BRIEVEN VAN DIKKE FREDDY (De Standaard, 3 juni 2020

Aan Sophie Wilmès, première

Erik Vlaminck

Woensdag 3 juni 2020 om 0.00 uur

Geachte mevrouw,

Sinds kort word ik opnieuw wekelijks bij mijn budgetbeheerder op het matje geroepen. Gemaskerd moet ik zijn kamer betreden en hij zit gemaskerd achter een plastic scherm dat in het midden van zijn bureautafel staat en dat wellicht dient om zijn laptop tegen virussen te beschermen.

Naar zijn zeggen werd het hoog tijd dat we opnieuw echt contact hebben, want tijdens de periode van ophokplicht zou mijn financiële situatie, net zoals die van uw federale staat, ontspoord zijn. Het verschil is dat ik mijn schulden permanent moet afbetalen, terwijl u het geluk hebt om uw staatsschulden binnenkort aan uw opvolger door te geven, die ze op zijn beurt aan een volgende opvolger doorgeeft. En zo verder. Tot het einde der tijden.

Toen ik mijn budgetbeheerder voorzichtig op die ongelijke schuldbehandeling attent maakte, zei hij dat het geluk mij toelacht, want dat de kans groot is dat de afbetalingen voor mijn schuldenberg, die mij wekelijks verplichten om de buikriem tot ver voorbij het laatste gaatje aan te halen, vier weken sneller afgerond zullen zijn. Het wordt mei 2027 in plaats van juni 2027. Vanwege zijn mondmasker kon ik niet zien of hij al dan niet met mijn voeten speelde.

Hij stelde dat ik die vier weken win omdat u volgende week alle leefloontrekkers 250 euro cadeau zal doen. Ik kon niet anders dan stamelen: ‘Hoe komt dat?’ Hij heeft mij dan uitgelegd dat zo’n cadeau een bewijs is dat er nieuwe verkiezingen komen. En dat de liberalen, waartoe u behoort, doorhebben dat er intussen ongeveer evenveel leefloontrekkers zijn als er mensen zijn die door corona werden besmet. En dat leefloontrekkers die van de liberalen een cadeau hebben gekregen meteen weten voor wie ze het best kunnen kiezen. Ik vermoed sindsdien dat ook mijn budgetbeheerder een liberaal is.

Nu bedacht ik dat wij, u en ik, misschien iets voor elkaar kunnen betekenen. U zou wellicht meer leefloonkiezers winnen indien u, met één pennentrek extra, kan verbieden dat uw cadeau van 250 euro gebruikt mag worden voor schuldafbetalingen. Ik zou er gelukkig van worden. Het maakt mij niet uit of mijn schulden aan Electrabel, Proximus, diverse ziekenhuizen, deurwaarders en incassobureaus vier weken eerder afbetaald zullen zijn dan aanvankelijk voorzien. Ik zou graag nu, en niet in mei 2027, een paar schoenen kopen. En sokken. En ondergoed. En koffie. En nog een paar benodigdheden.

Rekenend op uw scherp inzicht, groet ik u met hoogachting,

De Meester Frederik,

ook gekend als Dikke Freddy.

---------------

🤣

Mijn beste meneer Dikke Freddy,

't Is goed dat gij spreek over die masker. hein! Ik heb daar ook veel last van jongen. Hopelijk hebben wij in la patrie binnenkort geen last meer van de corona.

Het geef mij steun dat gij en ik in dezelfde centenschuitje zitten. Nie denken meneer Freddy dat die schulden mij niet bezwaar. Die wegen op mijn moraal, 't is echt niet gemakkelijk die zo maar door te geef.

Wat de probleem met uw buikriem betref, geef ik u de raad gaatjes bij te perforeren. Dat is de ideale oplossing. Ik heb dat op mijn buikriem toegepast. Het aantal gaatjes had ik al op 10 gebracht. Daar zat ik al ver voorbij. Mijn époux zei: 'Chérie, maak er toch bij!'. Voila. Nu heb ik er 20 en mijn gespdoorn zit al in het 15de. Ja, mon ami, première zijn kruipt niet in de kouwe kleren.

Neem van mij aan dat uw budgetbeheerder met uw voeten speelt. Ik keur dat ten strengst af.

Ik zal eens aan Publiroute vraag of zij niet wat reclamespullen (schoen, sok, etc) ergens nog liggen heb.

Sophie

 

05-06-2020 om 15:18 geschreven door Gust Adriaensen

De Heilige Geest heeft de jongeren van Nightfever Leuven in beweging gezet.  Ieder vanuit zijn eigen “kot” maar verenigd tot een schitterend geheel.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/ZnwUV807vwc    

Help je mij terugvechten tegen de abortuslobby in Nederland en België en wereldwijd door de petitie “Ieder leven is dierbaar” te tekenen? Help je ons een stem te zijn voor de stemlozen?

Dat is waarom ik je wil vragen om deze petitie te tekenen om te verklaren dat ieder leven dierbaar is en om directe actie te eisen van Nederlandse en Belgische autoriteiten.

Teken daarom vandaag de petitie “Ieder leven is dierbaar”, om van de autoriteiten te eisen dat ze ieder leven verdedigen van de moederschoot tot het graf.

Bedankt voor alles wat je doet,

Ignacio Arsuaga en het hele CitizenGO-team

02-06-2020 om 10:23 geschreven door Gust Adriaensen

De wereldberoemde inpakkunstenaar Christo is op 84-jarige leeftijd overleden.

01-06-2020 om 10:39 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel 'In godsnaam, geef kleuters geen godsdienst', in DS van 29 mei, verklaart parlementslid Jean-Jacques De Gucht (Open VLD) , dat het absurd is dat kinderen die nog niet kunnen lezen of schrijven, vanaf volgend schooljaar wel al godsdienst of zedenleer zouden moeten volgen. Dat vindt Jean-Jacques De Gucht absurd.

29-05-2020 om 11:45 geschreven door Gust Adriaensen

Het tekenen van de petitie “Ieder leven is dierbaar” is meer dan alleen het onderstrepen van je overtuiging dat alle menselijk leven, van de moederschoot tot het graf, heilig is.

Het is een oproep aan de autoriteiten van Nederland en België om niet alleen te stoppen met toegeven aan de eisen van de abortuslobby, maar zich actief inzetten om de levens van hun mensen te beschermen, ongeacht de levensfase.

We moeten dit eisen, omdat anders het dodental nog onvoorstelbaarder zal oplopen dan nu al het geval is.

Bijlagen:
https://www.citizengo.org/nl/lf/179753-ieder-leven-dierbaar?tcid=71619833   

In een column waarin Marc Reynebeau o.a. de vermogens(winst)belasting ter sprake brengt, schrijft hij: 'Wie het moreel afkeurende argument van de afgunst bovenhaalt,  moet ook letten op de tegenhanger ervan: hebzucht'. Inderdaad.

Wat meer is. Hoe groter de hebzucht, graaizucht, ostentatieve superluxe van de (super)rijken zijn en hoe duidelijker bv. de fiscale bevoordeling vanwege de overheid van die bevolkingsklasse is, hoe begrijpelijker en normaler en meer verantwoord de 'afgunst' is.

Ook als brandstof om te streven naar structurele veranderingen, bv. door het afdwingen van een vermogens(winst)belasting.

28-05-2020 om 09:38 geschreven door Gust Adriaensen

Er is al enkele dagen heel wat beroering over een geïmporteerde, met hondsdolheid besmette kat.

Je krijgt de indruk dat het al dan niet euthanaseren van een  besmette kat, meer emoties losmaakt , tot bij ministers toe, dan het aborteren of euthanaseren van mensen.

19-05-2020 om 22:56 geschreven door Gust Adriaensen

‘Echte machtsmensen, zoals Johan Vande Lanotte (SP.A) en Bart De Wever (N-VA), hebben het al lang begrepen: dit is een tijd om aan het roer te staan’, schrijft Bart Sturtewagen in De Standaard van 15 mei. 

Voor Vande Lanotte hoeft dat (politieke) roer niet meer. Bij De Wever, een machtsmens pur sang, moet het besef dat hij zichzelf al maanden geleden door verkeerde inschattingen en electorale strategieën, buiten spel heeft gezet, bijzonder pijnlijk zijn. Van aan de zijlijn hoor je hem amper zo nu en dan zijn frustraties en bitterheid ventileren én zijn hengelen naar erkenning en macht op het federale niveau.

Toch een wel wat triest gedoe voor een voorzitter-voor-het-leven van de grootste partij.

15-05-2020 om 11:33 geschreven door Gust Adriaensen

BRIEVEN VAN DIKKE FREDDY  (De Standaard, 5 mei)

Aan Bart De Wever, toekomstig formateur

Brieven van Dikke Freddy is een column van schrijver Erik Vlaminck. Thuisbasis van de column is het webplatform Sociaal.net

Geachte heer,

Een paar jaar geleden hebben slechtmenende journalisten met een camera die ze lafweg in hun versleten fietstas verstopt hadden een ­wazig filmpje gemaakt waarop te zien is hoe u samen met de meeste van uw schepenen een simpele eetgelegenheid bezocht, terwijl zich ­tegelijkertijd ook een stoet aan­nemers, geldschieters en advocaten in hetzelfde etablissement aandiende. De kwestie werd als een schandaal voorgesteld, terwijl het naar mijn mening tot uw taak behoort om naar de bevolking te luisteren. En tenslotte maken aannemers, geldschieters en advocaten voorlopig nog altijd deel uit van onze bevolking. Uiteraard waren er kwatongen die beweerden dat daar toen allerhande afspraken gemaakt zouden zijn over het bouwen van torenhoge gebouwen die anders nooit gebouwd hadden mogen worden. Maar hebben ze daar bewijzen voor?

We weten nog niet wanneer, maar nu de coronacijfers bijna even snel zakken als de beurs­cijfers, zullen de restaurants en de cafés binnenkort opnieuw hun deuren openen. Het is iets waar de Vlaamse burger reikhalzend naar uitkijkt. Het lijkt dan ook logisch dat horeca-uitbaters, net zoals bijvoorbeeld voetballers, absolute voorrang moeten krijgen om op corona getest te worden, zodat met gerust gemoed de inwendige mens versterkt kan worden.

Sommige gazetten melden dat u, ongeveer tegelijkertijd met de feestelijke heropening van de horeca, wil proberen om formateur van een nieuwe regering te worden. Misschien vergroot het uw kansen indien u dan meteen nog een keertje in de bovenvermelde simpele eetgelegenheid de voeten onder de tafel steekt. Zorg er deze keer zelf voor dat er een film van het gebeuren gemaakt wordt en nodig coronahelden uit: een paar bejaardenhelpsters, een verpleger en misschien zelfs een uitbater van een voedselbank. Hun heldendom zal meteen op u afstralen. Indien u daar ook graag gewone armoezaaiers ontmoet, ben ik bereid om samen met een paar kennissen mee aan te schuiven. Een etentje zou goed uitkomen, want in de supermarkt zijn de prijzen in korte tijd serieus omhooggegaan.

Uiteraard zullen kwatongen achteraf beweren dat er tijdens dat etentje afspraken gemaakt werden om, boven op de miljoenen die er nu al naartoe gaan, nog meer geld te steken in personeel voor woonzorg­centra en ziekenhuizen en in macaroni en rijst voor voedselbanken. Maar wie zal dat kunnen bewijzen?

Ik groet u met de meeste hoog­achting,

Frederik De Meester,

ook gekend als Dikke Freddy.

--------------

11-05-2020 om 21:49 geschreven door Gust Adriaensen

'Zonder een billijke, democratische en solidaire spreiding van lusten en lasten', lukt een efficiënte aanpak van collectieve dreigingen niet, stelt Marc Reynebeau in DS van 6 mei terecht.

En het is goed dat hij het zgn. trickledowneffect nog eens duidelijk herleidt tot wat het altijd is geweest: een ultraliberaal smoesje om (groeiende) ongelijkheid en nog meer privileges voor de welgestelden te verantwoorden.

07-05-2020 om 10:01 geschreven door Gust Adriaensen

In De Standaard van 2 mei, wijdt Paul Goossens enkele beschouwingen aan wat hij noemt 'het revival van het collectief' in deze coronacrisis.

Goossens stelt terecht dat de WZC's uit de greep van de commercie gehaald moeten worden. De hoogbloei van de privé-WZC's is een van de symptomen van het overwicht van het individuele belang op de samenleving, een samenleving die door liberalen en conservatief-liberale nationalisten beschouwd werd en wordt als een fictie. Deze coronacrisis maakt duidelijk dat de samenleving ertoe doet.

En in die richting moeten beleidsmaatregelen gaan. Concreet kan dat volgens Goossens o.a. inhouden: de WZC's niet langer in de greep van het winstbejag, een echte herwaardering van de zorg (in personeelssterkte en verloning), een vermindering van de ongelijkheid (de coronacrisis maakt de grote ongelijkheid nog scherper en dramatischer).

Een versterking van de samenleving, het 'collectief', is absolute voorwaarde voor de bescherming van de zwaksten. Die zijn altijd het eerste slachtoffers van de verbrokkeling en de uitholling van de collectieve voorzieningen.

04-05-2020 om 11:48 geschreven door Gust Adriaensen

De bisschop van Gent spreekt over roepingen.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/IVF6EJyQiJc   

In De Standaard van 30 april schrijft hoofdredacteur Karel Verhoeven een commentaarstuk over de coronacrisis. Onder de veelzeggende titel 'Zijn wij een vogel voor de kat', stelt hij dat deze crisis de zwaktes van onze maatschappijen overduidelijk blootlegt.

Er zitten twee bedenkelijke elementen in dit gitzwarte commentaarstuk van Verhoeven. Het is ten onrechte gitzwart en dus eenzijdig omdat de commentaarschrijver zichzelf opgesloten heeft in een Belgisch politiek aquarium met dik, ondoorzichtig glas. Daardoor verliest hij het zicht op de rest van de wereld, in het bijzonder westerse wereld. Dat vrije zicht zou aantonen dat zowel bestrijdingsmaatregelen als exitstrategieën in België in grote lijnen gelijklopen met die van andere westerse landen en dat België zeker niet de slechtste leerling van de klas is.

Ten tweede wordt in deze crisis toch wel erg gemakkelijk alle verantwoordelijkheid, zeker wanneer het problemen en mislukkingen betreft, bij de overheid gelegd. Dat is in scherpe tegenstelling met de houding die vaak ten aanzien van overheden wordt aangenomen: kritische afstand bewaren, niet te veel macht toebedelen.

Een lezer schrijft terecht: hoe zit het met de anders zo hooggeroemde, individuele verantwoordelijkheid?

30-04-2020 om 11:02 geschreven door Gust Adriaensen

BOODSCHAP VAN PAUS FRANCISCUS VOOR DE 57 ste WERELDGEBEDSDAG VOOR ROEPINGEN (3 mei 2020) Woorden van roeping

Dierbare broeders en zusters!

Op 4 augustus vorig jaar, bij de 160ste verjaardag van het overlijden van de heilige pastoor van Ars, schreef ik een brief aan de priesters die elke dag gehoor geven aan de oproep van de Heer om het volk van God te dienen.

Bij die gelegenheid heb ik vier sleutelbegrippen gekozen – lijden, dankbaarheid, goede moed en lofprijzing – om de priesters te bedanken en hen in hun ambt te ondersteunen. Ik denk dat deze woorden op deze 57ste Wereldgebedsdag voor Roepingen hernomen kunnen worden en tot het hele volk van God gericht kunnen worden, en dit tegen de achtergrond van de evangelietekst die ons vertelt over de bijzondere ervaring van Jezus en Petrus tijdens een nachtelijke storm op het meer van Tiberias (cf. Mt 14,22-33).

Na de broodvermenigvuldiging, die de menigte enthousiast had gemaakt, beval Jezus zijn leerlingen in de boot te stappen en alvast naar de overkant te varen, terwijl Hij de menigte zou wegsturen. Het beeld van de leerlingen die het meer oversteken, roept in zekere zin onze eigen levensreis op. In feite gaat de boot van ons leven langzaam vooruit, rusteloos op zoek naar een veilige haven, bereid om de risico’s en de uitdagingen van de zee te trotseren, maar tegelijkertijd ernaar uitziend dat de stuurman ons uiteindelijk op de juiste koers zal houden. Maar soms kan het schip uit koers raken als het zich door illusies laat verblinden in plaats van zich door een vuurtoren naar een veilige haven te laten leiden of als het aan de tegenwind van moeilijkheden, twijfels en angsten blootgesteld wordt. 

Iets dergelijks speelt zich ook af in het hart van de leerlingen. Geroepen om de Meester van Nazareth te volgen, moeten ze besluiten om over te steken naar de andere oever en moedig ervoor kiezen om hun zekerheden op te geven en de Heer te volgen. Dit is geen rustig avontuur: de nacht valt, de tegenwind raast, de boot wordt door de golven heen en weer geslingerd, de angst om het niet te halen en geen gevolg te kunnen geven aan de oproep, dreigt hen te overweldigen.

Het Evangelie vertelt ons echter dat we in dit uitdagende levensavontuur niet alleen zijn. Alsof Hij midden in de nacht de dageraad oproept, wandelt de Heer over het woelige water naar de leerlingen. Hij nodigt Petrus uit om over de golven heen naar Hem toe te komen en Hij redt hem als Hij hem ziet zinken. Uiteindelijk klimt Hij in de boot en bedwingt de wind.

Het eerste woord van roeping is dus dankbaarheid. De juiste koers varen is niet een taak die alleen van ons is en hangt niet alleen af van de wegen die wij kiezen. De realisatie van onszelf en van onze levensprojecten is niet het wiskundige resultaat van wat we in een geïsoleerd ‘ik’ beslissen, het is vooral het antwoord op een overstijgende oproep. De Heer laat onze bestemming aan de andere kant zien en daarvoor geeft hij ons de moed om in de boot te stappen. Maar wanneer Hij ons roept, neemt Hij ook de taak van stuurman op zich om ons te begeleiden en de richting te wijzen, om te voorkomen dat we op de klippen van besluiteloosheid stranden en om ons in staat te stellen zelfs over woelige wateren te stappen.

Elke roeping vloeit voort uit de liefdevolle blik waarmee de Heer ons tegemoet is gekomen, misschien net toen onze boot aan de storm overgeleverd was. Meer dan een beslissing van onze kant is roeping een antwoord op een onverdiende oproep van de Heer (Brief aan de priesters, 4 augustus 2019). Daarom zullen we erin slagen roeping te ontdekken en te omarmen wanneer ons hart zich opent voor dankbaarheid en het in staat is de passage van God in ons leven op te vangen.

Als de leerlingen Jezus over het water zien naderen, denken ze in eerste instantie dat het een spook is en zijn ze bang. Maar Jezus stelt hen onmiddellijk gerust met een woord dat ons leven en ons roepingsavontuur altijd moet vergezellen: Rustig maar, Ik ben het. Wees niet bang (v. 27). Dit is precies het tweede woord dat ik u wil toevertrouwen: goede moed.

Wat ons vaak verhindert om te stappen, te groeien, het pad te kiezen dat de Heer voor ons uitstippelt, zijn de spookbeelden die ons hart verontrusten. Als we geroepen zijn om onze veilige oever te verlaten en een levensstaat – zoals het huwelijk, het gewijde priesterschap of het godgewijde leven – op te nemen, neemt onze eerste reactie vaak de vorm aan van ‘het spook van ongeloof’: dit kan onmogelijk mijn roeping zijn, is dit werkelijk de juiste weg? Vraagt de Heer mij echt om dit te doen?

En beetje bij beetje groeien al die overwegingen, verantwoordingen en berekeningen, die onze vastberadenheid ondermijnen en ons aarzelend en machteloos achterlaten op de oever waar het begon. We denken dat we het bij het verkeerde eind hebben, dat we de uitdaging niet aankunnen of dat we gewoonweg een spookbeeld gezien hebben dat we moeten verjagen.

De Heer weet dat een fundamentele levenskeuze – zoals de beslissing om te trouwen of om zich op een bijzondere manier aan de dienst van de Heer te wijden – moed vereist. Hij kent de vragen, twijfels en moeilijkheden die ons hart beroeren, en daarom stelt Hij ons gerust: Wees niet bang,  Ik ben bij jou! Geloof in zijn aanwezigheid, dat Hij ons tegemoet komt en ons vergezelt, zelfs als het stormt op zee bevrijdt Hij ons van die lusteloze apathie (acedie) die ik al als weemoed omschreven heb (Brief aan de priesters, 4 augustus 2019), waarmee ik de innerlijke ontmoediging bedoel die ons verlamt en verhindert de schoonheid van onze roeping te ontwaren.

In de Brief aan de priesters had ik het ook over lijden, maar hier zou ik dit woord anders willen omschrijven en verwijzen naar vermoeidheid. Elke roeping brengt een engagement met zich mee. De Heer roept ons omdat Hij ons, net zoals Petrus, in staat wil stellen over water te lopen, dat wil zeggen ons leven in handen te nemen om het in dienst van het Evangelie te stellen, elke dag opnieuw, op de concrete manieren die Hij ons laat zien, vooral in de verschillende roepingen als lekengelovigen, priesters of gewijde personen. Maar we lijken op de apostel Paulus: we voelen ons verlangen en ons elan, maar tegelijkertijd zijn we getekend door zwakheden en angsten.

Als we ons laten meeslepen door de gedachte aan de verantwoordelijkheid die ons te wachten staat - in het huwelijksleven of in het priesterambt – of door de beproevingen die zich kunnen voordoen, dan zullen we snel onze ogen van Jezus afwenden en riskeren we, net als Petrus, te zinken. Maar zelfs in onze zwakheid en armoede stelt het geloof ons in staat naar de verrezen Heer toe te gaan en zelfs stormen te overwinnen. In feite steekt Hij zijn hand uit, als we door vermoeidheid of angst riskeren te zinken. Hij geeft ons de stuwende kracht die we nodig hebben om onze roeping met vreugde en enthousiasme te beleven.

Als Jezus eindelijk in de boot stapt, gaat de wind liggen en bedaren de golven. Dit is een prachtig beeld van wat de Heer doet in ons leven en in de omwentelingen van de geschiedenis, vooral als het stormt. De Heer legt de tegenwind het zwijgen op zodat de krachten van het kwaad, de angst en de berusting niet langer macht over ons hebben.

In het beleven van onze specifieke roeping, kunnen die tegenwinden ons uitputten. Hier denk ik aan al degenen die belangrijke maatschappelijke verantwoordelijkheden dragen, aan echtgenoten die ik graag – niet zonder reden – moedige mensen noem, en vooral aan degenen die het gewijde leven en het priesterschap op zich hebben genomen. Ik ken uw vermoeidheid, uw eenzaamheid die soms uw hart belast, het risico van de dagelijkse sleur die beetje bij beetje het brandende vuur van de roeping blust, de last van de onzekerheid, de huidige precaire situatie en de angst voor de toekomst. Goede moed, wees niet bang! Jezus staat aan onze kant, Hij steekt zijn hand uit en grijpt ons vast om ons te redden.

En dan, zelfs midden de golven, opent ons leven zich voor lofprijzing. Dit is het laatste woord van de roeping en het wil bovendien een uitnodiging zijn om de innerlijke houding van de Heilige Maagd Maria te cultiveren: dankbaar voor de blik waarmee God haar aankeek, gaf ze Hem vol vertrouwen haar angsten en ontreddering en nam moedig haar roeping op zich – zo maakte ze van haar leven een eeuwige lofzang op de Heer.

Dierbare broeders en zusters, ik zou graag willen dat de Kerk, vooral op deze Wereldgebedsdag voor Roepingen, maar ook in het gewone pastorale werk van onze gemeenschappen, deze weg in dienst van roepingen bewandelt en het hart van de gelovigen ervoor wint. Zo kan iedereen dankbaar de roeping ontdekken die de Heer tot hem richt, maar ook de moed vinden om ja te zeggen, om vermoeidheid te overwinnen door het geloof in Christus en om uiteindelijk zijn leven aan te bieden als een lofzang op God, op zijn broeders en op de hele wereld. 

Moge de Maagd Maria ons vergezellen en onze voorspreekster zijn.

Rome, bij Sint-Jan van Lateranen, 8 maart 2020, tweede zondag van de veertigdagentijd

Franciscus

© Copyright - Libreria Editrice Vaticana

Vertaling: Persdienst van de Bisschoppenconferentie van België

24-04-2020 om 10:55 geschreven door Gust Adriaensen

22-04-2020 om 14:02 geschreven door Gust Adriaensen

18-04-2020 om 11:56 geschreven door Gust Adriaensen

Jozef Deleu protesteert tegen de beslissing van het Brugse stadsbestuur om het Guido Gezellemuseum een andere invulling te geven.

De verontwaardiging en het protest van Jozef Deleu zijn begrijpelijk. Maar hij richt zijn pijlen m.i. op het verkeerde kamp. Met 9 bezoekers per dag in 2018, 14 in 2019, kan een stadsbestuur moeilijk de investeringen moeilijk verantwoorden.

Deleu wijst terecht op de desinteresse voor de (eigen) literatuur in het onderwijs en dat fenomeen zou volgens hem een reden voor het stadsbestuur kunnen zijn om een sprankelende opdracht aan het Gezellemuseum te verlenen.

Zo werkt het evenwel niet. Als er amper of geen belangstelling in het onderwijs meer is voor literatuur, nog minder voor de eigen letteren, nog minder voor poëzie en bijna niks voor Gezelle, dan zal zeker een openbaar bestuur er niet in slagen via een literair museum, die interesse in het leven te roepen. De voeding moet komen van het onderwijs.

Met Deleu betreur ik de teloorgang van het literatuuronderwijs. Hij is een symptoom van de verschuiving van woord- naar beeldcultuur. De openbare literaire musea zijn ten dode opgeschreven.

17-04-2020 om 14:09 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus

Paus Franciscus: 'De verkondiging van de Kerk weerklinkt vandaag in de hele wereld: Jezus Christus is verrezen! - Hij is waarlijk verrezen!’

Dierbare broeders en zusters, een zalig Pasen!

Als een nieuwe vlam ontspringt dit Goede Nieuws in de nacht: de nacht van een wereld die al geconfronteerd werd met historische uitdagingen en nu wordt getroffen door een pandemie, die onze hele menselijke familie zwaar op de proef stelt. In deze nacht klinkt de stem van de kerk: ‘Christus, mijn hoop, is verrezen!’

Dit is een andere ‘besmetting’, een boodschap die van hart tot hart wordt overgebracht - want elk menselijk hart wacht dit Goede Nieuws. Het is de besmetting van de hoop: ‘Christus, mijn hoop, is verrezen!’ Dit is geen magische formule die problemen doet verdwijnen. Nee, de verrijzenis van Christus is dat niet. Het is de overwinning van de liefde op de wortel van het kwaad, een overwinning die het lijden en de dood niet ‘omzeilt’, maar erdoorheen gaat, een weg opent in de afgrond, het kwaad in het goede verandert: dit is het unieke kenmerk van de kracht van God.

De Verrezen Heer is ook de Gekruisigde, niet iemand anders. In zijn glorieuze lichaam draagt hij onuitwisbare wonden: wonden die tot vensters van hoop zijn geworden. Laten we onze blik op Hem richten, zodat Hij de wonden van een geteisterde mensheid kan genezen.

Slachtoffers van coronavirus

Mijn gedachten gaan vandaag in de eerste plaats uit naar de velen die rechtstreeks door het coronavirus zijn getroffen: de zieken, de gestorvenen en de familieleden die rouwen om het verlies van hun dierbaren, van wie zij in sommige gevallen zelfs geen definitief afscheid hebben kunnen nemen. Moge de Heer van het leven de overledenen verwelkomen in zijn koninkrijk, en troost en hoop geven aan hen die nog steeds lijden, vooral de ouderen en degenen die alleen zijn. Moge Hij nooit zijn troost en hulp ontnemen aan mensen die bijzonder kwetsbaar zijn, zoals mensen die in verpleeghuizen werken of in kazernes en gevangenissen wonen. Voor velen is dit een Pasen van eenzaamheid, beleefd te midden van het verdriet en de ontberingen die de pandemie veroorzaakt, van lichamelijk leed tot economische moeilijkheden.

Verenigd in gebed

Deze ziekte heeft ons niet alleen de menselijke nabijheid ontnomen, maar ook de mogelijkheid om de vertroosting die voortvloeit uit de sacramenten, met name de eucharistie en de verzoening, persoonlijk te ontvangen. In veel landen is het niet mogelijk geweest daartoe te naderen, maar de Heer heeft ons niet alleen gelaten! Verenigd in ons gebed zijn we ervan overtuigd dat Hij zijn hand op ons heeft gelegd en ons krachtig heeft gerustgesteld: Wees niet bang: ‘Ik ben verrezen en ik ben nog steeds bij jullie!’

Dankbaarheid

Moge Jezus, ons Paaslam, kracht en hoop geven aan artsen en verpleegkundigen, die overal getuigenis afleggen van zorg en liefde voor onze naasten, tot het punt van uitputting en niet zelden ten koste van hun eigen gezondheid. Onze dankbaarheid en genegenheid gaat uit naar hen, naar allen die ijverig werken aan het garanderen van de essentiële diensten die nodig zijn voor de burgermaatschappij, en naar de wetshandhavers en de militairen die in veel landen hebben geholpen de moeilijkheden en het lijden van de mensen te verlichten.

Onzekere toekomst

In deze weken is het leven van miljoenen mensen plotseling veranderd. Voor velen is het thuisblijven een gelegenheid geweest om na te denken, zich terug te trekken uit het hectische levensritme, bij geliefden te blijven en van hun gezelschap te genieten. Voor velen is dit echter ook een tijd van zorgen over een onzekere toekomst, over banen die op de tocht staan en over andere gevolgen van de huidige crisis. Ik moedig politieke leiders aan zich actief in te zetten voor het algemeen belang, om de middelen te verschaffen die nodig zijn om iedereen in staat te stellen een waardig leven te leiden en om, wanneer de omstandigheden het toelaten, hen te helpen bij het hervatten van hun normale dagelijkse activiteiten.

Geen tijd voor onverschilligheid

Dit is geen tijd voor onverschilligheid, want de hele wereld lijdt en moet de pandemie eensgezind tegemoet treden. Moge de verrezen Jezus hoop geven aan alle armen, aan hen die in de periferie leven, aan de vluchtelingen en aan de daklozen. Moge deze mensen, de meest kwetsbare van onze broeders en zusters die in de steden en de periferie van elk deel van de wereld leven, niet in de steek worden gelaten. Laten we ervoor zorgen dat het hun niet ontbreekt aan basisbehoeften (die des te moeilijker te vinden zijn nu veel bedrijven gesloten zijn), zoals medicijnen en vooral de mogelijkheid van adequate gezondheidszorg. Moge de internationale sancties in het licht van de huidige omstandigheden worden versoepeld, aangezien zij het voor de landen waaraan zij zijn opgelegd, moeilijk maken om hun burgers voldoende steun te bieden, en mogen alle landen in staat worden gesteld om in de grootste behoeften van het moment te voorzien door de vermindering, zo niet de kwijtschelding, van de schuldenlast op de balansen van de armste landen.

Geen tijd voor egocentrisme

Dit is geen tijd voor egocentrisme, want de uitdaging waar we voor staan wordt door iedereen gedeeld, zonder onderscheid te maken tussen personen. Van de vele gebieden in de wereld die door het coronavirus worden getroffen, denk ik op een bijzondere manier aan Europa. Na de Tweede Wereldoorlog kon dit geliefde continent weer opstaan, dankzij een concrete geest van solidariteit die het in staat stelde de rivaliteit van het verleden te overwinnen. Het is dringender dan ooit, vooral in de huidige omstandigheden, dat deze rivaliteit niet terugkomt, maar dat iedereen zich herkent als deel van één familie en elkaar steunt. De Europese Unie staat op dit moment voor een grote uitdaging, waarvan niet alleen haar toekomst, maar die van de hele wereld zal afhangen. Laten we de gelegenheid niet onbenut laten om nog meer blijk te geven van solidariteit, ook door ons te richten op innovatieve oplossingen. Het enige alternatief is het egoïsme van bepaalde belangen en de verleiding om terug te keren naar het verleden, met het risico dat het vreedzaam samenleven en de ontwikkeling van toekomstige generaties ernstig worden geschaad.

Geen tijd voor verdeeldheid

Dit is geen tijd voor verdeeldheid. Moge Christus onze vrede iedereen die verantwoordelijkheid heeft in conflicten, verlichten, zodat zij de moed hebben om de oproep tot een onmiddellijk wereldwijd staakt-het-vuren in alle uithoeken van de wereld te ondersteunen. Dit is niet het moment om verder te gaan met de productie van en handel in wapens, om enorme hoeveelheden geld uit te geven die gebruikt zouden moeten worden om voor anderen te zorgen en levens te redden. Misschien is dit wel het moment om eindelijk een einde te maken aan de lange oorlog die zo'n groot bloedvergieten heeft veroorzaakt in Syrië, het conflict in Jemen en de vijandelijkheden in Irak en Libanon. Moge dit het moment zijn waarop Israëli's en Palestijnen de dialoog hervatten om een stabiele en duurzame oplossing te vinden die beide partijen in staat stelt in vrede te leven. Moge er een einde komen aan het lijden van de mensen die in de oostelijke regio's van Oekraïne wonen. Moge er een einde komen aan de terroristische aanslagen op zoveel onschuldige mensen in verschillende Afrikaanse landen.

Geen tijd voor vergetelheid

Dit is geen tijd voor vergetelheid. De crisis waar we mee te maken hebben mag ons niet doen vergeten dat er nog vele andere crises zijn, waardoor zoveel mensen te lijden hebben. Moge de Heer van het leven dicht bij alle mensen in Azië en Afrika staan die een ernstige humanitaire crisis doormaken, zoals in de provincie Cabo Delgado in het noorden van Mozambique. Moge Hij de harten verwarmen van de vele vluchtelingen die door oorlogen, droogte en hongersnood ontheemd zijn geraakt. Moge Hij bescherming bieden aan migranten en vluchtelingen, onder wie veel kinderen, die onder ondraaglijke omstandigheden leven, vooral in Libië en aan de grens tussen Griekenland en Turkije. Moge Hij in Venezuela concrete en onmiddellijke oplossingen mogelijk maken waarmee internationale hulp kan worden verleend aan een bevolking die lijdt onder de ernstige politieke, sociaal-economische en gezondheidssituatie.

Dierbare broeders en zusters

Onverschilligheid, egocentrisme, verdeeldheid en vergetelheid zijn geen woorden die we op dit moment willen horen. We willen deze woorden voor altijd uitbannen! Ze lijken te zegevieren wanneer angst en dood ons overweldigen, dat wil zeggen wanneer we de Heer Jezus niet laten zegevieren in ons hart en ons leven. Moge Christus, die de dood al heeft verslagen en voor ons de weg naar het eeuwige heil heeft geopend, de duisternis van onze lijdende mensheid verdrijven en ons naar het licht van zijn glorieuze dag leiden, een dag die geen einde kent.

Ik wens u zalig Pasen toe!

15-04-2020 om 17:58 geschreven door Gust Adriaensen

Om 11 uur is er op tv 1 in Eurovisie de paasmis vanuit Parijs, gevolgd door de pauselijke zegen Urbi et Orbi.

12-04-2020 om 10:00 geschreven door Gust Adriaensen