Onvoorstelbaar gedurfd, innovatief, grensverleggend, veelbelovend, progressief, toonbeeld van verandering, exempel van energie, is ongetwijfeld het feit dat Peter De Roover als symbool van zijn nieuwe rol als fractieleider fier de rolkraag zijn Vlaamse nek laat omspannen!

'Door mijn rolkraag wil ik aangeven dat ik ga voor een andere stijl', aldus De Roover. En hij verwijst daarbij naar zijn partijgenoot Willy Kuypers die het lang geleden aandurfde zonder das en op sandalen in het parlement te verschijnen en daarvoor van de voorzitter op zijn donder kreeg.

De vestimentaire geplogenheden zijn sindsdien veranderd en De Roover heeft meer dan waarschijnlijk weinig te vrezen van Bracke. Misschien hanteert Sieg binnenkort ook wel in rolkraag de voorzittershamer.

Maar erg slim is dat uitpakken met de rolkraag door De Roover toch niet. Want de mensen die politici met een rolkraag verbinden, zien onmiddellijk een jonge Jean-Luc Dehaene en niet Willy Kuypers. Toch wel lichtjes verkeerd ingeschat fractieleider!

22-01-2016 om 16:58 geschreven door Gust Adriaensen

De vaste benoeming in het onderwijs staat al lange tijd ter discussie.

Vaak komt de eis of het voorstel tot afschaffing ervan uit het bedrijfsleven of uit een bepaalde politieke hoek.

Wanneer gepleit wordt voor de afschaffing door onderwijsmensen zelf, dan krijgt dat meer aandacht en voelen de externe would-be afschaffers zich uitermate gesterkt in hun afschafobsessie. Zo was er pas een niet-wetenschappelijke bevraging bij leerkrachten en uit het resultaat bleek dat een meerderheid te vinden was voor de afschaffing van de vaste benoeming.

Maar wat blijkt vaak? De leerkrachten die pleiten voor afschaffing in de media, doen dat in grote meerderheid niet vanuit pedagogische, didactische of rechtvaardigheidsoverwegingen. Maar zij voelen zich gefrustreerd, gepasseerd en woedend omdat zij te lang moeten wachten op een vaste benoeming.

Hun pleidooi vloeit voort uit afgunst en verbolgenheid, uit negatieve en destructieve gevoelens. In essentie komt hun roep om de vaste benoeming af te schaffen, neer op volgend 'adagium': 'Ik geraak niet vast benoemd, dan gun ik die vaste benoeming ook niet aan mijn dierbare collega's!'

Ja, wadde!!

22-01-2016 om 11:49 geschreven door Gust Adriaensen

Marc Descheemaeker, van 2005 tot 2013 afgevaardigde-bestuurder NMBS, dat wil zeggen de grote baas van de spoorwegen, zegt doodleuk: 'ER KUNNEN NOG 4 à 5000 JOBS GESCHRAPT WORDEN BIJ DE NMBS.'

Deze meneer die zo nonchalant kwekt over de broodwinning van duizenden mensen, is na zijn rampzalige maar dikbetaalde passage bij de spoorwegen, en sinds hij de Open VLD inruilde voor NV-A, voorzitter van de Raad van Bestuur van Brussels Airport, werd in oktober 2014 door de regering Bourgeois benoemd tot bestuurder van Virulin, de holding boven Ethias en tot bestuurder van de Vlaamse Investeringsmaatschappij Gimv, werd eind 2014 door de regering Bourgeois benoemd tot voorzitter van de Raad van Bestuur van De Lijn, werd in april 2015 door de federale regering benoemd tot bestuurder van de Europese Investeringsholding.

Een rampzalige passage van Descheemaecker bij de NMBS, inderdaad. Uitgerekend twee dagen na het provocerende getoeter van de voormalige spoorbaas, verschijnt een doorlichtingsrapport van de NMBS, opgesteld door het Rekenhof. Het is een uitgebreid werkstuk dat handelt over het functioneren van de NMBS, hoofdzakelijk in de periode dat Descheemaecker de grote baas was. Het rapport schetst een ontluisterend beeld van de spoorwegen. 'BELGISCHE SPOORWEGEN IN HUN BLOOTJE GEZET', kopt De Standaard dan ook terecht.

Dat betekent dat de grote baas uit die periode, met name Descheemaecker, in extreme mate in zijn blootje wordt gezet.

Welnu, precies die man orakelt dat er nog duizenden werknemers op straat gezet kunnen worden! Onvoorstelbaar grof, arrogant, provocerend!!

19-01-2016 om 09:34 geschreven door Gust Adriaensen

Een nieuw Oxfam-rapport toont aan dat het vermogen van 62 superrijken sinds de economische crisis met 44 pct gegroeid is, terwijl de armste helft van de wereld zijn vermogen met 41 pct zag dalen.

De wereld is de laatste 15 jaar een pak rijker geworden. Maar de helft van die welvaartsgroei is terechtgekomen bij de 1 procent rijkste mensen. Dat blijkt uit een rapport van Oxfam, dat maandag gepubliceerd wordt in de aanloop naar het Wereld Economisch Forum (WEF) in Davos. De strijd tegen belastingparadijzen moet die extreme ongelijkheid helpen terugdringen, benadrukt Oxfam.

Eén treinwagon

"We leven vandaag in een wereld waar 62 mensen even veel rijkdom bezitten als de armste helft van de wereldbevolking. Nauwelijks 5 jaar geleden waren dat nog 388 personen", legt Winnie Byanyima, directeur van Oxfam International, uit. Het nieuwe Oxfam-rapport toont aan dat het vermogen van die 62 superrijken sinds de economische crisis met 44 pct gegroeid is. "Terwijl de armste helft van de wereld zijn vermogen met 41 pct zag dalen. Welvaartsgroei vloeit dan ook in grote mate terug naar wie al veel bezit.

De afgelopen 15 jaar kwam 50 pct van de groei terecht bij de 1 pct rijkste mensen. Omgekeerd kon de armste helft van de wereldbevolking slechts rekenen op 1 pct van die groei", aldus Byanyima.

"Het is ronduit onaanvaardbaar dat de armste helft van de wereldbevolking even veel bezit als enkele tientallen superrijken, die samen in één treinwagon zouden passen. We mogen niet langer toezien hoe honderden miljoenen mensen honger lijden terwijl de middelen die gebruikt zouden kunnen worden om hen te helpen, opgeslorpt worden door enkelingen bovenaan de ladder."

18-01-2016 om 08:26 geschreven door Gust Adriaensen

In het reeds veelbesproken debat Crombez-De Wever, waarin debattechnisch Crombez de evenknie van De Wever was (volgens velen was de SP.A-voorzitter de winnaar), blijkt De Wever ook een serieus loopje met de waarheid genomen te hebben. Op enkele miljoenen komt het klaarblijkelijk niet aan.

Bekijk het fragment uit De Zevende Dag, waarin Tim Pauwels, politici onderzoekt op waarheid of leugen.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/dezevendedag/2.42581?playlist=7.39701&video=1.2548482   

In het Heilig Jaar van de Barmhartigheid toont Frankrijk zich van zijn onbarmhartigste en inhumaanste kant.

16-01-2016 om 14:39 geschreven door Gust Adriaensen

De jonge generatie Vlamingen wordt minder aangesproken door het separatisme van de N-VA. Dat blijkt uit een studie van de Franstalige universiteiten ULB en UCL.

De onderzoekers ondervroegen 1.226 Vlamingen, gespreid over drie generaties: geboren voor, tijdens of na de federalisering van het land.

Van de Vlamingen geboren voor 1982 is een derde te vinden voor een separatistisch discours. Bij de jongeren die daarna ter wereld kwamen, en dus enkel een België hebben gekend dat in gemeenschappen en gewesten is opgedeeld, daalt dat tot 16 procent.

15-01-2016 om 20:17 geschreven door Gust Adriaensen

XI/3
Vrijdag 15 januari 2016

Zeep, kaarsen, kruiden en andere ”monastieke producten”

De ietwat ongewone tijd en bijzondere sfeer van de eindejaarsfeesten loopt ten einde. De kerststallen worden opgeruimd en de bezoekers gaan terug naar huis. Hier en daar wordt verder gewerkt aan het herstel van de schade aan de gebouwen en het onderste gedeelte van het atrium kreeg een nieuwe verflaag. Heel deze week werd nog genoten van de sfeer van “Epiphanie”. De liturgische teksten en gebeden spreken vooral over de doop van Jezus in de Jordaan. Door zijn doop heeft Jezus het water geheiligd dat ons heiligt. Met de fraters hebben we het goede materiaal gevonden en uitgeprobeerd om kaarsen te maken. We kunnen nu een gewone dunne kaars maken van 18 cm die 8 uur brandt. En als beide machines volop werken kunnen er vele duizenden per dag gemaakt worden. De zusters hebben druk geëxperimenteerd met het maken van sierkaarsen en zeep. Zij blijven creatief prutsen met vormen, kleuren en geuren. Het resultaat zal binnenkort wel ergens op onze website te zien zijn (maryakub.net). Terwijl het atrium vol staat met herders, engelen, wijzen, ossen, ezels, schapen en kamelen, klaar om opgeborgen te worden, krijgen we bezoek van vijf moslimvrouwen uit het dorp. Ze willen deze vrije dag (vrijdag) bij ons doorbrengen. Twee van hen zijn gehandicapt en moeten met hun rolstoel over de trappen in de kerk gedragen worden, zoals de lamme uit het evangelie van vandaag. In de gebeden besteden we extra aandacht aan hen. Daarna wordt het echter moeilijk met twee rolstoelen in onze refter. In België wordt dit probleem opgelost worden door de “toegankelijkheid voor gehandicapten” algemeen verplicht te maken. Hier wordt dat creatiever aangepakt. De tafels worden in het atrium geplaatst en allen eten in het atrium, waar het trouwens niet kouder is dan in de refter. De gehandicapten krijgen extra dekens. Onder de maaltijd vertellen ze hun ervaringen op de werkvloer. Zij werken namelijk in het tapijtenfabriek in Qâra. Al moet er een en ander aangepast worden, zij zijn echte tapijtenmaaksters van met de hand geweven tapijten. Denk je dat deze gehandicapte meisjes niet meer deugd hebben aan hun handgeweven tapijten dan aan een wet voor super modern aangepaste toegankelijkheid van alle gebouwen?
Er blijft één groot probleem. Voor de oorlog trok heel Syrië vele toeristen en kwamen er ook hier menigten bezoekers van heinde en verre. Dagelijks werden allerlei producten verkocht: geneeskrachtige zalven, kruiden, the, confituur van onze fruitbomen, zelf gemaakte religieuze voorwerpen. Bovendien zien we vol verwachting uit naar het ogenblik dat we weer in alle veiligheid kunnen werken op ons eigen terrein met zijn duizenden olijfbomen, amandelbomen en allerlei fruitbomen (abrikozen, kersen, vijgen, granaatappels, peren, appels...). De hoop blijft onze ongeneeslijke ziekte. De spontane verkoop ligt evenwel helemaal stil. Dit is ook het probleem van andere kloosters, waarmee we in contact staan en waarvoor we een gezamenlijke verkoop zoeken: “monastieke producten” voor de ‘verlichting’ van lichaam en geest. In België en elders zouden al deze producten zeker vlot hun weg vinden. Zou een transport per container rendabel kunnen zijn?

Madaya, een erg eentonig refrein

De belaagde bevolking van de stad Madaya (N Damascus, aan Libanese grens) blijft in de actualiteit. Sinds vijf jaar worden in heel Syrië aanslagen gepleegd, mensen op de vlucht gedreven, de infrastructuur vernietigd, honderdduizenden mensen gedood... zogenaamd allemaal door de schuld van de Syrische regering (leger en vooral president). Tienduizenden terroristen, gezonden, opgeleid, gefinancierd en bewapend door westerse landen en hun vrienden van de golfstaten, doen zogezegd hun uiterste best om democratie, vrijheid, vrede en welvaart te brengen. Onze NAVO heeft succesvol de “Arabische Lente” in Libië ingevoerd, waardoor het feest van de zo vurig gewenste totale chaos nu kan gevierd worden met onbeperkte mogelijkheden. En in Syrië wil dit zelfs na vijf jaar maar niet lukken... door de schuld van de regering. En nu melden de media dat de bevolking van Madaya honger lijdt... natuurlijk door de schuld van de Syrische regering. In oktober 2015 kreeg de bevolking 31 vrachtwagens met hulpgoederen en voedsel. Leden van Daesh en Al Nousra hebben het voedsel in beslag genomen en aan woekerprijzen verkocht aan de bevolking, die ze eerst hebben uitgeperst.... natuurlijk door de schuld van de Syrische regering. Ondertussen heeft Hezbollah de stad omsingeld om te proberen de 600 jihadisten uit te schakelen. Deze ingewikkelde, moeilijke en nijpende situatie is natuurlijk de schuld van de Syrische regering. Dat Saoedi-Arabië in zijn oorlog tegen Jemen verboden wapens gebruikt, is uitgelekt, juist op het moment dat er wereldwijd protest groeit wegens de executie van sheikh El-Nimr. Eindelijk eens iets anders, maar dit nieuws komt toch wel heel erg ongelegen. Dat mensen kwaad gaan spreken van het door het westen zozeer geliefkoosde Saoedi-Arabië, mag uiteraard niet toegestaan worden. Saoedi-Arabië en Qatar met hun machtige tv-ketens (Al-Arabiyya en Al-Jazeera) beslissen onmiddellijk een campagne op te zetten om de aandacht af te leiden. Ze hebben foto’s van uitgehongerde mensen in voorraad. Een schokkend beeld van een uitgehongerd meisje wordt verspreid als zijnde van Madaya en heel de Atlantische pers draait op volle toeren. Van Vlaanderen tot Colorado spreekt men schande van die duivelse Syrische regering. De foto was vroeger gepubliceerd als een Syrisch meisje in Jordanië en later als een stervend Palestijns kind in Yarmouk, maar in feite is het een kind uit Z. Libanon. Schokkende beelden, geschikt voor polyvalent gebruik. Iets gelijkaardigs voor andere foto’s die de dramatische toestand moeten illustreren... . De verantwoordelijke van het internationale comité van het Rode Kruis (ICRC) in Damascus zegt uitdrukkelijk dat er in Madaya geen bevolking is die uitgehongerd wordt. Wel getuigt de bevolking zelf van grove misdaden vanwege de terroristen. De dagelijkse ervaring in Syrië leert dat de regering het mogelijke doet om de bevolking te helpen o. m. door de prijs voor het brood als basisvoedsel heel laag te houden. Het is niet onze taak om gelijk welke regering, president of staatshoofd te verdedigen, maar wel om van de waarheid te getuigen, opdat duidelijk wordt wie de onschuldige slachtoffers zijn en wie de misdadigers. In het toeristisch centrum van Ankara in de buurt van de beroemde Hagia Sofia en de Blauwe Moskee werd vorige week dinsdag een zelfmoordaanslag gepleegd met tien doden en vijftien gewonden. Onze media tonen fier de Turkse president R.T. Erdogan (als een onschuldige koorknaap, in feite de wereldleider van de terroristische moslimbroeders) die de schuld daarvan uitdrukkelijk aan Syrië geeft. Dat de dader in feite de 28 jarige Nabil al-Fadhli was uit Saoedi-Arabië en als “Syrische vluchteling” in Turkije gekomen, werd niet vermeld. En nu maar gespannen wachten op de volgende spectaculaire aanslag hier of elders. Wedden dat je kunt raden wie onze media als de schuldige zullen onthullen?

Wij blijven – ook erg eentonig vind ik - de moordende manipulatie van de hele Atlantische pers aanklagen. (Wil je grondige informatie over de wijze waarop deze . media ons al jaren bedriegen, lees o.a.: CHAMY André, Madaya: une nouvelle manipulation médiatique, Réseau voltaire, 12 januari 2016; Al-Jaafari: Terrorists seized humanitairian aid send to civilians, Sana, 12 januari 2016; op “le salon beige”, 14 januari 2016 kun je een video zien van RT ”In the Now”: désinformations: les médias montrent d’anciennes images pour couvrir la famine de Madaya en Syrie).

“Egypte, mijn volk...” (Jesaia 19, 25)

De landen van het Midden-Oosten moeten manu militari tot volledige onderworpenheid gebracht worden aan het westen. Daar zitten immers grote bodemrijkdommen en bovendien, wie daar baas is zetelt op een belangrijke troon om de rest van de wereld te overheersen. Ieder land afzonderlijk met militaire macht binnenvallen, zoals in Irak, wordt echter een beetje vermoeiend. Gemakkelijker is het terroristische groepen in te zetten om een land in de gewenste chaos te storten. En zo moesten de “vijandelijke” landen van het Midden-Oosten onder het bestuur komen van de terroristische moslimbroeders. In het begin van de jaren ’80 deden ze al een poging in Syrië door aanslagen, de gruwelijke moord op 80 recruten, allemaal allawieten, en een moordpoging op president Hafez, de vader van de huidige president. Deze maakte evenwel korte metten met de onrust en roeide heel het nest van moslimbroeders uit. Het bleef drie decennia rustig, totdat in 2011 een groot opgezet plan van destabilisatie op het getouw werd gezet, dat nog steeds niet afgehandeld is. In Egypte scheen het beter te lukken. Met massale fraude en steun van het westen werd Mohamed Morsi op 17 juni 2012 met een nipte meerderheid tot president verkozen. Onvoorstelbaar wat die man in één jaar tijd aan ontwrichtingen in Egypte klaar gekregen heeft. Zowat alles en iedereen werd buiten de wet geplaatst, behalve de moslimbroeders. Hij was het ook die “voor eeuwig” alle banden verbrak met de lekenstaat van Syrië en de sharia in het vooruitzicht stelde. Vroeger heb ik hierover al een schokkend rapport kunnen geven vanwege vrienden in Egypte. Alle partijen, behalve de moslimbroeders natuurlijk, eisten dat het leger zou ingrijpen, wat maarschalk Abdel Fathah el-Sissi tenslotte gedaan heeft in de nacht van 3 op 4 juli 2013. Ondertussen blijft het westen uiteraard de glorie en de terugkeer van de “democratische” president Morsi bezingen, maar el-Sissi hield stand. Hij wilde voor zich geen enkele politieke functie, maar het volk dwong hem president te worden, omdat er niemand anders was die sterk genoeg bleek. Immers, het westen bleef zijn steun verlenen aan de moslimbroeders, die de ene aanslag na de andere pleegden (en helaas blijven plegen).

Op het orthodoxe kerstfeest van 6 januari dit jaar beleefde Egypte de klap op de vuurpijl. Vorig jaar had el-Sissi al een toespraak gehouden in de beroemde universiteit van al-Azhar en de geestelijke leiders gevraagd om een “religieuze revolutie” in de islam te beginnen. Hoe is het mogelijk, zo vroeg hij, dat 1,6 miljard mensen de rest van de wereldbevolking (7 miljard) zouden moeten uitmoorden om zelf te kunnen leven? De moslimwereld, de Umma is zichzelf en de mensheid aan het vernietigen. Jullie, zo zei hij tegen de religieuze leiders, zijn verantwoordelijk voor God. Hij heeft evenwel het antwoord van de geestelijke leiders niet afgewacht en is zelf begonnen met zijn geestelijke revolutie. Hij deed wat nooit eerder een Egyptische president deed en nam deel aan de plechtige kerstviering van 6 januari 2016, voorgegaan door de Koptische paus Theodoor II in de St. Marcus kathedraal te Cairo. En el-Sissi sprak deze historische woorden: “God heeft ons verschillend geschapen op gebied van godsdienst, zeden, kleur, taal, gedrag, traditie en niemand kan ons dwingen tot één model... A.u.b. aanvaardt onze verontschuldigingen (in de periode van Morsi werden 12 kerken in brand gestoken). Indien God het wil zal er dit jaar geen enkele kerk en geen enkel huis meer zijn dat niet heropgebouwd is... Wij zullen nooit uw houding en die van de Paus gedurende deze periode vergeten. Dank aan allen. Vrolijk Kerstfeest”. En dan zijn hartenkreet: “Wij gaan elkaar beminnen, wij gaan elkaar liefhebben in het goede, wij gaan elkaar werkelijk beminnen”! Ondertussen hebben wij in onze gemeenschap juist op deze avond van Epiphanie genoten van een video van een koptische kerk in Egypte, waar meer moslims naartoe komen dan christenen (er zijn ook maar 10% christenen) en waar tijdens de dienst een jonge moslim genas van blindheid.
”God de Heer zal Egypte slagen toebrengen en het zo helen; zij zullen tot Hem terugkeren, en Hij zal hen verhoren en genezen. Op die dag verbindt een weg Egypte met Assur (Assyrië); Assur komt dan naar Egypte en Egypte naar Assur en samen met Assur dient Egypte God de Heer. Op die dag zal Israël als derde, naast Egypte en Assur staan, een zegen op aarde. God de Heer van de legerscharen zal hen zegenen met de woorden: Gezegend zijn Egypte, mijn volk, Assur, het werk van mijn handen, en Israël, mijn erfbezit” (Jesaia 19, 22-25, een profetie van acht eeuwen voor onze tijdrekening).

P. Daniel

15-01-2016 om 19:48 geschreven door Gust Adriaensen

Het was te verwachten. Nadat Mark Van de Voorde zich in De Standaard van 8 januari had afgevraagd waarom moraalfilosoof Etienne Vermeersch zo gemakkelijk wegkomt met zijn uitspraak over negationisme en aartsbisschop De Kesel de wind van voren krijgt wanneer hij zich uit over euthanasie, kreeg Vermeersch een volle bladzijde om zichzelf gelijk te geven en zowel Van de Voorde als De Kesel over de hekel te halen.

Vermeersch laat zich nog maar eens van zijn meest hautaine en gelijkhebberige manier kennen. Hij behandelt Van de Voorde als een snotneus met beperkte intellectuele capaciteiten. 'Mark Van de Voorde heeft mijn uitspraken niet begrepen. Ik zal het eens simpel uitleggen', klinkt het bij het begin van het artikel. Komaan, zeg. Vermeersch werpt zich op, als het in zijn kraam past, als moraalfilosoof, bioloog en evolutiebioloog, historicus, archeoloog, schriftgeleerde, theoloog, politicus, islamgeleerde, psycholoog, enz. enz.

Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, heeft vroeger Vermeersch al een 'fundamentalist' genoemd. Dat is hij m.i. ook. Reeds in 2005 schreef ik op het toen nog bestaande onlineforum van De Standaard: 'Etienne Vermeersch komt in woord en geschrift gelijkhebberig en fundamentalistisch over. Wellicht is dit het bekende fenomeen van de bekeringsijver, al gaat het bij hem om een bekering tot het atheïsme. Tegelijk blijkt hij nog altijd niet klaar te zijn met zijn christelijke verleden. Heeft hij het absolute Godsgeloof ingeruild voor het absolute ratiogeloof?'

Vermeersch had georakeld dat mensen het recht hebben negationistische uitspraken te doen. Waarom Vermeersch het nodig achtte die uitspraak te doen, is volkomen onduidelijk, tenzij hij nog eens op zijn leeftijd de onstuitbare drang voelde om in de publieke belangstelling te komen. De kritiek erop legt hij opzij met een hypocriete spitsvondigheid: 'een uitspraak over negationistische uitspraken is geen negationistische uitspraak'.

De naar eigen inschatting grootste moraalfilosoof van Vlaanderen en van de rest van de wereld, gaat helemaal uit de bocht, wanneer hij stelt: 'Het stuitende van de visie van De Kesel ligt vooral op het morele vlak'.

Dat zoiets uit de mond van Vermeersch komt, is toch wel het toppunt.

Weet je wat echt stuitend is?  De oppervlakkigheid waarmee Vermeersch zijn vergoelijkende houding in het verleden, ten aanzien van pedofilie, nog altijd benadert en daar zo gemakkelijk mee wegkomt.

In 2014 verscheen er in De Standaard een interview met Vermeersch. De journalist vroeg hem: 'Een beruchte opvatting waar u op bent teruggekomen, is wat u in 1979 dacht over pedofilie . U vroeg zich af of dat zoveel kwaad kon.'

Vermeersch antwoordt daarop: 'Dat is vaak verkeerd begrepen.' Jaja. Het is het verafschuwde clichéantwoord van de laffe politicus. Vermeersch voegt hetzelfde eraan toe als wat hij twee jaar geleden in een uitgebreid interview naar aanleiding van zijn 79ste verjaardag al zei. Hij beroemt er zich op dat hij 'altijd bereid is om toe te geven dat hij fout was'. Als voorbeeld zegt hij het volgende: 'Voorts heb ik ooit een artikel geschreven over pedofilie, waarin ik het mogelijk achtte dat kinderen konden instemmen met seksuele handelingen. Al liet ik de vraag open vanaf welke leeftijd dat eventueel zou kunnen. Dat zou ik nu zo niet meer schrijven. We weten ondertussen zoveel meer over de nadelige effecten, dat ik mijn mening daaraan heb aangepast.'

Het bewuste artikel verscheen onder de titel 'Zijn pedofielen boosdoeners?' in de krant De Morgen op 8 december 1979.

Het loont echt de moeite dat lange artikel eens op te duikelen en het helemaal te lezen. Vermeersch maakt er zich in dat interview wel erg gemakkelijk van af.

Dat hij zo op de vlakte blijft, valt des te meer op en komt gewoonweg hypocriet over omdat op het hoogtepunt van de antikatholieke hetze in verband met seksueel misbruik, diezelfde Vermeersch, voor kerkelijke instanties en in het bijzonder voor kardinaal Danneels, van geen verzachtende omstandigheden wilde horen, die Vermeersch voor zichzelf wel inroept.

Ook nu tapt hij uit hetzelfde vaatje. Zijn redenering komt hierop neer: ik mag zeggen wat ik wil omdat ik een privépersoon ben; De Kesel mag dat niet omdat hij bisschop is. Niet erg moedig. Voor zichzelf vrijheid opeisen die je een ander niet gunt. Er is nog meer aan de hand. Vermeersch schakelt naargelang het hem goed uitkomt over van het institutionele naar het morele kader. Nu eens De Kesel in de institutionele tang pakken, dan weer in de morele. Weinig verheffende tactiek, zeker voor een moraalfilosoof.

Terug naar Vermeersch' benadering van de pedofilie. Hoe vergoelijkend Vermeersch in 1979 dacht over pedofilie, blijkt bijzonder scherp uit wat hij in het artikel 'tot besluit' schrijft:

'Tot besluit het volgende.
1) We beschikken over onvoldoende gegevens om nu reeds normen op te stellen binnen dewelke bepaalde types van pedofilie moreel als strafrechtelijk vrijuit zouden kunnen gaan; ik sluit de mogelijkheid echter niet uit.
2) Vergeleken met het eerder beperkt belang van het "vergrijp" is de publieke afkeuring en ook de strafrechtelijke beteugeling - zelfs als ze gewenst kan zijn -in elk geval mateloos overtrokken.
Pleiten voor een wetswijziging of minstens voor een begrijpende rechtspraak is dus dringend nodig.
3) De gewone pedofielen zijn geen boosdoeners: ze hebben een seksuele gerichtheid waar ze niet om gevraagd hebben en al kan men (voorlopig wellicht) een aantal van hun daden onaanvaardbaar achten, zij zijn medemensen die veel meer nood hebben aan ons begrip, dan aan een brute ongenuanceerd afwijzing.'

Voila, dat schreef Etienne Vermeersch in 1979.

13-01-2016 om 10:53 geschreven door Gust Adriaensen

Gisteren schreef ik op dit blog (en ook op het Knackforum) een stukje met als titel 'Crombez groeit als debater'. Die constatatie ging in tegen het oordeel van vele forumdeelnemers in Knack.

Wat lees ik vandaag in De Standaard? Een uitgebreide beoordeling van het debat Crombez-De Wever onder de titel 'Een orator uit Oostende - Le nouveau Crombez est arrivé', waarin de debatkwaliteiten van Crombez bevestigd worden.

Doordat Crombez een sterke inhoud ook debattechnisch nog meer body gaf, kwam niet alleen de inhoudelijke armoede van De Wevers inbreng scherper naar voren maar vielen nog meer zijn agressieve en eigenlijk nogal puberale tegenargumenten op, die vaak neerkomen op 'zie je wel, ik krijg gelijk' en 'wat je zegt, ben je zelf'.

Het effect van Crombez' goeie debatscore kan moeilijk onderschat worden. Voor het eerst erkennen ook de media dat De Wever, die tot nu toe als de ongenaakbare debater werd afgeschilderd, een minstens even sterke opponent heeft gevonden. En dan nog wel in de persoon van Crombez, die graag werd gepresenteerd als een debatkluns. Ongetwijfeld betekent het ook een stevige deuk in de vaak arrogante en denigrerende opstelling van De Wever.

Meer en meer groeit overigens in brede kringen waardering - die appreciatie hoeft geen goedkeuring van het beleid in te houden- voor enkele NV-A-ministers, die in hun vakgebied blijk geven van werkkracht en staatsmanschap. Politici als Francken, Van Overtveldt, Weyts, komen geregeld goed uit de verf.

De vraag is hoe lang de voorzitter met de karaktertrekken die hem eigen, nog zal dulden dat een aantal partijgenoten hem in vakmanschap, gedrevenheid en populariteit naar de kroon steken en in brede lagen van de bevolking kunnen rekenen op een positief imago.

12-01-2016 om 09:34 geschreven door Gust Adriaensen

David Bowie 1947-2016

(druk op onderstaande link voor het nummer 'Lazarus')

Bijlagen:
https://youtu.be/y-JqH1M4Ya8   

Het vrt-debat tussen SP.A-voorzitter John Crombez en NV-A-voorzitter Bart De Wever lokte heel wat reacties uit op het Knack-forum.

Vele forumdeelnemers vermelden dat Crombez wat de debattechniek betreft geen partij was voor De Wever, dat hij veel onderbrak en probeerde het debat te monopoliseren.

Ik heb de discussie nog eens aandachtig opnieuw beluisterd en kom tot andere constataties. De Wever komt nog wel wat vlotter uit zijn woorden maar veel verschil zit er niet meer op. Enkele forumdeelnemers doen nogal spottend over het West-Vlaams accent van Crombez (misschien mensen die in andere omstandigheden fervente voorstander van het dialect zijn of zelf niet in staat zijn vlot Nederlands te spreken) maar zwijgen als vermoord over het Antwerps accent van De Wever.

Over het geheel is De Wever met uitgebreidere tussenkomsten langer aan het woord geweest dan Crombez . Blijven doorpraten is een tactiek die De Wever graag toepast, om zoveel mogelijk het gesprek te monopoliseren. Hij laat gewoonweg niet toe dat de opponent toegang krijgt tot het gesprek. De enige mogelijkheid is 'onderbreken'. Wat dan weer kan weggezet worden als een negatief kenmerk van de tegenstander in het debat. Overigens waren de onderbrekingen vanwege De Wever ook talrijk.

Crombez manifesteerde zich als een sterke debater, de evenknie van De Wever. Het is duidelijk dat de SP.A-voorzitter sterke vooruitgang heeft geboekt in de kunst van het debatteren. Je voelt ook dat hij achter zijn woorden staat. Dat belooft voor toekomstige debatten.

11-01-2016 om 16:31 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Wanneer de wereld wegdommelt in comfort en egoïsme, dan is het onze christelijke missie hem wakker te maken.'

09-01-2016 om 18:47 geschreven door Gust Adriaensen

Minister De Croo en staatssecretaris De Crem gingen in hoogsteigen persoon de kwaliteit van de eieren in Burkina Faso controleren.

Dat was de hoogste tijd. Aan de gelaatsuitdrukking van de Belgische excellenties te zien, zat er een verdacht geurtje en/of smaakje aan de Burkinese kippenproducten.

De Belgische ontwikkelingshulp zal daarin ongetwijfeld op korte termijn verandering brengen!

09-01-2016 om 11:54 geschreven door Gust Adriaensen

XI/2
Vrijdag 8 januari 2016

Ons vijfde Nieuwjaar in oorlogstijd

De feesten die nu midden in de week vallen schudden het gewone dagelijkse leven grondig door elkaar. De kaarsenfabriek wordt even stil gelegd, ook om te wachten op het goede materiaal, waardoor we in staat zullen zijn de beste kaarsen te maken. Wel wordt op de werkdagen het atrium geschilderd en andere werkzaamheden verricht. De “Openbaring” van woensdag 6 januari is voor vele orthodoxe kerken het eigenlijke kerstfeest. Dinsdagnamiddag werden al “de koninklijke uren” gezongen, die ruim een uur duren. Na een eenvoudig avondmaal kwamen enkele vrienden al dansend en zingend binnenvallen en allen hadden een plastiekzakje bij met een gebakje of snoeperij. Het was het feest van de vooravond van “Epiphanie” en tegelijk “Theofanie” (Godsopenbaring). Hierbij wordt herdacht dat God zelf zich geopenbaard heeft vooral bij de doop van Jezus in de Jordaan en verder aan wijzen uit het oosten en op het bruiloftsfeest te Kana, waar Jezus water in wijn veranderde. Na het gezellig tafelen . was er nog een tijd onderbreking vooraleer de eenvoudige Latijnse eucharistie te vieren. Hierna volgden de lange vespers van de vooravond van Epiphanie met de vijftien lezingen en de lange gebeden voor de wijding van het water. Met brandende kaarsen trokken we al zingend naar de fontein in het atrium, gevuld met water. Juist deze avond en nagenoeg heel de nacht was er geen elektriciteit. Het kaarslicht verdreef de duisternis. In de gebeden werd herinnerd aan de bevrijding van het Godsvolk en gevraagd dat dit water, door Jezus’ doop geheiligd, alle kwaad en kwalen zou verdrijven en ons zou heiligen. Na de wijdingsgebeden waren er enkelen, zowel van de zusters als van de broeders, die de traditie in ere hielden door met blote voeten en in habijt in het koude water van de fontein te treden en zich daar driemaal in onder te dompelen. Het heeft niets te maken met een nieuwjaarsduik maar met de hernieuwing van de doopbeloften. Anderen wasten of besprenkelden hun hoofd. Allen werden overvloedig met het gewijd water besprenkeld. Met een warme tas thee eindigden we in de refter deze liturgie en trokken rond half twee naar bed. Woensdag middag vierden we plechtig de byzantijnse eucharistie van het hoogfeest van Epiphanie met de zegening van het water dat als wijwater zal gebruikt worden. Hierbij hoort ook de zegening van het huis, zoals vroeger in de Latijnse liturgie tijdens de paasweek gebeurde. Wij doen het de volgende dagen samen met de zegening van de velden. ’s Avonds volgde nog een verrassing. In de grote zaal aan de ingangspoort was heel het dorp vertegenwoordigd, een veertigtal mannen en vrouwen. Onze verantwoordelijke van de plaatselijke Rode Halve Maan had eten en drinken voorzien en er werden eretekens uitgereikt. Het eerste dankwoord ging naar moeder Agnes-Mariam, omdat zij gezorgd heeft dat zo vele en verscheidene cursussen en vormingssessies konden gehouden worden en de bevolking op vele wijzen geholpen werd. Dan werd voor de legerleiding die voor de veiligheid van deze streek zorgt een mooi versierde degen voorzien. Vervolgens werd aan velen een ereteken met een certificaat overhandigd om hun inzet op een of ander terrein, voor een groep mensen of voor een cursus. Velen kwamen hun dekoratie halen en gaven die dan direct aan een ander, die zij bijzonder dankbaar waren, b.v. hun vader of een dierbare vriend. En zo vielen onrechtstreeks ook leden van de gemeenschap in de prijzen, willen of niet. Het was aangenaam om zien hoe mensen elkaar hun dankbaarheid uitdrukten. Het oude smokkeldorp met zijn illegale en onaangename praktijken is grondig van aanschijn aan het veranderen. Moge het eens terugkeren naar zijn oorspronkelijke bezieling en Jezus Christus als zijn enige Redder erkennen. Alle moslims weten dat hun voorouders hier christen waren totdat de Ottomaanse overheerser hen dwong moslim te worden. We zijn op weg naar een nieuwe kerstening van dit dorp. In 150 resideerde hier al een bisschop en de bisschop van Qâra nam deel aan het eerste oecumenisch concilie, dat van Nicea in 325. Voor de dertiende eeuw waren hier meer dan tien kerken. We zijn dankbaar voor uw gebed en uw hulp voor deze onderneming van her-christening.
(op onze website vindt je een uitleg over de icoon van Jezus’ doop in de Jordaan en een klein filmpje van onze viering van Epiphanie - maryakub.net - even naar beneden scrollen).

Realistische en hoopvolle verwachtingen voor de toekomst

We geven de voornaamste gedachten weer uit een interview dat niet alleen een goed beeld geeft van wat in Syrië gebeurt, maar vooral ook een verantwoord perspectief biedt (Frédéric PICHON in gesprek met Bouthaina CHAABANE: Dans l’ombre de Bachar El-Assad, Politique Internationale nr 46, politiqueinternationale.com, opnieuw gepubliceerd door Les-Crises.fr, 3 januari 2016). Frédéric Pichon is onderzoeker aan de universiteit van François Rabelais, Tours, verbonden met de groep “monde arabe méditerrané” en heeft in oktober 2014 al een verhelderend onderhoud gepubliceerd met patriarch Gregorios III Laham (http://www.les-crises.fr/syrie-les-chretiens-dans-la-tourmente/ ). Bouthaina Chaabane is raadgeefster en woordvoerster van de Syrische president, behaalde een doktoraat in Engelse literatuur, verbleef zes jaar in Engeland. Ze publiceerde in Amerika verscheidene boeken en werd in 2005 genomineerd als kandidate Nobelprijs voor de vrede. Bij het begin van de Syrische crisis vroeg Frankrijk evenwel aan de Amerikaanse regering om haar op de zwarte lijst te zetten, omdat ze de woordvoerster van de Syrische president was en bleef! Door ontslag te nemen zou ze de grootste waardering gekregen hebben van heel het westen. Zij kent de westerse mentaliteit. Alleen wie westers denkt en leeft wordt beschouwd als zijnde beschaafd en modern. Zij koos voor een meer verantwoorde houding, nl. het trouw blijven aan eigen land en waarden. Zij wil ook best als modern beschouwd worden, maar daarvoor niet haar land verloochenen. Het westen heeft emigratie aangemoedigd, geholpen door een speciaal fonds van Qatar, dat de mensen, die have en goed verkochten, flink wilde vergoeden. Dit gaat radicaal in tegen de diepe aard van het Syrische volk, dat iedere politiek die van buitenaf wordt opgedrongen, afwijst. “Het westen heeft niets begrepen van Syrië, van zijn volk en van zijn geschiedenis”, zegt ze.

Hervormingen

Syrië was in 2011 geen volmaakte samenleving. Bovendien heeft de president zelf herhaaldelijk gewezen op de kwaal van de corruptie. Maar hervormingen mogen nooit van buitenaf worden opgedrongen. Het westen was vanaf het begin vast besloten om Syrië te breken. Daarom kwam het aandraven met democratie, vrijheid en rechten van de mens. De buitenlandse rebellen, terroristen en criminelen, waren echter aan democratie helemaal niet geïnteresseerd. Zoals Kadhafi en Sadam Hussein moest ook Bachar El-Assad uit de weg geruimd worden. Het was een onaanvaardbare inmenging in het bestuur van een soeverein land, een inbreuk op de internationale wetgeving en een onwettig kolonialisme. Kijk naar het resultaat in Libië en Irak. Bouthaina: « Weten de westerlingen dat er in Syrië voor de crisis geen enkele dakloze was, dat er een goed werkende infrastructuur was voor gezondheid en opvoeding ? Ieder dorp had zijn gratis school. Studenten gingen naar de universiteit voor nauwelijks 20 dollar per jaar. En vooral, Syrië had geen enkele buitenlandse schuld ». We kunnen dit bevestigen vanuit onze eigen ervaring toen we hier toekwamen in 2010. We hebben meerdere ziekenhuizen bezocht waar leden van de gemeenschap gratis behandeld werden, ook wanneer het buitenlanders waren. Opvallend was ook de afwezigheid van alle stress. Voeg hierbij nog de veiligheid van een harmonieuze samenleving. Als je een kostbaar fototoestel vergat in een zaal waar veel volk komt, (zoals mij de eerste avond al overkwam) kon je het de volgende morgen terugvinden, precies op de plaats waar je het had neergelegd. Tenslotte was ook het dagelijkse leven, zoals de voeding en het vervoer, erg goedkoop

Er waren hervormingen nodig en die zijn er ook gekomen. In 2012 is bij referendum een nieuwe constitutie aanvaard, waarbij een meer-partijen-stelsel werd ingevoerd. Er werden gemeenteraadsverkiezingen en wetgevende verkiezingen georganiseerd. Tenslotte werden op 3 juni 2014 presidentsverkiezingen gehouden. Van de drie kandidaten werd Bachar El-Assad met een overweldigende meerderheid gekozen. Ook Syriërs in het buitenland kozen massaal voor hem. « Syriërs verlangen veiligheid en hij is het die de veiligheid verpersoonlijkt. Hij wordt beschouwd als de enige die nu in staat is de integriteit en vrede van het land te verzekeren ». Sommige kampioenen van de democratie, zoals Frankrijk, Duitsland en België, ontnamen de Syriërs het recht om in het consulaat een stemming te organiseren. Trouwens, het westen was tegen iedere hervorming in Syrië gekant, waaruit bleek dat hun streven naar democratie maar een voorwendsel was. Voor hen waren de presidentsverkiezingen “onwettig” omdat hun Saoedische, Tunesische of Turkse terroristenleiders in Ankara, Doha of Parijs niet mochten meedoen! Syriërs hebben er geen nood aan bestuurd te worden door anderen van buitenaf. Het is een fier volk, een van de oudste beschavingen ter wereld en Damascus is een van de oudste steden uit de geschiedenis van de mensheid. Syrië is tenslotte de wieg van het christendom.

Dialoog met de oppositie

Of het leger bij het begin niet met overdreven geweld gereageerd heeft? De zogenaamde vreedzame volksopstand moet erg gerelativeerd worden. Vanaf het begin waren er gewapende bendes bij betrokken die het op de soldaten en de politie gemunt hadden. Onder hen zijn ook de meeste slachtoffers gevallen. Toen een kamikaze voor een school in Homs vijftig kinderen onder de 12 jaar de dood in joeg, was er geen enkele westerse regering die enig protest of een veroordeling liet horen. In Frankrijk werd in 2012 Mohammed Merah uitgeschakeld. Zijn appartement werd opgeblazen en hij zelf met tientallen kogels doorzeefd. Sprak iemand over overdreven geweld? In een land bestaat er wel een gewettigde politieke oppositie. Gewapende oppositie bestaat niet en gewapende gematigde opposanten nog veel minder. Deze misleidende woorden werden door het westen uitgevonden. Het gaat om terroristen of criminelen. Het is de taak van leger en politie om het volk te beschermen en de veiligheid te garanderen. “Wie kan ontkennen dat dit nu het geval is in Syrië?” De aanslagen van terroristen zijn een misdaad en het antwood van leger en politie zijn een weldaad.

Het westen schijnt de politieke onafhankelijkheid van Syrië totaal niet begrepen te hebben. Bij de opposanten in de vredesconferentie in Genève merkte Bouthaina Chaabane dat ze geen enkele kennis hadden over Syrië. Ze waren gewoon vertegenwoordigers van buitenlandse mogendheden. Ze vernam dat Ahmet Davutoglu, de Turkse minister van buitenlandse zaken, de opposanten vooraf strikte instructies had gegeven: vooral niet praten over de strijd tegen het terrorisme, alleen maar het vertrek van de Syrische president eisen en een overgangsregering. Wat denk je ervan wanneer wij hetzelfde zouden doen voor Obama, Cameron of Hollande? Ondanks alles wil de Syrische regering de hand blijven reiken naar allen die aan de opbouw van dit land, het belang en de toekomst van het volk willen meewerken. We maken ook onderscheid tussen de regeringen en het volk. De Fransen blijven hier welkom, maar de Franse regering stelt ons zwaar teleur, zegt zij. Hun ambassadeur Eric Chevallier heeft gedaan wat hij moest doen en aan zijn minister verteld dat de Syrische president helemaal niet zou aftreden of ten val komen, maar hij werd aan de kant geschoven, omdat hij niet vertelde wat de Franse regering voorzien had. De eerste ambassade die gesloten werd, was die van Frankrijk, waarmee het ook alle contact verloor met wat er in Syrië werkelijk gebeurde. We voegen er bij dat dit ook ons ontgoocheld heeft. Toen ik pas hier was kwam deze ambassadeur in ons klooster op bezoek. Hij en zijn ploeg waren erg geïnteresseerd in het ontstaan en de activiteiten van het klooster. Van zijn kant vertelde hij hoe hij van een dokterspraktijk in de politiek geraakt was. We hielden er een prachtige folder van over, bedoeld voor de Fransen in Syrië. Er stonden allerlei telefoonnummers in die in nood moesten gecontacteerd worden. De boodschap was duidelijk: bel ons op, blijf waar je zijt en wacht, wij zorgen voor alles. En bij de eerste moeilijkheden in Syrië sloten ze zelf hun winkel! Bouthaina werkte in 1996 al aan de zijde van vader Hafez El-Assad. Ze herinnert zich hoe hij Amerika verplichtte om Frankrijk toe te laten bij de gesprekken over Libanon, wat Amerika tegen zijn zin moest aanvaarden. En nu is het Frankrijk dat Syrië verraadt. Bouthaina: “Wij hebben niet begrepen waarom Frankrijk zulk een extreem standpunt heeft ingenomen. Hierdoor hebben zij bewust het terrorisme in Syrië aangemoedigd. Eerlijk gezegd, ik zie maar één uitleg. Qatar heeft een deel van het patrimonium van Frankrijk opgekocht en eist op die wijze zijn investering terug”. Ondertussen worden er op binnenlands vlak steeds meer stappen gezet in de richting van een nationale verzoening. Talrijke groepen rebellen hebben de wapens neergelegd en een staakt-het-vuren aanvaard. Op 31 december hebben in Homs, Hama en Damascus weer 157 rebellen zich overgegeven en op 2 januari 2016 nog eens 84.

En de toekomst?

Syrië heeft de voorbije vijf jaar heel veel verloren: zijn beste mensen, zijn soldaten, zijn kinderen, ziekenhuizen, scholen en zijn infrastructuur. Terroristen en criminelen hebben het land enkele eeuwen terug geworpen in de tijd. Ondertussen lanceerden de westerse regeringen de obsessie van het vertrek van Assad, alsof daar de schuld lag. De leugens werden door al Jazeera en al Arabyia de wereld ingestuurd en gretig geloofd. De media, die soms zo vlug zijn om valse berichtgeving te ontmaskeren, hebben voor wat er in Syrie gebeurde hun deontologie volkomen verloochend. Sommige journalisten die de waarheid brachten, werd het zwijgen opgelegd. Ja, het westen heeft zijn geloofwaardigheid verloren. Wanneer De VS niet wil samenwerken met Rusland en China en wel met een aantal landen die uitgesproken sponsors van het terrorisme zijn, kunnen ze niet meer ernstig genomen worden. De slecht bewapende burgers van Ayn el Arab (Kobane) hebben veel efficiënter Daesh bestreden dan de hele coalitie van 70 landen onder leiding van Amerika. Deze laatsten zijn vooral bekommerd om de belangen van hun olie, hun bankiers en wapenindustrie. De huidige crisis treft niet allen Syrië maar de hele regio en zelfs de hele wereld. Bouthaina: “De wereld bevindt zich op een scharniermoment waar het unipolaire systeem op sterven ligt en wacht op de vervanging door het multipolaire. Het zwaartepunt verplaatst zich naar Azië. De opkomst van Rusland, Indië en China is het belangrijkste verschijnsel van de laatste jaren. De « Arabische lentes » in Syrië en elders zijn een nieuwe stap. Het is een langzaam proces dat zal eindigen in de marginalisatie van de extremistische ideologieën en een uitdoven van de politieke islam. Kijk naar Tunesië, van waaruit het begon. De verkiezingen van eind oktober 2014 leverden de nederlaag op van het islamitisch front en de overwinning van de lekenbeweging. Dat is de ware aard van de Arabieren…die overtuigd zijn dat christenen en moslims één vok vormen. Het zijn deze krachten die de toekomst van de Arabische wereld zullen maken. Het zal ongetwijfeld nog tien jaar duren vooraleer dit nieuwe Midden Oosten het daglicht zal zien, maar het zal niet zijn zoals het westen het zich heeft voorgesteld. De Arabische wereld is een nieuw seculier politiek model aan het maken, waarin de soevereiniteit een centrale plaats inneemt. En Syrië is het laboratorium van deze nieuwe Arabische wereld. Voor een Marokaan of Irakees is ons land het “Balad el Cham”, het hart van de Arabische wereld. Op dit ogenblik zijn Tunesië, Algerije en Egypte hun relaties met Damascus aan het normaliseren.” De monarchieën van de golfstaten blijven hierbij natuurlijk een groot probleem. Zelf kunnen we daar nog de huidige spanning bijvoegen tussen Saoedi-Aabië (soennitisch) en Iran (sjiitisch) wegens de executie (naast 46 anderen!) van de geëerde sjiitische geestelijke leider Nimr Baqer Al-Nimr (die nooit aan gewapend verzet heeft deelgenomen). Het lijkt ons niet onmogelijk dat het een bewuste provocatie is om het terrorisme en de oorlog te laten voortduren. Rusland heeft zich als bemiddelaar aangeboden. Tot slot vertelt Bouthaina nog dat Ali, de grootvader van de huidige president, in Qardaha leefde, de wieg van de familie Assad. Christenen tijdens de eerste wereldoorlog ontvluchtten de Turkse volkerenmoord. Het was Ali die er voor zorgde dat ze opgevangen werden en daarom zijn er nu nog christenen in Qardaha. En over de huidige president. Bouthaina Chabaane besluit: “Een Assad wijkt niet voor druk. De president zal zijn taak nooit opgegeven omdat zijn verantwoordelijkheid hem door het volk is toevertrouwd. Zoals hij zelf zegt, zal hij leven en sterven in zijn land. Zo eenvoudig is dat. En wat zijn persoon betreft, allen die hem benaderen, ook de westerse journalisten, zullen u zeggen dat hij een bescheiden man is, zeer open en niet bang om met zijn volk in contact te treden. In één woord, een man die ver verwijderd is van de belachelijke karikaturen die van hem gemaakt werden.”
(P.S. Als je een humoristisch, karikaturaal stripverhaal over de oorlog tegen Syrië wilt lezen, bekijk dan “Bachar al Salad pour les nuls” van Jean Michel, getekend door Georges Rémi (Hergé), kuifje).
P. Daniel

09-01-2016 om 10:12 geschreven door Gust Adriaensen

Minister Liesbeth Homans: 'Ik hoop dat België in 2025 niet meer bestaat.'

SP.A-voorzitter John Crombez: 'Ik hoop dat de kinderarmoede niet meer bestaat in België in 2025.'

08-01-2016 om 17:39 geschreven door Gust Adriaensen

Dyab Abou Jahjah in De Standaard:

'Het valt niet te ontkennen dat er in de westerse cultuur en maatschappij een groter probleem met pedofilie is dan in andere culturen. Natuurlijk komt het in andere culturen ook voor, maar het heeft geen zin om het te ontkennen: wanneer je een politiebericht hoort over een gezochte pedofiel, dan zie je in je hoofd geen beeld van een zwarte, een Arabier of een latino, maar van een blanke man. De meer dan duizend pedofielen in Belgische gevangenissen bevestigen deze etnische profilering.'

'We kennen allemaal de collectieve waanzin van voetbalsupporters. Honderdduizenden Europeanen verzamelen elke week in stadions waar gewelddadige, racistische, antisemitische , homofobe en andere wansmakelijke uitingen van haat niet van de lucht zijn. Dat geweld wordt ook systematisch in de praktijk gebracht bij voetbalmatchen. Bendes vikingen en vandalen vernielen geregeld Europese steden. Feyenoordsupporters richtten vorig jaar nog in het centrum van Rome grote vernielingen aan.'

'Tachtig procent van alle verkrachtingen wordt gepleegd door een mannelijke vertrouwensfiguur uit de omgeving van het slachtoffer. De bekendste gevallen van verkrachting in de wereld worden gepleegd door machtsfiguren, onder wie politici.... De cultuur van de gemeenschap van machtige blanke mannen heeft een probleem met seksisme en seksueel geweld.'

08-01-2016 om 08:50 geschreven door Gust Adriaensen

Lieven Boeve, de grote baas van het Katholiek Onderwijs Vlaanderen, zet Jean-Jacques De Gucht in de Standaard, goed op zijn plaats. En terecht. Deze De Gucht jr., hoe jong hij ook nog is, ontpopt zich meer en meer als een oerconservatieve fundamentalistische papenvreter, die zonder kennis van zaken en van de geschiedenis, er ongeremd op los schiet als er iets christelijks in zijn vizier komt. Kortom, de uitlatingen van De Gucht jr. betekenen een aanfluiting van het echte liberale gedachtegoed.

Maar Boeves presentatie en identiteitsomschrijving van het katholiek onderwijs lijkt me toch weer erg minimalistisch, weinig zelfbewust en aan de defensieve kant. Klaarblijkelijk zijn er nogal wat katholieke intellectuelen en gezagdragers in de onderwijs- en zorgwereld als de dood voor etiketten als 'verzuiling' en 'indoctrinatie'.

Boeve schrijft: 'We bieden onderwijs aan vanuit een bijbels-christelijke, katholieke inspiratie'. Mooi. En verder: 'Hier wordt helemaal geen levensbeschouwelijke visie dwingend opgelegd. Via ons project van de katholieke dialoogschool leren wij jonge mensen zelf keuzes te maken, een eigen identiteit vorm te geven, op basis van onderbouwde, brede mensvorming. ' En nog even verder: 'Niemand wordt in een neutraal gezin geboren: een mening vormen, je standpunt afwegen doe je vanuit overtuigingen, in de voortdurende zoektocht naar identiteit.'

Klinkt niet slecht. Maar mag het voor een school die zich katholiek wil blijven noemen, niet wat duidelijker en zelfbewuster zijn? Uiteraard wordt een visie er niet met de kromstaf ingeklopt. Zelfs vroeger, toen er nog wel geregeld met de kromstaf gezwaaid werd, bleek dat niet echt een effectief middel te zijn om alle schapen in de schaapstal te houden.  Boeves omschrijving klinkt wel erg soft: we bieden wat aan vanuit katholieke inspiratie en we zien wel... Als hij terecht schrijft: 'Een mening vormen doe je vanuit overtuigingen', dan mag je van een katholieke school verwachten dat ze doelbewust ook effectief werkt aan het vormen van een katholieke overtuiging.

Wil een school, een zorginstelling, op een eerlijke manier het etiket 'katholiek' waard en waardig zijn, dan moet het label toch op een geloofwaardige manier de lading dekken.  En dat vergt moed en werk en christelijk zelfbewustzijn. Als dat niet het geval is, dan is 'katholiek', zeker voor scholen, een succesvol reclamemerk en niet meer dan dat. Gooi dan het label 'katholiek' maar in de prullenmand.

06-01-2016 om 15:28 geschreven door Gust Adriaensen

In Knack stelt Hans Geybels dat de uitzendingen door derden, die door deze regering afgeschaft werden, tot de kernopdracht van de openbare omroep behoren.

Het pleidooi van Hans Geybels snijdt hout. Onze samenleving wordt gekenmerkt door levensbeschouwelijke diversiteit. Het is uiterst belangrijk dat de verschillende levensbeschouwingen de kans krijgen zowel de eigen mensen als andere belangstellenden op een degelijke manier te informeren en ze zinvolle programma's aan te bieden.

Degenen die beweren dat de overheid niet zoveel geld moet stoppen in die 'gastprogramma's, vergeten dat die programma's de overheid weinig kosten en ze zouden eens  kennis moeten nemen van de enorme overheidsbedragen die in erg commercieel gekleurde uitzendingen van de VRT gestort worden.

Dat de afschaffing een ideologische keuze is van deze rechtse neoliberale regering, staat voor mij buiten kijf. In het bijzonder Open VLD ,met politici als De Gucht jr.,Dewael en Gatz, streven er al langer naar om religieuze levensbeschouwingen geen publiek forum meer te gunnen en zo hun eigen ideologie meer ruimte te geven. Het is voor mij de miskenning en het corrumperen van het echte liberalisme.

-----------------------

Hans Geybels (geb. 1971, Mol) studeerde aan het Sint-Jan Berchmanscollege van Mol en is licentiaat in de Moderne Geschiedenis (1994) en doctor in de Godgeleerdheid (2004) aan de KU Leuven.

Van 2005 tot 2010 was hij woordvoerder van kardinaal Godfried Danneels. Momenteel is hij als halftijds docent verbonden aan de onderzoekseenheid Pastoraaltheologie en Empirische Theologie van de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen. Hij doceert Kerk, geloof en media aan de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen en Religie, zingeving en levensbeschouwing aan diverse geassocieerde instellingen. Daarnaast is hij gedelegeerd bestuurder van het christelijk geïnspireerd impulsforum Logia en van het audiovisueel productiecentrum Horizonmedia.

Hij is gespecialiseerd in de relaties tussen Kerk en media, in religieuze kunst en theologie en in religieuze volkscultuur/volksdevotie.

05-01-2016 om 20:01 geschreven door Gust Adriaensen

Het verhaal over het levenseinde van de vrouw, van wie de familie een rechtszaak gestart is tegen het verzorgingshuis dat weigerde binnen zijn muren mee te werken aan de euthanasie, reikt een mogelijke oplossing aan voor het overgrote deel van de mensen die geëuthanaseerd willen worden, zonder maatschappelijke complicaties en discussies over de juiste interpretatie van de wet.

Die vrouw werd naar huis gevoerd en nam thuis, zo kunnen we lezen, in alle rust afscheid.

Als de wettelijke procedure voor euthanasie afgerond is, dan moet het mogelijk zijn in de thuissituatie of binnen de enge familiekring, 'in alle rust afscheid te nemen'.

De positieve aspecten daarvan zijn onbetwistbaar.

-Een mens kan zijn leven beëindigen in de vertrouwde omgeving, in de vertrouwde kring van kinderen en familie.

-De wens om autonoom te beslissen over het einde van het leven, wordt maximaal gehonoreerd omdat er geen beroep hoeft gedaan te worden op externe instellingen .

-En directie en personeel van ziekenhuizen en verzorgingsinstellingen worden niet juridisch en moreel onder druk gezet, om mee te werken aan euthanasie.

Als mensen toch per se euthanasie willen en daarbij ook nog willen aangeven dat zij autonoom over hun leven willen beslissen, ligt sterven in het eigen huis of in de vertrouwde kring van kinderen en familie voor de hand. Euthanasie thuis gebeurt overigens al vaak. Maar vaak zijn het de kinderen die het liefst hebben dat hun vader of moeder het dodende spuitje krijgt in ziekenhuis of verzorgingsinstelling. Minder last. Minder confronterend.

Maar hoe komt het dat de grote voorvechters van euthanasie en autonomie die oplossing 'thuiseuthanasie' niet propageren? Zit er de verborgen agenda achter dat zij de hele maatschappij en zeker de mensen en de instellingen die morele bezwaren hebben, mee in het euthanasiebad willen trekken?

04-01-2016 om 09:32 geschreven door Gust Adriaensen