Vlinks, een nieuwe tak binnen de Vlaamse Beweging, komt naar aanleiding van de asielcrisis voor het eerst naar buiten. ‘Als flaminganten willen we mee een signaal geven dat Vlaanderen een open regio hoort te zijn. Een Vlaanderen dat zijn deel wil doen om het leed van oorlogsvluchtelingen te verlichten’, aldus woordvoerder Johan Velghe, voorzitter van het Priester Daensfonds.
Vlinks is van mening dat het gebrek aan solidariteit bij een aantal Europese landen geen excuus mag zijn om als Vlaming apathisch en onverschillig te blijven. En nog minder mag de Vlaamse strijd gebruikt of misbruikt worden om racisme, uitsluiting en xenofobie aan te wakkeren.
08-09-2015 om 11:46
geschreven door Gust Adriaensen
07-09-2015
Gebed met de schepping
Paus Franciscus in Laudato Si:
CHRISTELIJK GEBED MET DE SCHEPPING
Wij loven U, Vader, met al uw schepselen,
die uit uw machtige hand zijn voortgekomen.
Zij zijn van u en vol van uw aanwezigheid
en uw tederheid.
U zij de lof!
Zoon van God, Jezus,
door U is alles geschapen.
Gij hebt een menselijke gestalte aangenomen in de moederschoot van Maria,
Gij zijt deel geworden van deze aarde,
en hebt naar deze aarde gekeken met menselijke ogen.
Vandaag zijt Gij levend in ieder schepsel
met uw heerlijkheid als Opgestane
U zij de lof !
Heilige Geest, die met uw licht
deze wereld richt op de liefde van de Vader,
en de weeklacht van de schepping begeleidt,
ook Gij leeft in onze harten
om ons aan te zetten tot het goede.
U zij de lof!
Heer God, Een en Drievuldig,
kostbare gemeenschap van oneindige liefde,
leer ons U te aanschouwen
in de schoonheid van het heelal,
waar alles spreekt van U.
Wek onze lofprijzing en dankbaarheid
om ieder wezen dat Gij hebt geschapen.
Geef ons de genade ons ten diepste verenigd te voelen
met al het bestaande.
God van liefde, toon ons onze plaats
in deze wereld
als instrumenten van uw liefde
voor alle wezens van deze aarde,
want geen enkel van hen wordt door U vergeten.
Verlicht hen die macht en geld bezitten,
opdat zij worden behoed
voor de zonde van de onverschilligheid,
het algemeen welzijn liefhebben, de zwakken ondersteunen,
en zorg dragen voor deze wereld, die wij bewonen.
De armen en de aarde schreeuwen:
Heer, doordring ons met uw macht en uw licht,
om ieder leven te beschermen,
om een betere toekomst te bereiden,
opdat uw Rijk kome
het Rijk van gerechtigheid, vrede, liefde en schoonheid.
U zij de lof!
AMEN
07-09-2015 om 17:00
geschreven door Gust Adriaensen
05-09-2015
De Wever: 'Die dode kleuter is niet onze schuld'
De Wever slaagt er keer op keer in de media te halen, niet met degelijke beleidsvoorstellen maar wel met agressieve, provocerende uitspraken die appelleren aan gevoelens van angst voor vreemdelingen, voor comfortinkrimping, voor jobverlies, enz.
Nu ook weer met 'Die dode kleuter is niet onze schuld' en 'Ik laat me geen schuldgevoel aanspreken'.
Dergelijke uitspraken hebben niets met beleid te maken maar hebben vooral als bedoeling electoraal te scoren.
De Wever verwart beleid en wetgeving met persoonlijke ethische gevoelens en opvattingen omtrent de schuld/onschuldvraag. Bovendien verwart hij (bewust?) zijn rol als politicus met een privéreactie.
Hoe vluchtelingen opgevangen moeten worden, is bepaald door Belgische en Europese wetgeving. Als De Wever daarmee niet akkoord gaat, moet hij maar via democratische weg proberen daaraan een en ander te veranderen.
Het verwerpen van een persoonlijk schuldgevoel is De Wevers zaak, maar zal waarschijnlijk op veel bijval kunnen rekenen. Daarvoor het lijk van een aangespoeld kind gebruiken is hoogst ongepast, om niet te zeggen degoutant.
Dat De Wever in zijn rol van politicus blijft en de pretentie intoomt om zijn persoonlijke schuld- of onschuldgevoelens aan het Vlaamse kiespubliek voor te leggen.
Maar misschien toch één tip. Mogelijk kan Matteüs 25, 31-46, hem toch minder agressief en ongenuanceerd over schuld en onschuld doen nadenken.
05-09-2015 om 13:45
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes terug in Syrië
X/16
Vrijdag 4 september 2015
Een dorpsfilosoof met sigaret en “Pepsi”
We noemen hem de dorpsfilosoof. Hij heeft een sigaret in zijn rechterhand en altijd hetzelfde busje pepsi in zijn linker. Zo wandelt hij, zo zit hij, zo leeft hij. Zijn busje pepsi is evenwel gevuld met whisky. Hij is een verslaafde. Hij heeft een piepklein, donker winkeltje en wat hij eigenlijk verkoopt is niet duidelijk. We laten nooit na, als we in de buurt zijn, even met hem te praten. Als we zelf fruit gekregen hebben, willen we dat met hem delen, maar hij zegt dan dat hij het niet nodig heeft. Hij beweert dat er oorlog op komst is in Libanon en weet ook al wat hij zal doen. Dat zal in ieder geval het tegendeel zijn van lijdzaam toekijken. Hij praat met een grijnslachje, en is erg nerveus. Op een keer vroeg hij of hij mee mocht gaan met ons om eens te kijken waar wij wonen. “Kom en zie”. En die avond bleef hij bij ons. Hij was blij dat we eenvoudig leefden. Hij zei ook dat hij veel respect heeft voor pastoor Youssef omdat hij met een eenvoudige tweedehands wagen rijdt. Libanezen houden inderdaad van sjieke wagens. Je ziet heel veel luxewagens, grote BMW’s, Mercedes, audi, VW... maar ook de Japanse merken en de grote klassieke Europese wagens. Toegegeven, het landschap is hier zo bergachtig dat je er met een 2 pk-ke nooit geraakt. Onze dorpsfilosoof zoekt rust en zegt dat hij, als hij bij “de broeders” is, rustig wordt.
We hebben ondertussen goed contact met een erg actieve en een grote charismatische groep. Ze is oecumenisch, hoewel de meesten katholiek zijn. Er zijn bijzondere figuren bij. Eentje van hen was eens de grootste bordeelhouder van heel het Midden-Oosten en hij heeft er ook een figuur voor. Nu is hij onvermoeibaar in de verkondiging van het evangelie van Jezus. Een andere was verslaafd aan zijn uitbundig luxe-leven en heeft een tijd o.m. in Amsterdam geleefd. Op zijn eigen wijze heeft hij de Heer leren kennen, leren bidden en al zijn zorgen aan de Heer toe te vertrouwen. Nu is getrouwd, heeft twee kinderen en was een van de managers van de grootste alcoholleverancier, een multinational waar we liever geen reclame voor maken. Hij was verantwoordelijk voor de verkoop in zeven landen, maar vond zoveel corruptie in de hoogste leiding van zijn bedrijf dat hij weggegaan is. In een samenkomst met heel het bedrijf heeft hij verteld dat hij weggaat om Jezus en het evangelie beter te kunnen dienen. Hij vertrouwt er op dat hij het werk of de taak zal krijgen zoals God het wil. Enkele weken geleden had hij de leiding van een evangelisatiecampagne in Tartous, Syrië. Met twee bussen van hun groep trokken ze er naar toe om te bidden, het evangelie te verkondigen en de mensen te helpen. Hij wilde nog even langs komen vooraleer we naar Syrië zouden vertrekken. We stelden voor om met ons ’s middags te eten. Onze geburen helpen ons graag om eens een goed middagmaal klaar te maken.
We zaten net aan tafel op het terras toen de bel ging. Het was de dorpsfilosoof met sigaret en busje “pepsi”. Hij wilde alleen maar even bij ons zijn en niet eten. We zeiden dat het mee-eten een noodzakelijke voorwaarde was, die hij wat aarzelend uiteindelijk aanvaardde. Onze charismatische vriend begreep onmiddellijk dat het geen toeval was. Inmiddels telefoneerden wij naar een andere jonge verslaafde waarmee we al intens contact hadden gehad en die kwam graag mee-eten. Onze charismaticus heeft rustig zijn leven verteld en het sloeg echt in. De andere twee vertelden ook hun duistere kanten en ervaringen. Merkwaardige en menselijke geschiedenissen. De drie besloten contact te houden met elkaar en we eindigden met een gezamenlijk gebed. De avond voor ons vertrek kwam de dorpsfilosoof nog even langs, met sigaret en “pepsi”. Hij had voor zich een plan opgemaakt om langzaam sigaretten en whisky te beperken. Wij moedigden hem aan te bidden, beloofden voor hem te bidden en vroegen dat hij voor ons zou bidden. Wij verwachten van hem dat hij, wanneer wij mogelijk na enkele maanden terugkeren, flinke vorderingen gemaakt heeft. Hij weet nu met welke verrassing hij ons kan blij maken.
Er broeit wat in Libanon
De groene containers met huisafval worden al vele weken niet meer opgehaald zodat je rond de containers, over het heel het land verspreid, een echt stort ziet groeien. Wie in de buurt woont of wie er langs komt krijgt meteen de stank er bij. Hier en daar werd ontsmettingsstof rondom gespoten en af en toe hebben de mensen alles zelf opgestookt, wat ook niet zonder gevaar is. En er is meer.
De laatste weken zijn er meerdere massamanifestaties geweest in Beiroet. Het volk protesteert tegen de onwil en de corruptie van de politici. Volgens de constitutie moet de eerste minister een soenniet zijn, de voorzitter van het parlement een sjiiet en de president een maronitisch christen. Al meer dan anderhalf jaar is er geen president. Een goede kandidaat is Michel Aoun, een sterke man met een goede reputatie. Libanon is evenwel de speelbal van buitenlandse grootmachten. Het sjiitische Iran wil graag Michel Aoun als president erkennen. De golfstaten, Saoedi-Arabië en Qatar samen met Israël willen dat ten allen prijze beletten. De meerderheid van de Libanezen is nu eenmaal (dank zij de zionistische zuivering door Henri Kissinger) soennitisch geworden.
Na de eerste manifestaties werd een onafhankelijke groep manifestanten opgericht, die zogenaamd de volkswil vertegenwoordigt. De bedoeling is het volk te manipuleren. Neen, dit is natuurlijk niet de “correcte versie” van onze media. “Correcte journalisten” maken de weg vrij voor meer buitenlands ingrijpen en overheersing van de grote mogendheden. Het volk en het land zelf tellen daarbij niet mee. Wij hebben de zogenaamde “volksopstand” in Syrië meegemaakt, die zo uitvoerig door de media werd beschreven en aangemoedigd. Met dezelfde leugens en het bedrog werden Irak en Libië vernietigd. Op dezelfde wijze werd de “volksopstand” in Oekraïne georganiseerd en nu moeten de media Rusland als de grote boeman en het wereldgevaar voorstellen, waarbij de NAVO met Amerika en zijn bondgenoten ijverig werken aan de “oase van de nieuwe wereldorde”. En dan maar jammeren over de vluchtelingen. Je hoeft de geheime diensten van de grootmachten niets meer te leren. De CIA en de Mossad weten al decennia lang hoe ze moeten te werk gaan in samenwerking met Engeland, Frankrijk, Turkije en de golfstaten. Wat was de boodschap van de Amerikaanse ambassadeur in Libanon, onmiddellijk na de eerste massamanifestaties in Beiroet? Dat de regering geen geweld mocht gebruiken tegen de manifestanten! Daarmee gaf hij onrechtstreeks de bedoeling van de buitenlandse machten weer. Die zullen wel infiltreren ( in de massamanifestaties. Wanneer het wettige gezag van het land hiertegen dan optreedt, kan het beschuldigd worden van een bloedige onderdrukking van de volkswil om zich dan het recht van een buitenlandse militaire tussenkomst toe te eigenen. “Correcte journalisten” zullen graag een handje toesteken, tot steeds grotere ellende van het volk. Juist vandaag, vrijdag, zijn de christenen alle manipulaties voor geweest. Klokken over heel het land hebben deze namiddag geluid en de christenen hebben heel Libanon werkelijk oranje gekleurd, de kleur van de christenen met Michel Aoun. Het Libanese volk wil zelf over zijn land en volk beslissen en niet de speelbal blijven van buitenlandse machten. Hopelijk kunnen ook de christenen eindelijk hun stem laten horen.
Toegegeven, we hebben een heerlijke tijd gehad in Libanon. We hebben overvloedig mogen ervaren hoe God doorheen de wereldse gebeurtenissen zijn eigen geschiedenis van heil schrijft. In het begin van onze tijdrekening dacht keizer Augustus ook dat hij de grote wereldheerser was en hij liet het goed voelen aan iedereen. Na twee millennia is zijn naam nog vaag gekend, vooral omdat hij toevallig vernoemd wordt in het kerstverhaal, de geboorte van Jezus, de enige, ware Redder en Heiland. De geschiedenis die Hij toen begon, zal de enige zijn die blijft.
Eindelijk terug in Mar Yakub
Zondag zouden zr. Carmel en moeder Agnes-Mariam ons in Qleiaat komen halen om dan vanuit Zikrit te vertrekken naar Syrië. De geburen stelden evenwel voor die zondag nog te blijven, dan zou iemand van hen, ons wel naar Zikrit brengen. Zo gebeurde het en zo konden we rustig het appartement opruimen, afsluiten en afscheid nemen. De man van het crême-glaçe-winkeltje gaf ons een hele doos mee, gevuld met zijn kostbare snoeperij. De kruidenier wilde dat we voor zijn winkel op straat met hem en de zijnen koffie dronken. We moesten nog even bij enkele geburen blijven hangen. Maandagmiddag celebreerden we onze laatste eucharistie en waren dan bij de buurvrouw, die ons zou wegbrengen, uitgenodigd om te blijven eten. Adieu Qleiaat, tot later als ‘t God belieft.
In Zikrit bleven we slapen, namen afscheid van de familie van zr. Carmel en zijn dan dinsdagmorgen vertrokken. Met een zekere heimwee reden we door de Libanese bergen. Zowel aan de Libanese als aan de Syrische grens was het bijzonder rustig. Telkens vijftien loketten of meer naast elkaar, die allemaal gesloten waren. Niemand stond aan te schuiven. Alleen enkele mensen bij de verschillende bureau’s. Wij gingen van de ene bureau naar de andere en waren na een halve dag klaar. Af en toe werd moeder Agnes-Mariam door klein of groot herkend en meer dan hartelijk begroet als een moeder die zorg draagt voor de nood van het volk. Aan de Syrische grens stonden twee vrienden, die tot onze gemeenschap behoren, ons op te wachten. En dan overal controleposten om te beletten dat jihadisten infiltreren. Tegen het vallen van de avond kwamen we met zr. Carmel in Qara aan, terwijl moeder Agnes-Mariam onderweg nog een en ander te regelen had.
De ontmoeting met de zusters was uiteraard bijzonder hartelijk. Ook de enige overgebleven moslimfamilie, die mee op het terrein werkt, kwam ons groeten en de kinderen gingen meteen met de fraters wat voetballen. De kleine Fadia (ruim 2,5 j) kon ons na enige aarzeling nog herkennen. Ze gaf me haar schoentjes en wilde met mijn sandalen op stap, waar ze uitbundig plezier in had. Abouna Georges, de byzantijnse priester van het dorp, zorgde voor een aangename verrassing. Al jaren hebben we hem gevraagd ons in te leiden in de byzantijnse gezangen. Hij is daar goed in gevormd. Ondertussen blijkt hij al meerdere lessen gegeven te hebben en toen hij donderdag de gemeenschap liet zingen, bleek ook dat ze een echt byzantijns koor vormde. Het zijn soms heel ingewikkelde gezangen, die louter op het gehoor aangeleerd worden. Je kunt er eventueel cassetten en cd’s van vinden, maar er bestaan geen noten van. Indrukwekkend mooi. En alles wordt gezongen uit volle borst.
We hebben enkele eigen ruimtes, die evenwel nog klaar moeten gemaakt worden. En zo hebben we meteen ons werk al. De zusters hebben het klooster ondertussen nog wat meer opgepoetst en fraaier gemaakt. De zandzakken voor de vensters van de refter zijn definitief verwijderd en de ramen zijn echt gepoetst. De kerk en de crypte hebben elk in het midden vijf houten banken. Alles ziet er proper en netjes uit. Het grote plein tussen de nieuwbouw en het klooster is nu min of meer het gebied van de fraters. Daar zitten we ook bij voorkeur samen voor onze geestelijke lessen, vorming en theologie. We voelen ons weer helemaal thuis.
Een van de twee mannen die ons aan de grens kwam ophalen is verantwoordelijk voor ons groot terrein. Hij wil ons graag rondleiden en tonen hoe de zaken er bij staan. We lopen onder een brandende zon. Helemaal aan het einde is een stuk grond dat bewerkt wordt door de geburen. Zodra ze ons zien moeten we bij hen thee komen drinken. Het gebeurt allemaal even hartelijk en eenvoudig. Hun woonst is opgetrokken uit ruwe betonblokken. Aan de schaduwkant van het huis ligt een betonblok tegen de muur en de vader zegt dat ik daar moet plaats nemen als abouna en oudste. Zij zijn met vijf mannen en wij met vier. Er worden nog enkele betonblokken aangesleurd en al vlug zitten we in een ronde. Eentje neemt wat dorre struiken en maakt een vuurtje. In een pikzwart moortje is water met thee. Met een stok wordt het moortje op het vuur gezet en op de kortste tijd is het kokend warm. Er worden twee glaasjes met thee gevuld en aangeboden. Wanneer we ons glaasje geledigd hebben, worden ze weer gevuld voor de twee andere bezoekers. “Daesh heeft mijn vee gestolen”, zegt hij lachend “en de soldaten hebben mijn boomgaard laten sterven”. Zijn boomgaard lag in de bergen, waar juist de terroristen huisden en wat door het leger uit veiligheid werd afgesloten. Deze familie heeft alles verloren behalve de glimlach en de eenvoud van een vredevol samenleven.
Europa en vluchtelingen
De tragedie van de vluchtelingen is nu dagelijks groot nieuws. Onze journalisten berichten het allemaal uitvoerig, met sprekend beeldmateriaal.
Vanuit menselijke en christelijke hoek wordt hier en daar opgeroepen tot meer hulp en begrip voor deze mensen. We moeten niet direct denken dat ons leven in gevaar is wanneer we hulp bieden aan armen, ook al zijn het grote aantallen. Begin gewoon met de mens in nood naast u. In deze zin hebben sommige bisschoppen, ook in ons land, een waardevolle oproep aan de wereld gericht. Het artikel van onze gezaghebbende journalist Mark Van de Voorde gaat eveneens in die richting (De xenofobe reflex is alom zichtbaar, deredactie.be, 29 augustus 2015). Er is dringende hulp en opvang nodig. We moeten echter ook de oorzaken durven zien om de ellende daadwerkelijk te verhelpen. Twee belangrijke elementen lijken mij in de gewone berichtgeving van onze media en in hogergenoemd artikel geheel te ontbreken.
Dat zovele mensen het Midden-Oosten ontvluchten, bewijst voor onze journalist dat zij niet in de jihadistische samenleving van een IS-land willen leven. Hierbij vergeet hij evenwel het allerbelangrijkste te vermelden. Zijn Irak, Libië, Syrië IS-landen? Als dat zo is, moet je er wel bij zeggen dat de westerse agressie deze landen zo heeft gemaakt. Vóór de invallen van het westen en hun lieve bondgenoten waren dit welvarende landen waarvan de bevolking in grote harmonie leefde. Irak werd in 2003 vernietigd, niet door islamitische terroristen of jihadisten, maar door christenen uit het westen, Engelsen en Amerikanen. In de jaren daarvoor stierven 5000 kinderen per maand omwille van de onmenselijke sancties van Amerika. En Libië is ook door onze Belgische F 16 gedurende maanden gebombardeerd, waar onze media nog steeds stilzwijgend aan voorbij gaan. Syrië hebben we zelf gekend als wellicht de meest harmonieuze samenleving. Terroristische groepen en IS zijn door het westen gemaakt om deze landen te ontwrichten en te onderwerpen. Een gezin dat voorheen welgesteld was maar nu geen dak meer heeft, geen bezittingen, geen vooruitzicht en iedere dag door verraderlijke terreurbendes kan sterven, heeft maar één verlangen: weg vluchten. Zij willen leven. Wij zijn het die de stroom van vluchtelingen mee-veroorzaakt hebben en blijven onderhouden. De kraan dicht draaien betekent, werkelijk aanvaarden wat Johannes Paulus II ooit gezegd heeft: “Ieder mens heeft het onvervreemdbaar recht in zijn eigen land te leven”.
Onze hoger vermelde journalist gaat nog verder. De stroom van vluchtelingen in onze richting bewijst voor hem dat de westerse beschaving niet in verval maar juist in opgang is. Hij wil ons met deze “geestelijke drug” helemaal verdoven. Wij doen het toch zo goed dat heel de wereld bij ons wil zijn. Ondertussen verdrinken massa’s vluchtelingen op zee. Lichamen van verdronken vluchtelingen spoelen aan op Europese kusten en daar zorgt onze opruimingsdienst wel voor. Vluchtelingen worden in containers vervoerd en bij aankomst blijken ze allen gestikt te zijn. Die vormen geen probleem meer. Erger nog, radeloze families die al hun bezittingen te gelde maakten om een overtocht of een reis naar Europa te betalen, worden onderweg welbewust vermoord. Ondertussen concurreren de Europese landen met elkaar om het meest radicaal hun grenzen af te sluiten. Buiten dolen duizenden gezinnen met kleine kinderen rond, opgejaagd als dieren of door de politie met matrak op afstand gehouden. In het beste geval staan ze nu in de brandende zon in lange rijen aan te schuiven.
De “Europese oase” van “een beschaving in opgang” is zelfbedrog en huichelarij. Europa wordt in feite steeds meer een versterkte burcht, ontoegankelijk voor mensen in nood. “De onmenselijke behandeling van vluchtelingen, de oprichting van nieuwe barrières die steeds meer onoverkomelijk zijn, de versterking van het staatsapparaat en het militarisme zijn het antwoord van de leidende elite op de onoplosbare tegenstellingen van het kapitalisme. De afkeurenswaardige handelwijze tegenover vluchtelingen is een product van een sociaal systeem dat ten diepste onmenselijk is”. (Peter Schars, La crise des réfugiés et l’inhumanité du capitalisme européen, mondialisation ca, 29 augustus 2015.
P. Daniel
05-09-2015 om 08:21
geschreven door Gust Adriaensen
04-09-2015
'Vermeersch: opperaalmoezenier'
Rik Torfs in een bespreking van Paul Verhaeghes boek 'Autoriteit':
'Religie en traditie spelen niet meer mee, zegt de hoogleraar (Verhaeghe). Maar elk land heeft zijn goeroes. Etienne Vermeersch verving Godfried Danneels als opperaalmoezenier van Vlaanderen.'
Torfs kan het niet laten. Het is niet de eerste keer dat de opperrector van Vlaanderen, de opperaalmoezenier van Vlaanderen, genadeloos over de hekel haalt.
Zoveel is duidelijk. Torfs kan Vermeersch niet pruimen en als hij ook maar de miniemste kans ziet, deelt hij neerbuigende en venijnige prikjes uit aan de man die ervan overtuigd is dat hij de grootste moraalfilosoof ooit is.
Benieuwd of Etienne nu een mep zal uitdelen aan Rik.
04-09-2015 om 10:54
geschreven door Gust Adriaensen
03-09-2015
Plaatsvervangende schaamte
Staatssecretaris Francken zegt het met veel misplaatste nadruk: 'Wij kunnen niet meer dan 250 asieldossiers per dag behandelen. We hebben niet genoeg personeel en accommodatie.'
Het gevolg? Mensen moeten urenlang buiten aanschuiven, moeten nog maar eens de nacht op straat doorbrengen.
Personeels- en logistieke problemen in een noodsituatie? Komaan zeg. In een van de rijkste landen van de wereld, kan de overheid deze (hoe dan ook nog beperkte) vluchtelingencrisis niet aan!
De waarheid is dat Francken en met hem de federale regering niet meer dan 250 dossiers WIL behandelen.
Deze onwil maakt meteen duidelijk hoe Francken en co. staan tegenover mensen in een extreme noodsituatie, zeker als ze niet tot het 'eigen volk' behoren.
03-09-2015 om 07:04
geschreven door Gust Adriaensen
02-09-2015
Bekes bijsturing leidt naar de afgrond
'Beke stuurt bij' koppen de kranten. Die bijsturing houdt dan in dat de CD&V-voorzitter orakelt dat 'CD&V voor 100 procent achter de taxshift kan staan'.
'Beke stuurt zijn partij naar de ondergang', zou een betere titel zijn.
Partijkopstukken, militanten, mensen uit het middenveld, gewone leden, hebben wekenlang gefulmineerd (en terecht) tegen maatregelen die de rijken ongemoeid laten en het geld uit de zakken van de families halen. Als Beke denkt dat hij met enkele sloganeske algemeenheden, zwart kan veranderen in wit, dan toont hij zich als politicus toch wel van zijn arrogantste en wereldvreemdste kant.
Nee, voorzitter Beke. U hebt ingestemd met maatregelen die haaks staan op het waardekader en de bekommernissen van de christendemocraten. Dat is een onvergeeflijke fout. Het nu zo voorstellen dat de regeringsbeslissing buitengewoon mooi werk is en (bijna) helemaal aansluit bij de CD&V-plannen, is een loopje nemen met de werkelijkheid, en is vooral, de christendemocratische kiezers voor onnozelaars houden.
U maakt het met uw 'bijsturing' alleen maar erger, meneer Beke!
02-09-2015 om 09:26
geschreven door Gust Adriaensen
01-09-2015
Waarom leest Torfs geen gedichten van Adam Zagajewski?
Wat was ik verheugd toen op maandag 31 augustus mijn oog viel op de maandagse column van Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven.
Eigenlijk had ik het vanaf het begin van de zomervakantie al direct vermoed: geen column want onderwijsman Rik heeft ook recht op twee maanden. En dus waren er de stille hoop en de blije verwachting dat de onvolprezen epistels van Torfs opnieuw zouden verschijnen.
En zo is, tot mijn grote voldoening en tot die van talloze anderen, geschied. Onder de titel 'Het verschil', filosofeert de rector over 'zichzelf vernietigende principes', over 'oplossingen die het probleem zijn', over 'materiële gelijkheid die tot geestelijke ongelijkheid leidt'.
Waar Rik Torfs de voorbije twee maanden heeft uitgehangen, zal meer dan waarschijnlijk wel geleidelijk aan duidelijk worden in zijn maandagse columns. Wel is er een terecht vermoeden dat hij zich verdiept heeft in de Poolse poëzie. Heeft hij dat gedaan in zijn uitgestrekte Leuvense tuin, die bijna tot Louvain-la-Neuve reikt, of op het Oostzeestrand van Swinoujscie?
Zbigniew Herbert, Czeslaw Milosz, Wislawa Szymborska, Tadeusz Rzowicz, genieten zijn voorkeur. Geen probleem mee. Hopelijk neemt Rik het me niet kwalijk dat ik het meer heb voor Adam Zagajewski, Kazimiera Iiiakowiczowna, Ryszard Kapuscinski en Szymon Szymonowic. Maar goed, wellicht eens te meer een bewijs dat materiële gelijkheid in armoede kan leiden tot geestelijke diversiteit.
Het is, wat mij betreft, nu al uitkijken naar volgende maandag.
Alhoewel. Als De Standaard en B-Post geen oplossing vinden voor het aanslepende bezorgingsprobleem van de krant, of als de oplossing van het bezorgingsprobleem, volgens het adagium van Rik, het (volgende)/een (ander) probleem genereert, zal ik, weliswaar met spijt in het hart, het krantenabonnement niet verlengen. En zal Rik Torfs, reeds twee jaar rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, en kandidaat voor de volgende bestuursperiode, niet meer kunnen genieten van (mijn) feedback.
01-09-2015 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
31-08-2015
Red de natuur in je buurt
Petitie - Red de natuur in je buurt
Help ons om aan 75.000 ondertekenaars te geraken!
Beste,
Jij hebt onlangs de petitie 'Red de natuur in je buurt, Joke' ondertekend. Hartelijk dank! Al meer dan 65.000 mensen steunen onze oproep om kleine natuurgebieden te blijven beschermen. De actie loopt op 9 september af. Op die dag gaan vrijwilligers van Natuurpunt de handtekeningen overhandigen aan minister Schauvliege.
De tijd dringt! Help ons om aan 75.000 ondertekenaars te geraken! Overtuig jouw vrienden, collega’s en familie om de petitie te tekenen! Hoe kan je helpen?
Even opfrissen, wat is er eigenlijk aan de hand? Er zijn plannen opgedoken van de Vlaamse administratie om het natuurbeleid te kortwieken. Vooral kleine natuurgebieden zijn bedreigd. Gelukkig is het nog niet te laat. Vlaams minister van Natuur Joke Schauvliege kan de voorstellen nog aanpassen.
Alvast hartelijk dank! Chris Steenwegen, directeur Natuurpunt
Help de 75.000 handtekeningen te halen!
31-08-2015 om 20:47
geschreven door Gust Adriaensen
30-08-2015
Wereldgebedsdag voor de Zorg voor de Schepping op 1 september
Op voorstel van patriarch Bartholemeos I van het oecuenische patriarchaat van Constantinopel) heeft paus Franciscus 1 september uitgeroepen tot Wereldgebedsdag voor de Zorg voor de Schepping. Orthodoxe kerken bidden al jaren op 1 september voor het milieu en hebben de paus gevraagd of de katholieke Kerk zich hier bij aan wil sluiten. Aanleiding vormde de publicatie van de encycliek Laudato Si’ waarin de paus oproept tot een integrale ecologie, waarbij zorg voor de schepping en zorg voor de armsten onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden.
Paus Franciscus onderstreepte bij de instelling van de wereldgebedsdag dat christenen zijn geroepen tot een ‘ecologische bekering’, waarbij de consequenties van hun ontmoeting met Jezus Christus zichtbaar worden in hun relatie tot de wereld om hen heen. Hij hoopt met zijn oproep om milieubewuste rentmeesters van de schepping te zijn, niet alleen katholieken wereldwijd aan te spreken, maar alle mensen van goede wil.
De bisschoppenconferentie van België vraagt gelovigen en mensen van goede wil dan ook gehoor te geven aan de oproep van paus Franciscus en komende dinsdag 1 september mee te bidden voor de zorg en het behoud van de schepping.
30-08-2015 om 16:52
geschreven door Gust Adriaensen
28-08-2015
Pater Daniël Maes in Libanon
X/15
Vrijdag 28 augustus 2015
Waarde landgenoten
Neen, het gaat nu niet over een koninklijke toespraak maar over het feit dat we voor het eerst heel even bezoek kregen van een goede vriend, een Vlaamse journalist, op doorreis naar Syrië. We voelden ons als “waarde landgenoten”. Je zult hier en/of daar wel een verslag van hem kunnen lezen (http:willyvandamme.wordpress.com). De kinderen hebben op ons terras hun eerste bijbelspel opgevoerd: de opwekking van Lazarus. De voorbereiding was leerrijk en ook heel plezierig. De jongen, die Lazarus speelde, was werkelijk opgewekt en liep al dagenlang met zijn spierwitte kleren in de omgeving rond. De ouders en de buren waren opgetrommeld en zorgden na afloop voor een versnapering. Verder werden we door een familie uitgenodigd om te komen eten omdat zij bezoek hadden van Egyptische vrienden, die nu in Saoedi-Arabië wonen. We vernamen dat het volgens hen in Egypte stilaan beter gaat. Ze vertelden ook over de moed en vindgingrijkheid waarmee vurige christenen in Saoedi-Arabië het christelijk geloof verkondigen en beleven. In de parochie is de noveen begonnen voor de patroonheilige: de hl Simeon de Styliet. Na de avondmis is het telkens op het grote kerkplein “kermis” (komt eigenlijk van “kerwijdingsmis”!), waar de jeugd – groot en klein – de leiding in heeft. Muziek en dans, kraampjes, familiale gezelligheid en plezier. De pastoor had voor ons maar één wens: er bij zijn. En donderdagavond werd in de Carmel van Harissa het feest gevierd van de heilige Maria Bawardy, “de kleine Arabische” (1846-1878), stichteres van de Carmel van Bethlehem. Samen met een aantal bisschoppen en priesters mochten we concelebreren in deze bijzonder plechige en lange dienst, voorgegaan door patriarch Gregorios III Laham. Alles in een schitterende “outfit” van wit en goud, waar de modewereld alleen maar jaloers op kan zijn. Een jong charismatisch gezin, kwam ons halen en terugbrengen, evenwel met de uitdrukkelijke vraag om daarna met hen een avondmaal te gebruiken, vooral tot vreugde van de kinderen (en eerlijk gezegd, ook van ons). De plechtige eucharistie en de familiale maaltijd hadden elk 2,5 uur geduurd.
Een behoorlijke carrière in de muziek- en filmwereld
Het volgende vormt één boeiend verhaal. Jean-Marie Benjamin (° ’46, Salon de Province, Fr.) heeft flink zijn weg gemaakt als “arrangeur” en componist: 28 platen met klassieke muziek, popmuziek, liederen en filmmuziek, symfonieën, een oratorio, concerten. Zijn ”Ode to the Child” werd door UNICEF als officiële hymne erkend. Zo was hij van 1983-6 erg actief, in dienst van UNICEF. Toch was er nog een diepere drijfveer in hem. Op 19-jarige leeftijd was hij erg getroffen door Padre Pio, de Italiaanse, gestigmatiseerde kapucijn, die zoveel wonderen deed. Hij ging hem opzoeken, had een onderhoud met hem en bleef 11 dagen in San Giovanni Rotondo. Deze ervaring heeft hem zo aangegrepen dat hij veel later naar Italië terugkeerde en besloot priester te worden. Hij werd in Rome in 1991 priester gewijd en vestigde zich in Umbrië. Zijn bisschop gaf hem de opdracht en de vrijheid zijn gaven nu als priester te benutten. Hij heeft namelijk van zeer nabij de oorlogen tegen Irak meegemaakt en getracht de gruwelen daarvan bekend te maken met alle middelen waarover hij beschikte, om herhaling te voorkomen. Hij wil de wereld en de christenen wakker schudden voor het onrecht dat ongemerkt verder gaat. Vandaar zijn nieuw boek: Irak, L’effet boomerang. Entretien avec Tarek Aziz, Balland, 2015. De onthutsende waarheden die hij hierin onthult zijn uiteindelijke dezelfde als die van Libië, Syrië, Libanon, Oekraïne, Jemen. Het lijden van deze volken is niet ‘spontaan’ en ‘van binnenuit’ ontstaat maar welbewust gepland om de belangen van wereldmachten te dienen. Onder de mom van hulp worden volken uitgemoord, landen vernietigd, christenen uitgeroeid en miljoenen mensen op de vlucht gedreven, zonder de minste scrupule. En dit gaat gewoon door...terwijl de media er alles aan doen om de waarheid te verbergen. (Irak – Les vérités qui dérangent, Jean-Marie Benjamin geïnterviewd door Silvia Cattori, mondialisation.ca, 13 augustus 2015).
Een schreeuw om rechtvaardigheid
In 1997 trok Jean-Marie samen met zes anderen naar Irak om een film te maken over Mesopotamië, de wieg van de beschaving. Hoewel er een embargo gold konden zij vrij heel het land doorkruisen, vijf weken lang en hun film realiseren: “La genèse du temps”. Daarna trok Jean-Marie om de drie of vier maand terug naar Irak tot in 2003.
In de buurt van Bassorah, Z.-Irak, vroeg zijn gids hem nadrukkelijk niets aan te raken omdat de coalitietroepen in deze zone het radioactieve 238 hadden gebruikt. Met een schok begreep hij waarom er na de oorlog meer mensen stierven dan tijdens de bombardementen. Om zeker te zijn zocht hij Amerikaanse veteranen op, die hierdoor zelf aangetast waren. Zo kon hij ook geheime documenten inzien waaruit bleek dat in 1991 inderdaad 400 tot 450 ton radioactief materiaal gebruikt werd. Niettemin werden zijn beweringen in de media weggehoond als zijnde “propaganda van Saddam Hussein”. Pas twee jaar later werd bekend dat de NAVO ook in Joegoslavië radioactieve wapens gebruikt had. Toen Jean-Marie zijn boek publiceerde (“Irak, l’apocalypse” , Éditions Favre, Lausanne, 1999) protesteerde de Amerikaanse ambassadeur bij de Heilige Stoel, met de vraag hoe hij geheime documenten van het Pentagon kan publiceren. Het staatssecretariaat van het Vaticaan antwoordde: vraag het hem zelf, hij zal wel antwoorden. Hij heeft nooit een brief met de vraag gekregen. Hierover realiseerde hij in 2001 nog wel de film “Irak –radioactivité” en schreef de volgende jaren nog meerdere boeken.
Het charter van de UNO bepaalt dat er, om politieke doeleinden na te streven, geen maatregelen mogen genomen worden waardoor mensen sterven of ziek worden. Dezelfde UNO legde Irak zware sancties op van 1991 tot 2003 waardoor 1,6 miljoen Irakezen stierven, waarvan 600.000 kinderen. Een UNICEF-rapport van 1999 maakte bekend dat er wegens het embargo maandelijks 5 à 6000 kinderen stierven. Samen met de nieuwe oorlogen van 2003 en 2012 zijn er 2,5 miljoen Irakezen gestorven. Jean-Marie noemt dit een welbewuste volkerenmoord. De schuldigen, zoals oud-president Bush en de zijnen genieten ondertussen van een eervolle rust op hun ranch in Texas. De zo hoog geprezen “mensenrechten” gelden slechts voor bepaalde mensen, niet voor Irakese kinderen en de UNO is een middel in handen van supermachten.
De tragedie van Irak
Om Irak te kunnen aanvallen werd het beeld uitgevonden van een verschrikkelijke dictator, die door heel het volk gehaat werd. In feite werd Saddam Hussein door de overgrote meerderheid van het volk gesteund. Irak was voor 1991 een welvarend land met een wegennet van vier rijbanen over heel het gebied. De armere dorpen in het zuiden kregen gratis elektriciteit. Sociale zekerheid was gratis voor allen. Alle Iraakse studenten kregen studiebeurzen en de universiteit van Bagdad behoorde tot de grootste van het Midden Oosten. Vrouwen konden de hoogste posten bekleden en waren vrij om al of niet een sluier te dragen. Om het volk de mogelijkheid te geven zich te beschermen liet Saddam Hussein wapens uitdelen aan iedereen, soennieten, sjiieten, christenen. Dit was het sterkste bewijs dat hij zelf van zijn eigen volk niets te vrezen had.
De eerste minister, een christen, Tareq Aziz, was overtuigd dat Amerika Irak werkelijk wilde binnen vallen. De zonen van de president dachten daar anders over en helaas luisterde Saddam Hussein meer naar zijn zonen. Jean-Marie Benjamin werd in die tijd gecontacteerd door de geheime Franse diensten om naar Irak te reizen en er een onderhoud te hebben met Tareq Aziz. En inderdaad, de Franse president Chirac en zijn minister Dominique de Villepin stelden hun veto tegen een inval in Irak. Helaas, op 19 maart 2003 vielen de Amerikanen en Engelsen op laffe en onwettige wijze Irak binnen onder het motto “vrijheid voor Irak”. Zij hadden niet eens de toestemming van de UNO Veiligheidsraad nodig. Hier gold simpelweg de wet van de sterkste. Ook het omver halen van het standbeeld van Saddam Husein als bewijs van de haat van het volk was één grote manipulatie. De Irakezen steunden de bezetters helemaal niet maar stonden aan de kant van hun president. Wel had het Amerikaanse leger een honderdtal Koeweiti’s aangevoerd die voor de show moesten zorgen. Irak bedreigde op dat ogenblik niemand en de geheime diensten van de verschillende landen en zeker van Amerika wisten heel goed dat Irak geen massavernietigingswapens had. Toch werd de hysterie in de media opgevoerd. Tony Blair verkondigde luid dat Irak Londen binnen de 45 minuten kon treffen met een atoombom! De grootmachten wisten heel goed dat het leugens waren, maar ze zwegen.
“De westerse pers heeft flagrant gefaald”
Jean-Marie heeft een heel bitter oordeel over de media. Hij ontdekte dat de journalisten die een visum kregen voor Irak helemaal geen onderzoek deden. Met verschillenden van hen heeft hij gesproken maar allen zeiden ze dat zij moesten schrijven wat hun krant van hen verwachtte of dat, wanneer zij de werkelijkheid schreven, hun tekst toch niet zou gepubliceerd worden. Zij wilden de driedubbele wedde van een journalist in oorlogsgebied niet verliezen. En zo verscheen het ene bericht na het andere dat gunstig was over de Amerikaanse inval in Irak. De journalisten schreven dat Amerika nu Irak echt aan het bevrijden was.
Een bijzonder pijnlijk bericht geeft hij over de gemeenschap Sant’ Egidio in Rome. Deze gemeenschap is ook bij ons gekend en geëerd om haar grote inzet voor armen en vluchtelingen, alsook om haar belangrijke acties voor de vrede. “Iedere keer als ik hen contacteerde om mijn acties te steunen hebben ze me genegeerd”. En hij gaat verder . met de bewering dat hoge Amerikaanse politici die de Italiaanse regering bezoeken, eerst langs Sant’ Egidio gaan. “Deze gemeenschap wordt voor een groot deel gesponsord door de V.S.. Zij gehoorzaamt aan haar sponsors”. Als dit waar is, is dit heel erg. Het verklaart meteen mijn verbazing bij het begin van de oorlog tegen Syrië. Ik kon niet begrijpen dat Sant’ Egidio de kant van de openbare opinie koos en weigerde op te komen voor wat er werkelijk in Syrië gebeurde.
De nieuwsberichten spraken niet over de wreedheden die de buitenlandse groepen tegen de onschuldige bevolking van een soeverein land begingen. De verslagen verwezen allen naar Saddam Hussein als een nieuwe Hitler die zijn eigen volk uitmoordde.
Irak, Libië, Syrië, Libanon.
Om de “herschikking van het Midden-Oosten” te rechtvaardigen heeft het westen de openbare opinie grondig voorbereid. Saddam Hussein, Kadhafi, Assad werden voorgesteld als bloedige dictators die hun eigen volk uitmoordden. En dit volk smeekte zogenaamd om een buitenlandse interventie. Wanneer de waarheid stilaan doorsijpelt is er geen enkele journalist die zich verontschuldigt om zijn leugens. En ondertussen wordt de IS uitgevonden zodat de internationale coalitie rustig kon verder werken aan de ontwrichting en overheersing.
Voor Libië geldt hetzelfde als voor Irak. Vóór de inval was het een land in welvaart met veel gunsten voor de bevolking. Volgens de officiële versie werden door de invasie van de NAVO in Libië 60 mensen gedood! De werkelijkheid is dat Libië gedurende maanden werd gebombardeerd, ook door onze Belgische F 16. Daarbij vielen 160.000 doden, overwegend burgers. In Syrië krijgen we het zelfde scenario. We hebben het land gekend voor de oorlog en we hebben genoten van zijn harmonieuze samenleving, gastvrijheid, welvaart en veiligheid. En nu staat Libanon op springen. Al meer dan 1,5 jaar is er geen president. Volgens de constitutie moet de president een maronitische christen zijn. Sinds het zionistische plan van H. Kissinger is de grote meerderheid soennitisch en vormen de christenen een minderheid. Christenen moeten uiteindelijk verdwijnen. Terwijl Iran de sjiieten en de christenen steunt, steunen Saoedi-Arabië, de grote vriend van Israël en het westen, fors de soennitische meerderheid en het soennitisch terrorisme. Zij zorgen er voor dat de christenen in Libanon steeds zwakker worden. Dit wordt nu nog erger door de stroom van Syrische vluchtelingen, die meestal soennieten zijn en waar de IS zich gemakkelijk tussen kan mengen. In Deir Al Ahmah in de Bekaa Valley (Libanon, aan de Syrische grens) leefden 3 à 4000 christenen. Nu zijn er 9000 Syrische vluchtelingen bijgekomen, meestal soennieten!
Christenen samen met alle mensen van goede wil, wordt wakker!
De chaos in Irak, Libië, Syrië, Nigeria, Mali, Oekraïne, Jemen is geen neveneffect maar het doel, reeds lang gepland. De eenvoudigste wijze om de rijkdommen van een land te veroveren is, strategisch gezien, niet dit land bezetten, maar het bestuur omverwerpen en het land ontwrichten. Dan kan er niets meer gebeuren zonder de wil van de nieuwe westerse machthebbers. Dit is de theorie van de gezaghebbende joods-Amerikaanse politieke filosoof Leo Strauss (1899-1973), waarvan de volgelingen nu een sekte vormen in het Pentagon die de eigenlijk strategie bepaalt: de constructieve chaos.
We mogen verwachten dat deze “constructieve chaos” zich nu vanuit een “uitgebreid nieuw Midden-Oosten” zal verspreiden in Europa door een snelle stijging van islamitische aanslagen én door een ongekende stroom van vluchtelingen. Hoe lang zullen EU en NAVO, vertrouwend op hun “Grote Broer”, blijven meehelpen om landen te ontwrichten en zo meteen hun eigen zelfvernietiging voorbereiden?
Jezus zegt: “... Ik had honger en dorst, Ik was vreemdeling, naakt, ziek en in de gevangenis... Al wat gij gedaan hebt voor een dezer geringsten van mijn broeders hebt gij voor Mij gedaan”. Te veel christenen blijven geloven en bidden zonder inzicht of engagement. Zo steunen ze de heersende opvattingen en hun duistere machten. Het Woord Gods is niet voor bijbelgeleerden om er spitsvondige verklaringen rond te weven. Het vraagt een daadwerkelijke keuze. Blijven wij zwijgend aan de kant van de moordenaars en verwoesters staan of zijn we met woord en daad bij de onschuldige slachtoffers?
28-08-2015 om 20:41
geschreven door Gust Adriaensen
27-08-2015
'CD&V, onderhandel opnieuw of trek de stekker eruit'
Filip Reyntjens, gewoon hoogleraar aan de UA, windt er geen doekjes om in een artikel in De Standaard.
Een uittreksel:
'Blijkbaar hebben de drie economisch liberale partijen in de regering niet de intentie iets te doen aan de fiscaliteit van bedrijfswagens en van vermogens (hoewel ook de meerderheid van hun kiezers geen vermogensbelasting zou moeten betalen).
De CD&V slikt blijkbaar de taboes van haar coalitiepartners en verloochent zo haar natuur. Dit dossier gaat over de kern van een visie op staat en maatschappij, en het regeringsbeleid staat niet alleen haaks op wat de CD&V haar visie noemt, maar ook op wat kan worden aangevoeld als de onderstroom van de samenleving.
CD&V, onderhandel dus opnieuw. En als het niet lukt, trek de stekker er dan uit.'
27-08-2015 om 14:12
geschreven door Gust Adriaensen
26-08-2015
Remedie tegen de angst
In Terzake had Kathleen Cools een gesprek met Damiaan Denys, hoogleraar psychologie, over 'angst'. Meer en meer mensen, zeker in onze westerse samenleving, kampen met angstgevoelens.
Volgens Denys is de belangrijkste oorzaak van die om zich heen grijpende angst, het wegvallen van religieuze overtuigingen en ideologieën. Daardoor valt ook het gemeenschapsgevoel weg, de geborgenheid die daarmee gepaard gaat, en wordt de individualisering sterker en sterker. De 'allene' mens, een individu op een miniem draagvlak, zonder ruim zingevings-, waarde-, en sociaal kader. Die mens moet het allemaal vanuit zichzelf maar zien uit te vinden in een vaak agressieve, boze wereld.
Het is een bekend verhaal. De diagnose wordt gesteld. De oorzaken worden in kaart gebracht. Die oorzaken geven ook zicht op een remedie.
Als bv. het wegvallen van religie, het verbrokkelen van kerkgemeenschappen, een van de oorzaken van angst en vervreemding is, dan zou het logisch zijn om opnieuw meer aandacht aan religie te schenken.
Maar daar stokt het verhaal. Het van zich afschudden van religie, het ondermijnen van de grote verhalen, wordt met ijver verder gepropageerd, wordt geprezen als de enige weg naar de absolute vrijheid van het individu.
Met veel minder inzet wordt het grote modeverhaal, het enorme reclameverhaal, het reusachtige consumptieverhaal over de hekel gehaald, in vraag gesteld. Integendeel.
26-08-2015 om 19:34
geschreven door Gust Adriaensen
25-08-2015
Betrokkenheid
Het Sint-Gummaruscollege in Lier heeft beslist niet alleen de opvangmogelijkheden voor leerlingen fors uit te breiden maar in die opvang ook opvoedkundige activiteiten te voorzien. De school wil helpen waar de ouders tekort schieten, aldus de school.
Kaat Schaubroeck, communicatieverantwoordelijke bij Kind&Samenleven, vindt in die beslissing de inspiratie voor een krantenartikel waarin zij het accent legt op de 'betrokkenheid' binnen het schoolse gebeuren.
Kaat Schaubroeck: ' Wat we ook uit onderzoek weten, is dat ouders die het moeilijk hebben soms erg lang op zoek zijn naar hulp en dat de bom barst als ze die niet vinden. Ook dat is een pleidooi voor betrokken opvoeders en voor scholen die net die extra inspanning willen doen. Laat ons wel wezen: alle ouders worstelen vroeg of laat, en nee het zijn niet alleen degenen die gescheiden zijn of veel uren werken. Het ouderschap is zoiets als geblinddoekt gedropt worden in een bakkerij, waar ze je zeggen: bak er maar wat van. Sommige situaties maken je extra kwetsbaar, sommige vragen grijpen je naar de keel. De uitgestoken hand, van buren, vrienden, hulpverleners én leerkrachten kan op die momenten van levensbelang zijn. Veel leerkrachten zijn nog altijd bereid die stap te zetten, om buiten hun lesopdracht en administratie te treden en betrokkenheid te tonen. Ze zijn hun gewicht in goud waard.'
Inderdaad, dergelijke leerkrachten (en voeg daaraan toe: directieleden) zijn hun gewicht in goud waard. Maar uiteraard is zulke betrokkenheid op de kinderen maar mogelijk, wanneer er tussen leerkrachten en directie ook echte betrokkenheid heerst, waar er respect en aanmoediging voor elkaar zijn, waar er geen enkele vorm van pesterij tussen leerkrachten of in de interactie directieleden-leraars, geduld wordt.
25-08-2015 om 08:59
geschreven door Gust Adriaensen
24-08-2015
'Onze sociale zekerheid is een erfenis van het christendom'
De Nederlandse theoloog en kerkhistoricus Peter Nissen vindt dat de nalatenschap van 'tweeduizend jaar barmhartigheid' moet worden verdedigd.
Hij stelt dat 'onze sociale zekerheid een erfenis van het christendom is'.
Terecht. Het christendom en de Kerk waren (en zijn nu nog vaak) de enige instanties die zich bekommerden om mensen in nood.
24-08-2015 om 09:21
geschreven door Gust Adriaensen
23-08-2015
Jan Leyers over religie
Jan Leyers:
'De wereld van de religie was een vrijhaven, los van de commercie. Je moest er geen combiticket voor kopen en je werd aan de ingang niet gefouilleerd. En je mocht lekker je boterhammen meenemen naar binnen. Met het katholicisme is ook de toegeeflijkheid verdwenen. In theorie was alles verboden, maar in de praktijk kon alles. Vandaag zijn we vrij, maar elke misstap wordt genadeloos afgestraft.'
23-08-2015 om 06:25
geschreven door Gust Adriaensen
22-08-2015
Rik Torfs gaat voor een tweede rectorstermijn
Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, is halfweg zijn eerste mandaat, maar het lijdt geen twijfel dat hij resoluut mikt op een tweede mandaat van vier jaar.
Dat blijkt uit een interview in de weekendeditie van De Standaard. Torfs zegt: 'Ik doe dit heel graag. Dus als ik gezond blijf, sluit ik niet uit dat ik verder wil gaan. We zien wel.' Wel wat omzwachteld geformuleerd, zoals het Rik past, maar de ambitie springt eruit. Lees het laatste zinnetje zonder schroom (en zonder pluralis majestatis) als: 'Ik zie ernaar uit!'
De rector zegt nog andere boeiende dingen. Het meest tevreden is hij over de hervorming van het visitatiestelsel, waarbij komaf werd gemaakt met controlebezoeken door externe experts. 'Dat waren dan nog vaak gepensioneerde Nederlanders', voegt Rik er venijnig aan toe. Torfs ontkent dat het de bedoeling van die hervorming was, om pottenkijkers buiten te houden. Maar die overweging zal zeker meegespeeld hebben. Het weren van externe controles heeft altijd te maken met het afschermen en verdedigen van de eigen winkel.
Een van de thema's waarop Torfs zich de voorbije twee jaar geprofileerd heeft, is de selectievere toegang tot de universiteit. Hij blijft daarvoor pleiten, met als voorwaarde evenwel, dat die toegang 'sociaal' blijft. Maar de rector weet ook wel, er bestaat voldoende statistisch materiaal, dat die toegang nu al niet sociaal is. Uit bepaalde sociale groepen, geraakt bijna niemand aan de universiteit. De maatregelen waaraan Torfs denkt, zullen de poort van de Alma Mater nog enger maken, zodat de universiteit nog uitgesprokener zal samenvallen met de hogere sociale klassen van onze kapitalistische samenleving.
Dat segment van de samenleving, ik heb het op dit blog reeds enkele keren geschreven, is overigens duidelijk de biotoop waarin onze gewaardeerde rector zich voelt als een vis in het water. Een paling wellicht?
22-08-2015 om 15:50
geschreven door Gust Adriaensen
21-08-2015
Pater Daniël Maes in Libanon
X/14
Vrijdag 21 augustus 2015
Hoogfeest van 15 augustus 2015
De Mariaverering in Vlaanderen kreeg in het verleden een zeer bijzondere plaats. Het “Hoge Vrouwe in de hemel...” (van Clem de Ridder en Emiel Hullebroeck) werd decennia lang uit volle borst gezongen: “...’t Bouwd’ u tempels en kapellen van de zee tot in de hei. ’t Schilderderd’ u in pracht van kleuren, ’t zong u liederen in de mei...”
Toch is de Lieve Vrouw van Libanon blijkbaar nog meer geliefd. Er is geen huis of appartement binnen noch buiten dat geen versierd Mariabeeldje heeft, dikwijls naast de andere heiligen zoals Charbel en Rafqa. Vrijdagavond 14 augustus waren er al grote vieringen op verschillende plaatsen. Vervolgens waren we getuige van een groots vuurwerk, niet eventjes, maar tot laat in de nacht. Wanneer het vuurwerk op een bepaalde plaats eindigde begon het elders. Van op ons terras konden we het goed volgen. Soms was het ergens ver weg, achter de bergen en zagen we alleen lichtflitsen. Hetzelfde prachtig spektakel herhaalde zich zaterdagavond én zondagavond. In elk geval is het een gelegenheid om Maria, de Moeder van Jezus en van de Kerk ook bij ons een erepaats te geven.
De moeilijkheden om terug naar Syrië te gaan hebben ons een verblijf bezorgd in Qleiaat, Libanon. Hoe pover en kwetsbaar we ook zijn, we willen iets uit de oude traditie van de monniken in ere houden. Zij waren altijd op een of andere wijze tegelijk sociaal beschikbaar. We hebben ons meteen geëngageerd om een jonge man in geestelijke nood mee op te vangen. Onverwachte moeilijkheden zijn steeds de sterkste drijfveer geweest voor een “nieuwe evangelisatie”. De vervolging van de christenen vanaf het prille begin, zorgde voor de verspreiding, de diaspora van de christenen en dus van het geloof over de hele wereld. En toen het Romeinse Rijk ineenstortte werd zijn infrastructuur en wegennet gretig gebruikt om het christelijk geloof tot in alle uithoeken van de toenmalige wereld te brengen. Het onoverwinnelijk gewaande Romeise Rijk kwam ten val, het Kruis bleef overeind!
Ondertussen krijgen we regelmatig bezoek van zr. Carmel en moeder Agnes-Mariam. Vorige zondag waren ze weer bij ons. Zr. Carmel stelde voor om een goede vriend priester in de buurt, in Mayroeba te gaan bezoeken en we gingen daar graag op in. Na dit aangename contact reden we enkele honderden meters en onze wagen weigerde verder alle dienst. Daar stonden we midden op de grote markt van Mayroeba. Naar aanleiding van het feest van O.L. Vrouw zijn er over heel Libanon grote feestelijkheden en hier was het wel een bijzonder grote markt. Uiteindelijk moest de wagen opgehaald worden en geraakten wij dank zij vrienden veilig thuis.
Syrië: weldra het einde de oorlog, maar niet van het lijden?
De belangrijkste politieke gebeurtenis van dit ogenblik is ongetwijfeld het zogenaamde atoom-akkoord tussen Washington en Teheran. Op 1 februari 1979 maakte de Iraanse geestelijke leider Khomeiny een einde aan de westers gezinde houding van zijn land en wilde met alle kracht het Angelsaksisch imperialisme bestrijden. Iran werd de leider van de sjiieten. Hieruit groeide een kunstmatig conflict met Saoedi-Arabië, de leider van de soennieten en de grote favoriet van het westen, dat al te gretig islamitisch terrorisme gebruikt voor zijn buitenlandse politiek. Het islamitisch terrorisme is zonder meer soennitisch. De strijd vond zijn hoogtepunt met de moslimbroeders, Al-Qaeda en IS, die samen met de golfstaten, - allen op een of andere wijze verbonden met het zionistische Israël -, de strijd op leven en dood aanbonden met de sjiieten. Het akkoord met sheikh Hassan Rohani op 14 juli 2015 heeft deze periode van 35 jaar definitief afgesloten, waardoor de VS en Iran voortaan (min of meer) dezelfde westerse belangen gaan dienen. Daarmee zal ook de strijd van Saoedi-Arabië tegen Iran eindigen.
We kunnen verwachten dat er weldra officieel vrede zal komen in Syrië. Iran kan dan diplomatiek beschouwd en erkend worden als de overwinnaar van de oorlog in Syrië. De eigenlijke overwinnaar is in feite het Syrische volk, samen met het leger en de regering, maar dit is voor de internationale gemeenschap nog niet verteerbaar. Het klinkt niet “politiek correct”. Op de 8e samenkomst van de IRTVU, een Iraanse (internationale) ngo met ‘n 230 leden uit islamitische landen (Radio and TV Union), werd vorige dinsdag Syrië genoemd “de gouden ring in de keten van de weerstand”. En dat kunnen we gerust zo stellen. Hierbij benadrukte Ali Akbar Velayati, de raadgever van de Iraanse leider voor buitenlandse zaken, dat geen enkele oplossing, die door het Syrische volk zelf verworpen wordt voor Syrië aanvaardbaar is. Geen enkele instelling of land heeft hiertoe enig recht. Dit betekent dat de Syrische regering en president aan de macht blijven, totdat het volk zelf anders beslist. Dit is nog steeds niet doorgedrongen in de “internationale gemeenschap”. Politiek zal er wellicht nu een schuldige gezocht worden voor de “Syrische crisis”. Bachar al-Assad hiervoor officieel doen veroordelen gaat niet meer. Er is echter een andere mogelijkheid. Deze maand heeft de UNO Veiligheidsraad eensgezind resolutie 2235 gestemd om uit te zoeken wie schuldig is aan de chemische aanslagen in Syrië. (Indien vorige onderzoeken onafhankelijk en eerlijk waren geweest zou men dit al lang geweten hebben). Nu kan deze resolutie gebruikt worden om Turkije, die uiteindelijk een onbetrouwbare partner blijkt te zijn, als zondebok aan te wijzen. Op 11 mei 2013 organiseerden de geheime diensten van Turkije een zeer zware aanslag in eigen land, in Reyhanli, om hiervan de Syrische president te beschuldigen. Op 21 augustus 2013 organiseerde Turkije samen met anderen de chemische aanslag in Ghouta, eveneens om de Syrische president te beschuldigen. In maart 2014 heeft het Turkse leger samen met al-Qaeda en “het leger van de islam” (Saoedi-Arabië) het Syrisch-Armeense dorp Kessab aangevallen om de Armeniërs die destijds ontsnapt waren aan de volkerenmoord uit te roeien. Als dit naar boven komt, kan Turkije gemakkelijk als de schuldige van de Syrische oorlog aangewezen worden. Et dit zou niet eens onterecht zijn. Zeer onterecht is evenwel dat hiermee andere grote schuldigen vrijuit zouden gaan.
We kunnen verwachten dat met de zogenaamde “vrede” in Syrië de oorlog zich zal verplaatsen naar de Zwarte Zee en naar Turkije. De strijd van Turkije tegen de Koerden zou het hele land kunnen ontwrichten. En de verplaatsing van de oorlog naar Centraal Azië is al lang voorzien. Toen de val van Syrië niet meteen in zicht kwam, werd de westerse staatsgreep in Oekraïne georganiseerd. Alles is nu gericht op de ontwrichting van Rusland en de val van president Vladimir Poetin, een van de weinigen die stand houdt tegen de westerse agressie en de “nieuwe wereld(wan)orde”. Daarvoor dienen de economische sancties, de valse beschuldigingen omtrent de aanslag op het vliegtuig MH 17, de zware leger-oefeningen en de militaire omsingeling. Dit is de hevige heropflakkering van een oude afkeer. De van oorsprong Poolse edelman Zbigniew Brzeninski was de voornaamste raadgever van president Jimmy Carter voor de nationale veiligheid. Hij heeft een ongelofelijke haat tegen Rusland in de buitenlandse politiek van Amerika kunnen verankeren, tot nu toe. En deze begint bijzonder bittere vruchten af te werpen, waar Europa en de NAVO slaafs in meedraaien.
En hiermee is ook het verdere lijden van het Syrische volk verbonden. De ontwrichting van Syrië, de ontmanteling van het land in afzonderlijke stukken, de omverwerping van de regering en de president ... het waren voor de wereldheersers uiteindelijk tussenstadia om Rusland en vooral president Vladimir Poetin te treffen. Zijn bondsgenootschap met het strategische Syrië moest gebroken worden om o.m. zijn gasuitvoer te boycotten. En dit blijft tot heden duidelijk het hoofddoel van de westerse politiek. Er werd zwaar geïnvesteerd om het soennitisch terrorisme op alle door het westen gewenste plaatsen in te zetten. Daarom worden allerlei zogenaamde “gematigde” soennitische rebellen gesteund, die uiteindelijk allemaal al-Qaeda zijn. En dit zal ook in Syrië wellicht nog lang verder gaan, al zal het leger samen met Hezbollah de bevolking en het land steeds meer kunnen beveiligen.
Er zijn kleine lichtpuntjes. Zeven NAVO-landen (België, Bulgarije, UK, Duitsland, Italië, Hongarije, Canada) willen de krankzinnige uitgaven voor verdediging verminderen. (Het NAVO- budget zou nu iets meer dan 1 triljoen dollar bedragen!). Dit is geen groot nieuws, maar het zou toch kunnen bijdragen aan de geleidelijke ontnuchtering van Europa en ooit, wie weet, Europese politici op de gedachte brengen dat Rusland niet onze vijand maar onze bondgenoot is.
21-08-2015 om 18:09
geschreven door Gust Adriaensen
De Vos preekt de passie
Marc De Vos is verbonden aan de Universiteit Gent én directeur van de denktank Itinera, die DE denktank is van de ondernemers en de ondernemingen.
Wanneer de directeur van dergelijke denktank beweert dat de Taxshift 'socialer is dan gedacht', moeten de alarmlichtjes bij werknemers en werknemersverenigingen zeker gaan branden.
Om het met een oud Vlaams spreekwoord te zeggen: 'Wanneer De Vos de passie preekt, boer let op uw ganzen!'
21-08-2015 om 12:31
geschreven door Gust Adriaensen
Gedoopt in de Geest
Wil je iets meer weten over de Heilige Geest, de Geest van God die aan iedereen is toegezegd? Wil je Gods Geest als een vernieuwende, dynamische adem beter herkennen in je leven? Wil je meer voor Hem openstaan? Dan nodigen wij je van harte uit op een nieuwe vormingsavond die zal doorgaan op woensdag 16 september 19.30 uur in de kerk De Verrezen Heer, Berchemstadionstraat 8, Berchem.
We starten met een gebedsmoment. Daarna spreekt Marc Meirsman, eindverantwoordelijke van de Katholieke Charismatische Vernieuwing in Vlaanderen. Einde voorzien rond 21.30 uur.
