ethische verantwoordelijkheid terdege zal blijven voelen.
10-06-2014 om 12:21
geschreven door Gust Adriaensen
09-06-2014
Wanneer de wetgever zich een verlosser waant
In Standaard van 7 juni, formuleert Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, een aantal bedenkingen over levensbeëindiging, naar aanleiding van de arrestatie van een verpleger-diaken. 'Wanneer een verpleger zich een verlosser waant', is een van de titels van het artikel.
Torfs schrijft dat er steeds meer gelegenheden komen waarin mensen zich over de waarde van andermans leven uitspreken. En hij stelt dat we erover moeten waken dat we niet God gaan spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost.
Het is opvallend hoe Torfs krampachtig of soepel (naar keuze) de erg liberale euthanasiewetgeving in ons land buiten schot probeert te houden. Die poging komt het scherpst naar voren in het zinnetje: 'Het zou wansmakelijk zijn de misdrijven van de diaken te verklaren vanuit de liberale euthanasiewetgeving die de onze is'.
Wansmakelijk? Die appreciatie laat ik aan Torfs over. Maar ik ben ervan overtuigd dat het geen volledige maar wel een realistische verklaring is. Overigens doet Torfs in zijn vragen en bedenkingen niets anders dan verbanden leggen met de euthanasiewetgeving. En kunnen ze ook zonder veel problemen geplaatst worden naast de 'wettelijk geregelde doding', waarin het dan 'technisch gezien' niet gaat om moord en moordenaars.
Een voorbeeld. Torfs schrijft: 'Er komt een moment waarop je objectief kan vaststellen dat lijden niet langer draaglijk is en het leven zinloos wordt. Een ontsporing, zeer zeker'. Maar gebeurt niet precies hetzelfde bij 'wettelijke euthanasie'?
Torfs besluit: 'Voor een samenleving zoals de onze, die een zeer liberale euthanasiewetgeving heeft, is het noodzakelijk om de 'zelfbeschikking', én 'oordelen over andermans leven', duidelijk uit elkaar te houden.
Rik Torfs weet natuurlijk ook wel dat het voortdurend poneren van het 'absolute zelfbeschikkingsrecht', onvermijdelijk leidt tot het 'God gaan spelen', ook over de anderen, en in eerste instantie over de zwaksten.
En Rik Torfs weet ook wel dat er politici en moraalfilosofen zijn, die voor een euthanasiewetgeving pleiten die ook kinderen en wilsonbekwamen 'uit hun lijden verlost', wanneer anderen oordelen dat het moment daarvoor gekomen is.
En Rik Torfs weet zeker dat niet alleen in het verleden maar ook nu nog, huisartsen, met toestemming van de familie of op eigen houtje, het leven van terminale patiënten beëindigden.
Of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven. De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
09-06-2014 om 14:36
geschreven door Gust Adriaensen
08-06-2014
Musica Divina in Postel
Donderdag 18 september 2014 14u00 abdij Postel Abdijlaan 28, Mol
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Exclusief voor MUSICA DIVINA geven de paters een unieke rondleiding door de vele gangen van de abdij. Daarnaast geniet u van een inspirerende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen en een topconcert van Quatuor Debussy.
POSTEL-Requiems en afscheidsbrieven
Quatuor Debussy (FR)
JOSEPH HAYDN – Sonate I uit Die sieben letzte Worte DMITRI SJOSTAKOVITSJ – Strijkkwartet nr. 8 JOSEPH HAYDN – Sonate II uit Die sieben letzte Worte WOLFGANG AMADEUS MOZART – Requiem, KV 626
In de dagen voor de platenspeler moest je creatief zijn als je de werken van je favoriete componisten wou horen. Bij gebrek aan een huisorkest besloot de dokter en musicoloog Peter Lichtenthal dan ook om het œuvre van zijn held Wolfgang Amadeus Mozart te vertalen naar arrangementen voor kamerensembles. Zijn miniatuurversie van het Requiem leidt de strijkers weg van de Latijnse tekst, zodat de vindingrijkheid van het tragische wonderkind ten volle geapprecieerd kan worden.
Mozart stierf voor hij zijn Requiem kon afmaken, Sjostakovitsj schreef een muzikale afscheidsbrief en weigerde vervolgens te sterven. Volgens een goede vriend pende Dmitri zijn Quatuor nr. 8 nadat hij voor het eerst getroffen werd door de zeldzame vorm van polio die hem pas jaren later het leven zou kosten. De schoorvoetende Sovjet droeg het werk uiteindelijk op aan de slachtoffers van fascisme en oorlog. Het Franse ensemble Quatuor Debussy draagt u op om een zitje te reserveren in de Postelse Abdijkerk.
Organisatie: i.s.m. Cultuurcentrum ’t Getouw, Gemeente Mol, Abdij van Postel en Davidsfonds Academie
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Uitzonderlijk, voor MUSICA DIVINA, gunt de abdij van Postel u een een blik achter de schermen met een rondleiding. Hierna geniet u van een boeiende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen. INFO & INSCHRIJVINGEN of 016 31 06 70
08-06-2014 om 13:36
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/12
Vrijdag 6 juni 2014
Weer alarm
Woensdagavond rond tien uur horen we dicht bij onophoudelijk schieten met meerderen tegelijk. Al zijn we de schrik kwijt, bij een dergelijk extra geschut beginnen de kinderen toch weer te wenen. Direct vluchten de meesten in de schuilkelder en sommigen gaan naar de kerk, die ook veilig is en waar dan even samen gebeden wordt. Plots zegt iemand lachend dat het vreugdesalvo’s zijn voor de president!En de regering had nog zo uitdrukkelijk gevraagd om niet in de lucht te schieten omdat er altijd gevaar bij is als dat ding terugkomt. Voor de munitie moet men het niet laten, die is er genoeg, vermits het leger iedere dag grote voorraden van rebellen opruimt. We gaan terug naar de refter en zetten de tv aan. Het centrale plein van Damascus en de andere steden ziet zwart van het volk, dansende en juichende mensen met Syrische vlaggen en portretten van Bachar al-Assad. Deze avond werd officieel meegedeeld dat hij inderdaad de verkiezingen gewonnen heeft met 88,7 % van de stemmen. Wie van cijfertjes houdt: er waren ruim 15 miljoen stemgerechtigden in binnen- en buitenland, waarvan ruim 11,6 miljoen hebben gestemd. Dr. Hassan Abdullah al-Nouri, een liberale soenniet, kreeg meer dan een half miljoen stemmen en Maher Abdul-Hafiz Hajjar, een communistische soenniet, meer dan 372 duizend. Dr. Bashar Hafez al-Assad, een alawiet van de Baaspartij, kreeg meer dan 10 miljoen stemmen en is gekozen voor een termijn van 7 jaar.
Het zal niet de beste dag zijn voor “de oppositie”, de zogenaamde Nationale Coalitie, die volgens hun eigen fantasie 60 % van het land controleren maar in werkelijkheid voorlopig nog een strook in het Noorden, aan de grens met Turkije plus enkele geïsoleerde dorpen kunnen terroriseren. Het is ook een opdoffer voor het westen, zijn politiekers en media die alles gedaan hebben om deze verkiezingen te boycotten terwijl nu blijkt dat hun eigen democratie eigenlijk een parodie is.
Om te delen in de volksvreugde wordt besloten de volgende dag donderdag als zondag te vieren en bij de eucharistie het Te Deum te zingen, wat we ook gedaan hebben. We hebben ’s middags feestelijk gegeten terwijl we naar de tv keken. Er heerst een ongelofelijke feestvreugde in heel het land.
Op weg naar vrijheid en democratie
Toen ik eind 2010 als toerist hier kwam, aanvaardde ik iedere uitnodiging om mee te rijden. Zo was ik bij heel wat families, vrienden en kennissen te gast en bezocht flink wat bezienswaardigheden. Er heerste onder de bevolking een grote veiligheid, een oosterse gastvrijheid, een harmonieus samenleven en een goedkoop en vrij welvarend leven. Eenmaal vroeg mijn begeleider me echter, in Damascus, niets te zeggen of te antwoorden. Persoonlijke vrijheid op politiek gebied was toen immers heel klein. De geheime diensten waren nog overal aanwezig en moeiden zich met alles. Voor het minste kon men opgepakt worden. De corruptie van die diensten was algemeen bekend. Zij wisten ook alles, behalve dat er al maanden lang wapens en vechtjassen in Syrië gesmokkeld werden om het land te ontwrichten. Zogenaamd wisten ze van niets, want sommigen waren er zelf bij betrokken. Bij het begin van de oorlog zijn ze dan ook overgelopen. Zij verwachtten dat het land toch onder westerse macht zou vallen en kozen op tijd “de goede kant”. Bij de eerste aanvallen op Damascus is trouwens ook menig rijk of invloedrijk Syrier aldaar opgestapt om zijn persoonlijk bezit en leven veilig te stellen. Uiteindelijk was dit een goede zuivering. Sindsdien zijn er grondige democratische hervormingen doorgevoerd, waarvan de huidige verkiezingen het hoogtepunt vormen. Kon er vroeger niet zonder gevaar in het openbaar over politiek gesproken worden, nu wordt er overal en altijd openlijk over gepraat. En iedereen kan zich kandidaat stellen. Was er vroeger heel wat verdoken kritiek op regering en president, nu is er een ongelooflijk enthousiasme voor president, regering en leger, die het land van terroristen zuiveren. De zelfverklaarde ‘vrienden van Syrië’ die het land nog steeds willen ontwrichten, zijn me 114 begonnen en nu schieten er nog 11 over, wijselijk de groep van Londen genoemd. In Teheran is de tweede ontmoeting geëindigd van de ware “vrienden van Syrië” met parlementaire delegaties uit meer dan 30 landen. Een van hun besluiten betrof het sturen van waarnemers naar deze presidentsverkiezingen.
Groeiend enthousiasme
De meeste nieuwsberichten uit het buitenland hierover blijven onbegrijpelijk en vormen een mengsel van fantasie en brutale oorlogspropaganda zonder enig besef van de werkelijkheid. Het westen lijkt in de greep van een hysterie en een agressie tegen het Syrische volk, onder de mom van een huichelachtig medelijden. Zelfs de voormalige chef van de oppositie, de Nationale Coalitie, Moaz al-Khatib verwijt de zogenaamde “vrienden van Syrië” nu dat het leugenaars en huichelaars zijn die alles willen behalve dan dat de ellende in Syrië beëindigt wordt. En dat wordt gretig overgenomen door de papegaaien van de westerse media, onze Vlaamse incluis, van de zogenaamde “kwaliteitskrant(en)” tot de populaire weekbladen. Wat zij brengen is over het algemeen precies het tegendeel van de werkelijkheid.
De voorbije weken werden in heel Syrië spontane manifestaties gehouden, feestelijkheden, rallies, festivals, ontmoetingen om deze verkiezingen te vieren, het leger te danken om zijn strijd tegen de terroristen, met uitdrukkelijke dank aan de president. Er is een golf van patriotisme ontstaan bij de Syriers over heel de wereld. Er werd in 43 Syrische ambassades gestemd met een opkomst van 95 %. In Rusland stemden enkele Syriërs met hun bloed. Syriërs uit België, Frankrijk en de VS, landen die de deelname aan de verkiezingen verboden – tegen alle internationale regels in! - zijn maandag met een afvaardiging in Syrië toegekomen om te stemmen. Zaterdag 31 mei protesteerden 550 Syriërs voor de hoofdgebouwen van de UNO in New York. In Libanon werd door 100.000 Syriërs gemanifesteerd met Syrische vlaggen, afbeeldingen van de president, slogans van dank aan het leger. In dit kleine landje gaf het een mensenzee te zien zo ver als men kijken kon. Westerse media trachten deze optocht te misbruiken om te tonen hoeveel Syriërs zogenaamd het “dictatoriaal regime” ontvluchten. Ter plaatse was deze optocht een ergernis voor de westersgezinden die de schampere vraag stelden: Als jullie zo erg voor Syrië zijn, waarom zijn jullie dan hier en gaan jullie niet terug? Het antwoord was even ondubbelzinnig: Wij zijn hier, niet omwille van de regering van Syrië maar omwille van jullie terroristen die Syrië uitmoorden en verwoesten! En vanuit Koeweit kwamen op de valreep nog drie vliegtuigen vol met Syriërs om te stemmen.
Waarom zijn, voor het westen, de verkiezingen in Afghanistan, Irak, Libië, Oekraïne... o zo democratisch? Omdat het westen die landen al verwoest en in zijn macht heeft. Zijn pionnen zijn er al gezet. (In Oekraïne is Petro Porochenko onder toezicht van de NAVO gekozen met 54% van 16,5 % van de stemgerechtigden!). Waarom zijn de verkiezingen in Syrië och toch zo ondemocratisch? Omdat het westen de soevereiniteit van dit volk maar niet kan breken en omdat ocharme de rebellenleiders vanuit hun villas in Doha, Ankara, Parijs en Brussel niet mogen meedoen. “Democratisch” voor het westen is dat in Syrië een overgangsregering geplaatst wordt door de club van de 11 landen van Londen. Daarom worden regering en president door het westen al jaren afgeschilderd als dictatoriaal en duivels, terwijl het volk de regering, het leger en de president op handen draagt om hun moed en bescherming. Als het westen zo zeker is dat deze verkiezingen vervalst worden of zijn, waarom sturen ze geen waarnemers? Omdat ze bang zijn van de waarheid. Syrië toont heel de wereld wat groeien naar soevereiniteit, vrijheid, democratie en een harmonieuze samenleving eigenlijk is. 250.000 jihadisten, door het buitenland getraind, betaald, bewapend en dikwijls gedrogeerd, hebben drie jaar lang in Syrië gemoord en verwoest, maar de soevereiniteit van het land niet kunnen breken. Zal de nieuwe forse steun die Obama beloofd heeft, met de hulp van de NAVO in Turkije en de golfstaten dit wel kunnen?
Terrorisme en leugens van het Westen ontmaskerd
De buitenlandse media waren met 360 aanwezig bij deze verkiezingen en de Syrische uitnodiging om waarnemers te sturen voor de presidentsverkiezingen van dinsdag werd beantwoord door parlementariers, NGO’s en onafhankelijken o.m. uit Rusland, Iran, Pakistan, Canada, Amerika, Venezuela, Brazilië en Bolivië. De bevindingen van deze erg gevarieerde groep laten aan duidelijkheid niets te wensen over: deze verkiezingen zijn eerlijk, doorzichtig en democratisch verlopen. De waarnemers hebben vrij over heel het land kunnen controleren, van Damascus en Sweida tot Aleppo en Idlib, van Homs tot Deir-Ez-Zor. Ze spreken van een zeer grote opkomst, een groot optimisme en een sterk nationaal gevoel onder de mensen. Zij doen een beroep op de internationale gemeenschap om deze verkiezingen ook te respecteren. Woensdag, nog voor de uitslag bekend was, verklaarden ze unaniem: Bashar al-Assad is de echte leider van Syrië, waar volk, leger en regering één zijn. Een afvaardiging van het Anti-War-Committee uit Chicago is tevens in Homs zijn medeleven gaan betuigen met het immense leed dat ook daar werd aangericht, mede door Amerika. Inmiddels heeft een Amerikaanse senator, Richard H. Black een brief geschreven aan de Syrische president om hem te danken voor de wijze waarop hij zijn volk beschermd heeft en vooral de minderheden zoals de christenen en ook de kleine Joodse gemeenschap. Het eindrapport van de waarnemers haalt fel uit naar Amerika en de Zionisten die het terrorisme blijven steunen, tegen een volk dat zelf over zijn toekomst wil en zal beslissen. Ook de NAVO en Europa krijgen er van langs. Als ze vrijheid en democratie zo hoog in hun vaandel dragen, waarom dan die hypocrisie van de weigering om de Syriërs in hun land te laten deelnemen aan de verkiezingen, wat een verwerping is van de mensenrechten en van de waarden van de democratie.
In Syrië werden deze verkiezingen als een hoogtepunt gevierd en als een overwinning op de weredlwijde oorlog tegen het land. Het is voor de Syriërs het symbool van hun weerstand en tevens het begin van de heropbouw en een definitieve doorbraak van de grote verzoeningsbeweging, de mussalaha, een die ruim ’n half miljoen stemmen kreeg, dankte de president voor zijn overwinning en ook zijn eigen achterban. Hij gaf tegelijk een flinke veeg uit de pan met name aan de Franse president omdat diens houding niet Syrië maar Frankrijk te schande heeft gezet. Deze verkiezingen zijn een politieke en militaire overwinning omdat ze een overwinning zijn van het volk. Syriërs blijven één familie over alle etnische en religieuze verschillen heen. En de man die de meest gemene laster en aanvallen vanuit het buitenland in de moeilijkste omstandigheden moedig heeft verduurd om de soevereiniteit van zijn volk te beschermen wordt er nu terecht ruimschoots voor beloond.
De boodschap van Jeanne d’Arc.
Zaterdag hebben we feestelijk de eucharistie gevierd van de Jeanne d’Arc, patrones van Frankrijk. Het kind hoorde op 13 jarige leeftijd al stemmen van o.a. de heilige aartsengel Michaël. Zij moest Frankrijk van de Engelsen bevrijden en de Dauphin tot koning laten kronen om de plaatsvervanger te zijn van “Christus, Koning van Frankrijk”. Het kind trekt als zeventien jarig meisje soldatenkleren aan, met de nodige wapenuitrusting. Aan het hoofd van het koninklijk leger bevrijdt ze Orléans van de Engelsen. Hierna wordt de ene stad na de andere bevrijd. Ze zorgt er voor dat Charles VII in Reims tot koning wordt gekroond en trekt opnieuw ten strijde. Ze wordt gevangen genomen en aan de kerkelijke rechtbank overgeleverd. Gesteund door de beste theologen van die tijd, oordeelt de rechtbank dat ze schuldig is aan ketterij. Op 30 mei 1431 wordt ze op de markt van Rouen levend verbrandt. Een kwart eeuw later volgt het eerherstel door de Kerk. Met behulp van de vele nog levende getuigen wordt het monsterproces van haar veroordeling ontmaskerd. In 1908 volgt haar zaligverklaring en paus Pius XI zal haar verheffen tot tweede patroon van Frankrijk, naast O.L. Vrouw. De huidige openbare opinie is zo ver van de echte werkelijkheid verwijderd dat dit allemaal heel vreemd klinkt. En onze “dieptepsychologie” kan hierover evenmin iets leren omdat ze “hoogte” mist. Met de trukendoos van “zinsbegoocheling” of “hysterie” kun je deze onweerlegbare historische feiten niet uitvagen. De enige redelijke verklaring is dat Jeanne d’Arc inderdaad een uitzonderlijke goddelijke roeping had om in Frankrijk het “Koningschap van Christus” te doen erkennen. Waar Gods geboden niet worden gerespecteerd is het ook voor de mensen een hel. Als God wordt erkend zal ook de mens gerespecteerd worden. Dan zal er goed bestuur zijn, vrijheid en democratie, vrede en vreugde voor iedereen. Iedere gezagsdrager is slechts een vertegenwoordiger van Gods gezag op aarde. Of deze gelovig is of niet, man of vrouw, zus of zo, verandert aan de werkelijkheid niets. Romeinse keizers dachten dat ze god waren en Friedrich Nietzsche verkondigde de “dood van God” maar hij werd krankzinnig en nu is Nietzsche dood.
Alle staatshoofden hebben de opdracht, niet om als de Romeinse keizers god te spelen en voor eigen glorie of macht ellende te brengen over het volk, maar om de goddelijke en natuurlijke orde te respecteren tot heil van allen. Moge de Heilige Geest dit Pinkstervuur ontsteken. Syrië als lekenstaat in een Arabisch land is al goed op weg om in werkelijkheid Christus Koningschap te erkennen. De evangelist Mattheüs had het al gezien: “De faam van Jezus ging uit over geheel Syrië” (Mt. 4; 24).
Nog wat positief nieuws
Merian Yahya Ibrahim uit Soedan is veroordeeld wegens godslastering. Ze werd opgesloten totdat ze zou worden opgehangen. Ze is schuldig aan godeslastgering omdat ze als christen gehuwd is met een christen en als christelijk gezin leeft. In de gevangenis is ze bevallen van haar tweede kindje, een meisje, Maya genaamd. Daarvoor vonden de bewakers het niet nodig haar van haar boeien te ontdoen. Omwille van haar baby kan ze nu echter de eerste twee jaar niet naar de galg geleid worden. De vertegenwoordiger van het ministerie, Abdullahi Alzareg heef trouwens nog eens uitdrukkelijk verklaard dat Soedan de godsdienstvrijheid garandeert en de bescherming van de vrouw. Hoe het mogelijk is dat die man zo kan spreken?at het westen doet tegenover Syrië. Wel, hij doet niets anders dan wat het westen doet tegenover Syrië. De verwoesters van het land noemen zich “de vrienden van Syrië” en de moorodenaars heten “vrijheidstrijders”. Het zijn springlevende oprispingen uit een heidense oertijd. Maar goed, mede dank zij enig buitenlands protest, is deze christen vrouw voorlopig vrij. De galg blijft evenwel op haar wachten. Feministen en voorvechters van mensenrechten, waar wachten jullie op om voor Merian en Maya uw wereldwijd protest te laten weerklinken? Aandacht wekken door iets speciaals aan of uit te trekken is helemaal niet nodig. Een sterke motivatie is de beste outfit.
In Egypte is maarschalk Sissi op 29 mei tot president verkozenmet 93 % van de stemmen. Neen, we doen niet mee met de westerse oorlogspropaganda die er naar streeft om door chaos ook dit land in handen te krijgen. Wij staan helemaal achter de mening van mgr Abdel Zaki, apostolisch vicaris van Alexandrie en hoofd van de katholieke kerk in Egypte. Morsi was inderdaad gekozen (hoe nipt ook), maar het volk heeft vlug begrepen dat hij het land met zijn moslimbroeders (en de steun van het buitenland) naar de chaos leidde. Sissi, als baas van het leger, heeft niet op eigen initiatief ingegrepen. Onder druk van het volk heeft hij het land van de burgeroorlog gered. Hij wilde aanvankelijk zelf geen politiek ambt bekleden maar het volk bechermen. Nu is hij gelukkig toch president. Sissi, zo zegt mgr Zaki, is een goed man en geeft grote hoop voor alle Egyptenaren, moslims zowel als christenen. Zo is er ook voor de christenen veiligheid en toekomst. Laten we vurig bidden voor het Egyptische volk, het land van de heilige Antonius, de vader van het monnikenwezen en van de koptische christenen.
Generaal Wojciech Jaruzelski was Pools staatshoofd, atheist, rabbiate bestrijder van de katholieke Kerk en van de vrije vakbond Solidarnosc, de man van de ijzeren discipline. Ondanks het sterke verzet van Leonid Brejnev en de toenmalige Sovjetunie kon hij niet verhinderen dat de Poolse paus Johannes Paulus II op bezoek kwam en ongezouten zijn mening zei. De uitgesproken katholiek, Lech Waleza en de vrije vakbond werden razend populair. Generaal Jaruzelski riep in 1981 de staat van beleg uit maar het katholieke Polen ontwaakte nu voor goed. De sovjettanks dreigden Polen binnen te vallen, zoals in Budapest en in Praag, maar onverwijld liet Johannes Paulus II de vechtjassen weten dat hij in Polen zou staan, zodra de eerste sovjettank over de grens rolt. De almacht van het sovjetblok werd gebroken en het katholieke Polen bloeide open. Generaal Jaruzelski milderde zijn harde houding. Hij kwam ook bij Johannes Paulus II in Rome op de koffie. Nu is hij op 91-jarige leeftijd overleden, als christen, gesterkt door het sacrament van de ziekenzalving. Waarom zou een dergelijke ommekeer niet mogelijk zijn voor menig westers of arabisch staatshoofd dat nu nog een rabbiate bestrijder is van het christelijk geloof en van de echte waardigheid van de mens? Heer Jezus, raak hun hart en vooral ook het onze, opdat wij vrijmoedig zouden blijven getuigen voor het aanschijn van de machtigste wereldheersers.
P. Daniel
08-06-2014 om 08:52
geschreven door Gust Adriaensen
07-06-2014
Wenkt de politieke hypocrisie?
Nu een nationalistische en christendemocratische Vlaamse formatie in de steigers wordt gezet, zal het een boeiende en verhelderende oefening zijn nauwkeurig op te volgen, hoe deze politieke partijen zullen omspringen met hun verkondigde sociaaleconomische opvattingen.
Het is onderhand wel bekend: de erg liberale en harde visie van N-VA op economie en sociale zekerheid is objectief gewoonweg niet compatibel met de opvattingen van CD&V, zeker niet met de ACW-vleugel binnen die partij.
Eerder was in de kranten te lezen, dat er van de 27 CD&V'ers in het Vlaamse parlement, er 15 tot de ACW-stal gerekend worden. Hier volgt, om het geheugen op te frissen, het lijstje: Kathleen Helsen, Caroline Bastiaens, Dirk De Kort, Jo Vandeurzen, Sonja Claes, Vera Jans, Michel Dooms, Katrien Partyka, Bianca De Baets, Joke Schauvlieghe, Cindy Fransen, Valerie Taeldeman, Hilde Crevits, Johan Verstreken, Griet Coppé.
Dat numerieke ACW-gewicht wordt nu ook wel vertaald in de samenstelling van het onderhandelingsgroepje van CD&V. Drie van de vier onderhandelaars, zijn ACW'ers: Schauvlieghe, Crevits en Van Deurzen.
Om hun eigen geloofwaardigheid en die van de partij en van het ACW, te bestendigen, zullen zij ervoor moeten zorgen dat in het bijzonder de sociaaleconomische opvattingen en standpunten van het ACW, voldoende gewicht krijgen in de onderhandelingen van CD&V voor het vormen van de nieuwe Vlaamse regering.
Want hoe dan ook, de opvattingen van de zgn. 'linkervleugel' (de ACW'ers) van CD&V, sluiten veel nauwer aan bij S-PA en Groen, om PVDA+ nog niet te vermelden. Met recht en reden vraagt Van Besien van Groen, zich dan ook nu al af, wat de ACW'ers eigenlijk nog te zoeken hebben bij een partij die duidelijk kiest voor een centrum-rechtse machtsuitoefening.
Het zal dus opletten geblazen worden voor de parlementaire ACW'ers! Verkoop je ziel en je opvattingen niet lichtzinnig aan partijen die tot voor kort het ACW wilden vernietigen, die de vakbonden haten en willen kortwieken, die het middenveld willen uitschakelen.
Het zal dansen op een dunne koord worden. De scheidingslijn tussen te prijzen geloofwaardigheid en te verachten hypocriet opportunisme zal zeer, zeer dun zijn.
Wat zal een erg concrete lakmoesproef zijn die onverbiddelijk de politieke hypocrisie in beide partijen (maar ook in het ACW) zal blootleggen: horen we nog iets van de op destructie gerichte aanvallen op het ACW vanwege N-VA en zijn parlementslid Dedecker én van de gerechtelijke reacties daarop vanwege het ACW en Develtere?
07-06-2014 om 09:49
geschreven door Gust Adriaensen
06-06-2014
'De oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen'
In zijn Pinksterboodschap schrijft Johan Bonny, bisschop van Antwerpen, o.a. het volgende:
'Dit is het werk van de Heilige Geest: steeds opnieuw de oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen. Zo had Jezus het beloofd aan zijn leerlingen, kort voor zijn afscheid: „de Helper, de heilige Geest, die de Vader in mijn Naam zal zenden, Hij zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u gezegd heb” (Joh 14,26). Het geheugen van de Kerk en van de christenen is kort, vooral wanneer het gaat om de kern van het Evangelie en het getuigenis van Jezus. De Heilige Geest heeft er geen gemakkelijke klus aan gehad om telkens weer aan de Kerk het woord en het voorbeeld van Jezus in herinnering te brengen. Je moet wel de Heilige Geest zijn om dat niet moe te worden!
Om ‘beschikbaarheid voor de Geest’ bidden wij in deze Pinkstertijd. We vragen dat de Heilige Geest onze kerkgemeenschap mag vernieuwen, haar dichter bij de tijd mag brengen, haar oorspronkelijke gestalte weer naar boven mag halen. We bidden voor al wie een verantwoordelijkheid dragen in de kerkgemeenschap: dat ze zich als herders zelf laten leiden door de Heilige Geest. En vooral: we danken de Heilige Geest dat Hij het nog niet heeft opgegeven met onze kerkgemeenschap, ondanks ons korte geheugen. Hierom misschien is de Heilige Geest zo licht als adem en als vuur: om met ons door één deur te kunnen!'
06-06-2014 om 10:17
geschreven door Gust Adriaensen
05-06-2014
Varkens genoeg in Vlaanderen
Vlaanderen telt evenveel varkens als inwoners. De provincie West-Vlaanderen telt drie varkens per inwoner.
05-06-2014 om 20:42
geschreven door Gust Adriaensen
04-06-2014
Vormingsdag religieus patrimonium
Op 3 juni organiseerde IOK een zeer druk bijgewoonde vormingsdag over het religieus patrimonium, in het bijzonder de kerkgebouwen. De studiedag had plaats in Aula De Heyduin, de voormalige kapel van Heidehuizen in Mol.
Ward Kennes, burgemeester van Kasterlee handelde over het eredienstendecreet en Jan Jaspers, directeur Centrum voor Religieuze Kunst en Cultuur, over parochiekerkenplannen en het onroerend erfgoeddecreet. Wim Selderslaghs, vicaris van het bisdom Antwerpen, schetste de situatie en de evoluties van de parochies in de regio.
Nadien kwamen enkele sprekers aan de beurt die een beeld ophingen van initiatieven en beslissingen omtrent de toekomst van een aantal kerken in de Westhoek, de stad Gent en de Limburgse gemeente Kortessem.
Belangrijke ideeën bij de aanpak in Kortessem, waren de volgende:
-Kerkgebouwen zijn veel meer dan alleen maar gebouwen. Zij zijn 'actoren' in een breed sociaal-economisch netwerk.
-In plaats van de kerken te beschouwen als een 'probleem', kunnen ze echte hefbomen zijn voor een dorp of een wijk en kunnen ze een gewichtige en inspirerende rol blijven spelen in het religieuze, sociale en culturele leven van de lokale gemeenschap.
Tijdens de vragenronde werd gewezen op de groeiende kloof tussen de administratieve, juridische en technische eisen aan de kerkbesturen vanwege de Vlaamse overheid enerzijds en anderzijds de beperkte mogelijkheden van de kerkfabrieken die uit vrijwilligers bestaan. Er werd gepleit voor meer professionele ondersteuning van de kerkbesturen vanwege de overheid. De IOK zou voor onze streek daarin een belangrijke rol op zich kunnen nemen.
04-06-2014 om 08:18
geschreven door Gust Adriaensen
03-06-2014
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Dank aan alle leraars: opvoeden is een belangrijke missie, die jonge mensen leidt naar wat goed, mooi en waar is.'
03-06-2014 om 21:18
geschreven door Gust Adriaensen
Antwerpse korpschef toch op de hoogte
Na een eerdere uitspraak van de korpschef van de Antwerpse politie dat hij van toeten of blazen wist wat de klachten over racisme in zijn korps betreft, de bekentenis achteraf dat er toch wel een klacht geweest was, blijkt nu, volgens onderzoek van De Standaard, dat er zelfs recent een aantal klachten ingediend zijn.
Tja, een en ander is niet van aard om de geloofwaardigheid van de Antwerpse politieleiding te verhogen. En dan stelt zich ook onvermijdelijk de logische vraag -die merkwaardig genoeg door de media angstvallig uit de weg wordt gegaan-: 'Wist de topbaas van de politie, de burgemeester, van die klachten?
Het is uiterst onwaarschijnlijk dat een burgemeester niet op de hoogte zou zijn van dergelijke ernstige problemen in zijn politiekorps. Als de Antwerpse burgemeester van toeten of blazen wist, dan loopt er iets fundamenteels mis met de communicatie tussen politiehoofd en korpschef.
Wellicht heeft De Wever het dan toch te druk met zijn vijfvoudige job: federale informateur, Vlaamse informateur, parlementslid, partijvoorzitter en burgemeester-politiehoofd van de grootste stad van Vlaanderen. Oef!
03-06-2014 om 07:16
geschreven door Gust Adriaensen
02-06-2014
Burgemeester De Wever reageert verkeerd op racisme politie
De Antwerpse burgemeester De Wever zegt in een reactie op de getuigenissen over racisme in zijn politiekorps, dat 'de geviseerde agenten naar buiten moeten komen'. Daarmee stelt hij zich op de lijn die korpschef Muyters al had getrokken.
Volgens hoofdcommissaris op rust, Hugo Stabel, reageert Muyters verkeerd. Wat Stabel evenwel over Muyters schrijft, geldt ook perfect voor De Wever.
Deze beide heren schermen ermee dat ze officieel niet op de hoogte zouden zijn en dat de slachtoffers maar een officiële klacht moeten indienen.
Op die manier verplaatsen de twee topmensen van de Antwerpse politie, burgemeester en korpschef, de verantwoordelijkheid naar het voetvolk: eenvoudige agenten. Die beseffen heel goed wat hen te wachten staat als zij met hun klachten 'naar buiten komen'.
Het zijn vanwege De Wever en Muyters ondermaatse en onwaardige reacties. Zij dragen de verantwoordelijkheid om aan het racisme in het Antwerpse politiekorps, paal en perk te stellen. Zij moeten door harde maatregelen het bestaande racisme de kop indrukken en door efficiënte preventieplannen het in de toekomst onmogelijk maken.
02-06-2014 om 08:00
geschreven door Gust Adriaensen
01-06-2014
'Het enige signaal van de kiezers is hun stem'
Marc Reynebeau:
'De stem van wie koos voor een verliezende partij, is niet minder legitiem dan die van wie koos voor een partij die totj de winnaars bleek te behoren.'
'Voorkeuren voor een bepaalde coalitie, zijn subjectief en ideologisch en moeten niet veinzen dat ze op een objectieve democratische noodzaak steunen.'
'Voor de democratie volstaan de cijfers wel degelijk: een regering, hoe ze ook is samengesteld, die kan rekenen op de helft plus één van de stemmen in het parlement, is een perfect legitieme regering, die het enige signaal van de kiezers, hun stem, ten volle respecteert.'
01-06-2014 om 06:44
geschreven door Gust Adriaensen
31-05-2014
Pakt de Antwerpse burgemeester het racisme bij de politie aan?
'Racisme in het Antwerpse politiekorps - Allochtone agenten getuigen', bloklettert De Standaard. En dan volgt een stuitend relaas over uitingen van soms extreem racisme van 'witte' politiemensen ten aanzien van allochtone collega's.
Dat het racisme in het Antwerpse korps erger is dan in de andere korpsen van het land en er de laatste tijd zeker niet op verbeterd is, is al langer bekend. Maar nu hoor je erover uit de mond van mensen die er dagelijks mee geconfronteerd worden.
Het laatste zinnetje van het krantenartikel luidt als volgt: 'Korpschef Serge Muyters wenste vrijdag niet te reageren'.
Spontaan komt dan toch de gedachte op: Waarom contacteert de krant ook niet de burgemeester, het hoofd van de politie?
Die liet zich het voorbije anderhalve jaar geregeld opmerken en gelden als baas van de Antwerpse politie? Bijvoorbeeld om onschuldige betogers tegen multinationals te laten oppakken.
Maar ja, de strijd tegen het racisme in zijn eigen politiekorps behoort klaarblijkelijk niet tot het prioriteitenlijstje. Het uitroeien van dat racisme zou pas echt een verandering zijn!
31-05-2014 om 09:23
geschreven door Gust Adriaensen
30-05-2014
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/11
Vrijdag 30 mei 2014
Alarm midden in de nacht
In het vooruitzicht van het einde van de week, gaan we vrijdagavond dankbaar slapen. Rond één uur worden we echter opgeschrikt door aanhoudend, oorverdovend lawaai van schoten en zware ontploffingen. De gebouwen daveren. Er is een onverwachte kermis in de onmiddellijke omgeving rond het klooster. Meteen gaat de alarmbel en iedereen daalt met bekwame spoed de trappen af naar de schuilkelder. De gevechten duren tot ongeveer drie uur. Het herinnert ons aan wat we half november vorig jaar beleefden. Toch is de situatie en de sfeer nu totaal anders. Toen hadden de rebellen alle kansen en alle mogelijkheden om ons met één vingerknip als aardbewoners te schrappen. En tot heden kan niemand verklaren hoe het eigenlijk komt dat ze het toch niet klaar kregen. Nu zijn we veel geruster en blijven toch alert. De oorlog is eigenlijk al voorbij, maar er blijven helaas voorlopig nog groepen kampachtige pogingen doen om te moorden en te verwoesten waar ze kunnen. Het ziet er naar uit dat ze hier en nu geen zware slag meer kunnen slaan.
Zaterdagmorgen schijnt een heerlijke zon. De zusters verhuizen alleen met het noodzakelijke slaapgerief, de fraters hebben hun eigen plekje en de vluchtelingen blijven in hun appartement. We weten van waar projectielen eventueel kunnen komen en houden er rekening mee. Het nationale leger zit de rebellen zo op de hielen dat ze niet heel veel tijd en ruimte meer hebben. Gedurende twee dagen horen we geen schot meer. Daarna volgen er enkele knallen die wel zo geweldig zijn dat je niet begrijpt hoe mijn arme kanarie in leven blijft. Ze zijn in ieder geval niet voor ons maar voor de rebellen bedoeld. Na enkele dagen trekken we terug naar onze oude stek, terwijl we klaar zijn om bij het minste teken weer in onze schuilplaats te duiken.
De zware aanslag vorige donderdag in Daraa was heel wat erger: 39 doden, waaronder vrouwen en kinderen, 205 gewonden waarvan 14 in kritieke toestand. Syrië vraagt een ondubbelzinnige afkeuring van deze aanslag vanwege het UNHRC, de commissie voor de mensenrechten van de UNO. De afgevaardigde van de minister van Buitenlandse Zaken, Fayssal Mikdad beschuldigt uitdrukkelijk Qatar, Saoedi-Arabië, Turkije, Frankrijk, UK en Amerika die terroristen blijven steunen en ook de hoge commissaris van de UNHRC die zorgt dat haar agenda de anti-Syrische campagne blijft steunen. Hij had eind vorige week al laten weten wat hij vindt van de rol van Israël en diens bondgenootschap met de CIA en de moslimbroederschap: “Israël is de destructieve factor voor de verzuchtingen van het Arabische volk”. Tegen alle rechtsregels in wil het zijn uitbreiding bestendigen door een bezettings- en uitsluitingspolitiek. Vorige zondag vierde de Libanese Hesbollah de 14e verjaardag van de “weerstand en de bevrijding” (van Zuid-Libanon). Hesbollah is als het bewustzijn van het Arabische volk tegen zijn verdrukkers. Bij die gelegenheid zei Hassan Nasrallah, de secretaris generaal, dat aan de agressieve uitbreidingspolitiek van Israël weerstand zal geboden worden, dank zij de standvastigheid van het Syrische leiderschap, volk en leger.
En iedere dag bidden wij in de Eucharistie vurig voor alle intenties, kleine zowel als grote, die ons worden gegeven: voor de slachtoffers én voor de daders, voor de volken en hun leiders, vijanden én vrienden, bijzonder voor dit land, dat lijdt en op heldhaftige wijze vecht om samen op waardige wijze te overleven, nu voor de pausreis en alle betrokken volken. We vragen elke dag de bescherming van de hl. Aartsengel Michael, de praktische hulp vanwege de hl. Jozef en bidden het gebed van de eerste christengemeente in Handelingen 4, 23-31.
Homs, hoofdstad van verzoening
Zondag kon onze byzantijnse collega niet komen, hij was met heel de clerus in Homs. Er was een ontmoeting en viering voorzien in aanwezigheid van de religieuze en burgerlijke overheden. Patriarch Gregorios III Laham zei fier dat Syrië zal overwinnen en de bakermat blijven van de godsdiensten en van de beschaving. Van zijn kant zei gouverneur Talal al-Barazi dat Homs volgens buitenlandse mogendheden het centrum moest worden van de revolutie maar het zal het centrum worden van verzoening voor heel de provincie en een voorbeeld van een harmonieuze samenleving. En toch waren rebellen nog in staat ondertussen een aanslag te plegen in het oude Homs.
Er zijn verschillende verheugende tekens. Onder grote belangstelling is in het klooster van de hl. Sergius en Bacchus in Ma’aloula het door terroristen zwaar beschadigde en inmiddels gerestaureerde Mariabeeld terug geplaatst. Over heel het land worden door de regering regelingen getroffen om al het mogelijke te doen voor burgers in nood. Op alle terreinen wordt aan de heropbouw gewerkt.
Tijdens de lange avondrecreaties na het avondmaal wordt door de ene of de andere regelmatig een soort conferentie gegeven, terwijl de anderen rustig een werkje of een hobby afwerken, hetzij naaiwerk of werk aan de amandelen of groenten voor de maaltijd van morgen enz… Nu zou ik een uitleg geven over de Wederkomst van Jezus volgens de Evangelies en de Handelingen, volgens Paulus, volgens de Apocalyps en in de theologie. Al was het maar voor de kleine groep van onze eigen gemeenschap bedoeld, er waren al moslims die er van gehoord hadden en met zeven vroegen ze of ze ook mochten komen. Zo moest ik me een beetje aanpassen zonder de kernboodschap te verloochenen. Zij kennen ondertussen de duidelijke voorstelling van ons geloof in Jezus al. Wel hebben ze de behoefte om achteraf er bij te voegen wat de Koran en hun traditie daar allemaal nog over zegt. Het gebeurde met groot wederzijds respect. Het vurig verlangen naar de Wederkomst van Jezus (voor hen samen met hun 12de profeet) leeft sterk en zij erkennen ten volle dat het helemaal Gods werk is. Welke vorm van louter menselijk, aards “messianisme” ook wordt aangeboden (marxisme, maoïsme, Franse Revolutie, Dritte Reich, islamitisch fanatisme of westers imperialisme…), het is altijd een rijk van geweld, onderdrukking en vernietiging. Het enige authentieke messianisme is dat van Jezus, de echte Messias. Israël als uitverkoren volk speelt hierin een centrale rol. Zolang zijn politieke leiders hun en onze Messias niet erkennen, zal Israël zelf in wezen de meest antisemitische staat zijn, zoals een grote menigte orthodoxe joden ook uitdrukkelijk blijft uitroepen. De groeiende groep Messias belijdende joden is voor Israël en heel de wereld echter wel een bron van grote hoop.
Syrië toont de hele wereld wat democratie is
Het is niet de ideale sfeer om verkiezingen te houden, maar nu moet belet worden dat er een bestuursvacuüm ontstaat. Daarom zal er alles aan gedaan worden om deze verkiezingen van 3 juni zo transparant en goed mogelijk te laten verlopen. De drie kandidaten hebben het zelfde basisprogramma: soevereiniteit van het land bewaren, Syrië is één familie, inmenging en terreurgroepen buiten en herstel met de hulp van echt bevriende landen. De wijze waarop het politieke, sociale en economische leven hersteld moeten worden verschilt in hun mening. De gebruikelijke westerse moddercampagnes van de kandidaten die elkaar zo zwart mogelijk proberen af te schilderen is hier geheel afwezig. Syrië zal zich niet zo gemakkelijk laten besmetten door de zogenaamde westerse democratie.
Het enthousiasme voor de presidentsverkiezingen blijft groeien. Nu was er in Yabroed een feestelijke en massale optocht. Alom zijn er manifestaties, ontmoetingen, symposia en evenementen. Op een volksfeest in Hasaka zei de regionale secretaris van de Baathpartij, Hilal al-Hilal het zo: “Syrie zal de hele wereld tonen wat democratie is met de beste verkiezingswet.” Ook Syriërs in het buitenland betuigen hun solidariteit. Sommigen komen over, alleen om te stemmen. In enkele tientallen landen hebben ze in de ambassades hun stem al kunnen uitbrengen en de opkomst was overal uitzonderlijk hoog: Brazilië, India, China, Iran, Jordanië, Irak, Indonesië, Polen, Spanje, Oostenrijk, de Scandinavische landen … In Moskou hebben enkele Syriërs getekend met hun bloed om hun verbondenheid uit te drukken. In Libanon was de opkomst zo overweldigend dat er een tweede volle dag voor voorzien werd.
Inmiddels nemen de westerse agressie en hysterie toe en hebben verschillende “regimes” waaronder België, op onwettige wijze Syriërs belet hun stem uit te brengen. Maar de protesten van de Syriërs bleven niet uit, in Frankrijk, de VS, Cairo, Bulgarije, Zwitserland en elders. In België was er een sit-in voor het Europees parlement.
Voor wie het interesseert nog dit bericht, dat ons ook maar terloops bereikte. Vanaf 28 mei tot aan de presidentsverkiezingen (3 juni) zendt de Syrische tv iedere avond om 20.30 u een reportage uit over de geheime oorlog tegen Syrië die al tien jaar bezig is. Het is in het Arabisch met specialisten van binnen- en buitenland. De Franse uitgave zal te volgen zijn in juni op MetaTV en You Tube: “Histoire secrète de la guerre contre la Syrie: dix ans de Résistance” . Ziehier nog een voorbeeld van huichelarij op wereldvlak,
Internationale instellingen als instrumenten van westers imperialisme
Vorige week, donderdagavond heeft Laurent Fabius, Franse minister van B. Z., gesteund door 64 landen, een voorstel van resolutie overgemaakt aan de UNO Veiligheidsraad om Syrië voor het Internationaal Strafhof (I.S.) te dagen voor alle bedreven misdaden in Syrië. Het voorstel werd deskundig door Rusland en China getorpedeerd. Het ware gelaat van internationale instellingen wordt steeds meer ontmaskerd.
Het I.S. dankt zijn oorsprong aan artikel 227 van het Verdrag van Versailles (1919) en aan het akkoord van Londen (1945) waarmee het tribunaal van Nürnberg werd gevormd om de nazikopstukken te veroordelen. Toen merkte de Duitse kanselier Ludwig Erhard al op dat het tribunaal van Nürnberg niet erg geloofwaardig is, daar het een rechtbank van overwinnaars is tegen uitsluitend Duitsers, terwijl misdaden van de geallieerden (o.a. het bombarderen van Dresden met fosforbommen) niet mee tellen. Hij zag liever een rechtbank vanuit neutrale landen zoals Zwitserland en Zweden, samen met Duitse advocaten.
Het I.S. zelf is in 2002 opgericht, met universele bevoegdheid. Een 20-tal dossiers werden geopend maar slechts 8 Afrikaanse staten werden veroordeeld (o.a. Oeganda, D. R. van Congo, Soedan, Libië, …). De misdaden in de streek van de Grote Meren zijn zeker het werk van Afrikaanse leiders, maar voor het grootste deel wel in opdracht van UK, Israël, V.S en Frankrijk. Enkel de tegenstanders van de westerse machthebbers werden veroordeeld. De Afrikaanse top van 2013 heeft dan ook afstand genomen van het I.S. Het schandaal van Libië is inmiddels bekend, maar nauwelijks doorgedrongen. Mouammar el-Kadhafi, zijn zoon Saif el-Kadhafi en zijn schoonbroer Adullah Senussi waren zeker geen misdienaars, maar de grote misdaden waarvoor ze aangeklaagd werden, hebben nooit plaats gevonden en waren pure uitvinden om de overname van Libië door de NAVO (met flinke hulp van de moedige Belgen!) in de openbare opinie te rechtvaardigen. Het uitmoorden van tienduizenden tegenstanders heeft nooit plaats gehad en het bewuste bombardement van een wijk in Tripoli door Kadhafi evenmin. Om de NAVO te helpen en het Libische volk te demoraliseren kondigde de procureur van het I.S., Luis Moreno Ocampo op 21 augustus aan dat Saif el-Kadhafi al aangehouden was, terwijl dit pas op 19 november gebeurde. Zo wordt het I.S. gebruikt voor het westers imperialisme. Inmiddels heeft Al Jaafari, permanent vertegenwoordiger van Syrië bij de UNO op een samenkomst van de VN Veiligheidsraad nogmaals met harde bewijzen de landen die terroristen in Syrië steunen aangeklaagd. Aan verschillende commissies die zich met terrorisme bezig houden heeft hij tientallen brieven geschreven met de nodige bewijzen. Op geen enkele brief heeft hij een antwoord gekregen! O ja, Obama heeft gezegd dat hij terughoudender zal zijn met militaire interventies en de gevechtsmissies in Afghanistan zal beëindigen. Mooi zo. Edoch, de rebellen in Syrië zullen nog meer steun krijgen, in Afghanistan blijven bijna 10.000 soldaten en dat er 5 miljard dollar wordt besteed aan de “bestrijding van het terrorisme”, voor nieuwe militaire bases, nog meer wapens en soldaten. De deskundige samenstellers van de film Obama Deception tonen aan dat Amerika sinds J. Kennedy geen president meer heeft gehad, alleen maar marionetten van Wall Street en de wapenindustrie. Van Obama zeggen ze dat hij een betere acteur en leugenaar is dan de anderen. Hij weet te zeggen wat de mensen graag horen en meteen precies het tegenovergestelde te doen volgens zijn opdrachtgevers.
Wie zonder zonden is werpe de eerste steen
Destijds brachten farizeeën een overspelige vrouw, die volgens de wet zou moeten gestenigd worden, bij Jezus en vroegen zijn mening. Hij gaf bovenstaand antwoord (Johannes 8, 7). Jezus heeft, zoals niemand anders in de geschiedenis van de mensheid het geweld geopenbaard in het hart van ieder mens. En het evangelie schaart zich, zoals geen enkel ander geschrift in de wereldliteratuur, ondubbelzinnig achter de slachtoffers. Dit erkennen en aanvaarden, dat heet bekering.
Laurent Fabius gedraagt zich nu als de leider van de farizeeën die Syrië ten schande wil zetten voor het wereldforum. Wie is hij zelf? In 1999 wordt hij veroordeeld door het Franse gerecht wegens onvrijwillige doodslag. Een hoeveelheid bloedstalen, waarvan geweten was dat ze met HIV besmet waren en niet verhandeld mochten worden, heeft hij als eerste minister gewoon laten verhandelen om een farmaceutisch bedrijf te begunstigen. Hij is vervolgens een van de grote initiatiefnemers van de oorlog tegen Syrië, in opdracht van Israël, VS (Hillary Clinton), Generaal David Petreaus (C.I.A), Patrick O’Reilly en admiraal James Stravidis (NAVO). Op 18 juli 2012 wordt in Damascus een aanslag gepleegd waarbij drie topfiguren van de nationale veiligheid omkomen (Daoud Rajha, ‘n christen, Assef Chawkat,’n alawiet, Hassan Turkmani,’n soenniet.) Laurent Fabius weigert uitdrukkelijk deze aanslag te veroordelen. Op 17 augustus 2012 spoort hij in Turkije in een toespraak openlijk aan tot het vermoorden van de Syrische president en verklaart dat Bachar al-Assad niet verdient op aarde te leven!
Ja, de schuldigen van de oorlogsmisdaden in Syrië moeten voor het gerecht komen. Laten we beginnen met de hoofdschuldigen. Laurent Fabius, geef u aan bij het I.S. als oorlogsmisdadiger. Als ge uw schuld erkent en uw deel op u neemt om de aangerichte verwoestingen in Syrië te herstellen, kan er voor u en de uwen nog een barmhartige regeling getroffen worden.
Misdadigers en helden
Onze wereld wordt politiek bestuurd door misdadigers en geestelijk bezield door helden en heiligen. Het is belangrijk op tijd het onderscheid te zien en zelf aan de goede kant te staan. De grote misleider is de “algemene opinie”, die uiterst deskundig en wereldwijd wordt gevormd en waarin schuldigen en slachtoffers handig met elkaar worden verwisseld, evenals goed en kwaad. In feite worden Gods heilsplan in Christus en de echte waardigheid van de menselijke persoon verworpen: de heiligheid van een mensenleven moet ontkend worden en de mens moet voorgesteld worden als een ontwikkelde aap, de rijke verscheidenheid van man en vrouw moet uitgewist worden, huwelijk en gezin als basiscel moet verlaagd worden tot middel voor de economie, de productie en de consumptie, zoals alle andere contracten onder mensen, de soevereiniteit van landen moet gebroken worden en de macht moet in handen komen van de wereldheersers (nu o.a. het westers imperialisme), alles moet één kneedbare deeg worden met één bankwezen, één economie, één wereldfamilie onder de dictatuur van onzichtbare heersers. (De 130 machtigste en rijkste lui van de Bilderberggroep zijn op dit ogenblik tot zondag in besloten vergadering bijeen en in Parijs vergaderden woensdag 20 delegaties van de Europese liberale vrijmetselaarsclub). Daarvoor worden internationale organisaties opgericht met absoluut en universeel gezag, vol met bureaucraten, technocraten, profitocraten, kleptocraten, ideologen, klimatologen en raadgevers van windmolens… En op al deze niveaus werken tevens helden en heiligen. Internationale instellingen moeten er zijn en de Europese Unie kan veel goed doen. Ze moet dan wel Gods wetten respecteren en de waardigheid van de mens centraal stellen. Nu gaat het nog te veel in de tegenovergestelde richting: steeds meer centraliseren en macht grijpen in plaats van de soevereiniteit van de landen te steunen, economisch steeds meer uitbreiden in plaats van het leven sociaal te verbeteren en de waardigheid van de mens te bevorderen.
Zondag zijn de Europese kiezers begonnen aan het afbreken van de muur van de Europese dictatuur met een fameuze electorale opdoffer voor o.a. Frankrijk en Engeland, de ergste Europese vechtjassen. Op dezelfde dag heeft paus Franciscus gebeden met zijn hand en zijn hoofd tegen de muur van de schande, die Israël en Palestina scheidt. Nadat een aanslag geleegd werd op het leven van paus Johannes Paulus II is hij begonnen met het oprollen van het IJzeren Gordijn en het afbreken van de Berlijnse muur. Hij heeft er wel enkele jaren over moeten doen. In 1985 bezocht hij Nederland en een krant publiceerde twee bladzijden bijtende kritiek over deze “gevaarlijke illusionist”, omdat hij sprak over de twee longen van het ene Europa en zogenaamd geen rekening hield met de scheiding van het vrije Westen en het communistische Oostblok. Toch werd de scheidingsmuur in november 1989 afgebroken. De toekomst is aan de helden en heiligen met een visie. En de uiteindelijke bron blijft de kruisdood van Jezus, die de muur van geweld en haat voor heel de mensheid heeft afgebroken. Kom, Heilige Geest over de volkeren en hun leiders.
P. Daniel
30-05-2014 om 18:12
geschreven door Gust Adriaensen
Die kranten toch...
In wat De Morgen -u weet wel, één van de twee zelfverklaarde 'kwaliteitskranten'- een 'analyse' noemt, kan je het volgende zinnetje vinden:
'Zondag veegde hij (Bourgeois) in West-Vlaanderen de vloer aan met Hilde Crevits (CD&V), een onverhoopte prestatie. Nadeel is het grijze imago van Bourgeois, dat niet meteen 'Verandering' uitstraalt.'
Ofwel kent De Morgen de betekenis van 'de vloer aanvegen met' niet. Ofwel is de journalist te lui geweest om de verkiezingsuitslagen nog eens te raadplegen. Ofwel behoort de schrijver van het artikeltje tot de propagandastaf van Bourgeois en co.
Want wat zeggen de verkiezingsresultaten:
-Crevits: 112.557 voorkeurstemmen
-Bourgeois: 63.780 voorkeurstemmen
Wie heeft dan met wie de vloer aangeveegd?
30-05-2014 om 06:58
geschreven door Gust Adriaensen
29-05-2014
Rerum Novarum
Traditioneel wordt op Hemelvaartsdag door de christelijke werknemersorganisaties 'Rerum Novarum' herdacht. Het is de 'encycliek over de toestand der werklieden', die op 15 mei 1891 door paus Leo XIII, in het licht werd gegeven, en het basisdocument is geworden van de sociale leer van de Katholieke Kerk.
In een eerste deel rekent de paus af met het socialisme. De encycliek noemt het socialisme een 'verkeerde oplossing' voor de sociale tegenstellingen. Want het 'benadeelt de arbeider', het biedt een 'onrechtvaardige oplossing' en het 'sticht verwarring'.
De 'ware redmiddelen' zijn, aldus Leo XIII, te vinden in de leer van de Kerk. Het 'nodige geduld', de 'toenadering der klassen', de 'rechtvaardigheid', de 'vriendschap', de 'christelijke broederlijkheid', zijn van die leer de belangrijke elementen. Maar de Kerk geeft niet alleen de richting aan, zij doet al heel wat en heeft dat doorheen de eeuwen gedaan.
Ook de Staat heeft een belangrijke rol te spelen en hij heeft recht op tussenkomst in de maatschappelijke problemen. Maar er zijn ook grenzen aan die staatsinmenging, stelt de encycliek. Enkele voorname opdrachten van de Staat zijn: 'bescherming van de eigendommen, bescherming van de arbeid, bescherming van de spaarders'.
Verenigingen van werkgevers en werknemers hebben 'recht van bestaan', aldus Rerum Novarum. Het 'nut van christelijke verenigingen' staat buiten kijf. Maar de organisatie en de tucht van die verenigingen moeten erop gericht zijn dat de 'godsdienstige en zedelijke volmaking' als het voornaamste doel wordt beschouwd. En het actieprogramma moet van dien aard zijn, dat 'de rechten en plichten van de patroons volkomen in overeenstemming zijn met de rechten en plichten van de werklieden'.
Rerum Novarum was duidelijk een antwoord van de Katholieke Kerk op het sterk opkomende socialisme. Maar de blijvende historische betekenis van de encycliek zit zonder twijfel in het omschrijven van staatsopdrachten, die de werknemer in bescherming nemen. En vooral in het erkennen van het 'recht op vereniging van de werknemers'. Daarmee werd de weg vrijgemaakt voor de door de Kerk ondersteunde oprichting en werking van (christelijke) vakbonden.
29-05-2014 om 09:09
geschreven door Gust Adriaensen
28-05-2014
Het gewicht van ACW'ers in CD&V
Volgens De Standaard zijn volgende CD&V-verkozenen, ACW'ers:
Vlaams Parlement: 15 ACW'ers op 27 CD&V'ers: Kathleen Helsen, Caroline Bastiaens, Dirk De Kort, Jo Vandeurzen, Sonja Claes, Vera Jans, Michel Dooms, Katrien Partyka, Bianca De Baets, Joke Schauvlieghe, Cindy Fransen, Valerie Taeldeman, Hilde Crevits, Johan Verstreken, Griet Coppé.
Om hun geloofwaardigheid te bestendigen, zullen zij ervoor moeten zorgen dat in het bijzonder de sociaal-economische opvattingen en standpunten van het ACW, voldoende gewicht krijgen in de onderhandelingen van CD&V voor het vormen van de nieuwe regeringen.
Wat dat betreft is N-VA gezien de erg liberale visie van de partij op economie en sociale zekerheid , een niet voor de hand liggende partner. De opvattingen van de zgn. 'linkervleugel' (de ACW'ers) van CD&V, sluiten veel nauwer aan bij S-PA en Groen, om PVDA+ nog niet te vermelden.
Dus opgelet parlementaire ACW'ers! Verkoop je ziel en je opvattingen niet lichtzinnig aan partijen die het ACW willen vernietigen, die de vakbonden haten en willen kortwieken, die het middenveld willen uitschakelen.
Wat is een andere interessante gevolgtrekking uit dit lijstje met ACW-verkozenen? De media hebben beklemtoond dat de campagne en deze verkiezingen duidelijker dan ooit draaiden om de, ruwweg gezegd, links-rechtsmaatschappijvisie.
Tel de ACW'ers, die je met reden een 'links' etiket mag opkleven, bij de verkozenen van S-PA en Groen, m.a.w. stop de parlementsleden in een links en een rechts blok, dan krijg je een nauwkeuriger beeld van de machtsverhoudingen inzake maatschappijvisie.
In Vlaanderen zou dergelijk duidelijk sociaaleconomisch links blok, 43 zetels bezetten. In het Federale Parlement, zouden er 27 parlementsleden zijn die een erg gelijklopende sociaaleconomische visie hebben.
Het ACW moet zich bewust zijn van die macht en ze ook voluit gebruiken om de belangen van de werknemers te verdedigen en te pogen zijn voorstellen te realiseren.
En de christendemocraten zullen wel beseffen, dat zonder ACW-verkozenen, de partij het grootste deel van haar mandatarissen en van haar aanhang, kwijt is.
28-05-2014 om 07:38
geschreven door Gust Adriaensen
