Met verleidelijke, wat versluierde oogopslag en haar zeemzoetste stem vertelde nieuwsanker Hanne trots dat er 300.000 dagjesmensen op weg waren naar de kust.Onder hen het tweeverdienerskoppel Sjaak en Treesje, én hun twee schattige kindertjes, uit het groene en rustige Limburgse Kuttekoven.
Hoe keken zij uit naar een weekendje zee, met een overnachting in een last-minute hotelletje, dat aangeprezen werd als familiaal, rustiek en op wandelafstand van de promenade, het strand, de zee. Eilaas. Nog voor Antwerpen zaten ze vast in de file. Het werd bloedheet in de auto.
De kinderen begonnen te ruziën, dan te jengelen. Sjaak zweette als een rund, gebood brullend 'stilte!' tegen de kinderen. Dat leverde hem een uitbrander op van Treesje, waarop Sjaak bijna het dashboard kapot timmerde en Treesje onbedaarlijk begon te snikken. Het water raakte op
Toen ze na 6 uur eindelijk bij hun hotelletje arriveerden, bleek dat een uitgeleefd geval te zijn. Er was geen parkeerplaats en het duurde een half uur eer Sjaak zijn auto kwijt kon. Hun kamer was een bakoven, er kwam halfwarm water uit de kraan, het eten was niet om te vreten.
Na een slapeloze nacht, trokken ze, goed beladen met strandspullen, zeewaarts. Die bleek veel verder van het hotelletje te liggen dan ze verwacht hadden. Ze slaagden erin enkele vierkante meter zand te veroveren, niet voordat een brutale hond een van hun picknickzakjes had gepikt.
De zon brandde ongenadig en al vlug begonnen de kinderen te zeuren voor een ijsje. Dat werd een uur aanschuiven voor een smakeloos maar peperduur stukje ijs dat wegsmolt als sneeuw voor de zon.
Sjaak en Treesje zuchtten: 'Waren we maar in Kuttekoven gebleven'.
21-06-2025 om 15:16
geschreven door Gust Adriaensen
|
