De N-VA sluit in het Europese parlement aan bij de ECR (European Conservatives and Reformers).
De ECR is een bont allegaartje van partijen uit heel wat Europese landen. Wat ze gemeen hebben is hun gematigd of sterk Euroscepticisme en een conservatisme dat soms extreme en zelfs choquerende vormen aanneemt.
De ECR-partijen met het grootste aantal vertegenwoordigers in het Europese parlement na de verkiezingen van dit jaar zijn de Britse conservatieven en de Poolse partij 'Recht en Gerechtigheid'.
Van een aantal partijen volgen hieronder een aantal programmapunten.
De Britse conservatieven zijn hardnekkig gekant tegen de onafhankelijkheid van Schotland
Het Poolse 'Recht en Gerechtigheid' is voor de herinvoering van de doodstraf en tegen abortus, euthanasie, homohuwelijk, geregistreerd partnerschap.
'Alternative für Deutschland' is voor het opheffen van de eurozone en de herinvoering van nationale munteenheden.
De Deense Volkspartij is voor grenscontroles, ook voor EU-burgers. Haar leider Messerschmidt werd in 2002 veroordeeld voor een advertentie waarin een verband werd gelegd tussen een multiculturele samenleving en verkrachtingen, gedwongen huwelijke en geweld.
De Finse Partij is tegen het homohuwelijk, tegen adoptie door holebikoppels en tegen IVF (in vitrofertilisatie), tegen de Europese Unie en de Navo, voor het terugschroeven van buitenlandse hulp. De partij werd beschuldigd van racisme en discriminatie. Haar leider Justi Hallo-aho werd in 2012 veroordeeld wegens het aanwakkeren van etnische spanningen. Hij had in een blog geschreven dat de islam pedofilie aanwakkert.
Een Griekse partij is voorstander van een christelijk orthodox onderwijssysteem.
De Nederlandse Christen Unie baseert haar politiek program en beleid op de Bijbel.
De Nederlandse SGP is tegen de vrijheid van godsdienst , tegen het feminisme en voor de herinvoering van de doodstraf.
Paul Goossens, Europajournalist, schrijft in een bijdrage in De Standaard, dat de afwijzing door N-VA van de liberalen en de keuze voor het bont allegaartje van de ECR, niet alleen bepaald werd door de afkeer voor Verhofstadt maar geforceerd werd door De Wever. Hij bepleitte, aldus Goossens, de Britse weg en legde de partijraad van N-VA op, om bij de vijand van Schotland (Cameron) op de schoot te kruipen. 'Het ruikt naar kille machtspolitiek van 'grootmacht' Vlaanderen en bewijst dat de N-VA op korte tijd een hele weg heeft afgelegd. Het nationalistische zweeppartijtje dat solidair was met alle kleine Europese volkeren, Walen uitgezonderd, is tot een kille machts- en belangenmachine verveld.'
Fraai is het allemaal niet. En zeker niet voor de idealistische Vlaamse nationalisten.
22-06-2014 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
21-06-2014
Paus excommuniceert maffia
Pope Francis concluded his one-day trip to the southern Italian region of Calabria with strong words against the Calabrian mafia, calling it “adoration of evil and contempt for the common good.”
“Those who in their lives have taken this evil road, this road of evil, such as the mobsters, they are not in communion with God, they are excommunicated,” he said to applause.
21-06-2014 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
18-06-2014
Filip en Bart: twee handen op één buik
Yves Desmet schrijft in De Morgen het volgende: 'Het verschil met de vorige keer is dat De Wever deze keer alle ruimte krijgt van het paleis om een federale regering te vormen. Het lijkt alsof ze daar nog liever kiezen voor de federale regering rechtsom dan voor de complete impasse die anders dreigt, en die het federale niveau nog maar eens een wereldrecord lang in zijn blootje zou zetten. Ook daar is er een ironisch objectief bondgenootschap tussen De Wever en het paleis.'
Verwonderlijk is het allerminst dat het Paleis kiest voor een rechts-liberale regering. Een van de steunpilaren van het rechtse neoliberalisme is toch altijd het Paleis geweest. Is er ooit een Staatshoofd geweest dat grote fan was van het socialisme?
Superironisch is nu wel dat de republikein De Wever perfect past in de rechtse sociaal-economische ingesteldheid van de vorst. Filip en Bart kunnen het op dat vlak zonder twijfel goed met elkaar vinden.
En bovendien geraakt de republikein De Wever, die een partij incarneert die de monarchie wil doen verdwijnen en als uiteindelijke doelstelling de oprichting van een onafhankelijk republiekje Vlaanderen heeft, helemaal ingekapseld in de monarchie.
Het slagen van De Wever in het vormen van een rechtse regering spoort op sociaal-economisch vlak het best met de maatschappijvisie van de vorst en zijn entourage en is voor Filip de beste garantie dat het instituut 'monarchie', merkwaardig genoeg door de Vlaams-nationalistische republikeinen nog jarenlang ongemoeid zal worden gelaten.
De grootste overwinnaar van het hele regeringsvormingsgedoe zal hoe dan ook Filip, onze aimabele koning, zijn. Dankzij Bart en zijn partij.
18-06-2014 om 20:42
geschreven door Gust Adriaensen
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Soms zetten we de bejaarden aan de kant, maar zij zijn een kostbare schat: hen uitsluiten is een onrechtvaardigheid en een onherstelbaar verlies.'
18-06-2014 om 07:24
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/13
Vrijdag 13 juni 2014
Gewoon leven in een ongewone tijd
Hoe verloopt nu een gewone dag van een kleine gemeenschap in een land in oorlog? Officieel begint de dag met een uur stil persoonlijk gebed in de kerk, hoewel sommigen al veel vroeger uit de veren zijn. Daarna gaat elkeen aan het werk: maaltijd voorbereiden, iconen schilderen, kamers opruimen, vruchten of kruiden verwerken, in de tuin planten, onkruid te wieden, water geven… Voor de fraters is de voormiddag in princiep gewijd aan studie, te beginnen met anderhalf uur theologie, spiritualiteit, kerkgeschiedenis, oosters en westers kerkelijk recht, kerkelijke documenten of iets dergelijks. Verder is er de dagelijkse bijbellezing alsook de studie van het Arabisch, waarmee ze zich al flink kunnen behelpen. Zaterdag wordt er zowat overal gepoetst. Het dagelijks uitvallen van de stroom belet iedere vaste dagorde. Als er na het morgengebed nog steeds elektriciteit is, doen we natuurlijk eerst die dingen waarvoor stroom nodig is.
Om half één luidt de grote klok voor de eucharistie volgens de Latijnse liturgie in het Frans, met Arabische gezangen. Een frater leest de eerste lezing in het Arabisch. Voor het evangelie ben ik nog niet verder dan een samenvattende zin in het Arabisch. Hierbij hebben de kinderen dikwijls hun voorhoofd gefronst om zich af te vragen wat ik eigenlijk aan het uitkramen was. Tegenwoordig steken ze meestal enthousiast hun duim naar boven en zo weet ik dat het ook verstaanbaar wordt. Na de eucharistie volgt nog een lange of korte tijd van meditatie, naargelang het eten klaar is of niet. Aan tafel wordt veel gedeeld, dikwijls over de lezingen van de eucharistie, de evolutie in het land, de hulp aan noodlijdenden. Soms is het een uitgebreide gedachtgenwisseling over een bijbels thema. Deze tijd ging het daarbij vooral over de komst of Wederkomst van het Koninkrijk Gods. ’s Namiddags is er eerst uitdrukkelijk een uur rust voorzien, waarvan begin en einde aangegeven wordt met de binnenhuisbel. Dan is er weer tijd voor werk Vanaf het begin werden hier kinderen in nood opgevangen totdat de ouders of de moeder weer voor hun kind konden zorgen of het gezin zich weer hersteld had. Ieder uur van de dag wordt voor hen gezorgd, maar dat betekent ook dat er telkens iemand verantwoordelijk voor is. Nu zijn er nog slechts twee kinderen over, maar drie kinderen van de vluchtelingen komen altijd met hen spelen. Samen: twee christenen en drie moslims, vier meisjes en een jongen. De zusters laten hen in de voormiddag dikwijls mee werken in de keuken, het poetsen of versieren van de kerk e.d.m. In de namiddag krijgen ze Engels of Frans, biologie, zang, dans en de fraters geven hen catechese. In de paastijd werden de Handelingen van de apostelen en het ontstaan van de eerste Kerk uitgelegd. Opvallend is wel dat de moslimkinderen meer geboeid zijn dan onze christen meisjes. Soms is er dringend werk waarvoor alle beschikbare krachten worden opgeroepen, zoals de grote hoeveelheid rozemarijn van hun takjes bevrijden, de lavendel of het plukken van de massa uitgebloeide rozen van Damascus, waarvan de blaadjes worden verwijderd en gedroogd om thee van te maken en ook frisdrank. Het grote terrein is voorlopig nog toevertrouwd aan andere, die de vruchten oogsten voor zichzelf en voor ons. Wij komen al wel in de binnentuin en op het voorplein.
Om half zeven ‘s avonds volgt het byzantijnse avondgebed, waarna weer een lange of korte tijd van persoonlijke meditatie. Ook onder het avondmaal wordt er veel gedeeld. Bovendien willen de kinderen telkens weer kleine toneelstukjes opvoeren, zoals de steniging van Stefanus (met papierproppen). De moslimjongen is dan de vurige Stefanus. Alleen al die verkleedpartij vinden ze plezant en soms is hun toneeltje ook wel kreatief. De afwas wordt ’s middags door de zusters gedaan en ’s avonds door de fraters. De avondrecreatie duurt totdat men gaat slapen. Dikwijls is er een conferentie voorzien en kan over van alles en nog wat gaan. De originele wetenschappelijke artikels uit b.v. het tijdschrift Le Cep, worden hier graag gelezen. Ook iets uit de byzantijnse liturgie of theologie of de huidige toestand in de wereldpolitiek. We hebben een serie lezingen gekregen van een moslimvluchteling over Jezus en Maria in de koran én in het evangelie en over de lijkwade. Hij is ondertussen zowat onze portier geworden en helpt ook bij de verdeling van de hulpgoederen aan de behoeftigen. Deze recreatie of conferentie belet niet dat ieder ondertussen kan doen wat hij goed vindt, bv. verder werken aan de amandelen (van de 50 à 60 zakken schieten er nog steeds enkelen over), groenten klaar maken voor de maaltijd van morgen, op de laptop werken… En wie wil, gaat slapen, met de zegen van de gemeenschap. Wij leven “idiorythmisch”. Dat vraagt wat uitleg. Letterlijk betekent dit Griekse woord “een eigen ritme” . Feitelijk werd in de oudheid onder “idioot” een simpel iemand verstaan in tegenstelling tot een staatsman of filozoof. In onze tijd is hij gezakt tot een zwakzinnige. Voor de oude woestijnmonniken was “idiorythmisch” de vrijdheid waardoor ieder, met de zegen van de overste en van de gemeenschap een eigen ritme kon volgen en toch in een sterke verbondenheid met de anderen leven.
De zondag is echt een vrije dag met niets anders dan de feestelijke byzantijnse eucharistie op de middag en een goed middagmaal. De kinderen mogen in de voormiddag een kinderfilm zien en wij kijken naar het tv-nieuws. ’s Avonds is er een stichtende, leerrijke of ontspannende film, die de voorkeur van de meerderheid heeft gekregen. Nu was het “Sister Act”, een knotsgekke film, meer dan twintig jaar oud, over een zwarte zangeres in een casino in Reno, Nevada, die te nauw met de maffia verbonden was en voor haar veiligheid moest onderduiken in een carmelitessenklooster, dat haar met tegenzin opvangt. Uiteindelijk komt heel de gemeenschap juist door haar tot nieuw leven en stromen jongeren toe! Deze week hebben we uitzonderlijk drie zondagen gehad: donderdag om de presidentsverkiezingen te vieren, Pinksterzondag en –maandag. Als je wil, zou je zowat heel de zondag een boek kunnen lezen, bidden, studeren of ontspannen. In werkelijkheid komt daar meestal niet veel van in huis, omdat er altijd wel iets speciaals is. Op Pinksteren hebben we ’s avonds uitzonderlijk de lange byzantijnse boetedienst gebeden voor de vrede en eenheid in het Midden-Oosten, in verbondenheid met de kopstukken van Israël en Palestina, die samen met de Paus in Rome, elk afzonderlijk, baden voor vrede. Tijdens ons bidden was er geen stroom maar daarna weer wel, zodat we nog een deel van dit historisch gebeuren in de Vaticaanse tuinen op tv konden volgen. De profeet Joel (hoofdstuk 3) had al voorspeld dat zelfs grijsaards dromen (van vrede) zouden krijgen.
De honden blaffen maar de karavaan trekt verder
De herverkiezing van de huidige president Bashar al-Assad blijft heftige ergernis wekken bij hen die de terroristengroepen in Syrië steunen. De ministers van buitenlandse zaken van het westen, bijzonder van de VS, Frankrijk, Engeland kunnen niet straf genoeg hun afkeer uitdrukken. De hoge hakken madam van de EU meende ook in een officieel communiqué te moeten protesteren tegen deze “onwettige” verkiezingen die “de politieke inspanningen ondermijnen”. Syrië maakte hierop ondubbelzinnig duidelijk dat een dergelijke verklaring een flagrante schending is van het internationaal recht, van de soevereiniteit van het volk en van de democratie.
Anderzijds gaat de feestvreugde bij alle Syriërs in binnen- en buitenland nog even door. De echte bevriende landen stuurden hun felicitaties. Zo ook het Palestijnse volkscommittee en de Arabische schrijvers unie, Shia Imami Ismaili. De enthousiaste vieringen van de Syrische gemeenschappen in tal van landen is daarbij nog het meest overtuigend. Het westen heeft hen steeds misbruikt als bewijs dat president en “regime” zo wreed zijn dat massa’s Syriërs deze “dictatuur” ontvluchten. En nu hebben ze massaal voor deze president gestemd waarbij ze hem en het leger luidop danken! Ondertussen gaat de president vastberaden zijn weg verder. Hij tracht de eenheid onder het volk te bewaren en te versterken. Deze week heeft hij dr. Hassan al-Nouri en Maher al-Hajjir, de twee andere presidentskandidaten ontvangen en met hen van gedachten gewisseld. Op alle vlakken worden de inspanningen opgevoerd om het land uit zijn diepe ellende te halen en langzaam voor het volk terug de nodige veiligheid en welvaart te verzekeren. Vroeger trok hij al naar de gevangenissen om met de “rebellen” te praten en hen vrij te laten als ze aan bepaalde voorwaarden, zoals het afzweren van alle geweld, konden voldoen. Nu heeft hij op de memorabele dag van 9 juni een amestie afgekondigd, waarvan vele honderde gevangenen zullen kunnen profiteren. Woensdag verliet een eerste groep van 274 gevangenen de centrale gevangenis van Damascus. Waar blijft een dergelijke moed en creativiteit van de staatshoofden van onze westerse model democratieën?
Hardnekkige pogingen om de “Arabische Lente” op te warmen
Moderne oorlogen zijn op de eerste plaats media-oorlogen. Het beeld over Syrië werd al jaren op voorhand deskundig voorbereid voor de openbare opinie: een gruwelijke dictator, massavernietigingswapens, het martelen van kinderen, het uithongeren en uitroeien van eigen volk. Alles met de nodige video’s gestaafd! Wie iets anders verkondige over de situatie in Syrië was “een wereldvreemde idioot, rijp voor de psychiatrie” (een eretitel die ik ooit van een Vlaamse intellectueel kreeg). Zo hielpen politici, journalisten en volk jaren lang de moordenaars en verwoesters van Syrië. Nochtans, in tegenstelling tot Afghanistan, Irak, Libië houdt Syrië stand. De huidige opgewarmde “Arabische lente” is de strategie van de vierde generatie die niet meer werkt met een rechtstreekse buitenlandse interventie maar met geheime groepen die door een “creatieve chaos” het land van binnen uit tracht te destabiliseren om zo nieuwe machtsverhoudingen te brengen en de Amerikaans-Israëlische belangen te doen gelden. Voor Syrië hebben ze evenwel enkele zware inschattingsfouten gemaakt. Vooreerst met betrekking tot de eenheid van volk, leger, regering en dus de kracht van een eensgezinde weerstand onderschat. De “volksopstand” en de “burgeroorlog” bestonden alleen in de fantasie van de westerse imperialisten. Vervolgens is gebleken dat de zo hoog geprezen “gematigde oppositie” slechts een fictie is en dat deze “oppositie” de werkelijke schuldige is van de gruwelijke misdaden. Verder hebben de zelfverklaarde “vrienden van Syrië” de solidariteit en vastberadenheid onderschat van de ware vrienden zoals Rusland, Iran, Hesbollah... Tenslotte dreigen ze zelf verstrikt te raken in het bijzonder obscure spel van hun eigen grote vrienden zoals Turkije en vooral Qatar en Saoedi-Arabië, de grote kampioenen van het wereldterrorisme.
De commissie van mensenrechten van de VN heeft in Genève haar 26e sessie gehouden. De hoogverheven mevrouw, “commissaris voor de mensenrechten” heeft in een huichelachtig rapport Syrië beschuldigt omdat het geweld blijft voortduren en de crisis niet beëindigt wordt. De Syrische vertegenwoordiger, Mohammad al-Mohammad, heeft daarop eventjes een en ander verduidelijkt. Hij dankt de mevrouw omdat ze, terloops eindelijk melding gemaakt heeft van buitenlandse strijders, hoewel deze vaststelling wel erg laat komt. Bovendien noemt hij een hele reeks grove schendingen van mensenrechten, die ze in haar rapport “vergeten” is: aanslagen met honderden doden en het weer eens sabboteren van de watervoorziening in Aleppo. Hij besluit dat de hoge commissaris duidelijk onbekwaam is om de schendingen van de mensenrechten vast te stellen, dat haar rapport ongeloofwaardig is en hij hoopt dat haar opvolger onpartijdig, eerlijk en objectief zal zijn.
De EU en ‘haar’ belangen
Zoals de EU slaafs Amerika-Israël helpt in hun barbaarse oorlog tegen Syrië, zo is ze nu ook bereid het belang van Europa te negeren om de tandem van VS-Israël te dienen. Sinds jaren wordt gewerkt aan de zogenaamde South Stream die het Russische gas vanaf volgend jaar langs Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovenië naar Italië moet brengen. Amerika heeft echter bij de bouw grote “onregelmatigheden” ontdekt. Er zijn immers Russische firma’s bij betrokken en die vallen nu onder de sancties van de EU. En zo heeft uiteindelijk na de VS ook José Manuel Barroso himself de stopzetting van de werkzaamheden geëist. De Bulgaarse eerste minister, Plamen Oreshartski, van twee kanten zwaar onder druk gezet, kan niet anders meer dan de verdere bouw stilleggen. En zo wordt een project van groot belang voor de EU geboycot door de VS én Europa zelf. Nog afwachten hoe Italië zal reageren.
De laatste christen van Irak?
Deze week hebben strijders van de Al-Qaida fractie, die vechten voor de Islamitische Staat van Irak en (groot) Syrië (ISIS) of Daesh, gruwelijke slachtingen aangericht in N-Irak en de tweede grootste stad Mossoul in handen gekregen. Ze rukken op naar Bagdad. Zij willen in het Midden-Oostn en uiteindelijk in heel de wereld een islamitisch kalifaat vestigen, wat zij beschouwen als de enige samenleving van algemene vrede en rechtvaardigheid. In fiete is dit “paradijs” een hel met een onmenselijke dictatuur voor allen. Syrië heeft geprotesteerd tegen deze terroristische acties en zijn solidariteit betoond met de Iraakse regering en het volk. Irak en Syrië voeren dezelfde strijd tegen dezelfde duistere machten. Syrië heeft zich meteen bereid verklaard, hoe dan ook, Irak in deze strijd bij te staan. Vergeet daarbij niet dat Syrië het enige land was dat honderdduizenden Irakese vluchtelingen heeft opgevangen én onderhouden! In de openbare opinie wordt de mening verspreid dat het westen toch zo bekommerd is om de bevolking van Irak en zo graag de christenen en de anderen zou helpen beschermen tegen die fanatieke islamisten, terwijl de werkelijkheid precies omgekeerd is.De kommandant van deze fanatieke stijders is Abou Bakr al-Baghdadi voor rekening van de Saoedische prins Abdul Rahman al-Faical. Hij is de broer van de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken en van de Saoedische ambassadeur in Washington! Inderdaad, één pot nat. Amerika-Israël, Saoedi-Arabië en Frankrijk zijn hier nu de grote oorlogstokers. Als Al-Qaida Irak in handen kan krijgen kan het ook weer proberen om Syrië er bij pakken en het christendom tot in zijn wortels uitroeien.
Wie weet nu nog dat het geen fanatieke moslims waren die Irak zijn binnengevallen maar christenen, Amerikanen en Engelsen? En hoe enthousiast het westen was? Uiteindelijk hebben ze de oudste beschaving met de grond gelijk gemaakt en een 2000 jaar oud Mesopotamisch christendom nagenoeg uitgeroeid, samen met de slachting van honderdduizenden onschuldigen. En dit allemaal op grond van de zogenaamde massavernietigingswapens, die er niet waren. Deze leugens hadden ze zo sterk in de openbare opinie gebeiteld, dat hiervoor zelfs geen toestemming van de veiligheidsraad nodig was. En kijk nu eens naar het kabaal dat deze veiligheidsraad van 28 mei over Oekraine. Er waren toen inderdaad enkele tientallen doden gevallen. De euforie over de presidentsverkiezingen in Oekraine is onbeschrijfelijk, terwijl ze noch vrij noch democratisch waren, maar wel onder druk van de NAVO. En de verkozen president kreeg iets meer dan de helft van lang niet de helft van de stemgerechtigden. Iedereen lijkt akkoord te zijn dat Rusland de echte duivel is terwijl er in een land pas vrede kan zijn wanneer aan de verzuchtingen van gans de bevolking tegemoet gekomen wordt en niet aan de belangen van buitenlandse mogendheden.
De vermaarde historicus Philip Jenkins schreef een magistrale studie over “het vergeten christendom”, “de duizendjarige bloeidtijd van de Kerk in het Midden-Oosten, Azië en Afrika”. Jaren geleden waarschuwde hij er al voor dat we binnen kort de laatste christen uit Irak als martelaar kunnen vieren. Is dit “binnen kort” nu gekomen? Welke mens van goede wil kan daarbij rustig zijn dagelijkse drugs aan medialeugens blijven slikken en dan verder leven alsof er niets aan de hand is? Gelovigen kunnen een gebedsactie starten, zoals wij gedaan hebben (en nu doen) op het ogenblik dat er menselijk geen enkele mogelijkheid was dat wij aan de duizenden terroristen rondom ons heen konden ontsnappen.
Demo Für Alle
Er is echter ook zeer dringend werk aan onze eigen winkel. In heel Frankrijk is er een sterke volksbeweging ontstaan die de gewone menselijke en christelijke waarden van leven, huwelijk en gezin vinnig verdedigt. De regering slaagt er niet in hen te muilkorven, ondanks soms grof geweld. De weerbaarheid en creativiteit van deze “Manif Pour Tous” blijven groeien. Nadat dit Franse initiatief in Italië en in Taiwan wortel schoot, is het nu ook overgenomen in Z-Duitsland. De aanleiding hiertoe was de veroordeling tot gevangenisstraf voor ouders die hun kinderen beletten de lessen bij te wonen over sexuele opvoeding, waarbij de gendertheorie wordt opgedrongen. De “gender”-gekte is nu een wereldwijde, verplichte epidemie geworden: je bent slechts iets onzijdigs, een niemendalletje, en je beslist zelf of je mannetje, vrouwtje, bi-tje, trans-je of nog iets anders wilt zijn. Het geluk, de veiligheid en de welvaart van een samenleving zijn gebouwd op het gewone gezin als basiscel. De bedoeling is nu een sterke en brede lobby te vormen met alle mensen die nog wat gezond verstand hebben. Deze lobby moet dan opwegen tegen de alles vernietigende en officieel wereldwijd gesteunde LGBT (Lesbisch-Gay-Bi-Trans). Zouden er in België of Vlaanderen geen bekwame en bezielde mensen zijn om de verschillende verenigingen die nu al in deze zin werken, samen te brengen in een “Manifestatie Voor Allen”? Als alle mannen met zwarte baarden en zware wapens hier vertrokken zijn, kan ik ook komen en mee doen.
Dank
We willen enige uitleg geven met een oprecht dankwoord aan allen die ons hebben geholpen en blijven helpen met goederen, voeding, kleding en geld. Als er vrede is en moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel vanuit Libanon eindelijk na twee jaar kunnen terugkeren hoop ik een degelijk rapport te kunnen maken. Een voorlopig rapport gaven we vroeger al. Ziehier hoe er gewerkt wordt.
Alles wordt uiteindelijk centraal geregeld vanuit Libanon, door moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel, die zich al die tijd bijna op bovenmenselijke wijze hebben ingezet voor de noodhulp, voor mobiele hospitalen en zelfs voor de bevrijding van gegijzelden. Op verschillende plaatsen in Syrië zijn er mensen die met hen en onze gemeenschap verbonden zijn en in nauw contact staan met ons. Vooral is er hier zelf een groep van leken, ik noem ze de 12 apostelen omdat ze me doen denken aan de wijze waarop de apostelen de eerste kerkgemeenschappen hebben gesticht. Onze mannen hebben in Damascus en in heel Qalamoun groepen van mensengevromd, die met hen samenwerken. Omdat ze zo degelijk werken, krijgen ze veel waardering en worden nu ook officieel erkend en gevraagd. Zij hebben een vrij goed overzicht van de grootste noden in deze provincie. Wij komen nog steeds niet buiten. Zij zijn altijd op pad maar hebben hier hun thuisbasis. Ze zijn eigenlijk wandelende wonderen en kunnen de strafste verhalen vertellen (als de oorlog voorbij is). Hoe zij als weerloze burger een zwaar gewapende rebel de hand gaan drukken, hem de vrede wensen en hem vragen om weg te gaan want dat hier vrouwen en kinderen zijn. En die rebel gaat dan nog weg ook. Het is menselijk onbegrijpelijk hoe deze mannen overal levend doorheen gekomen zijn. Zij hebben ook een onwrikbaar vertrouwen en een diepe verbondenheid met zovele mensen in nood, die ze echt als hun broeders en zusters lief hebben.
Er zijn vele containers toegekomen met voedsel, kleding, medisch materiaal en medicamenten in Tartous en Lattakia. Daar was ook materiaal bij voor ons, dat omwille van het gevaar op de weg nog in veilige bewaring wordt gehouden. De hulpgoederen werden telkens ter plaatse onder de behoeftigen verdeeld. Hier bij ons zelf zijn enorme vrachtwagens toegekomen van het Rode Kruis en de Rode Halve maan. Het geld dat op onze rekening in België wordt gestort gaat naar Libanon en wordt vandaar uit gebruikt voor het specifieke doel dat opgegeven is en langs onze “12 apostelen” aan de behoeftigen in heel de provincie Qalamoun bezorgd. Er zijn talrijke moeders die alleen voor hun gezin moeten zorgen omdat hun man werd ontvoerd en vermoord. Er zijn overal zieken die medicamenten of verzorging nodig hebben. Een man die bijna niet ziet wordt geholpen met een aangepaste bril. Gehandicapten krijgen een rolstoel. Soms kan met wat geld en enkele regelingen een simpele woonst worden aangeboden. De uiteindelijke verantwoordelijke van deze groep heeft me vorig jaar al foto’s bezorgd van deze hulp aan gezinnen. Ik voeg er twee bij vanuit Damascus. Hij vertelt mij nu dat die gezinnen nog altijd in die “woonst” verblijven maar dat zij toch eigenlijk bij de “gegoeden” gerekend worden omdat nog een groot aantal gezinnen in parken slaapt. Het ene gezin was vroeger erg welstellend en heeft nu de beschikking over een kleine kamer en een toilet met wasbak en stromend water, dat dus dient als keuken. Het andere gezin (eigenlijk drie gezinnen) woont met 13 in een fabrieksruimte. Ook zij behoren nu tot de “gegoeden”. P. Daniel
18-06-2014 om 07:14
geschreven door Gust Adriaensen
17-06-2014
De dwaasheid van nieuwe namen en logo's
Het ACW maakt de stoet der dwazen nog wat langer. Want dwaas zijn de toplui van de verenigingen die menen dat hun organisatie per se een andere naam moet krijgen en de perfect ingeburgerde naam moet verdwijnen.
'Beweging.net' vervangt dus 'ACW'. Vele nieuwe namen zijn miskleunen maar 'Beweging.net' kan met recht en reden een van de grootste miskleunen genoemd worden. Het is zoals een reclameman opmerkte: het is hetzelfde als aan een specifiek merk van frisdrank, de merknaam 'frisdrank' geven.
Verleent deze nieuwe naam ook maar enige meerwaarde aan het ACW? Werd aan alle leden van het ACW de vraag gesteld of zij het nodig vonden de naam te veranderen? Waarom wordt de 'c' van 'christelijk' weggespoeld? Valse schaamte over de eigen roots en identiteit? Hoeveel heeft dat zinloze spelletje al gekost en hoeveel zal het nog kosten in de toekomst?
Als iemand zei: 'Ik ben lid van het ACW', dan was dat vrij duidelijk. Hoor je iemand al zeggen: 'Ik ben lid van Beweging.net? Ridicuul en stompzinnig.
Het ACW zou er beter aan doen veel meer energie te steken in de bestrijding van de superliberale plannen van sommige politieke partijen, die erop gericht zijn ons socialezekerheidssysteem te ontwrichten, het middenveld te verzwakken en de vakbonden vleugellam te maken.
17-06-2014 om 09:56
geschreven door Gust Adriaensen
16-06-2014
'Speculatie op voedselprijzen is een schandaal'
Paus Franciscus beklemtoonde tijdens een conferentie over ethisch investeren dat de financiële wereld de belangen van de volkeren moet dienen en het algemeen belang van de mensheid.
De paus stelde scherp de speculatie op voedselprijzen aan de kaak en hij riep de regeringen op een economie te bestrijden die uitsluit en verwerpt.
16-06-2014 om 16:50
geschreven door Gust Adriaensen
13-06-2014
'An economic system that no longer works'
In een interview met een Catalaanse krant zei paus Franciscus o.a. het volgende over economie:
'It is “outrageous” that some countries have a youth unemployment rate of more than 50%, with tens of millions of young Europeans out of work.
"We discard a whole generation to maintain an economic system that no longer works, a system that to survive must make war, as the great empires have always done."
13-06-2014 om 23:04
geschreven door Gust Adriaensen
'Individualistische marktlogica'
Christian Kunsch, voorzitter van de Mouvement Ouvrier Chrétien (MOC):
'Op sociaal-economisch niveau heeft het programma van de Vlaams-nationalisten tot doel ons socialezekerheidsmodel van een solidariteitslogica te doen overhellen naar een individualistische marktlogica.'
13-06-2014 om 12:25
geschreven door Gust Adriaensen
(Kinder)armoede: een schande
'420.000 van de 2,2 miljoen Belgische -18-jarigen groeien op in een arm gezin. Vooral in Wallonië en Brussel, maar ook in Vlaanderen zou het beter kunnen', schrijven de kranten.
Hoerakreetjes worden nog net niet geslaakt, omdat Vlaanderen het met 10% 'veel beter doet' dan Wallonië. Maar triomfalisme klinkt onmiskenbaar door.
Misplaatst hoe dan ook. Het is een hemeltergende schande dat er zovele kinderen in armoede opgroeien, dat er zoveel armoede is, tout court! En dat anderzijds onze samenleving gekenmerkt wordt door mateloze rijkdom en verspilling !
13-06-2014 om 12:08
geschreven door Gust Adriaensen
12-06-2014
Een gulzig en vervuilend volkje
Ecologische voetafdruk van Vlaming veel groter dan die van Waal
De Vlaming heeft een gemiddelde ecologische voetafdruk van 9 hectare, veel meer dan de zes hectare van de Waal. Dat blijkt uit een tweede berekening van onze ecologische voetafdruk. We zijn bovendien een pak gulziger dan onze buurlanden.
In 2010 berekende de milieuorganisatie Ecolife voor het eerst de ecologische voetafdruk van de Vlaming. Dat is de bruikbare oppervlakte die nodig is om te voorzien in de behoeften van een persoon. Dat was toen gemiddeld 6,3 hectare.
Dit jaar deed Ecolife, op vraag van de Vlaamse overheid, die studie nog eens over. Wat blijkt? Onze ecologische voetafdruk bedraagt geen 6,3 hectare maar ligt rond de 9 hectare, 40 procent meer dus. Volgens Ecolife, dat samenwerkt met het netwerk Global Footprint Network, komt dat omdat de berekeningswijzen steeds verfijnder worden – en zo steeds beter de werkelijkheid benaderen.
Ter vergelijking: de Walen hebben rond de 6 hectare per persoon nodig. Het gemiddelde voor heel België is 7,6 hectare. De capaciteit voor de hele wereldbevolking wordt geraamd op 1,8 hectare. Vertaald: als iedereen zou consumeren als de Vlaming, dan zouden er meer dan vijf aardbollen nodig zijn (in plaats van drie, zoals eerst gedacht).
België ( dus vooral Vlaanderen) doet het ook veel slechter dan zijn directe buurlanden. Fransen hebben een ecologische voetafdruk van 5,2 hectare, Duitsers van 6,1 hectare, Nederlanders van 6,7 hectare en Britten van 5,9 hectare. Dat komt onder meer omdat onze gebouwen gemiddeld ouder zijn en dat we alleen in onze auto naar het werk rijden. We eten ook anders. Zo consumeren we veel plantaardige olieën en eten we veel vis met een hoge ecologische voetafdruk.
(De Standaard, 12 juni 2014)
12-06-2014 om 07:49
geschreven door Gust Adriaensen
11-06-2014
Superdoktoor Michel D'Hooghe
Michel D'Hooghe, de ex-voorzitter van Club Brugge, is arts van opleiding, baron en voorzitter van de medische commissie FIFA.
In een interviewtje in De Standaard van 11 juni zegt hij woordelijk:
'Sinds Nieuwjaar heb ik geen tien nachten mijn bed gezien.'
Even narekenen. Tot vandaag, 11 juni zijn er in het gezegende jaar des Heren en der Rode Duivels, 2014, exact 161 nachten verlopen. Dokter D'Hooghe heeft van die 161 nachten, geen tien, laten we het dan zo royaal mogelijk op 'negen' houden, zijn bed gezien. De voorzitter van de medische commissie FIFA heeft dus 152 nachten zijn bed niet opgezocht. Een min of meer normale mens leidt daaruit af dat de heer D'Hooghe 152 nachten niet of amper geslapen heeft.
Amai, amai, amai, da's straffe toebak. En zeker voor een doktoor.
Wat doet dat allemaal met lijf en koppie van iemand, zelfs van een doctor in de geneeskunde. Wie kan ons dat vertellen. Een arts kan dat waarschijnlijk. Een ervaringsdeskundige wellicht. D' Hooghe zeer zeker: arts én ervaringsdeskundige.
En vaders en moeders, grootouders en voorouders, altijd maar hun kroost inpeperen dat een goede nachtrust allernoodzakelijkst is, het fundament van een gezonde geest in een gezond lichaam. Ouderwets gezeur ja.
D'Hooghe is de man die het gemaakt heeft en nog maakt, zonder slaap! Niet voor niks is deze uitzonderlijke arts voorzitter van de Medische Commissie van de FIFA!!
11-06-2014 om 15:03
geschreven door Gust Adriaensen
10-06-2014
Boudry en de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'
Wetenschapsfilosoof Maarten Boudry vindt het betoog van Rik Torfs wansmakelijk omdat Boudry van mening is dat Torfs de dodende diaken afschildert als 'de overtreffende stap van de progressieve euthanasiewet'. Volgens Boudry schrijft Torfs het volgende : 'Eerst richten mensen hun eigen levenseinde in, maar voor je het weet beschikken ze ook over het leven van anderen. De grens is dun, de helling glad'. En Boudry evalueert: 'Dat is de wereld op zijn kop. De liberale euthanasiewetgeving steunt op de onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'.
Dat wetenschapsfilosoof Boudry helemaal geen verband wil zien tussen euthanasiewetgeving en de trend om ook te beschikken over het leven van anderen, dat hij in de evolutie van de wetgeving en eisen daaromtrent, helemaal geen 'hellend vlak' ontwaart, en dat hij fananieker en fundamentalistischer dan de gelovigen, inclusief Torfs, de 'zelfbeschikking' een 'onwankelbare sokkel' noemt, is natuurlijk zijn goeie recht. Maar een en ander roept toch vragen op omtrent het wetenschappelijke en filosofische inzicht van wetenschapsfilosoof Boudry.
Want hoe is het te verklaren dat mensen als Boudry de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking' bijna uitsluitend van stal halen in het debat omtrent leven en dood? Waarom accepteren zij klaarblijkelijk de aantasting en/of de vernietiging van het zelfbeschikkingsrecht, of zwijgen ze als vermoord, wanneer het gaat om beteugelende wetten allerhande, de vrijheidberovende en dirigerende impact van economie en reclame, de schaamteloze exploitatie en meedogenloze repressie van miljoenen mensen, de discriminatie en het racisme in hun eigen omgeving?
En vertrekken de pleitbezorgers van steeds maar uitbreiding van de euthanasiewetgeving (het 'hellend vlak', weet je wel) in de richting van leeftijdsverlaging en wilsonbekwamen, niet, zoals Boudry schrijft, 'vanuit de aanmatigende gedachte dat de ene mens over het leven en de dood van een ander kan beschikken'?
Hoe dan ook, ik herhaal wat de slotgedachte was in mijn vorige bijdrage: of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven.
De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers en familieleden, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het weliswaar 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
Zich van die ethische verantwoordelijkheid totaal losmaken, omdat er zogenaamde erg nauwkeurige en doordachte wetgeving is, betekent het ultieme 'hellend vlak', een roetsjbaan.
Als wetenschapsfilosoof Maarten Boudry zich wil verschuilen onder de steeds maar groter wordende paraplu van de euthanasiewetgeving, dan is dat zijn zaak. Maar ik hoop dat hij de last van zijn ethische verantwoordelijkheid terdege zal blijven voelen.
10-06-2014 om 12:21
geschreven door Gust Adriaensen
09-06-2014
Wanneer de wetgever zich een verlosser waant
In Standaard van 7 juni, formuleert Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, een aantal bedenkingen over levensbeëindiging, naar aanleiding van de arrestatie van een verpleger-diaken. 'Wanneer een verpleger zich een verlosser waant', is een van de titels van het artikel.
Torfs schrijft dat er steeds meer gelegenheden komen waarin mensen zich over de waarde van andermans leven uitspreken. En hij stelt dat we erover moeten waken dat we niet God gaan spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost.
Het is opvallend hoe Torfs krampachtig of soepel (naar keuze) de erg liberale euthanasiewetgeving in ons land buiten schot probeert te houden. Die poging komt het scherpst naar voren in het zinnetje: 'Het zou wansmakelijk zijn de misdrijven van de diaken te verklaren vanuit de liberale euthanasiewetgeving die de onze is'.
Wansmakelijk? Die appreciatie laat ik aan Torfs over. Maar ik ben ervan overtuigd dat het geen volledige maar wel een realistische verklaring is. Overigens doet Torfs in zijn vragen en bedenkingen niets anders dan verbanden leggen met de euthanasiewetgeving. En kunnen ze ook zonder veel problemen geplaatst worden naast de 'wettelijk geregelde doding', waarin het dan 'technisch gezien' niet gaat om moord en moordenaars.
Een voorbeeld. Torfs schrijft: 'Er komt een moment waarop je objectief kan vaststellen dat lijden niet langer draaglijk is en het leven zinloos wordt. Een ontsporing, zeer zeker'. Maar gebeurt niet precies hetzelfde bij 'wettelijke euthanasie'?
Torfs besluit: 'Voor een samenleving zoals de onze, die een zeer liberale euthanasiewetgeving heeft, is het noodzakelijk om de 'zelfbeschikking', én 'oordelen over andermans leven', duidelijk uit elkaar te houden.
Rik Torfs weet natuurlijk ook wel dat het voortdurend poneren van het 'absolute zelfbeschikkingsrecht', onvermijdelijk leidt tot het 'God gaan spelen', ook over de anderen, en in eerste instantie over de zwaksten.
En Rik Torfs weet ook wel dat er politici en moraalfilosofen zijn, die voor een euthanasiewetgeving pleiten die ook kinderen en wilsonbekwamen 'uit hun lijden verlost', wanneer anderen oordelen dat het moment daarvoor gekomen is.
En Rik Torfs weet zeker dat niet alleen in het verleden maar ook nu nog, huisartsen, met toestemming van de familie of op eigen houtje, het leven van terminale patiënten beëindigden.
Of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven. De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
09-06-2014 om 14:36
geschreven door Gust Adriaensen
08-06-2014
Musica Divina in Postel
Donderdag 18 september 2014 14u00 abdij Postel Abdijlaan 28, Mol
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Exclusief voor MUSICA DIVINA geven de paters een unieke rondleiding door de vele gangen van de abdij. Daarnaast geniet u van een inspirerende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen en een topconcert van Quatuor Debussy.
POSTEL-Requiems en afscheidsbrieven
Quatuor Debussy (FR)
JOSEPH HAYDN – Sonate I uit Die sieben letzte Worte DMITRI SJOSTAKOVITSJ – Strijkkwartet nr. 8 JOSEPH HAYDN – Sonate II uit Die sieben letzte Worte WOLFGANG AMADEUS MOZART – Requiem, KV 626
In de dagen voor de platenspeler moest je creatief zijn als je de werken van je favoriete componisten wou horen. Bij gebrek aan een huisorkest besloot de dokter en musicoloog Peter Lichtenthal dan ook om het œuvre van zijn held Wolfgang Amadeus Mozart te vertalen naar arrangementen voor kamerensembles. Zijn miniatuurversie van het Requiem leidt de strijkers weg van de Latijnse tekst, zodat de vindingrijkheid van het tragische wonderkind ten volle geapprecieerd kan worden.
Mozart stierf voor hij zijn Requiem kon afmaken, Sjostakovitsj schreef een muzikale afscheidsbrief en weigerde vervolgens te sterven. Volgens een goede vriend pende Dmitri zijn Quatuor nr. 8 nadat hij voor het eerst getroffen werd door de zeldzame vorm van polio die hem pas jaren later het leven zou kosten. De schoorvoetende Sovjet droeg het werk uiteindelijk op aan de slachtoffers van fascisme en oorlog. Het Franse ensemble Quatuor Debussy draagt u op om een zitje te reserveren in de Postelse Abdijkerk.
Organisatie: i.s.m. Cultuurcentrum ’t Getouw, Gemeente Mol, Abdij van Postel en Davidsfonds Academie
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Uitzonderlijk, voor MUSICA DIVINA, gunt de abdij van Postel u een een blik achter de schermen met een rondleiding. Hierna geniet u van een boeiende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen. INFO & INSCHRIJVINGEN of 016 31 06 70
08-06-2014 om 13:36
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/12
Vrijdag 6 juni 2014
Weer alarm
Woensdagavond rond tien uur horen we dicht bij onophoudelijk schieten met meerderen tegelijk. Al zijn we de schrik kwijt, bij een dergelijk extra geschut beginnen de kinderen toch weer te wenen. Direct vluchten de meesten in de schuilkelder en sommigen gaan naar de kerk, die ook veilig is en waar dan even samen gebeden wordt. Plots zegt iemand lachend dat het vreugdesalvo’s zijn voor de president!En de regering had nog zo uitdrukkelijk gevraagd om niet in de lucht te schieten omdat er altijd gevaar bij is als dat ding terugkomt. Voor de munitie moet men het niet laten, die is er genoeg, vermits het leger iedere dag grote voorraden van rebellen opruimt. We gaan terug naar de refter en zetten de tv aan. Het centrale plein van Damascus en de andere steden ziet zwart van het volk, dansende en juichende mensen met Syrische vlaggen en portretten van Bachar al-Assad. Deze avond werd officieel meegedeeld dat hij inderdaad de verkiezingen gewonnen heeft met 88,7 % van de stemmen. Wie van cijfertjes houdt: er waren ruim 15 miljoen stemgerechtigden in binnen- en buitenland, waarvan ruim 11,6 miljoen hebben gestemd. Dr. Hassan Abdullah al-Nouri, een liberale soenniet, kreeg meer dan een half miljoen stemmen en Maher Abdul-Hafiz Hajjar, een communistische soenniet, meer dan 372 duizend. Dr. Bashar Hafez al-Assad, een alawiet van de Baaspartij, kreeg meer dan 10 miljoen stemmen en is gekozen voor een termijn van 7 jaar.
Het zal niet de beste dag zijn voor “de oppositie”, de zogenaamde Nationale Coalitie, die volgens hun eigen fantasie 60 % van het land controleren maar in werkelijkheid voorlopig nog een strook in het Noorden, aan de grens met Turkije plus enkele geïsoleerde dorpen kunnen terroriseren. Het is ook een opdoffer voor het westen, zijn politiekers en media die alles gedaan hebben om deze verkiezingen te boycotten terwijl nu blijkt dat hun eigen democratie eigenlijk een parodie is.
Om te delen in de volksvreugde wordt besloten de volgende dag donderdag als zondag te vieren en bij de eucharistie het Te Deum te zingen, wat we ook gedaan hebben. We hebben ’s middags feestelijk gegeten terwijl we naar de tv keken. Er heerst een ongelofelijke feestvreugde in heel het land.
Op weg naar vrijheid en democratie
Toen ik eind 2010 als toerist hier kwam, aanvaardde ik iedere uitnodiging om mee te rijden. Zo was ik bij heel wat families, vrienden en kennissen te gast en bezocht flink wat bezienswaardigheden. Er heerste onder de bevolking een grote veiligheid, een oosterse gastvrijheid, een harmonieus samenleven en een goedkoop en vrij welvarend leven. Eenmaal vroeg mijn begeleider me echter, in Damascus, niets te zeggen of te antwoorden. Persoonlijke vrijheid op politiek gebied was toen immers heel klein. De geheime diensten waren nog overal aanwezig en moeiden zich met alles. Voor het minste kon men opgepakt worden. De corruptie van die diensten was algemeen bekend. Zij wisten ook alles, behalve dat er al maanden lang wapens en vechtjassen in Syrië gesmokkeld werden om het land te ontwrichten. Zogenaamd wisten ze van niets, want sommigen waren er zelf bij betrokken. Bij het begin van de oorlog zijn ze dan ook overgelopen. Zij verwachtten dat het land toch onder westerse macht zou vallen en kozen op tijd “de goede kant”. Bij de eerste aanvallen op Damascus is trouwens ook menig rijk of invloedrijk Syrier aldaar opgestapt om zijn persoonlijk bezit en leven veilig te stellen. Uiteindelijk was dit een goede zuivering. Sindsdien zijn er grondige democratische hervormingen doorgevoerd, waarvan de huidige verkiezingen het hoogtepunt vormen. Kon er vroeger niet zonder gevaar in het openbaar over politiek gesproken worden, nu wordt er overal en altijd openlijk over gepraat. En iedereen kan zich kandidaat stellen. Was er vroeger heel wat verdoken kritiek op regering en president, nu is er een ongelooflijk enthousiasme voor president, regering en leger, die het land van terroristen zuiveren. De zelfverklaarde ‘vrienden van Syrië’ die het land nog steeds willen ontwrichten, zijn me 114 begonnen en nu schieten er nog 11 over, wijselijk de groep van Londen genoemd. In Teheran is de tweede ontmoeting geëindigd van de ware “vrienden van Syrië” met parlementaire delegaties uit meer dan 30 landen. Een van hun besluiten betrof het sturen van waarnemers naar deze presidentsverkiezingen.
Groeiend enthousiasme
De meeste nieuwsberichten uit het buitenland hierover blijven onbegrijpelijk en vormen een mengsel van fantasie en brutale oorlogspropaganda zonder enig besef van de werkelijkheid. Het westen lijkt in de greep van een hysterie en een agressie tegen het Syrische volk, onder de mom van een huichelachtig medelijden. Zelfs de voormalige chef van de oppositie, de Nationale Coalitie, Moaz al-Khatib verwijt de zogenaamde “vrienden van Syrië” nu dat het leugenaars en huichelaars zijn die alles willen behalve dan dat de ellende in Syrië beëindigt wordt. En dat wordt gretig overgenomen door de papegaaien van de westerse media, onze Vlaamse incluis, van de zogenaamde “kwaliteitskrant(en)” tot de populaire weekbladen. Wat zij brengen is over het algemeen precies het tegendeel van de werkelijkheid.
De voorbije weken werden in heel Syrië spontane manifestaties gehouden, feestelijkheden, rallies, festivals, ontmoetingen om deze verkiezingen te vieren, het leger te danken om zijn strijd tegen de terroristen, met uitdrukkelijke dank aan de president. Er is een golf van patriotisme ontstaan bij de Syriers over heel de wereld. Er werd in 43 Syrische ambassades gestemd met een opkomst van 95 %. In Rusland stemden enkele Syriërs met hun bloed. Syriërs uit België, Frankrijk en de VS, landen die de deelname aan de verkiezingen verboden – tegen alle internationale regels in! - zijn maandag met een afvaardiging in Syrië toegekomen om te stemmen. Zaterdag 31 mei protesteerden 550 Syriërs voor de hoofdgebouwen van de UNO in New York. In Libanon werd door 100.000 Syriërs gemanifesteerd met Syrische vlaggen, afbeeldingen van de president, slogans van dank aan het leger. In dit kleine landje gaf het een mensenzee te zien zo ver als men kijken kon. Westerse media trachten deze optocht te misbruiken om te tonen hoeveel Syriërs zogenaamd het “dictatoriaal regime” ontvluchten. Ter plaatse was deze optocht een ergernis voor de westersgezinden die de schampere vraag stelden: Als jullie zo erg voor Syrië zijn, waarom zijn jullie dan hier en gaan jullie niet terug? Het antwoord was even ondubbelzinnig: Wij zijn hier, niet omwille van de regering van Syrië maar omwille van jullie terroristen die Syrië uitmoorden en verwoesten! En vanuit Koeweit kwamen op de valreep nog drie vliegtuigen vol met Syriërs om te stemmen.
Waarom zijn, voor het westen, de verkiezingen in Afghanistan, Irak, Libië, Oekraïne... o zo democratisch? Omdat het westen die landen al verwoest en in zijn macht heeft. Zijn pionnen zijn er al gezet. (In Oekraïne is Petro Porochenko onder toezicht van de NAVO gekozen met 54% van 16,5 % van de stemgerechtigden!). Waarom zijn de verkiezingen in Syrië och toch zo ondemocratisch? Omdat het westen de soevereiniteit van dit volk maar niet kan breken en omdat ocharme de rebellenleiders vanuit hun villas in Doha, Ankara, Parijs en Brussel niet mogen meedoen. “Democratisch” voor het westen is dat in Syrië een overgangsregering geplaatst wordt door de club van de 11 landen van Londen. Daarom worden regering en president door het westen al jaren afgeschilderd als dictatoriaal en duivels, terwijl het volk de regering, het leger en de president op handen draagt om hun moed en bescherming. Als het westen zo zeker is dat deze verkiezingen vervalst worden of zijn, waarom sturen ze geen waarnemers? Omdat ze bang zijn van de waarheid. Syrië toont heel de wereld wat groeien naar soevereiniteit, vrijheid, democratie en een harmonieuze samenleving eigenlijk is. 250.000 jihadisten, door het buitenland getraind, betaald, bewapend en dikwijls gedrogeerd, hebben drie jaar lang in Syrië gemoord en verwoest, maar de soevereiniteit van het land niet kunnen breken. Zal de nieuwe forse steun die Obama beloofd heeft, met de hulp van de NAVO in Turkije en de golfstaten dit wel kunnen?
Terrorisme en leugens van het Westen ontmaskerd
De buitenlandse media waren met 360 aanwezig bij deze verkiezingen en de Syrische uitnodiging om waarnemers te sturen voor de presidentsverkiezingen van dinsdag werd beantwoord door parlementariers, NGO’s en onafhankelijken o.m. uit Rusland, Iran, Pakistan, Canada, Amerika, Venezuela, Brazilië en Bolivië. De bevindingen van deze erg gevarieerde groep laten aan duidelijkheid niets te wensen over: deze verkiezingen zijn eerlijk, doorzichtig en democratisch verlopen. De waarnemers hebben vrij over heel het land kunnen controleren, van Damascus en Sweida tot Aleppo en Idlib, van Homs tot Deir-Ez-Zor. Ze spreken van een zeer grote opkomst, een groot optimisme en een sterk nationaal gevoel onder de mensen. Zij doen een beroep op de internationale gemeenschap om deze verkiezingen ook te respecteren. Woensdag, nog voor de uitslag bekend was, verklaarden ze unaniem: Bashar al-Assad is de echte leider van Syrië, waar volk, leger en regering één zijn. Een afvaardiging van het Anti-War-Committee uit Chicago is tevens in Homs zijn medeleven gaan betuigen met het immense leed dat ook daar werd aangericht, mede door Amerika. Inmiddels heeft een Amerikaanse senator, Richard H. Black een brief geschreven aan de Syrische president om hem te danken voor de wijze waarop hij zijn volk beschermd heeft en vooral de minderheden zoals de christenen en ook de kleine Joodse gemeenschap. Het eindrapport van de waarnemers haalt fel uit naar Amerika en de Zionisten die het terrorisme blijven steunen, tegen een volk dat zelf over zijn toekomst wil en zal beslissen. Ook de NAVO en Europa krijgen er van langs. Als ze vrijheid en democratie zo hoog in hun vaandel dragen, waarom dan die hypocrisie van de weigering om de Syriërs in hun land te laten deelnemen aan de verkiezingen, wat een verwerping is van de mensenrechten en van de waarden van de democratie.
In Syrië werden deze verkiezingen als een hoogtepunt gevierd en als een overwinning op de weredlwijde oorlog tegen het land. Het is voor de Syriërs het symbool van hun weerstand en tevens het begin van de heropbouw en een definitieve doorbraak van de grote verzoeningsbeweging, de mussalaha, een die ruim ’n half miljoen stemmen kreeg, dankte de president voor zijn overwinning en ook zijn eigen achterban. Hij gaf tegelijk een flinke veeg uit de pan met name aan de Franse president omdat diens houding niet Syrië maar Frankrijk te schande heeft gezet. Deze verkiezingen zijn een politieke en militaire overwinning omdat ze een overwinning zijn van het volk. Syriërs blijven één familie over alle etnische en religieuze verschillen heen. En de man die de meest gemene laster en aanvallen vanuit het buitenland in de moeilijkste omstandigheden moedig heeft verduurd om de soevereiniteit van zijn volk te beschermen wordt er nu terecht ruimschoots voor beloond.
De boodschap van Jeanne d’Arc.
Zaterdag hebben we feestelijk de eucharistie gevierd van de Jeanne d’Arc, patrones van Frankrijk. Het kind hoorde op 13 jarige leeftijd al stemmen van o.a. de heilige aartsengel Michaël. Zij moest Frankrijk van de Engelsen bevrijden en de Dauphin tot koning laten kronen om de plaatsvervanger te zijn van “Christus, Koning van Frankrijk”. Het kind trekt als zeventien jarig meisje soldatenkleren aan, met de nodige wapenuitrusting. Aan het hoofd van het koninklijk leger bevrijdt ze Orléans van de Engelsen. Hierna wordt de ene stad na de andere bevrijd. Ze zorgt er voor dat Charles VII in Reims tot koning wordt gekroond en trekt opnieuw ten strijde. Ze wordt gevangen genomen en aan de kerkelijke rechtbank overgeleverd. Gesteund door de beste theologen van die tijd, oordeelt de rechtbank dat ze schuldig is aan ketterij. Op 30 mei 1431 wordt ze op de markt van Rouen levend verbrandt. Een kwart eeuw later volgt het eerherstel door de Kerk. Met behulp van de vele nog levende getuigen wordt het monsterproces van haar veroordeling ontmaskerd. In 1908 volgt haar zaligverklaring en paus Pius XI zal haar verheffen tot tweede patroon van Frankrijk, naast O.L. Vrouw. De huidige openbare opinie is zo ver van de echte werkelijkheid verwijderd dat dit allemaal heel vreemd klinkt. En onze “dieptepsychologie” kan hierover evenmin iets leren omdat ze “hoogte” mist. Met de trukendoos van “zinsbegoocheling” of “hysterie” kun je deze onweerlegbare historische feiten niet uitvagen. De enige redelijke verklaring is dat Jeanne d’Arc inderdaad een uitzonderlijke goddelijke roeping had om in Frankrijk het “Koningschap van Christus” te doen erkennen. Waar Gods geboden niet worden gerespecteerd is het ook voor de mensen een hel. Als God wordt erkend zal ook de mens gerespecteerd worden. Dan zal er goed bestuur zijn, vrijheid en democratie, vrede en vreugde voor iedereen. Iedere gezagsdrager is slechts een vertegenwoordiger van Gods gezag op aarde. Of deze gelovig is of niet, man of vrouw, zus of zo, verandert aan de werkelijkheid niets. Romeinse keizers dachten dat ze god waren en Friedrich Nietzsche verkondigde de “dood van God” maar hij werd krankzinnig en nu is Nietzsche dood.
Alle staatshoofden hebben de opdracht, niet om als de Romeinse keizers god te spelen en voor eigen glorie of macht ellende te brengen over het volk, maar om de goddelijke en natuurlijke orde te respecteren tot heil van allen. Moge de Heilige Geest dit Pinkstervuur ontsteken. Syrië als lekenstaat in een Arabisch land is al goed op weg om in werkelijkheid Christus Koningschap te erkennen. De evangelist Mattheüs had het al gezien: “De faam van Jezus ging uit over geheel Syrië” (Mt. 4; 24).
Nog wat positief nieuws
Merian Yahya Ibrahim uit Soedan is veroordeeld wegens godslastering. Ze werd opgesloten totdat ze zou worden opgehangen. Ze is schuldig aan godeslastgering omdat ze als christen gehuwd is met een christen en als christelijk gezin leeft. In de gevangenis is ze bevallen van haar tweede kindje, een meisje, Maya genaamd. Daarvoor vonden de bewakers het niet nodig haar van haar boeien te ontdoen. Omwille van haar baby kan ze nu echter de eerste twee jaar niet naar de galg geleid worden. De vertegenwoordiger van het ministerie, Abdullahi Alzareg heef trouwens nog eens uitdrukkelijk verklaard dat Soedan de godsdienstvrijheid garandeert en de bescherming van de vrouw. Hoe het mogelijk is dat die man zo kan spreken?at het westen doet tegenover Syrië. Wel, hij doet niets anders dan wat het westen doet tegenover Syrië. De verwoesters van het land noemen zich “de vrienden van Syrië” en de moorodenaars heten “vrijheidstrijders”. Het zijn springlevende oprispingen uit een heidense oertijd. Maar goed, mede dank zij enig buitenlands protest, is deze christen vrouw voorlopig vrij. De galg blijft evenwel op haar wachten. Feministen en voorvechters van mensenrechten, waar wachten jullie op om voor Merian en Maya uw wereldwijd protest te laten weerklinken? Aandacht wekken door iets speciaals aan of uit te trekken is helemaal niet nodig. Een sterke motivatie is de beste outfit.
In Egypte is maarschalk Sissi op 29 mei tot president verkozenmet 93 % van de stemmen. Neen, we doen niet mee met de westerse oorlogspropaganda die er naar streeft om door chaos ook dit land in handen te krijgen. Wij staan helemaal achter de mening van mgr Abdel Zaki, apostolisch vicaris van Alexandrie en hoofd van de katholieke kerk in Egypte. Morsi was inderdaad gekozen (hoe nipt ook), maar het volk heeft vlug begrepen dat hij het land met zijn moslimbroeders (en de steun van het buitenland) naar de chaos leidde. Sissi, als baas van het leger, heeft niet op eigen initiatief ingegrepen. Onder druk van het volk heeft hij het land van de burgeroorlog gered. Hij wilde aanvankelijk zelf geen politiek ambt bekleden maar het volk bechermen. Nu is hij gelukkig toch president. Sissi, zo zegt mgr Zaki, is een goed man en geeft grote hoop voor alle Egyptenaren, moslims zowel als christenen. Zo is er ook voor de christenen veiligheid en toekomst. Laten we vurig bidden voor het Egyptische volk, het land van de heilige Antonius, de vader van het monnikenwezen en van de koptische christenen.
Generaal Wojciech Jaruzelski was Pools staatshoofd, atheist, rabbiate bestrijder van de katholieke Kerk en van de vrije vakbond Solidarnosc, de man van de ijzeren discipline. Ondanks het sterke verzet van Leonid Brejnev en de toenmalige Sovjetunie kon hij niet verhinderen dat de Poolse paus Johannes Paulus II op bezoek kwam en ongezouten zijn mening zei. De uitgesproken katholiek, Lech Waleza en de vrije vakbond werden razend populair. Generaal Jaruzelski riep in 1981 de staat van beleg uit maar het katholieke Polen ontwaakte nu voor goed. De sovjettanks dreigden Polen binnen te vallen, zoals in Budapest en in Praag, maar onverwijld liet Johannes Paulus II de vechtjassen weten dat hij in Polen zou staan, zodra de eerste sovjettank over de grens rolt. De almacht van het sovjetblok werd gebroken en het katholieke Polen bloeide open. Generaal Jaruzelski milderde zijn harde houding. Hij kwam ook bij Johannes Paulus II in Rome op de koffie. Nu is hij op 91-jarige leeftijd overleden, als christen, gesterkt door het sacrament van de ziekenzalving. Waarom zou een dergelijke ommekeer niet mogelijk zijn voor menig westers of arabisch staatshoofd dat nu nog een rabbiate bestrijder is van het christelijk geloof en van de echte waardigheid van de mens? Heer Jezus, raak hun hart en vooral ook het onze, opdat wij vrijmoedig zouden blijven getuigen voor het aanschijn van de machtigste wereldheersers.
P. Daniel
08-06-2014 om 08:52
geschreven door Gust Adriaensen
07-06-2014
Wenkt de politieke hypocrisie?
Nu een nationalistische en christendemocratische Vlaamse formatie in de steigers wordt gezet, zal het een boeiende en verhelderende oefening zijn nauwkeurig op te volgen, hoe deze politieke partijen zullen omspringen met hun verkondigde sociaaleconomische opvattingen.
Het is onderhand wel bekend: de erg liberale en harde visie van N-VA op economie en sociale zekerheid is objectief gewoonweg niet compatibel met de opvattingen van CD&V, zeker niet met de ACW-vleugel binnen die partij.
Eerder was in de kranten te lezen, dat er van de 27 CD&V'ers in het Vlaamse parlement, er 15 tot de ACW-stal gerekend worden. Hier volgt, om het geheugen op te frissen, het lijstje: Kathleen Helsen, Caroline Bastiaens, Dirk De Kort, Jo Vandeurzen, Sonja Claes, Vera Jans, Michel Dooms, Katrien Partyka, Bianca De Baets, Joke Schauvlieghe, Cindy Fransen, Valerie Taeldeman, Hilde Crevits, Johan Verstreken, Griet Coppé.
Dat numerieke ACW-gewicht wordt nu ook wel vertaald in de samenstelling van het onderhandelingsgroepje van CD&V. Drie van de vier onderhandelaars, zijn ACW'ers: Schauvlieghe, Crevits en Van Deurzen.
Om hun eigen geloofwaardigheid en die van de partij en van het ACW, te bestendigen, zullen zij ervoor moeten zorgen dat in het bijzonder de sociaaleconomische opvattingen en standpunten van het ACW, voldoende gewicht krijgen in de onderhandelingen van CD&V voor het vormen van de nieuwe Vlaamse regering.
Want hoe dan ook, de opvattingen van de zgn. 'linkervleugel' (de ACW'ers) van CD&V, sluiten veel nauwer aan bij S-PA en Groen, om PVDA+ nog niet te vermelden. Met recht en reden vraagt Van Besien van Groen, zich dan ook nu al af, wat de ACW'ers eigenlijk nog te zoeken hebben bij een partij die duidelijk kiest voor een centrum-rechtse machtsuitoefening.
Het zal dus opletten geblazen worden voor de parlementaire ACW'ers! Verkoop je ziel en je opvattingen niet lichtzinnig aan partijen die tot voor kort het ACW wilden vernietigen, die de vakbonden haten en willen kortwieken, die het middenveld willen uitschakelen.
Het zal dansen op een dunne koord worden. De scheidingslijn tussen te prijzen geloofwaardigheid en te verachten hypocriet opportunisme zal zeer, zeer dun zijn.
Wat zal een erg concrete lakmoesproef zijn die onverbiddelijk de politieke hypocrisie in beide partijen (maar ook in het ACW) zal blootleggen: horen we nog iets van de op destructie gerichte aanvallen op het ACW vanwege N-VA en zijn parlementslid Dedecker én van de gerechtelijke reacties daarop vanwege het ACW en Develtere?
07-06-2014 om 09:49
geschreven door Gust Adriaensen
06-06-2014
'De oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen'
In zijn Pinksterboodschap schrijft Johan Bonny, bisschop van Antwerpen, o.a. het volgende:
'Dit is het werk van de Heilige Geest: steeds opnieuw de oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen. Zo had Jezus het beloofd aan zijn leerlingen, kort voor zijn afscheid: „de Helper, de heilige Geest, die de Vader in mijn Naam zal zenden, Hij zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u gezegd heb” (Joh 14,26). Het geheugen van de Kerk en van de christenen is kort, vooral wanneer het gaat om de kern van het Evangelie en het getuigenis van Jezus. De Heilige Geest heeft er geen gemakkelijke klus aan gehad om telkens weer aan de Kerk het woord en het voorbeeld van Jezus in herinnering te brengen. Je moet wel de Heilige Geest zijn om dat niet moe te worden!
Om ‘beschikbaarheid voor de Geest’ bidden wij in deze Pinkstertijd. We vragen dat de Heilige Geest onze kerkgemeenschap mag vernieuwen, haar dichter bij de tijd mag brengen, haar oorspronkelijke gestalte weer naar boven mag halen. We bidden voor al wie een verantwoordelijkheid dragen in de kerkgemeenschap: dat ze zich als herders zelf laten leiden door de Heilige Geest. En vooral: we danken de Heilige Geest dat Hij het nog niet heeft opgegeven met onze kerkgemeenschap, ondanks ons korte geheugen. Hierom misschien is de Heilige Geest zo licht als adem en als vuur: om met ons door één deur te kunnen!'
06-06-2014 om 10:17
geschreven door Gust Adriaensen
05-06-2014
Varkens genoeg in Vlaanderen
Vlaanderen telt evenveel varkens als inwoners. De provincie West-Vlaanderen telt drie varkens per inwoner.
05-06-2014 om 20:42
geschreven door Gust Adriaensen
04-06-2014
Vormingsdag religieus patrimonium
Op 3 juni organiseerde IOK een zeer druk bijgewoonde vormingsdag over het religieus patrimonium, in het bijzonder de kerkgebouwen. De studiedag had plaats in Aula De Heyduin, de voormalige kapel van Heidehuizen in Mol.
Ward Kennes, burgemeester van Kasterlee handelde over het eredienstendecreet en Jan Jaspers, directeur Centrum voor Religieuze Kunst en Cultuur, over parochiekerkenplannen en het onroerend erfgoeddecreet. Wim Selderslaghs, vicaris van het bisdom Antwerpen, schetste de situatie en de evoluties van de parochies in de regio.
Nadien kwamen enkele sprekers aan de beurt die een beeld ophingen van initiatieven en beslissingen omtrent de toekomst van een aantal kerken in de Westhoek, de stad Gent en de Limburgse gemeente Kortessem.
Belangrijke ideeën bij de aanpak in Kortessem, waren de volgende:
-Kerkgebouwen zijn veel meer dan alleen maar gebouwen. Zij zijn 'actoren' in een breed sociaal-economisch netwerk.
-In plaats van de kerken te beschouwen als een 'probleem', kunnen ze echte hefbomen zijn voor een dorp of een wijk en kunnen ze een gewichtige en inspirerende rol blijven spelen in het religieuze, sociale en culturele leven van de lokale gemeenschap.
Tijdens de vragenronde werd gewezen op de groeiende kloof tussen de administratieve, juridische en technische eisen aan de kerkbesturen vanwege de Vlaamse overheid enerzijds en anderzijds de beperkte mogelijkheden van de kerkfabrieken die uit vrijwilligers bestaan. Er werd gepleit voor meer professionele ondersteuning van de kerkbesturen vanwege de overheid. De IOK zou voor onze streek daarin een belangrijke rol op zich kunnen nemen.
04-06-2014 om 08:18
geschreven door Gust Adriaensen
