Door een aantal christelijke organisaties wordt volgende gebedskaart verspreid ter gelegenheid van het jaar van het Godgewijde Leven.
24-06-2015 om 14:13
geschreven door Gust Adriaensen
23-06-2015
De zinloosheid van energiebesparende maatregelen
De laatste jaren wordt door alle overheden en door belanghebbende firma's bij de burgers erop aangedrongen energiebesparende maatregelen te nemen. Subsidies helpen de inspanningen die daarvoor nodig zijn, te dragen.
De vraag die rijst is: wat is uiteindelijk de zin en het effect daarvan, wanneer zowel onze levensstijl als ons economisch systeem niet drastisch verandert?
Zolang de essentie van ons neoliberaal kapitalistisch economisch systeem bestaat uit 'productie, consumptie, winst' én het alles bepalende toverwoord 'groei', zal er van echte zorg en eerbied voor het milieu, voor de aarde, geen sprake zijn. Ook de individuele burger zal bij het hermetisch isoleren van zijn huis of bij het installeren van zonnepanelen, vooral gemotiveerd worden door de mogelijke financiële winst. Om daarmee wat te doen? Wel, om het consumptieniveau op peil te helpen houden of te doen stijgen. Bij de minste hapering in de 'groei', is er paniek, is er een crisissfeer. De overheid moedigt de mensen aan om te verbruiken. Consumptiebehoeften worden bewust gecreëerd. Consumeren wordt bijna een burgerplicht, een ethische verplichting.
De gevolgen van die ongeremde productie en consumptie voor het milieu en voor de toekomst van onze planeet, zijn ondertussen voldoende bekend. Door het eenzijdig beklemtonen en promoten van energiebesparende maatregelen, laten we ons in slaap wiegen, wordt ons geweten gesust.
Alleen een fundamenteel herdenken van het economisch paradigma 'productie-consumptie-winst-groei', kan op termijn echt zoden aan de dijk zetten. Enkel een grondige verandering van onze levensstijl, zal echt een positief effect kunnen hebben op het milieu.
23-06-2015 om 08:32
geschreven door Gust Adriaensen
20-06-2015
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Een integrale ecologie houdt ook in dat we de tijd nemen om ons te bezinnen over onze levensstijl en over onze idealen.'
20-06-2015 om 19:44
geschreven door Gust Adriaensen
Laudato Si
De paus trekt terecht zijn kritiek op het neoliberaal kapitalisme, die al scherp tot uiting kwam in 'De vreugde van het evangelie', door in zijn 'groene encycliek'.
Wanneer productie, consumptie en winst, de zorg om het 'welzijn' overheersen, is het milieu, is de aarde, het grote slachtoffer.
De verbondenheid met de naaste, met de kosmos en met de Schepper, wordt door het ongeremde winstbejag, vernietigd.
20-06-2015 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
19-06-2015
Pater Daniël Maes in ...Libanon
X/5
Vrijdag 19 juni 2015
Theologen, vluchtelingen en christelijke milities
Vorige vrijdag hebben we de helft van Libanon doorkruist. Tegen middernacht kwamen we thuis, veel te laat om nog eucharistie te vieren. We hebben dan de volgende dag feestelijk het Heilig Hart gevierd.
Die vrijdagmorgen namen we deel aan een bijeenkomst van de theologische commissie in USEK (Université du Saint Esprit de Kaslik), de universiteit van de Libanese Maronieten met 8000 studenten in 15 academies. Daar hebben we o.m. de specialist van de bio-medische ethiek ontmoet. Het werd al vlug duidelijk dat die man helemaal redeneert zoals de bio-medische ethici van Leuven en omstreken. Gelijk de meerderheid, wijst deze “ethicus” wellicht vol verachting de eugenetische praktijken van de Nazi’s af, maar de veel ergere huidige, veterinaire praktijken juicht hij toe. De meerderheid van deze 16 geleerden heeft gestudeerd in westerse universiteiten, die in versneld tempo anti-kerkelijk, anti-christelijk en vooral anti-katholiek zijn geworden. En voor de rijkdom van hun eigen oosterse traditie heeft de meerderheid van deze geleerde heren en dames maar weinig interesse. Gelukkig konden we in de pauze wel een vurige deelneemster aantreffen, waarmee we echt van gedachten konden wisselen. Ondertussen beseffen we dat ons land de bedenkelijke eretitel verworven heeft van “paradijs van de dood” met de euthanasiewet van 2002 en de uitbreiding naar kinderen van 2014. Wat zijn we ver verwijderd van een “beschaving” die haar grote mogelijkheden gebruikt om ieder mens “zijn” natuurlijk leven en “zijn” natuurlijke dood (goede dood, eu-thanatos) te gunnen op zijn/haar tijd en wijze... Als middagmaal vlug een tas koffie drinken, twee koekjes nemen en wegwezen.
In de mooie christelijke stad Zahle wordt voor behoeftige christenen door het patriarchaat goed gezorgd. Moslims daarentegen vallen hier eigenlijk uit de boot. Daarom nam moeder Agnes-Mariam het initiatief om hier een goed georganiseerd vluchtelingenkamp op te zetten voor 300 moslims. Vermits de katholieke Kerk echter ook hier een groot deel van haar evangelisatiekracht verloren heeft, wordt dit kamp nu vooral door protestanten geholpen en geëvangeliseerd. We arriveerden met moeder Agnes-Mariam, fr. Jean, een Nederlandse journaliste die in Brugge woont en voor Knack schrijft, een Libanese journaliste van The Washington Post en een Mexikaanse cameraman. Een groep vrolijke kinderen kwam ons tegemoet. Het was heel warm. Een jongetje bood me meteen een beker koud water aan en een klein meisje kwam met een glimlach en een plastieke stoel aangesleurd. Ze zette die in de schaduw van een tent en trok me met mijn mouw er naartoe. De zandweg die langs het kamp en de afsluiting liep, lag vol met papiertjes, plastiekjes en afval zoals overal. Moeder Agnes-Mariam, zeer praktisch zoals altijd, riep enkele kinderen samen en zei hen dat ze een ijsje kregen als ze alle afval op de weg zouden oprapen en in de grote vuilbak gooien. Tientallen kinderen stormden over de weg met een doos of plastiek zak om alle afval te verzamelen. Toen fr. Jean deskundig meehielp en de leiding nam van heel de onderneming, verdubbelde nog het aantal werknemers. Na enkele minuten zag je geen enkel papiertje meer op de grond. De kinderen kregen hun ijsje en ze bleven maar komen om een ijsje te vragen voor hun broertje of hun zusje.
En daar kwam de vrachtwagen van “Dorcas” met hulpgoederen aangereden. Ondertussen vroeg een van de vrijwilligers om een kort interview over de toestand in Syrië met een boodschap voor zijn achterban in Zwitserland. Met Samsung-gsm is dat heel simpel en onmiddellijk opgelost. We waren nauwelijks uitgesproken of een gesluierde vrouw deed een hele uitleg die ik met behulp van mijn interviewer kon verstaan: haar baby was ziek en ze had er al een dokter bij geroepen, maar die kon het kind niet helpen. Ze vroeg of ik wilde komen bidden. Ik ging mee en trof hen in een barak met golfplaten aan en een vrij nette “living” met in het midden op de grond een matras waarop een baby lag met grote ogen en erge ademhalingsmoeilijkheden. Ik heb maar gedaan wat Jezus deed en wat Hij aan zijn apostelen opgedragen heeft: met handoplegging bidden in Jezus’ naam voor de genezing van het kind. Al bad daarna niemand van deze moslims het Arabisch Onze Vader en Weesgegroet mee, ze volgden mijn bidden met heel hun hart. Al kan ik nog maar enkele woordjes Arabisch spreken, ik heb er toch de kracht van de verrezen Heer willen brengen. Toen ik de baby in mijn armen nam begon hij te glimlachen, ik gaf hem mijn zwart armbandje (minirozenkransje) en deed het om de arm. Daarna boden ze me nog een tas Arabische koffie aan en de man vroeg of mijn vrouw in Europa was. Ma fie (letterlijk: is er niet)! Dat ik niet getrouwd ben scheen hij wat aarzelend te aanvaarden. Ondertussen kwam een andere moeder met haar baby en wij begonnen opnieuw. Het kon een verlengstuk zijn van de Handelingen van de apostelen in Libanon. Als we ooit in Syrië moeten (en nog kunnen) vluchten, heb ik hier voor mij alvast een goed ‘rusthuis’ of ‘bejaardenhuis’ gevonden. Geen jarenlange wachttijd, geen duizelingwekkende verblijfskosten, geen administratieve rompsloms met dossiers en contracten. Een tentje of een barakske en ’t is klaar. Zo is Abraham, de vader van alle gelovigen, ook begonnen (en geëindigd).
Vandaar reden we door de Bekaa-valei met zijn uitgestrekte aardappel- en graanvelden tussen heuvels en dalen. In Baalbek ontmoeten we de christelijke milities die samen met het Libanese leger en de Hesbollah hun streek deskundig verdedigen en beschermen. We zagen er een oude kerk die helemaal nieuw wordt heropgebouwd met een heel groot beeld van de profeet Elie en zijn zwaard. (“Toen stond Elia op, een profeet als een vuur en zijn woord brandde als een fakkel” Jezus Sirach 48, 1). De leider vertelde dat hij de oude ikonen, gestolen in Ma’aloula, teruggevonden had (op de zwarte markt). We namen van elk een foto. Morgen zou onze vriend uit Ma’aloula ze terugbrengen. Dat werd zaterdag in Ma’aloula ook gevierd en met een teruggevonden groot Mariabeeld werd processie gehouden.
En uiteindelijk stonden we daar, op 10 km afstand van ons klooster Mar Yakub (vogelvlucht, 30 km loopafstand). Ze maken zich hier sterk dat de IS (islamitische staat) binnen enkele dagen opgeruimd zal zijn. Helaas zeggen ze dat al weken. Hopelijk is het ooit waar. Ze zeggen er wel bij dat de wapens van de IS vele malen beter zijn dan hun materiaal. Later vernamen we wel dat juist die vrijdag nammidag de IS daar weer flink teruggedrongen is.
Al hebben Libanezen doorgaans (vanuit het verleden) helemaal geen sympatie voor Syrië, de overtuiging van deze leider van de christelijke milities was heel duidelijk: Als ze al-Assad ten val kunnen brengen, zal er vlug daarna geen enkele christen meer zijn in heel het Midden-Oosten!
Libanese heiligen
Voor zondag kregen we een auto ter beschikking, zodat we zelf een uitstap konden maken. Het werd een bedevaart naar de grote Libanese heiligen. Vooreerst natuurlijk naar de heilige Maronitische monnik Charbel Maklouf te Annaya (1828-1898). Hoewel het snikheet was kwamen we boven bij zijn kluizenarij helemaal in de mist terecht. Er was een eucharistie bezig en velen stonden buiten mee te bidden. Vandaar ging het naar de heilige Rafqa (1832-1914), ook een bijzondere heilige. Ze vroeg de kracht om met Jezus te mogen mee-lijden tot verlossing van de wereld. Niemand begrijpt hoe zij het ondragelijke lijden aan haar hoofd en haar ogen met de glimlach heeft kunnen dragen. Tenslotte is ze blind en lam geworden, aangetast door een osteo-articulaire tuberculoze. Zo heeft ze nog 29 jaar geleefd. Ook hier waren vele biddende gelovigen. Nagenoeg alle Libanezen hebben een vurige verering voor deze twee heiligen. Verderop brachten we nog eer aan de heilige monnik Nimutallah Al-Hardini (1808-1858) en de zalige broeder Estephan Nehme (1889-1939). Tenslotte reden we naar het toeristische Biblos, waarvan al melding gemaakt werd 8800 jaar voor Christus. We bezochten hier de wellicht oudste haven ter wereld, het oude centrum, de ruines alsook de oude kerk van St Jean-Marc.
Een kaarsenfabriek
Er is in Syrië nu grote nood aan en vraag naar kaarsen, om toch enige verlichting te hebben tijdens de veelvuldige stroomonderbrekingen.Vooral de kaarsen die zowat tien uur branden, genoeg voor een hele nacht. Moeder Agnes-Mariamkreeg een bestelling van 50.000 kaarsen, voor het einde van de maand te leveren! Ze heeft de bestelling meteen aanvaard. Dan moet je natuurlijk kaarsen gaan maken. Na lang zoeken bleek er een kaarsenfabriekje te zijn in Libanon hoog in de bergen, in Mrouj. De kaarsenmaker zelf wil emigreren en is bereid voor een erg gereduceerde prijs alles over te geven. (20.000 dollar, ongeveer de helft van de waarde). Niettemin is het natuurlijk nog een flink bedrag. Hij kan met twee machines 1.200 kaarsen maken in zowat een half uur tijd. Daarna moet alles natuurlijk weer klaar gemaakt worden voor de volgende fabrikage, maar het is erg eenvoudig. Maandag trokken we er naar toe om alles eens goed te bekijken.
Op de terugweg sprongen we binnen in de kerk van het grieks-orthodoxe klooster van de heilige Elias in Dhour-Chweir, een 16de eeuws gebouwtje op 4de eeuwse fundamenten. Een pareltje van een kerkje met een schitterende iconostaze. De kleine groep monniken kwam ons tegemoet en we hadden een bijzonder hartelijke ontmoeting met elk van hen. Zij organiseren cursussen in byzantijnse liturgie, precies wat we nodig hebben en eentje maakt mozaieken, wat hij in Italië geleerd heeft. Ze staan er wel op dat we nog eens terugkomen. Als afscheid hebben we samen even gebeden.
Dinsdag krijgen we bezoek van onze bisschop Mgr. Jean Abdo Arbach die in Libanon is naar aanleiding van de plaatselijke synode. We hadden de kans om een en ander uit te wisselen over ons seminarie en over hulpprojecten voor de bevolking. Hij zelf is een praktisch man en heeft al enkele goede projecten opgezet.
Verandering in Turkije?
Een aantal grote aanstokers van de oorlog tegen Syrië zijn zelf al gevallen, zoals Sarkozy, de heersers van Saoedi-Arabië en Qatar (of de nieuwe leiders beter zijn is nog de vraag) en Fr. Hollande mogen we ook reeds als een van de vallende oorlogsbazen beschouwen. Nu komt daar Erdogan van Turkije nog bij.
Hij was klaar om een presidentieel systeem in te voeren waarin hij dan sultan zou spelen, omringd door zestien strijders, elk in de oorlogskledij van zijn zestien voorgaande Tukse Rijken. Zo liet hij zich graag fotograferen, geflankeerd door deze machtig uitgedoste kerels, terwijl hij de majestatische trap afdaalde van zijn wit paleis, het gootste presidentieel paleis ter wereld.
Het zag er inderdaad een hele tijd naar uit dat hij zich internationaal kon doen gelden als de werkelijke wereldleider van het terrorisme, zelfs vóór Saoedi-Arabië, Qatar, de VS en het zionistisch regime. En het zat hem allemaal mee. Hij, de leider van de moslimbroeders, had de volle steun van Washington en Brussel. Hij was het tenslotte die zorgde voor de installatie in Ankara van de zogenaamde Nationale Syrische Raad, hij heeft de massale gifgasaanval in Ghouta gecoordineerd, waarvan de schuld handig aan Syrië kon gegeven worden, hij heeft drie extra kampen voor gespecialiseerde terroristenopleiding opgericht en gezorgd dat vanuit het NAVO-hoofdkwartier aan de grens met Syrië alle steun (wapens, geld en informatie) gegeven werd aan de (in 2 jaar tijd) meer dan 200.000 Syrië-strijders. Hij zorgde met zijn coalitiepartners voor de steun aan het Vrije Syrische Leger, dat door de media voorgesteld werd als een kamp van arme vuchtelingen die alleen maar een democratische hervorming nastreefden. Hij kon in Antakya (ja, dat is ons oude Antiochië in Syrië) een openbare markt beginnen voor de verkoop van de kostbaarste archeologische stukken, in Syrië gestolen. (De kostbare resten van het christelijke Antiochië zijn vroeger al deskundig uitgewist en met beton bedekt). Hij wist heel de industrie van Aleppo te ontmantelen en naar Turkije over te brengen, onder internationaal applaus, waardoor meteen 130.000 families in de armoede belandden. Hij heeft met zijn leger de aanval op Ma’aloula gecoordineerd. Hij liet het Turkse leger Al Qaida helpen om de nakomelingen van hen die aan de Armeense genocide honderd jaar geleden ontsnapt waren en zich in Kassab hadden gevestigd, te vermoorden. Jawel, in de VN Veiligheidsraad werd een voorstel ingediend om dit als een misdaad tegen de menselijkheid te veroordelen maar, wat dacht je, Frankrijk en de VS stemden tegen. In mei 2014 zorgt hij voor de levering van een massa zware wapens en de fameuze gele Toyota pick-ups, door Saoedi-Arabië betaald, zodat de IS van enkele honderde strijders vlug kon uitgroeien tot een groep van duizenden. Op 19 januari 2015 onderschept de Turkse gendarmerie een lading wapens voor IS. En het was maar een klein deeltje van de 2000 vrachtwagens vol met wapens. Dit alles stond echter onder de bescherming van de geheime Turkse diensten. De verantwoordelijken die deze leveringen wilden beletten werden opgepakt en veroordeeld voor “verraad”. De Turkse advocaten die deze en andere onrechtvaardigheden hebben aangeklaagd werden opgepakt en zitten nog altijd vast.
Kortom, Erdogan was de gedroomde leider voor de westerse vechtjassen. En toen Morsi in Egypte verkozen werd, zij het met een nipte meerderheid, bleek het rijk van de moslimbroeders en zijn Turkse bezieler niet meer stuk te kunnen. En toch liep het mis. Erdogan heeft immers op 1 december 2014 met Poetin een groot economisch contract gesloten voor de Turkish stream, de gaslevering waarmee de sancties tegen Rusland omzeild werden. Daarmee heeft hij zich de woede van Washington en Brussel op de hals gehaald. Stel u voor, een land dat met Rusland wil samenwerken! Bij de laatste verkiezingen op 7 juni bleef zijn AKP partij wel de grootste, maar heeft zelfs niet meer de meerderheid die ze al vanaf 2002 had. En de drie partijen, de conservatieve MHP, de socialistische CHP en de linkse HPD willen niet met de AKP regeren. Er waren in mei 2003 al hevige protesten tegen de dictatuur van de moslimsbroeders en tegen zijn oorlogsvoering in Syrië, maar toen genoot Erdogan nog de onverdeelde steun van de CIA en de NAVO. Dat zal nu gedaan zijn. Hopelijk komt de “val” (?) van Erdogan onrechtstreeks het Syrische volk ten goede. Hoewel, een kat in het nauw gedreven kan nog gevaarlijk worden.
P. Daniel
19-06-2015 om 18:20
geschreven door Gust Adriaensen
18-06-2015
De groene encycliek
Bijna gelijktijdig met de presentatie van de groene encycliek van paus Franciscus, lanceerden de Vaticaanse media een mooie en inhoudrijke video. Bekijk de film op
18-06-2015 om 13:48
geschreven door Gust Adriaensen
'De paus kan wat ik niet kan'
'De paus kan wat ik niet kan'. Onder die titel schrijft Kathleen Van Brempt een artikel in De Standaard, waarin zij stelt dat het duidelijke standpunt van de paus ten aanzien van de klimaatopwarming, wellicht het rechts-conservatieve kamp zou kunnen overtuigen van de ernst van de situatie. De progressieven kunnen dat niet, aldus Van Den Brempt.
Het is fijn dat de politica ruiterlijk erkent dat de 'paus kan wat zij niet kan'. En de overwegingen en de standpunten van de paus in zijn groene encycliek zullen zeker zwaarder wegen en meer invloed hebben dan de woorden van een 'links' Europees parlementslid.
Maar haar artikel steunt op achterhaalde en ongenuanceerde premissen, die m.i. een gevolg zijn van gebrekkige kennis en informatie én van links-conservatief hokjesdenken.
Kathleen Van Brempt identificeert namelijk 'politiek links' met 'progressief' en met 'actie tegen klimaatopwarming'. In het 'rechts-conservatieve kamp' horen dan weer de katholieken, de aanhangers van Kerk en paus thuis, die ipso facto gekant zijn tegen elke serieuze actie tegen de klimaatopwarming.
Nou, dat is toch wel een erg benauwende, geborneerde en onjuiste benadering. De paus zelf beklemtoont dat zijn 'Laudatio Si' deel uitmaakt van de sociale leer van de Kerk en in de lijn ligt van wat zijn voorgangers geschreven en gezegd hebben. Kathleen Van Brempt zou er goed aan doen de belangrijke sociale encyclieken van de Kerk, te beginnen met Rerum Novarum en Quadragesimo Anno, grondig te lezen. En als die te ver in het verleden liggen, kan het ter harte nemen van wat Franciscus schrijft in 'De Vreugde van het Evangelie', haar er zonder twijfel toe aanzetten in sociaaleconomisch opzicht, een heel wat 'linksere' koers te varen.
Partijpolitiek gezien is er bij de christendemocraten veel vroeger en diepgaander dan bij de sociaaldemocraten -want geïnspireerd door Evangelie en pauselijke encyclieken-, echte belangstelling en bekommernis voor het milieu geweest. De idee van het 'rentmeesterschap' is daarvan, zoals Van Brempt terecht schrijft, een uiting .
18-06-2015 om 12:01
geschreven door Gust Adriaensen
17-06-2015
Verandering van levensstijl
In zijn 'groene' encycliek roept Paus Franciscus op tot een verandering van levensstijl en hij veroordeelt de uitputting van de bodemrijkdommen.
Wij moeten op een andere manier met die bodemrijkdommen omgaan en een passend antwoord zoeken op uitdagingen zoals zuiver water en watertekort, het verlies van de biodiversiteit en de vervuiling van de aarde in het algemeen.
17-06-2015 om 18:16
geschreven door Gust Adriaensen
16-06-2015
De groene encycliek van de paus
.Donderdag 18 juni wordt de groene encycliek van paus Franciscus voorgesteld. Ze draagt de titel 'Laudato si'. Die is ontleend aan het zgn. Zonnelied van Franciscus van Assisi. Een deel van dat Zonnelied luidt als volgt:
Wees geprezen, mijn Heer met al uw schepselen,
vooral door mijnheer broeder zon,
die de dag is en door wie Gij ons verlicht.
En hij is mooi en straalt met grote pracht;
van U, Allerhoogste, draagt hij het teken.
Wees geprezen, mijn Heer, door zuster maan en de sterren.
Aan de hemel hebt Gij ze gevormd, helder en kostbaar en mooi.
Wees geprezen, mijn Heer, door broeder wind
en door de lucht, bewolkt of helder, en ieder jaargetijde,
door wie Gij het leven van uw schepselen onderhoudt.
Wees geprezen, mijn Heer, door zuster water,
die heel nuttig is en nederig, kostbaar en kuis.
Wees geprezen, mijn Heer, door broeder vuur,
door wie Gij voor ons de nacht verlicht;
en hij is mooi en vrolijk, stoer en sterk.
Wees geprezen, mijn Heer, door onze zuster, moeder aarde,
die ons voedt en leidt,
en allerlei vruchten voortbrengt, bonte bloemen en planten.
16-06-2015 om 22:18
geschreven door Gust Adriaensen
De rechtvaardige rector ?
Overwegingen bij rector Riks column 'Wee de minderheid' in DS van 15 juni 2015
Het is niet de eerste keer dat Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, zich in allerlei minder fraaie en onlogische bochten kronkelt, om zijn maatschappijvisie en ethische opvattingen te verrechtvaardigen en die van anderen aan te vallen.
In 'Wee de minderheid' was het weer zover. Hij vond het nodig de uitspraak ( extra belasting voor de tien rijkste families) van de kersverse SP.A-voorzitter John Crombez te fileren. Met welk doel? Torfs is duidelijk niet opgezet met het streven naar 'eerlijke herverdeling'. Dat botst met zijn neoliberale, kapitalistische sociaaleconomische visie.
Alleen durft hij dat klaarblijkelijk niet met zoveel woorden zeggen. En dus maakt hij degene die anders denkt, in casu Crombez, verdacht. Torfs licht een kernachtige uitspraak van Crombez uit haar context, geeft er een extra dimensie aan, en verricht met gebruikmaking van taalpirouettes, die hem zo goed liggen, fileerwerk, waarin, jammer genoeg, ernstige logica en eerlijke vergelijkingen, soms ver te zoeken zijn.
De onderwijsman die de rector is, wil de lezer graag leesles geven. Er zitten drie lagen in de uitspraak van Crombez, aldus Torfs. Het eerste niveau is het simpelste. Met een pleidooi voor een eerlijke herverdeling brengt de SP-A-voorzitter een moreel onderbouwde boodschap. Prima, klinkt zelfs 'een beetje christelijk' , vindt de rector.
Maar opgelet, Torfs heeft een tweede niveau ontdekt. En dan begint hij aan een waarlijk koldereske overaccentuering van het cijfer '10' in de 'tien rijkste families', om te kunnen concluderen dat 'achter het schijnbaar mooie principe (zie vorige paragraaf) van Crombez, kleinburgerlijke schraapzucht en de onverholen keuze voor het eigen comfort schuilt'.
Dat is erg. Beseft de rector van de Katholieke Universiteit van Leuven wel, ja natuurlijk, dat hij door het 'goede' om te keren in het 'slechte', letterlijk perverteert, 'perversus' redeneert in intellectueel en moreel opzicht?
Bij de derde laag die Torfs meent te moeten blootleggen, wordt het helemaal te gortig. Hij schakelt over van een fiscale problematiek in verband met de tien rijkste families naar een totaal ander register: de gezondheidszorg voor kleine minderheden. Bedenkingen die totaal van de pot gerukt zijn en onvoorstelbaar krachtig vloeken met de interne logica, die ook van een column verwacht mag worden. Alleen het verband met Crombez blijft Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, leggen. En dat vind ik bijzonder kwaadaardig.
Nee, inhoud en teneur van 'Wee de minderheid', zijn niet fraai. Verre van.
16-06-2015 om 08:57
geschreven door Gust Adriaensen
14-06-2015
Drs P. overleden
De zanger en liedjesschrijver Drs P. , pseudoniem van de in Zwitserland geboren Heinz Polzer, is op 95-jarige leeftijd in Amsterdam overleden.
14-06-2015 om 14:08
geschreven door Gust Adriaensen
De groene encycliek van de paus
Op 18 juni verschijnt de zogenaamde groene encycliek van paus Franciscus.
Kardinaal Turkson, voorzitter van de Pauselijke Raad voor Rechtvaardigheid en Vrede, schetste de krachtlijnen van de encycliek op een bijeenkomst van Caritas Internationalis.
De bedreigingen die voortvloeien uit ongelijkheid en de vernietiging van het milieu zijn met elkaar verbonden en moeten dus samen aangepakt worden.
De natuur beschermen doe je niet enkel uit vrees voor klimaatopwarming. Het is een deugd op zich en een plicht voor christenen. De zorg voor de schepping is de basis voor ontwikkeling en vrede in de wereld. Iedereen heeft er een rol in te spelen en zelfs de kleinste bijdrage telt.
De aanpak van de milieuproblematiek mag zich niet beperken tot economische, wetenschappelijke of technische oplossingen. We moeten onze omgang met de natuur radicaal veranderen, en dat veronderstelt een dieper liggende motivatie. Die komt voort uit verbondenheid met de naaste (in het bijzonder de arme), met de kosmos en met de Schepper.
In het hart van deze integrale ecologie staat de oproep tot dialoog en een nieuwe solidariteit, waarin welzijn - en niet winst - de belangrijkste waarde is in de zoektocht naar het algemeen belang.
14-06-2015 om 09:52
geschreven door Gust Adriaensen
13-06-2015
De KUL heeft schrik van 'God'
Wie heeft schrik van 'God'?
De Katholieke Universiteit van Leuven heeft schrik van 'God'. Althans van het woord.
Vanaf het academiejaar 2015-2016 wordt 'God' vervangen in alle studierichtingen van de faculteit Godgeleerdheid, pardon, Theologie.
Dit zijn de nieuwe benamingen: Bachelor in de theologie en de religiewetenschappen(in plaats van Bachelor in de godgeleerdheid en de godsdienstwetenschappen) Master in de theologie en de religiewetenschappen(in plaats van Master in de godgeleerdheid en de godsdienstwetenschappen) Master in de wereldreligies(in plaats van Master in de wereldgodsdiensten, de interreligieuze dialoog en de religiestudie) Master in de gespecialiseerde studies in de theologie en de religiewetenschappen(in plaats van Master in de gespecialiseerde studies in de godgeleerdheid en de godsdienstwetenschappen).
'God', aldus de ongetwijfeld katholieke bazen van de Katholieke Universiteit van Leuven, is een te beladen woord, doet te uitsluitend denken aan 'christelijk'. Tja.
En dus toog een aantal pientere geesten, waarschijnlijk een speciaal opgerichte namencommissie, ijverig op zoek naar namen die minder beladen en minder uitsluitend aan 'christelijk' deden denken.
En het resultaat mag er waarlijk zijn. Vanaf volgend academiejaar wordt 'god' overal vervangen door 'theos'.
As je me nou. Altijd gedacht en geweten dat 'theologie' een perfect synoniem is van 'godgeleerdheid'. Het klinkt alleen wat geleerder en het wordt nu dus ook als eufemisme gebruikt door de Katholieke Universiteit van Leuven.
Nooit verwacht dat de Alma Mater van zovele vroegere en huidige generaties zoveel pudeur aan de dag zou leggen voor een woord.
Of speelt, bewust of onbewust, Johannes nog altijd in sterke mate mee (althans in de universitaire moerstaal)? Angst voor de verzengende kracht van zijn woord? Schrikken van de eigen identiteit? De christelijk-katholieke kop in het egale zand?
'IN HET BEGIN WAS HET WOORD, EN HET WOORD WAS BIJ GOD, EN HET WOORD WAS GOD.'
Ja, dat zal het verdorie zijn!
13-06-2015 om 10:23
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in ...Libanon
X/4
Vrijdag 12 juni 2015
Harissa bis
We kunnen onmogelijk Libanon verlaten zonder de zusters carmelitessen van Harissa te groeten. Daar heeft moeder Agnes-Mariam 21 jaar geleefd en blijft er intens mee verbonden. Deze gemeenschap heb ik enkele keren met haar bezocht. Hier heeft fr. David vier maanden geleefd, gewerkt en gebeden, toen hij Syrië holder de bolder moest verlaten omdat men dacht dat hij (‘David Johnson’!) een CIA-agent was en fr. Jean is hier een week fr. David komen bezoeken. Een goede vriend, die uit Ma’aloela afkomstig is en die veel reist van Syrië naar Libanon, nam ons (fr. Jean, David en mij) met veel plezier op 29 mei mee naar het klooster van “de eenheid van Theotokos”. Het stukje in Junieh langs de Middellandse zee is op vrijdag namiddag extra druk. Hoger op, de bergen in wordt het wat rustiger maar boven op de berg in Harissa was het weer een drukte. Het einde van de meimaand leverde de ene Maria-processie na de andere op. Een versierde wagen met een Maria-beeld rijdt voorop en dan volgt een groep van biddende en zingende mensen, vooral jongeren. Tegelijk heb je van hieruit een uniek zicht op wat mogelijk “de mooiste baai ter wereld” is. De teleferikskes in verschillende kleuren stegen en daalden als kleurrijke pionnen op een ganzenspel of als een moderne versie van de droom van Jakob uit het Oude Testament, met zijn opstijgende en neerdalende engelen.
In het klooster arriveerden we op het goede ogenblik. Een lachende moeder Marie-Thérese, de overste, verscheen aan de andere kant van de tralies en heel de gemeenschap volgde. Zij bidden voor ons zonder ophouden en volgen onze wederwaardigheden op de voet. Fr. David kent nog iedere zuster (behalve de novicen) bij naam en allen kennen hem, zodat ieder nog iets had uit te wisselen. Ze zijn ook heel goed op de hoogte van de toestand in de wereld. Ze worden regelmatig telefonisch door andere kloosters op de hoogte gehouden van de werkelijke gebeurtenissen. Een bijzondere blijde ontmoeting: 25 zusters en vijf novicen, waarvan eentje uit Soedan. De novicen moesten zich natuurlijk voorstellen. Van onze kant toonde fr. David met opgeheven computer enkele foto’s van ons. Het dubbele ijzeren traliewerk tussen hen en ons was niet in staat hun open, aanstekelijke glimlach te verminderen. Dit is duidelijk een erg aantrekkelijke gemeenschap en niet alleen omwille van de jonge novicen. Zij besteden al hun energie aan een innerlijke verniewing in plaats van aan een uitgerlijke aanpassing. Bovendien zijn zij, naast anderen, voor ons kostbare voorspreeksters.
De volgende dag, de laatste zaterdag van de meimaand zouden we de traditionele bedevaart doen naar O.L.Vrouw van de Libanon, een monumentaal beeld hoog op een toren. Heel de avond, de nacht en de zondagmorgen trekken massa’s jongeren in groepjes te voet de berg op, naar schatting een 10 km, om in Harissa langs een wenteltrap het beeld van Maria te groeten. Wij moesten onderweg eerst nog langs een familie, die uitdrukkelijk om gebed gevraagd had. Het onthaal was daar erg hartelijk en vrolijk. Daarna kwamen de ernstige intenties van deze familie. Rond het Mariabeeld hebben we met zijn allen daarvoor gebeden. Daarna begonnen wij aan onze bedevaart, weliswaar met de auto. Wegens de grote drukte was het ook voor de auto’s al vlug aanschuiven, terwijl groepen jongeren te voet langs ons heen bleven optrekken. Eigenlijk niet erg veilig. En dan gebeurde het. Voor ons was er een kolos van een schoolbus, overvol met dansende jongeren. De remmen werkten niet meer, de autobus begon naar beneden te glijden en beukte tegen onze auto aan en de onze beukte tegen de volgende. Gelukkig bleef het daarbij en waren er geen gewonden. Het had voor ons alle vijf fataal kunnen worden maar het ongeval bleef beperkt tot materiele schade en een opstropping van jewelste. Zr. Carmel en fr Jean zouden bij de auto blijven en de zaak proberen te regelen. Zr. Myri, fr. David en ik zouden de pelgrimstocht dan te voet volbrengen en solidair met de vele jongeren optrekken naar de top, wat nog een half uur in beslag nam. Boven aangekomen bevonden we ons in een zee van jonge mensen en een lange rij die aanschoof om de toren te bestijgen naar het beeld van Maria. Wij beperkten ons tot een kort bezoek aan de kleine kapel onder de toren en bezochten even de ruime kapel onder de grote kerk, waar doorlopend een eucharistie gevierd wordt. Zo daalden we weer af naar de plaats van het ongeluk. Daar stond moeder Agnes-Mariam al samen met die goede vriend die ons gisteren hier gebracht had. Hij is van vele markten thuis en was onze auto al aan het repareren, zodat hij tenminste voorlopig weer kon rijden. Voor de veiligheid reden wij toch maar met hem mee, terwijl zr. Carmel en moeder Agnes-Mariam voorop reden en het met onze beschadigde wagen zouden riskeren. Zr. Carmel wilde onderweg toch nog even een ijsje aanbieden. Ik had bij het afdalen flink mijn voet verstuikt (in open sandalen!) en dat begon zich nu goed te laten voelen. De fraters vroegen daarom eerst een plastiekzakje met wat ijs om het op de bewuste plek te leggen. En zo lag ik daar met ijs aan mijn voet en een crème-glace in de hand. Uiteindelijk was het al flink over middernacht toen we thuis kwamen. Daarna zouden we met de beschadigde auto nog allerlei boodschappen kunnen doen. Op de tweede dag echter arriveerden we juist thuis voor de garagepoort wanneer de motor in brand vloog. Van dan af moesten we wachten op de verzekering van de autobus om de motor te laten hertellen. Verplaatsingen moesten gebeuren met behulp van goede vrienden of met een taxi.
Samen uit en nog altijd niet thuis
Dinsdagavond 9 juni hebben we gezellig een verjaardag gevierd op het terras en ondertussen van gedachten gewisseld over de theorieën die nu in de aanloop naar de synode van het gezin verspreid worden. Hier komen we vast nog op terug.
Vorige woensdag zijn moeder Agnes-Mariam, zr. Carmel en zr. Myri naar Damascus vertrokken. Daar werd zr. Myri ophaald en naar Mar Yakub gebracht, terwijl moeder Agnes-Maria en zr. Carmel eerst nog allerlei zaken moesen regelen om dan terug naar Libanon te keren.
Voor onze Amerikaanse medebroeder zijn er nog meerdere dagen nodig vooraleer zijn papieren in orde komen. Omdat we er aan houden samen terug te keren, blijven ook fr. Jean en ik noodgedwongen nog zo lang in Libanon. Terwijl de zrs naar Damascus rijden en fr. David naar de ambassade trekt, gaan wij een dag naar de oosterse bibliotheek van de universiteit van St. Jozef (van de S.J.) in Beiroet. Een broer van zr. Carmel voert ons daar naartoe. Hij heeft heel de oorlog in Libanon (1975-1990) meegemaakt, mee het volk verdedigd en weet van iedere plek te vertellen hoe hard er gevochten werd en waar uiteindelijk de rode lijn liep tussen moslims en christenen. De oorsprong van de oorlog is steeds dezelfde. Het zionistische regime wil een land alleen voor joden. De Palestijnen moeten dus weg. H. Kissinger ging eventjes regelen dat de Pallestijnen Libanon zouden krijgen, waardoor tevens het van oorsprong door en door christelijke Libanon “christen-vrij” kon gemaakt worden. Christenen kregen plots geld en hulp om te vertrekken. H. Kissinger (topcirmineel, die de Nobelprijs voor de vrede wist te veroveren!) had de keus gelaten: ofwel vertrekken ofwel uitgemoord worden.Toen ze goed beseften wat de eigenlijke bedoeling was, zijn de christenen zich beginnen te verdedigen. Resultaat: 250.000 christenen werden uitgemoord en ongeveer 40 % van de christelijke gezinnen is vertrokken. Er is geen enkel christelijk gezin in zijn geheel in Libanon kunnen blijven en de grote meerderheid van de bevolking van Libanon is inmiddels soenitisch. Natuurlijk hoor je dit niet in de nieuwsberichten. Volgens de gangbare opinie komen de moeilijkheden in Libanon voort uit het feit dat de christenen de werkelijkheid niet kunnen aanvaarden, nl. dat Libanon een overwegend soennitisch land zou zijn! En zo is het altijd de schuld van de christenen. Dat kregen we trouwens ook herhaaldelijk in België te horen over de ellende in Syrië: het zouden de christenen zijn die de democratie beletten en een dicatator blijven steunen. Dat de christenen systematisch uit het Midden-Oosten worden verdreven of worden uitgeroeid, daarover spreekt een gezaghebbend journalist natuurlijk niet.
En zo zitten we in een muffe bibliotheek allerlei documenten uit kostbare boeken te scannen en hebben ondertussen toch verschillende mensen ontmoet, zelfs een Belg. Een jonge jezuiet uit Mexico bereidt zich voor op zijn priesterwijding om daarna naar Algerije te trekken, waar grote menigten moslims zich bekeren tot het christelijk geloof. Moge de geest van de hl. Augustinus hem leiden. Ondertussen vinden we in deze volksbuurt van Beiroet een kleine maar goede pizzeria langs de straat en kunnen in open lucht onze pizza verorberen samen met een “beebsie”-drankje (de Arabieren kennen de “p” van “pepsi-cola” noch uitspreken noch schrijven). Een taxi-chauffeur en vurige christen brengt ons weer thuis. Hij heeft een hele theorie ontwikkeld over de oorsprong van onwaarheden over het christelijk geloof in de koran. Onze fraters kunnen hem daarbij nog flink helpen. Het is zulk een geanimeerde gedachenwisselen dat hij vraagt hoe lang we nog in Libanon blijven en hoe hij contact kan nemen. Ondertussen komen we in een leeg appartement, waar we ondertussen voldoende thuis zijn om nog een avondmaal klaar te maken.
Jihadisten in dienst van de westerse colitie, hoelang nog?
Het is zo ver dat westerse regeringen openlijk terroristische groepen kunnen inzetten zonder dat de internationale gemeenschap het hen belet. De NAVO kon bij de ontwrichting van Libië en het omverwerpen van Mouamar el-Kadhafi Al Qaida als enige grondtroepen inzetten en de top-terrorist, Abdelhakim Belhadj “de slachter van Bagdag” (en later van Tripoli en Damascus) zonder problemen aanstellen tot militaire goeverneur van Tripoli. Israël heeft de blauwhelmen van de VN op de Golan eveneens zonder problemen kunnen vervangen door al-Nousra om actief de IS te steunen en het kan ongestoord Syrië blijven bombarderen. De internationale coalitie heeft de weg vrijgemaakt voor duizenden IS-strijdens om in de open woestijn zonder enig verweer Palmyra in te palmen en zo te trachten uiteindelijk heel Syrië te onderwerpen en Assad definitief ten val te brengen. Amerikaanse en Britse vliegtuigen leveren hun steun aan IS en de gewonde strijders worden in Israëlische ziekenhuizen weer strijdvaardig gemaakt. En het Turkse oppositie-blad Cumhuriyet onthult op 29 mei officiële en massale wapenleveringen aan de rebellen in Syrië, tot woede van de Turkse president. Syrië heeft al vele protestbrieven geschreven aan de officële internationale organisaties met verpletterende bewijzen, wat zonder enige reactie blijft. Het westen kan IS voor het oog van de wereld bestrijden en het tegelijk onder voorwendsel van “humanitaire hulp” IS blijven steunen.
IS en Al Qaida zijn officieel van elkaar gescheiden maar in werkelijkheid behoren de strijders in Qalamoun tot beide groepen. De gezamenlijke basis-ideologie blijft die van de moslimbroeders, waar bijna alle leiders van alle groepen lid van waren of nog zijn. Ze hebben dezelfde overtuiging, nl. dat de extreme islam de oplossing is. Nog nergens zijn ze in staat geweest, al was het maar de meest elementaire beginselen van een menswaardige samenleving te realisteren, maar hun slogan van de ideale maatschappij blijven ze verkondigen.
Westerse regeringen worden niet aangetrokken door dit nep-ideaal maar door het feit dat deze groepen in staat zijn landen deskundig te ontwrichten, regeringen omver te werpen en chaos te zaaien. Van 1979 streed Ossama bin Laden en zijn kornuiten onder leiding van de CIA tegen Rusland. Van 1995 tot 2011 streed Al Qaida zogenaamd tegen de joden en “de kruisvaarders”, zonder evenwel de strijd tegen Rusland in Joegoslavië en Tchechenië op te geven. En sinds de zogenaamde (westerse) Arabische Lente van 2011 zijn deze terroristische groepen in dienst van de NAVO in Libië, in dienst van Israël op de Golanhoogte en van de zelfverklaarde “vrienden van Syrië” om dit land te ontwrichten. De CIA is de moslimbroeders met al zijn vertakkingen steeds blijven steunen, vanaf 1955 toen een delegatie officiëel werd ontvangen op het Witte Huis tot nu toe. Het is ook veelzeggend dat Cheikh Yousouf al-Qaradawi, kampioen haat-predikant van de moslimbroeders op Al Jazeera niet ophoudt zijn ‘zegen’ uit te spreken over de Syrië-strijders en daarbij vermeldt dat de profeet Mohammed, indien hij nu zou leven, zeker aan de kant van de NAVO zou staan! En zo zie je hoe hij het ware gelaat van onze NAVO heeft herkend.
Zij die de media beheersen zorgen ervoor dat de openbare opinie deze ontwikkeling niet ziet. Dat deze terroristische groepen in dienst staan van het westen komt niet in beeld. Deze groepen doen het (zeer) vuile werk om o.m. het nieuwe en uitgebreide Midden-Oosten te creëren, een oorlog tegen Rusland voor te bereiden en China te omsingelen. Hierbij heeft “keizer Obama” het druk. Hij moet onderhandelen met Iran, Oekraïne en heel het Midden-Oosten in handen trachten te krijgen, in Afrika en Latijns-Amerika nieuwe oorlogen voeren, Rusland economisch en diplomatisch trachten te isoleren (wat grandioos mislukt, ondanks het feit dat hij de gazprom al heeft kunnen afsluiten naar Italië, de olieprijzen doen kelderen, de roebel doen ineenstorten, de onwettige sancties heeft kunnen doordrukken, de G8 tot G7 kunnen reduceren zonder Rusland). Hij wil China aan de leiband trachten te krijgen (wat ook al niet lukt). Wel vindt hij troost en steun bij zijn trouwe waakhond de NAVO en zijn meest gekoesterde bondgenoot Saoedi-Arabië.
Ter overweging
Hoelang zal IS zijn westerse broodheren blijven dienen, vooraleer ze aan hun eigen programma beginnen? En zij streven duidelijk niet naar een gouden eeuw van de islam maar naar een totaal ontmenselijkte maatschappij.
Hoelang zal de mensenfamilie aanvaarden dat de wereld overheerst wordt door een oorlogs- en wapenindustrie, die miljarden kosten en miljoenen mensen de dood en de ellende injagen? Hoelang blijven de volkeren van de VS, Israël, Saoedi-Arabië, Turkije, de NAVOlanden, Jordanië en Qatar zelf hun leiders hierin volgen en steunen? Hoelang kunnen westerse wereldheersers verder gaan met het uitmoorden van volkeren onder het voorwendsel van een “westerse democratie”?
Hoelang zal het Franse volk de politiek blijven dulden van zijn president F. Hollande, die op 15 mei 2012 zijn ambt uitdrukkelijk gesteld heeft onder de bescherming van Jules Ferry (1832-1893), rabiate antiklerikaal, vrijmetselaar, grondlegger van de lekenstaat zonder godsdienstvrijheid voor de katholieke Kerk en kampioen van de koloniale overheersing (Tunesië, Vietnam, Madagaskar, Frans Congo)?
De laatste verkiezingen in Turkije hebben al een duidelijk protest opgeleverd tegen de politiek van Erdogan, die Syrië blijft uitmoorden en vernietigen. Hoelang zullen de Europese volkeren dulden dat hun leiders oorlogen blijven voeden en iedere redelijke samenwerking zoals met Syrië en Rusland blijven afwijzen?
Of moet het eerst nog veel erger worden? Heer ontferm u over ons.
P. Daniel
13-06-2015 om 08:04
geschreven door Gust Adriaensen
12-06-2015
Universitaire poetsploeg voelt zich verongelijkt
De leden van het poetsteam van de Katholieke Universiteit van Leuven zitten echt op hun tandvlees.
Enkele dagen geleden hadden ze in de universitaire kelders nog hun beste emmer en borstel voorgezet ter gelegenheid van het bezoek van Ban Ki-Moon en grote baas Rik Torfs. Dat had enorm veel energie gevergd en stress veroorzaakt.
En pas had er zich een enorm zwaar incident voorgedaan waarvan de schuld zonder boe of ba op de poetsploeg werd geschoven.
Een of andere verstrooide én slordige prof had een pak examens in een gescheurde Solo-margarinedoos gekieperd en die tussen allerlei andere rommel in zijn kantoor gedeponeerd.
Nog vervuld van adrenaline, iever en positieve werkspirit, had de universitaire schoonmaakploeg de rommel uit des professors kantoor verwijderd, inclusief dus de kartonnen margarinedoos met examens.
Paniek bij de slordige prof en bij de studenten, die hun examen zouden moeten overdoen. De vice had daarover geen twijfel laten bestaan. En ook niet over de schuld. Die lag bij de poetsers. De container in met al die papierrommel: dat was de ongenuanceerde aanpak geweest. En ook al had de Katholieke Universiteit van Leuven met alle macht, van hoog tot laag, de containers doorzocht, de examens waren verdwenen.
Vandaag 12 juni. Een kort persbericht: de examens zijn teruggevonden. Incident gesloten.
In de catacomben zitten de universitaire schoonmakers er tijdens de schafttijd gelaten bij. En verongelijkt. Ze begrijpen er niks van. Net zoals van Kafka. Grondig opruimen is hun plicht. En dan toch weer niet. Een poetsstaking wordt overwogen. Dat die proffen hun rotzooi zelf opruimen!
En als de vice-rector gezegd heeft dat de inhoud van de containers niet meer getraceerd kon worden, hoe is het dan mogelijk dat de examens alsnog opdoken? Zijn ze wel echt gevonden?
Zovele vragen, zo weinig antwoorden. Hopelijk brengt de rector binnenkort afdoende opheldering en geruststelling. Misschien.
-----------------------------------
(Toevallig werd enkele uren voor de schoonmaak, een foto van het professorale kantoor genomen. Rechts onder bemerkt u de kartonnen margarinedoos)
12-06-2015 om 16:45
geschreven door Gust Adriaensen
11-06-2015
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Waar er geen werk is, is er geen waardigheid'
11-06-2015 om 22:43
geschreven door Gust Adriaensen
Haiku
Bij de vijverrand
gehurkt gekwaak beluisterd.
Dan plotse stilte.
11-06-2015 om 07:43
geschreven door Gust Adriaensen
10-06-2015
De Grote Verandering
De Grote Veranderaar werd bij het binnenschrijden van het uitgestrekte en weelderige partijhoofdkwartier onthaald op een daverend applaus. Dat had hij, en dan nog in het Antwerps Engels, toch weer goed gezegd! Een tsjeef goed de mantel uitgeveegd: blaaskaak De Crem. Totaal overbodig die nietsnut!
De Grote Leider koesterde grootse plannen. Hij wilde per se op zijn elan verdergaan. Een vingerknip was voldoende om absolute stilte te verkrijgen.
De Vlaamse Leeuw sprak:
‘Vrienden, ik heb nagedacht. Al die ministers en staatssecretarissen van MR, Open VLD en CD&V, ook al zijn ze allemaal mijn persoonlijke vrienden, zijn eigenlijk overbodig. Waarmee vullen die allemaal hun dag? Op hun luie krent zitten, ja dat doen ze!’
Een daverend applaus brak los en zwol aan tot orkaansterkte. ‘Silence!’ riep Bracke.
‘Goeie vrienden, ik heb nog dieper nagedacht. Ook al zijn jullie allemaal mijn erg persoonlijke vrienden, er moet fundamenteel veranderd worden. ‘
Spanning en angst begonnen zich af te tekenen op de gezichten.
‘Ik heb geoordeeld’, sprak de Leider, ‘dat het voorzitterschap van de parlementen totaal overbodig is. En dus ook die pedante nep-Gentenaar Bracke en het ongeleide projectiel met dat afschuwelijke Limburgse accent Peumans. Maar ik hoop dat ze niet vergeten dat ze hoe dan ook mijn persoonlijke vrienden blijven.’
Een ijzige stilte hing in de riante salons van het partijhoofdkwartier.
De IJverige Helfie pauzeerde even. Dan werd de bom gedropt. Een splinterbom.
‘Wat meer is. Ondanks onze blijvende persoonlijke vriendschap, ben ik van oordeel dat ook al die vele ministers en staatssecretarissen hier aanwezig, er helemaal niet toe doen. Overbodig. Quantité négligable. Dus weg ermee. Uiteindelijk kan ik het allemaal wel alleen af. Persoonlijke vrienden, ik dank jullie voor de aandacht en het juiste inzicht.’
En weg schreed hij, omringd door stevige bodyguards.
De verbijstering was compleet. De eerste die de stilte doorbrak was Siegfried: ‘Dat kan toch niet’, piepte hij. ‘Net nu ik ontslag genomen heb bij de VRT.’ Dan volgde Jan: ‘Met mij is die Antwerpenaar nog niet klaar’, siste hij.
Het geroezemoes verspreidde zich. Groeide aan. Het was duidelijk. De partijrevolutie was begonnen.
10-06-2015 om 09:50
geschreven door Gust Adriaensen
08-06-2015
Het failliet van de onderwijsdemocratisering
Statistieken van de FOD Economie maken keihard duidelijk wat velen al wel wisten en constateerden. De grote droom van de jaren 60 over de onderwijsdemocratisering, ligt helemaal aan diggelen.
Talent van kinderen en jongeren zou de absolute doorslag geven, los van afkomst, status, ras. Vergeet het. Uit de cijfers blijkt dat kinderen van rijke ouders 90 procent kans hebben om een richting uit het algemeen secundair te volgen, kinderen van arme ouders hebben 15 procent kans om ASO te volgen. Kinderen uit lagere sociale milieus krijgen vaker B-attesten, kinderen uit hogere milieus blijven langer in de sterkste richtingen hangen. Het is een complex samenspel van culturele waarden en omgangsvormen, van gebrek aan aanmoediging en vooroordelen van leerkrachten.
Het moge duidelijk zijn. Ondanks de 'hervormingsdrift' van de opeenvolgende ministers van Onderwijs, is er nooit een echte, fundamentele hervorming geweest, die recht zou doen aan het aanwezige talent bij kinderen en jongeren. De enige poging van de laatste decennia was het VSO, dat al vlug als gevolg van tegenwerking en desinteresse, ten dode opgeschreven was.
Ons onderwijssysteem is een systeem geschreven op de maat van de hogere en middenklasse, die ook via het onderwijs haar materiële sociaalculturele belangen veiligstelt en versterkt.
De gevolgen zijn gemakkelijk waar te nemen. Wij leven meer en meer in getto's. Geografische en sociale. Culturele en onderwijsgetto's. Echte contacten tussen al die verschillende 'standen' zijn schaars of onbestaande. De ontkerkelijking heeft bovendien de plek weggeveegd waar jong en oud, rijk en arm, hoog- en laaggeschoold, elkaar nog wel ontmoetten. Als er echt waarde gehecht wordt aan 'samenleving', dan is opnieuw meer aandacht voor de kerkgemeenschap zeker een remedie.
Tegen de achtergrond van die onderwijs- en professionele segregatie, is de overheidseis van 'inburgeringstrajecten' voor laaggeschoolde, arme sloebers van migranten, een giller van formaat. De regering zou er beter aan doen meer energie te besteden aan het valideren van het aanwezige talent in alle lagen van de bevolking.
Wedden dat ook vele 'autochtone' Vlamingen hun tanden zouden stukbijten op het zgn. 'inburgeringstraject'?
08-06-2015 om 09:33
geschreven door Gust Adriaensen
07-06-2015
De Red Star Line: miserie en hoop
De Red Star Line start tocht in de Scheldebocht: een spoor van tranen.
Een bezoek aan het Red Starmuseum in de vroegere gebouwen van de Red Star Line op het Eilandje in Antwerpen loont zeker de moeite. De bezoeker volgt de verschillende stadia van de landverhuizers gedurende de eerste decennia van de 20ste eeuw op hun tocht van hun geboorteplek naar Amerika of Canada.
Prettig voel je je daarbij niet. De overheersende indruk is verontwaardiging en medeleven. Want het overgrote deel van de mensen die met een der schepen van de Red Star Line de Atlantische Oceaan overstaken, verhuisde omwille van extreme armoede en harde vervolging.
Zij stroomden samen in Antwerpen, vanuit Oost-Europa en ja, ook vanuit het verpauperde Vlaanderen, werden gedesinfecteerd en gekeurd als vee, bedrogen en uitgebuit door (Antwerpse) huisjesmelkers en ticketmarchands. Families werden gescheiden of teruggestuurd: een onverbiddelijke, onmenselijke wereld.
De klassentegenstellingen van de maatschappij werden op de veel kleinere oppervlakte van het schip in stand gehouden en waren daardoor veel scherper en schrijnender.
Alleen de hoop op een beter leven in de Nieuwe Wereld hield deze mensen overeind. Maar voor velen bleek Amerika niet het paradijs te zijn. Zij kwamen in een realiteit terecht die vaak al bijna even hard was als degene die ze ontvlucht waren.
De Antwerpse dichter Karel van den Oever (1879-1926) heeft in zijn gedicht 'Dinska Bronska', de onzekerheid, kwetsbaarheid, weemoed, hoop van een jonge migrante uit Oost-Europa, mooi uitgedrukt.
DINSKA BRONSKA
Uit een oud dorp, - kameelbruin als de steppe - uit Plocka, kwam Dinska Bronska. Haar hoofddoek was pruisisch-blauw en haar haar vlas-geel; ook waren haar ogen blauw als fjord-water. Zij rook naar knoflook en spar, zij droeg laarzen en ging zeer zwaar en gauw. In het "Hotel Lapland" zat zij bij een tafel aan het straat-raam zij schreef 'n brief. Een haarlok viel laag op haar rode kaak en zij stak haar tong uit, want ze schreef moeilijk die brief en daaronder "Dinska Bronska", haar naam. Ze stak ook de penstok in haar mond en zocht met haar ogen langs het plafond. Op het papier waren 'n inktvlek en groot gestompel van letters: zij kocht het voor tien centiem in de kruidenierszaak over het hotel. Er was 'n beetje inkt aan heur kaak.
O, Dinska Bronska; gij vertrekt naar Canada: de verroeste stoomboot wacht langs de kaai. Gij laast op een almanak der "Red Star Line" dat Canada grotere appels, o, hoger en geler koren heeft dan Plocka. Het moet in Canada veel beter zijn!
O, Dinska Bronska, met je zeer dikke vingers: je schrijft zo moeilijk die brief. Je ogen zoeken vliegen op het plafond. "Moj Boze!" Er zit 'n tranen-veeg, o zo verdrietig, van je blauwe ogen naar je mond.
O, Dinska Bronska!
07-06-2015 om 09:20
geschreven door Gust Adriaensen
