“Wees niet bang, durf die stap te zetten.” Het is een krachtige boodschap van seminarist Glenn Van Regenmortel (27) uit Lier voor zoekende jongeren in het geloof. Glenn zit in zijn derde jaar priesteropleiding aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven en gaat voluit voor het priesterschap. Een mooie roeping die onze nieuwsgierigheid prikkelt.

“Ik wil mijn leven geven voor de Heer”, besefte Glenn na een tijd van onderscheiding. In 2014 – hij was toen reeds twee jaar aan de slag bij busbouwer Van Hool, voelde hij zich geroepen tot iets meer. “Ik had toen niets met het geloof”, blikt hij terug. “Ik begon dan ook een zoektocht om te weten te komen wat die roepstem juist inhield. Wat was het wat mij riep?” Zo kwam hij op het spoor van getuigenissen van jonge priesters en seminaristen over hoe zij het priesterschap en het seminarie beleven.

Eerste stappen
In 2016 zette hij zijn eerste stappen terug richting Kerk en kerkgemeenschap en verdiepte hij zich in de vreugde van het geloof. “Ik ging terug naar de kerk. Ik engageerde me in de jongerenpastorale werking Inspirelli Lier, was actief in mijn parochie en studeerde aan  het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen. Beetje bij beetje werd het duidelijker dat het priesterschap iets voor mij is. Dat die stem me riep tot het priesterschap.”
Zijn diverse ontmoetingen en ervaringen in zijn zoektocht effenden de weg naar het seminarie. Daar kwam hij als het ware ‘thuis’. “Het seminarie was een bevestiging”, ervoer Glenn. “Ook een unieke kans om mijn roeping verder uit te zuiveren en me te laten vormen in het priesterschap. Dat vraagt tijd. Die tijd is nodig om te groeien in geloof en als toekomstige priester.”
Glenn laat zich niet enkel vormen door zijn studie, maar ook door al wie hij onderweg mag ontmoeten. “Op de pastorale weg leer je verschillende mensen kennen: jong, oud, rijk, arm … Stuk voor stuk dragen ze wat levenswijsheid mee en vormen ze je. Als seminarist ben je niet weg van de wereld, maar sta je er juist middenin. Het is een goede zaak dat de opleiding gemiddeld zeven jaar duurt. Zo maak je kennis met de pastorale wereld en met het leven zoals het is.”

Thuiskomen
Thuiskomen op het seminarie is tevens thuiskomen in een warme gemeenschap. “Het eerste jaar op het seminarie is een bijzonder jaar. Je komt thuis in een gemeenschap, die zich op haar beurt aanpast aan de nieuwkomers. Je inspireert je medebewoners en steunt hen, en wordt zelf door hen gevoed en gedragen. Dat gemeenschapsgevoel vormt de basis voor je latere missie als priester.”

 

Een evenwichtige dagplanning brengt structuur in het leven van een seminarist. “De dag start om 7.30 uur met het ochtendgebed, gevolgd door meditatie met de Schrift. Nadien volgen de lessen tot het middagmaal. In de namiddag worden de lessen hervat tot 15.45 uur. ’s Avonds vieren we eucharistie en eten we samen. We sluiten de dag af met een aanbidding of vespers. Die vaste planning helpt ons om de dag te ordenen.” Daarnaast is er ook tijd en ruimte voor ontspanning. “Woensdagavond is onze vrije avond. Die tijd gebruiken we om te studeren, om met vrienden af te spreken … In het weekend keren we huiswaarts.”

Tot slot heeft Glenn nog een boodschap voor jongeren die zoekend zijn. “Ik herken veel van mezelf in jongeren van vandaag. Zelf groeide ik op in een niet-gelovig/praktiserend gezin. Ik ervoer het als een verrijking om de stap richting geloof te zetten. Dat wens ik ook andere zoekende jongeren. Durf te springen, ook al lijkt die drempel zo hoog. Durf die stap te zetten, wees niet bang.”

Isaac Van der Jeught

(Kerknet)

Glenn heeft reeds een zoektocht naar zijn roeping afgelegd. Misschien herken je je wel in zijn verhaal of ken jij iemand die zoekt naar onderscheiding. Roepingen- en jongerenpastoraal zijn er ook voor zoekenden. Het komen tot onderscheiding vraagt vaak begeleiding van andere gelovigen die kunnen luisteren, aandachtig zijn voor geestelijke groei en raad geven. Je kan steeds terecht bij ijd.be of roepinginveelvoud.be. Ben je benieuwd naar het leven van Glenn en andere seminaristen?  Bezoek dan de website (priesteropleiding.be) , het Facebook- en Instagramaccount van het Johannes XXIII-seminarie in Leuven

22-01-2022 om 10:57 geschreven door Gust Adriaensen

Columnist Paul Goossens geeft in De Standaard van 21 januari, een aantal verbijsterende en choquerende voorbeelden van de gigantische welstandskloof en de stuitende ongelijkheid, die in de heersende pandemie nog altijd toenemen. De naakte cijfers zeggen het overduidelijk: de helft van de mensheid bezit minder dan de 0,00005 procent ultrarijken.

Die situatie is ethisch uiteraard totaal onverdedigbaar. Als die materiële ongelijkheid voortvloeit uit het kapitalistisch-economisch systeem of misschien preciezer geformuleerd, uit de manier waarop met dat systeem wordt omgesprongen of uit de afwezige overheidscontrole op dat systeem, dan moet dergelijk totaal ontspoord kapitalisme ten strengste veroordeeld worden als 'de nieuwe tirannie', zoals paus Franciscus het enkele jaren geleden bestempelde.

Maar Goossens stelt ook de meest pertinente vraag in geopolitiek en sociaal opzicht: is zo'n wereldorde houdbaar? Zal ze op een bepaald moment niet uiteenbarsten in destructieve conflicten op wereldschaal?

21-01-2022 om 17:06 geschreven door Gust Adriaensen

De essentie van Reynebeaus column in DS van 19 januari, is snoeiharde kritiek op Jambon.

Aan de hand van een aantal praktijkvoorbeelden, geeft Reynebeau aan dat de Vlaamse regeringsleider het gezag en de capaciteiten mist om het onderliggende vertrouwen en de collegiale samenwerking binnen zijn kabinet te versterken of te herstellen. Daardoor krijgen zijn ministers de onweerstaanbare aandrang zich door het oplaten van allerlei vliegertjes te profileren. Jambon mist de slagkracht en de kunde (ook verbaal) om ze tot de orde te roepen.

Bovendien wordt het duidelijker  en duidelijker dat de portefeuille 'cultuur' voor hem een vergiftigd geschenk en een zware last betekent. Voor de cultuursector zal hij de geschiedenis ingaan als een minister die weinig affiniteit ermee had en van zijn cultuurjob weinig of niets bakte.

20-01-2022 om 13:31 geschreven door Gust Adriaensen

De totalitaire fantasieën van Bart De Wever

Annelien de Dijn

Hoogleraar politieke geschiedenis (Universiteit van Utrecht). Auteur van Vrijheid. Een woelige geschiedenis (Alfabet Uitgevers).

De Standaard, zaterdag 15 januari 2022 

Onze individuele vrijheid is niet in gevaar, het geschiedenislesje van historicus Bart De Wever zit vol gaten, schrijft Annelien de Dijn. Zijn betoog past in een perverse strategie van (radicaal-)rechts.

In een heldere uiteenzetting maakt Annelien de Dijn duidelijk dat de 'vrijheid' van de 19de-eeuwse Belgische staat, in tegenstelling tot wat Bart De Wever beweert, erg beperkt en selectief was. De auteur geeft daarbij een hele reeks sprekende voorbeelden van die inperking en selectiviteit.

de Dijn merkt op dat historicus De Wever dat natuurlijk ook wel weet. De vraag is dan: waarom looft een Vlaams-nationalist de 19de-eeuwse Belgische Staat om zijn krachtdadige bescherming van de individuele vrijheid en waarschuwt hij voor de 'activistische aansprakenstaat' van nu?

de Dijn is van mening dat de berekenende politicus het overneemt van de historicus. En ze plaatst het exposé van De Wever in het ruimere kader van een rechtse electoraal-politieke tactiek die vooral sinds 2000, niet alleen in België, wordt toegepast.

de Dijn wijst tot slot op het lang historisch proces dat vrijheid heeft veranderd van het privilege van een kleine, elitaire groep tot het recht van alle burgers. Inderdaad.

17-01-2022 om 14:17 geschreven door Gust Adriaensen

Op donderdag 2 en vrijdag 3 december organiseerden Stuifzand en de Vlaamse Erfgoedbibliotheken met de hulp van Steven Van Impe, conservator Oude Drukken van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience, een tweedaagse vorming over allerlei aspecten van het vroegmoderne gedrukte boek als materieel object in de Norbertijnenabdij van Postel.

Tijdens verschillende op maat gemaakte sessies lieten de twintig deelnemers zich niet alleen onderdompelen in de rijke geschiedenis van oude drukken, maar konden ze ook zelf aan de slag gaan met enkele boeken uit de abdijbibliotheek.

Een eerste kennismaking

Vlaanderen kent een divers landschap aan erfgoedcollecties oude drukken. Terwijl sommige instellingen over elektronische catalogi beschikken die geïnteresseerden gebruiksvriendelijk de weg wijzen naar hun collectie, is er nog veel werk voor de boeg voor veel andere collecties die momenteel slechts ontsloten zijn via (verouderde) gedrukte catalogi, steekkaarten, of zelfs helemaal onbekend en onbeschreven zijn.

De praktijkgerichte workshop hielp lokale erfgoedprofessionals om de eerste stappen te zetten bij de registratie van oude drukken in een bibliotheeksysteem. Omdat inzicht in het productieproces tot een beter begrip leidt van het vroegmoderne boek lieten we hen eerst kennismaken met de gebruikte instrumenten, technieken en materialen om boeken te drukken. Met het boek in de hand verdiepten de deelnemers zich vervolgens in de stijl en het ontwerp van boeken uit de vroegmoderne periode.

De workshop

De eerste dag van de workshop stond volledig in het teken van de boekgeschiedenis. Na een introductiesessie waarin de deelnemers en de lesgevers zichzelf even konden voorstellen, stonden we eerst stil bij de verschillende keuzes die je als beschrijver moet maken bij de opname van bibliografische gegevens van oude drukken: hoe gedetailleerd wil je dat doen en welke gegevens wil of kan je opnemen in je bibliotheeksysteem?

Daarna volgde een beknopt overzicht van de introductie van de drukpers in het vroegmoderne Europa en de veranderingen die deze nieuwe techniek met zich meebracht. In de drie daaropvolgende sessies stonden de productietechnieken centraal. Zo gingen we dieper in op het maken van papier en op welke manier dat een impact had op de vormgeving van het gedrukte boek. Ook kwam het zetten van de tekst met losse loden letters en de toevoeging van illustraties in hoog- en diepdruk aan bod. Tijdens de vierde en laatste sessie van de dag leerden de deelnemers meer over het drukken in het drukkersatelier en welke fouten daarbij soms in de boeken slopen.

De registratie van oude drukken vormde de rode draad van de tweede dag. Vooraleer dieper in te gaan op catalografie, ontleedden we het gedrukte boek van het boekblok tot de katernsignatuur. In de sessie catalografie brachten we verschillende bibliografische gegevens ter sprake die van belang zijn voor de registratie (zoals titel, auteursgegevens, editievermelding, impressum) en hoe we die informatie kunnen terugvinden in het boek.

Hierop volgde een aparte sessie volledig gericht op de collatie van het boek, waarin de deelnemers inzicht kregen in de samenstelling van het boekblok door het opstellen van de zogenaamde collatieformule. We sloten af met een sessie over de exemplaargegevens die een plaats kunnen krijgen in de beschrijving en bespraken de verschillende soorten eigendomskenmerken, gebruikerssporen, boekbanden, toevoegingen, onvolledigheden en bindfouten die aanwezig kunnen zijn in oude drukken.

Het was een geslaagde eerste editie van de workshop, mede dankzij de gastvrijheid van de historische abdij van Postel en de fijne samenwerking met Stuifzand. Omringd door talrijke oude drukken uit de eeuwenoude abdijbibliotheek leerden de deelnemers in de praktijk bij over catalografie. Tijdens de lunch- en koffiepauzes kregen de deelnemers de kans om met elkaar van gedachten te wisselen en bezochten we de bibliotheek en exporuimte onder de begeleiding van abdijbibliothecaris pater Nicolaas o. praem. en gids Marcel Hannes. Voor herhaling vatbaar!

16-01-2022 om 20:16 geschreven door Gust Adriaensen

Philippe Keulemans

Welzijnszorg reageert op het voorstel van minister Matthias Diependaele om een half miljard euro voor sociaal wonen naar de privé te versluizen.

'Onttrek geen middelen van het budget voor de meest kwetsbaren' © Welzijnszorg

Koen Trappeniers, de directeur van Welzijnszorg, noemt het voorstel van Vlaams minister Matthias Diependaele om een half miljard euro, bestemd sociaal wonen, door te sluizen naar de private huurmarkt 'volstrekt onaanvaardbaar'. Dit voorstel komt op geen enkele manier tegemoet aan de noden van mensen in armoede. Het beleid werkt zelf de bouw van extra sociale woningen tegen en gebruikt dat nu als een excuus om middelen daarvoor door te sluizen. 

Gebrek aan sociale woningen

Dat er een financieel overschot lijkt te zijn, heeft onder meer te maken met het feit dat middelen nu niet besteed raken omdat procedures soms heel lang kunnen aanslepen. Daarenboven legde de minister een verplichte fusie van de woonactoren, dat zijn de sociale huisvestingsmaatschappijen en sociale verhuurkantoren, op. Zo’n fusie gaat volgens Welzijnszorg gepaard met veel onzekerheid, waardoor investeringen vertraagd of uitgesteld worden. 

Minister Diependaele verwijst zelf naar lokale besturen die geen extra sociale woningen willen. Toch grijpt hij niet in om lokale besturen aan te sporen meer te doen. Er zijn geen sancties voor lokale besturen die hun minimum aantal sociale woningen (bindend sociaal objectief) niet halen. En lokale besturen die meer willen doen, worden tegengewerkt met extra procedures. Deze Vlaamse regering gaat er altijd prat op dat ze ‘nog nooit zoveel geïnvesteerd hebben in sociaal wonen’. Maar als het beleid zelf tegenwerkt, dan klinkt zo’n slogan natuurlijk heel hol, zegt Trappeniers.

Investeren op de privéhuurmarkt

Welzijnszorg pleit al langer voor maatregelen, ook op de privéhuurmarkt. Toch kan dit voorstel niet op hun goedkeuring rekenen. In het voorstel van de minister wordt gezegd dat er geen inkomenstoets komt. Dit is dus niet alleen het verschuiven van sociaal wonen naar de privémarkt, maar ook het verschuiven van middelen voor mensen in armoede naar groepen met hoger inkomens. En Trappeniers besluit: Er zijn zoveel noden bij mensen die op de wachtlijst staan voor een sociale woning. Zij betalen soms zelf de helft van hun inkomen aan huur, vaak voor woningen die kwalitatief niet in orde zijn en energievreters zijn. Hen ondersteunen moet de eerste prioriteit zijn van het beleid.

(Kerknet)

14-01-2022 om 09:43 geschreven door Gust Adriaensen

Corona leert ons nu al 2 jaar hoe besmettelijk een virus kan zijn en ons leven overhoop kan gooien. En hoe belangrijk een tijdige opsporing wel is om dan met een vaccin en behandeling het virus te stoppen.

Dat is ook zo voor lepra en tuberculose, beiden heel besmettelijk maar gelukkig zonder varianten.

Met de hulp van velen heeft Damiaanactie nu al 58 jaar deze zieken opgespoord en behandeld in 15 landen met plaatselijke dokters en verplegers. Ook in de voorbije 2 coronajaren zijn zij actief gebleven op het terrein ondanks veel moeilijkheden.

Voor lepra heeft Damiaanactie een geneesmiddel dat 99,99 % genezing garandeert. Het probleem is en blijft de tijdige opsporing om snel de behandeling te kunnen starten. Dat is van enorm belang voor de kinderen en de jeugd om hun opgroeiend lichaam zonder verminkingen uit de strijd te laten komen.

"Lepra is hardnekkig.  Gelukkig is Abigaëlle dat ook, 15 jaar en door lepra getroffen, zet zij haar dagelijkse strijd  om te genezen voort."

Met de al te karige middelen wordt er toch gezocht naar een vaccin om lepra voor goed naar de geschiedenisboeken te verwijzen.

Voor tuberculose worden er jaarlijks zo'n 10 miljoen besmettingen geregistreerd en zijn er 1,4 miljoen overlijdens te betreuren. Naast Covid-19 is tuberculose de infectieziekte die wereldwijd de meeste dodelijke slachtoffers maakt. Ook hier verricht een tijdige opsporing en snelle behandeling weldadige wonderen met een genezingsgraad van 85%. Een vaccin zou ook hier dé oplossing zijn.

Damiaanactie doet elk jaar in januari beroep op u om onze zieken te kunnen blijven helpen. Door corona kunnen onze vrijwilligers al 2 jaar geen actie voeren aan de warenhuizen of langs de straten. En dus vragen zij uw steun langs deze weg, of langs de folder in uw brievenbus of met het aanbod van de gekende Damiaanstiften in de Wereldwinkel en mogelijk andere verkooppunten, of een bestelling uit de folder of via de website. Een gift overschrijven, hoe gering ook, is mee timmeren aan de weg die we samen moeten gaan.

Voor een totaalbedrag aan giften vanaf 40 euro op jaarbasis, ontvangt u in het begin van volgend jaar een fiscaal attest.

Overschrijven kan op nr.: BE42 0011 1499 1354 Damiaanactie. Brussel. Als vrije mededeling: "8087"

Uit naam van al onze zieken en van de dokters en verplegers op het terrein, hartelijk bedankt. 

13-01-2022 om 12:30 geschreven door Gust Adriaensen

Het YouTubekanaal van het bisdom Antwerpen heeft een uitgebreid en gevarieerd aanbod van liturgische vieringen en diensten.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://www.youtube.com/channel/UCaJVmTdNm9JBwpI1z8XwV4w?   

Naast dat van De Wever is ook het opiniestuk van Lachaert in DS van 11 januari, een boeiend artikel, waarbij twee partijvoorzitters vanuit hun (partij)politieke en ideologische invalshoek het begrip 'vrijheid' onder de loep nemen.

Interessant om op te merken is dat deze beide politici wat het sociaaleconomische beleid betreft geleid worden door een neoliberale kapitalistische visie, maar erg verschillend denken over de persoonlijke 'ideeënvrijheid'.

Lachaert hangt zijn (bevlogen) verdediging van 'zijn' vrijheid op aan het concept van de twee vrijheden, dat de 20ste-eeuwse (politiek) filosoof Isaiah Berlin bedacht: de negatieve en de positieve vrijheid. Lachaert verwijt De Wever dat hij niet verder komt dan een nauwe, conservatieve, negatieve vrijheid, die alleen maar de afwezigheid van externe dwang inhoudt. Lachaert stelt dat de vrijheid die hij en zijn partij voorstaan, ook een 'positieve vrijheid' is: jezelf ontwikkelen, kansen grijpen, opkomen voor je grondrechten, zonder in totalitarisme af te glijden.

12-01-2022 om 17:04 geschreven door Gust Adriaensen

1.  In een boeiend en uitgebreid opiniestuk onder de titel 'De tirannie van slechte wetten', citeert Bart De Wever, voorzitter van N-VA, de filosofen Edmund Burke en Thomas Hobbes.

   Niet verwonderlijk dat De Wever Edmund Burke citeert. Hij is een grote aanhanger van deze 18de-eeuwse Brits-Ierse filosoof (en politicus), die beschouwd wordt als de grondlegger van het moderne conservatisme maar ook als de inspirator van de antiverlichtingsbeweging.

   Opvallend is wel dat De Wever plaats inruimt voor de 17de-eeuwse Britse filosoof Thomas Hobbes en hem op een goedkeurende manier inpast in het verlichtingsdenken. Deze Hobbes is de theoreticus van het absolutisme maar ook de bedenker van het 'sociaal contract tussen overheid en burger'. In hun opvattingen over verlichting en 'sociaal contract', verschilden Hobbes en Burke enorm van mekaar. Burke was tegen de Verlichting maar hij was ook een fervente tegenstander van het 'sociaal contract'.

   Edmund Burke was nog TEGEN meer.

   Hij was tegen de rede en tegen een rationele hervorming van bestaande structuren en instellingen. Hij was intolerant ten aanzien van andere religies dan het katholicisme. Hij verzette zich tegen mensenrechten.

   Waar was de goeroe van het modern conservatisme wel voor?

   Hij was voorstander van respect voor de standenmaatschappij Hij geloofde in en promootte een organisch gegroeide en goddelijk bekrachtigde traditie. Het is duidelijk dat nogal wat ideeën van Burke zijn doorgesijpeld in de mens- en maatschappijvisie van het rechtse nationalistisch conservatisme.

   In navolging van Burke hebben conservatieven het altijd moeilijk gehad met de Verlichtingsidealen. Zij zijn ervan overtuigd dat in de Verlichting de kiemen te vinden zijn van identiteits- en traditieverlies, religieus en cultureel relativisme. Maar conservatieve politici hoeden er zich wel voor de Verlichting rechtstreeks aan te vallen. Dat zou slecht vallen bij een aantal potentiële kiezers.

11-01-2022 om 16:49 geschreven door Gust Adriaensen

'Lokale partijen zijn achterhaald, ideologie speelt plaatselijk geen rol', schrijft Gwendolyn Rutten in De Standaard van 8 januari.

Voor iemand die jarenlang een vooraanstaande rol heeft gespeeld in de nationale politiek, getuigt de mening dat ideologie op het plaatselijk niveau nauwelijks een rol speelt (of zou moeten spelen, wat Ruttens wens is), van domme simplificering of van sluwe machtspolitieke berekening.

Rutten komt bv. voor de dag met het cliché dat 'fietspaden geen politieke kleur hebben' , maar zij vergeet (bewust?) dat het soort maatschappijvisie wel bepalend kan zijn voor hoe het fietspadenbeleid eruitziet. En mevrouw Rutten moet me niet vertellen dat ideologie geen  (en vaak vooral op het plaatselijke beleidsniveau) sterk bepalende rol speelt in het sociale beleid, de ruimtelijke ordening en de mobiliteit.

Het stedenbouwkundige beleid bv. met de ruimtelijke wanorde en de verkavelingsrage, is al jarenlang een ziekmakend voorbeeld van hoe neoliberale machtsblokken, met daarin grondeigenaars, projectontwikkelaars, makelaars én politieke partijen, ook plaatselijk, de urbanisering benaderen en bepalen.

10-01-2022 om 10:22 geschreven door Gust Adriaensen

'Waarom zorgen we zo weinig?' 

Het is niet omdat veel mensen deugen, dat er op maatschappelijk niveau zorgzaam wordt gehandeld. Dirk Holemans, Marie-Monique Franssen en Philsan Osman pleiten voor een economie van de empathie.

Dirk Holemans, Marie-Monique Franssen & Philsan Osman

Coördinator van Denktank Oikos, lid onderzoeksgroep Cresc (UAntwerpen); verbonden aan denktank Oikos; studeert Afrikaanse Talen en Culturen en is schrijfster, activist en community builder. Auteurs van Voor wie willen we zorgen (EPO).

 De Standaard, woensdag 5 januari 2022 

-----------

De auteurs formuleren enkele pertinente vaststellingen en adviezen, waarmee ik het helemaal eens ben.

Zij wijzen op het verlies aan empathie en wederzijds begrip en op de onhoudbare scheiding tussen mens en natuur. We moeten op een totaal andere manier 'zijn', gebaseerd op het besef dat we niet zonder elkaar kunnen.

We moeten streven naar een zorgethiek die het verzet tegen alle vormen van onrecht inhoudt. Die zorgethiek is alleen maar mogelijk wanneer de uitgangspunten van de economie gewijzigd worden. De economie moet dienen om iedereen een menswaardig bestaan te bieden, binnen de grenzen van wat de planeet kan dragen. Daarom moeten de vermarkting begrensd , het belang van de publieke diensten erkend en burgerinitiatieven ondersteund worden.

Een economie van het genoeg moet het streefdoel zijn, en nieuwe vormen van relaties gebaseerd op empathie moeten gecultiveerd worden.

05-01-2022 om 22:06 geschreven door Gust Adriaensen

De Damiaanactie vecht al vele jaren voor een lepravrije wereld.

Dankzij de steun van velen, kunnen heel wat projecten opgestart en begeleid worden. 

Maar door corona worden de traditionele inzamelacties sterk bemoeilijkt en dreigen vele projecten niet (verder) gerealiseerd te kunnen worden.

Vecht door een gift, samen met de Damiaanactie, verder  voor een lepravrije wereld.

Bijlagen:
Damiaanactie 1 001.jpg (539.5 KB)   
Damiaanactie 2 001.jpg (670.3 KB)   
Damiaanactie 3 001.jpg (244.7 KB)   
Damiaanactie4 001.jpg (214.2 KB)   

Het vijfdelige kerstessay van Tinneke Beeckman in De Standaard, geeft op een boeiende en indringende wijze de 'machtsstrijd' tussen individualisme en gemeenschapszin weer, die in de laatste decennia in West-Europa beslecht lijkt te zijn in het voordeel van het individualisme.

Tegelijk heeft zij een scherp oog voor de negatieve, steriele, soms destructieve gevolgen daarvan. De verbrokkeling van de grote verhalen of de complete verdwijning ervan, laat de mens, en zeker de jongere generaties , uiteindelijk, na de uitwerking van de prestatie- en consumptieroes, vereenzaamd, doelloos en toekomstloos achter.

Beeckman volgt Arendt in haar opvatting dat in de loop der eeuwen het christendom in sterke mate gezorgd heeft voor het grote, zingevende verhaal waarin de mens steeds het nieuwe kan creëren. Die mogelijkheid is terug te voeren op de geboorte van Jezus . 'Christus wordt de nieuwe inspiratie, ook voor de religieuze en ­politieke grondslagen van de samen­leving', aldus Arendt. Christus verbindt de gelovigen

Wellicht heeft Beeckman zich bij de planning en het schrijven van dit essay, als ongelovige (cfr. deel 1) voorgenomen zich zo goed mogelijk te beperken tot de analyse van wat zij in verleden en heden waarneemt en meent te onderkennen. Zij ziet de kwalen, gevaren en de oorzaken ervan. Maar zij heeft ook oog voor wat doorheen de tijd de mens(heid) behoedde voor de destructieve reductie tot homo laborans en homo faber.

En zij weet, net als Arendt, hoe belangrijk het Christuskind en het christendom altijd geweest zijn voor de 'handelende mens', de mens heeft een 'initium' (Augustins), een 'begin' (steeds opnieuw) om te handelen binnen en ten bate van een gemeenschap.

Ik ben ervan overtuigd dat ook Beeckman het christendom ziet als een van de belangrijkste remedies om de enorme problemen voor mens en samenleving aan te pakken. De conclusies uit haar essay zijn voor iedere lezer duidelijk: het christendom kan voor een ommekeer zorgen, kan het zingevende grote verhaal brengen.

Waarom schrijft zij dat niet openlijk?

30-12-2021 om 21:12 geschreven door Gust Adriaensen

In het derde deel van haar kerstessay in De Standaard trekt Tinneke Beeckman  de aandacht op de botsing tussen individualisme en gemeenschapsgevoel.

Ik denk dat die spanning er altijd in min of meerdere mate geweest is en niet alleen bij de jongere generaties. Afhankelijk van de cultuur en het geestelijk klimaat zal het individu sterker op de voorgrond treden of zal de gemeenschap een dominante rol spelen.

Het is duidelijk dat in de laatste decennia, althans in West-Europa, individualisme, zelfbeschikking, persoonlijke identiteit, authenticiteit prominent zijn, ten nadele van het grote verhaal, de gedeelde normen en waarden.

Dat 'jezelf kunnen, mogen, willen zijn', is ongetwijfeld waardevol maar Beeckman wijst ook en terecht op de 'collateral damage'. En die geldt niet alleen voor jongeren. Voor hen zijn de eenzaamheid en de ontreddering wellicht het sterkste omdat buiten henzelf de grote leegte dreigt. De ouderen kunnen terugvallen op, zoeken troost in het grote verhaal van hun kinder- en jeugdtijd waar volgens hun aanvoelen nog een sterk gemeenschapsgevoel heerste. 

Voor de overgrote meerderheid van de Vlamingen werd dat 'grote verhaal' gevormd en verteld door het christendom en de katholieke Kerk.

30-12-2021 om 09:40 geschreven door Gust Adriaensen

In een reactie op de hommage aan de Zuid-Afrikaanse anglicaanse aartsbisschop Tuto, door Bob Geldog, in DS van 28 december, schrijft een lezer:

29-12-2021 om 14:25 geschreven door Gust Adriaensen

Alle misvieringen, zowel op weekdag (11.30 uur) als op zondag (10 uur), van de norbertijnengemeenschap van Postel, zijn openbaar toegankelijk.

Ook het morgengebed (elke dag om 6.45 u.) en avondgebed (elke dag om 18.00 u.) van de abdijgemeenschap kunnen bijgewoond worden.

Van harte welkom!

29-12-2021 om 14:13 geschreven door Gust Adriaensen

27-12-2021 om 11:33 geschreven door Gust Adriaensen

1.  Daarbij kan nog opgemerkt worden dat de 'levensbeschouwelijke outing' bijna altijd gebeurt op een negatieve manier, als een antichristelijke en/of antikatholieke profilering.
3. Hoe verfrissend zou het zijn, mochten deze schrijvers, als ze dan toch de behoefte voelen (hoewel de lezer dat helemaal niet vraagt) om iets los te laten over hun levensbeschouwing, op een positieve manier die kort verwoorden.
5. Nu lijkt het bijna altijd zo dat ze het christendom nodig hebben om iets over hun levensbeschouwelijke identiteit onder woorden te kunnen brengen. En dat is spijtig genoeg negatief en vaak agressief.

26-12-2021 om 09:02 geschreven door Gust Adriaensen

Sinds 2000 verschijnen er tussen Kerstmis en Nieuwjaar zgn. kerstessays in de krant De Standaard.

Bizar is dat de religieuze, en in het bijzonder de christelijke thematiek van Kerstmis, in zo goed als alle  kerstessays, afwezig is. Een uitzondering vormt het essay van Rik Torfs in 2003.

Je vraagt je af hoe het in godsnaam (!) mogelijk is dat de redactie van De Standaard (je weet wel de kwaliteitskrant die ooit AVV-VVK in het vaandel voerde), erin slaagt christelijke essayisten te ontwijken.

Daarbij komt nog dat de auteurs, zoals Tinneke Beeckman in het kerstessay van dit jaar, die hun onderwerpen behandelen op zo'n manier dat de lezer zou kunnen denken dat ze christelijk zijn,  het gegarandeerd nodig vinden  om te beklemtonen dat ze dat niet zijn of dat ze atheïst zijn of wat dan ook. Maar niet christelijk gelovig, denk dat asjeblief niet!

Deze veel voorkomende obsessieve drang, intrigeert me al lang. Waarom vinden in casu Vlaamse intellectuelen, die voor het grootste deel uit christelijke gezinnen stammen, die vaak carrière gemaakt hebben binnen en dankzij katholieke structuren en instellingen, het absoluut nodig te beklemtonen dat zij niet (langer) christelijk zijn? 

24-12-2021 om 15:51 geschreven door Gust Adriaensen