Er is al enkele dagen een polemiek aan de gang omtrent de (on)waarde van psychoanalyse. Het scherpst (en weinig filosofisch) haalde wetenschapsfilosoof Boudry uit. Volgens hem is de psychoanalyse een pseudo-wetenschap en is het beter dat er niet langer een vakgroep psychoanalyse aan de universiteit verantwoord.

Is de psychoanalyse een wetenschap of een pseudo-wetenschap? Is een vakgroep psychoanalyse aan de universiteit een anachronisme of niet? Heeft Boudry of niet?

Het zal de persoon die te kampen heeft met psychische problemen allemaal worst wezen. Essentieel is dat de patiënt geholpen wordt. Boudry erkent ook dat psychoanalyse 'soms' helpt maar hij doet nogal denigrerend -vind ik wel verwonderlijk voor een filosoof-over die positieve effecten of hij plaatst ze in een verdacht daglicht door zonder enig bewijs te stellen dat dergelijke therapieën 'zelden onschuldig' zijn.

In een passage over autisme vind je iets gelijkaardigs. Boudry doet lacherig over de 'lacaniaanse' verklaring van zowel autisme als van de sterk groeiende diagnose ervan, maar een verklaring van Boudry zelf voor die sterke groei, krijg je niet te lezen.

Als leek krijg je de indruk dat het bij wetenschapsfilosoofBoudry meer te doen is om wetenschappelijke gelijkhebberij en medicalisering dan om zorg voor de patiënt.

14-12-2011 om 11:51 geschreven door Gust Adriaensen

11-12-2011 om 22:40 geschreven door Gust Adriaensen

Dat zijn behartenswaardige overwegingen van Torfs. Bij het lezen en herlezen ervan,bekroop me de gedachte:wat hier geschreven wordt, geldt, mutatis mutandis, in essentie ook voor de euthanasieproblematiek.

In alle culturen en religies is sterven een 'samenspel' tussen individu en gemeenschap. De verschrikkelijkste dood is wanneer er geen enkele band meer is tussen stervende en samenleving. Als vragen omtrent het maatschappelijk en financieel verantwoord zijn van een voortgezette medische behandeling, kritisch benaderd worden, kan/moet dat m.i. ook gebeuren met vragen van een individu (hoe dan ook geïnspireerd, beïnvloed  door zijn naaste omgeving of door maatschappelijke druk) naar een juridisch, financieel, medisch veilige levensbeëindiging.  

Wanneer het om levensbeëindiging gaat, zijn de woorden 'solidariteit' en 'waardig sterven' niet van de lucht . Maar, om Torfs te citeren, 'waardig sterven bestaat in essentie niet' en 'solidariteit wordt vaak misbruikt om de comfortzone van de overlevenden uit te breiden'.

09-12-2011 om 11:09 geschreven door Gust Adriaensen

Na meer dan tien jaar toch weer eens een Kempense politicus die regeringsverantwoordelijkheid krijgt. Dik gezaaid zijn ze inderdaad niet. Even het lijstje van de laatste decennia aflopen.

Tussen 1968 en 1972 was Frans Van Mechelen minister van Nederlandse Cultuur. Van Mechelen werd weliswaar in Turnhout geboren maar lang heeft hij niet in de Kempen gewoond. Jos Dupré van Westerlo heeft de indrukwekkendste staat van dienst. In 1988 was hij even Vlaams minister van Leefmilieu. Nog datzelfde jaar verkaste hij naar de federale regering en werd tot 1992 staatssecretaris, o.a. van institutionele hervormingen. Zijn politieke carrière kreeg op het federale niveau een bekroning met het voorzitterschap van de Kamer in 1995. Jan Peeters, de huidige burgemeester van Herentals, was tussen 1995 en 1999 eveneens staatssecretaris en in de loop van 1999 was hij zelfs heel even minister van Pensioenen.

En nu is het dus Mollenaar Servais Verherstraeten, die door de koning benoemd werd tot staatssecretaris voor Staatshervorming en Regie der gebouwen.

Verherstraeten werd op 29 januari 1960 in Balen geboren. Hij studeerde aan het Sint-Jan Berchmanscollege in Mol, deed rechtenstudies aan de KU Leuven en werd advocaat.

In 1989 werd hij schepen in Mol. Toen hij in 1995 volksvertegenwoordiger werd, nam hij ontslag als schepen  en nam de taak van fractieleider in de Molse gemeenteraad op zich. Sinds einde december 2007 was hij ook voorzitter van de CD&V-fractie in de Kamer.

Servais Verherstraeten wordt tot de ACW-vertegenwoordigers binnen de CD&V gerekend. Zijn grote helden zijn degenen die zich onvoorwaardelijk inzetten voor de zwakkeren in onze maatschappij. En de cruciale beleidsvraag voor hem als politicus is: hoe voorkom je groeiende ongelijkheid in een globaliserende samenleving?

07-12-2011 om 10:21 geschreven door Gust Adriaensen

NVA'er Jambon vindt dat de regering Di Rupo I een belediging is voor de Vlamingen.

Dat NVA met ver op kop De Wever, sinds ze van de onderhandelingstafel wegliep, niets maar dan ook niets goedvindt en het zo voorstelt dat de partij daarmee namens heel Vlaanderen spreekt, is pas een belediging voor al degenen die op een minder extremistische en meer genuanceerde manier zowel de communautaire als de sociaaleconomische beleidsdomeinen benaderen.

Wat de sneeren aan het adres van CD&V betreft: Jambon en co. vergeten dat NVA op de rug van CD&V electoraal groot geworden is en CD&V platgedrukt heeft. Was het kartel er niet geweest, dan zou NVA niet die verkiezingsboom gehad hebben en hadden christendemocraten hun eigen gezicht niet verloren.

Gelukkig voor CD&V zag Beke uiteindelijk in dat een partij die als een schoothondje achter een bulldog trippelt, al vlug nog amper respect afdwingt en de kiezer afstoot in plaats van aan te trekken.

07-12-2011 om 08:44 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de schoolmeesterachtige titel 'Word wakker jongens', vond De Standaard het op de dag van de vakbondsbetoging nodig, een neerbuigend artikel van drie jonge redacteurs te publiceren, waarin deze jongelui de vloer aanvegen met de vakbonden en de vakbondsacties.

Uiteraard hebben deze 'drie jonge REDACTEURS' het recht het niet eens te zijn met vakbonden en vakbondsacties. Nochtans zou het goed voor ze zijn eens na te denken over een kapitalistisch model waarin de werknemersverenigingen door beknotting van macht of door uitschakeling, geen tegengewicht van belang meer zouden kunnen vormen.

Deze redacteurs schrijven dat ze niet als journalisten maar als jonge burgers hun verontwaardiging uiten. Maar ze stellen zich wel op als woordvoerders/verdedigers van de jonge generaties, ook al ontkennen ze dat ze 'herauten van een hele generatie' zijn. In de realiteit zijn ze dat nauurlijk niet maar dan moeten ze ook niet schrijven alsof ze het zijn. De krant zou zeker geen moeite gehad hebben om ook drie andere 'jonge redacteurs' te vinden die de vakbonden/vakbondsacties verdedigen.  Deze eenzijdigheid geeft aan hoe een krant als De Standaard zeer bewust en tendentieus de antivakbondskaart trekt.

Zouden de drie jonge auteurs van 'Word eens volwassen' , al ooit iets kritisch geschreven hebben over de uitwassen van het kapitalisme, van de bankencrisis, van de herstructureringen in bedrijven, van de groeiende kloof tussen arm en rijk? Ik betwijfel het. Wakker worden jongens!!

05-12-2011 om 10:14 geschreven door Gust Adriaensen

Bracke: 'Een kleine regering zoals de Vlaamse'. !?

In De Standaard pleit Bracke voor een kleine regering. 'Zoals de Vlaamse', aldus Siegfried.

Het blijft toch opletten geblazen met de ideeën, suggesties, meningen van Bracke. Een kleine regering? Prima. Maar de Vlaamse regering als voorbeeld nemen, is niet bepaald een goeie vondst. Voor de voorschoot die Vlaanderen groot is, telt de Vlaamse regering niet minder dan NEGEN ministers. Vergeleken met de 14 of 15 die de federale regering zal tellen, is er op zijn minst geen wanverhouding tussen federaal en gewestelijk. Maar misschien bepaalt het feit dat Bracke sedert enkele tijd zich bekeerd (?) heeft tot NVA, wat volgens hem klein of groot is.

Besparen? Prima. Maar weer eens, de Vlaamse regering blinkt echt niet uit in consequente en volgehouden besparingsijver. De bevolking van Vlaanderen wel. Die spaart tegen de klippen op. En tekent nu massaal in op de federale spaarbon. En dat vond Bracke enkele dagen geleden op de VRT dan weer maar niks, want nadelig voor de banken.

Afkeuren wat ondertussen al een paar miljoen Vlamingen gedaan hebben, dat kan tellen voor een nationalist!

30-11-2011 om 12:18 geschreven door Gust Adriaensen

Hoe lang duurt het nog vooraleer de regeringen een krachtig halt toeroepen aan het destructieve oordeel van de ratingbureaus?

Niet vergeten dat deze ratingbureaus, of beter de bureaus die het voor het zeggen hebben, Amerikaanse privéfirma's zijn. Daarbij komt nog dat de drie grote meer dan eens een verschillend oordeel uitspreken. Het erge is dat bv. een ratingverlaging onvoorstelbare paniekreacties teweegbrengt in de financiële wereld , regeringen doet wankelen en grote bevolkingsgroepen zich financieel onzeker doet voelen.

Het wordt de hoogste tijd dat de overheden zich daartegen verzetten. Wanneer ratingbureaus zo'n grote macht hebben, betekenen ze een gevaar voor de democratie. Als deze bureaus al nodig geacht worden, moet zeker de Europese Unie een beoordelingssysteem op poten zetten dat onafhankelijk is maar beter ingebed is in onze democratische cultuur en instellingen.

28-11-2011 om 08:54 geschreven door Gust Adriaensen

De Vlaamse Drama Queen weet hoe laat het is

De setting verhoogde tot een bijna ondraaglijke intensiteit de dramatiek van het moment.

Een kille novemberavond. De nepgevels van de markt in het licht van de straatlantaarns. De brede renaissancegevel van het stadhuis. De kroonluchters van 'het schoon verdiep'.

Uit die indrukwekkende gevel schreed de Voorzitter naar voren. Tot voor Brabo. Hij had zich verwaardigd een uiterst belangrijke raadsvergadering-de raadsvergaderingen van de metropool zijn altijd van ontzettend groot belang-even te verlaten om de VRT ter wille te zijn.

Zijn gezicht stond norser en verongelijkter dan gewoonlijk.'Wat ik altijd heb gezegd, wordt nu bewaarheid', verklaarde hij. En met bodemloze somberheid voegde hij eraantoe:'Het is 12.30 uur.' Zijn tijdsaanduiding werd direct extra beklemtoond door de slag van de halfuurklok van de kathedraal.

Na deze beklijvende boodschap keerde DE Vlaamse Drama Queen zich om en begaf zich, lichtjes gebogen, de lasten van België en Antwerpen torsend,terug naar 't Schoon Verdiep.

Nevel vulde het plein. 

23-11-2011 om 14:30 geschreven door Gust Adriaensen

Voor Di Rupo werd het te veel. Of het nu een stukje toneel van de 'drama queen' is of werkelijke uitzichtloosheid, vast staat dat de liberalen en vooral Open VLD al weken op elke tegemoetkoming van hun eisen, keihard zeggen: 'Njet'. De Croo is na 'madame Non' in het verleden, de 'meneer Neen' van 2011. Met dien verstande dat De Croo en co. er wel voor zorgen zich voortdurend te verschuilen achter de brede rug van de Europse Commissie en daarbij het schooljargon omtrent examens en buizen gebruiken.

Me de voorbije weken al vaak afgevraagd hoe lang aan Vlaamse kant CD&V en SPA nog dulden dat de kleinste partner, Open VLD, de grootste mond opzet? Hoe lang verdragen ze de chantage van De Croo nog ? Hoe lang kunnen ze het zich nog permitteren dat De Croo en zijn partijtje zich in het middelpunt van de belangstelling vast betonneren? Precies alsof de liberale eisen de enig zaligmakende zijn, alsof De Croo de enige Redder des Vaderlands is.

Nee, niet de enige. Van tussen de coulissen komt nu ineens, als een leeuwtje uit een doosje, De Wever te voorschijn. Eerst wilde hij wel niet meer meedoen, maar nu biedt hij gretig zijn diensten aan voor het vormen van een zgn. noodregering. Maar dan zonder PS, asjeblief. En als het effe kan, ook zonder SPA. Om lekker een ,in sociaaleconomisch opzicht, ultrarechtse regering te vormen. Steken we de overeenkomsten in verband met BHV en de staatshervorming maar in de diepvries.

Zelden een politieke stellingname gehoord die de machtsdrang van het Vlaams neoconservatisme op zulke extreme manier combineert met zo'n absoluut gebrek aan politieke realiteitszin. Kafkaiaans. Maar dan op zijn Antwerps.

22-11-2011 om 09:49 geschreven door Gust Adriaensen

Op 2 november publiceerde De Standaard een interview met ethicus Etienne Vermeersch over de explosieve stijging van de wereldbevolking onder de titel 'Migranten hebben te veel kinderen'. Het betoog van Vermeersch kwam er eigenlijk op neer dat niet alleen de migranten maar 'iedereen' te veel kinderen heeft, dat het hebben van kinderen geen absoluut mensenrecht is en dat er drastische maatregelen nodig zijn.

Dat lokte nogal wat reacties uit. Journalist Oscar Van den Boogaard noemde Vermeersch' visie over geboortebeperking fascistisch. En Vermeersch betitelde dan weer in zijn reactie wat Van den Boogaard geschreven had, als  'intellectueel oneerlijk en beledigend'. 

B.V. Vermeersch voelt zich dus beledigd en intellectueel oneerlijk behandeld. Nou, de ethicus kent er anders ook wel wat van. Om dat te ervaren, moet je het bewuste interview 2 november even opsnorren in het Standaardarchief. 

 Vermeersch noemt twee weken na publicatie van dat interview, de titel 'totaal misleidend' en het verslag 'klungelig'. Is die kwalificatie niet in hoge mate beledigend voor de journalist en de redactie? Duitse wetenschappers 'onnozelaars' noemen, is dat ook niet beledigend? En beledigt Vermeersch niet miljoenen moeders, vaders en kinderen?

Hoe zit het met de intellectuele eerlijkheid van Vermeersch himself? Niet goed. Hij spuit mist rond het fundamentele mensenrecht om een gezin te stichten. Staat nochtans met zoveel woorden in de Verklaring van de Rechten van de Mens. Hij ontkent in zijn  reactie dat hij voorstander is van verplichte geboortebeperking. Op 2 november luidde het nochtans:'Want als iedereen zelf mag bepalen hoeveel kinderen...', én schaarde hij zich achter de Chinese éénkindpolitiek.

Merkwaardig en eigenlijk een belediging voor de intelligentsia in Vlaanderen, is de kritiekloze adoratie voor ethicus Etienne Vermeersch en de scheldkanonnades die op de internetfora losbarsten aan het adres van degenen die de goddelijke status van Vermeersch durven bekritiseren. Dat ondervindt nu ook Van den Boogaard. Karrenvrachten bagger krijgt hij over zich uitgestort.

Ene mevrouw is van mening dat het Van den Boogaard enkel om platte aandachttrekkerij te doen is. Maar als er nu één persoon is die al vele, vele jaren aandacht wil, dan is het toch wel Vermeersch! Aandacht voor zijn seminarietijd. Aandacht voor zijn breuk met de kerk. Aandacht voor zijn antiklerikale opvattingen. Aandacht voor zijn ongeloof. Aandacht voor zijn persoonlijke frustraties, vooral toen hij nog katholiek was. Aandacht voor zijn politieke en sociale opvattingen. Aandacht voor zijn demografische voorstellen. Aandacht voor zijn abortus- en euthanasiestandpunten. Aandacht voor zijn intellectuele competentie. Aandacht voor zijn met kwaliteit gevulde boekenkast.

Kortom, aandacht voor Etienne Vermeersch, volgens zijn fans en Vermeersch zelf, ongeveer de enige topintellectueel, die Vlaanderen telt.

19-11-2011 om 22:38 geschreven door Gust Adriaensen

Arco wordt meegesleurd in het debacle van Dexia. Dat geeft nogal wat journalisten en politici de gelegenheid om met scherp te schieten op het ACW, want ook die organisatie vertoont nog in hun ogen te veel 'linkse' kenmerken.

Opportunisme, politieke berekening en afrekening,  en inconsequentie komen onweerstaanbaar en onwelriekend uit die  'kritische beschouwingen' naar boven. Een terugblikje in de 'bankengeschiedenis' van de laatste jaren maakt een en ander maar al te duidelijk.

Eind de jaren negentig ging Bacob op in Dexia. Werd die operatie toen door de media kritisch benaderd? Werd ze afgeraden door de financiële experts? Werd er door de journalisten op gewezen dat een spaarkas voor en van de werknemers, niets te zoeken had bij de grote financiële holdings ? Hetzelfde deed zich voor bij die andere grote spaarkas van en voor boeren. Van Raiffeisenkas via Cera naar KBC. Stonden de kranten vol met waarschuwingen en protesten? Weinig of niets van gemerkt.

Waarom? Omdat het in vraag stellen van die bankaire megaoperaties, ook in het redactionele en journalistieke wereldje direct beschouwd werd als een uiting van antikapitalisme, van bijna communistisch 'linksisme'.

Achteraf zeggen of schrijven wat men vroeger door onkunde, onwil, ideologische verblindheid, verbod, mode, naliet te zeggen of te schrijven, komt niet erg geloofwaardig over.

17-11-2011 om 10:51 geschreven door Gust Adriaensen

'In de heilige Geest, met Maria'

15-11-2011 om 20:28 geschreven door Gust Adriaensen

De column die De Wever enkele dagen geleden in De Standaard pleegde blijft nazinderen. De Wever wierp zich op als 'kunstcriticus', die het als zijn heilige (Vlaamse?) plicht beschouwt de 'moderne kunst' af te kraken.
 
Een debat met Hoet zou misschien mooi vuurwerk opleveren. Hoet zou al direct en terecht kunnen opmerken dat De Wevers kritiek niet zuiver op de graat is. Want De Wevers (d)evaluatie wordt bepaald door De Wevers populistische en politieke bedoeling: op instemming rekenen van Jan met de pet, die de 'moderne kunst' maar niks vindt, iets voor snobs of volksvreemde clubjes van artiesten. In Duitsland heeft men dergelijke kunst ooit naar de vuilnisbelt of de brandstapel verwezen als 'entartete Kunst'.
 
Interessant is te constateren dat veel van wat De Wever schrijft over deze, volgens hem, belachelijke, moderne kunst, zonder problemen ook op de politiek en de politici, inclusief kunstkenner Bart, toegepast kan worden.

Je kan perfect 'moderne kunst of kunstenaar' in een aantal zinnen die De Wever schrijft, vervangen door 'politiek of politicus of De Wever'. Eens proberen? Wat denk je bv. over: 'wist dus wel hoe hij een mediahype kon opwekken', 'halen met stunts geregeld de publieke belangstelling','voor die kleine groep van ingewijden herkenbaar en wekken niet zelden een totaal onbegrip op bij Jan met de pet'.

'Kunstkenner' De Wever stelt dat de 'ontsporing van de kunst' begonnen is met de individualisering van de kunst vanaf de 19de eeuw, om zijn absolute dieptepunt te bereiken in de verdomde 20ste eeuw. Tja. Al vele jaren geleden geleerd en ervaren en gezien dat die individualisering  een aanvang nam in de renaissance? En dat die ontwikkeling in zeer ruime kring door kunstkenners, artiesten, politici,  intellectuelen, enz., nog altijd beschouwd wordt als een belangrijk en bepalend element in de ontvoogding van mens en samenleving.

15-11-2011 om 08:02 geschreven door Gust Adriaensen

Wat opvalt zowel in het artikel in De Standaard als in vele reacties, is dat bewust of onbewust het verschil niet wordt gemaakt tussen de 'officiële' UCL (een universiteit die opleidt, onderzoekswerk doet en officiële diploma's aflevert) en een vzw, weliswaar gelinkt aan de UCL maar een organisatie die zich 'seniorenuniversiteit', een vrijetijdsvereniging, te vergelijken met bv. de OKRA-academie, de DF-lezingen door universiteitsprofessoren, enz.

De UCL en deze 'université des ainés' in één mandje stoppen, doen uitschijnen dat de UCL hetzelfde is als deze seniorenuniversiteit, getuigt van kwade wil of gebrek aan kennis.

Je kan het schrappen van een lezing door om het even wie, betreuren, ten strengste afkeuren, direct spreken over censuur, geen probleem. Maar het blijft evenzeer het volste recht van een vereniging, om dat te doen. In het verenigingsleven gebeurt dat wel vaker. Daar kraait geen haan over.

Alleen als De Wever zich weer eens slachtoffer voelt en direct over censuur begint te jeremiëren, brult de leeuw.

07-11-2011 om 20:02 geschreven door Gust Adriaensen

Barones Doornaert werpt zich in een column in De Standaard op als de Vlaamse Iron Lady van 2011.

Zelden zo'n opeenstapeling van conservatieve, neoliberale kapitalistische clichés gelezen. Waar Doornaert het bovendien vandaan haalt om 'de kernuitstap een van de paars-groene blokken aan het been van ons land' te noemen, mogen Joost en de nucleaire industrie weten.

Doornaert ziet veel taboes. Uitsluitend bij regering, politieke partijen, vakbonden. Maar ze rept met geen woord over het grootste taboe voor onze samenleving en de media: het in vraag stellen van het kapitalisme.

Verwijzend naar de Britse premier Cameron, een gewezen euroscepticus, voor wie The Economist de pittige uitdrukking 'who has been mugged by reality' bedacht, schrijft ze: 'Ook veel Belgische partijen, besturen, vakbonden en andere instellingen hebben dergelijke mugging nodig'. 

Nog afgezien van het feit dat 'to mug' een eerder negatieve, agressieve betekenis heeft (van achter aanvallen en de keel dichtdrukken, in elkaar slaan), valt het op dat barones Doornaert wel erg selectief is in haar keuze van de instanties en organisaties die 'dergelijke mugging' kunnen gebruiken. Ze vergeet inderdaad te vermelden dat ook de werkgevers, de financiële instellingen, de holdings eveneens 'dergelijke mugging' zouden kunnen gebruiken.  

04-11-2011 om 07:46 geschreven door Gust Adriaensen

30-10-2011 om 19:37 geschreven door Gust Adriaensen

28-10-2011 om 21:08 geschreven door Gust Adriaensen

Open VLD-politica Rutten hield enkele dagen geleden in De Standaard een  neoliberaal, vrij machiavellistisch pleidooi voor een relativering en vermindering van ontwikkelingshulp.

Zij stelt wel dat het doel niet alle middelen heiligt maar om haar pleidooi beter te verpakken en te doen plakken, sleurt ze er twee items bij die het altijd wel doen, zeker bij conservatieve liberalen.

Zij heeft het over de 'heilige koe van de 0,7 procent-norm' en poneert dan -het doet me warempel aan de onfeilbare uitspraken van een paus/pauzin denken- dat 'die fetisj een misplaatste restant van een schuldgevoelig katholiek onderbewustzijn' is. Sjonge, sjonge toch. Een ander chantagevoorbeeld: geen ontwikkelingshulp tenzij medewerking van de betrokken landen aan de terugkeer van illegalen.

Terecht vermeldt Rutten als oplossing van vele problemen in de ontwekkelingslanden:  'Bring the mills to the cotton'. Ze vergeet erbij te vermelden dat het hoofdzakelijk het Westerse liberale kapitalisme was en is, dat die oplossing verhindert. Ook in België.

28-10-2011 om 21:07 geschreven door Gust Adriaensen

De gemeenschap van Sint-Catharinadal kan bogen op een 640-jarige geschiedenis en woont in een prachtig historisch kloostercomplex. Het respect voor de architecturale en artistieke waarde van de gebouwen combineren de zusters met de modernste technologische middelen om het klooster efficiënt te runnen. Via www.sintcatharinadal.nl kan iedereen uitgebreid kennismaken met Sint-Catharinadal.

De abdijkring wachtte een hartelijk onthaal en kon kennismaken met de diverse kunstambachtelijke activiteiten van de zusters. In het bijzonder heeft Sint-Catharinadal de laatste decennia  veel kunde en faam verworven in de restauratie van waardevolle boeken , de kalligrafie en de miniatuurkunst. De zusters hechten ook veel waarde aan verzorgde liturgische vieringen. Daarvan kon de abdijkring getuige zijn in de middagdienst in de mooie, heldere kloosterkerk.

24-10-2011 om 10:18 geschreven door Gust Adriaensen