Paus Franciscus roept in zijn boodschap voor Wereldvrededag, die traditioneel op 1 januari (hoogfeest van de Heilige Moeder Gods) plaatsvindt, op ervoor te zorgen dat ook de armsten en de zwaksten toegang krijgen tot de vaccins tegen corona. Mijn bezorgdheid gaat in eerste instantie uit al wie een familielid of geliefde heeft verloren, maar ook naar alle mensen die werkloos zijn. Aansluitend brengt hij hulde aan artsen, verpleegsters, apothekers, onderzoekers, vrijwilligers, aalmoezeniers en het personeel van ziekenhuizen en gezondheidscentra, die hun uiterste best hebben gedaan en blijven doen, en dat met grote inspanningen en opofferingen, in die mate zelfs dat sommigen van hen gestorven zijn terwijl ze hebben geprobeerd om dicht bij de zieken te zijn, hun lijden te verlichten of hun leven te redden. In die geest moeten politieke leiders en de privésector gepaste maatregelen nemen die de toegang verzekeren tot vaccins tegen het coronavirus en de essentiële technologieën die nodig zijn om de zieken te helpen.
De paus schrijft dat het pijnlijk is om vast te stellen dat naast talrijke indrukwekkende getuigenissen van naastenliefde en solidariteit, helaas ook verschillende vormen van eng nationalisme, racisme, xenofobie en zelfs oorlogen en conflicten die dood en verderf zaaien een nieuwe impuls krijgen. Hij stelt ook vast dat bestaande crisissen die nauw met elkaar samenhangen, zoals de klimaat-, de voedsel-, de economische- en de migratiecrisis, door de coronapandemie worden verergerd. Juist in die context, voegt hij eraan toe, is het des te belangrijker om voor elkaar en voor de schepping te zorgen en om een samenleving op te bouwen op basis van broederlijkheid.
'De zorg voor anderen en voor het milieu is het kloppende hart van de sociale leer van de Kerk.'
In het spoor van de sociale leer van de katholieke Kerk moedigt de paus aan de waardigheid van elke menselijke persoon, de solidariteit met de armen en kwetsbaren, het nastreven van het algemeen welzijn en de inzet voor het behoud van de schepping op alle mogelijke manieren te bevorderen. Tegelijk veroordeelt hij scherp de verkwistende wegwerpcultuur en de groeiende ongelijkheid binnen en tussen de landen. Als alternatief pleit hij voor een cultuur van zorg om de heersende cultuur van onverschilligheid, verspilling en confrontatie, die tegenwoordig vaak heerst uit te roeien en benadrukt hij dat vrouwen in de uitbouw daarvan een essentiële rol vervullen.
Opmerkelijk nog is de oproep voor respect voor internationaal recht in crisis- en conflictgebieden. Tot slot veroordeelt de paus nog de vanzelfsprekendheid waarmee wij het bestaan van oorlogen en conflicten aanvaarden en hij laakt de vele middelen die worden verspild aan wapens, vooral kernwapens, terwijl die middelen elders dringend nodig zijn.
