Uit een enquête van Profacts bij 2500 Belgen blijkt dat niet minder dan 80% gekant is tegen de BTW-verhoging op elektriciteit.
De taxshift in zijn geheel wordt afgekeurd door 50% van de geënquêteerden. 30% staat er neutraal tegenover en 20% is voor.
28-07-2015 om 10:39
geschreven door Gust Adriaensen
Laat me mijn geluk delen...
In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.
Tevreden
Het is mooi bij U te zijn, God.
Gij hebt het goed met mij gemeend.
Zoveel in mijn leven
maakt me vrolijk en tevreden:
mensen die ik beminnen kan,
een thuis, die me
geborgenheid schenkt,
vriendinnen en vrienden,
die mijn nabijheid zoeken
en zich goed voelen bij mij.
Ik dank U,
dat Gij me zo rijkelijk begiftigt.
Laat me mijn geluk delen
en een zegen voor anderen zijn.
28-07-2015 om 10:10
geschreven door Gust Adriaensen
27-07-2015
Armoede zal toenemen
Professor Frank Vandenbroucke:
'De federale regering geeft geen impuls aan de werkgelegenheid in het laaggeschoolde segment. Tegelijkertijd bouwt de Vlaamse regering selectieve bijdrageverminderingen voor kwetsbare groepen op de arbeidsmarkt af. Dit vermindert de kansen van laaggeschoolden op de Vlaamse arbeidsmarkt.
'De combinatie van die twee beleidslijnen is een stille revolutie. Op basis van bekende soicaaleconomische wetmatigheden kunnen we verwachten dat armoede daardoor eerder zal toenmen dan dalen.'
27-07-2015 om 08:49
geschreven door Gust Adriaensen
26-07-2015
De avonddienst in de norbertijnenabdij van Postel
De avonddienst of de vespers in de norbertijnenabdij van Postel: een aanrader voor iedereen!
Het geklep van het klokje. Het sfeervol verlichte romaanse abdijkerkje.
Stipt 18 uur : de ruisende stoet der norbertijnen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.
De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.
Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.
De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.
Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.
De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.
26-07-2015 om 20:11
geschreven door Gust Adriaensen
De amoraliteit van de vrije markt
Economieprofessor Paul De Grauwe:
'De vrije markt is fundamenteel amoreel. Economen spreken van een evenwicht als vraag en aanbod aan elkaar gelijk zijn. Maar dat evenwicht is onverschillig voor de armen die niet meedoen aan het spel van vraag en aanbod. Daarom is er buiten de markt een instanite nodig die herverdeelt, of een sociale zekerheid organiseert. Kortom, een overheid.'
26-07-2015 om 15:01
geschreven door Gust Adriaensen
25-07-2015
Gij luistert naar mijn hart...
In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.
Een eerste luidt als volgt:
Aangekomen
Vreemd en vertrouwd is voor mij uw huis.
De rust die hier heerst, ben ik nauwelijks nog gewoon,
ze doet me goed en beangstigt me toch ook.
Alleen Gij en ik - dat is reeds lang geleden.
Gij luistert naar mijn hart,
mijn onuitgesproken woorden.
Gij ziet mijn leven zoals het is:
succes mengt zich met mislukking.
Maak me toegankelijk voor uw heilzame stilte,
uw levenwekkend woord.
25-07-2015 om 21:19
geschreven door Gust Adriaensen
Jobs, jobs, jobs
Twee dagen na de met veel bombarie aangekondigde tax-shift, wordt duidelijker en duidelijker dat er slechts twee zaken duidelijk zijn: de graai in de portemonnee van gepensioneerden, uitkeringstrekkers en gezinnen, en de riante voordelen voor de ondernemerswereld.
De verhoopte tewerkstellingseffecten en de beloofde extra honderd euro per maand rammelen aan alle kanten.
'Jobs, jobs, jobs', zei de premier theatraal. 'Wij beloven niks', zeggen de ondernemers in koor.
'Honderd euro extra', beloofde de regering twee dagen geleden. 'Wie, hoe, wanneer...?' vragen de ministers zich vandaag af.
Kortom, de tax-shift blijkt nu al vooral een shift te zijn van de pocket van de modale werknemers, gepensioneerden en uitkeringstrekkers naar de bankkluizen van de ondernemers en grote vermogens.
Ja, wadde! En aan dat asociale, harde, neoliberale gedoe werkt een christendemocratische partij mee!
25-07-2015 om 09:53
geschreven door Gust Adriaensen
24-07-2015
Pater Daniël Maes in ... Libanon
X/10
Vrijdag 24 juli 2015
Open voor het onverwachte
Het feit dat fr. David nog steeds geen visum heeft voor Syrië leidt ons naar nieuwe initiatieven. De zusters in Qâra missen ons en wij missen de zusters, maar wij zullen toch als twee onafhankelijke gemeenschappen moeten leren leven. Daartoe hebben we nu de kans. Het vraagt in ieder geval een grondige voorbereiding van onszelf.
En zo brachten we vorige week met ons drie door in een leeg appartement in Qleiaat (N. Libanon), dat vroeger al aan moeder Agnes-Mariam gegeven werd als mogelijk verblijf voor de zusters. Van op een immens terras (15/6 m) krijgen we een prachtig zicht op de Farayya-berg (hier algemeen de Sinaï genoemd) en daarachter nog twee bergketens. Her en der appartementen met hun typisch rode daken, in de vallei, tegen de flank en op de bergen. Het is een groot appartement, gelijkvloers (1100 m boven de zeespiegel), vrij nieuw maar al ruim tien jaar verlaten en helemaal leeg, een gedroomd vancantieoord voor allerlei ongedierte. Geen elektriciteit, geen water, een doordringende onaangename geur, geen enkele deur heeft een handvat en buiten een tuin die voor heel het appartement als vuilnisbelt gebruikt werd. Terwijl we begonnen op te ruimen kregen we van de familie aan de overkant van de gang meteen een verlengkabel onder de voordeur, zodat we al een lamp konden laten branden. Verder zorgden onze kaarsen voor het nodige licht. Een andere vrouw liet ons bidons water vullen en zei dat we na afloop bij haar konden douchen. Allerlei overtollig materiaal uit het appartement van Adonis was met een vrachtwagen achterna gekomen: enkele tafeltjes, een boekenkast, enkele oude zetels, stoelen, boeken en drie matrassen. Tevens hadden we een flinke voorraad eten mee gekregen, zoals dat aan de vluchtelingen wordt uitgedeeld. Een vrouw bood ons een gasfles en een oud gasvuur aan en zo konden we al koken. Maandag in de namiddag kwamen we toe. We begonnen de heel grote living en de keuken op te ruimen en te poetsen. Dit verliep evenwel nogal vlot zodat we tevens de drie kamers hebben gepoetst en één toilet. Alle rommel vloog voorlopig in de tuin bij het ander stort.. De volgende dag kregen we al elektriciteit. Voor het water moest de loodgieter twee keer terug komen en het was pas na drie dagen in orde, maar hij wilde voor zijn werk niets aanrekenen. De living was nu mooi in orde. Aan de ene kant een zithoek, aan de andere kant de gebedshoek met het altaar en enkele iconen tegen de muur.
Nadat we zelf al met de hand onze klederen gewassen hadden, kwam een vrouw met aandrang vragen onze kleren te mogen wassen en strijken. Geburen brachten fruit en Arabische zoetigheden. Van op het terras kijken we op een afdak aan de overkant van de weg. Ouders met vijf getrouwde kinderen wonen hier naast en boven elkaar als . één grote familie. Zowat gans de dag door komen daar kinderen, kleinkinderen en vrienden samen. Zij wuifden en vroegen om een tas koffie te komen drinken. En als wij eucharistie vieren, zo zeiden ze, willen wij deelnemen. Fr. David speelt af en toe trompet en dat vindt die oude vader geweldig. Tegen het einde van de week bood een chauffeur uit de familie aan de overkant van de weg aan om met zijn vrachtwagen alle vuiligheid en afval weg te brengen, waar we heel dankbaar gebruik van gemaakt hebben. Vanaf vrijdagmorgen heel vroeg tot na de middag werd alle afval verzameld, een vrachtwagen vol. Daarop nodigden ze ons uit om een frisdrank te komen nemen samen met hen. Aan de vrachtwagenchauffeur hebben we toch maar een bescheiden financiële vergoeding gegeven, die hij ook lachend aanvaardde. Zo werd ons huis, volgens de laatste encycliek van de paus, Laudato sii, deskundig gereinigd op milieu-vriendelijke wijze.
Ondertussen had de maronitische pastoor van deze parochie, toegewijd aan de heilige Simon de Stiliet, fr. Jean al opgemerkt en kwam zich zelf aanmelden. Hij gaf ons eigenlijk een zacht verwijt dat we hem niet direct hadden bezocht, want hij wil ons helpen met al wat we nodig hebben. Hij vroeg of de maronitische bisschop weet dat wij hier zijn. Daarop konden we niet antwoorden maar wel zeggen dat onze grieks-melchitische bisschop van Beiroet op de hoogte is en mij de toestemming heeft gegeven de Latijnse én de byzantijnse liturgie te vieren. Pastoor Youssef vertelde dat hij in de geest van paus Franciscus de Kerk dichter bij de mensen wil brengen en daarom, tijdens de zomer iedere woensdagavond ergens in een wijk, in open lucht de eucharistie opdragen. We namen daaraan graag deel, langs de rand van een rustige weg. Er waren een veertigtal mensen. Het was een waardige dienst met veel gezang en een flinke preek. Na afloop vroeg een jong echtpaar of we bij hen niet even wilden komen, in het appartement aan de overkant van de weg. Hun kinderen keken met zoveel blijde verwachting uit naar ons positief antwoord dat we niet konden weigeren. Het gezin is lid van een oecumenische charismatische groep in Libanon, waarmee ze ons graag in contact willen brengen. De kinderen bleven ons vragen stellen over het evangelie en over Jezus, want ze willen voor hun vriendjes volwaardige missionarissen worden. En natuurlijk werd voor wat lekker eten gezorgd. Ondertussen wisselden we intens van gedachten over het inwendig gebed, over st. Jan van het Kruis en over de charismatische vernieuwing in Libanon. De volgende avond na de mis hetzelfde. Meerderen drongen er bij ons op aan om even bij hen binnen te springen. Zo kwamen we in een Frans, maronitisch, jong gezin met drie kinderen, waarvan de vader zijn opleiding tot maronitisch priester begint. Maronitische priesters mogen vooraf kiezen voor een celibatair of een gehuwd priesterschap. Hij was loodgieter van beroep. De tien jaren dat hij gewerkt heeft in Nantes wilde hij over Jezus en het evangelie vertellen, maar de meesten bleven onverschillig, hoewel hij af en toe wondere ontmoetingen had. Nu gaat zijn vrouw werken en hij studeren om zich volledig aan het priesterschap te wijden. En zo heeft ons leven ook iets (van verre natuurlijk) van het leven van de eerste volgelingen van de heilige Norbertus. Enerzijds werkten ze aan hun woning, hun klooster, anderzijds trokken ze er op uit om het evangelie te verkondigen.
Deze week beleefden we op onze wijze het “loofhuttenfeest” of sukkot, dat voor de joden een van de grote feesten is aan het begin van de herfst, na de oogst. Zeven dagen gedenken ze de tijd dat het joodse volk door de woestijn zwierf en leven als in een hut die zo met takken bedekt is dat ze de hemel blijven zien. Het is een uitnodiging om God te danken voor het leven, de oogst, het water en te beseffen dat we eigenlijk zwervers zijn door de woestijn, pelgrims op weg naar het definitieve Beloofde Land, het Hemelse Jeruzalem.
In vergelijking met het joodse volk in de woestijn en de oude monniken, zijn we natuurlijk maar verwende luxe-kinderen. Er liggen ook vele eeuwen tussen hen en ons. Toch gebruiken we (nog) veel minder dan wat een gewoon gezin of een eenvoudige burger dagelijks nodig heeft. Anderzijds worden we iedere dag aangenaam verrast, ja zelfs overstelpt door de goedheid van mensen om ons heen. Blijkbaar had Jezus gelijk toen Hij zei: “Zoek eerst het Rijk Gods... en al het overige wordt er u bijgegeven”.
“Om de wereld veiliger te maken...”
We genieten nog van het Iran-atoom-akkoord en de hoop op meer vrede, die hiermee verbonden is. Toch mogen we ons door de schijn en het bedrog van deze wereld niet laten verblinden. De hoge vertegenwoordigster van de Europese Unie voor buitenlandse zaken en veiligheid, Frederica Mogherini sprak op de dag van de ondertekening van een “historische dag”, “om de wereld veiliger te maken”.
Onmiddellijk daarop meldde de Amerikaanse luchtmacht en de NNSA (National Nuclear Security Agency) dat de eerste atoom-test-vucht van de B 61-12 in de Nevada woestijn beëindigd was. Deze nieuwe atoombommen zullen de oude B 61 vervangen die opgeslagen liggen in Airano en Ghedi Torre, alsook in Duitsland, België, Nederland en Turkije. Dit nieuwe type wordt “intelligent” genoemd omdat het van op lange afstand zijn doel kan kiezen, is 4 x sterker dan de bom op Hiroshima met een prijskaartje van 8 tot 12 miljard dollar... “om de wereld veiliger te maken”.
De Franse president Guy Mollet zorgde in 1956 voor de overdracht van de nucleaire technologie naar Israël. Directeur van de centrale Dimona in de Negev-woestijn werd Shimon Peres. Israël nam deel aan de atoomexperimenten in de woestijn van Algerije. Toen Israël in 1967 Egypte, Jordanië en Syrië aanviel, verbrak generaal Charles De Gaule de banden met Israël. Daarop sloot Israël met de VS een geheim akkoord dat het wel atoomwapens mocht hebben maar er geen ruchtbaarheid aan geven en geen nieuwe experimenten uitvoeren. Israël ging verder met behulp van de Britten en vanaf 1979 met behulp van Zuid-Afrika. Zo kon Israël deelnemen aan de experimenten van Zuid-Afrika zonder het akkoord met de VS te schenden. Israël beschikt nu over 80 tot 400 kernkoppen en een groot aantal neutronen bommen die mensen kunnen doden zonder gebouwen te verwoesten. Het beschikt ook over een H bom die 4.000 x sterker is dan de bom op Hiroshima. De Israëlische wetenschapper Mordechai Vanunu die het atoomprogramma van Israël onthulde (Revealed: the secret of Israel’s nuclear arsenal, The Sunday Times, oktober 5, 1986) werd voor 18 jaar opgepakt. Toen hij in 2004 werd vrij gelaten en onmiddellijk weer een interview gaf, werd hij opnieuw opgepakt. François Hollande deed in een interview van 14 juli op tv 1 en France 2 alle moeite om te laten verstaan dat Israël geen atoombom zou hebben. Inmiddels heeft Israël tweemaal gebruik gemaakt van zijn nucleair arsenaal, in 2006 tegen Libanon en nu op 20 mei 2015 tegen Jemen... “om de wereld veiliger te maken”.
De VS, Israël, Rusland, China, Pakistan, India, N-Korea, Frankrijk, Engeland beschikken samen nu over een slordige 16.300 kernkoppen, waarvan 4.350 klaar voor onmiddellijk gebruik. Bovendien hebben de VS een contract getekend met Saoedi-Arabië, Bahrein en de Verenigde Emiraten om hen aan een atoombom te helpen. De atoombom-wapenwedloop gaat naar een hoogtepunt. We naderen in een bijzonder snel tempo het uur H op de apocalyptische klok, “om de wereld veiliger te maken”.
Met groot omhaal werd het “Iran-atoom-akkoord” getekend, terwijl Iran geen atoombom heeft en zijn nucleair programma volkomen controleerbaar is. Was dit akkoord een tragedie of een komedie... “om de wereld veiliger te maken”?
(Manlio Dinucci, Iran nucléarisé, Italie nucléarisée, mondialisation.ca, 18 juli 2015; Thierry Meyssan, François Hollande, Israël et la bombe atomique, Réseau voltaire, 17 juli 2015).
Kunnen monniken Europa (nogmaals) redden?
Griekenland zal zeker verantwoordelijkheid dragen voor zijn eigen crisis en voor de crisis van Europa. Toch lijkt de reactie van Europa ingegeven door alles behalve respect voor de soevereinteit van dit land en de eigenheid van het volk. Marc Hooghe is er niet mals voor (Het Europese Rijk en de opstandige provincie. De brutale machtspolitiek van Europa. deredactie.be, 17/7/2015). Hij spreekt van het “dictaat van Brussel”, dat een “collectieve straf” oplegt aan heel het volk, een “wreedheid” zoals die van het Romeinse Rijk tegen een provincie die niet in de pas liep. Deskundigen zijn het er over eens dat de “keiharde sanering”, die opgelegd wordt, Griekenland verder de dieperik in zal helpen. Deze houding is in elk geval niet in overeenstemming met de Europese idealen en zal het “volledig economisch leven” van Griekenland ontwrichten zodat het volk in de nabije toekomst “tot de bedelstaf zal veroordeeld” worden.
De oude monniken volgden een bepaalde regel waardoor nu nog een aantal vooral orthodoxe monnikenkloosters een sterke vitaliteit uitstralen: de “ideoritmiek”. Dit woord komt van het Griekse ‘ideotès’ en ‘rythmos’. Het eerste wil zeggen: eigen, eenvoudig, een burger die geen filozoof, politicus of man met bijzonder gezag is. Helaas is de betekenis van dit woord in ons taalgebruik nu gezakt tot een idioot, een gek, wat helemaal niet de oorspronkelijke zin was. Het “ritme” slaat dan op de vorm, de goede maat of verhouding. Kortom, in werkelijkheid betekent “ideoritmiek” dat iedere monnik zijn eigen weg naar de heiligheid mag gaan. De nadruk ligt hierbij niet op de uiterlijke eenheid of uniformiteit maar op de eigen innerlijke roeping. Zo vind je in het moederklooster van het Russisch orthodoxe Valaam bijvoorbeeld een grote verscheidenheid van beroepen en levenswijzen, overeenkomstig de aanwezige gaven van de leden. Verder leven rond dit klooster ook monniken in kleine gemeenschappen en sommigen leven zelfs helemaal afzonderlijk als kluizenaar. Dit alles gebeurt in afspraak en overleg met de geestelijke vader, die bekommerd is voor het persoonlijk heil van de afzonderlijke monnik en zo krijgt iedere monnik zijn naam.
Europa zou best wat meer kunnen leren van de monniken (in de hoop dat er dynamische monnikenkloosters blijven, natuurlijk). Hebben monniken in het verleden niet in grote mate meegebouwd aan het Europa van vandaag? Zijn zij het niet die Europa op vele wijzen hebben “gecultiveerd”? Het principe van de “ideoritmiek’ zou de afzonderlijke 28 lidstaten erg van nut kunnen zijn om een dynamische Europese eenheid in verscheidenheid te vormen. Dan zullen de Europese leiders wel meer bekommerd moeten zijn voor het heil van de afzonderlijke volken dan voor het behoud en de uitbreiding van hun macht.
Europa, een colonie van de Verenigde Staten
Terwijl Brussel over de toekomst van Griekenland beslist, neemt Washington ongemerkt verregaande beslissingen over de toekomst van Europa langs de NAVO. In Poggio Renatico (Ferrare, It.) wordt het eerste nieuwe centrum van de luchtmacht van de NAVO geïnstalleerd, dat gaandeweg over een 20-tal andere centra zal beslissen. Het uiteindelijke hoogste gezag van de NAVO blijft in handen van een Amerikaanse generaal, benoemd door de Amerikaanse president. Hij kan beslissen over het voeren van een oorlog in Oost-Europa, Azië en Afrika. Zonder enige moeite kan hij hierbij Europa, langs de NAVO, de vuurlinie insturen.
Dat het niet om vage veronderstellingen gaat, kunnen we opmaken uit het in juni verschenen rapport van het Pentagon: “The National Military Strategy of the United States of America” Daaruit blijkt dat de aandacht niet zozeer meer gaat naar de dreiging van terroristische groepen, maar naar staten die economisch en politiek sterker worden en die beschouwd worden als een belemmering voor de willekeur van de VS. Zo kan generaal Martin Dempsey zeggen: “Rusland, een atoommacht, is de grootste bedreiging voor de nationale veiligheid van de VS”! Helaas spelen de politici en economische grootmachten in Europa al te graag mee om de economische wereldorde, door het westen gedomineerd, in stand te houden.
Wereldleiders lijken soms op kleine kinderen, die jaloers kijken naar wat andere kinderen hebben. Ze voelen zich benadeeld en willen meteen beginnen te vechten. Helaas, in dit geval zal het Europa zijn dat zich naïef naar de oorlog laat leiden om zijn eigen zelfvernietiging te bewerken. (Manlio Dinucci, L’Europa encore en premier ligne. L’art de la guerre.mondialisation.ca, 18 juli 2015.)
24-07-2015 om 17:02
geschreven door Gust Adriaensen
23-07-2015
De vernedering van CD&V
Voorzitter Beke mag de tax-shift ophemelen zo hard en zo vaak als maar zijn kan, zijn partij komt verzwakt en vernederd uit het bereikte akkoord en vele CD&V-kiezers voelen zich bedrogen.
Elk van de Vlaamse regeringspartijen had weken geleden al zijn onaantastbare eisen op tafel gelegd. Voor de N-VA mocht niet geraakt worden aan de bedrijfswagens. Open VLD dicteerde: 'Handen af van de huurcontracten!'. CD&V wilde per se de grote vermogens een meer rechtvaardige bijdrage laten betalen.
Wat is gebeurd? De eisen van N-VA en Open VLD werden ingewilligd. Maar de christendemocraten lopen met de billen bloot: aan de grote vermogens wordt niet geraakt.
De oppositiepartijen wijzen erop dat het eens te meer de gezinnen zijn die de zgn. tax-shift betalen. Nog veel pijnlijker voor CD&V is dat Beweging.net (het ACW) en het ACV, die toch nog altijd nauw verbonden zijn met de christendemocraten, geen goed woord overhebben voor het akkoord.
Beseft de CD&V-top dat hij de partij verder naar de electorale afgrond voert en een groot deel van de traditionele CD&V-kiezers meer en meer van zich vervreemdt. De partij wordt namelijk door meer en meer mensen uit het middenveld gezien als de partij van de ondernemers en de hogere middenklasse, eerder dan de verdediger van de belangen van de modale werknemer, de gepensioneerden en de uitkeringstrekkers.
Dat zal uiteindelijk de partij electoraal zuur opbreken.
23-07-2015 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
21-07-2015
Belgische top ziet ze vliegen...
Het super-Belgische trio, koning Filip, minister Van de Putte en minister Jambon, ziet ze vliegen tijdens het Belgische Nationale Defilé.
Voordien had de Belgische koning een geanimeerd gesprek gehad met Zijne Majesteits Belgische ministers Van de Putte en Jambon, over de verjaardag van de tricolore beagle van Belgisch parlementslid Peter De Roover.
21-07-2015 om 17:55
geschreven door Gust Adriaensen
Koninklijke wensen voor Rikkie
Koning Filip heeft in een eigenhandig geschreven brief verjaardagsfelicitaties overgemaakt aan Rikkie, de tricolore beagle van N-VA-parlementslid Peter De Roover, en hem van ganser harte een nog lang en voorspoedig hondenleven toegewenst.
Eerder had De Roover wereldkundig gemaakt dat zijn geliefde hond op 21 juli verjaart en dat Rikkie alsook zijn baasje dientenvolge niet present kunnen zijn bij de festiviteiten ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag.
Uit de brief van onze geliefde koning blijkt dat Zijne Majesteit begrip heeft voor de afwezigheid van Rikkie en De Roover. Wat meer is, hij deelt oprecht in de verjaardagsvreugde omtrent Rikkie.
Ondertussen werd uit zeer betrouwbare bron ook vernomen dat ten huize De Roover door het paleis een zak van 50 kg hondenbrokken van de beste kwaliteit werd afgeleverd, en dat koningin Mathilde een mooi verpakte kluif, geleverd door de slager-hofleverancier, liet bezorgen.
Gevraagd naar een reactie, zei Peter De Roover erg gepakt te zijn door de koninklijke belangstelling. Hij zal de eerstvolgende maanden onderzoeken of de volgende jaren het verjaardagsfeest van Rikkie en de Belgische Nationale Feestdag niet op een of andere manier te combineren vallen zodat de koning ook van hun beider aanwezigheid, die van Rikkie en Peter, volop kan genieten.
21-07-2015 om 08:37
geschreven door Gust Adriaensen
20-07-2015
Wat je moet weten over de groene encycliek (Laudato si) in 2 minuten
20-07-2015 om 15:44
geschreven door Gust Adriaensen
19-07-2015
De merkwaardige opvattingen van Peter De Roover
In De Standaard van 11 juli verscheen een dubbelinterview met politicoloog Bart Maddens en N-VA-parlementslid Peter De Roover.
Voor een democraat zijn een aantal uitspraken van De Roover toch wel discutabel én dubieus. Enkele citaten:
-'Bewijzen we daarmee (de N-VA-deelname aan de federale regering) dat België werkt? Nee, wij bewijzen dat de boel werkt als we de Waalse democratie negeren.'
Hoezo? Kan een politicus nog wel een 'democraat' genoemd worden, wanneer hij stelt dat het federale systeem functioneert, dankzij het NEGEREN van een democratische deelstaat?
-'Als de kiezer ons die mogelijkheid biedt, dan komt de PS in België niet meer aan de macht op het hoogste niveau.'
Hoezo? Kan een politicus nog wel een 'democraat' genoemd worden, wanneer hij een democratische partij voorgoed van regeringsdeelname wil uitsluiten?
-'De PS haalt haar legitimiteit buiten de Vlaamse democratie, dus mag ze die ook niet bepalen.'
Tja. Een wel erg gratuite bewering. Bepaalt de PS de Vlaamse democratie? Kan niet met evenveel fundamentloos aplomb beweerd worden: 'De N-VA haalt haar legitimiteit buiten de Waalse democratie, dus mag ze die ook niet bepalen' ?
-'Nu ligt de klemtoon op het sociaaleconomisch succes van deze regering.'
Tja. Succes? Welke? En lag de klemtoon tijdens de kiescampagne niet zeer sterk op het communautaire, met o.a. de onafhankelijkheid van Vlaanderen als ultieme kiesbelofte, weet je nog? Is hier geen sprake van kiezersbedrog?
-'Op 21 juli zie je op het podium de minister van Binnenlandse Zaken, die van Defensie, de Kamervoorzitter (allen N-VA) en misschien, als je goed kijkt ook nog ergens de koning.'
Sjonge, sjonge. Wat een misleidend en onbeschoft gekronkel, onder het mom van 'ironie', om de 'belgicisering' van de eigen ministers te verdoezelen.
Uit alles blijkt dat De Roover als belangrijkste wapenfeit, de uitsluiting van de PS beschouwt. Dat is een in essentie ondemocratische houding en een bijzonder enge en agressief-negatieve basis om het succes van een coalitie te claimen.
Het tenenkrullende alibi van de De Roover om als Belgisch parlementslid niet deel te nemen aan de 21 juli-viering, doet helemaal de deur dicht. De verjaardag van De Roovers hond Rikkie, doet denken aan de hangbuikvarkens van Weyts of aan de gepluimde haan van Van den Brande, lang geleden.
--------------------
(Op de foto zie je links Rikkie, de tricolore beagle van Peter De Roover. Rikkie verjaart op 21 juli. Het is dankzij die verjaardag dat De Roover niet hoeft te verschijnen in Brussel op de Nationale Feestdag, in de buurt van zijn Belgische ministers en partijgenoten. En van de koning, als deze niet helemaal onzichtbaar wordt gemaakt door de weldoorvoede bodies van Bracke, Jambon en Van de Putte, het puik van ons dierbaar land der Belgen.)
19-07-2015 om 11:34
geschreven door Gust Adriaensen
18-07-2015
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Nu is de tijd gekomen voor een verandering van onze geesteshouding en om op te houden te beweren dat onze activiteiten geen effect hebben op degenen die honger lijden.'
18-07-2015 om 13:59
geschreven door Gust Adriaensen
Thomas Mann
Tijdens een recent bezoek aan de Hanzestad Lübeck, passeerden we ook het geboortehuis van de Duitse Nobelprijswinnaar Thomas Mann, auteur van o.a. Buddenbrooks en Der Zauberberg.
Dit jaar is het honderdveertig jaar geleden dat hij geboren werd (6 juni 1875) in Lübeck en is het zestig jaar geleden dat hij stierf (12 augustus 1955).
In 1933 verliet Thomas Mann Duitsland, om 'das deutsche Wort in alter Freiheit zu führen'. Dat leverde hem de genadeloze woede van de Nazi's op.
Toen in 1936 de Universiteit van Bonn hem van de lijst der eredoctores schrapte, reageerde Mann met een open brief , die in Duitsland verboden werd maar de hele geciviliseerde wereld met gespitste oren deed luisteren:
'De simpele gedachte daaraan, wie deze mensen zijn , aan wie de verachtelijk-uiterlijke toevallige macht is toebedeeld, mij mijn Duits-zijn te ontzeggen, is voldoende om de absolute belachelijkheid van deze beslissing duidelijk te maken. Het Rijk, Duitsland zou ik beledigd hebben, omdat ik me tegen hen kantte! Zij hebben de onvoorstelbare arrogantie zich met Duitsland te identificeren! Het ogenblik is evenwel wellicht niet zo ver meer af, dat het Duitse volk er alles aan gelegen zal zijn, niet met hen geïdentificeerd te worden.'
Acht jaar later was dat laatste inderdaad het geval.
18-07-2015 om 12:33
geschreven door Gust Adriaensen
17-07-2015
Pater Daniël Maes in ...Libanon
X/9
Vrijdag 17 juli 2015
Een hoogtepunt van diplomatie en dialoog
Het akkoord dat op 14 juli na twaalf jaar onderhandelen bereikt werd tussen Iran enerzijds en VS, China, Rusland, Frankrijk, UK en Duitsland anderzijds, is een triomf voor alle mensen van goede wil, die vrede wensen. Het werd voldoende gecommentarieerd in de pers. Stephan Dujarric, woordvoerder van de VN noemde het akkoord “een historische gebeurtenis”. Ziehier slechts enkele persoonlijke bedenkingen.
De sancties tegen Iran worden opgeheven. Iran maakt geen atoombom. Het heeft wel alle rechten om voor zijn eigen energievoorziening te zorgen. Het wantrouwen komt, zoals meestal, van hen die zelf niet te vertrouwen zijn. De VS zijn de enige grootmacht die in werkelijkheid al atoombommen hebben gebruikt. Iedereen weet dat Iran geen atoombom heeft en vijf van de onderhandelaars hebben die wel en blijven dus het non-proliferatieverdrag schenden. Het zogenaamde “atoomprogramma” was maar een voorwendsel om dit land van 80 miljoen inwoners met zijn oude Perzichsche cultuur en hoge ontwikkeling, op economisch en politiek vlak 36 jaar lang te kortwieken. Israël is de enige staat in het Midden-Oosten die atoombommen heeft (ter zee, op het land en in de lucht). Het weigert dit te erkennen. Uiteraard weigert het iedere controle en wil het non-proliferatieverdrag niet ondertekenen. Bovendien is zionistisch Israël nu razend omdat Iran, samen met heel het Midden-Oosten niet verder ontwricht zullen worden. Het heeft akkoorden gesloten met Saoedi-Arabië om een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten te kunnen ontketenen. Inmiddels is duidelijk geworden dat het Israël was die in 2008 generaal Mohammed Sleiman vermoordde (“Qui a tué le bras droit d’Assad? Irib World Service Radio Francophone, 15 juli 2015; Israeli Special Forces assassinated Top military Aid to Assad in 2008, www.almasdarnews.com 17 juli 2015). Voor Mairead Maguire, Nobelprijswinnares van de vrede, is voor Israël het uur van de waarheid aangebroken: meewerken aan een atoomvrij Midden-Oosten. Hiervoor doet zij een oproep in haar persmededeling van 15 juli 2015 (www.peacepeople.com). Dezelfde Mairead Maguire had ruim een week eerder al geschokt gereageerd op de oproep van Michael Fallon, Brits secretaris van landsverdediging in het Brits parlement op 2 juli. Na de aanslag op vooral Britse toeristen in Tunesië stelde deze excellentie warempel voor nu Syrië te bombarderen om zogenaamd IS te bestrijden. Is dergelijk staatsterrorisme, waardoor nogmaals onschuldigen worden gedood en op de vlucht gedreven, een waardig antwoord? Is het dat wat de nabestaanden zal troosten? Kun je geweld vergelden met willekeurig geweld tegen een soeverein land en volk? Geef ons dan meer liever de geest van het Iran-akkoord. In deze verdienen de onderhandelaars en de betrokken landen een pluim. En onze vrt “specialist” Jens Janssen ziet het gevaar dat Iran nu kan doorgaan met het leveren van munitie en militair materiaal “waarmee het regime-Assad zijn burgers blijft terroriseren”. Ziedaar de CIA-versie van vier jaar geleden: de moorden en verwoestingen in Syrië zijn het werk van het “regime-Assad”, terwijl al die brave “gematigde rebellen” nog zo hun best doen om het volk en het .land te beschermen”! ‘t Is maar dat je de “politiek correcte” versie kent, om toch nog de verwoesting van Syrië te rechtvaardigen. Waarom deze gedrogeerde journalistiek?
We verwachten dat deze overeenkomst voor Syrië en heel het Midden-Oosten een gunstige weerslag zal hebben. De oorlog in Syrië gaat eindigen. Wel is het land behoorlijk uitgemoord en verwoest, en sommigen zullen nog trachten het land helemaal te vernietigen. Een herstel zal vele decennia duren om het voor de bevolking leefbaar te maken en veel van wat verwoest is, zal onherstelbaar blijven. Syrië zal, zwaar gewond, herrijzen, vooral dank zij de kracht van de eenheid van het volk.
Het lijden van één volk en de schande van de hele mensheid
Onderhandelingen tussen Israël en het Palestijnse volk hebben geen zin. Gedurende jaren werden de wederzijdse gesprekken opgeschort en sind juli 2013 hernomen. Nu geeft Saeb Erekat, de Palestijnse onderhandelaar de hoop op een zinvolle overeenkomst op. Immers, Israël blijft gewoon verdergaan met het bouwen van nederzettingen in bezet Paletijns gebied, de verstikkende blokkade van Gaza gaat al acht jaar door, Palestijnse gevangenen komen nog steeds niet vrij en de vorming van een Palestijnse staat wordt onmogelijk gemaakt.
Een jaar geleden begon het zionistisch regime met luchtaanvallen, marineschepen en grondtroepen in Gaza een grootscheepse aanval, die bijna twee maanden duurde. Meer dan 2200 Palestijnen werden gedood, waaronder 600 kinderen, er vielen 11.000 gewonden en de infrastructuur, onder meer de enige elektrische centrale, werd deskundig vernield. In verschillende landen werd geprotesteerd tegen deze onwettige en onmenselijke slachting en nu klaagt ook Robert Piper, de coördiantor voor humanitaire aanglegenheden namens de UNO deze humanitaire tragedie aan. Helaas, nog steeds is er niets veranderd: 1,8 miljoen mensen blijven door de blokkade ingesloten als in een open gevangenis, tienduizenden leven in tenten of trachten te overleven naast hun verwoest huis. Geen enkel huis kon heropgebouwd worden. De Israëli’s laten 2 tot 3 X per week hulpgoederen toe, maar materiaal voor de heropbouw gaat vooral naar internationale projecten. Schepen met hulpgoederen die de onmenselijke blokkade willen doorbreken worden door Israël tegengehouden en de Israëlische marine belet de visvangst van de Palestijnen. Op gelijk welk moment om gelijk welke redenen kunnen de Israëli’s opnieuw zonder probleem bombarderen. Wat is de schuld van de Palestijnen? Zij weigeren het land van hun voorvaderen te verlaten opdat Israël er een zuiver joodse staat van kan maken. Israël wil dit land, helemaal alleen voor zich, zonder de oorspronkelijke bewoners. Het zionistisch standpunt is racistisch zoals dat van de IS, hun bondgenoot in deze ethnische zuivering, die sinds 1917 tot nu voortduurt. (http://odiodeclase.blogspot.it/2015/07/israel-dirige-el-centro-de-mando-del.html). In de media mogen alleen de gruwelen van IS aan bod komen, niet die van het zionisme, want dit wordt onmiddellijk als antisemitisme veroordeeld. Nochtans is de meerderheid van het Israëlische volk zelf tegen deze misdaden.
In augustus 1979, op de laatste vrijdag van de ramadan, werd in Iran een manifestatie gehouden uit solidariteit met de weerstand van het Palestijnse volk. Miljoenen Iraniërs en anderen hebben vorige vrijdag wereldwijd mee gemanifesteerd. Het Palestijnse volk heeft nog steeds geen uitzicht. Toch houdt het vol om Israël te confronteren met zijn ware roeping voor het heil van zichzelf en van heel de wereld.
Zolang het zionistische regime voor het oog van de internationale gemeenschap ongestraft zijn misdaden kan verder zetten, zal er ook geen menswaardige toekomst zijn voor het Palestijnse volk en geen vrede in het Midden-Oosten (Ziad Medoukh, Véritable carnage à Gaza: un an après, rien a changé, mondialisation.ca, 6 juli 2015).
Christenvervolging ... door christenen zelf
Over de systematische verdrijving en uitroeiing van christenen in het Midden Oosten schreven we al herhaaldelijk. Nu richten we onze aandacht vooral op de kerkvervolging in het westen, van binnen uit. De Syrisch-orthodoxe patriarch van Antiochië, Aphrem II uit Jazira, het N.-O. Van Syrië, heeft op 19 juni een bezoek gebracht aan de paus en verklaarde later dat er een wezenlijke eigenschap bijgevoegd moet worden aan de definitie “Kerk”: Zij is één, heilig , apostolisch, katholiek (d.i. “universeel”) en altijd ook vervolgd. Iedere christen die Jezus wil volgen zal vervolgd worden, zoals Jezus zelf. En daar moeten we ons op voorbereiden. “Zalig die vervolgd worden om mijn Naam” heeft Jezus zelf gezegd en tevens heeft Hij beloofd met ons te zijn. Bereiden we ons dus voor .
Vele westerse christenen in onze tijd doen hun uiterste best om de Kerk en het christelijk geloof zo goed mogelijk aan te passen aan de wereldse normen en opvattingen om in de openbare opinie een goede beurt te maken. Wie ondubbelzinnig voor het evangelie kiest, zal dan vervolgd worden door de zogenaamde “progressieven”. En deze vervolging wordt onrechtstreeks aangewakkerd door gezaghebbende mensen in de Kerk, die niet naar het wezen van het christelijk geloof zoeken maar naar de beste aanpassing aan deze wereld. Het vakantieartikel van een van onze grote kerkelijke journalisten gaat helemaal in die richting (Mark Van de Voorde, Als de paus van huis is dansen de muizen... 13/7/2015, deredactie.be). Het artikel is volledig gebouwd op de simplistische en populaire tegenstelling van progressieven tegen conservatieven. De bisschoppensynode van 2015 zal hoogstwaarschijnlijk vanuit het evangelie duidelijk oproepen om de leer van Humanae vitae van Paulus VI te herontdekken en de natuurlijke methoden van vruchtbaarheidsbeleving te bevorderen. Wie deze stellingname dan wil verdedigen als de juiste, menselijke, christelijke en evangelische houding, mag zich verwachten aan een echte vervolging binnen de Kerk, ook al beschikt hij over alle noodzakelijke, wetenschappelijke, bijbelse en theologische bewijzen. ‘Rendez-vous’ na de bisschoppensynode van oktober dit jaar.
Worden Franse politici wakker?
Een delegatie van Franse parlementariërs was zaterdag 11 juli 2015 op bezoek in Damascus. Jean Frédéric Poisson, voorzitter van de christendemocratische partij vertolkte hun standpunt. Voor een duurzame oplossing moet er een dialoog komen met president Bachar al-Assad en een samenwerking met de Syrische regering. Damascus is de sleutel voor het Midden-Oosten. Mohammad al-Laham, voorzitter van de Syrische volksvergadering verwelkomde de Franse delegatie en stelde van zijn kant dat Frankrijk inderdaad een historische vergissing begaat door steun te verlenen aan groepen terroristen die in Syrië kinderen komen vermoorden.
De volgende dag was er met de Syrische president een ontmoeting voorzien van 80’. Poisson getuigde dat hij een man ontmoet heeft die heel zijn energie besteedt aan de bescherming van zijn volk, geheel anders dan wat in de openbare opinie leeft. De media hebben gedurende meer dan vier jaar een zo gruwelijk beeld kunnen opdringen dat het de politici op de kast gejaagd heeft. Het wordt tijd dat ze terug met hun voeten op de grond komen.
Franse politici beginnen te begrijpen wat wij en anderen al jaren schrijven. En als het in Parijs regent, druppelt het in Brussel. We kijken hoopvol uit naar de nederdaling van onze Belgische (Nederlandse....) excellenties.
En dan nog een onverwachte zonnestraal vanuit Parijs. In de aanloop naar de nationale Franse feestdag kwam Emmanuel Macron, socialistische minister van economie, in het weekbald “Le 1” (8 juli) aan het woord met een forse kritiek op de “democratie” en een verwelkoming van “het koningschap”. Hij is er achter gekomen dat de onthoofding van koning Louis XIV helemaal niet de wil van het Franse volk zelf was. De westerse democratie zal altijd een ontgoocheling blijven. Er is een tekort, een leegte, die met een president alleen maar pijnlijker aangevoeld wordt. Frankrijk mist zijn k/Koning! Het defilé bij gelegenheid van de nationale feestdag eerder deze week, vertoonde al tweemaal duidelijk het kruis van Lorraine, mogelijk tot ergernis van sommige excellenties.
Met Griekenland wordt ook voor ons duidelijk dat de Europese toren van Babel aan het instorten is. Ook voor ons breekt het uur van de waarheid aan. De “democratische” grootheidswaanzin, overheersing en onderdrukking worden steeds duidelijker. Aardse machthebbers kunnen slechts waardige leiders zijn, wanneer ze de werkelijkheid ten volle erkennen, nl. dat zij niet de eigenmachtige bezitters en heersers zijn, doch slechts ‘afgevaardigde beheerders’ om de waardigheid van ieder mens te dienen en in solidariteit de zwaksten te helpen. God is de Schepper van het heelal en Jezus is de ware Koning. En als ik hiermee sommigen de kast op jaag, mogen ze voor mijn part blijven zitten tot de wederkomst des Heren.
17-07-2015 om 19:54
geschreven door Gust Adriaensen
16-07-2015
Pater Daniël Maes in ... Libanon
X/8
Vrijdag 17 juli 2015
Op het strand van de armen
Twee weekends moesten we met ons drie (fr. Jean, fr. David en ik) logeren in een leeg appartement in Adonis en gedurende de weekdagen kaarsen maken en bij de monniken van Elia logeren.
De eerse zondag wilden we in de late namiddag een uitstap maken naar de zee, slechts enkele kilometers verderop. Vanop de weg die stijl naar beneden loopt, kijk je over de huizen heen op de zee en je krijgt de vreemde indruk dat de zee veel hoger licht dan de weg. Lucht, aarde, water... alles is een puur geschenk, gratis gegeven voor iedereen. Paus Franciscus heeft het nog eens duidelijk gezegd in zijn recente encycliek Laudato si’. Helaas, heel de kust is hier ingepalmd. Wie van een heerlijk strand aan de Middellandse Zee wil geniegen, moet logeren in een van de grote hotels. Toch wezen enkele mensen ons een wegeltje door het struikgewas, langs waar we de zee konden bereiken om er een simpel, geïmproviseerd, klein stukje strand aan te treffen. Hetis jusit naast de elektrische centrale die massa’s zeewater opslokt en weer uitbraakt. Hier komen duidelijk alleen de armen. Jonge mannen zoeken eerst tussen de stenen een plekje om zich in te graven in het zand, met alleen hun kop boven. Dat is goed tegen spierpijnen. Daarna gaan ze zwemmen. Direkt hadden we contact met een drietal vrolijke kerels. Een van hen kwam uit het Syrische Banias. Uitgebreid leverde hij commentaar op het wereldgebeuren. Zijn vrouw en twee kleine kinderen waren nog in Syrië en hij zorgde hier met zijn werk voor het nodige geld. Toen hij vernam dat wij van Qâra waren vertelde hij dat een broer van hem als soldaat in Qâra gedood was. Een andere broer werd gekidnapt, kreeg dagen lang slaag en er werd voor hem een hoge som losgeld gevraagd. Omdat deze onmogelijk kon betaald worden en het lang duurde, werd de prijs flink verminderd. Uiteindelijk heeft deze man een van de twee huizen, die hij bezat, verkocht, een andere broer deed hetzelfde, de rest van de familie en vrienden hebben bijgelegd en zo kwam zijn broer vrij. Dan vertelde hij wat geen enkel persbericht mag schrijven: Baschar al Assad is veruit de beste leider. Als hij wegvalt is het met heel het Syrische volk gedaan. Toegegeven, deze man was een alawiet, zoals de president. Hij was verder overtuigd dat de leiders van Iran en Rusland veel verstandigere mensen zijn dan al die vechtjassen van Amerikanen en Europeanen samen. Ondertussen kwamen er nog twee koppels toe met een vislijn om bij vloed hun kans te wagen. We konden heerlijk pootje baden en zwemmen. Samen met die drie jonge mannen verlieten we weer dit strand, terwijl de zon als een vuurrode bol onder ging in het westen. We hebben nog net de zon zien zakken in de zee.
Geen elektriciteit maar wel licht!
Om de mensen aan licht te helpen wanneer de elektriciteit uitvalt, maken wij kaarsen, die lang genoeg branden voor een hele avond en nacht. Onze werkplaats, waar we de stiel leerden, was een kleine, lage, witgekalkte betonnen ruimte van ongeveer 12 op 4 m. Alles is voor handen maar ligt ordeloos door elkaar: volle dozen parafine-was, volle dozen afgewerkte kaarsen, lege dozen, plastiekzakjes van verschillende grootte om de kaarsen te verpakken en twee machientjes om de plastiekzakjes te dichten, een oude kapotte zetel en enkele plastieken stoelen. Eigenlijk een gezellig rommelkot. We werkten van 9.00 u tot 15.00 u zonder middagrust of koffiepauze. De fraters gingen voor mij ’s middags wel iets halen om te eten en eenmaal kwam de dochter van Tony, de kaarsenmaker, op bezoek en bracht croissants voor ons mee.
Ziehier hoe de twee kaarsenmachines werken. Onderaan zijn 400 bobijntjes (in de tweede machine 410) met draad voor de wiek. De draadjes lopen door 400 (410) koperen buisjes, verbonden met een grote vaste plaat met dus 400 (410) gaatjes. Op deze plaat wordt vloeibare parafine-was gegoten die de gaatjes vult. De parafine moet vodoende warm zijn om goed vloeibaar te worden en mag niet te warm zijn anders breken de kaarsen. Boven deze plaat is er eenzelfde plaat met even veel gaatjes, precies boven de eersten. Als de parafine-was stijf geworden is, worden de kaarsen elektrisch uit de koperen buisjes door de onderste plaat naar boven geduwd in de bovenste plaat. De onderste plaat en de koperen buisjes zijn nu leeg en kunnen opnieuw gevuld worden met parafine-was. Als deze was weer droog en hard geworden is, worden de draden (wieken) tussen de twee platen doorgesneden, de bovenste plaat wordt elektrisch (voor de tweede machine handmatig) open geklapt zodat de 400 (410) kaarsen er met de hand uitgenommen kunnen worden. Daarna kan de bovenste plaat weer naar beneden geklapt worden voor de volgende 400 (410) kaarsen. De twee machines kunnen dus 2 X 400 = 800 (2 X 410 = 820) kaarsen maken in één keer en twee beurten, dus samen 1.620 kaarsen. Verder staan buiten twee ketels. De eerste brengt voortdurend koud water onder de eerste plaat om de parafine-was te doen afkoelen. De andere ketel vangt het lauwe water weer op en geeft het terug aan de eerste ketel. Verder staat binnen een verwarmde ijzeren kuip die de reserve van parafine-was vloeibaar houdt. Tenslotte moet je voortdurend de bijna lege bobijntjes vervangen door nieuwe, anders maak je kaarsen zonder wiek. Hiervoor is er een machientje. Het vullen van een bobijntje duurt nauwelijks een minuut (tenminste als je ondertussen niet even in je haar moet krabben of je bril poetsen), maar je moet eerst het bobijntje goed op de machine bevestigen, de draad er juist oprollen en daarna de draad afsnijden. Bovendien zijn er 810 bobijntjes die elk op een ander moment leeg zijn. Als je dus wacht totdat gans de voorraad van bobijntejs op is, kan het best zijn dat die éne minuut gans de voormiddag in beslag neemt. Tenslotte kun je de grootte van de kaarsen bepalen, door onderaan een ijzeren staaf naar beneden of naar boven te kloppen. Ook de kleur van de kaarsen kun je aanpassen door de witte parafine-was te kleuren.
Als het dus in Syrië ooit vrede wordt kan iedereen hiermee kaarsen maken, de fraters lossen de onvoorziene problemen (hopelijk) wel op. Er zal dan geen stroomonderbreking meer zijn, zodat de kaarsen gebruikt kunnen worden om God te danken en Maria en de heiligen te eren om hun voorspraak.
Een pijnlijk meningsverschil met ... een happy end
Gedurende de werkweek waren we weer welkom bij de orthodoxe monniken van de heilige Elias. De overste is een beminnelijke bisschop en je kunt hem ’s morgens in korte broek zien de vloer dweilen of de planten water geven, terwijl hij in de litrugie in de schitterendste gewaden getooid is. Hij maakt dikwijls ‘s avonds ook het eenvoudige eten klaar. Na het avondgebed en het avondeten komen allen samen in de recreatie, ook de leken. Ieder doet zijn werk, maar men is samen. Een monnik en een leek zijn druk met elkaar in gesprek. Een andere monnik is met het meisje dat in het koor . meezingt, aan het overleggen over de liturgie. Een ander is met zijn laptop bezig.
Fr. Jean wilde graag over de scheuring tussen orthodoxen en katholieken praten. Wat daarop volgde had niemand verwacht noch gewild. Als katholieken kregen we meer dan de volle laag. Het ging over de eenzijdige invoeging van het “filioque” in de geloofsbelijdenis (dat de Geest komt van de Vader “en van de Zoon”), de verwoesting van Constantinopel en de grote hoeveelheid kostbaarheden, relikwieën en iconen die gestolen werden en nu in de Vaticaanse musea prijken; de misvorming (volgens hen) van de christelijke leer na de zeven eerste oecumenische concilies; het niet respecteren van de traditie in gebed en liturgie en het uitvinden van nieuwe vormen; de misbruiken in de katholieke Kerk van de 16e eeuw die geleid hebben tot een nieuwe scheuring, nu met de protestanten; de huidige wantoestand (volgens hen) van de katholieke Kerk die zich slaafs wil aanpassen aan de moderne tijd, te veel verbonden is met wereldse macht en politiek gezag, en veel meer rekent op haar financies dan op de heilige Geest. Ook verweten ze dat aan de paus van Rome een nagenoeg absolute macht gegeven werd. De frustraties over elk van deze onderwerpen was zo groot dat we niet eens een begin van een antwoord konden geven. En de stroom van verwijten aan de katholieke Kerk (en bijzonder aan ons als priester en religieuzen, die dit zogenaamd allemaal weten) bleef aanhouden tot ver over middernacht. Daarmee hebben we nu goed begrepen wat we vroeger teloops eens gelezen hadden over de berg Athos: het ergste wat die monniken daar kan overkomen is het bezoek van katholieken. En zo gingen we onze korte nacht in om de volgende dag weer kaarsen te maken.
De eucharistie wordt hier tweemaal per week plechtig gevierd: op woensdag en op zondag. De volgende dag was het woensdag. De monnik die het meest in het gesprek van gisteren betrokken was, kwam me in stilte zeggen dat hij zich gans de dag niet goed gevoeld had en gemerkt had dat de fraters geschokt waren, wat ik alleen maar kon bevestigen. Ik kon rustig zeggen dat ik het toch overdreven vond dat de katholieke Kerk alleen heel de schuld draagt van de breuk tussen oost en west en dat wij, als priester en religieuzen daarvoor het meest gestraft zouden moeten worden. De katholieke Kerk, zo zei ik, heeft inderdaad in de geschiedenis vele fouten en zonden bedreven en heeft nu dringend een innerlijke hervorming nodig. Ondans dit alles, ben ik overtuigd dat zij de ware Kerk van Jezus Christus is en blijft. De monnik antwoordde dat hij aan de fraters vergeving zou vragen, wat hij ook nog voor het begin van de “heilige liturgie” deed. En de eucharistie was werkelijk feestelijk met de zware basstem van ekele monniken, afgewisseld met een vrouwenstem. Er waren een 20 aanwezigen in de kerk, actieve orthodoxe leken (en dus drie katholieken, die niet mochten deelnemen aan de heilige communie, maar wel na de communie ook een stukje gewoon brood kregen zoals de anderen).
Het gesprek deze avond in de recreatie verliep in een heel andere sfeer. We konden ook enkele misvattingen over de katholieke Kerk, zoals die in de orthodoxie leven, rechtzetten. Het was een aangename gedachtenwisseling, waarbij ieder wel op zijn standunt bleef, maar veel meer genuanceerd. Een van de monniken zorgde ervoor dat we voortdurend thee konden drinken. We hadden zin om toch wat meer van de oosterse rijkdom te waarderen, zoals het het inwendig, voordurend gebed (Jezus-gebed) en de “metania” (knielen met het hoofd tegen de grond en de vingers plat op de grond, 1 x, 3 x of 33 x). Ons gezamenlijk besluit was: niet onze discussies zullen de eenheid van de Kerk bewerken maar de heilige Geest.
16-07-2015 om 21:43
geschreven door Gust Adriaensen
06-07-2015
Te veel geld voor preventie?
Epidemioloog Luc Bonneux heeft het niet zo begrepen op de enorme geldstromen die naar de preventieve geneeskunde gaan. Dat gebeurt vaak ten koste van wie echt zorg nodig heeft.
'In termen van rechtvaardige volksgezondheid is levensverwachting geen interessante maat: we gaan allen dood. Beter is ieder de kans te gunnen om er 65 te worden: wie voordien dood gaat, sterft te jong. Als we deze voortijdige sterfte bekiken, vinden we, buiten pech, drie grote oorzaken: roken (met als bittere getuige longkanker), wanhoop (suïcide) en ongevallen (deels door alcohol). België scoort slecht op alle drie: we hebben nog veel te doen. De plaats van de geneeskunde daarin blijft bescheiden.'
'Preventieve geneeskunde bedient de overdreven zorgen van een kerngezonde maar door gezondheid geobsedeerde middenklasse, ten voordele van wie eraan verdient maar ten nadele van de noodzakelijke zorg voor zieken en bejaarden.'
06-07-2015 om 08:19
geschreven door Gust Adriaensen
04-07-2015
Teken de petitie voor Braambos
Braambos, dat zorgt voor de katholieke uitzendingen op radio en tv, dreigt in de problemen te geraken door de afschaffing van de subsidiëring door de Vlaamse regering.
Door massaal de petitie te ondertekenen, kan die verschraling van het radio- en tv-landschap wellicht verhinderd worden.
04-07-2015 om 20:26
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in ... Libanon
X/5
Vrijdag 19 juni 2015
Theologen, vluchtelingen en christelijke milities
Vorige vrijdag hebben we de helft van Libanon doorkruist. Tegen middernacht kwamen we thuis, veel te laat om nog eucharistie te vieren. We hebben dan de volgende dag feestelijk het Heilig Hart gevierd. Die vrijdagmorgen namen we deel aan een bijeenkomst van de theologische commissie in USEK (Université du Saint Esprit de Kaslik), de universiteit van de Libanese Maronieten met 8000 studenten in 15 academies.
Daar hebben we o.m. de specialist van de bio-medische ethiek ontmoet. Het werd al vlug duidelijk dat die man helemaal redeneert zoals de bio-medische ethici van Leuven en omstreken. Gelijk de meerderheid, wijst deze “ethicus” wellicht vol verachting de eugenetische praktijken van de Nazi’s af, maar de veel ergere huidige, veterinaire praktijken juicht hij toe. De meerderheid van deze 16 geleerden heeft gestudeerd in westerse universiteiten, die in versneld tempo anti-kerkelijk, anti-christelijk en vooral anti-katholiek zijn geworden. En voor de rijkdom van hun eigen oosterse traditie heeft de meerderheid van deze geleerde heren en dames maar weinig interesse. Gelukkig konden we in de pauze wel een vurige deelneemster aantreffen, waarmee we echt van gedachten konden wisselen. Ondertussen beseffen we dat ons land de bedenkelijke eretitel verworven heeft van “paradijs van de dood” met de euthanasiewet van 2002 en de uitbreiding naar kinderen van 2014. Wat zijn we ver verwijderd van een “beschaving” die haar grote mogelijkheden gebruikt om ieder mens “zijn” natuurlijk leven en “zijn” natuurlijke dood (goede dood, eu-thanatos) te gunnen op zijn/haar tijd en wijze... Als middagmaal vlug een tas koffie drinken, twee koekjes nemen en wegwezen.
In de mooie christelijke stad Zahle wordt voor behoeftige christenen door het patriarchaat goed gezorgd. Moslims daarentegen vallen hier eigenlijk uit de boot. Daarom nam moeder Agnes-Mariam het initiatief om hier een goed georganiseerd vluchtelingenkamp op te zetten voor 300 moslims. Vermits de katholieke Kerk echter ook hier een groot deel van haar evangelisatiekracht verloren heeft, wordt dit kamp nu vooral door protestanten geholpen en geëvangeliseerd. We arriveerden met moeder Agnes-Mariam, fr. Jean, een Nederlandse journaliste die in Brugge woont en voor Knack schrijft, een Libanese journaliste van The Washington Post en een Mexikaanse cameraman. Een groep vrolijke kinderen kwam ons tegemoet. Het was heel warm. Een jongetje bood me meteen een beker koud water aan en een klein meisje kwam met een glimlach en een plastieke stoel aangesleurd. Ze zette die in de schaduw van een tent en trok me met mijn mouw er naartoe. De zandweg die langs het kamp en de afsluiting liep, lag vol met papiertjes, plastiekjes en afval zoals overal. Moeder Agnes-Mariam, zeer praktisch zoals altijd, riep enkele kinderen samen en zei hen dat ze een ijsje kregen als ze alle afval op de weg zouden oprapen en in de grote vuilbak gooien. Tientallen kinderen stormden over de weg met een doos of plastiek zak om alle afval te verzamelen. Toen fr. Jean deskundig meehielp en de leiding nam van heel de onderneming, verdubbelde nog het aantal werknemers. Na enkele minuten zag je geen enkel papiertje meer op de grond. De kinderen kregen hun ijsje en ze bleven maar komen om een ijsje te vragen voor hun broertje of hun zusje.
En daar kwam de vrachtwagen van “Dorcas” met hulpgoederen aangereden. Ondertussen vroeg een van de vrijwilligers om een kort interview over de toestand in Syrië met een boodschap voor zijn achterban in Zwitserland. Met Samsung-gsm is dat heel simpel en onmiddellijk opgelost. We waren nauwelijks uitgesproken of een gesluierde vrouw deed een hele uitleg die ik met behulp van mijn interviewer kon verstaan: haar baby was ziek en ze had er al een dokter bij geroepen, maar die kon het kind niet helpen. Ze vroeg of ik wilde komen bidden. Ik ging mee en trof hen in een barak met golfplaten aan en een vrij nette “living” met in het midden op de grond een matras waarop een baby lag met grote ogen en erge ademhalingsmoeilijkheden. Ik heb maar gedaan wat Jezus deed en wat Hij aan zijn apostelen opgedragen heeft: met handoplegging bidden in Jezus’ naam voor de genezing van het kind. Al bad daarna niemand van deze moslims het Arabisch Onze Vader en Weesgegroet mee, ze volgden mijn bidden met heel hun hart. Al kan ik nog maar enkele woordjes Arabisch spreken, ik heb er toch de kracht van de verrezen Heer willen brengen. Toen ik de baby in mijn armen nam begon hij te glimlachen, ik gaf hem mijn zwart armbandje (minirozenkransje) en deed het om de arm. Daarna boden ze me nog een tas Arabische koffie aan en de man vroeg of mijn vrouw in Europa was. Ma fie (letterlijk: is er niet)! Dat ik niet getrouwd ben scheen hij wat aarzelend te aanvaarden. Ondertussen kwam een andere moeder met haar baby en wij begonnen opnieuw. Het kon een verlengstuk zijn van de Handelingen van de apostelen in Libanon. Als we ooit in Syrië moeten (en nog kunnen) vluchten, heb ik hier voor mij alvast een goed ‘rusthuis’ of ‘bejaardenhuis’ gevonden. Geen jarenlange wachttijd, geen duizelingwekkende verblijfskosten, geen administratieve rompsloms met dossiers en contracten. Een tentje of een barakske en ’t is klaar. Zo is Abraham, de vader van alle gelovigen, ook begonnen (en geëindigd).
Vandaar reden we door de Bekaa-valei met zijn uitgestrekte aardappel- en graanvelden tussen heuvels en dalen. In Baalbek ontmoeten we de christelijke milities die samen met het Libanese leger en de Hesbollah hun streek deskundig verdedigen en beschermen. We zagen er een oude kerk die helemaal nieuw wordt heropgebouwd met een heel groot beeld van de profeet Elie en zijn zwaard. (“Toen stond Elia op, een profeet als een vuur en zijn woord brandde als een fakkel” Jezus Sirach 48, 1). De leider vertelde dat hij de oude ikonen, gestolen in Ma’aloula, teruggevonden had (op de zwarte markt). We namen van elk een foto. Morgen zou onze vriend uit Ma’aloula ze terugbrengen. Dat werd zaterdag in Ma’aloula ook gevierd en met een teruggevonden groot Mariabeeld werd processie gehouden.
En uiteindelijk stonden we daar, op 10 km afstand van ons klooster Mar Yakub (vogelvlucht, 30 km loopafstand). Ze maken zich hier sterk dat de IS (islamitische staat) binnen enkele dagen opgeruimd zal zijn. Helaas zeggen ze dat al weken. Hopelijk is het ooit waar. Ze zeggen er wel bij dat de wapens van de IS vele malen beter zijn dan hun materiaal. Later vernamen we wel dat juist die vrijdag nammidag de IS daar weer flink teruggedrongen is.
Al hebben Libanezen doorgaans (vanuit het verleden) helemaal geen sympatie voor Syrië, de overtuiging van deze leider van de christelijke milities was heel duidelijk: Als ze al-Assad ten val kunnen brengen, zal er vlug daarna geen enkele christen meer zijn in heel het Midden-Oosten!
Libanese heiligen
Voor zondag kregen we een auto ter beschikking, zodat we zelf een uitstap konden maken. Het werd een bedevaart naar de grote Libanese heiligen. Vooreerst natuurlijk naar de heilige Maronitische monnik Charbel Maklouf te Annaya (1828-1898). Hoewel het snikheet was kwamen we boven bij zijn kluizenarij helemaal in de mist terecht. Er was een eucharistie bezig en velen stonden buiten mee te bidden. Vandaar ging het naar de heilige Rafqa (1832-1914), ook een bijzondere heilige. Ze vroeg de kracht om met Jezus te mogen mee-lijden tot verlossing van de wereld. Niemand begrijpt hoe zij het ondragelijke lijden aan haar hoofd en haar ogen met de glimlach heeft kunnen dragen. Tenslotte is ze blind en lam geworden, aangetast door een osteo-articulaire tuberculoze. Zo heeft ze nog 29 jaar geleefd. Ook hier waren vele biddende gelovigen. Nagenoeg alle Libanezen hebben een vurige verering voor deze twee heiligen. Verderop brachten we nog eer aan de heilige monnik Nimutallah Al-Hardini (1808-1858) en de zalige broeder Estephan Nehme (1889-1939). Tenslotte reden we naar het toeristische Biblos, waarvan al melding gemaakt werd 8800 jaar voor Christus. We bezochten hier de wellicht oudste haven ter wereld, het oude centrum, de ruines alsook de oude kerk van St Jean-Marc.
Een kaarsenfabriek
Er is in Syrië nu grote nood aan en vraag naar kaarsen, om toch enige verlichting te hebben tijdens de veelvuldige stroomonderbrekingen. Vooral de kaarsen die zowat tien uur branden, genoeg voor een hele nacht. Moeder Agnes-Mariam kreeg een bestelling van 50.000 kaarsen, voor het einde van de maand te leveren! Ze heeft de bestelling meteen aanvaard. Dan moet je natuurlijk kaarsen gaan maken. Na lang zoeken bleek er een kaarsenfabriekje te zijn in Libanon hoog in de bergen, in Mrouj. De kaarsenmaker zelf wil emigreren en is bereid voor een erg gereduceerde prijs alles over te geven. (20.000 dollar, ongeveer de helft van de waarde). Niettemin is het natuurlijk nog een flink bedrag. Hij kan met twee machines 1.200 kaarsen maken in zowat een half uur tijd. Daarna moet alles natuurlijk weer klaar gemaakt worden voor de volgende fabrikage, maar het is erg eenvoudig. Maandag trokken we er naar toe om alles eens goed te bekijken.
Op de terugweg sprongen we binnen in de kerk van het grieks-orthodoxe klooster van de heilige Elias in Dhour-Chweir, een 16de eeuws gebouwtje op 4de eeuwse fundamenten. Een pareltje van een kerkje met een schitterende iconostaze. De kleine groep monniken kwam ons tegemoet en we hadden een bijzonder hartelijke ontmoeting met elk van hen. Zij organiseren cursussen in byzantijnse liturgie, precies wat we nodig hebben en eentje maakt mozaieken, wat hij in Italië geleerd heeft. Ze staan er wel op dat we nog eens terugkomen. Als afscheid hebben we samen even gebeden.
Dinsdag krijgen we bezoek van onze bisschop Mgr. Jean Abdo Arbach die in Libanon is naar aanleiding van de plaatselijke synode. We hadden de kans om een en ander uit te wisselen over ons seminarie en over hulpprojecten voor de bevolking. Hij zelf is een praktisch man en heeft al enkele goede projecten opgezet.
Verandering in Turkije?
Een aantal grote aanstokers van de oorlog tegen Syrië zijn zelf al gevallen, zoals Sarkozy, de heersers van Saoedi-Arabië en Qatar (of de nieuwe leiders beter zijn is nog de vraag) en Fr. Hollande mogen we ook reeds als een van de vallende oorlogsbazen beschouwen. Nu komt daar Erdogan van Turkije nog bij.
Hij was klaar om een presidentieel systeem in te voeren waarin hij dan sultan zou spelen, omringd door zestien strijders, elk in de oorlogskledij van zijn zestien voorgaande Tukse Rijken. Zo liet hij zich graag fotograferen, geflankeerd door deze machtig uitgedoste kerels, terwijl hij de majestatische trap afdaalde van zijn wit paleis, het gootste presidentieel paleis ter wereld.
Het zag er inderdaad een hele tijd naar uit dat hij zich internationaal kon doen gelden als de werkelijke wereldleider van het terrorisme, zelfs vóór Saoedi-Arabië, Qatar, de VS en het zionistisch regime. En het zat hem allemaal mee. Hij, de leider van de moslimbroeders, had de volle steun van Washington en Brussel. Hij was het tenslotte die zorgde voor de installatie in Ankara van de zogenaamde Nationale Syrische Raad, hij heeft de massale gifgasaanval in Ghouta gecoordineerd, waarvan de schuld handig aan Syrië kon gegeven worden, hij heeft drie extra kampen voor gespecialiseerde terroristenopleiding opgericht en gezorgd dat vanuit het NAVO-hoofdkwartier aan de grens met Syrië alle steun (wapens, geld en informatie) gegeven werd aan de (in 2 jaar tijd) meer dan 200.000 Syrië-strijders. Hij zorgde met zijn coalitiepartners voor de steun aan het Vrije Syrische Leger, dat door de media voorgesteld werd als een kamp van arme vuchtelingen die alleen maar een democratische hervorming nastreefden. Hij kon in Antakya (ja, dat is ons oude Antiochië in Syrië) een openbare markt beginnen voor de verkoop van de kostbaarste archeologische stukken, in Syrië gestolen. (De kostbare resten van het christelijke Antiochië zijn vroeger al deskundig uitgewist en met beton bedekt). Hij wist heel de industrie van Aleppo te ontmantelen en naar Turkije over te brengen, onder internationaal applaus, waardoor meteen 130.000 families in de armoede belandden. Hij heeft met zijn leger de aanval op Ma’aloula gecoordineerd. Hij liet het Turkse leger Al Qaida helpen om de nakomelingen van hen die aan de Armeense genocide honderd jaar geleden ontsnapt waren en zich in Kassab hadden gevestigd, te vermoorden. Jawel, in de VN Veiligheidsraad werd een voorstel ingediend om dit als een misdaad tegen de menselijkheid te veroordelen maar, wat dacht je, Frankrijk en de VS stemden tegen. In mei 2014 zorgt hij voor de levering van een massa zware wapens en de fameuze gele Toyota pick-ups, door Saoedi-Arabië betaald, zodat de IS van enkele honderde strijders vlug kon uitgroeien tot een groep van duizenden. Op 19 januari 2015 onderschept de Turkse gendarmerie een lading wapens voor IS. En het was maar een klein deeltje van de 2000 vrachtwagens vol met wapens. Dit alles stond echter onder de bescherming van de geheime Turkse diensten. De verantwoordelijken die deze leveringen wilden beletten werden opgepakt en veroordeeld voor “verraad”. De Turkse advocaten die deze en andere onrechtvaardigheden hebben aangeklaagd werden opgepakt en zitten nog altijd vast.
Kortom, Erdogan was de gedroomde leider voor de westerse vechtjassen. En toen Morsi in Egypte verkozen werd, zij het met een nipte meerderheid, bleek het rijk van de moslimbroeders en zijn Turkse bezieler niet meer stuk te kunnen. En toch liep het mis. Erdogan heeft immers op 1 december 2014 met Poetin een groot economisch contract gesloten voor de Turkish stream, de gaslevering waarmee de sancties tegen Rusland omzeild werden. Daarmee heeft hij zich de woede van Washington en Brussel op de hals gehaald. Stel u voor, een land dat met Rusland wil samenwerken! Bij de laatste verkiezingen op 7 juni bleef zijn AKP partij wel de grootste, maar heeft zelfs niet meer de meerderheid die ze al vanaf 2002 had. En de drie partijen, de conservatieve MHP, de socialistische CHP en de linkse HPD willen niet met de AKP regeren. Er waren in mei 2003 al hevige protesten tegen de dictatuur van de moslimsbroeders en tegen zijn oorlogsvoering in Syrië, maar toen genoot Erdogan nog de onverdeelde steun van de CIA en de NAVO. Dat zal nu gedaan zijn. Hopelijk komt de “val” (?) van Erdogan onrechtstreeks het Syrische volk ten goede. Hoewel, een kat in het nauw gedreven kan nog gevaarlijk worden.
P. Daniel
04-07-2015 om 18:31
geschreven door Gust Adriaensen
