Braambos, dat zorgt voor de katholieke uitzendingen op radio en tv, dreigt in de problemen te geraken door de afschaffing van de subsidiëring door de Vlaamse regering.

Door massaal de petitie te ondertekenen, kan die verschraling van het radio- en tv-landschap wellicht verhinderd worden.

Aarzel niet, teken de petitie!

Klik op onderstaande link:

http://www.petities24.com/stop_besparingen_levensbeschouwelijke_omroepen

04-07-2015 om 20:26 geschreven door Gust Adriaensen

X/5    

Vrijdag 19 juni 2015    

Theologen, vluchtelingen en christelijke        milities    

Vorige vrijdag hebben we de helft van        Libanon doorkruist.  Tegen middernacht kwamen we thuis, veel te laat om nog eucharistie te vieren. We hebben dan de volgende dag feestelijk het Heilig Hart gevierd.  Die        vrijdagmorgen namen we deel aan een bijeenkomst van de theologische commissie in USEK (Université du Saint Esprit de Kaslik), de universiteit van de Libanese Maronieten met 8000 studenten in        15 academies.    

        Daar hebben we o.m. de specialist van de bio-medische ethiek ontmoet. Het werd  al vlug  duidelijk dat die man helemaal redeneert zoals de bio-medische ethici van Leuven en        omstreken.  Gelijk de meerderheid, wijst deze “ethicus” wellicht vol verachting de eugenetische praktijken van de Nazi’s af, maar  de veel ergere huidige, veterinaire praktijken        juicht hij toe. De meerderheid van deze 16 geleerden heeft gestudeerd in westerse universiteiten, die in versneld tempo anti-kerkelijk, anti-christelijk en vooral anti-katholiek zijn        geworden. En voor de rijkdom van hun eigen oosterse traditie heeft de meerderheid van deze geleerde heren en dames  maar weinig interesse. Gelukkig konden we in de pauze wel een vurige        deelneemster aantreffen, waarmee we echt van gedachten konden wisselen. Ondertussen beseffen we dat ons land de  bedenkelijke eretitel verworven heeft  van “paradijs van de dood”         met de euthanasiewet van 2002 en de uitbreiding naar kinderen van 2014. Wat zijn we ver verwijderd van een “beschaving”  die haar grote mogelijkheden gebruikt om ieder mens “zijn”         natuurlijk leven en “zijn” natuurlijke dood (goede dood, eu-thanatos) te gunnen op zijn/haar tijd en wijze... Als middagmaal vlug een tas koffie drinken, twee koekjes nemen en wegwezen.    

In de mooie christelijke stad Zahle        wordt voor  behoeftige christenen  door het patriarchaat  goed gezorgd. Moslims daarentegen vallen hier eigenlijk uit de boot. Daarom nam  moeder Agnes-Mariam het        initiatief om hier een goed georganiseerd  vluchtelingenkamp op te zetten voor 300 moslims. Vermits de katholieke Kerk echter ook hier een groot deel van haar evangelisatiekracht        verloren heeft, wordt dit kamp nu vooral door protestanten geholpen en  geëvangeliseerd. We arriveerden met moeder Agnes-Mariam, fr. Jean, een Nederlandse journaliste die in Brugge woont        en voor Knack schrijft, een Libanese journaliste van  The Washington Post  en een Mexikaanse cameraman. Een groep vrolijke kinderen kwam ons tegemoet. Het was heel warm. Een        jongetje bood  me meteen een beker koud water aan en een klein meisje kwam met een glimlach en een plastieke stoel aangesleurd.  Ze zette die  in de schaduw van een tent en        trok  me  met mijn  mouw er  naartoe. De zandweg die langs het kamp en de afsluiting liep, lag vol met papiertjes,  plastiekjes en afval zoals overal. Moeder        Agnes-Mariam, zeer praktisch zoals altijd, riep enkele kinderen samen en zei hen dat ze een ijsje kregen als ze alle afval op de weg zouden oprapen en in de grote vuilbak gooien. Tientallen        kinderen stormden over de weg  met een doos of plastiek zak om alle afval  te verzamelen. Toen fr. Jean  deskundig meehielp en de leiding nam van heel de onderneming,        verdubbelde nog het aantal werknemers. Na enkele minuten zag je geen  enkel papiertje meer op de grond. De kinderen kregen hun ijsje  en ze bleven maar komen om een ijsje te vragen        voor hun broertje of hun zusje.    

En daar kwam de vrachtwagen van         “Dorcas” met hulpgoederen aangereden. Ondertussen vroeg een van de vrijwilligers om een kort interview over de toestand in Syrië met een boodschap voor zijn achterban in Zwitserland. Met        Samsung-gsm is dat heel simpel en onmiddellijk opgelost. We waren nauwelijks uitgesproken of een gesluierde vrouw deed een hele uitleg die ik met behulp van  mijn interviewer kon        verstaan: haar baby was ziek en ze had er al een dokter bij geroepen, maar die kon het kind niet helpen. Ze vroeg of ik  wilde komen bidden. Ik ging mee en trof hen in een barak met        golfplaten aan en een vrij nette “living” met in het midden op de grond een matras waarop een  baby  lag  met grote ogen en erge ademhalingsmoeilijkheden. Ik heb maar gedaan        wat Jezus deed en wat Hij aan zijn apostelen opgedragen heeft: met handoplegging bidden in Jezus’ naam voor de genezing van het kind. Al bad daarna niemand van deze moslims het Arabisch Onze        Vader en Weesgegroet mee, ze volgden mijn bidden met heel hun hart. Al kan ik nog maar enkele woordjes Arabisch spreken, ik heb er toch de kracht van de verrezen Heer willen brengen. Toen ik        de baby in mijn armen nam begon hij te glimlachen,  ik gaf hem mijn zwart armbandje (minirozenkransje) en deed het om de arm. Daarna boden ze  me nog een tas Arabische koffie aan en        de man vroeg of mijn vrouw  in Europa was. Ma fie (letterlijk: is er niet)! Dat ik niet getrouwd ben scheen hij wat aarzelend te aanvaarden.   Ondertussen kwam een        andere moeder met haar baby en wij begonnen opnieuw. Het kon een verlengstuk zijn van de  Handelingen van de apostelen in Libanon. Als we   ooit in Syrië moeten (en nog kunnen)        vluchten, heb ik hier voor mij alvast een goed  ‘rusthuis’ of ‘bejaardenhuis’ gevonden. Geen jarenlange wachttijd,  geen duizelingwekkende verblijfskosten, geen administratieve        rompsloms met  dossiers en contracten. Een tentje of een barakske  en  ’t is klaar. Zo is Abraham, de vader van alle gelovigen, ook begonnen (en geëindigd).    

Vandaar reden we door de Bekaa-valei        met zijn uitgestrekte aardappel- en graanvelden tussen heuvels en dalen. In Baalbek ontmoeten we de christelijke milities die samen met het Libanese leger en de Hesbollah hun streek deskundig        verdedigen en beschermen. We zagen er een oude kerk die helemaal nieuw wordt heropgebouwd met een heel groot beeld van de profeet Elie en zijn zwaard. (“Toen stond Elia op, een profeet als een vuur en zijn woord brandde als een fakkel”  Jezus Sirach 48, 1). De leider  vertelde dat hij de oude ikonen,        gestolen in Ma’aloula, teruggevonden had (op de zwarte markt). We namen van elk een foto. Morgen zou onze vriend uit Ma’aloula ze terugbrengen. Dat werd zaterdag in Ma’aloula ook gevierd en        met een teruggevonden groot Mariabeeld werd processie gehouden.    

En uiteindelijk stonden we daar,         op 10 km afstand van ons klooster Mar Yakub (vogelvlucht, 30 km loopafstand).  Ze maken zich hier sterk dat de IS (islamitische staat)  binnen enkele dagen opgeruimd zal zijn. Helaas zeggen ze dat al weken. Hopelijk is het ooit waar. Ze zeggen er wel bij dat de wapens van de IS vele malen beter zijn        dan hun materiaal.  Later vernamen we wel dat juist die vrijdag nammidag  de IS daar weer flink teruggedrongen is.    

Al hebben Libanezen          doorgaans (vanuit het verleden) helemaal geen sympatie  voor  Syrië, de overtuiging van deze leider van de christelijke milities was heel duidelijk:  Als ze        al-Assad  ten val kunnen brengen, zal er vlug daarna geen enkele christen meer zijn in heel het Midden-Oosten!    

Libanese heiligen    

Voor zondag kregen we een auto ter        beschikking, zodat we zelf een uitstap konden maken. Het werd een bedevaart naar de grote Libanese heiligen. Vooreerst natuurlijk naar de heilige Maronitische monnik Charbel        Maklouf   te Annaya (1828-1898). Hoewel het snikheet was kwamen we boven bij zijn kluizenarij helemaal in de mist terecht. Er was een eucharistie bezig en velen stonden buiten mee        te bidden. Vandaar ging het naar de heilige Rafqa (1832-1914), ook een bijzondere heilige. Ze  vroeg de kracht om met Jezus te mogen mee-lijden tot verlossing van de wereld.         Niemand begrijpt hoe zij het ondragelijke lijden aan haar hoofd en haar ogen met de glimlach heeft kunnen  dragen. Tenslotte is ze blind en lam geworden, aangetast door een        osteo-articulaire tuberculoze. Zo heeft ze nog 29 jaar geleefd. Ook hier waren vele biddende gelovigen. Nagenoeg alle Libanezen hebben een vurige verering voor deze twee heiligen. Verderop        brachten we nog eer aan de heilige monnik Nimutallah Al-Hardini (1808-1858) en de zalige broeder Estephan Nehme (1889-1939). Tenslotte reden we naar het toeristische Biblos, waarvan al        melding gemaakt werd 8800 jaar voor Christus. We bezochten hier  de wellicht oudste haven ter wereld,  het oude centrum,  de ruines alsook de oude kerk van St Jean-Marc.    

Een kaarsenfabriek    

Er is in Syrië nu grote nood aan en        vraag naar kaarsen, om toch enige verlichting te hebben tijdens de veelvuldige stroomonderbrekingen. Vooral de kaarsen die zowat tien uur branden, genoeg voor een hele nacht. Moeder        Agnes-Mariam kreeg een bestelling van 50.000 kaarsen, voor het einde van de maand te leveren! Ze heeft de bestelling meteen aanvaard. Dan moet je natuurlijk kaarsen gaan maken. Na lang zoeken        bleek er een kaarsenfabriekje  te zijn in Libanon  hoog in de bergen, in Mrouj. De kaarsenmaker zelf wil emigreren en is bereid voor een erg gereduceerde prijs alles over te geven.        (20.000 dollar, ongeveer de helft van de waarde). Niettemin is het natuurlijk nog een flink bedrag. Hij kan met twee machines 1.200 kaarsen maken in zowat een half uur tijd. Daarna moet alles        natuurlijk weer klaar gemaakt worden voor de volgende fabrikage, maar het is  erg eenvoudig. Maandag trokken we er naar toe om alles eens goed te bekijken.    

Op de terugweg sprongen we binnen in de        kerk van het grieks-orthodoxe klooster van de heilige Elias in Dhour-Chweir, een 16^de eeuws gebouwtje op 4^de eeuwse fundamenten.  Een pareltje van een kerkje met        een schitterende iconostaze. De kleine groep monniken kwam ons tegemoet en we hadden een bijzonder hartelijke ontmoeting met elk van hen. Zij organiseren cursussen in byzantijnse liturgie,        precies wat we nodig hebben en eentje maakt mozaieken, wat hij in Italië geleerd heeft. Ze  staan er wel op dat we nog eens terugkomen. Als afscheid hebben we  samen even        gebeden.    

Dinsdag krijgen we  bezoek van        onze bisschop Mgr. Jean Abdo Arbach die in Libanon is naar aanleiding van de plaatselijke synode. We hadden de kans om een en ander uit te wisselen over ons seminarie en over         hulpprojecten voor de bevolking. Hij zelf is een praktisch man en heeft al enkele goede projecten opgezet.    

Verandering in Turkije?    

Een aantal grote aanstokers van de        oorlog tegen Syrië zijn zelf al gevallen, zoals Sarkozy, de heersers van Saoedi-Arabië en Qatar (of de nieuwe leiders beter zijn is nog de vraag) en Fr. Hollande mogen we ook reeds als een        van de vallende oorlogsbazen beschouwen. Nu komt daar  Erdogan van Turkije nog bij.    

Hij was klaar om een presidentieel        systeem in te voeren waarin hij dan sultan zou spelen, omringd door zestien strijders, elk in de oorlogskledij van zijn zestien voorgaande Tukse Rijken. Zo liet hij zich graag fotograferen,        geflankeerd door deze  machtig uitgedoste kerels, terwijl hij de majestatische trap afdaalde van zijn wit paleis, het gootste presidentieel paleis ter wereld.    

Het zag er inderdaad een hele tijd naar        uit dat hij zich internationaal kon doen gelden als de werkelijke wereldleider van het terrorisme, zelfs vóór Saoedi-Arabië, Qatar, de VS en het zionistisch regime. En het zat hem allemaal        mee. Hij, de leider van de moslimbroeders, had de volle steun van Washington en Brussel. Hij was het tenslotte die zorgde voor de installatie in Ankara van de zogenaamde Nationale Syrische        Raad, hij heeft de massale gifgasaanval in Ghouta gecoordineerd, waarvan de schuld handig aan Syrië kon gegeven worden, hij heeft drie extra kampen voor gespecialiseerde        terroristenopleiding opgericht en gezorgd dat vanuit  het  NAVO-hoofdkwartier aan de grens met Syrië alle steun (wapens, geld en informatie)  gegeven werd aan de (in 2 jaar        tijd) meer dan 200.000 Syrië-strijders. Hij zorgde met zijn coalitiepartners voor de steun aan het Vrije Syrische Leger, dat  door de media voorgesteld werd als een kamp van arme        vuchtelingen  die alleen maar een democratische hervorming nastreefden. Hij kon in Antakya (ja, dat is ons oude Antiochië in Syrië) een openbare markt beginnen voor de  verkoop van        de kostbaarste archeologische stukken, in Syrië gestolen. (De kostbare resten van het christelijke Antiochië zijn vroeger al deskundig uitgewist en met beton bedekt). Hij wist heel de        industrie van Aleppo te ontmantelen en naar Turkije over te brengen, onder internationaal applaus, waardoor meteen 130.000 families in de armoede  belandden. Hij heeft met zijn leger de        aanval op Ma’aloula gecoordineerd. Hij liet het Turkse leger Al Qaida helpen om de nakomelingen van hen  die aan de Armeense genocide honderd jaar geleden ontsnapt waren en zich in        Kassab hadden gevestigd, te vermoorden. Jawel, in de VN Veiligheidsraad werd een voorstel ingediend om dit als een misdaad  tegen de menselijkheid te  veroordelen maar, wat dacht        je,  Frankrijk en de VS stemden tegen. In mei 2014 zorgt hij voor de levering van een massa zware wapens en de fameuze gele Toyota pick-ups, door  Saoedi-Arabië betaald, zodat de IS        van enkele honderde strijders vlug kon uitgroeien tot een groep van duizenden. Op 19 januari 2015 onderschept de Turkse gendarmerie een lading wapens voor IS. En het was maar een klein        deeltje van de 2000 vrachtwagens vol met wapens. Dit alles stond echter onder de bescherming van de geheime Turkse diensten. De verantwoordelijken die deze leveringen wilden beletten werden        opgepakt en veroordeeld voor “verraad”. De Turkse advocaten die deze  en andere  onrechtvaardigheden hebben aangeklaagd werden opgepakt en zitten nog altijd vast.    

Kortom, Erdogan was de gedroomde         leider voor de westerse vechtjassen. En toen Morsi in Egypte verkozen werd, zij het met een nipte meerderheid, bleek het rijk van de moslimbroeders en zijn Turkse bezieler niet meer stuk te        kunnen. En toch liep het mis. Erdogan heeft immers op 1 december 2014 met Poetin een groot economisch contract gesloten voor de Turkish stream,  de gaslevering waarmee de sancties        tegen Rusland  omzeild werden. Daarmee heeft hij zich de woede van Washington en Brussel op de hals gehaald. Stel u voor, een land dat met Rusland wil samenwerken! Bij de laatste        verkiezingen op 7 juni  bleef zijn AKP partij wel de grootste, maar heeft zelfs niet meer de  meerderheid die ze al vanaf 2002 had. En de drie partijen, de conservatieve MHP, de        socialistische CHP en de linkse HPD willen niet met de AKP regeren. Er waren in mei 2003 al hevige protesten tegen de dictatuur van de moslimsbroeders en tegen zijn oorlogsvoering in Syrië,        maar toen genoot Erdogan nog de onverdeelde steun  van de CIA en de NAVO. Dat zal nu gedaan zijn. Hopelijk komt de “val” (?) van Erdogan  onrechtstreeks het Syrische volk ten goede.        Hoewel, een kat  in het nauw gedreven  kan nog gevaarlijk worden.    

P. Daniel 

04-07-2015 om 18:31 geschreven door Gust Adriaensen

X/7

Vrijdag 3 juli 2015

Oosterse en westerse christenen

Door ons meeleven met de orthodoxe monniken van St. Elias zijn we ons beter bewust geworden van de eenheid én de scheiding tussen de oosterse en westerse Kerk. Het is eigenlijk een lang, ingewikkeld en vooral pijnlijk-menselijk verhaal. Van de vijf oude patriarchaten (Constantinopel, Alexandrië, Antiochië, Jeruzalem en Rome) sprongen er vlug twee uit. Rome werd het centrum van de westerse Kerk en Constantinopel van de oosterse Kerk. De patriarch van Constantinopel en de oosterse Kerk zagen zich als opvolgers van de apostolische Kerk in het nieuwe Rome op weg naar het hemelse Jeruzalem. De orthodoxe Kerk gelooft eigenlijk niet zozeer in een afzonderlijk Petrusambt. Alle patriarchen en kerken zijn voor hen eerder gelijk, met het gevaar van een grotere onderlinge verdeeldheid. In feite was de patriarch van Rome, de paus, . de opvolger van Petrus. Toen in de 8^e eeuw de westerse Kerk in de oecumenisch vastgelegde geloofsbelijdenis een toevoeging schoof (een verduidelijking), was het hek van de dam. Rome excommuniceerde Constantinopel omdat het deze toevoeging niet aanvaardde en Constantinopel excommuniceerde Rome. Sindsdien zijn de menigsverschillen nog groter geworden. Paus Paulus VI en al zijn opvolgers hebben wel belangrijke stappen gezet om tot eenheid te komen. Zonder de grootheid van de oosterse kerk te kort te doen, kunnen we toch het Petrusambt vanaf de vroegste Kerk niet ontkennen zodat de paus van Rome met recht zich mag beschouwen als de opvolger van Petrus, die eerst 7 jaren bisschop was in Antiochië en daarna in Rome. Tegenover de orthodoxen moeten we wel toegeven dat de uitoefening van het Petrusambt doorheen de eeuwen geëvolueerd is en nu met een nagenoeg absoluut gezag gepaard gaat, wat in het begin zeker niet het geval was. Maar als leden van de gemeenschap van de “eenheid van Antiochië” willen we geen ruzie maken, wij maken nu kaarsen.

Met veel vuur leggen de monniken hier uit hoe men een kruisteken maakt. Met de duim en twee vingers samen, brengt men eer aan de Drie-ene God. De pink en de overblijvende vinger, tegen de handpalm gedrukt, wijzen op de goddelijke en menselijke natuur van Jezus. De opening die hierdoor gevormd wordt, verwijst naar de schoot van Maria, die deze goddelijke en menselijke natuur van Jesus mocht ontvangen. Ook de manier waarop de orthodoxe priester zegent is speciaal. Duim en voorlaatste vinger legt hij op elkaar in de vorm van een X, als afkorting van het Griekse Christos. De pink is als de I van Ièsous terwijl wijsvinger en middelvinger het teken V vormen, de afkorting van het Griekse woord voor Nicanor (Overwinnaar).

De oosters orthodoxe Kerk is erg gehecht aan de liturgie en daar komen hun leer en discipline uit voort. En de liturgie wordt overal gevierd in de taal van het volk. De eenheid ligt bij hen niet in een taal maar in het geloof. En het centrum is niet een bepaalde aardse plaats maar het hemelse Jeruzalem. Hun vieringen beschouwen ze niet als afzonderlijke diensten maar als deelname aan het mysterie van de hemelse liturgie, die steeds verder gaat. Vanuit deze liturgie zijn de oosterse monniken doordrongen van het voortdurend, innerlijk gebed. De geloofsgemeenschap wordt in het oosten ook meer rond de kloosters opgebouwd. De westerse Latijnse Kerk legde veel nadruk op de leer en de dicipline, die sterk centralistisch en hiërarchisch werden geordend. Het Latijn werd als teken van eenheid beschouwd. Liturgie, leer en leven werden op stevige rationele fundamenten uitgebouwd en de parochies als juridische eenheid staan doorgaans geheel los van de kloosters.

De eersten zijn fier op hun eigen liturgie, rijke spiritualiteit en mystiek, die ze hartstochelijk koesteren als zijnde autenthiek apostolisch. De tweeden zijn gehecht aan hun stevige rationeel gefundeerde leer en hiërarchische structuur, steunend op de eenheid van de bisschoppen samen met de paus. Toch zullen beiden zich moeten blijven inspannen om het wezenlijke daarbij niet over het hoofd te zien: de navolging van de gestorven en verrezen Heer.

Dat het water tussen de twee nog zeer diep is konden we ervaren doordat we als katholieken wel mochten deelnemen aan hun “heilige liturgie” maar niet aan de communie. Dit is geen weigering van dit klooster maar een beslissing van de hele oosters orthodoxe Kerk. Deze uitsluiting geldt over heel de wereld. Daarmee wordt eigenlijk het doopsel en het geloof van de katholieken ontkend. En toch zijn we slechts één Kerk, de Bruid van Christus, de Bruidegom. We mogen voor de wereld niet blijven getuigen alsof Jezus polygaam zou zijn!

Een zondagse familie-uitstap

We zijn nu al zolang hier dat we helemaal opgenomen zijn in de Libanese familie waar we te gast zijn. Samen werken we aan het appartement en samen nemen we ontspanning. Deze familie heeft de gewoonte op zondag samen met hun kinderen ergens in Libanon door te brengen. Dit houdt niet alleen de hele familie samen maar het biedt ook een bescherming. Zondag morgen 28 juni begonnen we met vier auto’s aan de tocht van ruim twee uur naar het Noorden, naar de beroemde “vallei van de ceders”. Omdat deze in de buurt ligt van “de vallei van de heiligen” wilden wij met de fraters deze eerst bezoeken. Beide plaatsen zijn als werelderfgoed door de UNESCO erkend. Deze vallei ontleent haar naam aan de ontelbare “heilige” kluizenaars die zich al vanaf de eerste eeuwen terugtrokken in deze moeilijk te bereiken plaats. De vallei ligt op een hoogte van 500 en 1650 m. We bezochten het klooster van de heilige Eliseus, met zijn grotten in de rotsen. De weg daar naartoe loopt langs een heel smalle bergweg en diepe ravijnen. Twee van ons stapten uit en verkozen te voet te gaan, twee anderen waagden de tocht met de auto. Je moet wel even uw zenuwen kunnen beheersen. Het klooster en de grotten rondom waren in tijden van vervolging de schuilplaats van christenen. In de grotten van het klooster zelf is er een geheime plek die dienst deed als schuilplaats voor de maronitische patriarch. In dit kloosternu geen monniken meer, het leven is er te moeilijk, ze zijn naar elders getrokken. De grotten blijven wel goede schuilplaatsen in nood.

De “vallei van de ceders” is een unieke plaats in Libanon, door het leger bewaakt. Er zijn een 357 tal ceders, een tiental van meer dan duizend jaar oud, enkelen van meer dan 3000 jaar oud en hier beweert men dat er ceders bij zijn die nog ouder zijn! Ze worden hier beschouwd als ceders door God geplant en daarom ook “ceders van God” genoemd. Het topje van de kruin is bij de meeste ceders ook een beetje gebogen, alsof ze zich voor God buigen. Middenin staat een verdorde ceder waarin een grote Christus op het kruis is uitgehouwen. Er is ook een kleine kapel waarin we waarlijk een plechtige zondagseucharistie konden vieren en dit trok ook andere bezoekers aan. Na de eucharistie wilden twee vrouwen kennis maken en zij bleken ook van Syrië te zijn. Toen een van hen vernam dat wij van Qara, Mar Yakub waren sprongen de tranen in haar ogen en riep uit: Dat is van moeder Fadia, die aan kinderen in heel Syrië eten geeft! Moeder Agnès-Mariam is in Syrië gekend onder haar wereldse voornaam Fadia (Agnès-Mariam is te moeilijk voor hen om uit te spreken). Er was voor ons ook een geschikt opvangcentrum, waar we ons thuis voelden. We hebben na het middagmaal nog een lange namiddag en avond genoten van deze omgeving, dit bos, met zijn uitzonderlijke planten en bomen en zijn bijna liturgische sfeer.

Een tweede “val van Constantinopel”?

De toekomst is nooit een eenvoudige herhaling van het verleden, maar deze laatste biedt wel kostbare inzichten om ons op de toekomst voor te bereiden.

Op 29 mei 1453 verwoesten de troepen van het Ottomaanse Rijk onder leiding van sultan Mehmet II Constantinopel (Byzantium), wat het einde betekende van het Byzantijnse of Oost-Romeinse Rijk. Allerlei inwendige en uitwendige moeilijkheden zijn hieraan vooraf gegaan, zoals de verovering in 1204 door de kruisvaarders, die het Latijnse Keizerrijk kwamen vestigen. De gruwelen die de Ottomanen aanrichten overtreffen evenwel al wat voorafging: het bedrog waarmee christenen bescherming werd beloofd om hen dan genadeloos af te slachten, het onthoofden, ook van kinderen, de50 à 60.000 die toen slaaf werden, waarbij geen enkele vrouw kon ontnappen. Ooggetuigen spreken van stromen bloed dat door de stad vloeide, afgezien van de verwoestingen van kerken en gebouwen en het vernietigen van kostbare manuscripten. Kortom, het is wat wij nu beleven met de IS of islamitische slachting (die we beter geen “staat” noemen, tenzij je Saoedi-Arabië als een soort internationaal erkende IS beschouwt!).

Christenen worden nu vervolgd, uitgedreven en vermoord als nooit voorheen. Zonder het lijden van anderen te minimaliseren menen we toch met enig recht te mogen stellen dat we nu een godsdienstoorlog beleven, waarbij de zogenaamde “Arabische Lente” vooral gericht is tegen de christenen uit het Midden-Oosten. IS wil Irak en Syrië, Egypte...van christenen zuiveren.De vervolging neemt echter ook toe in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Betrouwbare cijfers hiervan worden ons gegeven o.m. door Kerk in Nood, Open Doors en anderen

Ging in de15e eeuw de vervolging vooral uit van het Ottomaanse Rijk, nu is de drijfveer eerder het streven van het zionistische regime om een pure joodse staat te vestigen, één groot Israël. Dit oude plan blijft stilzwijgendeen brede internationale steun genieten, waarbij de verschillende actoren nog hun eigen belangen nastreven: Amerika, de NAVO, Turkije en de golfstaten Saoedi-Arabië en Qatar. De grootste slachtoffers van deze oorlogvoerende landen blijven in feite de christenen. En zoals al te dikwijls wordt hierbij het geloof misbruikt om eigen plannen te rechtvaardigen. De vrome Amerikaanse spreuk “In God we trust” verheerlijkt in feite de god van het goud, de olie en de dollars. Met de slagzin “allahoe akhbar” wil IS zijn wangedrag doen erkennen als goddelijke overwinningen. En het zionisme beroept zich op de goddelijke belofte van het land tussen de Nijl en de Euphraat aan Abraham gegeven. Het is altijd weer “Gott mit uns”. Daarom moet er een nieuw en uitgebreid Midden-Oosten komen, waaruit alle christenen, die de grootste bewerkers zijn van vrede en stabiliteit, moeten verdwijnen. Alleen de EU heeft geen last meer van een beroep op een goddelijke openbaring omdat het zijn eigen “Rede” (met de ‘consensus’ van de meerderheid) als god wil vereren. Het zal nu trachten de democratie in Griekenland te breken om het tot slaaf te maken. Het IMF kan uiteraard Griekenland niet helpen, maar de staatsgreep en de gruwelijke oorlog in Oekraïne des te meer.

Waren de christenen in Libanon oorspronkelijk met 70% , door het zionistische plan van H. Kissinger schiet er nu nog nauwelijks de helft over. Wel blijft Libanon het enige land in de Arabische wereld waar het christelijke geloof het openbare leven sterk kleurt: overal kerken en kerkjes, op alle hoeken en in alle straten beelden van O.L.Vrouw en de heilige Charbel, talrijke kloosters en van de vele taxi’s die we namen was er niet één die geen paternoster aan zijn spiegel had hangen. Bovendien leven de Syrische vluchtelingen hier niet in kampen maar als vrije burgers. Maar ... de oorlog tegen Syrië weegt toch zwaar en christenen blijven hier wegtrekken. In Israël werd op 18 juni de voor christenen zeer belangrijke kerk van de broodvermenigvuldiging door een fanatieke jood in brand gestoken. Mgr. William Shomali, hulpbisschop van de Latijnse patriarch van Jeruzalem sprak van een anti-christelijke explosie in Israël. Het is nog maar een begin. IS is zogenaamd een bedreiging voor Israël, maar toch worden joden helemaal niet geviseerd. Netanyahu kan rustig zeggen dat Iran een veel groter gevaar is dan IS. IS is voor het zionisme eerder een bondgenoot. Nooit eerder werden de christenen in Jeruzalem bedreigd zoals nu. Uiteindelijk zijn zij het groot obstakel voor Netanyahu om van Israël een “zuiver joodse staat” te maken. Ziehier de inhoud van een vlugschrift dat einde vorige maand verspreid werd. De herkomst is onduidelijk maar de inhoud des te duidelijker: “De soldaten van ISIS werken om de christenen te doden zodat het land gezuiverd wordt van hun aanwezigheid en dat het mohammedaans kwartier van christenen gezuiverd wordt gedurende de heilige maand van de ramadan... Daarom zeggen we aan de christenen en de ongelovigen: ga nu weg of ge wordt vermoord voor het einde van de ramadan. Ge wordt gekeeld als vee. Een maand is genoeg om te vertrekken.” (vertaling van het italitaans: Osservatorio sulla Cristianofobia, 3 juli 2015; zenit.org 2 juli 2015; coolamnews.com 3 juli e.a.). Het bekende scenario van Libanon in 1975.

We vieren inmiddels het gouden jubileum van het conciliedocument Nostra Aetate, waardoor voor altijd de innige band tussen christenen en het joodse geloof, volk en land bezegeld werd. Hierbij mogen we evenwel niet vergeten dat de zionistische apartheidspolitiek niets te maken heeft met het joodse geloof. .

InIrak en Syrië blijf de IS alle aandacht opeisen dank zij een propaganda van Hollywood-kwaliteit (http://www.ibtimes.co.uk/hollywood-isis-jihadi-film-industry-goes-   way-beyond-beheading-videos-1504247, 3 juni 2015) In Hassake (N-O van Syrië) is wegens de dreiging van IS op 25 juni de uittocht begonnen van 120.000 mensen en 4.000 christelijke families (Chaldeeuwen, Assyriërs, Syrische katholieken en Syrische orthodoxen) (http://www.christianophobie.fr/breves/hassake, 30 juni 2015). Grondige zuiveringen kunnen nu beginnen vanuit het Noorden, door Turkijë met de hulp van de NAVO, vanuit Jordanië met de hulp van Israël. Al in 2012 hebben Saoedi-Arabië, Qatar, en Turkije (met goedkeuring van VS, Frankrijk en UK) een verdrag gesloten om de Syrische regering omver te werpen, zeg maar de enige lekenstaat die christenen ongeveer als gelijwaardigen beschouwt en beschermt. Ondertussen is op één jaar tijd de IS dank zij “de brede internationale coalitie” uitgegroeid tot een wereldmacht, met erg succesvolle ledenwerving. Je hoeft nu echt geen toponderzoeker te zijn van het niveau van Hersh Seymour om te weten wie allemaal achter de oprichting van en de blijvende steun aan IS zitten. Rand Paul, Republikeins senator van Kentucky en voorzitter van de senaatscommissie voor internationale operaties en mensenrechten heeft Amerika al meermaals duidelijk op zijn aandeel gewezenhttp://www.truthrevolt.org/news/what-would-president-rand-paul-do-iraq Transcript (see middle part, about Syria ISIS): https://www.bungie.net/sr/Forum/Post/65655870/0/0
http://nypost.com/2015/05/27/rand-paul-says-gop-hawks-created-isis/http://truthinmedia.com/dr-ron-paul-new-evidence-us-backed-isis/).Joe Biden,vice-president, heeft uitdrukkelijk hierbij hun beste vrienden vernoemd: Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar en de Emiraten (https://www.youtube.com/watch?v=w04YE5zRmc8) zodat de arrogante Hillary Clinton openlijk kon zeggen: Wij hebben al-Qaida gemaakt (https://www.youtube.com/watch?v=Dqn0bm4E9yw; https://www.youtube.com/watch?v=PJLR1LhxiN0). De (illegale) bezoeken van senator John McCain aan zijn vrienden van de IS in Syrië zijn ook voldoende gestaafd(http://tarpley.net/mccain-confirmed-as-meeting-with-cannibal-kidnapper-and-caliph/) Generaal Wesley Clark legde eindelijk uit dat IS gemaakt is om Israël te dienen door de Hezbollah uit te roeien (https://www.youtube.com/watch?v=ojcoKnTGf4s;
http://www.globalresearch.ca/gen-wesley-clark-isis-got-started-with-funding-from-our-closest-allies/5432707). En de Hezbollah is nu de verdediger van de christenen. In de beoogde opdeling van Syrië is geen plaats voorzien voor christenen. Is het verwonderlijk dat dagelijks Syrische jongeren, die als gewone miliciens hun volk willen beschermen, gedood worden, terwijl vanuit de hele wereld jongeren zonder problemen alle grenzen blijven overschrijden om volledig uitgerust in Syrië aan de IS deel te nemen.

Eigenlijk wil ik politiek zoveel mogelijk vermijden en zelfs geen journalistiek bedrijven. Daarom voel ik mij niet verplicht altijd zoveel verantwoording te geven als ik nu gedaan heb (met de hulp van mijn medebroeders). Ik geef persoonlijke interpretaties van het wereld- en Kerkgebeuren. Wie zich daaraan mocht ergeren, slaat mijn berichten gewoon over of wacht een tijd om te zien of de gebeurtenissen toch niet in die richting evolueren.

Ja, er zijn zeker, menselijk gezien, nog enkele lichtpunten.Turkije kan zijn droom van uitbreiding van zijn ottomaans rijk wellicht vergeten, tenzij het toch nog met zijn sterk leger Syrië binnen valt, wat steeds minder waarschijnlijk lijkt. Frankrijk heeft enorm geïnvesteerd om weer een grote coloniale overheerser te worden, maar ziet zich nu gereduceerd tot hulpje van Israël en de VS. Het zou best zijn politiek tegenover Syrië grondig wijzigen. Op 25 juni trokken “drie koningen” vanuit Saoedi-Arabië naar Moscou (de prins erfgenaam Ali al-Naimi, minister van buitenlandse zaken Abdel al-Jubeir en almachtige petrolminister Muhammad Bin Salman). Ze zullen wel vooral over de petroleum en de gazoduc onderhandeld hebben, veronderstellen we. Het is echter van grote betekenis dat ze zich gewaardigen een bezoek te brengen aan Vl. Poetin die onverminderd het Syrische volk, de regering en de president vanaf het allereeerste begin tot nu steunt. Ook het feit dat Syriërs zich steeds meer organiseren om samen met het leger en de Hezbollah het volk te verdedigen is hoopvol. Toch is er menselijk geen enkele zekerheid dat het Midden-Oosten uiteindelijk niet “christen-vrij” zal worden, uitgemoord of verdreven van het land waar het allemaal begon. Maar ook dan nog zal het Rijk Gods komen en eens overwinnen.

We voelen ons nauw verbonden met  een van de statuten van de Kartuizers: “”Afgezonderd van allen blijven we verbonden met allen, omdat we in naam van allen voor het aanschijn van God staan”.

P. Daniel

03-07-2015 om 22:33 geschreven door Gust Adriaensen

Stop besparingen levensbeschouwelijke omroepen!

02-07-2015 om 16:33 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Een grote uitdaging: stop de verwoesting van de tuin die God ons heeft toevertrouwd, zodat allen ervan kunnen genieten.' 

02-07-2015 om 13:44 geschreven door Gust Adriaensen

'Niet voor katholieke kleuterklas zonder doopsel' kopt de 'kwaliteitskrant' De Standaard in grote opmaak en ruimt dan meer dan 1 bladzijde (weliswaar bijna de helft gereserveerd voor een foto) in voor het 'tragische' verhaal over een kleuterjuf die in een Schaarbeekse katholieke school moest wijken, omdat ze niet gedoopt is.

Ochot, ocharme. De Standaardjournalisten vermelden wel dat 'wie katholieke godsdienst wil geven een mandaat moet krijgen van de Kerk en dat krijg je pas als je gedoopt bent', maar de teneur is dat deze regel volkomen achterhaald is. En dus wordt de katholieke scholen maar aangemaand om de eigen regels opzij te zetten. En als ze dat niet doen komt er een groot en vooral afkeurend artikel met een groot calimero- én kerkbashinggehalte in de gazet.

Maar wat me vooral stoort is de schichtige reactie van Boeve, de grote baas van het Katholiek Onderwijs Vlaanderen. Lieven Boeve zit verveeld met de heisa, heet het. En vervolgens kronkelt hij zich, als de eerste de beste politicus die zich in het nauw gedreven voelt, in allerlei verontschuldigende bochten. 'We staan nog maar aan het begin van de dialoogschool', zegt Boeve.

Met andere woorden: geef ons nog wat tijd. Om wat te doen? De katholiek-christelijke identiteit van het onderwijs, waarvan hij de baas is, verder uit te hollen, nog waziger te maken? Waarom? Om mee te zijn met wat sommige journalisten en de meest diverse belangengroepen zo graag willen? Uit schrik voor kritiek?

Boeve zou beter de verdediging op zich nemen van de betrokken school, niet alleen omdat het gaat om de toepassing van nog altijd bestaande reglementering, maar vooral ook omdat het de hoogste tijd is dat mensen die zich katholiek noemen en katholieke instellingen runnen, zonder vrees duidelijk uitkomen voor hun christelijk-katholieke identiteit.

Ooit schreef Jozef Deleu een essay met als titel 'De pleinvrees der kanunniken'. Heeft Boeve daar ook last van?

02-07-2015 om 09:54 geschreven door Gust Adriaensen

Kardinaal Mercier verzette zich na de Eerste Wereldoorlog tegen de vernederlandsing van de Leuvense universiteit omdat hij van mening was dat het Nederlands geen geschikte taal was voor cultuur en wetenschap op universitair niveau. Daarvoor werd hij beschimpt en gehaat door de Vlaamse Beweging die streefde naar een volwaardige Nederlandstalige universiteit naast de Franstalige.

Na de Tweede Wereldoorlog kreeg dat streven concreet gestalte in de bouw van het Huis der Vlaamse Leergangen in 1948. Tot in de jaren 60 werd er zelfs ook bij de studenten geschooid voor financiële steun. Het 'verjagen' van de Franstalige universiteit uit Leuven, betekende het hoogtepunt en de uiteindelijke realisatie van een volwaardige Nederlandstalige universiteit.

Maar het was ook een keerpunt. Internationalisering werd een streefdoel en een modewoord. En daarin paste het Nederlands niet zo goed. Tot in de hoogste universitaire kringen werd gepleit voor meer Engelse cursussen. Die trend heeft zich de laatste decennia altijd maar sterker doorgezet.

Het Nederlands als universitaire taal kwam in de verdrukking. Er zijn nog maar weinig universiteitsbestuurders en -professoren die voluit gaan voor de verdediging van het Nederlands aan de universiteit.

Helemaal vergelijkbaar zijn de motieven van Mercier en zijn aanhangers een eeuw geleden met de argumenten die voorstanders van het Engels nu gebruiken, niet. Maar toch. Ook nu zijn velen de mening toegedaan dat in de internationale context en omwille van imago en uitstraling, het Nederlands minder of helemaal niet geschikt is voor het universitaire onderwijs en onderzoek.

Het kan verkeren.

De afbraak van het Huis der Vlaamse Leergangen, amper 67 jaar na zijn oprichting, kan symbool staan voor de teloorgang van en het respect voor het Nederlands als universitaire taal.

Mercier en zijn aanhang verkozen het Frans. Dat lokte een decennialange strijd voor de volwaardige vernederlandsing uit. De huidige bestuurders en professoren verkiezen het Engels. Van weerwerk is er amper sprake. De verdere ontplooiing van het Nederlands als volwaardige taal voor de beoefening van wetenschap en cultuur, komt ernstig in het gedrang

01-07-2015 om 07:52 geschreven door Gust Adriaensen

De Griekse crisis maakt overduidelijk wie het echt voor het zeggen heeft in ons hardvochtig neoliberaal kapitalistisch economisch systeem.

De banken regeren en niet de democratisch verkozen parlementen en regeringen.

Foei, foei, foei!!

29-06-2015 om 23:32 geschreven door Gust Adriaensen

Je krijgt nog één weekend de kans om te passeren langs Mullem, Wannegem, Lede en Huise en PASS te zien.

Jan Hoet jr. en Kris Martin realiseerden een kunstwerkenparcours in de glooiende Vlaamse Ardennen, in de kerken, stallen en schuren van die pittoreske dorpjes.

Vooral jonge en vooralsnog onbekende beeldende kunstenaars stellen hun schilderijen, installaties, beeldhouwwerken tentoon.

Het interessante aan PASS zit hem niet zozeer in de intrinsieke kunstwaarde maar wel in de botsing tussen de ruimtelijke omgeving -kerken, kapellen, hoevegebouwen, pastorale landschappen-, en de tentoongestelde objecten. Ze vloeken zeer vaak met de setting en dat maakt je nieuwsgierig, verwondert, irriteert, amuseert.

En ook al heb je helemaal geen belangstelling voor wat als 'kunst' wordt gepresenteerd, de streek is door haar natuurschoonheid en landelijke rust een bezoek te voet of op de fiets, overwaard.

29-06-2015 om 08:23 geschreven door Gust Adriaensen

Je krijgt nog één weekend de kans om te passeren langs Mullem, Wannegem, Lede en Huise en PASS te zien.

Jan Hoet jr. en Kris Martin realiseerden een kunstwerkenparcours in de glooiende Vlaamse Ardennen, in de kerken, stallen en schuren van die pittoreske dorpjes.

Vooral jonge en vooralsnog onbekende beeldende kunstenaars stellen hun schilderijen, installaties, beeldhouwwerken tentoon.

Het interessante aan PASS zit hem niet zozeer in de intrinsieke kunstwaarde maar wel in de botsing tussen de ruimtelijke omgeving -kerken, kapellen, hoevegebouwen, pastorale landschappen-, en de tentoongestelde objecten. Ze vloeken zeer vaak met de setting en dat maakt je nieuwsgierig, verwondert, irriteert, amuseert.

En ook al heb je helemaal geen belangstelling voor wat als 'kunst' wordt gepresenteerd, de streek is door haar natuurschoonheid en landelijke rust een bezoek te voet of op de fiets, overwaard.

28-06-2015 om 21:08 geschreven door Gust Adriaensen

VSKO WORDT KATHOLIEK ONDERWIJS VLAANDEREN

Het nieuwe logo van VSKO

BRUSSEL (KerkNet) – Het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO), de koepelvereniging van katholieke schoolbesturen en onderwijsinstellingen, heet voortaan 'Katholiek Onderwijs Vlaanderen'. De nieuwe naam en het nieuwe logo van de organisatie werden vandaag door directeur-generaal Lieven Boeve, in aanwezigheid van zijn medewerkers en collega’s uit de regio’s, tijdens een viering in de basiliek van Koekelberg bekendgemaakt. De naamsverandering en het logo bekronen de interne herstructurering die eind 2014 werd gestart. Volgens Lieven Boeve geeft deze naamsverandering aan dat ‘Katholiek Onderwijs Vlaanderen’ niet zozeer een organisatie met scholen, maar wel een ledenvereniging van scholen en hun besturen is. Daarbij ligt de nadruk op vertegenwoordiging, ondersteuning en belangenbehartiging.

Directeur-generaal Lieven Boeve: "Het woord katholiek verwijst naar onze inspiratie die we de komende jaren willen realiseren via ons project van de katholieke dialoogschool. Daarin wordt iedereen uitgenodigd om in dialoog met elkaar op zoek te gaan naar het volle mens- en medemens-zijn. Ze brengt christenen, moslims, joden, andersgelovigen, niet-gelovigen samen met alle anderen die betekenis willen vinden in leven en samenleven. Door dialoog stelt de school mensen in staat bij te dragen aan een open, zinvolle, verdraagzame en duurzame samenleving, waar er plaats is voor iedereen."

De nieuwe naam wordt ondersteund met een nieuw logo in vier kleuren, die symbool staan voor de nieuwe missie en visie van de organisatie. Paars verwijst naar spiritualiteit en de bezieling en passie. Het woord katholiek is oranje gekleurd als referentie naar innovatie en de vernieuwende manier waarop de koepel het vormingsproject in de komende jaren wil realiseren. Groen staat voor duurzaamheid en frisheid en verwijst naar de kinderen, jongeren en volwassenen die worden gevormd en opgeleid, maar tevens naar de zorg voor de aarde en voor elkaar. Blauw staat voor traditie.

(Kerknet)

26-06-2015 om 17:12 geschreven door Gust Adriaensen

Colruyt, Delhaize, Carrefour ... hebben ons, hun klanten, vijf jaar lang, tussen 2002 en 2007, bedrogen door gecoördineerde prijsstijgingen te organiseren voor een aantal producten. Uiteindelijk zijn ze recent tot vrij hoge geldboetes veroordeeld.

Dat is bijzonder ontluisterend voor die warenhuisketens, die  in hun marketingstrategie en hun reclamecampagnes de indruk proberen te wekken dat voor hen de klant en enkel de klant op de allereerste plaats komt.

De morele val van Colruyt is zeker in de perceptie nog dieper dan van de andere megabedrijven. Colruyt heeft zich altijd wat graag het imago aangemeten van het solide en goudeerlijke, ja zelfs idealistische en bovendien Vlaamse familiebedrijf, verweven met de samenleving, en altijd klaar om de Goede Werken te steunen. Maar ondertussen werden dus de klanten schaamteloos bedrogen. Voor eigen gewin. Voor het nog sterker doen stijgen van de bankrekeningen van een van de rijkste families van België: de familie Colruyt.

Dat vooral Colruyt toch nog op veel krediet kan rekenen, blijkt uit de commentaar bij het bedrog, door professor Van Ossel van de Vlerick Business School. Het flagrante klantenbedrog van Colruyt, wordt 'pekelzonden' , 'accidents de parcours' genoemd. En Colruyt doet toch dingen die maatschappelijk goed zijn, sust de professor vergoelijkend.

En marketingprofessor Van Ossel besluit: 'Een bedrijf dat zijn nek uitsteekt, is vatbaarder voor kritiek'. Op welke manier dat een alibi, een verontschuldiging, een soort van rechtvaardiging kan zijn voor het regelrechte bedrog, mag Van Ossel wel eens uitleggen. Overigens is het opvallend dat deze verregaande vorm van clementie enkel Colruyt wordt gegund, en niet Carrefour, Delhaize, Cora, of andere bedriegende ketens.

Een andere bedenking van professor Van Ossel kan ik bijtreden. 'De schade voor Colruyt is intern groter dan extern. De mensen komen naar Colruyt voor de laagste prijs. Zij zullen om die reden blijven komen.'

Zo zal het zijn. En niet alleen de prijs speelt m.i. daarin de beslissende rol. Hoe groter, hoe gigantischer, hoe naamlozer de onderneming, in casu het warenhuis, is, hoe minder bewust, hoe machtelozer, hoe minder kritisch, hoe meegaander, hoe ethisch afgestompter, de naamloze klantenmassa wordt.

Veronderstel dat in een overzichtelijke gemeente met een gezond sociaal weefsel, een aantal buurtwinkels (mochten ze nog bestaan) de klanten jarenlang bedrogen had, de boycot, de verontwaardiging en het misprijzen zouden massaal zijn.

25-06-2015 om 07:31 geschreven door Gust Adriaensen

Door een aantal christelijke organisaties wordt volgende gebedskaart verspreid ter gelegenheid van het jaar van het Godgewijde Leven.

24-06-2015 om 14:13 geschreven door Gust Adriaensen

De laatste jaren wordt door alle overheden en door belanghebbende firma's bij de burgers erop aangedrongen energiebesparende maatregelen te nemen. Subsidies helpen de inspanningen die daarvoor nodig zijn, te dragen.

De vraag die rijst is: wat is uiteindelijk de zin en het effect daarvan, wanneer zowel onze levensstijl als ons economisch systeem niet drastisch verandert?

Zolang de essentie van ons neoliberaal kapitalistisch economisch systeem bestaat uit 'productie, consumptie, winst' én het alles bepalende toverwoord 'groei', zal er van echte zorg en eerbied voor het milieu, voor de aarde, geen sprake zijn. Ook de individuele burger zal bij het hermetisch isoleren van zijn huis of bij het installeren van zonnepanelen, vooral gemotiveerd worden door de mogelijke financiële winst. Om daarmee wat te doen? Wel, om het consumptieniveau op peil te helpen houden of te doen stijgen. Bij de minste hapering in de 'groei', is er paniek, is er een crisissfeer. De overheid moedigt de mensen aan om te verbruiken. Consumptiebehoeften worden bewust gecreëerd. Consumeren wordt bijna een burgerplicht, een ethische verplichting.

De gevolgen van die ongeremde productie en consumptie voor het milieu en voor de toekomst van onze planeet, zijn ondertussen voldoende bekend. Door het eenzijdig beklemtonen en promoten van energiebesparende maatregelen, laten we ons in slaap wiegen, wordt ons geweten gesust.

Alleen een fundamenteel herdenken van het economisch paradigma 'productie-consumptie-winst-groei', kan op termijn echt zoden aan de dijk zetten. Enkel een grondige verandering van onze levensstijl, zal echt een positief effect kunnen hebben op het milieu.

23-06-2015 om 08:32 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Een integrale ecologie houdt ook in dat we de tijd nemen om ons te bezinnen over onze levensstijl en over onze idealen.'

20-06-2015 om 19:44 geschreven door Gust Adriaensen

De paus trekt terecht zijn kritiek op het neoliberaal kapitalisme, die al scherp tot uiting kwam in 'De vreugde van het evangelie', door in zijn 'groene encycliek'.

Wanneer productie, consumptie en winst, de zorg om het 'welzijn' overheersen, is het milieu, is de aarde, het grote slachtoffer.

De verbondenheid met de naaste, met de kosmos en met de Schepper, wordt door het ongeremde winstbejag, vernietigd.

20-06-2015 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

X/5

Vrijdag 19 juni 2015

Theologen, vluchtelingen en christelijke milities

Vorige vrijdag hebben we de helft van Libanon doorkruist. Tegen middernacht kwamen we thuis, veel te laat om nog eucharistie te vieren. We hebben dan de volgende dag feestelijk het Heilig Hart gevierd.

Die vrijdagmorgen namen we deel aan een bijeenkomst van de theologische commissie in USEK (Université du Saint Esprit de Kaslik), de universiteit van de Libanese Maronieten met 8000 studenten in 15 academies. Daar hebben we o.m. de specialist van de bio-medische ethiek ontmoet. Het werd al vlug duidelijk dat die man helemaal redeneert zoals de bio-medische ethici van Leuven en omstreken. Gelijk de meerderheid, wijst deze “ethicus” wellicht vol verachting de eugenetische praktijken van de Nazi’s af, maar de veel ergere huidige, veterinaire praktijken juicht hij toe. De meerderheid van deze 16 geleerden heeft gestudeerd in westerse universiteiten, die in versneld tempo anti-kerkelijk, anti-christelijk en vooral anti-katholiek zijn geworden. En voor de rijkdom van hun eigen oosterse traditie heeft de meerderheid van deze geleerde heren en dames maar weinig interesse. Gelukkig konden we in de pauze wel een vurige deelneemster aantreffen, waarmee we echt van gedachten konden wisselen. Ondertussen beseffen we dat ons land de bedenkelijke eretitel verworven heeft van “paradijs van de dood” met de euthanasiewet van 2002 en de uitbreiding naar kinderen van 2014. Wat zijn we ver verwijderd van een “beschaving” die haar grote mogelijkheden gebruikt om ieder mens “zijn” natuurlijk leven en “zijn” natuurlijke dood (goede dood, eu-thanatos) te gunnen op zijn/haar tijd en wijze... Als middagmaal vlug een tas koffie drinken, twee koekjes nemen en wegwezen.

In de mooie christelijke stad Zahle wordt voor behoeftige christenen door het patriarchaat goed gezorgd. Moslims daarentegen vallen hier eigenlijk uit de boot. Daarom nam moeder Agnes-Mariam het initiatief om hier een goed georganiseerd vluchtelingenkamp op te zetten voor 300 moslims. Vermits de katholieke Kerk echter ook hier een groot deel van haar evangelisatiekracht verloren heeft, wordt dit kamp nu vooral door protestanten geholpen en geëvangeliseerd. We arriveerden met moeder Agnes-Mariam, fr. Jean, een Nederlandse journaliste die in Brugge woont en voor Knack schrijft, een Libanese journaliste van The Washington Post en een Mexikaanse cameraman. Een groep vrolijke kinderen kwam ons tegemoet. Het was heel warm. Een jongetje bood me meteen een beker koud water aan en een klein meisje kwam met een glimlach en een plastieke stoel aangesleurd. Ze zette die in de schaduw van een tent en trok me met mijn mouw er naartoe. De zandweg die langs het kamp en de afsluiting liep, lag vol met papiertjes, plastiekjes en afval zoals overal. Moeder Agnes-Mariam, zeer praktisch zoals altijd, riep enkele kinderen samen en zei hen dat ze een ijsje kregen als ze alle afval op de weg zouden oprapen en in de grote vuilbak gooien. Tientallen kinderen stormden over de weg met een doos of plastiek zak om alle afval te verzamelen. Toen fr. Jean deskundig meehielp en de leiding nam van heel de onderneming, verdubbelde nog het aantal werknemers. Na enkele minuten zag je geen enkel papiertje meer op de grond. De kinderen kregen hun ijsje en ze bleven maar komen om een ijsje te vragen voor hun broertje of hun zusje.

En daar kwam de vrachtwagen van “Dorcas” met hulpgoederen aangereden. Ondertussen vroeg een van de vrijwilligers om een kort interview over de toestand in Syrië met een boodschap voor zijn achterban in Zwitserland. Met Samsung-gsm is dat heel simpel en onmiddellijk opgelost. We waren nauwelijks uitgesproken of een gesluierde vrouw deed een hele uitleg die ik met behulp van mijn interviewer kon verstaan: haar baby was ziek en ze had er al een dokter bij geroepen, maar die kon het kind niet helpen. Ze vroeg of ik wilde komen bidden. Ik ging mee en trof hen in een barak met golfplaten aan en een vrij nette “living” met in het midden op de grond een matras waarop een baby lag met grote ogen en erge ademhalingsmoeilijkheden. Ik heb maar gedaan wat Jezus deed en wat Hij aan zijn apostelen opgedragen heeft: met handoplegging bidden in Jezus’ naam voor de genezing van het kind. Al bad daarna niemand van deze moslims het Arabisch Onze Vader en Weesgegroet mee, ze volgden mijn bidden met heel hun hart. Al kan ik nog maar enkele woordjes Arabisch spreken, ik heb er toch de kracht van de verrezen Heer willen brengen. Toen ik de baby in mijn armen nam begon hij te glimlachen, ik gaf hem mijn zwart armbandje (minirozenkransje) en deed het om de arm. Daarna boden ze me nog een tas Arabische koffie aan en de man vroeg of mijn vrouw in Europa was. Ma fie (letterlijk: is er niet)! Dat ik niet getrouwd ben scheen hij wat aarzelend te aanvaarden.  Ondertussen kwam een andere moeder met haar baby en wij begonnen opnieuw. Het kon een verlengstuk zijn van de Handelingen van de apostelen in Libanon. Als we ooit in Syrië moeten (en nog kunnen) vluchten, heb ik hier voor mij alvast een goed ‘rusthuis’ of ‘bejaardenhuis’ gevonden. Geen jarenlange wachttijd, geen duizelingwekkende verblijfskosten, geen administratieve rompsloms met dossiers en contracten. Een tentje of een barakske en ’t is klaar. Zo is Abraham, de vader van alle gelovigen, ook begonnen (en geëindigd).

Vandaar reden we door de Bekaa-valei met zijn uitgestrekte aardappel- en graanvelden tussen heuvels en dalen. In Baalbek ontmoeten we de christelijke milities die samen met het Libanese leger en de Hesbollah hun streek deskundig verdedigen en beschermen. We zagen er een oude kerk die helemaal nieuw wordt heropgebouwd met een heel groot beeld van de profeet Elie en zijn zwaard. (“Toen stond Elia op, een profeet als een vuur en zijn woord brandde als een fakkel” Jezus Sirach 48, 1). De leider vertelde dat hij de oude ikonen, gestolen in Ma’aloula, teruggevonden had (op de zwarte markt). We namen van elk een foto. Morgen zou onze vriend uit Ma’aloula ze terugbrengen. Dat werd zaterdag in Ma’aloula ook gevierd en met een teruggevonden groot Mariabeeld werd processie gehouden.

En uiteindelijk stonden we daar, op 10 km afstand van ons klooster Mar Yakub (vogelvlucht, 30 km loopafstand). Ze maken zich hier sterk dat de IS (islamitische staat) binnen enkele dagen opgeruimd zal zijn. Helaas zeggen ze dat al weken. Hopelijk is het ooit waar. Ze zeggen er wel bij dat de wapens van de IS vele malen beter zijn dan hun materiaal. Later vernamen we wel dat juist die vrijdag nammidag de IS daar weer flink teruggedrongen is.

Al hebben Libanezen doorgaans (vanuit het verleden) helemaal geen sympatie voor Syrië, de overtuiging van deze leider van de christelijke milities was heel duidelijk: Als ze al-Assad ten val kunnen brengen, zal er vlug daarna geen enkele christen meer zijn in heel het Midden-Oosten!

Libanese heiligen

Voor zondag kregen we een auto ter beschikking, zodat we zelf een uitstap konden maken. Het werd een bedevaart naar de grote Libanese heiligen. Vooreerst natuurlijk naar de heilige Maronitische monnik Charbel Maklouf   te Annaya (1828-1898). Hoewel het snikheet was kwamen we boven bij zijn kluizenarij helemaal in de mist terecht. Er was een eucharistie bezig en velen stonden buiten mee te bidden. Vandaar ging het naar de heilige Rafqa (1832-1914), ook een bijzondere heilige. Ze vroeg de kracht om met Jezus te mogen mee-lijden tot verlossing van de wereld. Niemand begrijpt hoe zij het ondragelijke lijden aan haar hoofd en haar ogen met de glimlach heeft kunnen dragen. Tenslotte is ze blind en lam geworden, aangetast door een osteo-articulaire tuberculoze. Zo heeft ze nog 29 jaar geleefd. Ook hier waren vele biddende gelovigen. Nagenoeg alle Libanezen hebben een vurige verering voor deze twee heiligen. Verderop brachten we nog eer aan de heilige monnik Nimutallah Al-Hardini (1808-1858) en de zalige broeder Estephan Nehme (1889-1939). Tenslotte reden we naar het toeristische Biblos, waarvan al melding gemaakt werd 8800 jaar voor Christus. We bezochten hier de wellicht oudste haven ter wereld, het oude centrum, de ruines alsook de oude kerk van St Jean-Marc.

Een kaarsenfabriek

Er is in Syrië nu grote nood aan en vraag naar kaarsen, om toch enige verlichting te hebben tijdens de veelvuldige stroomonderbrekingen.Vooral de kaarsen die zowat tien uur branden, genoeg voor een hele nacht. Moeder Agnes-Mariamkreeg een bestelling van 50.000 kaarsen, voor het einde van de maand te leveren! Ze heeft de bestelling meteen aanvaard. Dan moet je natuurlijk kaarsen gaan maken. Na lang zoeken bleek er een kaarsenfabriekje te zijn in Libanon hoog in de bergen, in Mrouj. De kaarsenmaker zelf wil emigreren en is bereid voor een erg gereduceerde prijs alles over te geven. (20.000 dollar, ongeveer de helft van de waarde). Niettemin is het natuurlijk nog een flink bedrag. Hij kan met twee machines 1.200 kaarsen maken in zowat een half uur tijd. Daarna moet alles natuurlijk weer klaar gemaakt worden voor de volgende fabrikage, maar het is erg eenvoudig. Maandag trokken we er naar toe om alles eens goed te bekijken.

Op de terugweg sprongen we binnen in de kerk van het grieks-orthodoxe klooster van de heilige Elias in Dhour-Chweir, een 16^de eeuws gebouwtje op 4^de eeuwse fundamenten. Een pareltje van een kerkje met een schitterende iconostaze. De kleine groep monniken kwam ons tegemoet en we hadden een bijzonder hartelijke ontmoeting met elk van hen. Zij organiseren cursussen in byzantijnse liturgie, precies wat we nodig hebben en eentje maakt mozaieken, wat hij in Italië geleerd heeft. Ze staan er wel op dat we nog eens terugkomen. Als afscheid hebben we samen even gebeden.

Dinsdag krijgen we bezoek van onze bisschop Mgr. Jean Abdo Arbach die in Libanon is naar aanleiding van de plaatselijke synode. We hadden de kans om een en ander uit te wisselen over ons seminarie en over hulpprojecten voor de bevolking. Hij zelf is een praktisch man en heeft al enkele goede projecten opgezet.

Verandering in Turkije?

Een aantal grote aanstokers van de oorlog tegen Syrië zijn zelf al gevallen, zoals Sarkozy, de heersers van Saoedi-Arabië en Qatar (of de nieuwe leiders beter zijn is nog de vraag) en Fr. Hollande mogen we ook reeds als een van de vallende oorlogsbazen beschouwen. Nu komt daar Erdogan van Turkije nog bij.

Hij was klaar om een presidentieel systeem in te voeren waarin hij dan sultan zou spelen, omringd door zestien strijders, elk in de oorlogskledij van zijn zestien voorgaande Tukse Rijken. Zo liet hij zich graag fotograferen, geflankeerd door deze machtig uitgedoste kerels, terwijl hij de majestatische trap afdaalde van zijn wit paleis, het gootste presidentieel paleis ter wereld.

Het zag er inderdaad een hele tijd naar uit dat hij zich internationaal kon doen gelden als de werkelijke wereldleider van het terrorisme, zelfs vóór Saoedi-Arabië, Qatar, de VS en het zionistisch regime. En het zat hem allemaal mee. Hij, de leider van de moslimbroeders, had de volle steun van Washington en Brussel. Hij was het tenslotte die zorgde voor de installatie in Ankara van de zogenaamde Nationale Syrische Raad, hij heeft de massale gifgasaanval in Ghouta gecoordineerd, waarvan de schuld handig aan Syrië kon gegeven worden, hij heeft drie extra kampen voor gespecialiseerde terroristenopleiding opgericht en gezorgd dat vanuit het NAVO-hoofdkwartier aan de grens met Syrië alle steun (wapens, geld en informatie) gegeven werd aan de (in 2 jaar tijd) meer dan 200.000 Syrië-strijders. Hij zorgde met zijn coalitiepartners voor de steun aan het Vrije Syrische Leger, dat door de media voorgesteld werd als een kamp van arme vuchtelingen die alleen maar een democratische hervorming nastreefden. Hij kon in Antakya (ja, dat is ons oude Antiochië in Syrië) een openbare markt beginnen voor de verkoop van de kostbaarste archeologische stukken, in Syrië gestolen. (De kostbare resten van het christelijke Antiochië zijn vroeger al deskundig uitgewist en met beton bedekt). Hij wist heel de industrie van Aleppo te ontmantelen en naar Turkije over te brengen, onder internationaal applaus, waardoor meteen 130.000 families in de armoede belandden. Hij heeft met zijn leger de aanval op Ma’aloula gecoordineerd. Hij liet het Turkse leger Al Qaida helpen om de nakomelingen van hen die aan de Armeense genocide honderd jaar geleden ontsnapt waren en zich in Kassab hadden gevestigd, te vermoorden. Jawel, in de VN Veiligheidsraad werd een voorstel ingediend om dit als een misdaad tegen de menselijkheid te veroordelen maar, wat dacht je, Frankrijk en de VS stemden tegen. In mei 2014 zorgt hij voor de levering van een massa zware wapens en de fameuze gele Toyota pick-ups, door Saoedi-Arabië betaald, zodat de IS van enkele honderde strijders vlug kon uitgroeien tot een groep van duizenden. Op 19 januari 2015 onderschept de Turkse gendarmerie een lading wapens voor IS. En het was maar een klein deeltje van de 2000 vrachtwagens vol met wapens. Dit alles stond echter onder de bescherming van de geheime Turkse diensten. De verantwoordelijken die deze leveringen wilden beletten werden opgepakt en veroordeeld voor “verraad”. De Turkse advocaten die deze en andere onrechtvaardigheden hebben aangeklaagd werden opgepakt en zitten nog altijd vast.

Kortom, Erdogan was de gedroomde leider voor de westerse vechtjassen. En toen Morsi in Egypte verkozen werd, zij het met een nipte meerderheid, bleek het rijk van de moslimbroeders en zijn Turkse bezieler niet meer stuk te kunnen. En toch liep het mis. Erdogan heeft immers op 1 december 2014 met Poetin een groot economisch contract gesloten voor de Turkish stream, de gaslevering waarmee de sancties tegen Rusland omzeild werden. Daarmee heeft hij zich de woede van Washington en Brussel op de hals gehaald. Stel u voor, een land dat met Rusland wil samenwerken! Bij de laatste verkiezingen op 7 juni bleef zijn AKP partij wel de grootste, maar heeft zelfs niet meer de meerderheid die ze al vanaf 2002 had. En de drie partijen, de conservatieve MHP, de socialistische CHP en de linkse HPD willen niet met de AKP regeren. Er waren in mei 2003 al hevige protesten tegen de dictatuur van de moslimsbroeders en tegen zijn oorlogsvoering in Syrië, maar toen genoot Erdogan nog de onverdeelde steun van de CIA en de NAVO. Dat zal nu gedaan zijn. Hopelijk komt de “val” (?) van Erdogan onrechtstreeks het Syrische volk ten goede. Hoewel, een kat in het nauw gedreven kan nog gevaarlijk worden.

P. Daniel

19-06-2015 om 18:20 geschreven door Gust Adriaensen

Bijna gelijktijdig met de presentatie van de groene encycliek van paus Franciscus, lanceerden de Vaticaanse media een mooie en inhoudrijke video. Bekijk de film op

https://www.youtube.com/watch?v=1tYdOIqvpqg

18-06-2015 om 13:48 geschreven door Gust Adriaensen

'De paus kan wat ik niet kan'. Onder die titel schrijft Kathleen Van Brempt een artikel in De Standaard, waarin zij stelt dat het duidelijke standpunt van de paus ten aanzien van de klimaatopwarming, wellicht het rechts-conservatieve kamp zou kunnen overtuigen van de ernst van de situatie. De progressieven kunnen dat niet, aldus Van Den Brempt.

Het is fijn dat de politica ruiterlijk erkent dat de 'paus kan wat zij niet kan'. En de overwegingen en de standpunten van de paus in zijn groene encycliek zullen zeker zwaarder wegen en meer invloed hebben dan de woorden van een 'links' Europees parlementslid.

Maar haar artikel steunt op achterhaalde en ongenuanceerde premissen, die m.i. een gevolg zijn van gebrekkige kennis en informatie én van links-conservatief hokjesdenken.

Kathleen Van Brempt identificeert namelijk 'politiek links' met 'progressief' en met 'actie tegen klimaatopwarming'. In het 'rechts-conservatieve kamp' horen dan weer de katholieken, de aanhangers van Kerk en paus thuis, die ipso facto gekant zijn tegen elke serieuze actie tegen de klimaatopwarming.

Nou, dat is toch wel een erg benauwende, geborneerde en onjuiste benadering. De paus zelf beklemtoont dat zijn 'Laudatio Si' deel uitmaakt van de sociale leer van de Kerk en in de lijn ligt van wat zijn voorgangers geschreven en gezegd hebben. Kathleen Van Brempt zou er goed aan doen de belangrijke sociale encyclieken van de Kerk, te beginnen met Rerum Novarum en Quadragesimo Anno, grondig te lezen. En als die te ver in het verleden liggen, kan het ter harte nemen van wat Franciscus schrijft in 'De Vreugde van het Evangelie', haar er zonder twijfel toe aanzetten in sociaaleconomisch opzicht, een heel wat 'linksere' koers te varen.