In een column in De Standaard (12 april) heeft Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, het over de moeilijke positie van de mensenrechten. Torfs eindigt zijn artikel met de uitsmijter: een kwarteeuw geleden was de samenleving verdraagzaam, de paus streng; nu is het andersom'. Dat is bij Rik Devillé, priester en voorvechter van de mensenrechten in de Kerk, in het verkeerde keelgat geschoten. Torfs dramatiseert, vindt Rik Devillé

Rik Devillé is zo geobsedeerd door zijn strijd tegen misbruik in de Kerk en zijn frustraties opgelopen in de kerkelijke hiërarchie (waarvan hij overigens nog altijd deel uitmaakt), dat hij ook in een vrij algemene beschouwing over de mensenrechten  het hele plaatje direct uit het oog verliest en aan één woord of zinnetje genoeg heeft, om nog maar eens zijn gal te spuwen op Kerk en paus én Torfs. Een vorm van acute bewustzijnsvernauwing.

Op die manier wordt een intellectueel discours over bv. de tijdgeest of de (evolutie van de) mensenrechten wel erg moeilijk.

Ik denk dat velen het met Torfs eens zijn dat er zich in de publieke opinie en in de politieke partijen een verharding manifesteert, zeker ten aanzien van 'allochtonen', en een oog-om-oog-tand-om-tandmentaliteit vaak komt bovendrijven.

Onmiskenbaar is ook dat paus Franciscus in woord en daad grote mildheid en barmhartigheid tot uitdrukking brengt. Dat Devillé die tolerantie van Franciscus in twijfel trekt door relatief veel aandacht te schenken aan een kwestie van al of niet mogen communiceren, komt, met permissie gezegd, nogal kneuterig over.

Niet Torfs dramatiseert. Devillé speelt wat graag de drama queen.

13-04-2016 om 08:43 geschreven door Gust Adriaensen

Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven:'

Een kwarteeuw geleden was de samenleving verdraagzaam, en de paus streng. Vandaag is het andersom.'

11-04-2016 om 10:22 geschreven door Gust Adriaensen

'De 21ste eeuw schreeuwt om flexibiliteit', schrijft Bart Brinckman, in een redactionele commentaar van De Standaard.

Dat zijn zo van die superveralgemenende dooddoeners, waarvan het bewijs van juistheid nooit geleverd wordt of kan worden en waarvan ik het erg op de heupen krijg.

Brinckman zou al dichter bij de waarheid zitten, als hij schreef: 'De neoliberale en kapitalistische economie, naar een kleinere schaal vertaald: de werkgevers- en aandeelhouderswereld, schreeuwt om flexibiliteit'.

De schreeuw om flexibiliteit zoals die wordt opgevat in de huidige werkgevers- en regeringskringen, heb ik vanuit de werknemers nog niet horen klinken.

Maar het overkomt ook goeie journalisten wel vaker: alles, ook een volledige eeuw, wordt gereduceerd tot wat een bepaalde soort van economisch denken en handelen, dirigeert.

11-04-2016 om 10:13 geschreven door Gust Adriaensen

De gouverneur van de provincie Antwerpen heeft haar ongerustheid uitgesproken over de verouderde kerncentrale van Doel. De directe aanleiding was een mankement in het nucleaire gedeelte van de centrale.

De kerncentrale van Doel ligt in vogelvlucht op nog geen 15 km van het Antwerpse stadhuis.

Het is uiterst verwonderlijk en onbegrijpelijk dat de burgemeester van Antwerpen (tot nu toe) nog niets van zich heeft laten horen omtrent dat verontrustende nucleaire incident in de achtertuin van de metropool Antwerpen.

09-04-2016 om 07:46 geschreven door Gust Adriaensen

----------------------------------------

                                  Federale verkiezingen 2014                   Peiling 2016

08-04-2016 om 23:04 geschreven door Gust Adriaensen

Het federaal parket vraagt om de kerkelijke autoriteiten, die waren aangeklaagd wegens schuldig verzuim inzake seksueel misbruik, buiten vervolging te stellen wegens verjaring van de feiten. De roemruchte Operatie Kelk dreigt dus op een sisser uit te lopen.

Dat brengt advocaat Walter Van Steenbrugge buiten zichzelf. Hij fulmineert dat het parket partijdig is. Van Steenbrugge krijgt daarbij wat beschaafdere filosofische en ethische ruggensteun van Ignaas Devisch.

Devisch is van mening dat de Kerk 'nu eens eindelijk mea culpa moet slaan'.

Het is overduidelijk. Filosoof Devisch is hopeloos achter. Ofwel kletst hij gewoonweg uit zijn nek, omdat Devisch een van die Vlaamse 'intellectuelen' is, die te allen prijze, ook met leugens en verdraaiing van de feiten, de Kerk schade willen berokkenen.

Het is goed dat Manu Keirse hem in een artikel  in De Standaard bij de les brengt. Keirse brengt een (onvolledige) opsomming van alle initiatieven en maatregelen die de Kerk van hoog tot laag, de laatste jaren genomen heeft met betrekking tot misbruikpraktijken.

De vraag is: wat wil filosoof en ethicus Devisch eigenlijk nog? Dat de Kerk zichzelf opheft?

Een nog veel belangrijkere vraag is: wanneer starten mensen als Devisch en Van Steenbrugge met een diepgaand onderzoek naar seksueel misbruik in verleden en heden in allerlei instituten, gaande van het gezin, over school en jeugdwerk tot leger en zorginstellingen? En zullen zij de eindverantwoordelijken van al die instituten voor de rechter proberen te slepen?

De moeite doen om minder bevooroordeel en selectief te denken en te oordelen zou zeker een filosoof niet misstaan.

08-04-2016 om 18:55 geschreven door Gust Adriaensen

De paus breekt (voorzichtig) met het verleden

In een brief over de rol van het gezin in de kerk roept de paus de kerk op om niet langer stenen te gooien naar wie niet kan voldoen aan het ideaalbeeld van de kerk. De Gentse bisschop, Luc Van Looy, heeft het over ‘een ander gelaat van de kerk’, al zullen progressieve elementen in de kerk wellicht vinden dat de tekst niet ver genoeg gaat.

Evenwichtsoefening van 200 pagina’s

Het lijvige document met de titel Amoris laetitia (‘De blijdschap van de liefde’) telt meer dan 200 pagina’s en behandelt in 9 hoofdstukken de rol van het gezin in de kerk. Het document is de pauselijke conclusie van de twee bisschoppensynodes die de voorbije jaren werden gehouden.

Zowel in 2014 als 2015 kwamen bisschoppen uit de hele wereld in Rome samen om drie weken lang na te denken over de rol van het gezin in de kerk. Een bijzonder gevoelig thema, want op de jongste bisschoppensynode in het najaar van 2015 stonden progressieve en conservatieve bisschoppen lijnrecht tegenover elkaar toen de houding tegenover holebi’s en ongehuwd samenwonenden ter sprake kwam.

De verdeeldheid over die thema’s in de kerk maakt dat Amoris Laetitia vooral een delicate evenwichtsoefening geworden is en niet het revolutionaire manifest waarop progressieve en hervormingsgezinde elementen in de kerk gehoopt hadden.

Het document bevestigt de traditionele kerkelijke leer rond het huwelijk en bevat geen nieuw standpunt over gescheiden en hertrouwde gelovigen of het homohuwelijk. Maar toch breekt de paus met het verleden.

1) Over het traditionele gezinsmodel

In een leeswijzer die het Vaticaan de voorbije dagen naar de bisschoppen stuurde, schrijft de paus dat de kerk een open houding wil aannemen en vraagt hij een positieve en gastvrije benadering van gelovigen die niet in het traditionele gezinsmodel van de katholieke kerk passen: homostellen, gescheiden en hertrouwde mensen en andere ‘onvolmaakte katholieken’.

‘We moeten moeite doen om diversiteit te accepteren en het gesprek aangaan met wie anders denkt’, zegt de paus, een houding die in contrast staat met het vermanende toontje waarop de voorgangers van Franciscus zich uitlieten over echtscheidingen en homoseksuele relaties.

De paus roept in Amoris laetitia op tot meer medeleven en een kerk die zich openstelt voor gelovigen op wie tot dusver iets of veel viel aan te merken, zoals gescheiden of hertrouwde mensen, maar schrijft tegelijkertijd dat hij niet kan instaan voor een nieuw pakket algemene regels, geschikt voor alle gevallen.

Paus Franciscus vindt dat de kerkelijke blik op het gezin beter moet aansluiten op de hedendaagse realiteit. ‘De kerk moet ook in zogeheten irreguliere situaties het goede proberen te zien en te waarderen’, aldus de kerkleider. Hij dringt erop aan dat pastoors en bisschoppen harde veroordelingen van dergelijke situaties vermijden en verzet zich tegen het al te ijverig streven naar het naleven van de regeltjes.

2) Over abortus en contraceptie en seks

Franciscus blijft zich in Amoris laetitia wel uitspreken tegen abortus en (in mindere mate) contraceptie en veroordeelt nogmaals het seksueel misbruik in de kerk. Maar tegelijkertijd heeft de paus kritiek op de kerk zelf die het huwelijk ‘te abstract’ en ‘te idealistisch’ heeft voorgesteld.

Priesters moeten voor de paus ook erkennen dat er tussen theorie en praktijk nogal eens een kloof gaapt. En als het niet kan zoals het moet, moet het soms maar zoals het kan. ‘We mogen het huwelijk niet excessief idealiseren’, klinkt het.

3) Over de communie voor gescheiden/hertrouwde gelovigen

Er werd de voorbije dagen vooral uitgekeken naar Franciscus’ standpunt over gescheiden en hertrouwde gelovigen. Die mogen op dit moment niet ter communie gaan, aangezien hun eerste huwelijk voor de kerk nog steeds geldt en ze dus in zonde zouden leven.

Aan dat principe verandert niets, al laat de paus wel een opening door te stellen dat priesters of bisschoppen geval per geval kunnen beslissen of een gescheiden en hertrouwde katholiek toch opnieuw ter communie kan gaan. Het is een praktijk die op vandaag al in enkele parochies wordt toegepast.

De paus vindt ook dat gescheiden katholieken die hertrouwd zijn, een meer actieve rol mogen spelen in de kerk. ‘Het is belangrijk dat zij zich deel voelen van de kerk en dat hun deelname aan de gemeenschap wordt aangemoedigd’, klinkt het in het document.

4) Over het homohuwelijk

Ook op het vlak van homoseksualiteit wil de paus dat de focus verschuift naar een respectvolle betrokkenheid tussen de kerk en homo’s. ‘Ik wil benadrukken dat eenieder, ongeacht zijn seksuele voorkeur, in zijn waarde moet worden gelaten en met respect moet worden ontvangen’, schrijft de paus onder meer.

Maar het homohuwelijk gelijkschakelen met een traditioneel huwelijk doet de paus niet. ‘Er is geen enkele basis om een parallel te trekken tussen homoseksuele verbintenissen en het huwelijk als ontwerp van God. De kerk doet op geen enkele manier afstand van het ideaal van het huwelijk.’

5) Over het einde van het celibaat?

Paus Franciscus erkent dat celibataire priesters niet altijd goed voorbereid zijn op de begeleiding van echtparen. Zo schrijft hij dat ‘het gewijde ambtsdragers gewoonlijk aan een passende opleiding ontbreekt om met de veelzijdige actuele problemen van het gezin om te gaan’. Daarom wil hij gezinnen ook betrekken bij de priesteropleiding en stelt de paus dat ‘de lange oosterse traditie van de gehuwde priesters nuttig zijn’.

Die passage kan er volgens kerkwatchers op wijzen dat het celibaat wel eens het thema van de volgende bisschoppensynode zou kunnen worden.

--------------------------------------------------------

Reacties: ‘a point of no return voor de Kerk’

Luc Van Looy: ‘a point of no return voor de kerk’. ©rr

Volgens de Gentse bisschop, Luc Van Looy, toont de pauselijke brief een ander gelaat van de kerk. Van Looy beklemtoonde vanmiddag op een persconferentie dat Amoris Laetitia geen doctrinair document is, maar ‘pastoraal’.

‘Het vertrekt vanuit de realiteit zoals die is, in al haar complexiteit en diversiteit’, aldus Van Looy, die de brief niet ziet als een eindpunt, maar als een ‘a point of no return’ voor de kerk.

‘De tijd terugdraaien zit er niet meer in. Deze paus beschrijft verschillende situaties, waarover we als kerk goed moeten nadenken: wat met alleenstaanden, wat met samenwonenden. Hij heeft daar aandacht voor. Deze paus doet dat vanuit de realiteit. Eerst zien en begrijpen vooraleer te beslissen. Dat was minder zichtbaar bij zijn voorgangers. Daardoor komt er nu ook meer verantwoordelijkheid bij de bisschoppen te liggen om bepaalde beslissingen te maken’, aldus Van Looy.

Dat de brief geen duidelijke richtlijnen bevat, maakt volgens Van Looy deel uit van het proces. ‘Er zullen wel mensen zijn geweest die dat verwacht hadden: een paus die zegt “Dit mag niet, dat mag niet”. Dat staat er inderdaad niet zo in. Maar ook dat maakt deel uit van het proces.’

De bisschop ziet in het hele document een ‘inclusieve benadering’. ‘Niemand wordt uitgesloten. De kerk moet er alles aan doen om mensen, in welke situatie ze zich ook bevinden, te laten deel uitmaken van de gemeenschap. Dat keert als een refrein weer. Wat voor mij belangrijk is, is dat in deze de bredere dialoog geopend is tussen verschillende groepen.’

Een erkenning van het homohuwelijk lijkt veraf volgens de tekst. ‘Maar er staat wel een oproep in tot het erkennen en respecteren van deze geaardheid. Openheid is zeer belangrijk voor deze paus. We zitten nu in een proces. Misschien leidt dat in de toekomst wel tot een vorm van erkenning, zonder dat dat een gelijkstelling met het huwelijk betekent’, besluit Van Looy.

--------------------------------------------------

Reacties: ‘Een milde paus’

Rik Torfs.©rr

Kerkjurist Rik Torfs vindt vooral de toon van de paus heel mild. ‘Dat is echt een verschil ten opzichte van de voorgangers van deze paus. Hij stelt dat de kerk niet te paternalistisch moet optreden tegenover mensen die het iets anders doen dan de kerk het voor heeft’, zegt Torfs op de Nederlandse Radio 1.

Torfs erkent dat het document niet echt progressief kan worden genoemd, maar wijst erop dat het Vaticaan ook minder conservatief is dan vroeger. ‘Het Vaticaan is een tanker, en die veranderen erg traag van koers,’ vertelde hij op VTM.

Toch is het document volgens Torfs vernieuwender dan het op het eerste gezicht lijkt. ‘Zonder het met zoveel woorden te zeggen, roept hij op om gescheiden en hertrouwde kerkgangers tot de eucharistie toe te laten. Dat was voor zijn voorgangers onbespreekbaar’, wist de Leuvense rector te vertellen aan Het Nieuwsblad.

Het homohuwelijk ziet Torfs niet zo snel aanvaard worden door de kerk. ‘Over het homohuwelijk spreekt hij zich niet uit, hij zegt enkel dat hij er respect voor heeft. Ik denk dat we op dat punt nog een lange weg te gaan hebben. Ik had ook niet verwacht dat we hier op dat punt een aardverschuiving zouden meemaken. In Afrika bijvoorbeeld, waar de katholieke kerk sterk vertegenwoordigd is, zijn er nog veel landen waar homoseksualiteit strafbaar is. Dan kan je niet van de paus verwachten dat hij nu ineens de deuren openzet voor koppels van hetzelfde geslacht. Hij zegt wel dat we die mensen niet mogen veroordelen en zeker niet mogen verketteren.’

--------------------------------

Bron: dS-Avond : Bart Van Belle - Stijn Cools

--------------------------------

08-04-2016 om 17:55 geschreven door Gust Adriaensen

XI/14
Vrijdag 8 april 2016

Een geïmproviseerd kampvuur

Op een namiddag opperden de fraters het verlangen om eens een kampvuur op het terrein te houden en ’s avonds na de vespers zochten we een plekje uit. Het hout bleek erg nat te zijn zodat we helemaal door rook doordrongen waren vooraleer er echt vuur kwam. Onze Fransman, die nogal een natuurmens is, had uit de tuin wat sla verzameld en maakte er met olie iets eetbaars van, alles opgediend in een propere emmer. Enkele flessen water, een pikzwart moortje en thee, aardappelen, ajuinen, eieren, broden, een doosje smeerkaas en een aantal plastieken bekertjes. Ziedaar het materiaal voor ons avondmaal van zes man. Eerst werd in het moortje thee gezet en ieder kreeg al vlug een kokend heet bekertje. Dan werd het moortje met water gevuld en daarin werden de eieren gekookt. De rest werd in het vuur zelf gegooid: aardappelen, ajuinen en zelfs brood vloog even in het vuur. Grote platte broden werden belegd met sla, gepelde ajuinen en aardappelen, uit het vuur gevist. Het smaakte heerlijk. Ondertussen had het vuur evenwel nog volk aangelokt. Plots was onze groep tot een vijftiental uitgegroeid. We wilden graag meedelen maar onze vrienden wilden alleen maar even komen mee genieten van het vuur, van het gezelschap en vooral foto’s maken.

Zo hebben we het voor de oorlog even kunnen doen. Daarbij hoorde nog een voettocht door de woestijn met overnachting onder de blote hemel, alsook een avond en dag of twee dagen volledige afzondering en stilte. Voeg daarbij enkele historische uitstappen, zoals naar Ma’aloula, waar de taal van Jezus, het Aramees nog gesproken wordt en tussendoor kunnen jongeren flink mee werken op het terrein. Dit alles in het kader van een authentieke retraite, d.w.z. jongeren leren intreden in zichzelf om daar God en Christus te ontdekken alsook zijn/haar eigen diepste roeping. We zouden dit maar wat graag opnieuw doen, liefst deze zomer al. Vorige donderdag kregen we bezoek van een priester met enkele jongeren die een camp willen organiseren voor jongeren bij hen en bij ons. Er is dus hoop. Ondertussen zingen nu reeds het oude Vlaamse kampvuurlied: “Vrienden, komt zit neder in de ronde...

Het kostbaarste in het leven is gratis

Er zijn vele gehandicapten in Syrië, mede als gevolg van de oorlog. In Dier Atieh is voor een 150-tal van hen een prachtig centrum gebouwd, mooier dan het presidentieel paleis (we bedoelen niet dat van de Turkse maar dat van de Syrische president!). Voor iedere twee gehandicapten is er een betaald personeelslid. In Qâra moet nog een opvang uitgebouwd worden. Dinsdag trekken de jonge Bretoen (die naast osteopaat en boer, ook kinesitherapeut is) , fr. Jean en ik naar het centrum in Qâra. Het is een onvoltooid groot vierkant gebouw van twee verdiepingen, ter beschikking gesteld door ons klooster (door moeder Agnes-Mariam, dus mede dank zij jullie milde steun!). Rondom het gebouw is er ruimschoots grond voor een flinke tuin die al bewerkt wordt. In een van de zalen staan een achttal naaimachines, voorzien als naai-atelier, los van het centrum. Twee andere ruimtes zijn nu al ingenomen door gehandicapten, die van 9.00 u tot de middag naar hier komen. Als we toekomen zijn er acht gehandicapten samen bewegingsoefeningen aan het doen onder leiding van vijf vrijwilligers, die allen een universitaire opleiding volgen of een diploma hebben (journalistiek, psychologie, sport, ingenieur, handel). Ze worden niet bezoldigd. Zij vragen of we met hen eens willen bekijken hoe dit centrum op goede wijze kan uitgebouwd worden. We doorlopen het gelijkvloers en bewonderen buiten de aanplantingen die al gebeurd zijn. Binnen beginnen de gehandicapten aan een tafel afzonderlijk te knutselen. De meesten hebben een houten kader met nagels. Met wol-draad maken ze een kleurrijk doek. Wij gaan met de verantwoordelijke even samen zitten. Al vlug wordt een lijst gemaakt van eenvoudig materiaal dat hier goed van pas zou komen: schrijfboeken en schrijfmateriaal, tekenmateriaal, eenvoudige muziekinstrumenten, ballonnen, tapijten, aangepast materiaal om te sporten. In de tuin kunnen kruiden gekweekt worden en kan een kippenhok gemaakt worden. Er is ook nog een budget nodig voor het afwerken van het huis, schilderen en enige versieringen aanbrengen. Verder wordt voorgesteld met de groep één dag per week naar het klooster te komen om te helpen bij een of ander werk (zoals kaarsen, zeep e.d.m. maken, het inpakken van kruiden) of samen te ontspannen (muziek maken, zingen...). Sommige gehandicapten hebben al een opleiding gehad om in het tapijtenfabriek te werken. Probleem is dat er nog geen vooruitzicht is om in Syrië handgemaakte tapijten te kunnen verkopen. Dit kan, lijkt ons, wel opgelost te worden door een verkoop te organiseren in België en elders. De jonge verantwoordelijke (moslimvrouw) laat op haar gsm een foto zien van het kruis van de gemeenschap (kruis en vier bollen die de vier windstreken verbeelden) en de tekst: “Ibnoel insaan” = de Mensenzoon. Zo heet het centrum en dat hebben de gehandicapten uitgewerkt. Ze wil echter aan het centrum (nog) geen grote affiche want ze vreest dat daarmee alle gehandicapten van de hele buurt komen en dat kunnen ze nog niet aan. Zij werkt hier nu ongeveer een jaar samen met een jonge ploeg enthousiaste vrijwilligers. Het is duidelijk dat er binnen afzienbare tijd voor een salaris moet gezorgd worden. Ondertussen zien we dat oprechte toewijding en liefde hier wonderen doen. De allerkostbaarste gaven in het leven zijn gratis.

Wanneer de gehandicapten ’s middags opgehaald worden nodigt de verantwoordelijke ons uit om bij haar even langs te komen. De taxichauffeur, een van onze vrijwilligers met een oud rammel-minibusje heeft daar helemaal niets op tegen. Zo komen we in een groot huis terecht, waar vier generaties samenleven. Grootvader (90 j) heeft zijn been gebroken en ligt op een bed tegen de muur. De grootouders hebben tien kinderen die hier en in de buurt wonen. Als we het goed begrijpen is zowat de hele straat door hen ingenomen. Buiten het bed van grootvader is er een grote zetel, die aan ons wordt aangeboden en voor de rest zijn er kussens op de grond en een tapijt. Iedereen loopt trouwens op blote voeten rond. Het blijkt een vrolijke en vrome moslimfamilie te zijn. Tegen de muur hangen vrome spreuken ter ere van Allah. Grootvader heeft naast het huis een geitenstal en in de bergen een grote boomgaard van abrikozen en appelen. Onmiddellijk wordt thee geschonken en grootmoeder begint appels en wortelen te schillen en in schijfjes te snijden. Hier wordt gezond gegeten. Ondertussen vraagt grootvader met veel humor zijn een been eens te bekijken. Het schijnt er goed uit te zien en onze Bretoen moedigt hem aan om dagelijks kleine stukjes te wandelen. Verder komt een nicht met een boreling van 40 dagen oud omdat zijn rechter beentje verlamd schijnt. Het kind heeft al operaties ondergaan maar met geduld schijnt ook dit beentje terug tot leven te kunnen gebracht worden. De moeder biedt ook graag haar kind aan opdat ik het zou zegenen en ervoor bidden. Grootvader zegt dat de oorlog over twee jaar voorbij zal zijn en hij nodigt ons nu al uit om met hem naar zijn boomgaard in de bergen te gaan. En zo nemen wij afscheid in de hartelijkste sfeer.

Een volk van martelaren.

‘s Middags aan tafel wacht ons nog een verrassing. Na de historische overwinning van het Syrische leger op Daesh in Palmyra is ook Qaryatain door het leger bevrijd. We vernemen evenwel dat de terroristen nog de kans gezien hebben om de sarcofaag van de heilige martelaar Elian op te blazen in het oude klooster van de heilige Elian (Syriac katholiek, nabij Qaryatain, N.0. van Homs). Op 20 augustus 2015 hadden ze dit meer dan 15 eeuwen oude klooster al verwoest en pater Jacques Mourad, de overste was ontvoerd. Hij is gelukkig later kunnen ontsnappen. Mar Elian was de zoon van Khastares, de rechterhand van de gouverneur van Homs. Terwijl zijn familie heidenen waren en felle vereerders van de afgoden volgens de Romeinse gebruiken, was hij een vurige christen die iedere gelegenheid te baat nam om in familie en stad het christelijk geloof te verkondigen. Dit wekte de woede op van zijn omgeving. Het is de tijd van de christenvervolging onder keizer Numerius (+ 284), die opgevolgd wordt door Diocletianus. Elian werd herhaaldelijk gevangen genomen en gemarteld, waardoor zijn vader hoopte dat hij terug zou keren naar de heidense afgoden maar Elian werd een steeds vuriger christen. Men sloeg nagels in zijn lichaam en een in zijn hoofd. In 285 stierf hij de marteldood. Later werd een grote kerk ter zijner ere gebouwd. Deze heilige is nagenoeg onbekend in het westen. Bij het nieuws van de vernieling van zijn graftombe zijn twee van onze vrijwilligers onmiddellijk vertrokken om met de hulp van het leger een volledige teloorgang te verhinderen. Zij hebben de resten van zijn gebeente verzameld in een eenvoudige houten kist, bedekt met het prachtige geborduurde “epithaphios” van Goede Vrijdag en naar ons klooster gebracht, in afwachting van beslissing van de bisschop. We hebben in de namiddag deze relikwieën in processie ontvangen. Toevallig waren er nog enkele medewerkers van de Rode Halve Maan hier die graag mee opstapten met kruis en kandelaars. Daarna hebben we plechtig de eucharistie gevierd en een permanente aanwezigheid in gebed verzekerd tot morgen vroeg. Om middernacht hebben we de inhoud vastgesteld, er was een schedel met het litteken van een nagel. We hebben foto’s genomen en de kist dichtgetimmerd.
Donderdag is het 's morgens al erg druk. Er wordt opgeruimd en gepoetst. In de voormiddag komen onze Grieks katholieke bisschop Jean Abdo en de Syrisch katholieke bisschop Baraca toe, met enkele priesters en zusters. Ook moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel arriveren. Tegelijk blijven mensen toekomen. In de hal wordt thee met een versnapering aangeboden. Enkele vrouwen gaan meteen al naar de kerk en beginnen voor de kist van de heilige Elian te bidden en te zingen. Uiteindelijk gaan allen naar de kerk voor een dienst en de verering van mar Elian. Ons kerkje loopt overvol. De bisschoppen danken het klooster voor de redding van deze kostbare relikwie. Daarna wordt nog een processie gehouden met de relikwie en uiteindelijk in de koffer van de auto van de Syrisch katholieke bisschop neergelegd. De relikwie krijgt een plaats in de kerk van de heilige Elian in Homs. Tussen de aanwezigen is er een erg bedroefde moeder. Haar zoon werd maanden geleden al ontvoerd. Haar tweede zoon, ook soldaat in Aleppo, kreeg vrijaf om Pasen te komen vieren. Hij heeft samen met ons de Goede Vrijdag-dienst in Qâra gevierd. Na het Paasfeest is hij teruggekeerd en werd eveneens ontvoerd. Heilige Elian en alle martelaren van Syrië vroeger en nu, bid voor ons opdat we met dezelfde durf Jezus Christus zouden verkondigen als het enige heil voor alle mensen, breng de ontvoerden weer thuis en troost de moeders.
Aan het avondmaal krijgen we een bijzonder spannend verhaal te horen, waarvan we hopen dat het ooit te boek gesteld wordt. Het is een aaneenschakeling van wondere gebeurtenissen: hoe moeder Agnes-Mariam vernam dat de tombe van mar Elian vernietigd was, hoe onze mensen daar geraakten op een ogenblik dat er geen enkele burger in de buurt mag komen, omdat er altijd terroristen als scherpschutters achter blijven om nog zoveel mogelijk dood en vernieling te zaaien vooraleer ze zelf ontdekt worden. Bovendien is heel het terrein, zoals in Palmyra, bezaaid met mijnen en springstof, dat de terroristen zo gesofistikeerd geplaatst hebben dat alles ontploft bij de minste werking van een gewone gsm. De Russen zijn ook hier meesters in het ontmijnen. Verder moest men tussen de ruines nog naar die tombe zoeken. Een delikate en gevaarlijke onderneming die dank zij de goede verstandhouding en de welwillende medewerking van het Syrische leger, de Hezbollah en hoge Russische militairen tot een goed einde gebracht werd.

Leugen, bedrog en manipulatie

De VS verkondigen luid en fier dat ze Abu Firas al-Souri, de leider van Jabhat al-Nusra gedood hebben in Idlib. En zo zijn miljoenen mensen weer op de hoogte van de geweldige inzet van de V.S. Op dinsdag 5 april laat de Syrische minister van buitenlandse zaken, Faysal Miqdad evenwel weten dat niet de VS maar de Syrische luchtmacht deze leider samen met 25 medestrijders gedood heeft in het dorp Kafr Jalis. Wie zou daar nog naar luisteren? Immers, in de hele Atlantische pers wordt voortdurend herhaald dat Syrië en Rusland de oorzaak zijn van alle ellende. De leugens over de dood van de Russische dissident Alexander Litvinenko (wiens vader en broer bij herhaling getuigd hebben dat de Russische autoriteiten daar voor niets tussen zitten!), over het neerhalen van het lijnvliegtuig van Maleizië MH 17, ‘door de Russen’, over de “invasie van Oekraïne” enz. ... worden als de waarheid verkondig. Voor Syrië en zijn president zijn er de leugens over de bloedige repressie die het land in een burgeroorlog stortte en 300.000 doden maakte, over de gifgasaanval in Ghouta, over een president die zijn volk bombardeert en uithongert, en die tot aan zijn enkels in het bloed staat. De inhoud van heel de Atlantische pers kan herleid worden tot: leugen, bedrog, manipulatie, Syriafobie en Russofobie. Het wordt tijd dat er een aanklacht ingediend wordt bij het internationaal strafhof tegen de westerse journalisten, politici en hun handlangers op grond van misdaden tegen de menselijkheid en volkerenmoord. Er moet een grondig onderzoek komen naar de verantwoordelijken van de monsterleugens, hun werkwijze en de tragische gevolgen ervan. Het zijn deze leugens die criminelen aanmoedigen om land en volk te blijven uitmoorden voor de politieke en economische doeleinden van gewetenloze wereldheersers.

Grote Syrië-conferentie

Grote Syrië-conferentie op zondag 17 april 2016 om 13.00 u in het Elzenveld Conferentiecentrum, Antwerpen, Lange Gasthuisstraat 45, waar moeder Agnes-Mariam en ik zullen spreken, samen met P. Paulus Sarti van de Chaldeeuwse Liga, Marwa Osman, een Libanese politieke analyste, Rima Darious van de Syrische jongerenraad, Yvette Shamier en Malik Samoel van het vertegenwoordigingsorgaan van de Syriërs in Nederland (CSN)... In een afzonderlijke mail stuur ik gewoon hun aankondiging door omdat ik de tekst met foto’s niet gecopiëerd krijg (Lach niet, velen van mijn leeftijdgenoten zijn slimmer dan ik, en gebruiken dus helemaal geen internet of email!) Volgende keer hoop ik meer uitleg te kunnen geven.

P. Daniel

08-04-2016 om 16:32 geschreven door Gust Adriaensen

In een verzorgde brochure onder de titel 'Barmhartig zoals de Vader' is een lezing van de abt van de Postelse norbertijnenabdij, Frederic Testaert, in druk verschenen.

U kan een exemplaar gratis meenemen bij de ingang van de abdijkerk.

08-04-2016 om 10:03 geschreven door Gust Adriaensen

Michaël J. Sandel, Amerikaanse politieke filosoof:

'Een maatschappij die geen gemeenschappelijk doel nastreeft of geen gemeenschappelijke zingeving erkent, verwordt tot een democratie zonder democraten, een maatschappij van individuen, waarin ieder zijn leven leidt, bij geschillen zijn rechten opeist, maar nooit verder kijkt dan zijn eigen belang reikt.'

07-04-2016 om 21:49 geschreven door Gust Adriaensen

Lentewandeling

Stralend lenteweer:
de vogels zingen het uit.
Gewandel alom.
De knoppen springen open
in het park. Zienderogen.

06-04-2016 om 17:19 geschreven door Gust Adriaensen

Het grootste aantal supergrote belastingontduikers van België, de zgn. off-shore Belgen, die terug te vinden zijn in de Panama Papers, woont in de stad Antwerpen. Niet minder dan 91 asjeblief.

05-04-2016 om 21:05 geschreven door Gust Adriaensen

Luister naar de gebedsintentie van paus Franciscus voor de maand april via onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/E07D8SkpElE   

De Panama Papers brengen nog maar eens het bewijs dat er ook door de kapitaalkrachtigste en invloedrijkste Belgen op een gigantische schaal aan belastingontduiking wordt gedaan en dat het niet de fiscus is die de fraude aan het licht brengt en probeert te beteugelen maar wel de journalistiek.

Dat brengt Karel Anthonissen, gewestelijk directeur  van de BBI-Gent ertoe, onomwonden te schrijven dat 'er in ons land een manifeste onwil is om zwart geld te onderscheppen'.

Wie zal hem ongelijk geven. En het is niet alleen de top van de fiscus die de supergrote belastingontduikers de hand boven het hoofd houdt. Dat is alleen maar mogelijk doordat de opeenvolgende regeringen hoofdzakelijk met woorden de fiscale fraude bestrijden maar als de dood zijn om de fraudeurs, en zeker de allermachtigsten, de prang op de zwarte neus te zetten. Het meest stuitende en hypocriete alibi om de wetsovertreders te beschermen, is de al vaak gehoorde clichézin: 'We pakken resoluut de fraude aan, maar we zullen geen heksenjacht ontketenen!'

De staatskas loopt elk jaar miljarden mis door de fraude. Karel Anthonissen schrijft het zo: 'Er wordt onnoemelijk veel fraude vergeten en vergeven. Ik denk dat dat gewild is, tenminste door bepaalde segmenten in onze samenleving.'

Inderdaad. En ondertussen worden de gaten in de begrotingen opgevuld door de centen uit de zakken van de modale Belg te halen. En groeien er in brede lagen van de bevolking een fundamenteel onrechtvaardigheidsgevoel en een diep misprijzen voor de financiële en politieke toplagen.

05-04-2016 om 09:34 geschreven door Gust Adriaensen

Natuurpunt:

'De overheid tovert geregeld gewone grond om tot bouwgrond. Tussen 2011 en 2014 werd zo maar liefst 700 miljoen euro meerwaarde gecreëerd, die bijna integraal verdwijnt in de zakken van grondeigenaars en speculanten. Uit cijfers van Ingrid Pira (Groen), blijkt dat in dezelfde periode minder dan 1% terugvloeide naar de schatkist.

Naast speculatie, werkt dit ook de verdere verstening van Vlaanderen in de hand. Dat komt omdat de planbaten niet goed werken: er zijn te veel vrijstellingen, en de heffing op de meerwaarde verloopt in schijven van slechts 1 tot maximum 30%. Natuurpunt vindt dit ontoelaatbaar, en pleit al enkele jaren om de planbaten fors op te krikken.'

03-04-2016 om 21:23 geschreven door Gust Adriaensen

Van 16 tot en met 20 mei 2016 vindt er op het gastenkwartier van de abdij van Postel een retraite plaats die openstaat voor allen met als thema "Geloof in Gods barmhartigheid."

Pater Benny Berrens, Norbertijn van de abdij van Postel, zal deze retraite begeleiden.

Dagelijks sluiten we aan bij het getijdengebed en de H. Mis van de abdijgemeenschap van Postel. Er is mogelijkheid tot aanbidding van het Allerheiligste Sacrament.

Tijdens de retraite is er ook gelegenheid om het sacrament van de biecht te ontvangen.

Meer informatie vindt u in de folder in bijlage.

Bijlagen:
folder retraite - 2016.pdf (880.3 KB)   

XI/13
Vrijdag 1 april 2016

Een ezel, olijventakken en kinderen

In de byzantijnse liturgie heeft iedere zondag van de vasten een bepaald thema. Zaterdag voor Palmzondag is gewijd aan de opwekking van Lazarus en de zondag wordt de plechtige intocht van Jezus in Jeruzalem gevierd. Tegen de gewoonte van de gewone zondagen in, beginnen we deze morgen al met een uitgebreide morgendienst. En na de plechtige dienst van Palmzondag ’s middags hielden we met een ezel een processie op het terrein tussen de bomen. Abouna Georges zorgde voor de gezangen en ik zat op een stevige ezel en werd gelukkig door twee mannen op een erg oneffen parcours voor het vallen behoed. Er werden vele foto’s genomen. Een filmpje staat op onze website (maryakub.net). Voor de duidelijkheid: die met vier poten is de ezel. Na de lange tocht was het om beurt aan ieder die wilde om met de ezel nog een ritje te doen. Een processie als op de kermis. En ‘s avonds nog een uitgebreide vesperdienst. Al zitten we helemaal in de sfeer van de Goede Week, toch wordt de verjaardag van een van onze trouwe vrijwilligers, die bij onze gemeenschap hoort, gevierd met een sketch. We doen het in de grote zaal aan de ingangspoort omdat ook bevriende moslimfamilies aanwezig zijn. De jarige heet Ibrahim en daarom wordt het verhaal van het offer van Abraham gespeeld, wat ook door moslims gewaardeerd werd. Door de klucht heen komt toch de boodschap naar voren. En zo beëindigen we de Palmzondag.

Witte Donderdag en de moeders van de martelaren

Op Witte Donderdag gaat onze aandacht naar de eucharistie, de instelling van het priesterschap, Jezus’ Hogepriesterlijk gebed en het verraad van Judas. ’s Middags zingen we de vespers waarna de eucharistie, de zegening van brood en wijn en de zegening met de olie. In de vroege namiddag worden echter in Qâra de “moeders van de martelaren” gevierd. Op de grote speelplaats van een school is er een herdenking voorzien. Zr. Claire Marie en ik worden verwacht als vertegenwoordigers van Mar Yakub. Vier groepen van kinderen, in keurige kledij voeren dansjes op. Telkens brengt een van de kinderen vooraf de soldatengroet waarbij ze een lange hulde aan de overledenen declameren. Je voelt de eenheid en fierheid van een volk dat samen het lijden weet te dragen. Alles verloopt in een blijde sfeer en af en toe zie je bij een moeder een traan wegpinken. Er zijn vele jonge moeders met kleine kinderen. Ter afsluiting was er een heel lange tafel gevuld met allerlei lekkere gerechten, waar de vele “gevierden” staande aten. Ik weet niet waarom wij zo gedwongen werden om mee te eten maar we hebben het dankbaar aanvaard. Terug thuis hielden we voor de mannen de dienst van de voetwassing. Omdat er moslims bij waren was het weer een gelegenheid om enige uitleg te geven. Vandaar ging het naar de feesttafel. De tafels waren mooi versierd en er was een goede maaltijd voorzien. Ondertussen werd een groot deel van het evangelie van Johannes voorgelezen. Vandaar ging het naar de kerk voor de lange dienst waarbij alle passieverhalen met betrekking tot Witte Donderdag en Goede Vrijdag gelezen worden. Deze dienst duurde tot na twee uur in de morgen. Het is eigenlijk de bedoeling gans de nacht te waken bij Jezus en sommigen blijven na de dienst inderdaad nog een tijd in stil gebed. Donderdagnacht en gans de avond was er geen elektriciteit. En alsof alle natuurelementen meeleefden, weigerde ook ons kostbaar minjoultje (zonnepanelen) plots elektriciteit te leveren. Alle pogingen tot herstel leverden niets op tot paaszaterdag. Het was bovendien guur weer, met stevige wind en zelfs een beetje regen. En op zondag was er een stralende Paaszon.

Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Paaszondag

In de voormiddag van Goede Vrijdag is er weer een lange dienst. Het middagmaal is erg eenvoudig en kort. De meesten drinken thee en eten wat droog brood. Er wordt ook niet veel gewerkt deze dagen. Daarna volgen nog de lange vespers en ’s avonds rijden we met zijn allen naar Qâra om in een de overvolle parochiekerk, “de begrafenis” van Jezus mee te vieren .Dit is een dienst van 2,5 uur, heel mooi met meerdere processies waarbij ook de kinderen met kaarsjes opstappen. Het “epitaphios” (een kostbaar doek waarop de begrafenis van Jezus geborduurd is) met bloemen versierd, wordt enkele keren in processie rondgedragen in de kerk. Het verbeeldt de rondgang van Jezus die de doden in het “dodenrijk” opwekt.

Op Stille Zaterdag worden ’s middags de vespers gezongen met de 15 lange lezingen uit het O.T. die een voorafbeelding vermelden van Jezus’ sterven en verrijzen, o.a. gans het boek Jona. ’s Middags arriveren zr. Carmel en moeder Agnes-Mariam. Het is de eerste keer in hun leven als religieuzen dat ze niet de hele Goede Week hebben kunnen vieren, wegens het vele werk voor de hulpverlening in heel Syrië. Daarna volgt een eerder eenvoudige Latijnse paasnachtviering. Tot in de vroege uurtjes worden in de refter nog paasliederen gezongen met een kleine versnapering.
De “heilige en grote zondag van Pasen” is in de byzantijnse liturgie een explosie van vreugde om Jezus verrijzenis, een soort ‘geestelijke dronkenschap’ van de Kerk, gekenmerkt door een zee van brandende kaarsen, schitterende gewaden en gezangen, uitbundige uitroepen van het volk, voortdurende bewierokingen en een “troparion” (een eigen poëtisch vers voor ieder feest) van Pasen dat wel honderdmaal herhaald wordt: “Al Massiechoe kam... Christus is verrezen uit de dood, door de dood heeft Hij de dood overwonnen en hen die in het graf verbleven tot leven gewekt”. Alle aanwezigen zijn in het wit gekleed of hebben een wit kleed om. We hebben het allemaal heel plechtig gevierd. Eerst kwam de “aanval” (‘hadjme’). De priester slaat met het kruis op de deur van de kerk en beveelt de poort te openen voor de “Koning van de Glorie”. Binnen vraagt de duivel wie dit is. Uiteindelijk stoot de priester, die Christus verbeeldt, de poort open als teken van de intrede van de verrezen Heer, de Koning van de Glorie. Het is alsof nu de Eucharistie zelfs in de hel gevierd wordt. Dan volgde de uitgebreide eucharistie. Het geheel heeft ongeveer 3,5 uur geduurd. De begroeting daarna is ook telkens dezelfde: “Al Masiechoe kam.... chakkan kam!” Christus is verrezen... waarlijk verrezen. ’s Avonds zingen we nog de speciale paasvespers waarin het evangelie van Johannes 20, 19-25, de verschijning van de Verrezen Heer aan de apostelen, in zoveel mogelijk verschillende talen gelezen wordt. Dat Evangelie verhaalt de zending de Verrezen Heer Jezus aan zijn Apostelen.. De apostelen zullen vanaf nu in de hele wereld en in alle talen het Goede Nieuws verkondigen! Deze keer was er vanwege onze Fransman ook het Bretoens bij. Spontaan volgt hierop in de kerk weer een soort volkszang en -dans met alle bekende paasliederen.

Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien

We willen ons oprecht meeleven betuigen jegens de slachtoffers van de moordaanslagen in Brussel op 22 maart: 32 doden en een veelvoud van gewonden. Plots worden onschuldigen brutaal uit het leven weggerukt, wat een wonde blijft in het leven van een volk. Toch moeten we de moed hebben naar de diepere oorzaken te zoeken. Hoe kunnen bekende terroristen op het moment van de hoogste veiligheidsmaatregelen en op de meest centrale plaatsen zonder enige moeite een zulke gruwelijke slachtingen aanrichten? We willen het aan anderen overlaten om volgende vragen te beantwoorden. Is dit onbekwaamheid of medeplichtigheid van onze diensten? Gaat het om een “valse vlag” in dienst van duistere economische en geo-politieke belangen? Wat ons bekommerd is het feit dat media en politici van ons land, zoals van zovele andere westerse landen, al jaren lang openlijk de kant van de terroristen hebben gekozen, wat onder meer het drama van Syrië heeft veroorzaakt. Onze betrokken minister heeft de jihadisten die in Syrië kwamen moorden en vernielen zelfs openlijk geprezen en (in een interview van 26/4/2013) gezegd: “Misschien zullen we nog een monument maken voor hen als voor de helden van een revolutie”! Hij dacht er niet aan de Syrische regering en het leger te helpen in hun strijd tegen het terrorisme, integendeel. Putin en Assad hebben dergelijke oorlogszuchtige politici herhaaldelijk gewaarschuwd dat ze ooit zelf slachtoffer zullen worden van wat ze aanwakkeren. En nu is het zo ver. Laten we duidelijk zijn: België (en Europa) heeft deze aanslagen grotendeels aan zichzelf te danken en als onze politici en media niet grondig van koers veranderen, mogen we voor de toekomst nog meer van hetzelfde verwachten.

Verder zal de houding van ons land en van Europa tegenover Turkije niet zonder dramatische gevolgen blijven. Er is geen Europa mogelijk zonder Rusland en geen veilig en welvarend Europa zonder samenwerking met Rusland. Het is het Europa van Lissabon tot Vladivostok, van de heilige Benedictus en van de heilige Vladimir. Europa verkiest echter Rusland te diaboliseren en zichzelf in de voet te schieten om de VS te plezieren. Anderzijds heeft Turkije met Europa nagenoeg niets gemeenschappelijk. De Europese houding tegenover Turkije staat haaks op zijn werkelijke belangen. Er wordt alles .gedaan om Turkije ter wille te zijn. Turkije is de grootste oorzaak van de ellende in Aleppo, het economisch hart van Syrië. Het heeft alle bedrijven ontmanteld of verwoest waardoor in één klap 130.000 families in de armoede werden gestort. En dat was nog maar het begin. Turkije steunde de jihadisten opdat Syrië helemaal zou ontwricht worden met een massa vluchtelingen tot gevolg. Turkije helpt openlijk Daesh en andere terroristen tegen Syrië terwijl tot vandaag toe stromen jihadisten langs Turkije in Syrië worden geloodst. Onafhankelijke journalisten in Turkije die dit staatsterrorisme aanklagen worden opgepakt, opgesloten of definitief uitgeschakeld. Tenslotte heeft Turkije de onafhankelijke pers in eigen land gemuilkorfd. En wat is de reactie van Europa? Het heeft Turkije rijkelijk beloond met miljarden en zal de toetreding tot de Europese Unie bespoedigen. Een maand geleden (XI/10) schreven we over twee mogelijkheden. Ofwel wordt Europa wakker, neemt afstand van Turkije en werkt samen met Rusland en het terrorisme wordt daadwerkelijk bestreden. Ofwel laat het Turkije begaan en het terrorisme zal wereldwijd weelderig tieren, nu in Europa. Ondertussen heeft Europa zijn ziel aan Turkije verkocht. Turkije weet nu dat het ongestraft kan verder gaan. Een derde mogelijkheid is nu nog dat het regime van Erdogan toch eens zal instorten.

We dienen de verantwoordelijkheid van Turkije met betrekking tot de aanslagen in Europa en België ernstig te nemen. Er zijn wel degelijk redenen om te veronderstellen dat Turkije de aanslagen inn Parijs en Brussel bevolen heeft (Thierry Meyssan, Mauvais temps pour le président Erdogan, réseau voltaire, 31 maart 2016). De Turkse regeringskrant “Star” publiceerde op de morgen van de aanslagen in Brussel een uitgebreide aanval: “België een terroristenstaat”. Toeval? Het verwijt België dat het aan de Koerdische leiders politiek aziel aanbiedt en toegestaan heeft te betogen tegen de gruwelen van Turkije. Turkije wil België onder druk zetten en ook Frankrijk dat beloofde in N.Syrië en Irak een Koerdische staat te maken. De koning van Jordanië verwijt overigens openlijk aan Turkije dat het een jihad voorbereidt in Europa (“Jordan’s king accuses Turkey of sending terrorists to Europe”, David Hearst, Middle East Eye, March 25, 2016). Anders gezegd: de talrijke terroristen in Europa maken deel uit van de gewone Turkse politiek (http://sputniknews.com/politics/20160326/1037015241/erdogan-leaked-memo.html#ixzz441a1j7Ez). In een blinde en onverantwoorde haat tegen Syrië en Rusland, omarmt Europa nu Turkije zoals sommige landen eens het nazi-regime omarmden en daarmee de oorlog tegen zichzelf aan het voorbereiden waren.
Syrië, de wieg van een nieuwe wereldorde
Een kwart eeuw geleden stortte de Sovjet-Unie in. De VS en hun westerse bondgenoten begonnen hierna een overheersing van de gehele planeet met extreem onrecht. Dank zij Rusland neemt deze periode van een “unipolaire Amerikaanse wereld” met de zogenaamde “triomf van de grote democratieën” een einde. De “internationale gemeenschap van Parijs-Londen-Washington” ligt op sterven. De “muur van de arrogantie” met “de as van het goede” is afgebroken.
Deze historische verandering is zich aan het voltrekken in Syrië, “de moeder van onze beschaving”. Syrië heeft weerstand kunnen bieden aan haar valse “broeders” van het oosten en haar valse “vrienden” van het westen. De Russische diplomatie wordt het symbool van een herstel van vrede en recht. De leiders van Washington, Parijs, Londen en Ryad hebben hun gezag verspeeld om hun wil op te leggen aan het soevereine Syrische volk.
Dit is de overgtuiging van Michel Raimbaud, Franse oud-ambassadeur in Mauritanië, Soudan, Zimbabwe, Syrië en nu lid van de coördinatie voor de soevereiniteit van Syrië en tegen de inmenging (o.a. in “Syrië, en route pour un nouveau ordre mondial”, 5 februari 2016). Hij is ook de schrijver van het lijvige boek “Tempête sur le Grand Moyen-Orient”, Ellipses, 2015. Uiteraard reageert hij fel tegen de illegale en immorele politiek van zijn eigen land. In een lang artikel beschrijft hij nu gedetailleerd de massaslachting en de chaos van de voorbije 25 jaar, aangericht (in naam van het goede, zelfs in naam van God!) in Irak, Lybië en Syrië, met vermelding van de voornaamste verantwoordelijken en hun handlangers uit Europa en het Midden-Oosten.
(Michel Raimbaud, Le chemin de Damas, les ruines, le sang et les larmes, 29/3/16 ; fr/index.php?option=com_content&view=article&id=10033:le-chemin-de-damas-les-ruines-le-sang-et-les-larmes&catid=75:a-la-une).

Het gebeurde...

Op palmzondag werd in het Franse park Puy-du-Fou, dat de wortels van Frankrijk in ere wil herstellen, de terugkeer gevierd van de authentieke ring van Jeanne d’Arc uit de 15e eeuw, een van de kostbaarste relikwieën uit Frankrijks geschiedenis, als een verbindingsteken tussen het Franse volk en de hemel. Een massa volk... zonder enige vertegenwoordiging van de katholieke Kerk! Een enthousiaste heropleving van het christelijk geloof zonder clerus! Een schitterende prestatie van Philippe de Villiers met zijn zoon Nicolas, die directeur is van het inmiddels beroemde park.

Op Pasen is Moeder Angelica op 93 jarige leeftijd gestorven. Zij werd als Rita Rizo (uit Canton, Ohio) een zuster Claris van de Altijddurende Aanbidding die in 1981 in een garage in Alabama startte met EWTN (Eternal Word Television Network), dat uitgroeide tot het grootste Amerikaanse katholieke TV station, inmiddels in zowat 230 miljoen gezinnen in 140 landen bekeken. Op wondere wijze bood diaken Bill Steltemeier, een zakenman, zich aan en bleef tot aan zijn dood in dienst van EWTN. Ik heb haar ontmoet in Eindhoven toen ze door Piet Derksen, die haar financieel steunde, werd uitgenodigd. Ze vertelde haar levensverhaal. Ze wist dat ze drie hoofdverantwoordelijken nodig had voor een TV station: een technieker, een jurist en een bankier. Toen ze naar de bank ging om geld te lenen, vroeg de bankdirecteur naar haar maandloon. Hij verwachtte uiteraard een hoog vast maandelijks bedrag. Haar antwoord was: “Dat weet ik pas aan het einde van iedere maand”! Toen ze met het bidden van het rozenhoedje begon, kreeg ze van verschillenden te horen dat geen TV kijker geïngeresseerd is in het zien bidden van een rozenhoedje. Haar antwoord was: “Ik zorg er voor dat het bidden van het rozenhoedje boven geraakt (bij de satelliet) en Hij zal er wel voor zorgen dat het terug bij de mensen komt!” Het groot succes van EWTN is uiteraard verbonden met het charisma van moeder Angelica maar verder vooral met het feit dat EWTN altijd onverkort het katholieke geloof heeft verspreid, zonder aanpassing aan wisselende theologische modetrends. Moeder Angelica had een grenzeloos vertrouwen in Gods Voorzienigheid, een diep besef van het bovennatuurlijk karakter van het christelijk geloof en een sterke overuiging van het heilzame van het lijden. De laatste jaren heeft zij veel geleden en zij wilde zolang mogelijk blijven leven om iedere dag met haar lijden bij te dragen aan de verlossing van de wereld.

Op Paasdag schijnt in Lahore, Pakistan een aanslag gepleegd te zijn op christenen die Pasen vierden: 72 doden waarvan een 30-tal kinderen en 340 gewonden. Vanuit Washington, de VN, Frankrijk, London werd deze aanslag fel afgekeurd. Nergens werd echter vermeld dat het christenen zijn die door radicale islamisten werden vermoord. France 24 voegde er zelfs bij: “De moslims blijven de eerste slachtoffers van het terorisme in Pakistan”. En terwijl Europa moslims en terroristen gastvrij ontvangt wordt het voor bedreigde christenen uit het Midden-Oosten steeds moeilijker om een visum te krijgen. De genocide van christenen gaat verder onder de grootste westerse onverschilligheid.

Op Pasen heeft het Syrische Leger samen met zijn bondgenoten het historische Palmyra op de terroristen van Daesh heroverd. Het leger heeft er bovendien een aanzienlijk wapendepot ontdekt. Het is naast een militaire vooral een psychologische overwinning, waarvoor president en leger felicitaties ontvingen, o.a. van Putin en Ban Ki-Moon. Rusland helpt met de opruiming van de mijnen én met het herstel van de archeologische site. Westerse politici en media delen het entousiasme om deze overwinning duidelijk niet. Een voorstel vanwege Rusland over de bevrijding van Palmyra en een samenwerking bij het herstel van dit werelderfgoed, werd door de westerse landen dan ook verworpen. Ondertussen heeft president Vladimir Putin in de beroemde St. Georges zaal in het Kremlin een aantal militairen en specialisten van de verdediging van het Russische leger gedecoreerd en alle betrokkenen tot en met het Russische volk bedankt en gefeliciteerd om het schitterende werk dat zij verricht hebben. Zij hebben in Syrië de wildgroei van de kanker van het terrorisme gestopt. Hij gaf een model van een toespraak: eenvoudig en waarheidsgetrouw, vol erkentelijkheid voor de inzet van ieder. Deze inzet heeft 32 miljard roebel gekost, zegt Putin, maar we hebben de kans gehad ons personeel en materieel te testen niet in kunstmatige legeroefeningen maar in de werkelijkheid van een zinvolle oorlog als bijdrage aan het herstel van de wereldvrede.

Op 30 maart 2016 gaf president Bashar al-Assad een interview aan “Sputnik” en “Ria Novosti” en zegt dat de militaire hulp van Rusland en de vrienden van Syrië aan de militaire successen van het Syrische leger zullen bijdragen tot een politieke oplossing, niet omgekeerd. Het terrorisme in Syrië en Irak, aldus de president wordt geteund door Turkije, Saoedi-Arabië, en westerse landen zoals Frankrijk en Engeland. Het vluchtelingenprobleem wordt veroorzaakt door het terrorisme, maar ook door de sancties die het leven verstikken. De schade aan de economie en de infrastructuur wordt geraamd op 200 miljard dollar. Het herstel zal lang duren maar hierbij zullen Rusland, China en Iran helpen. Er wordt gestreefd naar een regering van nationale eenheid. Hierbij hebben buitenlandse leiders geen enkel recht om zich in de plaats van de wil van het volk te stellen. Er is geen sprake van een van buitenaf opgelegde zogenaamde overgangsperiode. Als het volk het wenst, zullen er wel vervroegde presidentsverkiezingen komen. Alles moet evenwel gaan langs het parlement en de constitutie.
Al Masiechoe kam! De Heer is waarlijk verrezen!

P. Daniel

01-04-2016 om 19:11 geschreven door Gust Adriaensen

Nieuwkomers in ons land moeten voortaan een verklaring ondertekenen waarin ze beloven zich in onze maatschappij te integreren en onze wetten, waarden en normen te respecteren. U vindt hieronder  de letterlijke tekst waaronder ze hun handtekening moeten plaatsen.

Na lezing van de tekst rijst de vraag of deze 'nieuwkomersverklaring' ook niet ter ondertekening voorgelegd moet worden aan alle 'oude Belgen'.

Nu wordt de indruk gewekt dat alle autochtonen, de principes en waarden en engagementen die in de 'nieuwkomersverklaring' vermeld worden, erkennen, toepassen en beleven. Niets is natuurlijk minder waar.

Toets een en ander even af aan je eigen situatie, belevings- en waardekader of die van je sociale of professionele klasse. Het is ook niet zo moeilijk studie- en bewijsmateriaal te vinden inzake sociale en financiële discriminatie (denk maar aan de ongelijke verloning van vrouwen en mannen) binnen de autochtone bevolking. Over de beheersing van een vlotte, verstaanbare taal door de 'oude Belgen' is ook heel wat te zeggen. Enz., enz.

Kortom, deze vooral symbolische 'nieuwkomersverklaring' moet eigenlijk voorgelegd worden aan iedereen. Nu wordt de indruk gewekt dat 'wij, de autochtonen', voortreffelijke, wetsgetrouwe, en volledig geïntegreerde burgers zijn, onkreukbare aanhangers van de Verlichting. En dat 'zij, de allochtonen' daarvan het gevaarlijke tegendeel vormen.

Zoals de 'hernieuwing van de doopbeloften' voor christenen een betekenisvol ritueel is, kan voor de 'Belgische inboorlingen' een plechtige erkenning van al de waardevolle dingen die in de 'nieuwkomersverklaring' worden opgesomd, misschien de start betekenen van de consequente toepassing van al die waarden en principes in hun leven en dat van de gemeenschap, in de economische, financiële en politieke besluitvorming.

Als de 'authentieke Belgen', net als de 'nieuwe Belgen', gedwongen worden de mooie 'nieuwkomersverklaring' te ondertekenen, gaan zij , autochtonen en allochtonen, ongetwijfeld samen een heerlijke, nieuwe wereld tegemoet. A Brave New World.

-------------------------------------------------------------------------------

U wenst duurzaam in dit land te verblijven. Nieuwkomers, zoals u, worden reeds vele jaren in dit land verwelkomd.

Nieuwkomers, zoals u, zijn vaak afkomstig uit landen met een andere culturele achtergrond. Zij wensen hun leven in dit land uit te bouwen. De inwoners van dit land zijn echter gehecht aan bepaalde rechten, plichten, vrijheden en waarden. Om in vrede en veiligheid samen te leven is het belangrijk dat u te kennen geeft rechten, juridische beslissingen, plichten, vrijheden en waarden te erkennen en dat u zich bereid verklaart om ze na te leven.
In het raam van uw verblijfsaanvraag verwachten wij daarom dat u deze verklaring ondertekent.

Ik, ondergetekende, verklaar hierbij dat ik mij engageer om ervoor te zorgen dat ikzelf, evenals mijn eventuele kinderen, gedurende ons verblijf in België, ons in de samenleving zullen integreren en er op actieve wijze aan zullen deelnemen.

Met het oog daarop verklaar ik het volgende:

- Dit land respecteert de mensenrechten zoals zij werden vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. België onderschreef bovendien het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, wat ervoor zorgt dat de mensenrechten afdwingbaar zijn. Ik zal de wetgeving van dit land naleven en de democratische principes van dit land respecteren.