Epidemioloog Luc Bonneux is in De Standaard van mening dat het huidige coronabeleid een beleid op maat van de blanke middenklasse is en dat de laagste en onderklasse daarvan de dupe zijn.

Bonneux stampt open deuren in. Bij elke crisis, of het nu een economische, financiële of gezondheidscrisis betreft, is de laagste klasse, zijn de zwaksten in de samenleving het grootste slachtoffer en profiteren zelfs niet zelden grote segmenten van de midden- en hogere klasse van de crisissituatie en van de maatregelen die genomen worden. Zijn analyse is correct en het is goed dat hij een en ander nog eens op scherp stelt.

De cruciale vraag is evenwel en Bonneux stelt ze zelf: 'Hoe moet het nu verder?'. Maar hij laat na een duidelijk antwoord te formuleren. Ik adviseer hem dat in een volgend artikel te doen.

Titel en artikel suggereren al wel een mogelijke aanpak. Als het coronabeleid een beleid was en is op maat van de blanke middenklasse met nadelige gevolgen voor en verwaarlozing van de 'onderklasse', dan moet er een grondige 'beleidsbekering' komen: de focus richten op de bevolkingsgroepen die het voor corona al heel moeilijk hadden en nu helemaal dreigen te verzuipen.

17-11-2020 om 13:38 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel ‘Een antifeministische miskleun’, bekritiseert Mia Doornaert in De Standaard van 13 november het standbeeld van de Britse ‘moeder van het feminisme’, Mary Wollstonecraft. Wat heeft dat naakte figuur­tje met de vrouw zelf te maken, vraagt ze zich af.

Mia Doornaert laat zich over leeftijdsgenote Maggi Hambling (1945) toch wel erg laatdunkend uit. Hambling wordt beschouwd als een van de belangrijkste, nog levende Britse plastische kunstenaars. Ze wordt 'geniaal' en 'controversieel' genoemd. Het is opvallend dat de columniste de kritiek op het beeld, die de laatste dagen in de Britse media opdook, grotendeels overneemt. Vergelijk bv. de uitspraak van de feministische auteur Caroline Criado Perez, die het beeld ter ere van Wollstonecraft 'catastrophically wrong' noemde en zei dat het een belediging was voor Wollstonecraft: 'I can't see her feeling happy to be represented by this naked, perfectly formed wet dream of a woman', met passages in Doornaerts tekst.

Dat zij de reactie van Hambling op de kritiek ‘van de pot gerukt’ vindt, doet de wenkbrauwen fronsen. Hambling stelt namelijk dat het haar niet te doen was om een realistische afbeelding te maken, waarbij historische klederdracht zou passen. Nee, door een naaktsculptuur wil zij beklemtonen dat de strijd voor evenwaardigheid van man en vrouw NU nog altijd voortduurt en nodig is. Dat vind ik op zijn minst een respectabele opvatting.

15-11-2020 om 10:08 geschreven door Gust Adriaensen

De streek met en rond Jodoigne (Geldenaken) wordt La Hesbaye-Brabançonne genoemd en is een rustig, landelijk, zachtglooiend, heerlijk wandelgebied. Tijdens een wandeltocht maakte Maarten een aantal foto's, die me inspireerden tot het schrijven van een aantal haiku's.

(foto's: Maarten Adriaensen)

Klik op onderstaande link. Als een 'verstoorde' lay-out op je scherm verschijnt, schakel je 'bewerken inschakelen' in de bovenbalk in. 

Bijlagen:
Twaalf haiku's.docx (4.6 MB)   

VRT-Taal

‘Knuffelcontact’ haalt internationale pers

12 NOVEMBER 2020

 

vrtnws.be

14-11-2020 om 10:16 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn overwinningsspeech zei Joe Biden:

'Als ik jullie hier allemaal zie voor mij, en aan mijn familie denk, dan denk ik in het bijzonder ook aan Beau, onze overleden zoon. (Bidens zoon overleed in 2015 op 46-jarige leeftijd aan een herstentumor) Er is katholieke hymne die mij geholpen heeft om te rouwen, en ik hoop dat deze hymne ook alle Amerikanen die iemand verloren hebben aan het coronavirus, kan troosten:

And He will raise you up on eagle’s wings,

bear you on the breath of dawn,

make you to shine like the sun,

and hold you in the palm of his hand.’

Hij zal je op de vleugels van een arend verheffen,

 je dragen op de adem van de dageraad,

je laten stralen als de zon,

en  je in de palm van zijn hand houden.

(klik op onderstaande link  )

Bijlagen:
https://youtu.be/MvpjxfWrjzY    

08-11-2020 om 10:40 geschreven door Gust Adriaensen

Boeiend en inspirerend. De Oostenrijks-Amerikaanse monnik Reindl-Rast spreekt over geluk en dankbaarheid.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/UtBsl3j0YRQ   

07-11-2020 om 08:33 geschreven door Gust Adriaensen

1. In haar column in De Standaard van 5 november gebruikt Mia Doornaert weer haar gekende werkwijze. Zij verbindt feiten, fenomenen van nu met het verleden. En haar benadering van het verleden wordt gekenmerkt door romantisering en idealisering, selectiviteit, (politieke, intellectuele en nationalistische) recuperatie. In essentie heeft dergelijke benadering te maken met een gesloten en obsessioneel identitair en conservatief mens- en samenlevingsbeeld, met een bewuste of onbewuste nostalgische, romantische vertekening van het verleden

   Dergelijke opstelling laat geen evenwichtig beeld van feiten toe. Zij giet ze in een mal die zo perfect mogelijk past bij de gewilde politieke, ideologische en identitaire inhoud ofwel voert ze een selectie door in functie van de door haar gekoesterde ideologie of van haar favoriete politieke beleid.

   Het is merkwaardig dat barones Doornaert, die zich al tientallen jaren presenteert als een elitaire, culturele intellectueel, in haar columns met volharding en een zeker fanatisme, een anti-intellectueel, populistisch discours uitdraagt. Ook in deze column plaatst zij het ‘gezonde verstand’ van de kiezer tegenover de ‘West-Europese intellectuele elites’, terwijl ook zij zichzelf duidelijk tot de intellectuele elite rekent.

   Maar misschien is het haar uiteindelijk erom te doen, als rechtse, elitaire intellectueel, zogezegd de verdediging op zich nemen van de 'gewone mensen' om met hun hulp 'de linkse elite' buiten het speelveld te schoppen.
   

05-11-2020 om 21:41 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel 'De onmacht regeert', hekelt Bart Sturtewagen in De Standaard van 31 oktober, het coronabeleid van de diverse regeringen.

Inderdaad, de onmacht regeert. De consumptiedrang drijft boven. De handhaving faalt. Nog geen 24 uur na het afkondigen van de lockdown en de start ervan op 2 november, toonden tv-beelden overvolle winkelstraten. Geen sprake van het respecteren van de afstandsregel, laat staan van de handhaving ervan. Velen schuifelden met de mensenstroom mee met afgezakte mondmaskers.

In de berichtgeving werd veel tijd gegund aan degenen die beweerden dat de regels zo goed werden opgevolgd, terwijl de beelden het tegendeel toonden. Sterke afkeuring was niet te horen. Integendeel, er was nauwelijks bedwongen euforie over het shopplezier en de boomende omzetcijfers.

Duizenden burgers traden in koopextase de bestaande coronaregels met de voeten en geen enkele overheid vond het nodig of durfde op te treden. Wat een pijnlijke en beschamende tegenstelling met de dramatische besmettingscijfers en de ziekenhuisopnames, met de urenlange vergaderingen en persconferenties van de regeringen. Schande! Criminele schande!

De onmacht regeert. Inderdaad. Of regeert het mercantiele cynisme? Antwerpen deed er nog een schep bovenop: koopzondag op 1 november. Bedoeld om zoveel mogelijk kopers naar de winkelstraten te lokken.

De burgemeester kon die 'koopzondag' perfect verbieden. Maar vertikte het. In hemdsmouwen deed hij een lauwe oproep om de regels te respecteren. Een ergere vorm van 'onmacht' en van 'business first' kan je moeilijk bedenken.

De regels werden niet gerespecteerd worden, dat bewees de overrompeling van zaterdag al. De burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen weet dat natuurlijk ook. Als tienduizenden mensen toestromen in de winkelstraten, is het onmogelijk de afstandsregel te (doen) respecteren of de mondmaskerplicht te handhaven.

Gouverneur Berx noemde het toelaten van die 'koopzondag' meer dan terecht 'cynisme'. Een toppunt van bestuurlijke onmacht of nonchalance of consumptiecynisme.

Over een aantal dagen zal die massale kooporgie, die bestuurlijke nalatigheid, in de cijfers te zien zijn

02-11-2020 om 05:43 geschreven door Gust Adriaensen

De abdij van Postel deelt mee dat er vanaf nu 31/10 tot nader order geen openbare eucharistievieringen en getijden meer zijn in de abdijkerk van Postel. 

31-10-2020 om 15:08 geschreven door Gust Adriaensen

De negationistische, Trumpiaanse, domme quote over het 'niet blussen voordat er een brand is', terwijl er al een stevige brand woedde, van Jan Jambon is de beste illustratie van het ongemak en de onzekerheid waarmee de N-VA de oppositie ondergaat en vooral de verscheurende twijfel omtrent de aanpak van de coronacrisis: verstrengen of afremmen.

Het was een triest dieptepunt van reeds enkele uitlatingen van toppolitici die de wenkbrauwen doen fronsen of totale onverschilligheid oproepen.

De Wever bestond het om in een reactie op het sluiten van de horeca -een oppositiepartij moet toch iets van zich laten horen- te pleiten voor het openhouden van de restaurants. Het dichtgooien van de cafés, daar kon hij mee leven. De Vlaamse caféhouders zullen hem dat niet in dank afnemen. In zijn 'toespraak-bij-de-haard' tot de Vlamingen, verviel de minister-president in een bombastisch, romantisch pepverhaaltje dat niet zou misstaan in Consciences 'De Leeuw van Vlaanderen'. En minister Weyts had het over de 'flandriens', een woord waarbij jonge mensen het in Keulen horen donderen.

28-10-2020 om 21:40 geschreven door Gust Adriaensen

David Grossman, Israëlisch auteur, in De Standaard van 24 oktober:

'Hoop is een geschikt antidotum voor depressie en een krachtig middel om ons niet helemaal door het virus te laten gijzelen. Hoop is altijd een beweging naar voren: vanuit een deprimerende, verstikkende realiteit werp je een anker uit naar een imaginaire toekomst en wanneer het zich daar heeft vastgeklemd, trek je jezelf, als individu of als samenleving, naar dat anker toe. Nog belangrijker dan die daad op zich is het besef dat jij je een toekomst kunt voorstellen. Dat er in jou nog een enclave bestaat, vrij en onaangetast door de situatie.'

25-10-2020 om 08:30 geschreven door Gust Adriaensen

Het kan verkeren. Een week geleden nog maar zat Bieke Purnelle in zak en as. Haar ontreddering en grauwe rouw waren grenzeloos diep. Geen Parijs-Roubaix.

'Geen renners met ontstoken teelballen van het gerammel over schots en scheef neergekwakte kasseien’, schreef ze. Een monumentale zin, een constructie die er staat als een huis. 

Wat een tegenstelling met Biekes lyrische extase in DS van 19 oktober. De Ronde, Vlaanderens mooiste. Ook voorzien van kasseien, sommige schots en scheef neergekwakt.

Maar geen woord deze keer over de ontstoken teelballen van Mathieu of Wout. Die passen niet in het Vlaamse Paradise Regained.

21-10-2020 om 10:11 geschreven door Gust Adriaensen

Uit een studie blijkt dat bij de eerste besmettingsgolf, 14,3 procent van de oversterfte bij mannen boven 65 die niet in het rusthuis wonen zich bij de 10 procent armsten voordeed.

Bij de tien procent rijkste mannen lag het aandeel op 5,7 procent, of dus 2,5 keer lager.

Bij vrouwen was dit 14,7 en 5,3 procent, of 2,8 keer lager. De tussenliggende inkomenscategorieën zitten daartussen: hoe lager het inkomen, hoe groter de oversterfte tijdens de coronacrisis.

14-10-2020 om 14:52 geschreven door Gust Adriaensen

Filosoof Ignaas Devisch wijdt in De Standaard van 13 oktober enkele beschouwingen aan de mentale effecten van de pandemie op de mens.

Met de analyse van Devisch ben ik het grosso modo eens. Doorheen de eeuwen worden de individuele mens en het mensdom gekenmerkt en opgejaagd door allerlei vormen van escapisme. Ontsnappen aan de druk, het lijden, de verveling van elke dag. Wanneer door rampen, pandemieën, oorlogen, die ontsnappingsmogelijkheden worden afgesneden, wordt de mens teruggegooid op zichzelf en eventueel zijn beperkte gezinsbubbel.

De existentiële vragen die dan opduiken en die Devisch vermeldt,  zijn reëel of ze nu door een mens onder woorden gebracht kunnen worden of niet. Devisch ziet in dat de mens nood heeft aan een toekomstperspectief, een verlosser, een Messias. Maar de filosoof gaat daar niet op door.

Ook hier is het weer opvallend dat postmoderne filosofen als Devisch ervoor terugdeinzen religie en in het bijzonder de christelijke religie, waaraan wij allen fundamenteel schatplichtig zijn, als een zinvolle en zingevende reddingsboei én toekomstverwachting te beschouwen.

Devisch analyseert maar stelt geen oplossingen voor.

14-10-2020 om 10:39 geschreven door Gust Adriaensen

Marc Reynebeau in De Standaard van 14 oktober:

'Het nominale vermogen van miljonairs is in België is van 2000 tot 2019 haast verviervoudigd, van 167 tot 625 miljard dollar, aldus Crédit Suisse in het Global Wealth Handbook. Geen verarming dus in die toplaag, anders dan bij de laagste inkomens. Die trend wordt door de pandemie nog verder aangescherpt'.

'De masterproef aan de universiteit van Leeds van de econoom Arthur Apostel (nu verbonden aan de Erasmus Universiteit Rotterdam) leert dat de 1 procent rijkste Belgische huishoudens niet 18 à 20 procent van alle rijkdom in handen hebben, maar 24 procent'.

14-10-2020 om 10:20 geschreven door Gust Adriaensen

Bieke Purnelle, freelanceschrijver, bevalt in De Standaard van 12 oktober van volgende zinnen:

‘Op zondag 25 oktober had ik in een godverlaten Noord-Frans aardappelveld willen staan, mijn ogen op een gegeseld peloton vol dokkerende, vallende, vloekende coureurs. Het mag niet zijn. De mooiste koers van het jaar werd voor de tweede keer dit jaar afgelast. Geen bos van Wallers, geen Mons-en-Pévèle, geen Carrefour de l’Arbre. Geen beslijkte tronies. Geen renners met ontstoken teelballen van het gerammel over schots en scheef neergekwakte kasseien’.

Ontroering greep me aan toen ik deze paragraaf van koersexpert  Bieke las. Hoe vol sympathie en empathie zijn deze regels geschreven! Ik was mijn emoties niet meer meester, tranen rolden over mijn wangen bij de lezing van deze monumentale zin: 'Geen renners met ontstoken teelballen van het gerammel over schots en scheef neergekwakte kasseien'. Een historische zin ook. Het is bij mijn weten de allereerste keer dat in De Standaard, een kwaliteitskrant zoals alle lezers dagelijks ervaren, aandacht geschonken wordt aan de ballen van de coureurs, de dwangarbeiders van de weg. En dan nog door een niet onaantrekkelijke vrouw, Bieke, onze wielerspecialist. Me er tot nu toe nooit bewust van geweest dat het gerammel der ballen, veroorzaakt door de schots en scheef neergekwakte kasseien van de Hel van het Noorden, de oorzaak kon zijn van ontsteking onzer edele delen. Elke man, coureur of niet, zal getuigen: dergelijke ontsteking is niet van de poes. Hartelijke dank aan Bieke welde in me op, maar …

Bij nadere overweging, deed de taallogica me tot het schokkende besef komen dat Bieke het spijtig vindt dat het peloton niet een hele tijd lijdt aan pijnlijke ballen. Diepe spijt vervult haar hart omdat de mooiste koers van het jaar voor de tweede keer dit jaar werd afgelast. Hoe schrijnend betreurt zij dat er dit jaar geen bos van Wallers zal zijn. Geen Mons-en-Pévèle. Geen beslijkte tronies. Geen renners met ontstoken teelballen van het gerammel over schots en scheef neergekwakte kasseien.

Onderstboven was ik ervan. Freelancer Bieke houdt van coureurs met ontstoken teelballen. En een andere gedachte kwam in me op. Dit jaar zou de 1ste editie van Parijs-Roubaix voor vrouwen plaatshebben. En dan dringt de vraag zich op: wat zou volgens Bieke, het gerammel over de neergekwakte kasseien bij haar seksegenoten veroorzaakt hebben?

12-10-2020 om 21:00 geschreven door Gust Adriaensen

In De Standaard van 2 oktober stelt historicus Vincent Scheltens onder de titel 'De kater na de Marrakechflater', dat het N-VA zuur opbreekt dat de partij nu aan de zijlijn moet staan.

Nog veel sterker dan zijn partij, zit voorzitter Bart De Wever met een kater. De politieke tragiek van De Wever, ongetwijfeld een bekwame politicus, komt scherper en scherper naar boven.

Door gebrek aan valabele kandidaat-voorzitters, zit hij al twintig jaar -tegen de eigen partijstatuten in- vast gebetonneerd in een voorzittersstoel, waar hij langzaam aan het verstikken is. Hij brengt veel minder talentrijke partijgenoten aan de macht, maar zelf komt hij niet toe aan een uitvoerend Vlaams of federaal mandaat.

Voor jaren worden hij en zijn partij nu weer gedwongen op het federale vlak oppositie te spelen in het gezelschap van rechtse extremisten, die de zgn. 'onderbuik' van Vlaanderen vormen of exploiteren, en die hij grondig verafschuwt. Naast hem bevinden zich aan de linkerzijde mensen als Mertens en Hedebouw, die hij ongetwijfeld waardeert om hun intelligentie en/of humor, maar die hij rabiate communisten moet blijven noemen en moet bestrijden om zijn VOKA-aanhang te vriend te houden.

Een politicus als De Wever moest het met zijn talenten en ambitie al lang tot minister-president of premier gebracht hebben. De angst van hemzelf en van de topmensen van zijn partij, dat N-VA reddeloos aan het zwalpen gaat wanneer hij de voorzittersfunctie opgeeft, houdt hem gevangen in de voorzittersstoel. Dat is op den duur een ongezonde, vermoeiende en contraproductieve situatie voor hem en de partij.

Het zou me niet verwonderen dat De Wever er op een bepaald moment de brui aan geeft en ofwel de politiek verlaat olwel zich helemaal terugtrekt op het Schoon Verdiep.

06-10-2020 om 10:13 geschreven door Gust Adriaensen

Maak kennis met de helemaal nieuwe en uitgebreide website van de abdij van Postel via www.abdijpostel.be. 

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
http://www.abdijpostel.be   

05-10-2020 om 09:49 geschreven door Gust Adriaensen

Op initiatief van vzw Studium Generale (Balen) werd uit het oeuvre van de Postelse abdijarchivaris Ignatius Welvaarts onderstaande lijst boeken gedigitaliseerd en ter beschikking gesteld van geïnteresseerden.

De aanvraag van een van de onderstaande werken kan gebeuren via mail aan de abdijarchivaris: ivo.billiaert@abdijpostel.be.

• 1. Wie was Th. Ign. Welvaarts? (Biografische nota)
• 2. Bijzonderheden van Helmond en Rikstel
• 3. Geschiedenis der vrijheid Arendonk
• 4. Geschiedenis van Bladel en Netersel
• 5. Geschiedenis van Corsendonck (2 delen)
• 6. Het kapittel van Zalt-Bommel volgens de archieven van de Postelse abdij
• 7. Reusel volgens de archieven van de Postelse abdij
• 8. Zomeren volgens de archieven van de Postelse abdij
• 9. Levenschets van abt Jacobus de Kort 
• 10. Geschiedkundige bijdragen over de Voogdij van Molle.

28-09-2020 om 11:13 geschreven door Gust Adriaensen

• Op het forum van De Standaard stelt een deelnemer het volgende: ' In probleemloze omstandigheden brengt  zowat iedereen respect op voor het ongeboren kind. Maar soms zijn de omstandigheden niet probleemloos, en dan kan je je afvragen of het leven (en de levenskwaliteit) van wie al wel is geboren op een totalitaire manier (daarmee bedoel ik: ten koste van àlles en louter omwille van 'het principe') ondergeschikt moet zijn aan het leven van wie nog niet is geboren. Ik ben niet die mening toegedaan'.
  
  

  Bij deze mening passen m.i. deze bedenkingen.

  Het gaat o.a. in de abortuskwestie toch wel om een erg fundamenteel principe in de ethiek ook los van religieuze opvattingen. Het heeft te maken met het recht om een zich ontwikkelend, weerloos menselijk leven door een ingreep van buitenaf te beëindigen. Daarenboven dringt zich in de overgrote meerderheid van de abortussen niet de keuze op tussen het leven van de moeder en het leven van het ongeboren kind. Bijna altijd worden abortussen gevraagd omwille van de moeilijke omstandigheden, omwille van de aantasting van de 'levenskwaliteit'.

  Die omstandigheden, die gevreesde aantasting kunnen heel zwaar wegen. Maar moet je je niet afvragen of het leven van het ongeboren kind ondergeschikt gemaakt mag worden aan de levenskwaliteit van de zwangere vrouw? Dat begrip 'levenskwaliteit' is hoe dan ook een heel rekbaar en diffuus begrip. Het bevat verschillende dimensies en krijgt verschillende invullingen. Aborteren is evenwel absoluut.

  Tegen deze achtergrond, vind ik de opmerking van een andere forumdeelnemer over de 'verantwoordelijkheid van de samenleving' erg waardevol en verruimend.

  In het abortusdebat is in de loop der jaren dat thema amper ter sprake gekomen. De wetgever heeft tot nu toe uitsluitend aandacht voor de vrouw die om welke reden dan ook het ongeboren kind niet wil. Drukkingsgroepen en politieke partijen willen het wettelijk kader voor abortus steeds maar verder versoepelen en uitbreiden. Dat houdt in dat de al beperkte wettelijke bescherming van het ongeboren kind, verder en verder krimpt.

  De vraag dringt zich dan op waarom het beleid een fundamentele waarde, nl. respect voor het leven, sterker en sterker opzijschuift, om tegemoet te komen aan de moeilijkheden en wensen van een individu? Waarom wordt niet gewerkt, naast preventie, enz., aan een maatschappelijke opvang van ongewenste kinderen? Is dat niet veel humaner dan de liquidatie van ongeboren kinderen op vraag van een individu?

28-09-2020 om 10:49 geschreven door Gust Adriaensen