“Een liberale minister, die eigenlijk geen inzage mag hebben in een lopend gerechtelijk dossier, die daar dan mee gaat leuren bij een buitenlandse instantie als het Vaticaan. Is dat wat we ons voorstellen bij een rechtsstaat?”, aldus advocaten Joris Van Cauter en Fernand Keuleneer.
De spijker op de kop.
Minister Van Tigchelt,die aanvankelijk gunstig opviel door zijn no-nonsenseoptreden, verloor een tijd geleden de trappers in de Vangheluwemediasoap. Hij is ze nog altijd kwijt. Zonder kennis van het kerkelijk recht, wil hij de paus onder druk zetten met Vangheluwes volwassenenporno.
Torfs noemde Van Tigchelts uitspraken terecht populisme. Blijkt de minister bovendien in die materie een onkundig, brutaal stemmenjagertje te zijn. In Weelde hoorden ze het opnieuw in Keulen donderen: 'Wa zegt Pol van den bakker toch weer allemaal!'
Het wordt duidelijker en duidelijker met welke nonsensicale inhoudelijke en juridische enormiteiten minister Van Tigchelt voor de dag komt. Dat belet DS niet om er een hele bladzijde aan te wijden, met als insinuerende kop: 'Kerk heeft weinig interesse voor dossier Vangheluwe..'
10-02-2024 om 09:52
geschreven door Gust Adriaensen
Een dwaze aanval
De CD&V-voorzitter draagt een enorm grote verantwoordelijkheid in de belaging en bedreiging van Natuurpuntmensen. Schandelijk!
Heeft Mahdi al ooit op die manier, met de voeten vooruit, de ECHTE VEROORZAKERS van de boerenproblemen getackeld?
Het zal zijn partij zuur opbreken.
10-02-2024 om 09:33
geschreven door Gust Adriaensen
08-02-2024
Natuur is niet het probleem maar de oplossing
Natuur is niet het probleem, maar de oplossing
Landbouw en natuur: partners in dezelfde open ruimte die zo fel onder druk staat.
Beste natuurliefhebber,
Natuur is niet het probleem, maar de oplossing. Het is schandalig dat de politici en organisaties die verantwoordelijk zijn voor het falende landbouwbeleid, de natuur als zondebok opvoeren. In plaats van een sterke visie te ontwikkelen om de boer een mooie toekomst en een eerlijke prijs te bieden, houden ze elke verandering tegen om het winstmodel van de agro-industrie te beschermen.
Op het terrein werkt Natuurpunt goed samen met meer dan duizend boeren. Jammer dat landbouw en natuur nu zo tegen elkaar uitgespeeld worden. We zijn namelijk geen tegenstanders, maar bondgenoten in de open ruimte die in Vlaanderen zo sterk onder druk staat. Nog elke dag verdwijnt er vijf hectare onder het beton. De landbouwgrond die verdwijnt, gaat vooral naar industrie, woningen en paardenweides, slechts heel beperkt naar meer natuur.
Natuurherstel is nochtans broodnodig. Daarom koopt Natuurpunt gronden, met de steun van de overheid, burgers en bedrijven. Dat doen we 100% voor het algemeen belang: de vrijwilligers verhogen de natuur- en klimaatwaarde en stellen de gebieden open voor het publiek. We kopen trouwens vooral percelen die niet interessant zijn voor landbouw, zoals natte graslanden in beekvalleien.
Er moeten strengere regels komen voor pesticiden, stikstof en (kunst)mest. Onze lucht, bodem en waterlopen zijn enorm vervuild. Maar als er stappen gezet worden om de natuur en het milieu te herstellen, zetten de machtige lobby’s alle middelen in om die tegen te houden. En politici laten zich voor hun kar spannen. Maar we mogen voor deze duurzame transitie nu echt niet op de rem gaan staan.
Een sterk natuurnetwerk en een gezond milieu zijn onmisbaar voor onze gezondheid, om ons te beschermen tegen de grillen van het klimaat en om onze planten en dieren te beschermen. Ook boeren hebben baat bij een bruisende biodiversiteit, voldoende water en een gezonde bodem. Laat ons er samen werk van maken.
De natuur kan alle hulp meer dan ooit gebruiken. Bedankt voor je steun en betrokkenheid.
Natuur.vriendelijke en strijdvaardige groeten,
Bart Vangansbeke voorzitter Natuurpunt
PS: heb jij ons Natuurmanifest al getekend? Doe het nu en laat zien dat je achter het herstel van onze natuur en ons milieu staat.
08-02-2024 om 18:08
geschreven door Gust Adriaensen
07-02-2024
De verkeerde vijand
Minister Demir: 'In de redenering van CD&V kun je landbouwgrond wel opofferen voor golfterreinen, paardenstallen en privéprojecten. Maar God verhoede dat er een boom op wordt geplant'.
De minister heeft groot gelijk. Hoeveel ha landbouwgrond kost de 'verpaarding van Vlaanderen?
Al jaren geleden werd het probleem aangekaart. Niet de herbestemming naar natuur is de grootste bedreiging voor het landbouwareaal in Vlaanderen maar wel vertuining, verpaarding en niet-agrarische economische activiteit op het platteland.
Slechts 1,8 procent (net geen 15.000 hectare) van het Vlaamse agrarisch gebied valt onder een natuurbeheerplan", laat het kabinet van Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) weten. "In herbevestigd agrarisch gebied is dat slechts 0,2 procent.
Dat staat in scherp contrast met bijvoorbeeld de 12 procent "verpaarding" (ook wel "horsification" genoemd) in agrarisch gebied of de talloze hectaren herbevestigd agrarisch gebied die herbestemd worden naar harde bestemmingen door lokale besturen.
De boerenorganisaties en CD&V zouden er dus beter aan doen te ageren tegen de investeerders in manèges en golfterreinen, in plaats van tegen de natuurverenigingen.
07-02-2024 om 16:12
geschreven door Gust Adriaensen
06-02-2024
Het parkeerbeleid van schepen Kennis
Hogere parkeertarieven voor SUV's? In Antwerpen (voorlopig) zeker niet. De uitspraak van Koen Kennis, schepen van Mobiliteit (!), zegt veel over het selectieve beleid van deze meneer. 'Ik heb zelfs geen behoefte om te weten waarmee men hier rondrijdt', aldus de schepen .
Dat is pas een duidelijke beleidskeuze voor een schepen van Mobiliteit in een wereldstad (?). Goed betaald worden om weg te kijken van mogelijke probleemoplossingen, als die niet in de smaak vallen van de veronderstelde achterban, in casu de SUV'ers, met een dikke portemonnee.
Dat was wel even anders bij de invoering van LEZ. Toen had deze Antwerpse mobiliteitsspecialist (?!) wel een sterke behoefte om te weten waarmee men in zijn stad rondrijdt.
Weg uit mijn stad, armlastige Vlaamse plattelanders en migranten, met jullie ouwe roest- en stinkbakken!
En zo blijft er ook meer parkeerruimte voor de propere (?) SUV's.
Jawadde! Moet dat een Vlaams-nationalistisch mobiliteits- en parkeerbeleid voorstellen?
06-02-2024 om 08:48
geschreven door Gust Adriaensen
05-02-2024
Update van pater Daniël
Goede Vrienden,
De zesde eigenschap van ons mens-zijn is de gave van zichzelf. De mens vindt zijn hoogste ontplooiing in het geven van zichzelf, in vrijheid en liefde voor anderen. We leiden dit af van het feit dat we geschapen zijn naar Gods Beeld en Gelijkenis. Jezus heeft ons een God geopenbaard die Drie in Eén is, een gemeenschap, een familie, een stroom van gevende en ontvangende liefde. De Vader geeft en deze gave is de Zoon. De Zoon “ver-geeft”, in de zin van bovenop geven, ook nog wanneer men gekwetst of afgewezen wordt. En de wederzijdse stroom van liefdevolle gave van zichzelf tussen Vader en Zoon is de heilige Geest. Welnu, naar het beeld van deze God zijn wij geschapen. De “inwoning” van deze God dragen wij allen en voor altijd in ons wezen mee. Zo is de gave van onszelf ook voor ons een wezenskenmerk. Al lijkt het tegenstrijdig, we worden onszelf door onszelf te overstijgen. We bereiken onze diepste ontplooiing door ons zelf te geven. Jezus zegt het zo: “Want wie zijn leven wil redden zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie, zal het redden” (Marcus 8, 35). Het Tweede Vaticaans Concilie spreekt over een gelijkenis tussen de goddelijke personen en ons. “Deze gelijkheid wijst er op, dat de mens, die op aarde het enige schepsel is dat om zichzelf door God is gewild, zichzelf alleen volledig kan vinden in de oprechte gave van zichzelf” (Gaudium et spes, Pastorale constitutie over de Kerk in de wereld van deze tijd, nr. 24). Planten en dieren kunnen gebruikt worden voor een ander doel, nl. om de mens te dienen of te voeden. Een mens mag niet als middel gebruikt worden voor iets of iemand anders. Wordt een mens verzorgd, dan moet dit gebeuren voor hemzelf en niet om de wetenschap of een ander te dienen. Je mag een nier afstaan om het leven van uw broer te redden, maar dan moet het wel uw eigen vrije keuze zijn. Zelf komt de mens pas tot algehele ontplooiing door zichzelf te geven.
In de huidige openbare opinie is er nagenoeg geen aandacht voor “het geven van zichzelf”. Onze tijd hecht veel waarde aan “assertiviteit”, het opkomen voor eigen rechten, de zelfbeschikking, de zelfontplooiing, eigen gevoelens koesteren, het onbeperkt nastreven van genot en plezier, het doorbreken van taboes … Mogelijk bevatte deze stroming in oorsprong enige gerechtvaardigde reactie op een te grote miskenning van eigen gevoelens en eigen aard. In zijn huidige trend is deze levensstijl van onbeperkte eigen zelfontplooiing evenwel in feite zelfvernietigend, vooral op moreel gebied. Enkele seksuologen en een “Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid” zijn hiervan een duidelijk voorbeeld. Alle schroom en gezonde schaamte willen ze afbreken. Zij ijveren zogenaamd voor preventie van seksuele overdraagbare ziektes maar in feite zijn ze gericht op het afbreken van zogenaamde taboes en zijn geobsedeerd door het vluchtig genot van “plezante seks”. Uiteindelijk is hun strijd gericht tegen de katholieke moraal. En die willen ze de kinderen op zo jong mogelijke leeftijd ontnemen om hen een seksuele opvoeding op te dringen waarvoor ze nog niet rijp zijn. Met seksuele organen van man en vrouw in plastiek willen ze aanschouwelijk aantonen op welke wijze het meeste “plezier” te vergaren valt, waar de gevoelige plekken liggen… Op geen enkel ogenblik is er enige aandacht voor opvoeding tot het ware, diepere menselijke geluk en verantwoordelijkheid. Het gaat enkel om de biologische, technische, vluchtige beleving van seksueel genot. Een mens die even nuchter nadenkt begrijpt onmiddellijk dat men hiermee kinderen én volwassenen in een verslaving duwt die hen voor de rest van hun leven naar de psychiatrie of de depressie kan leiden.
Ouders die protesteren tegen dergelijke opgedrongen, vroegtijdige seksuele opvoeding aan hun kinderen, krijgen dan te horen dat het allemaal verantwoord is omdat het op zogenaamd deskundige wijze gebeurt onder leiding van het “Vlaamse expertisecentrum”! Wat een waanzin. Het is een soort zelfmoord met deskundige assistentie. Wie zal het gelukkigste zijn: een jongen die alleen maar geleerd heeft op veilige wijze vluchtig plezier te zoeken bij een meisje of een jongen die geleerd heeft zichzelf te beheersen en zich met al zijn gaven voor een ander belangeloos in te zetten? Welke vader zal het gelukkigste zijn: hij die alle trucjes kent van seksueel genot of hij die werkt en zich iedere dag inzet om een vrouw en kinderen te onderhouden die van hem houden en waarvan hij houdt? Het diepe en blijvende menselijk geluk is veel meer dan vluchtig seksueel plezier. De muffe bekrompenheid van sommige “seksuologen” en van een “expertisecentrum voor seksuele gezondheid” is in feite een bewuste, criminele opvoeding tot zelfvernietiging. Ze is vernietigend voor het diepere, blijvende menselijk geluk, omdat zij het “geven van zichzelf” als wezenskenmerk voor een gelukkig mens zijn totaal negeert. Ook in het huwelijk is de seksuele eenwording slechts een middel, het doel is de liefdevolle geestelijke eenwording door de wederzijdse gave van zichzelf. Wanneer het middel als doel wordt nagestreefd, ontstaat er diepe ontgoocheling en frustratie, bron van zoveel onderling geweld. Blijkbaar lijden velen hieronder en belemmeren hun algehele geestelijke gezondheid zonder het zelf te beseffen. En zal een echtpaar dat meer liefdevol, geestelijk één is, ook niet gelukkiger zijn met hun lichamelijke eenwording?
De wijze waarop Jezus zijn leven gegeven heeft tot op het kruis blijft, hoe dan ook, voor ieder mens en voor iedere levensstaat het hoogste voorbeeld en de bron. De Poolse priester Maximilaan Kolbe (+ 1941) zag in het concentratiekamp hoe een vader van een groot gezin willekeurig tot de hongerdood werd veroordeeld en bitter weende. Hij bood zichzelf aan om in zijn plaats te sterven, wat aanvaard werd. De blik van deze martelaar was blijkbaar zo zuiver en sterk dat zijn beulen hem niet eens konden verdragen. De huisvader overleefde het concentratiekamp. De daad van “gave van zichzelf” was voor pater Kolbe de bekroning van een heel leven van zelf vergeten liefde, waardoor God wonderen kon verrichten in zijn leven. Hij heeft o.a. de grootste Japanse uitgeverij geleid, zonder één cent te bezitten en zonder de taal te kennen, alleen om het Onbevlekt Hart van Maria te eren! De diepste roeping van ieder mens, in welke levensstaat hij of zij ook leeft, ligt in deze gave van zichzelf. De mens is als zijn oog, aldus Viktor Frankl. Een oog dat zichzelf ziet is ziek. Ons oog dient om anderen te zien. Zo komt ook een mens maar tot zijn diepste zelfontplooiing door zijn dienstbaarheid aan anderen.
P. Daniel
P.S. Het boek van prof Timothy Devos, dat we vorige week aanhaalden is vertaald: Euthanasie, een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorg- verleners, Pelckmans.
05-02-2024 om 21:55
geschreven door Gust Adriaensen
De grote en blijvende waarde van christelijke uitvaartplechtigheden
Op Twitter schrijft Rik Torfs, de vroegere rector vna de Katholieke Universiteit van Leuven:
'Vanmorgen in de abdij Keizersberg een prachtige uitvaart bijgewoond. Oerklasssiek. Gregoriaans. Hoopvol. Sober. Gevoelig maar zonder gênante sentimentaliteit'.
Terecht heeft Rik Torfs veel lof voor een christelijke uitvaartplechtigheid. Die zal niet overal even prachtig zijn, maar de essentie vind je terug in de eenvoudigste parochiekerk.
Daarom is het betreurenswaardig dat er in westerse landen een groeiende trend is om begrafenisrituelen af te handelen los van de (geloofs)gemeenschap waartoe de overledene behoord heeft en waarin hij of zij geleefd heeft. Zo wordt aan mensen de herinnering en de troost van een gemeenschap ontzegd.
Dat leidt onvermijdelijk tot de erg beperkte aanwezigheid van niet alleen familieleden maar vooral ook van vrienden en buren bij begrafenisrituelen en tot een intenser isolement en een grotere anonimiteit. Het is een uiting van individualisering die de gemeenschap ontwricht
Aan de manier waarop een cultuur met zijn doden omgaat, kunnen wij aflezen wat haar verhouding is met de levenden. Volgens de christelijke overtuiging heeft de mens een waarde die de dood overstijgt.
Het respect voor de overleden nabestaanden houdt ook in dat de kinderen, ook al zijn ze niet langer kerkelijk, zich afvragen of het niet de diepste wens was van de overleden ouder om een kerkelijke uitvaartplechtigheid te krijgen.
De rijke rituelen die eigen zijn aan de christelijke uitvaarten, de verbondenheid met de grotere gemeenschap, kunnen overigens ook voor de jongere generaties een grote en blijvende waarde hebben.
05-02-2024 om 10:55
geschreven door Gust Adriaensen
04-02-2024
De gekleurde bril van Rik Torfs
Rik Torfs op Twitter (X): “Paul Magnette is best betaalde partijvoorzitter met jaarlijks loon van 410 542 euro bruto.” Begrijpelijk dat hij meer verdient dan de andere voorzitters. De strijd tegen ongelijkheid heeft een prijs.
Dat de academicus Torfs een bericht uit Trends van 3 mei 2023, opdiept, er maar 1 naam uitpikt en nalaat het cijfer aan een grondig onderzoek te onderwerpen, ontgoochelt sterk en is duidelijk ingegeven door populistische politieke anti-Magnette-, PS-overwegingen.
Waarom laat hij na een ander cijfer uit datzelfde bericht te vermelden? Namelijk dat van De Wever, die volgens Trends, op de 2de plaats prijkt: 346.647 euro! Ook niet mis voor een Vlaamse idealist.
04-02-2024 om 15:04
geschreven door Gust Adriaensen
02-02-2024
'Een missionaire kerk'
Erik Borgman, theoloog en lekendominicaan, in Tertio, 24 januari 2024:
'Er is veel weerstand tegen het idee van missionering en ik vind dat gemakzuchtig. Mensen zeggen dat ze geen zieltjes willen winnen, maar ik ben lid van een orde die dat n net belangrijk vindt. Ik heb het dan niet over proselitisme, maar wel over de overtuiging dat je iets te zeggen hebt dat de wereld verandert. Bescheidenheid kan je het christendom niet verwijten. De eerste christenen hadden het over kosmische proporties, zoals de Apocalyps. Die pretentie moet je ernstig nemen. Besef dat je in een traditie staat die pretentie heeft. Dat ongemak moeten we dragen, anders moeten we onszelf opheffen. Ik zeg wel eens kort door de bocht: 'We zeggen dat we bescheiden zijn, maar eigenlijk zijn we bescheten' -in de zin van angstig. We maken onszelf klein en dat is laf. De Kerk kan niet zonder het idee dat ze iets veregenwoordigt dat veel te groot voor haar is. Daarom is ze niet van ons, maar van Onze-Lieve-Heer.'
02-02-2024 om 09:08
geschreven door Gust Adriaensen
30-01-2024
Augustijnse spiritualiteitsdag in Postel
AUGUSTIJNSE SPIRITUALITEITSDAG
Zaterdag 9 maart vanaf 9.30 u. tot 16.00 u. op het 'Kontaktcentrum' - Abdij Postel
De Norbertijnen kregen van hun stichter Norbertus de Regel van Augustinus als leefregel. Wie was de H. Augustinus? Wat staat er centraal in Zijn kloosterregel? Welke boodschap hebben wij hieraan?
Dat zijn de vragen die behandeld worden op deze spiritualiteitsdag door Pater Nicolaas Gorts.
Bijdrage : 25 euro (inclusief middagmaal en twee koffiepauzes)
30-01-2024 om 17:39
geschreven door Gust Adriaensen
27-01-2024
Vreemde nationaliteiten in Belgische gemeenten
De kaart geeft de omvang van vreemde nationaliteiten in Belgische gemeenten aan.
Klik op de afbeelding.
27-01-2024 om 10:56
geschreven door Gust Adriaensen
26-01-2024
Nieuwe uitbaters abdijwinkel Postel
Sinds maandag 22 januari baten moeder Johanna en dochter Hanne, de abdijwinkel van Postel uit.
Zij heten iedereen hartelijk welkom.
26-01-2024 om 09:46
geschreven door Gust Adriaensen
Update van pater Daniël
Goede Vrienden,
Lijden en sterven zijn de grootste en meest gevreesde gevaren in ons leven. Ze gaan tevens in tegen ons diepste verlangen naar volmaakt geluk en eeuwig leven in God. Ze zijn het gevolg van de vrije keuze van het eerste mensenpaar dat de gemeenschap met God hoogmoedig heeft afgewezen. Allen hebben wij dit beperkte leven geërfd. Jezus Christus heeft door zijn menswording, lijden, dood en verrijzen echter de zonde en de dood overwonnen. Aan deze overwinning kunnen wij deelnemen door uiteindelijk met Hem in liefde en vrijheid te lijden en te sterven, terwijl we ondertussen toch al het mogelijke doen om het lijden te verminderenn en te verzachten. Zo nemen we deel aan het Pasen van Christus en de overgang van dit aardse leven naar het eeuwige leven in God. Dat is de vijfde wezenlijke eigenschap van ons mens zijn. Door ons lijden en sterven met Christus te beleven worden we omgevormd in de verrezen Heer, die de icoon van de Vader is. Zo kunnen we terug de “gelijkenis Gods” verkrijgen, waartoe we geschapen werden.
De moderne geneeskunde beschikt over alle mogelijkheden om stervenden daarbij op goede wijze te helpen.
Uiteraard vraagt dit een andere mentaliteit dan onze huidige doodscultuur, zowel van de dokters en verplegers als van de familie van de stervende zelf. En er zijn er die zich daarvoor in deze geest met een aanstekelijke overtuiging inzetten zonder te vluchten in de huidige, dodende euthanasiepraktijk (1). Ziehier enkele van hun ervaringen. Zij beseffen dat ieder mens uiteindelijk in het diepst van zijn wezen een religieuze honger heeft: “Wat wij er ook van denken, we dragen allen een zaadje van de eeuwigheid in ons” (a.w. blz. 171-172). Ze willen eerst duidelijk afrekenen met de huidige euthanasiepraktijk en laten ons de duistere keerzijde ervan zien door enkele voorbeelden te geven. “Wie lijdt wil begeleidt worden, zelfs al wil hij sterven” (a.w., blz. 81). Een dokteres maakte zich al vroeg vertrouwd met de euthanasiepraktijk maar telkens ze euthanasie pleegde was ze drie dagen ziek (a.w., blz. 21). Een dokter die euthanasie pleegt, bekent met tranen in de ogen dat hij ’s nachts soms met angstzweet wakker wordt en voor zich het gelaat ziet van hen die hij het fatale spuitje gaf (a.w. blz. 193). En hoe macaber kan de sfeer zijn bij euthanasie. Er is inderdaad een enorm verschil tussen het doden van iemand en iemand zijn/haar “goede dood” gunnen. “Na euthanasie is er een ijzige stilte op de dienst” (a.w. blz. 184).
Deze gewetensvolle verzorgers bieden weerstand aan euthanasie en nemen hun volle verantwoordelijkheid door iets veel beters aan te bieden: palliatieve zorgen. Zij willen dat er geïnvesteerd wordt in kwaliteitszorg (a.w. blz. 105). Zij maken duidelijk dat ze de patiënt nabij zullen blijven tot het einde, dat zijn/haar leven waardevol blijft, dat zij daarbij veel lijden kunnen verzachten en alle onderliggende zorgen willen ter harte nemen (a.w. blz. 26 en vv). “Hoe natuurlijker het sterven, hoe natuurlijker ook het rouwproces zal zijn” (a.w. blz. 43). De palliatieve zorgen zijn er geenszins op gericht om het leven te verkorten of te verlengen maar het is een manier om waardig en menselijk te leven tot het einde toe. Zij zien het als hun taak, hoop te geven en het leven te beschermen ook van hen die euthanasie vragen. Het zijn vooral de resultaten van deze levenshouding die zo indrukwekkend zijn. Een patiënt vraagt euthanasie maar krijgt in de plaats daarvan uitgebreide palliatieve zorgen en leeft nog drie jaar. Hij zegt dat hij maar wat blij is dat ze destijds op zijn vraag naar euthanasie niet zijn ingegaan (a.w., blz. 29). Een dame van 50 jaar, die 32 medicamenten per dag neemt en 4 zelfmoordpogingen heeft ondernomen eist, gesteund door haar man, euthanasie. Ze krijgt daarentegen de nodige palliatieve zorgen. Na aanvankelijk heftig protest aanvaarden ze wat hen wordt aangeboden. Uiteindelijk sterft de vrouw vredevol in de armen van haar man. Een week later komt de man de dokter bedanken met een doos pralines en vraagt hem of, als zijn tijd gekomen is, hij ook op deze wijze mag begeleid worden. Deze derde weg van palliatieve zorgen omvat tevens palliatieve sedatie, die het bewustzijn vermindert en de pijn verlicht. Deze sedatie wordt telkens opnieuw op punt gesteld en is meestal van voorbijgaande aard. Zij is geenszins gericht op de verkorting van het leven. Zowel palliatieve zorgen als palliatieve sedatie zijn onverenigbaar met euthanasie.
De tijd zowel van de therapeutische hardnekkigheid als van de euthanasie is eigenlijk al voorbij. Beide zijn ongeschikte, verouderde en mensonwaardige oplossingen voor stervenden en ongeneeslijk zieken. Het aangehaalde boek toont met veel praktische voorbeelden een veel betere weg: palliatieve zorgen. Dokters uit vorige eeuwen hadden niet de middelen waarover de moderne geneeskunde beschikt, maar zij waren in staat om stervenden te begeleiden tot het einde toe. Met de enorme toename van medisch-technische mogelijkheden dreigt deze noodzakelijke begeleiding en dit attentvol nabij zijn verloren te gaan. We mogen de wijsheid uit het verleden niet minachten maar combineren met de huidige goede mogelijkheden.
Ziehier een voorbeeld van palliatieve zorg, ruimschoots voordat de uitdrukking werd uitgevonden. Tot enkele decennia geleden vond dit nog plaats in vele Vlaamse gezinnen. Vijf jaar voor haar sterven kreeg de moeder van een groot gezin een hersenbloeding en werd half verlamd. Aanvankelijk kwamen deskundige verplegers haar thuis verzorgen en oefeningen geven, maar zij was er niet gelukkig mee. Vader, die een stoere bouwvakker was, besloot resoluut zelf voor moeder te zorgen. Op de kortste tijd werd hij met de hulp van de oudste dochter een attentvolle verpleger. Hij zorgde voor alles, voor het aan- en uitkleden, voor de hygiene, het eten en reed haar rond in de rolstoel. En zij was er heel blij mee. Nochtans was het enige wat ze nog kon, haar negen kinderen, een kruisje geven op het voorhoofd en met haar hand even hun wang strelen. Ze is thuis gestorven omringd door vader en al haar kinderen. Onmiddellijk na haar sterven zette de oudste dochter het lied in dat moeder graag zong: “Als moeder zong was heel het huis in vreugde...”.
Al blijven lijden en sterven voor ons grote mysteries, ze kunnen wel degelijk een diepe betekenis hebben. Vanuit het christelijk geloof begrijpen we dat ze noodzakelijk zijn voor onze omvorming in de verrezen Christus.
P. Daniel
Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, juni 2019).
26-01-2024 om 09:39
geschreven door Gust Adriaensen
25-01-2024
De Wever in nesten
Door zich kandidaat te stellen voor het premierschap van een zakenkabinet, heeft De Wever zichzelf en zijn partij zwaar in nesten gewerkt en dat zal serieuze electorale gevolgen hebben.
Als premier kan hij geen burgemeester van Antwerpen worden. Dat zal vele Sinjoren ervan weerhouden in juni op hem te stemmen. Veronderstel dat hij premier wordt, wat zullen de electorale gevolgen voor de N-VA zijn in oktober? Niet alleen in Antwerpen, maar ook in de rest van Vlaanderen? Welke N-VA'er kan in Antwerpen in zijn schoenen stappen?
Daarbij komt nog dat zijn zakenkabinetvoorstel door de andere partijen wordt afgeschoten en vooral de kiezer helemaal koud laat. Ook de kandidaat-premier laat horen dat hij er niet echt zin in heeft.
Zo dreigt cultuurpessimist De Wever zichzelf politiek buitenspel te zetten.
25-01-2024 om 08:28
geschreven door Gust Adriaensen
24-01-2024
Sta kritisch tegenover 'sociale media'
Klik op de link en bekijk een filmpje dat de negatieve effecten van de 'sociale media' behandelt.
Boeiend en verhelderend maar... op het einde komt er toch weer een commercieel aapje uit de mouw.
24-01-2024 om 11:40
geschreven door Gust Adriaensen
Extreme rijkdom
Oxfam:
De vijf rijkste mannen ter wereld hebben hun rijkdom sinds 2020 verdubbeld, terwijl vijf miljard mensen armer zijn geworden, volgens ons rapport Multinationals en meervoudige ongelijkheid. De razendsnelle stijging van extreme rijkdom is de afgelopen drie jaar geconsolideerd, terwijl het armoedeniveau in de wereld nog steeds hetzelfde is als voor de pandemie.
24-01-2024 om 09:48
geschreven door Gust Adriaensen
22-01-2024
Professor Hendrik Vos over EUROPA
Europa, de Europese instellingen en beslissingen bepalen meer en meer ook ons dagelijks leven.
Op donderdag 25 januari om 20 uur, houdt de bekende Europakenner Hendrik Vos, op uitnodiging van DF-Retie, een lezing over POLITIEK IN EUROPA in Den Dries.
Hendrik Vos is professor aan de Universiteit van Gent, hij is een bevlogen spreker en geniet grote bekendheid door zijn deelnames aan tv-programma's als Terzake en De Afspraak.
22-01-2024 om 21:11
geschreven door Gust Adriaensen
Zuhal droomt akelig
Over de mooie maar stoute prinses, de lelijke en geile bisschop, de mooie maar nukkige postduif:
Zuhal kon de slaap niet hervatten. Woelen dus. Van rug naar rechterzijde en omgekeerd. Links had ze al vele jaren afgezworen. Ze was wakker geschoten vanuit een drietal dromen.
De eerste was een ambetante. Had zij zich al wel voldoende duidelijk losgemaakt van de Alevitische geboorterituelen? Was haar naam gewist uit alle mogelijke registers van het Alevitisme?
De tweede had al meer weg van een nachtmerrie. Ze had de pen van Vangheluwe vastgehouden bij het schrijven van de brief, DE brief naar Rome. Ze had hem in de snavel van de abdijpostduif gestopt en bevolen: 'En nu fluks naar de paus!'. Maar dat rotbeest had geen haast. Het bleef boven de abdij en boven de grijnzende kop van Vangheluwe en het woedende hoofdje van Zuhal cirkelen. Zat die verdomde postduif ook in het complot?
En toen dook Jan op. Een echte nachtmerrie. Wanneer zou die man beseffen dat hij meer dan lang genoeg M-P geweest was en dat hij plaats moest ruimen voor haar, de ware Coming Lady! Maar nee hoor, die bleef maar zitten. Het frustreerde haar mateloos.
Ze was rechtop gevlogen toen de tronie van Jan altijd maar dichterbij kwam en hij met een zwaar Antwerps accent siste: ‘Ge krijgt de MP-zetel niet, sliep, sliep.’
Snikkend sliep ze eindelijk opnieuw in. Op haar linkerzij.
22-01-2024 om 11:08
geschreven door Gust Adriaensen
20-01-2024
Update van pater Daniël
Goede Vrienden,
“Van de dagen van Johannes de Doper tot nu toe breekt het Rijk der Hemelen zich met geweld baan en geweldenaars maken het buit” (Mattheus 11, 12). Dit is een mysterieuze uitspraak van Jezus. Voor geweld en geweldenaars (Grieks: biastai) heeft Hij over het algemeen geen goed woord. We worden gered door geloof in vertrouwvolle overgave aan Hem, die niets anders dan zachtheid en barmhartigheid is. Wij beschouwen deze uitspraak als een toelichting op de vijfde eigenschap van ons mens-zijn: we zijn geroepen om door lijden en sterven omgevormd te worden in Christus, d.w.z. om deel te nemen aan het proces van de overgang van dood naar verrijzenis met Jezus. We zijn immers gedoopt in zijn lijden, sterven en verrijzen. Dit is geen zoetsappig gebeuren. Het is een gewelddadige afbraak en totale vernietiging van ons aardse leven opdat het omgevormd zou worden. De graankorrel moet werkelijk sterven, rotten en vergaan. Daaruit komt de prachtige volle aar te voorschijn. Zo is Jezus werkelijk gruwelijk gegeseld, gekruisigd en gestorven en pas daarna van het kruis gehaald en verrezen.
Lijden en dood zijn door de zondeval in de wereld gekomen. Sindsdien hebben alle mensen van alle tijden hiermee geworsteld: wat is de zin van mijn lijden en sterven? In onze tijd lijkt het moeilijker dan ooit de betekenis hiervan te begrijpen, te aanvaarden en te beleven. Onze huidige medische wetenschap en techniek zijn tot zulke fantastische realisaties in staat dat sommigen denken hiermee alle problemen helemaal te kunnen oplossen, ook het lijden en sterven. Dit medisch-technisch denken heeft onder meer geleid tot “therapeutische hardnekkigheid”, nl het steeds maar nieuwe operaties uitvoeren en technieken proberen, ook wanneer dit, gezien de leeftijd en de gezondheidstoestand van de betrokkene geen enkele zin had. In feite wordt daarmee het lijden vergroot en het natuurlijk sterven bemoeilijkt: de medische apparatuur werkt prima terwijl de mens zelf zo goed als dood is.
Deze handelwijze is inmiddels grotendeels verlaten en vervangen door “palliatieve zorgen”, nl. het zoveel mogelijk verzorgen en verzachten van de pijn zonder operatief ingrijpen. Het is een geduldig begeleiden van de stervende in al zijn noden tot op het ogenblik van de totale overgave. Dat is ook de echte betekenis van “euthanasie” (goede dood) de mens die op zijn wijze en zijn tijd zijn aardse leven loslaat en sterft. We zijn hartstochtelijk door God bemind én geroepen om te beminnen. Liefde echter is in ons aardse leven onafscheidelijk met lijden verbonden. Daarom betekent het woord “passie” in vele moderne talen tegelijk hevig liefhebben én heftig lijden, dat bekroond wordt door het sterven.
Een van de meest tragische gevolgen van het niet begrijpen en niet aanvaarden van de zin van lijden en sterven vanuit het christelijk geloof, is de huidige praktijk van ‘euthanasie’ als het zelf actief (laten) beëindigen van zijn leven. Dit is inmiddels in de openbare opinie zo algemeen aanvaard dat velen niet meer begrijpen hoe zinloos en onmenselijk dit is, gegroeid uit een fanatieke vrijzinnige ideologie. De heidense Griekse arts en “vader” van de westerse geneeskunde Hippocrates (460-377 voor Christus!) wist wel dat het menselijk leven heilig is en legde dit vast in zijn beroemde “eed van Hippoctrates” die als basis gold voor het medisch handelen alle eeuwen door, wat in onze tijd lichtzinnig verloochend werd. Het actief doden van een stervende is iedere beschaving onwaardig en met de moderne medische mogelijkheden totaal onverantwoord. De “Bengaalse nachtegaal”, de Indische mystiek-religieuze dichter en filosoof Rabindranath Tagore (+ 1941) begreep vanuit zijn hindoe-geloof eveneens de diepe betekenis van het sterven, toen hij schreef in “Zwervende vogels”: “De stempel van de dood geeft waarde aan de munt van het leven” (blz. 32).
Het diepe besef van lijden en sterven vinden we eveneens bij de joodse psychiater Viktor Frankl (+ 1997), de stichter van de derde Weense school, de logotherapie, die niet wil opgaan in de zin van een therapie, maar een “therapie van de zin van het leven” wil aanbieden. In het concentratiekamp kwam hij tot de overtuiging dat ieder leven onvoorwaardelijk zinvol is. Hij koesterde de gedachte van Dostoïevski, nl. dat men zijn lijden waardig moet zijn. Een absolute zelfbeschikking toekennen aan een mens is een illusie, een mythe. We hebben niet de minste inspraak gehad in ons eigen ontstaan, geestelijke en lichamelijke kwaliteiten of gebreken. Het leven werd ons door God als gave geschonken. In de verantwoordelijkheid voor eigen daden ligt voor hem de waardigheid van het menselijk handelen. Daarom stelt hij voor dat de VS aan de westkust het standbeeld zouden oprichten van de “verantwoordelijkheid” als noodzakelijke aanvulling van het standbeeld van de “vrijheid” aan oostkust.
De praktijk van euthanasie lijkt op een stroom die steeds meer buiten zijn oevers treedt. Het begon in de VS (Oregon Death with Dignity Act, 1997) en kwam naar Nederland (2001) en België (2002). Inmiddels worden de strikte voorwaarden blijkbaar steeds minder nageleefd en is de controle achteraf ook steeds minder efficient. En is het niet veelzeggend dat deze “zelfdoding met assistentie” genoteerd wordt als “natuurlijke dood” en dat de naam van de dokter die euthanasie pleegde zelfs niet vermeld moet worden? Het is ook vreemd dat dokters die euthanasie plegen veelal in de openbare opinie worden geprezen. Zij zouden medelijden betonen, verdraagzaam zijn en respect hebben voor de patient. Is dit werkelijk zo? Is een dokter die euthanasie pleegt niet eerder een deserteur, die vlucht voor zijn eigenlijke taak van verzorger en begeleider tot het einde, of een technieker die de praktische vraag van zijn klant uitvoert of een functionaris in dienst van een mensonwaardige wet? Hij durft de confrontatie niet aan met het mysterie van de dood, dat bij het menselijk leven hoort. Hij ontvlucht zijn persoonlijke verantwoordelijkheid van zorgdrager tot het einde. Is dit bovendien niet een nieuwe vorm van paternalisme in de geneeskunde? Omdat hij zijn onmacht tegenover het sterven niet kan erkennen, doodt hij hem/haar eenvoudigweg. Als hij op de euthanasievraag ingaat, zegt hij dan niet aan zijn patiënt: inderdaad, je bent niets meer waard?
Menselijk lijden en sterven verdienen iets veel beters dan een euthanasiepraktijk uit de tijd van primitieve, heidense samenlevingen. Onder deze vraag blijken meestal vele andere vragen schuil te gaa. Het gaat niet alleen over lichamelijk, maar ook psychologisch, spiritueel en sociaal leed: laat me niet alleen in mijn pijnen, angsten en twijfels, laat me voelen dat ik ook nu nog waardevol ben... Ja, er is een derde weg, naast therapeutische hardnekkigheid en de huidige euthanasiepraktijk. Er zijn al hier en daar dokters en verplegers die deze profetische weg gaan. Daarover willen we volgende keer sprankelende getuigenissen geven (als ‘t God belieft, bij welzijn en leven!)
P. Daniel
20-01-2024 om 16:45
geschreven door Gust Adriaensen
Rik Torfs op Twitter (X)
"Wereldwijd worden 317 miljoen christenen zeer zwaar vervolgd." We moeten er niet elke dag over klagen. Maar we mogen er ook niet over zwijgen.
