Goede Vrienden,

De zesde eigenschap van ons mens-zijn is de gave van zichzelf. De mens
vindt zijn hoogste ontplooiing in het geven van zichzelf, in vrijheid en liefde
voor anderen. We leiden dit af van het feit dat we geschapen zijn naar Gods
Beeld en Gelijkenis. Jezus heeft ons een God geopenbaard die Drie in Eén
is, een gemeenschap, een familie, een stroom van gevende en ontvangende
liefde. De Vader geeft en deze gave is de Zoon. De Zoon “ver-geeft”, in de zin
van bovenop geven, ook nog wanneer men gekwetst of afgewezen wordt. En
de wederzijdse stroom van liefdevolle gave van zichzelf tussen Vader en
Zoon is de heilige Geest. Welnu, naar het beeld van deze God zijn wij
geschapen. De “inwoning” van deze God dragen wij allen en voor altijd in ons
wezen mee. Zo is de gave van onszelf ook voor ons een wezenskenmerk. Al
lijkt het tegenstrijdig, we worden onszelf door onszelf te overstijgen. We
bereiken onze diepste ontplooiing door ons zelf te geven. Jezus zegt het zo:
“Want wie zijn leven wil redden zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest
omwille van Mij en het Evangelie, zal het redden” (Marcus 8, 35). Het Tweede
Vaticaans Concilie spreekt over een gelijkenis tussen de goddelijke personen
en ons. “Deze gelijkheid wijst er op, dat de mens, die op aarde het enige
schepsel is dat om zichzelf door God is gewild, zichzelf alleen volledig kan
vinden in de oprechte gave van zichzelf” (Gaudium et spes, Pastorale
constitutie over de Kerk in de wereld van deze tijd, nr. 24). Planten en dieren
kunnen gebruikt worden voor een ander doel, nl. om de mens te dienen of te
voeden. Een mens mag niet als middel gebruikt worden voor iets of iemand
anders. Wordt een mens verzorgd, dan moet dit gebeuren voor hemzelf en
niet om de wetenschap of een ander te dienen. Je mag een nier afstaan om
het leven van uw broer te redden, maar dan moet het wel uw eigen vrije
keuze zijn. Zelf komt de mens pas tot algehele ontplooiing door zichzelf te
geven.

In de huidige openbare opinie is er nagenoeg geen aandacht voor “het geven
van zichzelf”. Onze tijd hecht veel waarde aan “assertiviteit”, het opkomen
voor eigen rechten, de zelfbeschikking, de zelfontplooiing, eigen gevoelens
koesteren, het onbeperkt nastreven van genot en plezier, het doorbreken van
taboes … Mogelijk bevatte deze stroming in oorsprong enige
gerechtvaardigde reactie op een te grote miskenning van eigen gevoelens en
eigen aard. In zijn huidige trend is deze levensstijl van onbeperkte eigen
zelfontplooiing evenwel in feite zelfvernietigend, vooral op moreel gebied.
Enkele seksuologen en een “Vlaams expertisecentrum voor seksuele
gezondheid” zijn hiervan een duidelijk voorbeeld. Alle schroom en gezonde
schaamte willen ze afbreken. Zij ijveren zogenaamd voor preventie van
seksuele overdraagbare ziektes maar in feite zijn ze gericht op het afbreken
van zogenaamde taboes en zijn geobsedeerd door het vluchtig genot van
“plezante seks”. Uiteindelijk is hun strijd gericht tegen de katholieke moraal.
En die willen ze de kinderen op zo jong mogelijke leeftijd ontnemen om hen
een seksuele opvoeding op te dringen waarvoor ze nog niet rijp zijn. Met
seksuele organen van man en vrouw in plastiek willen ze aanschouwelijk
aantonen op welke wijze het meeste “plezier” te vergaren valt, waar de
gevoelige plekken liggen… Op geen enkel ogenblik is er enige aandacht voor
opvoeding tot het ware, diepere menselijke geluk en verantwoordelijkheid.
Het gaat enkel om de biologische, technische, vluchtige beleving van
seksueel genot. Een mens die even nuchter nadenkt begrijpt onmiddellijk dat
men hiermee kinderen én volwassenen in een verslaving duwt die hen voor
de rest van hun leven naar de psychiatrie of de depressie kan leiden.

Ouders die protesteren tegen dergelijke opgedrongen, vroegtijdige seksuele opvoeding aan hun kinderen, krijgen dan te horen dat het allemaal verantwoord is omdat het op zogenaamd deskundige wijze gebeurt onder leiding van het “Vlaamse expertisecentrum”! Wat een waanzin. Het is een soort zelfmoord met deskundige assistentie. Wie zal het gelukkigste zijn: een jongen die alleen maar geleerd heeft op veilige wijze vluchtig plezier te zoeken bij een meisje of een jongen die geleerd heeft zichzelf te beheersen en zich met al zijn
gaven voor een ander belangeloos in te zetten? Welke vader zal het
gelukkigste zijn: hij die alle trucjes kent van seksueel genot of hij die werkt en
zich iedere dag inzet om een vrouw en kinderen te onderhouden die van hem
houden en waarvan hij houdt? Het diepe en blijvende menselijk geluk is veel
meer dan vluchtig seksueel plezier. De muffe bekrompenheid van sommige
“seksuologen” en van een “expertisecentrum voor seksuele gezondheid” is in
feite een bewuste, criminele opvoeding tot zelfvernietiging. Ze is vernietigend
voor het diepere, blijvende menselijk geluk, omdat zij het “geven van zichzelf”
als wezenskenmerk voor een gelukkig mens zijn totaal negeert. Ook in het
huwelijk is de seksuele eenwording slechts een middel, het doel is de
liefdevolle geestelijke eenwording door de wederzijdse gave van zichzelf.
Wanneer het middel als doel wordt nagestreefd, ontstaat er diepe
ontgoocheling en frustratie, bron van zoveel onderling geweld. Blijkbaar lijden
velen hieronder en belemmeren hun algehele geestelijke gezondheid zonder
het zelf te beseffen. En zal een echtpaar dat meer liefdevol, geestelijk één is,
ook niet gelukkiger zijn met hun lichamelijke eenwording?

De wijze waarop Jezus zijn leven gegeven heeft tot op het kruis blijft, hoe dan
ook, voor ieder mens en voor iedere levensstaat het hoogste voorbeeld en de
bron. De Poolse priester Maximilaan Kolbe (+ 1941) zag in het
concentratiekamp hoe een vader van een groot gezin willekeurig tot de
hongerdood werd veroordeeld en bitter weende. Hij bood zichzelf aan om in
zijn plaats te sterven, wat aanvaard werd. De blik van deze martelaar was
blijkbaar zo zuiver en sterk dat zijn beulen hem niet eens konden verdragen.
De huisvader overleefde het concentratiekamp. De daad van “gave van
zichzelf” was voor pater Kolbe de bekroning van een heel leven van zelf
vergeten liefde, waardoor God wonderen kon verrichten in zijn leven. Hij
heeft o.a. de grootste Japanse uitgeverij geleid, zonder één cent te bezitten
en zonder de taal te kennen, alleen om het Onbevlekt Hart van Maria te eren!
De diepste roeping van ieder mens, in welke levensstaat hij of zij ook leeft, ligt
in deze gave van zichzelf. De mens is als zijn oog, aldus Viktor Frankl. Een
oog dat zichzelf ziet is ziek. Ons oog dient om anderen te zien. Zo komt ook
een mens maar tot zijn diepste zelfontplooiing door zijn dienstbaarheid aan
anderen.

P. Daniel

P.S. Het boek van prof Timothy Devos, dat we vorige week aanhaalden is
vertaald: Euthanasie, een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorg-
verleners, Pelckmans.