Archivaris Postelse abdij schrijft boek over pater Otten
Archivaris Postelse abdij schrijft boek over pater Otten
Rafaël-Jan Otten was provisor-cellier van de norbertijnenabdij van Postel van 1943 tot 1977.
Samen met een groep jonge broeders en hun broedermeester, haalde pater Otten, de abdij uit de reële armoede waarin de Postelse norbertijnengemeenschap sinds de Franse Revolutie verkeerde.
Pater Ivo, archivaris van de abdij, was 21 jaar assistent van pater Otten. Pater Ivo heeft nu een rijk geïllusteerd boek geschreven over de figuur en het werk van provisor-cellier Otten.
Het boek telt 130 bladzijden en is een uitgave van de abdij. Het kost 18 euro (bij verzending +4,50 euro, buitenland iets meer) en is te koop -ofwel in Colibrant (VVV-kantoor binnen de abdijmuren) -ofwel rechtstreeks in de abdij: telefoon 014378121-vragen naar pater Ivo -ofwel in de abdij bij de archivaris: 0475-645897, ivo@abdijpostel.be -ofwel door storting op BE31 7330 4053 8855 van Postelre n.v.
24-01-2013 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
23-01-2013
The new Obama has arrived
In zijn tweede inaugurale speech toonde Barack Obama nog maar eens wat voor een begenadigd redenaar hij is.
Hij beschikt over een vrij krachtige stem. Hij verdoezelt het wat hoekige Amerikaans Engels niet maar hij beheerst op perfecte wijze de techniek van intonatie, ritme, pauzes. Samen met zijn mimiek en handbewegingen, zijn impressionante présence, sleept hij de toehoorders mee, brengt sommigen echt in trance. Hij combineert gebeurtenissen en opdrachten en personen van nu met verwijzingen naar het verleden van Amerka. Hij vermengt bevlogenheid en appel aan de Amerikaanse trots met het werk dat te wachten staat. Zijn redenaarsstijl- en talent doen denken aan die J.F; Kennedy, en nog meer aan die van M.L. King.
Maar die oratorische glansprestatie was niet het 'nieuwe' in Obama's speech. Dat talent kent de wereld van hem. Nieuw was de openheid waarmee hij de belangrijkste taken die hij zich oplegt voor zijn tweede ambtstermijn, openbaar maakte: gelijke kansen voor iedereen, bestrijding van de armoede, zorg voor de kwetsbaren, aanpak van de Amerikaanse wapengekte, een oplossing voor de miljoenen illegale hispanics, gelijke rechten voor de homo's, aanpak van de milieuproblemen en in het bijzonder de opwarming...
Echt een 'liberal' program. En voor vele Amerikanen, zeker voor de Republikeinen, om nog niet te spreken over de oerconservatieve Tea Party, staat 'liberal' gelijk met 'socialisme' en al gauw met 'communisme'. Een gruwel voor rechts Amerika.
Maar Obama gaat ervoor. Nu hij niet meer hoeft bekommerd te zijn om een herverkiezing, voelt hij zich bevrijd om een krachtige poging te wagen, het beeld dat hij heeft van hoe de VS zouden moeten zijn, grotendeels te realiseren. Deze speech maakt hem tot wellicht, naar Amerikaanse maatstaven, tot de meest 'linkse' (bij ons is dat eerder centrum-rechts) president in de Amerikaanse geschiedenis.
23-01-2013 om 11:19
geschreven door Gust Adriaensen
21-01-2013
Wandelen in Brecht
'De Goeien Tijd'. Daar vertrokken we. Brug 11, sierlijk ophaalbruggetje over het kanaal Dessel-Schoten. Al dichtgevroren. Sneeuwlandschap. Slingerpad door Hoofsweer en Kooldries. Talloze kleiputten. Het witte takwerk van bomen en struiken. Dan de witte vlakten. Hier en daar een boerderij.
De abdijtoren als baken. Trappistinnen. Het binnenplein op gelopen. Sneeuwruimende zuster gesproken.
Nederlandse arriveert voor een stilteweekend in het gastenverblijf.
'Bij altijd volzet', zegt de zuster. 'Je hoort en leest vooral kritiek op religie en religieuzen' zegt ze. 'Hier ervaren wij bij onze gasten een grote nood aan stilte, aan bezinning en zingeving, aan gebed'.
21-01-2013 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
20-01-2013
Pater Daniël Maes over Syrië
Zaterdag 12 vrijdag 18 januari 2012
Omdat abouna Georges, de byzantijnse priester uit Qâra ook deze dagen niet één keer kon komen wegens de onveiligheid, (wat we wel gehoopt hadden) heb ik gisteren met de gemeenschap uiteindelijk de ritus van de zegening van het water gedaan. Op de middag vierden we de eucharistie en daarna volgden de lange gebeden en lezingen met een processie doorheen heel het huis (behalve de toren), waarbij iedere kamer werd gezegend onder het zingen van liederen afgewisseld met gebeden. Dit hoort eigenlijk bij het feest van Epifanie.
Het mysterie van de menswording in het Oosten wordt wellicht dieper en ruimer doordacht en beleefd dan in het Westen. Voor ons gaat het nagenoeg uitsluitend om de kribbe en het tedere gebeuren van de geboorte van een Kindje. Het is zowat het enige feest dat gelukkig - nog enige invloed heeft op het openbare leven. Onze dorpspleinen die heel het jaar overvol zijn, hebben met kerstmis hier en daar nog een plaats vrij voor een kerststal en het lawaai van toeterende autos wordt voor één keer nog overstemd door mooie kerstliederen. Het is een teken dat er diep in het hart van ieder mens toch een hunker is naar echte vrede.
In het Oosten gaat het echter om de vele verschijningen van God in deze wereld. In de antifoon op de lofzang van Maria in de Latijnse vespers van Epifanie of de Openbaring is daar nog iets van overgebleven: de wijzen die door de ster naar Bethlehem geleid worden, Jezus die op de bruiloft van Cana water in wijn verandert en Jezus die gedoopt wordt in de Jordaan. Hierbij wordt ook onze deelname aan Jezus leven door ons doopsel gevierd.
Vandaag is het de grote opruim van het kerstgerief met kerstallen en versieringen terwijl we nu eigenlijk de traditionele kerstsfeer beleven: - 6 graden en een pak sneeuw. Dit betekent ook dat de leidingen bevroren zijn die het water van de zonne-energie naar de douchen moeten brengen. En voor een ijskoude douche lopen zelfs onze sterkste ijsberen nog niet warm. Bovendien is er hierna in de toren helemaal geen water meer dat uit de kranen komt, ook geen koud water. Even wachten of elders water zoeken. Maar ook nu gaan onze gedachten en gebeden naar de massas vluchtelingen in Syrië en er buiten, die veel erger onder de koude lijden, de meest elementaire beschutting moeten missen en niet eens de kans meer krijgen om, zoals wij, te leven van het werk van onze handen.
Zondag is een geweldige uitvinding, die hier echt als een vrije dag wordt beleefd. Op de middag is er een feestelijke eucharistie. Omdat de byzantijnse priester uit Qara die enkele kilometer nog steeds niet in veiligheid kan afleggen zorg ik voor de zondagseucharistie volgens de Latijnse ritus maar wel in byzantijnse kleding (goudgele met vele versieringen en goud, schitterend) en vele Arabische gezangen en gebeden. Ook houden we een processie voor de offergaven. De drie kleine meisjes, die hier opgevangen zijn, hebben hun mooiste engelenkleedjes aan, omdat ze ook enkele liedjes zingen en zij mogen bij de processie het processiekruis en de twee cherubijnen dragen.
Na de eucharistie wordt nog wat aan het eten gewerkt en als het klaar is zoeken we een gezellige plek voor het middagmaal. In de zomer is dat meestal in de schaduw in de tuin, in de winter, zolang het kan zoals nu , in het atrium. Dan volgt een flinke rusttijd en in de late namiddag of de vroege avond kijken we meestal samen naar een religieuze, leerrijke, stichtende of komische film. Door de jaren heen hebben vele mensen ons goede dvds gegeven (altijd nog welkom natuurlijk) om van te genieten. En deze avond hebben we genoten van de oude dvd Les cloches de Ste Marie (een jonge aalmoezenier Bing Crosby in een school, bestuurd door een zuster directrice Ingmar Bergman omring door een hele groep zusters en alle grappige spanningen ermee verbonden).
Er zijn natuurlijk vele mensen die s zondags noodgedwongen moeten werken, maar over het algemeen zou een grondig herstel van de zondag voor velen een weldaad zijn. Goede inspiratie hiervoor is te vinden in de prachtige apostolische brief van Johannes Paulus II over de Dies Domini, de Dag van de Heer (31 mei 1998). Hij legt nauwkeurig uit dat de Zondag is: 1. De dag van de Heer (om God te danken voor de schepping en de verlossing), 2. De Dag van Christus (die ons door zijn sterven en verrijzen de herschepping, verlossing en uitstorting van de Geest gaf), 3. De dag van de Kerk (de familiale geloofsgemeenschap in lofzang verzameld rond de eucharistie), 4. De dag van de mens (die tijd neemt voor de rijkdom van het leven en de geestelijke waarden van gebed, bezinning, liefdedienst, vreugdevol samenzijn) en 5. De dag der dagen of de Heer der dagen (met het beleven van het ritme van de zondag, het wekelijks paasfeest, valt heel het leven in zijn juiste plooi).
Maandag begint heel de gemeenschap weer aan de amandelen. Er zijn nog flink wat zakken te doen. En de kamer die uitgebrand is, de enige die echt verwarmd was, moet grondig gepoetst en hersteld worden. Bovendien hebben we plots een aanvraag gekregen van een winkel in Libanon die een hoekje wil vrij houden om onze producten (kruiden, zalven, snoeperijen ) te verkopen. Er is voorlopig nog werk genoeg.
Dinsdag hebben we plots nagenoeg gans de dag stroomonderbreking gehad. Wel hadden we overdag flinke zon, zodat we toch even ons wasgoed konden laten drogen. Ons wasmachine is nog altijd kapot maar ondertussen hebben de jongens een ander gevonden dat ze wel gerepareerd hebben. Het wekt, al is het wat primitief.
Op diplomatiek vlak is er een erg positieve ontwikkeling. Vorige vrijdag is er een bescheiden ontmoeting geweest tussen Washington, Moskou en L. Brahimi. De Russische woordvoerder van buitenlandse zaken Alexander Loukachevitch kon meedelen dat Rusland consequent vasthoudt aan de principes: alleen de Syriërs mogen over hun lot beslissen en wel zonder enige voorafgaande voorwaarde van buiten af, op basis van het communiqué van Genève (30 juni 2012). Verder is er ook een ontmoeting geweest tussen Egypte en Iran , waarbij Egypte opgeschoven is naar de politieke oplossing, door Iran voorgesteld. De zoon van koning Abdallah van Saoedi-Arabië, prins-opvolger Abdel Aziz heeft vervolgens in Jordanië een discrete ontmoeting gehad met Syrische officieren en beloofd de hulp aan terroristen drastisch te verminderen. Hij heeft zich daarmee gedistantieerd van de emir van Qatar. Amerika begint ondertussen meer schrik te krijgen van salafisten en jihadisten verbonden met Al Qaeda dan van Iran, waardoor de ontwrichting van Syrië diplomatiek minder belang krijgt. Denken we aan de oude volkswijsheid: wie wind zaait zal storm oogsten. De grens met Turkije schijnt gesloten te zijn om de stroom van terroristen af te sluiten. Ik begrijp wel niet goed hoe ze een grens van nagenoeg 800 km kunnen afsluiten, maar daar moeten wij gelukkig niet voor zorgen. En hoe de wijzen uit het Oosten, die Jezus in Bethlehem kwamen aanbidden en Hem hun gaven brachten, nu terug thuis moeten geraken weet ik ook niet, maar die zullen wel een omweg vinden.
Op diplomatiek vlak is alles klaar om spoedig tot vrede te komen in Syrië. De rust op het terrein is er echter nog lang niet. Turkije, Qatar en Frankrijk kunnen dan wel diplomatiek geïsoleerd geraken, zij blijven openlijk terroristen steunen (ongetwijfeld ook met de geheime steun van Amerika en anderen). Zij gaan verder met te proberen alsnog het land te ontwrichten en in te delen in etnische groepen, waarbij de christenen helemaal moeten verdwijnen. Ook in onze eigen omgeving is het gevaarlijker en onrustiger dan ooit. Woensdag is het een dag geweest van kidnappings, aanslagen en moorden. Allemaal hier in de buurt. Dinsdag en woensdag hebben we nagenoeg heel de dag én de nacht stroomonderbreking gehad, op enkele luttele uren na. Er is die twee dagen hard gewerkt, tegelijk aan de amandelen en aan het verwijderen van het roet van de balken van de uitgebrande kamer. De fraters aan het werk in die uitgebrande kamer zaten zelf helemaal onder het roet en bleven buiten eten om daarna nog een tijd door te werken en dan hopelijk een warme douche te nemen. Het weer is ondertussen iets minder koud geworden.
Woensdagavond hebben we ons eenvoudig avondmaal genomen in een zaal boven, waar overdag in groep aan de amandelen wordt gewerkt en waar een houtkacheltje geïnstalleerd is. Erg gezellig avondmaal bij kaarslicht en bij enige warmte. Bovendien was er weer iemand jarig en dus verscheen er een taart met kaarsjes, waarvoor we deze keer dus de lichten niet hoefden te doven omdat er helemaal geen karhabah of elektriciteit was.
Donderdagavond celebreren we de eucharistie op voorspraak van de hl. Antonius, de grote, de vader van het monnikendom. s Avonds besluiten de fraters om nu toch maar eerst de toren de gaan zegenen, wat nog altijd niet gebeurd is. Met kruis en wijwater trekken we zingend en biddend van onder naar boven en terug: Hoe blij was ik toen men mij riep, wij trekken naar Gods huis (psalm 122). We zijn juist binnen ofwe worden opgeschrikt door ontploffingen. Rond het klooster is er een bombardement van het leger bezig. En het is wel heel dichtbij. We doen rustig heel onze toer langs alle kamers, met begin en einde in de kapel. We wachten nog even en we horen ondertussen geen ontploffingen of schoten meer. Vlug terug naar de refter, langs de kortste weg over de koer. Iedereen is klaar voor het uur O. Ik haal het Allerheiligste Sacrament uit de kerk en breng het in veiligheid. Dan gaan we rustig in de refter in de zetels zitten. Ter ere van de hl Antonius en zijn naamgenoot onder ons, hebben de zusters weer een verjaardagstaart voorzien. Er wordt gezongen en gesnoept. Ondertussen is Faycal, onze engelbewaarder, alawiet er bij gekomen en heeft het jonge soennitisch gezin van de boerderij gehaald. Zij zullen met hun 4 kleine kinderen bij ons in een veilige kamer deze nacht doorbrengen. De boerderij bevindt zich immers aan de andere kant van het terrein, tegen de omheiningsmuur, dus vlak bij de bombardementen. De taart is meer dan groot genoeg, zoals altijd, zodat iedereen een flink stuk krijgt. We hebben geleerd in nood, alle noodzakelijke voorbereidingen te treffen en dan gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is. En iedereen is er gerust in. Dan kijken we naar het tv-nieuws en dat is minder geruststellend. Aanslagen alom, zoals jullie zeker ook te zien krijgen, al zal het met een andere uitleg zijn, zoals de tachtig doden in de universiteit van Aleppo tijdens de examens met nog zoveel meer gewonden.
Wat jullie wellicht niet te zien krijgen is wat volgt. Grote menigte vrijwilligers die naar de hospitalen stromen om bloed te geven, avondwaken alom met mensen van alle gezindten en standen die een brandende kaars in de hand hebben, getuigenissen van jongeren en ouderen, mannen en vrouwen met Syrische vlaggen en fotos van de president die allemaal eenzelfde getuigenis geven: Het Syrische volk is één en wij zullen een volk blijven dat in eenheid verder leeft. Soms is er een felle uitval naar het westen en de golfstaten: Welke vrede willen jullie ons geven? Jullie vermoorden onze kinderen! Mochten ook onze politici deze boodschap horen en verstaan! En in Moskou dwarrelt de sneeuw neer op een menigte mensen die bloemen neerleggen voor de slachtoffers in Syrië. Neen, in Syrië is er geen burgeroorlog onder het volk bezig waar het westen zo graag zou komen helpen om dan de macht te grijpen. Het Syrische volk vecht tegen een laffe buitenlandse samenzwering en zal deze ook overwinnen, zij het na vele doden en verwoestingen.
Wat mij altijd opnieuw treft is het volgende verschil. De jihadisten en terroristen die gevangen genomen zijn hebben nagenoeg allen hetzelfde zwart uiterlijk met grotendeels bedekt gelaat. Ze hebben geen gezicht en geen naam. De Syriërs die vol getuigen van hun wil om als één familie te blijven leven, spreken met een open blik. Het doet me denken aan de farao in de tijd van Mozes toen hij bevolen had alle Hebreeuwse jongetjes te doden. Hij heeft geen naam. De twee vroedvrouwen die moedig zijn bevel naast zich neerlegden hebben wel een naam: Sifra en Poea. Zij zijn de voorloopsters van de echte feministische beweging, vrouwen die het leven koesteren en verdedigen.
20-01-2013 om 14:56
geschreven door Gust Adriaensen
18-01-2013
Archivaris Postelse abdij schrijft boek over pater Otten
Archivaris Postelse abdij schrijft boek over pater Otten
Rafaël-Jan Otten was provisor-cellier van de norbertijnenabdij van Postel van 1943 tot 1977.
Samen met een groep jonge broeders en hun broedermeester, haalde pater Otten, de abdij uit de reële armoede waarin de Postelse norbertijnengemeenschap sinds de Franse Revolutie verkeerde.
Pater Ivo, archivaris van de abdij, was 21 jaar assistent van pater Otten. Pater Ivo heeft nu een rijk geïllusteerd boek geschreven over de figuur en het werk van provisor-cellier Otten.
Het boek telt 130 bladzijden en is een uitgave van de abdij. Het kost 18 euro (bij verzending +4,50 euro, buitenland iets meer) en is te koop -ofwel in Colibrant (VVV-kantoor binnen de abdijmuren) -ofwel rechtstreeks in de abdij: telefoon 014378121-vragen naar pater Ivo -ofwel in de abdij bij de archivaris: 0475-645897, ivo@abdijpostel.be -ofwel door storting op BE31 7330 4053 8855 van Postelre n.v.
18-01-2013 om 23:13
geschreven door Gust Adriaensen
16-01-2013
Van Besien had gelijk
In een tv-debat klaagde Groen-voorzitter Wouter Van Besien aan dat het uitvaardigen van een samenscholingsverbod na een zgn. oproep tot demonstreren in Borgerhout, onverantwoord en alleen maar contraproductief was. Want er was niet echt iets aan de hand.
Uit een bijdrage van de ombudsman van De Standaard blijkt nu dat Van Besien het bij het rechte eind had. In Borgerhout wist men van toeten of blazen. Er was nog niet eens het begin van wat in de verste verte op een demonstratie zou kunnen lijken. Gewoonweg door de aandacht die de krant besteedde aan een stuntelig, doorzichtig, niet gecheckt berichtje, kwam een hele machinerie op gang, met als toppunt van publiciteit: het ondoordacht en overhaast uitvaardigen van een samenscholingsverbod. Klap op de vuurpijl: De Standaard gaf aandacht aan dat berichtje gewoon als bladvulling. Er was nog wat ruimte en die moest dringend opgevuld worden, schrijft de ombudsman.
Met het uitvaardigen van samenscholingsverboden moet je overigens in een democratisch systeem uiterst voorzichtig omspringen. Het is een maatregel die je niet neemt als het om pietluttigheden gaat.
16-01-2013 om 09:23
geschreven door Gust Adriaensen
15-01-2013
De procureur en de partijvoorzitter
Een aantal uitspraken van de Antwerpse procureur in een uitgebreid interview in de zaterdageditie van De Standaard, zijn Groenvoorzitter Wouter Van Besien in het verkeerde keelgat geschoten. Zijn reactie kreeg nogal wat aandacht in de pers en op tv.
Sommige politieke tegenstanders probeerden Van Besien ervan te beschuldigen dat hij geen oog had voor de zgn. 'kleine criminaliteit'. Nochtans had Van Besien er vanaf het begin op gewezen dat zowel de kleine als de grote criminaliteit aangepakt moet worden.
In een debat op tv, citeerde Van Besien op zijn eigen, wat aarzelende maar authentieke, correcte en rustige manier uit het interview dat vorige zaterdag in De Standaard verscheen. Zonder agressie, zelfbeklag, gespeelde verontwaardiging of intimidatie wees hij erop dat in het interview de procureur de leefloners en de vreemdelingen met name viseert en dat dergelijke discriminatoire uitspraken niet kunnen voor een procureur.
In het interview zegt de procureur ook dat de doorsneeburger niet wakker ligt van de grote criminaliteit maar vooral last heeft van overlast en kleine criminaliteit. Dat zal wel grotendeels kloppen maar op die manier ontstaan er een indruk, een perceptie van minimalisering van de grote criminaliteit, bv. de reusachtige drugstrafiek in de Antwerpse haven..Van Besien klaagde ook het lakse optreden van de Antwerpse autoriteiten tegen de gekende, reusachtige diamantfraude aan.
Op basis van de tekst van het interview, is m.i. de kritiek van Van Besien en ook van anderen (o.a. juristen) terecht. Als de procureur van mening is dat het interview onvolledig of onjuist weergeeft wat hij verklaard heeft, dan moet hij de journalist en de krant aanpakken en rechtzettingen of aanvullingen eisen.
15-01-2013 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
14-01-2013
René Stockman: 'De cultuur van de dood grijpt om zich heen'
Naar aanleiding van het euthanaseren van tweelingbroers, schrijft de heer Stockman, algemene overste van de Broeders van Liefde, een aantal overwegingen, die bijzonder waardevol zijn en naar naar de kern van de zaak gaan.
Ik geraak er sterker en sterker van overtuigd dat voorstanders van euthanasie onvermijdelijk verstrikt geraken in de ijzeren logica van de (bijna)absoluutheid van het zelfbeschikkingsrecht. Het eindpunt van die logica kan niet anders zijn dan het recht van elke persoon of zijn omgeving om een einde te (laten) maken aan zijn leven en daarbij een beroep te kunnen doen op een door de overheid voorzien en betaald wettelijk en medisch systeem.
Waarvoor vaak gewaarschuwd werd, nl. het 'hellend vlak', functioneert al volop op een dodende manier: uitbreiding naar alle leeftijdsgroepen, naar alle vormen van lijden of handicaps.
Kortom: de ultieme banalisering en extreme individualisering van leven en sterven. Bovendien wordt het gecreëerde wettelijk kader meer en meer een lachertje.
Het is goed dat mensen als Stockman zich inzetten'opdat de cultuur van het leven het blijft halen op de cultuur van de dood'.
14-01-2013 om 17:34
geschreven door Gust Adriaensen
13-01-2013
'Verzuiling in Vlaanderen - Een In Memoriam'
De gerenommeerde socioloog Luc Huyse schrijft dat de verzuiling in Vlaanderen zo goed als dood is.
Het verwondert me al lange tijd dat wetenschappers, in het bijzonder sociologen, het bijna uitsluitend hebben over 'levensbeschouwelijke' verzuiling. Ook Huyse stelt in zijn artikel dat decennialang het maatschappelijk leven georganiseerd werd op basis van levensbeschouwelijke keuzes maar dat die tijd bijna helemaal achter de rug ligt.
Uiteraard hebben die levensbeschouwingen een belangrijke rol gespeeld. Maar aan de basis van de keuze lag vaak de sociaal-economische situatie van het individu of de familie of de groep. En die vorm van 'verzuiling' is blijven bestaan en door het dalend belang van de levensbeschouwelijke keuze, belangrijker en belangrijker geworden.
Er is naar mijn mening een groeiende verzuiling. De scheidingslijnen tussen de verschillende sociaal-economische zuilen, manifesteren zich volop in het maatschappelijk leven. Ze zijn te zien in de cultuur, de sport, het onderwijs,de politiek, de vrijetijdsbesteding, de ruimtelijke ordening,de huizenbouw, enz.
Of is de gettovorming in achterstandswijken en villaverkavelingen geen verzuiling?
13-01-2013 om 16:43
geschreven door Gust Adriaensen
12-01-2013
Pater Daniël Maes over Syrië
Goede Vrienden,
De toespraak van Bachar el-Assad, door het westen uitgejouwd, is hier een fameuze opkikker geworden. Hierbij enige toelichting mijnerzijds Van harte P. Daniël
Zaterdag 5 vrijdag 11 januari 2013
Bij de gewone poets van de zaterdag komt er onverwachts een opdracht bij voor de fraters in de toren. De deur van de wasmachine, die al een zekere leeftijd heeft, is kapot en kan blijkbaar alleen met een nieuw onderdeeltje hersteld worden. En dat onderdeeltje is niet in Qâra te krijgen maar in Deir Attieh. Het zal dus even duren vooraleer iemand dat voor ons daar gehaald heeft. Met zes mannen, waarvan de meerderheid toch wel wekelijks de nodige vuile werkkledij heeft, is de wasmachine nagenoeg dagelijks in gebruik. Het zal voor de volgende periode dus even handwerk worden, maar daar ga je ook niet van dood. En als de zon af en toe wil blijven schijnen kunnen we onze meest noodzakelijke kleding wel gedroogd krijgen. Het weer is overigens uitzonderlijk zacht. Gelukkig valt er af en toe wel wat regen, zoals vandaag.
De middag beginnen we een uur vroeger dan gewoonlijk aan het gebed omdat nu de koninklijke uren gezongen worden van het groot feest van Epifanie. Het zijn de primen, tertsen, sexten en nonen die samen twee uur duren. Er is vandaag om een of andere reden voor het grootste deel van de dag geen elektriciteit en zo heeft men nog enige tijd nodig om het middagmaal klaar te maken. Om twee uur kunnen we aan tafel. s Avonds drinken we om 19.00 uur een tas thee en knabbelen daarbij enkele gebakken kastanjes, als voorbereiding op het lange vespers met eucharistie van Epifanie. Voor de Kopten, Armeniërs en vele anderen is het zelfs hun Kerstfeest, zoals we even op tv zien. Om 7.30 u mogen de kinderen, zoals gewoonlijk op vrijdagavond, een programma volgen op tv van de Hollywood cartoon Tom en Jerry. Erg grappig. Om kwart over acht zingen we de vespers met aansluitend de eucharistie, wat samen ongeveer twee uur en een kwartier duurt. Om half elf gaan we naar de refter om in de zetels met een bord op onze schoot wat lekkers te verorberen en er een tas thee bij te drinken. Om twaalf uur verschijnt een taart voor de jarige, het nieuwe jaar.
De Openbaring of Epifanie van Onze Heer en Redder Jezus Christus is hier in het Oosten het eigenlijke grote feest van het verschijnen van God in onze wereld (de theofanie): zijn geboorte, de aankondiging aan de herders, de ster die aan de wijzen verschijnt, zijn doop in de Jordaan, als begin van zijn openbaar optreden. In de gebedstijden komen al deze aspecten uitvoerig in de indrukwekkende schriftlezingen aan bod. Zo waren er in de vespers 15 lezingen, een beetje zoals in de Latijnse liturgie in de paaswake. De laatste is het evangelie en daarmee begon de eucharistie. Grote nadruk ligt op Jezus doop in de Jordaan en de doop van de catechumenen. De diensten hebben ook iets van onze Paaswake met de lezingen uit Genesis en Exodus. In de Latijnse liturgie wordt veel nadruk gelegd op Jezus openbaring tijdens de bruiloft van Cana. In de volksmond spreekt men in het westen van het feest van Driekoningen, hoewel het evangelie helemaal niets zegt over drie koningen. Het zijn wijzen die drie geschenken aanbrengen: goud, wierook en mirre.
Zondag 6 januari 2013.
s Middags vieren we plechtig de eucharistie van de zogezegde Drie Koningen, want ook nu is abouna Georges, de byzantijnse priester uit Qâra niet gekomen.
s Avonds volgen we de lange toespraak van Bashar el-Assad op tv. In de prachtige operazaal met meerdere balkons en vele honderden toehoorders in Damascus sprak hij tegen de achtergrond van een immense Syrische vlag die van dichtbij gezien, bestond uit de pasfotos van de gesneuvelden. Vele malen werd zijn toespraak onderbroken door een enthousiast applaus wanneer hij sprak over de volgende themas: de soevereiniteit van Syrië en de politieke oplossing waarover niet onderhandeld kunnen worden, voorwaarden door het buitenland opgelegd zijn onaanvaardbaar, de strijd tegen de terroristen en hen die het land van buiten af willen ontwrichten, dank aan hen die Syrië steunen, de martelaren die gevallen zijn en de inzet van het leger (mogelijk zijn er 35.000 soldaten gesneuveld!), degenen die oprecht ijveren voor hervormingen in dialoog en verzoening in het land, de burgers die helpen de terroristen te bestrijden, de Golan die van Syrië blijft, de Palestijnen die in Syrië leven en als Syriërs worden erkend. Hij besloot met: wij hebben rechten en God is altijd met het recht. Herhaaldelijk verwees hij naar het lijden en de droefheid in zovele gezinnen om de dood van geliefden en tevens naar de pijn omdat op zovele plaatsen het noodzakelijke nog ontbreekt om te leven. Maar de eensgezindheid en volharding in de vaderlandsliefde is de balsem in deze wonde.
Na zijn lange toespraak werd hij door de enthousiaste menigte omstuwd die bleef applaudisseren en zijn naam scanderen. Ik zou wel eens willen weten welk zogenaamd democratisch land een leider heeft die zo open en oprecht zijn democratische inzet in dergelijke moeilijke omstandigheden kan tonen! Hij heeft de vinger op de wonde gelegd. De strijd gaat tussen het Syrische volk en terroristen, de slaven die hun bevelen krijgen van het buitenland. Hij zoekt partners die in dialoog willen treden om het land in zijn soevereiniteit te steunen met respect voor de constitutie. Hij heeft de verschillende stappen voor een mogelijke politieke oplossing aldus omschreven: eerst een akkoord over het ophouden met terroristen geld en wapens te geven en de terroristen verwijderen, dan zal het leger zijn acties ook staken; daarna het controleren van de grenzen om de stroom van terroristen tegen te houden, vervolgens een nationale dialoog gebaseerd op de soevereiniteit van het land, zonder buitenlandse inmenging, verder wordt een groep opgericht die de nieuwe hervormingen gaat realiseren, dan nieuwe verkiezingen voor een nieuw parlement en een nieuwe regering, tenslotte zal het land heropgebouwd worden en allen die schade geleden hebben geholpen worden. Daarbij zal amnestie gegeven worden aan gevangenen die omwille van opstanden zijn opgepakt. Terecht zei hij dat Syrië van buiten af geen politieke hulp nodig heeft, maar wel dat men ophoudt de terroristen te steunen. Als een zogenaamd overgangsregering dient om het land naar ontwrichting of bezetting te brengen, hebben we die niet nodig. De Lente is een zeepbel. Het land behoort aan hen die het verdedigen en niet aan hen die het vernietigen. Alles zal steunen op de wil van het Syrische volk, daarom wordt alles onderworpen aan een referendum.
Door een referendum voorop te stellen heeft Bachar el-Assad drie slagen in eens behaald. Voor Syrië en voor heel de wereld heeft hij duidelijk gemaakt dat er aan de soevereiniteit van het land (verworpen door het westen en de golfstaten) niet kan getornd worden en dat hij de enige wettige leider is, die land en volk kan en zal verdedigen tegen de buitenlandse samenzwering. Omdat er verschillende landen zullen zijn die bij een referendum zeker gaan beweren dat er bedrog gepleegd is, kan hij daarvoor handig de internationale waarnemers en troepenmacht uitnodigen, waardoor de terroristen moeten verdreven worden. Hiermee maakt hij ook duidelijk dat hij met het volk de agenda bepaalt en niemand anders. Zo haalt hij eigenlijk ook heel de agenda van het westen overhoop. Laat de westerse media nog maar een tijd hun frustraties en ontgoochelingen spuien, samen met de grote meerderheid van het Syrische volk zijn wij blij dat de plannen van het westen en de golfstaten om Syrië te ontwrichten mislukt zijn. Frankrijk (blijft blunderen tegenover Syrië totdat het de werkelijkheid zal zien), Saoedi-Arabië (de voornaamste financier én leverancier van (Amerikaanse) wapens aan het terrorisme heel de wereldbol rond) en Qatar (de kabouter die even klein als rijk en corrupt is) blijven het vertrek van Bachar eisen. Washington (noodgedwongen), Moscou en Damas stemmen in met een vredevolle overgang mét Bachar. De Nationale Coalitie, een creatie van Amerika met figuren van buiten Syrië, blijft aansturen op de ontwrichting van Syrië. Het Vrije Syrische Leger (Free Syrian Army, beter genoemd: Fascistisch Salafistisch Leger) heeft zijn slagkracht al lang verloren en kan alleen nog iets bereiken met het Front Al Noustra, een radicale Al Qaida-cel die zelfs door de Verenigde Naties op de lijst van terroristische organisaties is gezet. En dan zijn ze in het westen verwonderd dat Bachar el-Assad kordaat zegt: wij onderhandelen niet met deze terroristen!
Verder wordt ons klooster op het nieuws nog met eer vermeld naar aanleiding van drie ambulances die vanwege de Italiaanse regering (de carrabinieri) langs het klooster Mar Yakub aan Syrië geschonken zijn. Daarvoor had moeder Agnes-Mariam al tijdens de voorbije zomer gezorgd. De administratieve regelingen bleven echter aanslepen tot nu toe. Nu verschijnen plots op tv onze ingenieur Zaki en onze Abdel Massieh samen met de minister van gezondheid. Zaki (die op dit ogenblik met zijn gezin in Damascus verblijft, bij zijn moeder die weduwe is) geeft een moedige uitleg recht uit zijn hart: hiermee willen we getuigen van de liefde van Christus voor alle mensen, die er nood aan hebben. Een ambulance zal wellicht in Qâra gestationeerd worden. Men wacht echter tot alle terroristen opgeruimd zijn.
Met de maandag begint het gewone leven weer. De voorbije nacht en gans deze dag heeft het gestormd met slagregen. En er is flink wat regen gevallen, wat altijd een grote weldaad is voor de gewassen hier in de woestijn. Dinsdagmorgen is het dan weer volmaakt stil en zien we wat de storm allemaal heeft aangericht. Ook de tent op het dak is door de wind neergehaald en wordt weer opgebouwd. Daarna begint er stilaan sneeuw te vallen. We moeten er wel bijvoegen dat we tot heden nog geen ziektes gehad hebben in de gemeenschap. Ik denk ook dat het eten hier eigenlijk heel gezond is, al is naar Belgische smaak niet alles even lekker (waar niemand last van heeft dan ik alleen).
Ondertussen heeft de toespraak van de president vorige zondag zoveel deugd gedaan aan de bevolking dat er zowat in heel het land manifestaties zijn voor hem en voor Syrië. De heropbouw van het land zal echter pas beginnen of verder gezet worden vanaf het moment dat er geen terrorist meer in het land is. Voorlopig verandert er aan ons familiaal gevangenisleven dus nog niets. Wachten, zeer voorzicht blijven en zeker niet buiten komen.
Het zachte weer is nu voorbij. Het wintert flink. Terwijl bakken sneeuw uit de hemel vallen hebben we op donderdag onze handen vol. Het enige plaatsje dat goed verwarmd was, is ongemerkt in brand geschoten en alles binnenin is roetzwart. Gelukkig zonder verdere gevolgen (hopelijk), tot heden. Het is voor ons een gelegenheid om mee te voelen met de ontelbare Syrische families die veel meer kwijt zijn, wier huizen zijn verwoest of in de vlammen opgegaan. Omdat we vandaag evenwel een enige kans hebben om even in de sneeuw te ravotten en de terroristen nu niet op het terrein zullen komen in deze 40 cm hoge sneeuw, gaan we ons na de middag eerst even uitleven.
Sneeuwballenoorlog voor klein en groot. De boer en de boerin blijven wel in de buurt en houden een oogje in het zeil. Vermits het terrein erg oneffen is en de putten op gelijke wijze als de wegen besneeuwd zijn kunnen er tal van verrassingen verwacht worden, wanneer iemand plots een meter of meer in de sneeuw wegzakt. Zo hebben we heel de namiddag mekaar flink met sneeuwballen bekogeld, onder een temperatuur van -2. Na zowat twee uur was nagenoeg ieder verkleumd van de kou. In de refter laten de kinderen hun besneeuwde kleding en schoeisel gewoon op de vloer vallen met een waterplas voor de halve refter tot gevolg. De kinderen worden direct onder warme dekens in de zetels gelegd en blijven verder koest . De volwassenen spelen nog een spel poker terwijl er wat warme chocomelk gemaakt wordt en zo is het tijd voor de eucharistie.
Zo werd het avond en morgen, dit was de eerste dag van grote sneeuwval. God zag dat het zeer goed was en wij genoten er van. Dank Heer, voor uw schepping, voor de regen en de sneeuw, die niet zullen terugkeren voordat zij deze woestijn hebben doordrenkt en vruchtbaar gemaakt.
12-01-2013 om 09:09
geschreven door Gust Adriaensen
11-01-2013
Hypocrisie en populisme ten top
Politici van alle partijen rollen over elkaar heen om de dodelijkste slagen toe te brengen aan een 85-jarige vrouw, koningin-weduwe.
Waarom? Omdat zij van mening (willen) zijn dat de koningin of haar entourage gebruik maakt van fiscale mogelijkheden die de politici zelf gecreëerd hebben, waarvan duizenden Belgen, inclusief deze politici, proberen te profiteren.
De politieke tafelspringers vinden het zelfs niet nodig te onderzoeken of Fabiola het fonds spijst met haar privévermogen of met dotatiegeld. Nee, zij schreeuwen om ter hardst: 'Koninginnetje moet hangen!', want zij weten: dergelijk gebrul doet het goed bij een belangrijk deel van hun kiesvee.
Deze verkozenen des volks die onbeschaamd het niveau van hun wedde zelf bepalen, ook al schitteren velen alleen maar door absenteïsme, schermen nu met de ethiek die volgens hen primeert op de wet die ze zelf hebben gemaakt. Maar wanneer bv. geestelijke leiders morele waarden verdedigen, beroepen deze politieke kameleons zich op de wet.
11-01-2013 om 07:55
geschreven door Gust Adriaensen
10-01-2013
Zum Kotzen
In De Standaard van 8 januari verscheen een artikel onder de titel 'De gevaren van seks' van ene Ian Buruma, die volgens een redactionele toevoeging, sinoloog, japanoloog, journalist, publicist en theoloog zou zijn.
Meneer Buruma grijpt een toespraak van de paus tot de Romeinse Curie aan, waarin Benedictus het huwelijk tussen man en vrouw, de 'sacrale unie van man en vrouw', verdedigt, om de paus aan te vallen om zaken die de kerkleider niet gezegd heeft.
Het verwarde, vooringenomen en vooral kwaadaardige artikel van Buruma geeft te denken over het intellectuele niveau en de integriteit van deze sinoloog, japanoloog, journalist, publicist en theoloog. Het is natuurlijk meneer Buruma's recht het niet eens te zijn met de standpunten van de paus , maar iemand onderuit schoffelen omdat hij of zij bepaalde dingen niet heeft gezegd of niet heeft verklaard wat in dit geval de heer Buruma graag wilde horen, getuigt van intellectuele oneerlijkheid en van een discussietechniek die zelfs het toogniveau niet haalt.
Maar het weerzinwekkende is dat deze meneer Buruma het bestaat datgene wat de paus niet gezegd heeft of wat Buruma daaruit afleidt, linkt aan de beestachtige groepsverkrachting in India. Nog erger is , dat deze sinoloog, japanoloog,journalist, publicist en theoloog, verklaart dat de paus mee schuld heeft aan het barbaarse gedrag van die verkrachters. Zum Kotzen.
10-01-2013 om 08:25
geschreven door Gust Adriaensen
09-01-2013
Antwaarps: de volmaakte inburgeringstaal
Minister Bourgeois moet eens ophouden die arme migranten een schools Nederlands door de strot te rammen. Die getreiterde drommels worden dan in het echte Vlaamse leven geconfronteerd met een kakofonie van streek- en tussentaaltjes waar ze geen bal van verstaan.
Nee, de toekomst is aan het Antwaarps. Dat welluidende idioom kan indrukwekkende adelbrieven voorleggen. Antwaarps: de moedertaal van ALLE talen. Antwaarps: de taal die Adam en Eva spraken in de Hof van Eden. Althans dat beweert een 16de eeuwse taalwetenschapper: Johannes Goropius Becanus in zijn Origines Antwerpianae.
Het overgrote deel van de sinjoren is er nog altijd van overtuigd of voelt gewoonweg -een soort van Antwerpse grondstroom-, dat Becanus het bij het rechte eind had: Antwaarps is de oertaal.
En het moge duidelijk zijn: de toekomst gloort voor het Antwaarps. Ongetwijfeld zal de taalpolitiek van president De Wever erin bestaan het Antwaarps op te leggen als bestuurs- en onderwijstaal en hij zal dit fraaie idioom doen doordringen tot in het kleinste gehucht van ons geliefde regiootje.
Alle kindertjes op Vlaamse bodem, autochtoon of allochtoon, moeten in staat zijn zonder veel problemen het Antwaarps van de president, daarin blinkt ie echt uit, te verstaan. Pupilletjes die het wagen zullen op de speelplaats te converseren in bv. het Hents of het Geists, of nog restanten laten horen van wat vroeger algemeen Nederlands werd genoemd, zullen als straf minimaal vijftigmaal 'Zet die ploat af, idioowt!' moeten schrijven.
Een heerlijke, nieuwe taalwereld wacht de echte Vlaming!
09-01-2013 om 07:52
geschreven door Gust Adriaensen
08-01-2013
Inburgeringscursussen Nederlands
Een artikel van professor Johan Leman, waarin wordt gesteld dat minister Bourgeois te eenzijdig en te sterk focust op inburgeringscursussen Nederlands en te weinig op een breed integratiebeleid, lokt vanuit nationalistische hoek, veel scheldtirades en weinig inhoudelijke reacties uit.
Een van de redenen waarom Leman niet alle heil verwacht van het aanleren van een 'schools Nederlands', en ik ben van mening dat hij daarin gelijk heeft, is dat het vlotte gebruik van de algemene taal in Vlaanderen er echt niet op vooruitgaat maar dat allerlei tussentaaltjes welig tieren. Vele anderstaligen die via de inburgeringscursussen Nederlands een schools Nederlands hebben geleerd, komen in het echte leven in een oerwoud van onverstaanbare idiomen terecht.
Het is uiteraard enorm belangrijk dat anderstaligen die zich hier vestigen zo goed en zo vlug mogelijk Nederlands leren. Maar is het te verantwoorden dat de taaleisen die gesteld worden aan vaak laaggeschoolde, berooide, vervolgde arme sloebers, steeds maar strenger worden, terwijl aan migranten vanuit de EU (dikwijls hooggeschoold, welstellend), buitenlandse topmensen uit industrie en zakenwereld, Franse miljardairs op de vlucht voor de rijkentaks, Indische en andere allochtone diamanthandelaars die in hun immense villa's in de Antwerpse rand resideren, enz. , die taaleisen helemaal niet gesteld worden.
Er moet eens een serieuze poging gedaan worden om de taalkennis van die geprivilegieerde anderstalige inwijkelingen te checken.
En ook heel wat van onze Vlaamse toppolitici zouden er baat bij vinden een cursus 'behoorlijk Nederlands' te volgen.
08-01-2013 om 18:11
geschreven door Gust Adriaensen
05-01-2013
Een half uur van rust, bezinning, gebed
De avonddienst in de norbertijnenabdij van Postel Het geklep van het klokje. Het sfeervol verlichte romaanse abdijkerkje. Wisselend aantal aanwezigen. Mensen van weerskanten de grens. Tijdens de blokperiodes studenten uit heel het Vlaamse land. Vanaf april geregeld Nederlandse pelgrims, op de Via Monastica op weg naar Santiago de Compostela.
Stipt 18 uur : de ruisende stoet dernorbertijnen in hun wijde winterpijen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.
De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.
Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.
De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.
Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.
De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.
05-01-2013 om 21:06
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
Goede Vrienden,
Hierbij enkele flitsen over onze overgang van 12 naar 13, helaas voorlopig nog in volle oorlogstijd.
Van harte P. Daniël
Oudejaarsdag 2012 Vrijdag 4 januari 2013
Vandaag op oudejaarsdag houden we een vastendag. s Middags wordt er thee geschonken met droog brood, terwijl er wat warme rijst is voor de kinderen en voor hen die het willen. Behalve de kinderen is er echter niemand die iets anders neemt. Er is trouwens deze dagen ook niet hard gewerkt. Ondertussen wordt de dagorde voor de namiddag en avond afgesproken. Tussendoor horen we in de vroege namiddag nog enkele ontploffingen, vrij dicht in de buurt. Het geeft geen aangenaam gevoel. Het is zeker niet de vreugde van vuurwerk, maar toch is niemand echt ongerust. We menen aan meerdere tekens te merken dat de oorlog samen met het jaar echt op zijn einde loopt. Hopen en bidden dat het ook zo is, al zal 2012 vlugger verdwenen zijn dan de massas terroristen.
s Avonds zingen we plechtig de vespers van de vooravond van 1 januari. Daarna hebben we in de zetels van de refter gezellig een tas thee gedronken met brood en een kaasschotel, die uit Libanon veilig tot ons gekomen is. Om half twaalf hebben we dan de eucharistie gevierd van 31 december. We waren maar goed begonnen toen het twaalf uur was. Het is dan de gewoonte blijkbaar dat alle bellen en klokken beginnen te klinken. Om half twee hebben we in het atrium elkaar een gelukkig nieuwjaar gewenst met een glaasje zelf gemaakte wijn. Het was een gezellige bedoening maar mijn kaars was echt uit en ik ben rond twee uur gaan slapen.
Nieuwjaar 2013.
Om 13.00 u hebben we plechtig de eucharistie van de Moeder Gods gevierd en tegelijk de dag van de vrede! Het was drie uur vooraleer we konden beginnen aan het middagmaal, dat deze keer helemaal en met veel liefde door een van de torenbewoners was klaar gemaakt. We hebben lekker gegeten. Er waren ondertussen twintig briefomslagen klaar gemaakt en daarin zat telkens een intentie om voor te bidden, een heilige om dit jaar beter te leren kennen en een Bijbeltekst. Deze briefomslagen werden op een schotel rondgedragen en ieder kon er eentje nemen. En s avonds hebben we nu eens genoten van de tv. Eerst was er een orthodoxe dienst in een prachtige en goedgevulde kerk van Damascus met een bemoedigende preek van de orthodoxe patriarch. De wensen van de mensen die daarna luk raak werden geïnterviewd deden ook deugd. Allen getuigden van dezelfde hoop op een herstel, een verzoening, een vrede. Dan zagen we een wake van moslims en christenen met lichtjes voor een moskee in Aleppo, die eveneens hun hoop en vertrouwen uitspraken op een herstel van de rust en de vrede tussen alle Syriërs, onafhankelijk van hun geloof. Er werd ook een bezoek getoond van een legergeneraal met enkele hoge verantwoordelijken aan gewonde soldaten in een ziekenhuis. Ik kan niet aannemen dat die soldaten toneel speelden wanneer ze zeiden bereid te zijn terug in dienst te gaan, zo vlug ze genezen zijn, om het land en de bevolking definitief te bevrijden van terroristen. Tenslotte was er een groep mensen die van Turkije eisen dat ze er voor zorgen dat de gekidnapte mensen die daar in hun kampen worden vastgehouden vrij gelaten worden, zo niet leggen ze klacht neer tegen de Turkse staat. Daarbij werden Turken op straat geïnterviewd die zeiden dat ze niet akkoord gaan met de politiek van hun land door zovele terroristen te herbergen en te steunen Daar bzevindt zich ook het militaire hoofdkwartier van de Nato met zijn acties tegen Syrië!) Hierdoor geraakt trouwens Turkije zelf steeds meer verlamd.
In Irak schijnen vele honderden doden gevallen te zijn tijdens de nieuwjaarsnacht. Zoals in zovele andere landen is het daar gelukt de interconfessionele strijd blijvend aan te wakkeren. Ondertussen hebben jihadisten het Franse lyceum in Aleppo met de grond gelijk gemaakt omdat ze voelen dat ze niet meer gesteund worden door Frankrijk, een van de grote aanstokers v an het terrorisme. En dat lyceum was een echt Frans statussymbool. betekent dat terroristen de volgende weken tot alles in staat zijn. Ondertussen blijkt het leger nu wel echt en voor goed in actie te komen. In heel het land zijn grondige zuiveringen begonnen van de haarden van de terroristen. Daarbij werden niet alleen grote aantallen terroristen gedood maar ook grote hoeveelheden wapens en communicatiemiddelen buit ge maakt.
Naast ons klooster staan de hoge pylonen van de trans-Syrische hoogspanning, van Jordanië naar Turkije. Een van die pylonen juist achter de muur van ons terrein is door het leger geraakt. Vanuit mijn kamer kan ik een hoop verwrongen ijzer zien liggen. Dat heeft op onze elektriciteit gelukkig geen effect. Toch was er geen elektriciteit in de nacht van 3 op 4 januari. Nu is ze weer hersteld, hoewel de onderbrekingen ook verder gaan.
Sinds enkele dagen is men samen de amandelnoten aan het kapot slaan. Ondertussen komen de kinderen naast je zitten om hulp te vragen bij hun huiswerk Frans of Engels. Zo samen werken is wel gezellig en het gaat vooruit.
We hadden jullie graag een filmpje bezorgd waarin op humoristische en nogal originele wijze het leven hier nu getoond wordt. Het was al voor Kerstmis klaar. Helaas is het internet hier nu niet sterk genoeg. Onze jonge moslim uit Damascus is het komen halen en probeert het daar, maar hij laat weten dat daar nu ook allerlei moeilijkheden zijn om zulk een groot bestand op internet te krijgen. Hopelijk lukt het een van deze dagen toch. In ieder geval mag je nog iets verwachten.
05-01-2013 om 09:59
geschreven door Gust Adriaensen
31-12-2012
Gelukkig Nieuwjaar!
GELUKKIG NIEUWJAAR!
Aan alle lezers
EEN GELUKKIG NIEUWJAAR!
----------------------
'Moge de Heer u zegenen en behoeden.
Moge de Heer het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn.
Moge de Heer u zijn gelaat toewenden en u vrede geven.'
(Numeri 6, 24-26)
31-12-2012 om 11:12
geschreven door Gust Adriaensen
Laatste bericht dit jaar van pater Daniël Maes uit Syrië
Goede Vrienden,
De meesten schijnen het te betreuren wanneer ik geen politieke commentaar meer zou geven. Een enkeling vindt het goed. Ik zal dus geleidelijk trachten af te bouwen. Ziehier dan mijn laatste bericht voor dit jaar. Daar bij voeg ik de wenskaart van onze gemeenschap in bijlage toe, al is het enkele in het Frans
Zaterdag 29 maandag 31 december 2012
Gisteravond (vrijdag!) is er een poging geweest van een aanval op ons klooster. Een salafistische imam uit Homs (salafisten zijn niet erkend door de meerderheid van de moslims) had in de centrale moskee van Qâra een opruiende toespraak gehouden, goed hoorbaar van op ons dak: tegen de ongelovigen en ketters die Kerstmis vieren. Het was een oproep gericht aan de jeugd van Mahomed om het geloof te bewaren dat zich nu voor altijd in dit land zal vestigen.
Tegen het vallen van de avond kwamen er enkele autos met gedoofde lichten naar het klooster gereden, er vormde zich een groep gewapende jongeren en de weg werd afgesloten. Het waren eerder marginale jongeren. Terwijl wij ons allemaal op de veiligste plaats terugtrokken en in alle haast het noodzakelijke hadden meegenomen om in onze bunker bij kaarslicht de eucharistie te vieren, was het dorp al gealarmeerd. Vanuit het dorp kwamen mensen toegelopen, die riepen en schreeuwden. Ondertussen hadden ze ook het leger verwittigd dat al ter plaatse kwam. Toen wij op het einde van de eucharistie nog een korte aanbidding hielden van het Uitgestelde Allerheiligste Sacrament, werd ons gemeld dat de bende verdreven was. Het waren mensen van buiten Qâra. Er zijn wel enkele obussen ontploft en eentje heeft de installatie van de zonneverwarming voor de douches op het dak beschadigd. Er blijken in Qâra moslims te zijn die hun leven wagen om ons te beschermen. De meerderheid van het dorp is met deze acties niet gediend. Wij leven hier in dienst van de plaatselijke kerk en in vrede met de plaatselijke bevolking. God zij dank.
Toen er weer terug elektriciteit was, zag ik dat mijn kamelen-haren-mantel vol kaarsvet zat. We waren namelijk (gelukkig) de liturgische priesterkleding vergeten mee te nemen en de kinderen kropen zo dicht tegen me aan om mij met hun kaarsjes licht te kunnen geven, dat ik niet gemerkt had dat ik helemaal onder het kaarsvet zat. Gelukkig was het dat maar
Zaterdag wordt heel de voormiddag besteed aan het nog beter voorbereiden van het uur O, waarop wij echt overvallen zouden worden of holder de bolder zouden moeten vluchten. Het is een gezellig heen en weer geloop, inpakken, klaar zetten, opruimen De fraters hebben voor mij ondertussen de dvd bezorgd van Charlie Chaplin: Modern Times. Die gaat zeker mee. Dat is evangelisatie Grand Cru! (Hij stierf op 25 december 1977, zoals Charbel Makhlouf op de avond voor Kerstmis, 24 december 1898). Niemand van ons denkt dat zulk een moment ooit zal komen, maar in deze omstandigheden is het goed om op alles voorbereid te zijn. Er kunnen steeds vreemde groepen fanatiekelingen rond zwerven die tot het ergste bereid zijn. Ook abouna Georges telefoneert me om te zeggen dat hij goed contact gehad heeft met een imam, een van de voornaamste leiders van de oppositie in Qâra, die hem verzekert dat zij niet akkoord zijn met een aanval op het klooster, dat zulks niet goed is voor de naam van Qâra en dat wij samen, moslims en christenen één volk zijn.
Anderzijds wordt de hoop op vrede vanuit de internationale politiek met de dag groter. Zij die Syrië naar het leven staan worden één na één uitgeschakeld. Rusland heeft met zijn bondgenoten zulk een gezonde onderhandelingspositie verworven dat ze nagenoeg alles ten goede kunnen mee bepalen. Zelfs wanneer het te lang duurt vooraleer het vredesplan op tafel komt en de terroristen in de tussentijd nog te geweldig huis houden, is er een plan om in te grijpen. Zelf ben ik benieuwd hoe onze westerse politici en journalisten hun bocht gaan nemen. Maar kom, ik had beloofd te proberen mijn commentaar daaromtrent even in te slikken. Zo gezegd, zo gelaten.
In de late namiddag nodigen de kinderen ons uit in de hal. Ze hebben voor ons een heuse receptie voorzien met enkele drankjes en home made snoeperijen. Ze zijn in hun mooiste kleedjes en voeren tenslotte nog was dansjes uit, die in een soort volksdans uitmondt. De eucharistie wordt weer in ons vertrouwde kerkje gevierd. Het licht valt uit wanneer we juist begonnen zijn, maar een kwartier later is er weer elektriciteit.
In een oorlog is de waarheid altijd het eerste slachtoffer en de bevrijding komt door het erkennen van de waarheid naar Jezus Woord: De waarheid zal u vrij maken (Johannes 8, 32). De Syrische crisis is/was vooral een vrucht van de leugen. In Syrië is er een vreedzame, binnenlandse oppositie die democratie wil en er is een buitenlandse oppositie die een internationale tussenkomst wil om het land te ontwrichten. Deze laatste kreeg vanaf het begin alle steun vanuit het buitenland én van de internationale media, die bij voorbaat alle schuld van de ellende aan de Syrische regering gaven, niets vermelde van de vele hervormingen die genomen werden om een revolutie te voorkomen en niets zeiden van de vele en massale betogingen in Syrië tegen de buitenlandse inmenging. Syriërs betreurden dat hun stem niet werd gehoord maar dat wel vanuit het buitenland de harde taal tegen de regering en de oproepen tot strijd tussen de verschillende geloofsgroepen werden aangewakkerd. Arabische zenders gebruikten voortdurend oude beelden van opstanden in Egypte en Yemen om deze als Syrische opstanden voor te stellen, terwijl men kon waarnemen dat de beelden niet klopten met het seizoen van het jaar of met het uur van de dag. Homs is uiteindelijk gevallen door de leugens van de media. Homs zal door de waarheid bevrijd worden. Adnan Mahmoud, Syrisch minister van informatie wist dit, maar was niet opgewassen tegen en niet voorbereid op de massale leugens vanuit het buitenland. Syrische informatie was vooral gericht op de vorming van de opinie in het binnenland. De reactie op de buitenlandse berichtgeving was daarom dikwijls niet aangepast en werd op een verkeerde wijze of een verkeerde tijd beantwoord. Hierdoor werd de leugen dikwijls nog versterkt. Nu is de tijd van de waarheid aangebroken. En dit is de tijd van de bevrijding voor Syrië én voor het Westen.
We bidden opdat de bemiddelingspogingen van Lakdhar Brahimi, de vredesgezant van de Uno en de Arabische Liga vlug vruchten mogen opleveren. Sjeich Moaz al-Khatib, de president van de Nationale Coalitie beschouwt zichzelf nog steeds als de enige vertegenwoordiger van het Syrische volk, daarin voorlopig nog gesteund door het westen. Hij stuurt aan op het vertrek van Bachar el-Assad en een buitenlandse interventie. Sergei Lavrov zal hem uit zijn irrealisme en zijn extremisme moeten bevrijden. In het vredesplan van Geneve, op 30 juni getekend door het westen, Rusland en China, is immers juist van deze twee punten geen sprake. En op deze basis zal Brahimi zijn vredesvoorstel uitwerken. Rusland blijft herhalen dat het aan het Syrische volk is het lot van de president te bepalen. Bovendien stelde Lavrov dat inmiddels de president de garantie is voor de veiligheid van de minderheden in Syrië, waaronder de christenen, die vanaf het begin in Syrië leven.
Onze Lieve Vrouw van Guadalupe, die in de zestiende eeuw op wondere wijze de mensenoffers in Mexico voor goed hebt doen ophouden, zegen het Syrische volk en laat het bloedvergieten hier tot een einde komen. Mogen de vredesonderhandelingen van Lakhdar Brahimi vlug tot een duurzame vrede leiden tot heil van Syrië en van de wereldvrede. Zegen al onze vrienden en weldoeners. Zegen ook allen die ons niet genegen zijn. Wil deze intenties toevertrouwen aan het Hart van Jezus uw Zoon en Onze Heer, opdat Zijn Rijk kome.
Aan allen een Gelukkig Nieuwjaar 2013 P. Daniël
31-12-2012 om 11:11
geschreven door Gust Adriaensen
29-12-2012
Pater Daniël Maes over Syrië
Beste Allemaal,
Het blijft buiten af en toe erg gevaarlijk maar wij blijven voorlopig veilig binnen. In bijlage voeg ik een wenskaart toe, waarbij de hoofdjes van de drie kinderen door de fraters netjes vervangen werden door de hoofdjes van de kinderen die hier opgevangen worden
Vrijdag 21 vrijdag 28 december 2012
We hadden verwacht dat het leger nog even zou opereren in het Anti-libanon gebergte, naast ons klooster, om de ongewenste kerstbezoekers vanuit Libanon tegen te houden, maar alles lijkt erg rustig. Er is vandaag zelfs geen stroomonderbreking geweest. Ook zaterdag blijft het rustig en pas in de namiddag valt de elektriciteit even uit. Dan horen we schieten en ontploffingen. Toch is het ook maar even. Wel valt internet in de namiddag en avond uit.
Juist na de misviering krijgen we telefoon dat er een interessant interview te volgen is op almayadeen. Deze zender is blijkbaar afgescheurd van al Jazeera in Qatar en is nu in Iran gevestigd. Het gaat over de vraag hoe Kerstmis dit jaar in Syrië gevierd wordt. Komen aan het woord: enkele mensen in de straten van Damascus, de orthodoxe patriarch, een deputé van Syrië, een man van de oppositie die geen geweld maar vrede wil en moeder Agnes-Mariam. Hun getuigenissen zijn sterk eensluidend. Er zal dit jaar Kerstmis gevierd worden, maar anders. Zowel de patriarchen als de moslimleiders hebben opgeroepen de eindejaarsfeesten te vieren, maar minder uitbundig en daarbij hulp te bieden aan de getroffen gezinnen en de mensen die onder deze oorlog bijzonder te lijden hebben, zoals de christenen in Homs, Quousseir, Aleppo. Allen geven een sterk getuigenis van eenheid, vooral de moslims, die zeggen dat er in de constitutie geen sprake is van meerderheid en minderheid, dat de islam niet dé godsdienst van Syrië is, dat er in Syrië zelf geen religieuze oorlog heerst en dat de christenen niet uit Syrië mogen weg gaan. Ze spreken allen van een complot vanuit het westen. Sinds de onafhankelijkheid zijn moslims en christenen één. Aan een van de moslims werd gevraagd hoeveel moslims er nu in Syrië zijn en hij antwoordde: 18 miljoen. Toen hem gevraagd werd hoeveel christenen er zijn antwoordde hij eveneens: 18 miljoen. Wij zijn altijd een geweest, zei hij, en we hebben altijd kerstmis en nieuwjaar samen gevierd. Alleen moeten we nu het leed meedragen van die christelijke wijken die verwoest zijn. Door dialoog en vrede zal Syrië zijn eenheid terug herstellen.
Op de vierde zondag van de Advent wordt hier voor de misviering een caminata gehouden, blijkbaar een karmelitaans gebruik. Op een mooi versierd kussen worden Maria, Jozef met het Kind Jezus rondgedragen doorheen heel het gebouw onder het zingen van Arabische, Franse en Spaanse liederen. Van de kerk gaat het over de binnenkoer naar de voet van de toren, dan naar de refter en in de grotten en zo langs het atrium terug naar de kerk. Op verschillende plaatsen wordt halt gehouden met een soort ondervraging: zijt ge bereid Jezus, Maria en Jozef in uw gemeenschap op te nemen? Dan een bede opdat het gezin van Bethlehem deze gemeenschap mag zegenen.
Nieuwe spanningen op internationaal vlak. De Nato heeft Amerikaanse, Nederlandse en Duitse patriotraketten geplaatst in Turkije aan de grens met Syrië, zogezegd om Turkije tegen Syrië te verdedigen, alsof Syrië nu niets anders te doen heeft. Om u van dienst te zijn deze kleine verduidelijking. Het gaat natuurlijk niet over onze vaderlandslievende patriotten, maar over pétriot. Als ge dat zo uitspreekt merkt niemand dat je, zoals ik, waarschijnlijk geen flauw benul hebt van wat dat ijzerwerk eigenlijk voorstelt. In elk geval schijnen het kollossale gevaarten te zijn, die zelfs op lange afstand gevechtsvliegtuigen uit de lucht kunnen halen, als ze doel treffen natuurlijk. In 1991 werden 39 scuds (zoek het zelf maar uit wat dat is) op Tel Aviv afgeschoten en met de patriotraketten werd één scud neergehaald, wat de Israëlische minister van defensie toen deed zeggen dat de patriot een efficaciteit heeft van ongeveer O %! Maar kom, ge gaat nu toch niet zeggen dat Amerika en Europa bezig zijn de spanningen te verminderen, wanneer ze aan de grens met Syrië zulke machtsontplooiing van vernietigingswapens manifesteren. Tot heden heeft Rusland altijd en consequent gestreefd naar een politieke oplossing en met alle partijen een dialoog gezocht. Nu zegt Segei Lavrov, Russische minister van buitenlandse zaken terecht: Als ge in een eerste fase duidelijk zichtbaar een wapen op tafel legt, gaat ge natuurlijk in de derde fase dit wapen gebruiken. Dit is onaanvaardbaar voor Rusland. Dit betekent een heimelijk inschakelen van de Nato in een oorlog en daar is geen enkele rechtvaardiging voor. Of als het westen in Turkije een permanente basis wil vestigen met dergelijk tuig, dan is het een Cuba-crisis in omgekeerde richting. Ofwel wil het een aanval voorbereiden op Iran. Immers, deze tuigen kunnen zonder moeite iets naar het oosten verplaatst worden en dan staan ze aan de grens met Iran. Op 15 december 2012 liet de Iraanse generaal Hassan Firouzabadi daarom al weten deze agressie te beschouwen als een oorlogsdaad die een derde wereldoorlog wil uitlokken. En op 17 december annuleerde Ahmadinejad zijn gepland bezoek aan Ankara. De waanzin van het westen heeft dus een nieuwe internationale hoogspanning bewerkt. Welke geheime agenda het westen voor ogen heeft is niet duidelijk, maar als ze hun spel verder zetten zal de gruwel voor heel de wereld vlug duidelijk worden. En dan later maar met krokodillentranen over de aangerichte ellende jammeren! Enkele uren nadat de raketten op 5 december geplaatst waren, kwam er in de Syrische haven van Tartus een drievoudige Russische gevechtsvloot aan, eveneens met kollossale raketten (750 kg met 280 km reikwijdte). Rusland, Iran en anderen gaan het westen deze keer niet laten begaan, wees daar maar van overtuigd. Zij zullen wel het mogelijke blijven doen om tot vreedzame en politieke oplossing te komen maar als het westen dit blijft weigeren staan zij klaar om zich te verdedigen, als wordt het een apocalyps.
Hopelijk zijn al deze bedenkingen voorbarig en wil het westen gewoon zijn militaire superioriteit manifesteren omdat ze op diplomatiek vlak geen enkel duidelijk plan meer hebben, noch enig inzicht en helemaal geen zinvolle visie (hebben ze trouwens nooit gehad). Het wil dan gewoon zijn spierballen eens laten zien, zoals in een Hollywood cartoon van Tom en Jerry, waar wij op vrijdagavond samen met de kinderen wel eens van genieten. En omdat Europa zo goed meegeholpen heeft aan de verwoesting van Libië (met 150.000 doden als begin) en tot heden ook aan de ontwrichting van Syrië, krijgt het als beloning de nobelprijs van de vrede. Ook een Hollywood cartoon waard, jawohl, wir sind Europäer! (binnen kort wellicht made in China).
Op deze zondagavond krijgen we bijzonder verheugend nieuws uit Qâra. Twee weken geleden werd ons gevraagd te bidden voor de vrijlating van de eerste officieel gekidnapte christen in Qâra, een apotheker. De kidnappers vroegen één miljoen Syrische Lyra, zo niet dan zou de familie alleen zijn hoofd terugkrijgen. We hebben iedere dag intens gebeden. Na een week vroegen de kidnappers nog maar de helft. Ook dat is onaanvaardbaar. We zijn blijven bidden en vandaag vernemen we dat die man zonder meer, gezond en wel is vrijgelaten. Anderzijds wordt ons een dringend gebed gevraagd voor de bevrijding van de christelijke wijken in Mhardeh, boven Hama. Opposanten blijken die wijken omsingeld te hebben. Onze medebroeder Najib en het gezin Nada en Aiman zijn van daar.
Als voorbereiding op de eigenlijke kerstviering kijken we vanavond naar een film over Jezus geboorte in Bethlehem. Maandag wordt s morgens vrij gehouden zodat ieder goed kan bij slapen als voorbereiding op de kerstvieringen die uren zullen duren. Rond half tien gaan de medebroeders eerst de grote koer nog proper maken. Daar ligt namelijk een hoop sprokkelhout, afkomstig van de enkele duizenden bomen op het terrein. Dit hout wordt in kleine stukken gebroken en in dozen of bakken gedaan. Het wordt gebruikt in de kleine houtkacheltjes, zo gauw het erg koud begint te worden. Er is namelijk hier geen centrale verwarming, wel zonne-energie voor de douches. En de kacheltjes zijn nog niet in gebruik, het is nog redelijk zacht weer en vandaag schijnt de zon flink. Vorig jaar kregen we rond deze tijd al pakken sneeuw.
Tegen de middag beginnen de koninklijke uren. Zo genoemd, omdat destijds de keizer in Constantinopel aanwezig was bij deze lange beginviering van Kerstmis (prime, terts, sext, nonen, met psalmen, lezingen en gebeden, afwisselend in het Arabisch en het Frans). Iedereen heeft hierin zijn deel. Zelfs de kinderen die zorgen voor het Heer ontferm u over ons in het Arabisch, dat na iedere gebedstijd 40 x wordt gezegd, telkens in groepen van 10. Ge ziet ze dan ijverig op hun vingers tellen.
Na het eten en de afwas wordt er nog even gerust en dan, alle hens aan dek. De zusters en de kinderen poetsen en versieren de kerk. Ze zorgen er ook voor dat alle aangebrachte kerstliederen in allerlei talen netjes in een bundel verzameld zijn. Twee zusters en de jongens zijn in de keuken en de refter voor het klaarmaken van de feestmaaltijd en toastjes. Een massa stukjes geroosterd brood worden belegd met zalm, saucisse, paté, stukjes citroen, augurk, tomaat. En dan is er nog een kaasschotel. Allemaal net echt. Deze keer is het werkelijk feest. Tijdens het werk worden nog eens de Byzantijnse kerstgezangen gedraaid. Die zijn zeer mooi maar voor een westerling moeilijk aan te leren. De Syriërs en de Libanezen kennen ze nagenoeg van buiten zoals wij onze kerstliederen van buiten kennen.
Rond zeven uur waren we klaar om de plechtige vespers te zingen. Daarin worden de indrukwekkende profetieën gelezen die Jezus komst aankondigen en een eerste deel van de byzantijnse kerstgezangen komen dan aan bod. We waren net begonnen met de vespers toen de elektriciteit werd afgesloten. De kaarsjesprocessie met de kersticoon werd hierdoor nog aantrekkelijker. Na een uur was er weer licht zodat voor het laatste deel van de vespers en de slotzegen over de broden, de wijn, de olie en het graan. Ieder wordt met olie gezalfd en krijgt een stuk brood dat hij/zij in de beker wijn doopt en opeet. Hierna is weer even pauze voorzien, waarbij men, als men wil, een tas thee kan drinken.
Om half tien was het levende kerststal. Vorige zondag was er al geloot om de rollen te verdelen: het Kind Jezus, Maria, Jozef, de herders, engelen, os en ezel, schapen, kamelen, de Wijzen In de refter was het eerst verkleedpartij. De fotos spreken voor zich. Dan werd in het atrium wat rondgetrokken en hier en daar op een deur geklopt die niet open gedaan werd. Zo kwamen we in de kerk waar de levende kerststal geïnstalleerd werd. De wijzen samen met de ezel waren bijzonder goed gelukt. Ieder gaf nu een persoonlijke bezinning en sprak een gebed uit, wat toch wel een kerstviering waard was.
Nadat alles weer opgeruimd was kon de nachtmis beginnen om half twaalf. Omdat nog altijd de byzantijnse priester niet kon komen was het weer een feestelijke mixt van Arabisch, gregoriaans, Frans, Engels, Spaans en een Nederlandse Nu zijt wellecome. De goudgele priestergewaden met veel goud omgeven en de versiering van de kerk zorgden voor een bijzonderlijk feestelijke tint. Tijdens de (byzantijnse) processie voor de offerande moesten we wel over de kinderen heen stappen, die ondertussen, in hun mooie engelengewaden, op de tapijten in slaap gevallen waren.
Na de mis waren ze weer springlevend want in het atrium gingen zij op gepaste muziek en met gepaste kleding Flamenco-dansen uitvoeren. Dat was de overgang naar het avondmaal. Iedereen had echt honger. En deze keer was het dan een soort koud en warm buffet met de schotels gewoon op tafel en iedereen kon nemen wat hij/zij wilde alsook zitten of liggen waar hij/zij wilde. Op dat ogenblik kwam er telefoon uit Libanon en konden we eindelijk moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel een Zalige Kerstmis toewensen. Ondertussen werd de laatste fase voorbereid: baba Noël, de Kerstman. Dit jaar kon hij echter wegens het gevaar zelf niet komen, maar hij had wel gezorgd dat ieder een kerstpakket kreeg met de meest verscheiden en nuttige dingen: warme handschoenen, een warme muts, een warme trui, enkele nieuwe washandjes, speelgoed voor de kinderen, een echte voetbal Het was toevallig allemaal wat ieder graag had of nodig had. Al was niemand hier buiten geweest, de Kerstman had blijkbaar langs Libanon vrienden gevonden om dit van plaats tot plaats veilig tot hier te laten brengen. Onze refter zag er uiteindelijk uit als een echt slagveld. Maar kom, om vier uur s nachts hoefden we geen volk meer te verwachten en konden we stilaan gaan slapen.
Eigenlijk is nu het lange morgengebed voorzien met de vele mooie gezangen en gebeden, zoals we dat vorig jaar gedaan hebben, maar toen hebben we geen levende kerststal gedaan. Die mooie lauden zullen we morgen zingen. Als westerling moet je wel even wennen aan het feit dat er geen vaste dagorde is, tenminste toch niet zoals wij gewend zijn. De eucharistie begint als we klaar zijn en dan wordt er geluid. We gaan eten wanneer de maaltijd klaar is en dan wordt er een teken met de bel gegeven. Het heeft soms wel eens een nadeel maar het grote voordeel is dat je hiermee alle stress verdrijft. De gemeenschap volgt niet de strakke regels van een dagorde maar de regels en de dagorde volgen het leven van de gemeenschap. Voor een westerling is het echt een weldoende ontdekking. Trouwens, vanaf het ogenblik dat hert uurwerk de leiding van het leven heeft overgenomen en de tijd ingedeeld in uren en minuten, vanaf dat moment hadden de mensen plots geen tijd meer.
Deze middag wordt vroeger dan gewoonlijk geluid omdat, tot ieders blijde verrassing, abouna Georges sinds weken weer is gekomen. Hij heeft zelf wel even getwijfeld maar heeft het dan toch maar gewaagd. Op verschillende plaatsen weerklonken de Arabische kerstgezangen. En de eucharistie was bijzonder feestelijk. Daarna moest nog wel even aan de maaltijd gewerkt worden, vooraleer we aan tafel konden. Ondertussen kwam die jonge moslim ons nog groeten. Hij is uit de gevaarlijke rand van Damascus en zijn ouders wilden hem enkele weken geleden bij zijn grootmoeder in Qâra onderbrengen om daar naar school te gaan. Hij voelde zich echter helemaal niet thuis in die school en is teruggekeerd. Hij heeft onze Najib eens ontmoet en die had hem gezegd dat hij zeker het klooster eens moest gaan bezoeken, wat hij toen gedaan heeft en met de fraters mee gewerkt. Nu is hij met zijn ouders op familiebezoek in Qâra maar wilde ons nog eens komen groeten, omdat hij zovele weken geleden zulk een aangename dag hier had beleefd. Hij wilde aanvankelijk niet mee eten maar heeft toch meegedaan en is gans de namiddag gebleven. Het was trouwens al vijf uur vooraleer het middagmaal en de afwas achter de rug waren.
Interessant lijkt me wat deze jonge moslim (17 jaar) ons spontaan over de toestand in Qâra vertelde. Drie vierde van Qâra wil in vrede leven en houdt niet van de spanningen tussen de mensen. Eén vierde wil profiteren van de oorlogssituatie en voor eigen belang of voor macht baldadigheden uithalen. Daarbij worden ze aangemoedigd van buiten af.
Opdat wij hier geen goede internetverbinding hebben om het filmpje dat de fraters gemaakt hebben op de website te krijgen gaat die jongen het proberen, als hij met zijn ouders terug naar Damascus gaat. Het is echt een leuk filmpje, al kan het uiteraard ook maar een beperkt beeld geven van wat hier gebeurt.
Op deze kerstavond kijken we naar een film over de grote patroonheilige van Libanon: Charbel Makhlouf, die op de vooravond van Kerstmis 1898 gestorven is en in 1977 heilig verklaard als een voorbeeld van een monnik volgens de oude oosterse tradities. Het was de tijd van de Turkse overheersing in Libanon. Hij leefde in het maronietenklooster van Innaya en deed zijn priesterstudies in Kfifane, waarbij hij overdag werkte en s nachts studeerde. Hij bereikte een wonderlijk evenwicht van innerlijke rust, gebed, dienstbaarheid en vrede. De laatste jaren mocht hij als kluizenaar doorbrengen. Een onafgebroken stroom van wonderen en genezingen vonden plaats tijdens zijn leven en na zijn dood, waardoor Innaya de naam kreeg van het Lourdes van Libanon. Hoewel er geen foto van hem gemaakt werd, is er in 1950 een onmiskenbaar duidelijk beeld van hem te zien op de foto van een groep seminaristen die het klooster bezoeken. Dit levensverhaal is echt inspirerend mooi. En met een stuk taart hebben we deze kerst afgesloten, niet direct een eerbewijs aan deze zeer streng ascetisch levende monnik, maar misschien een noodzakelijke voorbereiding om ooit in zijn buurt te komen.
Overigens, taarten bakken kunnen ze hier heel goed, en allemaal met eigen materiaal (amandelen, kersen, abrikozen, granaatappels ). Heilige Charbel, spreek voor ons, bourgondische zondaars, ten beste. Tweede Kerstdag zingen we het plechtige en lange morgengebed, zo tegen de middag. Deze zijn eigenlijk bedoeld om na de nachtdienst van Kerstmis gezongen te worden, wat we vorig jaar gedaan hebben en die eindigden toen ook om vier uur in de morgen. Nu waren we net begonnen toen de elektriciteit weer uitviel, maar met het daglicht en de deur open (het is nog tamelijk zacht weer) konden we ons wel behelpen. We eindigden met een processie op de grote binnenkoer. De avondeucharistie wordt bijzonder opgedragen enerzijds voor het werk van de vredesbemiddelaar Lakhdar Brahimi die in Damascus goed contact schijnt te hebben met de gematigde oppositie. Anderzijds bidden we voor de explosie van geweld die de vrienden van Syrië juist nu ontketenen. Verheugend is wel dat Rusland en Iran en anderen vastbesloten blijven de soevereiniteit van Syrië over heel de lijn te beschermen. Het westen heeft niet te beslissen hoe Syrië moet bestuurd worden. De wettelijke termijn voor de huidige president loopt tot 2014 en dan zal het volk zelf wel uitmaken wie er president moet worden. In zijn kersttoespraak roept ook Benedictus XVI op tot dialoog en een politieke oplossing. Dat staat dus ver af van de wensdromen van Amerika, Europa en de bombastische oplossingen van de vrienden van Syrië onder leiding van de petrol-kabouter van Qatar, die niets anders dan chaos willen.
We dragen vandaag de eucharistie op voor een doorbraak in de onderhandelingen omtrent een politieke oplossing. Brahimi krijgt van ons veel vertrouwen. Hij is niet hier om het leger te verlammen en de terroristen hun aanslagen verder te laten doen. Integendeel. Voor het westen is alles de schuld van het leger maar het leger heeft nog maar een klein deel van zijn mogelijkheden benut. Bovendien zijn ze nu al op bepaalde plaatsen aan de heropbouw bezig. Waar de huizen van de mensen verwoest of beschadigd zijn krijgen ze hulp en vergoeding voor de heropbouw. Dit is nog maar op enkele (veilige) plaatsen mogelijk. Het is wel de bedoeling van de regering dit voor heel het land te doen, zo gauw de bendes van het westen en zijn terroristische golfstaten hier weg zijn. Dat kan nog wel even duren.
Donderdagnamiddag wagen we het nog eens samen over het terrein naar de boerderij te gaan. Vooral voor sommigen is dat nodig, anders lopen ze tegen de muren op. En dat is ook al niet zo veilig, want op de muren hebben we prikkeldraad gespannen zoals in een echte gevangenis. Iedereen heeft er van genoten. Na de eucharistie is het een simpele maaltijd, maar mét taart en nog eens een film van Charlie Chaplin: Modern Times. Wat is dat niet allen komisch maar tevens een diepzinnige meditatie op onze tijd. Een bijzonder sprekende stomme film, wit-zwart. Charlie Chaplin mag voor mijn part gerust in de rij van de grote moderne profeten staan. En deze film heeft wel een heel sterke maatschappelijke boodschap. Zo zullen we morgen weer min of meer het gewone leven kunnen hervatten.
Ja er is hoop voor Syrië. Het westen ziet in zijn verblinding al twintig maanden het nakende einde van de Syrische regering en de vlucht van Bachar el-Assad. De werkelijkheid is net omgekeerd. Zo vlug de administratie van Obama II in de senaat bevestigd is, zal het vredesplan voor Syrië in de veiligheidsraad op tafel komen. Inmiddels werd de architect van de oorlog tegen Syrië, generaal David Petraeus, gedwongen af te treden. Hij is in de val getrapt die voor hem werd opgezet. Dat ook staatssecretaris Hillary Clinton zou verdwijnen, was al voorzien. Ondertussen is ze al enkele weken buiten strijd, blijkbaar wegens ziekte.. De bazen van de Nato die tegen het vredesplan waren, zijn opzij geschoven. Het departement van toezicht op de vrede van de UNO heeft in september een protocol ondertekend met zijn tegenhanger OTSC (Organisation du Traité de Sécurité Collective) en heeft ook mee toezicht gehouden op de gezamenlijke militaire oefeningen in oktober in Kazakhstan. Daarop werd deze maand besproken hoe eventueel deze blauwhelmen ingezet kunnen worden in Syrië. Hoewel Frankrijk en Engeland uiteraard fel tegen dit plan gekant waren, konden ze niet anders dan Amerika (die ook niet anders meer kan) hierin te volgen. Ze hebben nog vruchteloos gepoogd het vredesplan van Brahimi te veranderen.
En dan de veldwerkers zelf, de vechtjassen in Syrië. De jihadisten van Hamas, trouw aan Khaled Mechaal, hebben getracht het kamp van Yarmouk in te nemen maar werden door het leger hieruit verdreven, nadat ze hun vernielingen hadden aangebracht. Nu proberen ze in en rond Damascus nog wat voort te doen. Laat me tussendoor volmondig toegeven dat het Syrische leger zelf ook flink wat moeilijkheden heeft. Als jongeren dagelijks vrienden zien doden en daarbij weten dat hun jaargenoten die tegen Syrië vechten zoveel rijkelijker betaald worden dan zij, kan de bekoring om over te lopen erg groot zijn. Hoe langer de oorlog duurt, hoe groter de verleiding wordt. Dit gezegd zijnde willen we het nu hebben over het westers goudhaantje van de Syrische revolutie: het Vrije Syrische Leger. Dat dit geen leger is, niet vrij en zeker niet Syrisch, dat wist je al. Het zijn terroristen van overal, die door de sjeiks uit de petrol-staten worden betaald en gedrogeerd. Van wijken, dorpen en steden, die zij zogezegd al onder hun controle hebben, zijn alleen de verwoestingen zichtbaar, terwijl de bevolking zelf geleidelijk zijn vredelievend samen leven weer herneemt. Eindelijk heeft Amerika dit Vrije Syrische Leger (noodgedwongen) laten vallen; het krijgt nu alleen nog bevelen waardoor ze in feite de dood worden ingejaagd. En zo zijn er de voorbije maand alleen al vele duizenden gedood. Nu nog even wachten op het ogenblik dat ook de andere bondgenoten van het westen het licht zullen zien en deze schimmige club terroristen niet meer steunen tot heil van het Syrische volk en de wereldvrede. Of om het met een uitspraak van een van onze best geïnformeerde mensen te zeggen: het Vrije Syrische Leger blijft nog een tijd schitteren als een dode ster.
Voilà, en nu is het tijd voor de echte vredesgesprekken. Daarom ga ik met mijn politieke krabbels proberen op te houden, om de onderlinge dialoog echt alle kansen te geven. Mijn commentaren zullen d aar natuurlijk niet veel aan veranderen, temeer daar ze geschreven zijn in een voor alle partijen overstaanbare taal. Toch wil ik mijn solidariteit betonen met alle mensen van goede wil, die vanuit welke hoek of vanuit welk verleden ook willen meewerken aan de vrede in Syrië. Meer dan twintig maanden lang heb ik genoeg geschreven. En onze noodkreet is alleen maar sterker geworden. Als men in het westen nu nog niet weet wat hier eigenlijk gaande is, dan willen ze het niet weten. Ik ben duidelijk genoeg geweest. En terecht, ook als je het me niet vraagt. Het christelijk westen (Amerika, Europa, aangevuld met Turkije) en zijn terroristische golfstaten (Saoedi-Arabië en Qatar) moeten stoppen met hun duivels werk en maken dat ze hier weg komen. Dat ze eerst de rotzooi in hun eigen land opruimen! Dan zal er heel vlug vrede zijn en dan zijn jullie hier weer van harte welkom. Wil ondertussen mee blijven bidden en ijveren voor gerechtigheid en verzoening, waarheid en dialoog. En ik van mijn kant, zal proberen dergelijke commentaren voorlopig niet meer te schrijven. We zullen trachten onze frustraties met wat basket uit te werken. We hebben al lang een basketring om tegen de muur op de binnenkoer te hangen, maar we hadden tot heden geen bal. Met Kerstmis hebben we een bal gekregen en nu missen we voorlopig nog vier grote vijzen om de ring vast te maken. Maar ook die zullen ooit ergens wel boven water komen.
Heer Jezus, zegen de president en de regeringsleiders van Syrië. Zegen de presidenten, staatshoofden en regeringsleiders van alle landen. Zegen alle oppositieleden. Zegen het Syrische volk en bijzonder de families die zwaar getroffen zijn door deze oorlog. Laat de gedoden delen in uw barmhartigheid. Zegen alle wereldburgers. Zegen de zwaar getroffen christelijke kerken en wijken in Syrië. Zegen alle christenen in Oost en West, opdat zij hun taak in deze wereld begrijpen en moedig vervullen. Heer, ontferm u over mij (40 x). Aan allen een Gezegend 2013! P. Daniël
29-12-2012 om 09:43
geschreven door Gust Adriaensen
27-12-2012
Kerstavond
Kerstavond
Bij deze kerstavond
hoort een mijmering
over -hoe kan het anders-
VREDE.
Je kan je verdomd opwinden...
neen, dit gedicht -nou ja-
vlot niet.
Waarom niet denken
aan het huppelend kind
op de rustige straat,
een kakelende kip
en een fietsende boer
die meent dat het mooi weer is
voor de tijd van het jaar.
Je vrouw bezig zien
ijverig met pakjes
voor de kerstboom
zilverpapier en gouddraad
verschietend licht.
Jezelf erop betrappen
dat dit ernstig spel
je amuseert en ergert.
Je eigen vredesdroom
verpakt met slingerkrullen
rood en wit
hangt wiebelend
aan een takje.
Voorzichtig moet je wezen
met de vrede.
Een kerstboombal
die vaak voor onze blik
uiteenspat
in duizend doden
min of meer.
27-12-2012 om 09:14
geschreven door Gust Adriaensen
Minister Bourgeois moet eens ophouden die arme migranten een schools Nederlands door de strot te rammen. Die getreiterde drommels worden dan in het echte Vlaamse leven geconfronteerd met een kakofonie van streek- en tussentaaltjes waar ze geen bal van verstaan.
