‘We hopen dat ze uiteindelijk zullen uitsterven’, zo liet Etienne Vermeersch afgelopen weekend optekenen in een interview met De Morgen over de NIP-test en het bestrijden van genetische afwijkingen. De ‘ze’ slaat op mensen met Down waarvan een niet nader bepaalde ‘we’ hoopt dat ze uiteindelijk uitsterven.

Zo begint filosoof Ignaas Devisch zijn artikel in De Standaar van vandaag, waarin hij op een goed onderbouwde manier reageerrt op die uitspraak van Vermeersch die onmenselijk en extreem choquerend is.

Devisch heeft overschot van gelijk. In 'De Afspraak' werd dat nog veel duidelijker. Wie het 'debat' tussen Vermeersch en Devisch  gezien heeft, is bovendien getuige geweest van de bijzonder pijnlijke en gênante afgang van Etienne Vermeersch.

Tegenover de heldere uiteenzetting van Devisch, hoorde je een schreeuwende,verwarde Vermeersch, die geregeld niet uit zijn woorden kwam. Hij slaagde er niet in bij het onderwerp te blijven, deed verwoede pogingen om zijn uitspraak te verantwoorden door de vergelijking te maken met de strijd tegen pokken en mazelen enkele decennia geleden. Dat iemand die zich al jaren opwerpt als een soort van allround wetenschapper, dergelijke vergelijking durft te maken, zegt veel over het wetenschappelijk niveau van Vermeersch.

Het moge duidelijk zijn: dit bizarre optreden van Vermeersch, is zijn laatste forum. De genadeslag kwam van ex-premier Leterme, die tot Vermeersch zei : 'Het is een verschrikkelijke zin. U had er direct afstand van moeten nemen. Dan was er misschien een debat mogelijk geweest.'

 Exit Vermeersch.

06-06-2017 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Op vrijdag 2 juni had in Mol-Postel de presentatie plaats van het boek 'Hoe een paus gelijk kreeg', geschreven door Daniël Maes, doctor in de theologie, norbertijn van Postel.

Het boek is een doorwrochte en vlot geschreven studie over het thema van de anticonceptie en de profetische inzichten van paus Paulus VI en zijn encycliek 'Humanae vitae'.

Maes benadert op een kritische manier de anticonceptie zoals ze zich de laatste halve eeuw heeft ontwikkeld. Hij schetst het tijdperk van de anticonceptieve revolutie en wijdt uitgebreide hoofdstukken aan 'De mythe van de veilige anticonceptie' en aan de evolutie 'van  misvormd personalisme naar onverantwoord ouderschap'.

Daartegenover stelt pater Maes het integrale personalisme en het verantwoord ouderschap, die in de kerkelijke documenten en in het bijzonder in 'Humanae vitae', tot uiting komen. In een slothoofdstuk beschrijft hij 'nieuwe perspectieven voor een nieuw tijdperk' en bepleit hij een cultuur die open staat voor het leven.

------------

Daniël Maes o.praem., Hoe een paus gelijk kreeg. Uitg. De Blauwe Tijger, 400 pp., pb., € 25,-, ISBN 978 94 92161 37 6

04-06-2017 om 15:01 geschreven door Gust Adriaensen

In de gebedsintentie van de paus voor juni, hekelt Franciscus de wapenhandel.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/931_wEsH01k   

De aandacht van de media was de voorbije jaren toegespitst op misbruik in kerkelijke kringen. De sport, het jeugdwerk, de zorg, enz., bleven grotendeels buiten schot. De Standaard brengt daar nu gelukkig verandering in. Het deksel van de judobeerput is even opgelicht.

Ik constateer wel belangrijke verschillen.Behalve bij De Standaard en de VRT, is er bij de media slechts matige tot geen belangstelling voor de judoschandalen.Nog opvallender is dat de verantwoordelijken binnen de judofederatie -BESTUURSLEDEN, BONDSCOACHES-, helemaal met rust worden gelaten.

Dat was met het misbruik binnen de Kerk, wel even anders. De journalisten vielen over elkaar om de topverantwoordelijken tot de kardinaal en zelfs de paus toe, én het instituut Kerk, aan het kruis te nagelen.'Verneinung' en schuldig verzuim, kregen ze in de schoenen geschoven. Het scheelde geen haar of ook de kardinaal was al even misdadig als de daders.

Nu wordt degene die twintig jaar bondscoach was, opgevoerd als de grote bestrijder van het misbruik. Precies alsof er tot 2000, geen vuiltje aan de lucht was.

03-06-2017 om 10:24 geschreven door Gust Adriaensen

XII/22
Vrijdag 2 juni 2017

49 jaar later…
De Belgische bisschoppen schreven een pastorale brief, gedateerd 24 mei 2017, naar aanleiding van de apostolische aansporing Amoris laetitia van paus Franciscus, die hij uitgaf na de gezinssynodes van 2014-2015. Onze bisschoppen zijn vol lof over de pauselijke tekst, onder meer om het grote ”inlevingsvermogen” van paus Franciscus. En dat is ook zo. Er staan zovele mooie dingen in. Ze vinden terecht dat deze apostolische aansporing nu werkelijk in praktijk moet gebracht worden. Er moet werk gemaakt worden van een soort “huwelijkscatechumenaat” met de nadruk op een verdieping van het christelijk leven, een huwelijksvoorbereiding, een goede liturgische viering, een huwelijksspiritualiteit, de begeleiding van gehuwden en hun gezinnen. Verder moet er bijzondere aandacht en barmhartigheid geschonken worden aan mensen in moeilijke omstandigheden. Al doen onze bisschoppen, evenmin als paus Franciscus zelf, geen definitieve uitspraak over het heikele thema van het al of niet toelaten van gescheiden en hertrouwden aan de heilige communie, zij brengen het onderwerp uitdrukkelijk ter sprake en wijzen op de noodzaak van een goede onderscheiding voor iedere situatie, die telkens anders is.
Toch is het pijnlijk dat de Belgische bisschoppen Amoris laetitia zo selectief lezen. De gezinssynodes en de apostolische aansporing hadden opnieuw de aandacht gevestigd op de noodzaak van het herontdekken van de encycliek Humanae vitae, de uitvoerige toelichting in de apostolische aansporing van Johannes Paulus II, Familiaris consortio, zijn “theologie van het lichaam” en de rijkdom van de natuurlijke methoden van vruchtbaarheidsbeleving. Tijdens de gezinssynodes werden hierover indrukwekkende getuigenissen gegeven. Humanae vitae, Familiaris consortio, “theologie van het lichaam” enerzijds en de inmiddels volkomen wetenschappelijke methoden voor vruchtbaarheidsbeheersing zoals Sensiplan anderzijds zijn de spirituele en praktische hefbomen voor een grondige vernieuwing van de gezinspastoraal. Hierover vinden we in de verklaring van de Belgische bisschoppen helaas niet één woord. In de bespreking van deze verklaring in de katholieke of christelijke pers dus ook niet. Hieruit blijkt dat deze rijkdom voor de toekomst na een halve eeuw nog steeds taboe is. We beschikken nu als het ware over een prachtige wasmachine maar de vuile was wordt niet in de machine gestopt en de machine wordt niet in werking gesteld. De onderliggende gedachte is: “… het gewetensoordeel van het koppel door (te) trekken tot op het vlak van de methodes van geboorteregeling” (J. Bonny, R. Burggraeve, I. Van Halst, Mag ik? Sorry. Dank je, 2016, blz. 112). Dit wil zeggen: nog steeds niet kunnen aanvaarden dat contraceptie een objectief, intrinsiek kwaad is. Het is ziek maken wat gezond is. Zelfs nu er steeds meer verpletterende bewijzen komen van allerlei gezondheidsproblemen, blijft het gouden kalf overeind, zogenaamd omwille van het persoonlijk gewetensoordeel. Het is zoveel als zeggen dat iemand zich niet moet houden aan de verkeerslichten, maar dat hij zelf mag beslissen of het licht groen of rood is.
Het voorbijgaan aan de profetische visie van Humanae vitae, Familiaris consortio en de theologie van het lichaam, alsook de afwijzing van de rijkdom van de natuurlijke vruchtbaarheidsmethoden is juist nu een grote gemiste kans. Op 25 juli 1968 schreef Paulus VI zijn encycliek Humanae vitae, waarin hij contraceptie als objectief, intrinsiek kwaad afwees en de natuurlijke beheersing van de vruchtbaarheid aanprees. Bisschoppenconferenties over de gehele wereld betuigden hun instemming. Het westen was echter zo enthousiast over “de pil” dat de visie van Paulus VI eerder werd afgewezen. En zo schreven de Belgische bisschoppen (-1!) een dubbelzinnige pastorale brief om het gezag van de paus recht te houden en tegelijk te suggereren dat men zijn mening niet moet volgen. We noemden dit toen “theologische acrobatie”. De huidige erg selectieve verklaring bij Amoris laetitia, waaruit de eigenlijke revolutionaire kracht wordt weggelaten, kunnen we “pastorale acrobatie” noemen. In die zin krijgen we 49 jaar later, nog eens dezelfde flater.
P. Daniel

Waarover men niet spreekt (Knactueel vrijdag 2 juni 2017 blz. 19)
Jan Peeters
Bijna een halve eeuw na Humanae Vitae (1968) blijkt de gewraakte encycliek te taboe om over te spreken. Norbertijn Daniël Maes schreef er een boek over, met het accent op de “nieuwe perspectieven na een halve eeuw contraceptie”.
“Misschien had ik met publicatie moeten wachten tot na mijn dood”, zegt pater Daniël Maes (78) lachend. “IJzig”, noemt hij de stilte rondom het thema van zijn boek Hoe een paus gelijk kreeg. Het wordt vanavond om 19.30 uur in de abdij van Postel (B) gepresenteerd, maar is al door velen gezien. Uitgevers die zich er niet aan wilden wagen, vrienden die het onderwerp angstvallig lijken te willen mijden. “Het is echt een taboe.”
‘Achterhaald idee’. Maes beschrijft in zijn boek het in zijn ogen grote gelijk van paus Paulus VI (1963 – 1978) ten aanzien van anticonceptie, neergelegd in het verguisde Humanae Vitae (1968). “Zou een paus, die zo bejubeld werd als vernieuwer, als wijs man, juist hier zo’n blunder kunnen maken? Ik heb dat nooit kunnen geloven. En hoe meer ik mij erin verdiepte, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat de paus het bij het rechte eind had.” “Niet de encycliek, maar juist het hele idee van contraceptie is achterhaald. Ik laat zien dat contraceptie niet de vrouw bevrijdt, maar vooral de man een vrijbrief geeft. Dat het niet gezond kan zijn jaar na jaar in te grijpen in de hormoonhuishouding van de vrouw en dat de negatieve gevolgen daarvan nauwelijks onderzocht worden.” En sterilisatie? “Dat is iemand de ogen uitsteken terwijl die een bril nodig heeft.” We merken het nog niet zo, maar contraceptie leidt tot een desastreuze ontgroening, vergrijzing en ontvolking, “precies zoals paus Paulus VI zag aankomen”.
Goud geld. We vragen de Vlaamse norbertijn waarom uitgerekend hij, die toch leeft in de hel van de Syrische burgeroorlog en wel iets anders aan zijn hoofd heeft, een boek over ‘de pil’ schreef. Hij vertelt hoe hij er eind jaren zestig in Rome met zijn neus bovenop zat en het hem altijd is blijven beziggehouden. “Het is niet zo dat ik in Syrië dacht: ‘Kom, laat ik een boek over Humanae Vitae schrijven’.” Al sprekende wordt wel duidelijk dat er parallellen tussen beide kwesties zijn. Allereerst het mediageweld waarmee het publiek volgens Maes bedrogen wordt.
Dat over de rug van de gewone man goud geld wordt verdiend. En dat de structuur van het leven totaal verwoest wordt. “En net zoals Assad de grote dictator heet te zijn, de bron van alle kwaad, is dat de ongewenste zwangerschap, die koste wat kost bestreden moet worden.” Complottheorieën? “Assad wordt dan wel een dictator genoemd, maar er worden hele vieze spelletjes gespeeld terwijl men het Syrische volk opoffert en de wereld een rad voor ogen draait.” Waar het om contraceptie gaat, ziet hij zonneklaar het Kwaad dat uit is op het ongeluk van de mens. Macht, aanzien, geld en genotzucht zijn de middelen waarmee het mensen gemakkelijk voor zijn karretje spant. De ideologieën die het traditionele gezin als achterhaald of als obstakel voor de vrijheid zien, zijn dwalingen die door het kwaad in de wereld zijn gebracht. Zij bedreigen de wereldvrede, zoals paus Benedictus XVI schreef in zijn laatste Vredesboodschap.
Kardinaal Suenens. Pater Maes beschrijft het verzet dat zich in de jaren zestig breed maakte tegen het kapitalisme, het kerkelijk leergezag, de waarheid, de schoonheid, de harmonie en de menselijke waardigheid. Hoe de “mythe van de veilige anticonceptie” onweersproken werd uitgerold en zelfs binnen de Kerk eerder werd onthaald dan bestreden. Met alle hoge waardering die Daniël Maes voor kardinaal Leo Suenens (1904-1996) heeft, moet hij concluderen “dat hij er op dit punt naast zat”. “Suenens en Paulus VI, die elkaar heel hoog achtten, stonden hierin tegenover elkaar. Bij Suenens ging het vooral om de vorm, de paus had deze beslissing (het publiceren van Humanae Vitae - red.) niet op eigen houtje mogen nemen, en Paulus VI ging het om de inhoud.” Het kost de norbertijn moeite, vooral als een Leuvense conferentie uit 1968, onder leiding van Suenens, ter sprake komt. Daar kwam niet alleen de toelaatbaarheid van contraceptie ter sprake, maar ook die van abortus. “Dat was niet Suenens zelf”, benadrukt hij, “maar de redenatie luidde: voor alles is een uitzondering mogelijk, dus ook voor abortus.”
Getuigenissen. Het heeft pater Maes altijd verbaasd met wat voor “theologische acrobatiek” en spitsvondigheid naar mazen werd gezocht om contraceptie geoorloofd te verklaren. “In eerste instantie nog voor echtparen in moeilijke omstandigheden, maar al snel ook gewoon voor tienermeisjes.” Hem troffen vooral de getuigenissen van artsen die nota bene zelf aanvankelijk razend enthousiast waren over anticonceptie. “Maar na een paar jaar zagen zij de impact ervan op hun patiënten en waren ze ervan bekomen.” Enkele getuigenissen nam hij in het boek op. Een aantal artsen las mee en adviseerde hem over de technische kant van contraceptie. “Wat weet ik daar als priester van?”
‘Ons geluk vinden’. Zijn boek is niet bedoeld om het er eens lekker in te wrijven, nog minder om mensen te beschuldigen. “Er zijn inmiddels zulke goede alternatieven, zoals Sensiplan, die de natuurlijke balans van de vrouw eerbiedigen. Het is de enige manier die man en vrouw op een natuurlijke manier ‘dwingt’ met elkaar in liefdevolle dialoog te zijn en elkaar te respecteren. Als we nu eens nuchter kijken naar wat het ons gebracht heeft, moeten we toch concluderen dat we een verkeerde keuze hebben gemaakt. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Ik wil niet terug naar vroeger, toen er ook over het mooie van seksualiteit niet werd gesproken. Maar we zijn wel een stuk verder. Humanae Vitae bouwt voort op het Tweede Vaticaans Concilie en Johannes Paulus II heeft dat nog verder uitgewerkt met zijn Theologie van het Lichaam. De echtelijke liefde als beeld van de Heilige Drie-eenheid. Natuurlijk is het in de praktijk niet altijd eenvoudig. Jezus legt de lat ook niet laag. Als je dat doet degenereer je. Hij wil juist dat we groeien en daarin ons geluk vinden.” +
Daniël Maes o.praem., Hoe een paus gelijk kreeg. Uitg. De Blauwe Tijger, 400 pp., pb., € 25,-, ISBN 978 94 92161 37 6

We ontvingen nog het volgende
Ons vorige bericht met beeldmateriaal vanwege een Nederlandse journalist: http://www.geotrendlines.nl/magistrale-geopolitiek-syrie/
Hoe Nederland eigenlijk de terroristen in Syrië steunt en blijft steunen: http://www.novini.nl/steunt-nederland-terroristen-syrie/
In het weekblad Primo (26e jg nr.1722, 30 mei 2017, 98-101) verscheen een goed interview onder de titel: “Staan we aan de kant van de slachtoffers of de moordenaars?”

Ter herinnering
Deze avond (vrijdag 2 juni) om 19.30 u is de voorstelling van ons boek voorzien in de Rafaëlzaal van het gasthof van de Abdij Postel (Abdijlaan 16, 2400 MOL-POSTEL), waarna een eenvoudige receptie. In de lijn van wat wij hierboven schreven.
Op zaterdag 3 juni vanaf 13.00 u ben ik aanwezig op de conferentie Syria and the Near East samen met Elijah J. Magnier, Yvette Shamier, Kevork Almassian en Malik Samoel, Elzenveld Conference Center, Lange Gasthuisstraat 45, Antwerpen.
Op donderdag 8 juni om 20.00 u ben ik aanwezig in de dabatclub samen met prof. Amin Makar: Hotel de Basiliek, Trooststraat 22, 2650 EDEGEM.

02-06-2017 om 10:36 geschreven door Gust Adriaensen

De St.-Jobkerk van Schoonbroek doet dit jaar voor het eerst mee met de Open Kerkendagen. Op 3 en 4 juni zijn er gratis rondleidingen, een diavoorstelling, een bar in de pas gerestaureerde pastorietuin en een kinderhoekje. De blikvanger in de Schoonbroekse kerk is zonder twijfel het majestueuze 16de eeuwse retabel van Sint-Job. Een echt uniek meesterwerk! Daar zijn verschillende kunsthistorici het over eens.
----------
Een uniek stuk in de Kempen en daarbuiten

Retabels zijn rijkelijk versierde kijkkasten die een bijbelverhaal vertellen, scène per scène, zoals een stripboek. Vanaf 1400 duiken in Vlaanderen de eerste retabels op. Kerkbesturen bestelden deze pronkstukken om het prestige van hun kerk te verhogen. Ook in het buitenland werden deze staaltjes Vlaams vakmanschap populair. Heel wat retabels werden in Antwerpen gemaakt, ook dat van Sint-Job. Door oorlog en andere rampen werden veel retabels doorheen de eeuwen vernietigd. Vandaag blijven er in België nog maar 12 Antwerpse retabels over. Het Schoonbroekse St.-Job retabel uit midden 16de eeuw, is er één van.
----------
Een fabel van een retabel

Het retabel van St.-Job vertelt het verhaal van de heilige Job. En dat is geen prettig verhaal. Job is een veehandelaar die alle geluk van de wereld lijkt te hebben. Dagelijks dankt hij God voor zijn succes. Op een dag geeft God aan Satan de toestemming om Jobs geloof te testen. En dan begint de miserie. Job wordt overladen met ziektes en rampen. Hij ondergaat al deze beproevingen en wordt op het einde beloond door God. Het retabel bestaat uit tientallen kleine beeldjes en schilderwerkjes die al dit onheil gedetailleerd uitbeelden.
--------
Een meesterwerk in een kleine dorpskerk

Het grootste mysterie van het St.-Job retabel is misschien wel hoe dit topstuk van wereldniveau in een klein Kempens dorpje is terecht gekomen. Een mogelijkheid is dat de abdij van Corsendonk Schoonbroek op de kaart wilde zetten als bedevaartsoord tegen de pest en rampspoed. En dus plaatsten ze in Schoonbroek het St.-Jobretabel. Maar zeker van deze hypothese is niemand . Hoe het ook gelopen is, de kerk van Schoonbroek is trots op hun meesterwerk. De kerk is niet vaak open, dus de Open kerkendagen zijn het ideale moment om deze kerkparel te ontdekken, met of zonder gids.
---------
Praktisch:
Zaterdag 3 en zondag 4 juni, doorlopend van 10 tot 17 uur.
Kerk Schoonbroek Retie
Gratis gidsbeurten om 11, 14 en 16 uur. Inschrijven is niet nodig
Gratis boekje over kunstpatrimonium van de kerk aan het onthaal
Bar in pastorietuin

02-06-2017 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

In een commentaarstuk bij de regeringsbeslissing om de NIP-test zo goed als helemaal graties te maken voor iedereen, besteedt Karel Verhoeven, hoofdredacteur van De Standaard, aan de ethische aspecten en gevolgen van die budgettaire beslissing.

Het is goed dat Verhoeven  die ethische dimensie onderkent. Maar het zou nog beter zijn, als hij die dimensie duidelijker omschreef. Waarom doet hij daar zo wollig over?

Al jaren worden door de meeste media en zgn. opiniemakers, verwoede pogingen ondernomen om in verband met abortus (en euthanasie) de wettelijke mogelijkheden gelijk te stellen met de ethische verantwoording van de ingreep.

Dat is een permanente indoctrinatie, die erop gericht is vrouwen (en mannen) ervan te overtuigen dat het bij een vruchtafdrijving alleen om de vrouw gaat. Men wil een fundamenteel ethisch bewustzijn over leven en dood veranderen in de richting van de wettelijke mogelijkheden daaromtrent.

Dat er een juridisch kader bestaat waarin abortus legaal mogelijk is, verandert niks aan de fysieke realiteit van een abortus: zich ontwikkelend leven wordt bewust vernietigd, gedood, én aan de ethische dimensie van die daad en de morele verantwoordelijkheid van degenen die ze uitvoeren.

31-05-2017 om 08:48 geschreven door Gust Adriaensen

Al sinds 2003 is Rik Torfs een van de bekendste columnisten van De Standaard. Vandaag verschijnt zijn laatste artikel. Rik stopt ermee. Hij zegt zijn medewerking aan de krant op.

Spijtig. Ik las zijn columns graag omwille van de inhoud en de stijl. Je kon het met hem eens zijn. Je kon grondig van mening verschillen, wat vaak nog de boeiendste en meest inspirerende ervaring was.

Zijn laatste column ontgoochelt me naar de inhoud evenwel in hoge mate. Torfs schrijft dat hij De Standaard verlaat om ethische redenen. 'De mensvisie die de krant vandaag uitdraagt, is onverenigbaar met de mijne', aldus de columnist. Dit zwaarwichtige zinnetje is verbijsterend veralgemenend en staat haaks op Torfs' bekende relativeriringstalent.

Bij de mens- en maatschappijvisie van afzonderlijke journalisten kan ik me iets voorstellen, maar wat is DE mensvisie van De Standaard? Als je dit artikel analyseert, moet je concluderen dat Torfs, 'mensvisie' herleidt tot 'transparantie', die op haar beurt herleid wordt tot het 'geval Dr. Van Gool'.

Daar draait heel deze column om, dat is de essentie van het conflict met De Standaard. Rik Torfs bezat als columnist 'freedom of speech'. Hij kon ook De Standaard of journalisten van die krant over de hekel halen.

Maar Rik Torfs wilde ook redactioneel ingrijpen: De Standaard mocht niet in het 'Van Goolpotje' roeren. Dat was te hoog gegrepen.

Wellicht werd het Rik allemaal wat te veel. Misschien kan hij toch niet zo goed relativeren als het om zijn eigen persoon en functie gaat.

Zou de verloren rectorsverkiezing niet de echte oorzaak van zijn ontslag als columnist zijn? Ik ben er bijna zeker van dat Rik vrolijk voortgeschreven zou hebben, mocht hij ook de volgende vier jaar rector gebleven zijn van de Katholieke Universiteit van Leuven.

29-05-2017 om 17:13 geschreven door Gust Adriaensen

Op dit blog werd al herhaaldelijk de eenzijdige aandacht van de media voor misbruik in kerkelijke kringen aangeklaagd. De sport, het jeugdwerk, de zorg, enz., bleven grotendeels buiten schot.

De Standaard brengt daar verandering in. De vrijdagkrant geeft het getuigenis van ex-judoka Ann Simons en de laatste weekendeditie van De Standaard brengt vier bladzijden over seksueel misbruik in de judosport.

De krant vroeg Jean-Marie Dedecker, van 1980 tot 2000 judobondscoach, om een reactie. Die roept heel wat vragen op.

Dedecker zegt dat hij het verhaal van Ann Simons kent en dat hij haar gelooft. De verhalen die in de weekendeditie gepubliceerd worden, gelooft hij dan weer niet. Hij ontkent ook dat er een cultuur van seksuele intimidatie bestond, wat de ex-judoka’s in hun getuigenis wel beweren. Kortom, Dedecker zegt dat hij in de zaak Simons ‘wel geruchten hoorde’, maar het accent in zijn reactie ligt op het niet weten, niet geloven en/of ontkennen van een ‘cultuur van seksuele intimidatie’, althans tijdens de periode dat hij bondscoach was. Hij haast zich er nog insinuerend aan toe te voegen: ‘Wat er na mij is gebeurd, weet ik natuurlijk niet… Wat ik wel weet, is dat het na mijn vertrek bij de federatie en met het judo bergaf is gegaan.’ Tja.

Klinkt Dedecker geloofwaardig? Wist hij (bijna) helemaal van niks? Weinig waarschijnlijk.

Parlementslid Dedecker laat uitschijnen dat er in de periode (1980-2000) dat hij bondscoach was, er door hem amper grensoverschrijdend seksueel gedrag in judomiddens geconstateerd werd. Kom nou. Dan liep Jean-Marie met oogkleppen op. Alsof pas vanaf 2000 de seksuele remmen in judomiddens werden losgegooid ?!

De getuigenissen van de judoka’s spreken dat ook tegen. Zij werden voor het eerst slachtoffer of getuige van seksuele intimidatie in een periode toen Dedecker nog bondscoach was.

De vraag kan dus terecht gesteld worden: ‘Wist Dedecker als bondscoach van het misbruik in judomiddens? Heeft hij nagelaten de bevoegde instanties daarvan op de hoogte te stellen?’

28-05-2017 om 22:52 geschreven door Gust Adriaensen

XII/21
Vrijdag 26 mei 2017
Magistrale geopolitiek
Ik heb nooit een grote politieke leider van dichtbij gezien of ontmoet en ik heb er ook geen enkele behoefte aan. Wanneer ik hoor wat ze zeggen en zie wat ze doen geeft dit me een bepaald beeld, zij het ook niet volledig. Het voorstel van Vl. Poetin om in Syrië vier veilige zones in te stellen is in elk geval een magistrale zet. Al jaren lang probeert de internationale coalitie in Syrië in het noorden een veilige “no fly” zone op te leggen. Dat was de vondst destijds om Libië te vernietigen. Immers daardoor zou de nationale (nu de Syrische) luchtmacht verlamd worden zodat de rebellen vrij spel hebben om het land op de knieën te krijgen. De internationale gemeenschap zou daarbij toezien dat de Syrische luchtmacht inderdaad zich niet zou kunnen verdedigen. Deze veilige “no fly” zone werd steeds terecht door Rusland verworpen. En nu lijkt Rusland zelf met het plan voor de dag te komen. Tegenstanders van Syrië hopen in hun naïviteit dat hiermee de opdeling van Syrië is ingezet. De inhoud is echter geheel anders. Dit plan heeft het akkoord van Syrië én de steun van de internationale gemeenschap, zoals de secretaris van de VN al duidelijk heeft gemaakt. De grote terroristengroepen (IS, Al Nousra…) doen met de gesprekken niet mee en zijn dus uitgesloten. Dat betekent dat zij te allen tijde mogen bestreden worden. De ‘schendingen’ in deze zones komen ook van IS en al Nousra. Bovendien wordt door dit plan de werkelijkheid duidelijker aan het licht gebracht. De terroristen kunnen zich niet meer voordoen als degenen die het land willen opbouwen maar worden ontmaskerd als de moordenaars en de verwoesters. Zij zijn dus razend omwille van dit plan. Bovendien zijn het Rusland en Iran die toezicht houden en in feite ook het recht zouden hebben om vliegtuigen van de NAVO, de VS of gelijk welk ander land dat illegaal in Syrië opereert, uit de lucht te halen.
Al duurt de oorlog tegen Syrië nog steeds verder (wat donderdag vorige week weer bleek toen de VS coalitie in Syrië aan de grens met Irak en Jordanië illegale bombardementen uitvoerde op troepen die loyaal zijn jegens Syrië) en al blijft er een afstand tussen de plannen en de werkelijkheid, Putin gaat rustig en bezonnen verder met het beschermen van de soevereiniteit, de territoriale integriteit van Syrië en het recht van het volk om zijn eigen toekomst te bepalen. De invoering van de vier veilige zones in Syrië is in elk geval een magistraal plan (Adam Gerrie, mondialisation.ca, 10 mei 2017: http://www.mondialisation.ca/cinq-raisons-pour-lesquelles-les-zones-securisees-dastana-sont-bonnes-pour-la-russie-et-la-syrie/5589529)
Het einde van de Arabische Lente?
Generaal Michaël Flynn, door D. Trump aangesteld als adviseur voor de nationale veiligheid moest onmiddellijk aftreden. Hij was het die zich heftig verzette toen de administratie Obama die IS oprichtte. Hij was het ook die de moslimbroeders aanwees als het politieke wapen van het westen om in het M.O. onrust en regeringswissels te bewerken. De moslimbroeders werden in 1951 door de UK opgericht en Saoedi-Arabië richtte de islamitische liga op om de moslimbroeders te steunen. Ondertussen is D. Trump op reis in Saoedi-Arabië, op weg aar Jerusalem, Bethlehem, het Vaticaan en België. In zijn toespraak tot de islamitische leiders in Riyad spreekt D. Trump uiteraard geen woord kwaad van het staatsterrorisme van Saoedi-Arabië. Neen, de grote duivel is Iran, terwijl het sjiitisch is en de islamterroristen soennieten zijn. Natuurlijk zeggen alle staten in het openbaart dat ze “het terrorisme” bestrijden, terwijl ze ondertussen hun terroristische groepen volop steunen. Toch zien we hoe D. Trump een zachte diplomatieke bocht neemt. Hij spreekt niet over het islamitisch terrorisme maar over het bestrijden van het djihadisme. James Mattis, minister van landsverdediging legt uit wat de president eigenlijk bedoelt: de djihadistische groepen omsingelen en dan uitroeien zodat ze niet kunnen ontsnappen. Het is nog niet duidelijk hoe de UK en Saoedi-Arabië in feite gaan reageren. In ieder geval blijkt voor D. Trump de grote vijand niet meer te zijn de Syrische Arabische Republiek, zoals voor Obama, maar het djihadisme. Is dit het begin van het einde van de zogenaamde (westerse met hulp van de golfstaten en Turkije) Arabische Lente? We hopen het. (Thierry Meyssan, 23 mei 2017: http://www.voltairenet.org/article196401.html)
Amerikaanse burgeroorlog II?
Neen, het is geen vervolg op de verwoestende burgeroorlog van 1861-65, het is een bitsige, politieke strijd van machten die de huidige democratisch gekozen president niet willen aanvaarden. De andere presidentskandidate genoot de steun van Wall Street, het Pentagon, de CIA, de American Intelligence, heel het industrieel militair oorlogscomplex, de petrolboeren en de machtige media, kortom “the deep state complex”. En toch, D. Trump werd verkozen. En zo zijn deze machten achter de coulissen begonnen met een strijd op leven en dood tegen Trump. Trump heeft nauwelijks enige politieke ervaring. Hij heeft ook nauwelijks enige kennis van de internationale politiek. Het middel van een oorlog tegen de president is de paranoia van de Russofobie. De hysterie tegen Rusland is nu zo opgedreven dat het voortdurend kan gebruikt worden. Telkens opnieuw worden wazige aanklachten opgeklopt zonder enig hard bewijs om de indruk te vergroten dat Trump een geheime agent van Rusland zou zijn, dat hij staatsgeheimen doorgeeft enz. Zonder dat deze schimmige machten het zich bewust zijn, stellen ze Amerika dan voor als een soort bananenrepubliek die door Rusland bestuurd wordt, alsof Rusland de laatste decennia nog niet genoeg bewezen heeft dat het, in totale tegenstelling met het westen, niet geïnteresseerd is aan het ondermijnen en inpalmen van andere soevereine landen. Rusland wil wel voor zijn eigen veiligheid zorgen. Terwijl de NAVO alle landen van het Warschau-pakt heeft ingepalmd en bovendien nog een aantal landen van de voormalige Sovjetunie, heeft Putin geen kik gegeven. Toen ze Oekraïne en de Krim met een staatsgreep konden bemachtigen, overschreden ze evenwel een rode lijn. Oekraïne en de Krim behoren sinds meer dan een millennium tot het hart van Rusland. Prins Vladimir van Kiev werd in de 9e eeuw op de Krim gedoopt en dat was het begin van het christelijke Rusland, wat zelfs op aangepaste wijze door de voormalige Sovjet-Unie werd gevierd. Rusland wil eigen land en volk beschermen en opbouwen volgens het internationaal recht. De huidige burgeroorlog in Amerika ondermijnt de eigen democratie steeds meer en is in feite een strijd tegen windmolens. Dank zij een uitgekiende mediacampagne wordt deze strijd evenwel zo voorgesteld alsof het allemaal op bewezen feiten steunt zodat het een verantwoording biedt om de huidige president af te zetten. (Finian Cunningham, 16 mei 2017, https://sputniknews.com/columnists/201705161053671216-america-civil-war/).

Gevaar voor een atoomoorlog

De voornaamste terroristische groepen zijn door de VS opgericht met de steun van de grote bondgenoten (Saoedi-Arabië, Qatar, Turkije) als instrumenten van de geheime diensten van Amerika. De VS steunen ook al Qaida en IS in Syrië en Irak. Daarom is de Amerikaanse “strijd tegen het terrorisme” puur bedrog. Trump heeft in zijn presidentscampagne goede principes verkondigd, waarvoor hij werd toegejuicht en uiteindelijk ook gekozen: geen interventionisme meer in andere soevereine staten, geen wapens meer voor terroristen, samenwerken met andere grote mogendheden zoals Rusland… Hij heeft hiervan heel weinig of niets kunnen realiseren (zijn pro vita houding blijkt hij tot heden wel trouw te blijven). Hij heeft de oorlogspolitiek van zijn voorgangers verder gezet en eigenlijk nog erger gemaakt, met herhaalde bombardementen in Syrië en gespannen relaties met Rusland, erger dan voorheen, een versterking van de oorlogsopbouw door de NAVO… Blijkbaar wordt Amerika nu bestuurd door de “Deep State”. Hierbij wordt aan de strategie van een “preventieve oorlog” nog veel aandacht geschonken. Tegelijk wordt verkondigd dat hierbij het Amerikaanse volk zelf geen gevaar loopt. Prof emeritus Michel Chossudovsky (economie universiteit Ottawa en directeur van Global Research) meent dat we de dreiging van een atoomoorlog wel heel ernstig moeten nemen. Hij pleit voor een globale anti-oorlog beweging en het versterken van de kritische stemmen in de beleidsorganen van de landen zelf (Prof Michel Chossudovsky en Ariel Noyola Rodriguez, mondialisation.ca 22 mei 2017, http://www.mondialisation.ca/nous-devons-prendre-au-serieux-la-possibilite-dune-attaque-nucleaire-us/5591470)
Onbezonnen oorlogstaal

Sharmine Narwani is een sympathieke Iraanse journaliste, moeder van twee jongens. Ze heeft in ons klooster enkele dagen verbleven en sindsdien zijn we met elkaar in contact gebleven. Ze vroeg hoe ze kon helpen. We hebben allerlei nuttig materiaal voor de gehandicapten van Qâra opgegeven en een tijd later kwam dit materiaal ook toe in Libanon. Haar reportages stuurt ze steevast naar ons door. Nu schrijft ze een pittig stukje over “dodelijke retoriek”.
De 31 jarige Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman blijkt een bijzonder onbezonnen en oorlogszuchtig kereltje te zijn. Met zijn 110 miljard Amerikaanse wapens waant hij zich nog sterker. Jemen dacht hij even tot de (zijn) orde te kunnen roepen, maar hij heeft zich in een moeras begeven waarin hij steeds meer wegzinkt. En nu spreekt hij erg brutale oorlogstaal tegen aartsvijand Iran, die inmiddels de gematigde Hassan Rouhani als president met een grote meerderheid herkozen heeft. Hij denkt met zijn onverdraagzaam wahabisme de wereld te kunnen veroveren dank zij de steun van het westen. Tegen Iran schreeuwt de kroonprins het uit dat de Saoedi’s niet zullen wachten totdat ze door Iran worden aangevallen maar dat de strijd in Iran zelf gevoerd zal worden. Daar is de Amerikaanse houding van de ”preventieve oorlog” weer. De Iraanse minister van buitenlandse zaken, Houssein Dehghan waarschuwt de kroonprins echter geen ondoordachte actie tegen Iran te beginnen want dat zou de allerlaatste oorlog van Saoedi Arabië zijn, waarbij er van Mecca en Medina niets meer overblijft. (Sharmine Narwani, 16 mei 2017, https://www.rt.com/op-edge/388519-saudi-arabia-war-iran/)

Europese zwaargewichten tegen de vergrijzing
De Duitse kanselier A. Merkel, De Franse eerste minister E. Macron, De Engelse eerste minister Th. May, de Italiaanse eerste minister P. Gentiloni, de voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker en nog andere politieke luidsprekers zoals de Nederlandse eerste minister L. Rutten… niemand van hen heeft kinderen. Hoe gaan zij de vergrijzing in Europa aanpakken? (dit bericht wordt u doorgegeven door P. Daniel, niet gehuwd, geen kinderen maar wel uit een groot gezin).
Proficiat Roemenië!
Met een verpletterende meerderheid (232 van de 270 stemmen) heeft de Roemeense kamer van afgevaardigden een amendement aangenomen op de nationale constitutie waardoor bepaald wordt dat een huwelijk een vereniging is van man en vrouw. De tekst van de constitutie zou dan worden: “Het gezin is gegrond op het huwelijk door een vrije toestemming tussen een man en een vrouw, hun volledige gelijkwaardigheid en het recht en de plicht van de ouders om de opvoeding en opleiding van de kinderen te verzekeren”. Dit moet nu nog door de senaat goedgekeurd worden. Hieraan is een grote actie voorafgegaan, georganiseerd door de beweging “coalitie voor het gezin” die 3,1 miljoen handtekeningen verzamelde (terwijl er maar een half miljoen vereist zijn). Verdient navolging!
Ter herinnering
Op vrijdag 2 juni om 19.30 u is de voorstelling van ons boek voorzien in de Rafaëlzaal van het gasthof van de Abdij Postel (Abdijlaan 16, 2400 MOL-POSTEL), waarna een eenvoudige receptie.
Op zaterdag 3 juni vanaf 13.00 u ben ik aanwezig op de conferentie Syria and the Near East samen met Elijah J. Magnier, Yvette Shamier, Kevork Almassian en Malik Samoel, Elzenveld Conference Center, Lange Gasthuisstraat 45, Antwerpen.
Op donderdag 8 juni om 20.00 u ben ik aanwezig in de dabatclub samen met prof. Amin Makar: Hotel de Basiliek, Trooststraat 22, 2650 EDEGEM
Op dinsdag 13 juni om 20.00 u geef ik een lezing over Syrië en over mijn boek in de universiteit van TILBURG: prof. Cobbenhagenlaan 19: Tilburg University Chaplaincy, studentenparochie Maranatha.
P. Daniel

27-05-2017 om 09:05 geschreven door Gust Adriaensen

Journalist Ruben Mooijman formuleert het haarscherp: 'Het fiscale beleid werkt in het voordeel van eigenaars. Zij krijgen een fors fiscaal cadeau van de samenleving. Terwijl anderzijds de investeringen in sociale huurwoningen al jaren achterblijven bij de doelstellingen. '

Dat is al lang zo maar deze rechtse regering versterkt dat asociale beleid nog in grote mate.

26-05-2017 om 16:10 geschreven door Gust Adriaensen

Luc Van Gorp, voorzitter van CM, in zijn Rerum-Novarumtoespraak:

'Onze neoliberale samenleving kan maar moeilijk om met kwetsbaarheid. Ze is op het gevaarlijke punt beland dat ze kwetsbaren en profiteurs op één hoop gooit. Maar niemand is perfect, niemand kan een leven lang op topniveau presteren. '

‘Er is nochtans een fundamenteel verschil tussen een kwetsbare en een profiteur. Een profiteur pakt iets waar hij geen recht op heeft, een kwetsbare krijgt iets niet waar hij wel recht op heeft’.

25-05-2017 om 07:21 geschreven door Gust Adriaensen

God en Vader,
zegen onze aardse pelgrimstocht
en onze dagelijkse levensweg.

Uw liefde kent geen grenzen,
uw barmhartigheid omspant de aarde.
Waar onmacht heerst en kwaad
opent Gij deuren van vergeving.

Jezus was van uw barmhartigheid
de menselijke gestalte.
Wie was gevallen, richtte Hij weer op,
wie was uitgestoten, zette Hij in het midden,
wie had gezondigd, schonk Hij vergiffenis.

Schenk ons Vader, uw heilige Geest,
die zuiver maakt wat troebel is,
die recht zet wat geknakt is,
en die geneest wat is gebroken.

Maak ons barmhartig, Vader,
zoals Gij voor ons barmhartig zijt.
Leer ons elkaar de vergeving te schenken
die wij eerst van U ontvangen hebben.

Wijs ons de weg en ga met ons mee, God,
langs de soms ingewikkelde paden van het leven,
daarvoor bidden wij door Jezus Christus,
uw Zoon en onze Heer.

(Gebedskalender Kerk&Leven)

24-05-2017 om 22:55 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel 'Wat is waarheid?' schrijft Rik Torfs, nog even rector van de Katholieke Universiteit Leuven, een boeiende filosofisch-semantische column over de begrippen waarheid-leugen. 'In het post-truth-tijdperk is niet de leugen, maar de waarheid van gedaante veranderd. Met de leugen gaat het goed, ze is van alle tijden' , stelt Torfs. 

Rik Torfs scheidt de twee dus van elkaar. Maar zijn het niet eerder communicerende vaten? Bestaat de waarheid niet bij de 'genade' van de leugen en omgekeerd? En verandert ook de leugen niet van gedaante wanneer de waarheid van gedaante verandert?

Torfs schrijft badinerend dat de lezer de waarheid niet zal vinden in zijn column. Volkomen akkoord. De leugen is evenmin te vinden. Zelfs als hij expliciet (eventueel tussen haakjes) bij een zin vermeldde dat er een leugen in zit, zou de lezer zich afvragen: 'Schrijft de rector wel de waarheid?'

Even toepassen op de actualiteit. Liegt Trump over zijn streven naar vrede, wanneer hij voor de verzamelde oliedictators van het Midden-Oosten geen kik geeft over schending van de mensenrechten?Wat is leugen en waarheid wanneer bestaande bossen lang geleden bij de (dubieuze) opmaak van de gewestplannen, door de overheid in voor de eigenaars lucratieve (bouw- en industrie)zones zijn ondergebracht, nu als 'zonevreemde' bossen worden beschouwd, waardoor de eigenaars recht hebben op riante compensatievergoedingen, wanneer de overheid die bossen wil beschermen ?

En de ultieme leugen-waarheidtoets, althans voor Rik Torfs. Wanneer schrijft Rik over waarheid en leugen in de door hem verloren K-UL-machtsstrijd om het rectoraat van de grootste en bekendste universiteit der Lage Landen?

23-05-2017 om 10:00 geschreven door Gust Adriaensen

In een toespraak in Saudi-Arabië, voor een gehoor van tientallen dictators, kikte president met geen woord over mensenrechten. Voor deze primitieve leider van het machtigste, democratische land ter wereld, telt alleen geld.

Ontgoochelend en gevaarlijk!

21-05-2017 om 20:01 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Vrede moet gebouwd worden op rechtvaardigheid, op integrale menselijke ontplooiing, op respect voor de mensenrechten, op bescherming van de schepping.'

21-05-2017 om 11:54 geschreven door Gust Adriaensen

XII/20
Vrijdag 19 mei 2017
Qâra – Damascus – Beiroet – Brussel – Postel
Na de eucharistieviering vorige vrijdag namen we samen het ontbijt, waarna ik afscheid nam van de zusters en medebroeders. De burgemeester van Qâra bracht me naar Damascus. De controles onderweg waren veel strenger dan gewoonlijk, hoewel de soldaten vriendelijk bleven. In Damascus was het werkelijk zomers weer en je zag het ook aan het gedrag van de mensen. Op de grasperken zaten groepen jongeren of gezinnen samen. De familie Srour is al eeuwen lang nauw verbonden met ons klooster en zorgt nu nog voor ons. Deze familie is goed vertegenwoordigd in Damascus en in Qâra. Aan het ouderlijk huis, waar moeder leefde en vorig jaar gestorven is, werd ik opgewacht. Een neef met zijn vrouw en twee kleine kinderen bracht mij naar zijn schoonouders in de christelijke wijk van Damascus, Bab Touma. Hier zijn zes dochters en twee zonen. Vier getrouwde dochters met hun kleine kinderen waren thuis. Een leven van jewelste in dit oude, vrij kleine huis met antieke balken. Er werd voor een versnapering gezorgd. De neef vroeg uitdrukkelijk om voor het huis en gans het gezin te bidden, wat we onmiddellijk hebben gedaan. Daarna nodigde hij mij uit om in een restaurantje met nog twee vrienden te gaan eten en hij wilde absoluut niet dat ik financieel zou bijdragen. Het waren jongens die we ook in Deir Atieh bij de voetbal al ontmoet hadden. Hier kwamen vele families eten. Af en slechts zag je een vrouw of een meisje met een hoofddoek. Dit is duidelijk een christelijke wijk.
Rond vijf uur in de namiddag werd voor mij een taxi voorzien die me over de grens naar Beiroet bracht. Alles verliep vlot en zonder moeilijkheden. Ik heb nog van gedachten kunnen wisselen met moeder Agnes-Mariam en zr Carmel, heb een halve nacht goed geslapen. Ik was op tijd in de luchthaven van Beiroet en kwam ook op tijd toe in Zaventem, waar ik opgehaald werd en naar de abdij van Postel gebracht.
Maandag 15 mei mocht ik een lang interview geven voor de alternatieve nieuwsite “Signs of the Times” (www.sott.net). Woensdag en donderdag mochten we een avondconferentie geven over de noodzaak om zeer kritisch te staan tegenover de gewone berichtgeving en over ons boek, de echte betekenis van de contraceptie: voor de “tegenstroom” in St. Michiels-Brugge en voor de Belfortgroep in Oostkamp. Het waren zeer geïnteresseerde toehoorders met een erg levendige interactie. Hartelijk dank aan de organisatoren.

20-05-2017 om 08:13 geschreven door Gust Adriaensen

De manier waarop minister-president Bourgeois een minister uit zijn eigen regering, met name Joke Schauvlieghe, schoffeert in de bossenkaartsoap is ongehoord en ongezien.

CD&V kan dat zo toch maar niet over zich heen laten gaan!

19-05-2017 om 22:41 geschreven door Gust Adriaensen

Het is een sport of een obsessie van nogal wat journalisten geworden, om het verweesde, verwaarloosde 'volk' tegenover het intellectuele en politieke establishment te plaatsen en daaraan begrippen als hart en ratio, revolutie en immobilisme, bullebak en verleider, klassieke en populistische politicus te verbinden.

Dat is een vorm van framing die een objectieve kijk op de realiteit vertroebelt en de kwalijke kenmerken van het populisme kan vergoelijken en aanvaardbaar maken.

Een voorbeeld. Sturtewagen stelt het in een opiniebijdrage in De Standaard zo voor dat alleen populisten à la Trump in staat zijn het vertrouwen in de politiek te herstellen, omdat zij de harten veroveren.

Nog los van het feit dat de overwinning van Trump nipt was (Clinton haalde enkele miljoenen stemmen meer), is die voorstelling van zaken toch erg pessimistisch en ja, ook elitair.Zij doet namelijk uitschijnen dat het 'volk' alleen maar vatbaar is voor bluf, racisme en seksisme, fake news, agressie en zelfbeklag, domheid en machtswellust.

19-05-2017 om 09:26 geschreven door Gust Adriaensen

Dat Vlaamse ministers en media, én investeerders en projectontwikkelaars, het nu roerend eens zijn over verkleining en inbreiding, maakt vele gemeentebestuurders en burgers terecht achterdochtig.

De Vlaamse Bouwmeester Leo Van Broeck zegt in een kranteninterview: 'Investeerders en projectontwikkelaars verdienen het niet om als criminelen te worden weggezet'. Natuurlijk niet. Maar de sector én het ruimtelijk beleid op plaatselijk, regionaal en nationaal niveau, hebben er tot in het recente verleden voor gezorgd dat onze open ruimte en grote delen van onze prachtigste natuurgebieden, onherstelbaar verknoeid werden.

Burgers en (plaatselijke) politici die zich daartegen verzetten, werden geïntimideerd en weggezet als wereldvreemde groene jongens. Want ruimtelijke ordening was zeker voor de investeerders en projectontwikkelaars een zaak van het grote geld.

Nu die bron opdroogt, gooit de sector zich op de dorpskommen. Verdichting, vaak zonder aandacht voor de historisch gegroeide structuur van de kern , is de nieuwe geldbron. In die dorpskomstructuur was ook altijd heel wat groene ruimte te vinden.

De beleidvoerders die denken dat investeerders en projectontwikkelaars voldoende rekening houden met die longen in het dorpskomweefsel, als ze er niet toe gedwongen worden, verdienen nu zeker het etiket 'wereldvreemd', of erger 'medeplichtig'.

Onze ruimtelijke ordening is altijd een ratjetoe geweest, een boksring van het grote geldgewin, een spel en/of gevecht waarin de kunst van het omzeilen van de regels het belangrijkste was.

Resultaat: ruimtelijke WANORDE, die des te schrijnender opvalt wanneer je bv. het Nederlandse platteland verkent.

17-05-2017 om 08:32 geschreven door Gust Adriaensen