'Vader, uw wil geschiede' Samenkomst van woord, zang en gebed op vrijdag 22 maart om 20 uur op de gebedszolder in de Oude Brouwerij van de Abdij van Postel (toegankelijk via de inrit naast gasthof De Beiaard). Chanan van Es, een jood die gelooft in Jezus als de Messias van God, leest en predikt het Evangelie van Jezus' Passie.   Een kans tot een verfrissende bijbelse kijk op het grootste gebeuren aller tijden! Iedereen is van harte welkom. Gratis toegang, vrijwillige bijdrage in een collecte.

16-03-2013 om 18:16 geschreven door Gust Adriaensen

Zaterdag 9 - vrijdag 15 maart 2013

Op deze derde zondag voor Pasen wordt in de byzantijnse liturgie de heilige Johannes Climacus gevierd omwille van zijn indrukwekkend werk: “De ladder van de deugden”. Hij heeft wel een eigen feest op 3O maart maar vanaf de 14^e eeuw herdacht men  hem ook op deze zondag als een model van boete en ook omdat men in de kloosters die werk tijdens de vasten las. Hier werd ooit een uitvoerige commentaar gegeven over dit werk. In de Latijnse liturgie is het nu de vierde zondag van de vasten, zondag van “de vreugde” als een blijde noot omdat we al halfweg  zijn naar Pasen.

Ik heb al enkele keren de vraag gekregen: Zijn er bij jullie tijdens de winter dan helemaal geen zieken? En dit is ongeveer waar. We kunnen nog altijd voor een groot deel van eigen teelt eten met veel groenten en fruit. Er is hier en daar maar een elektrisch vuurtje en in een kamer waar we ’s avonds nogal eens gaan eten is er een houtkacheltje. Van veel temperatuurverschil hebben ze hier geen last. Dus geen zieken… behalve ik, vorige week.  Als je als enige ouderling in deze gemeenschap ziek wordt ben je meteen wel het centrum van de cirque. Dagen  suf op bed liggen , niks doen en daar dan nog heel moe van worden ook. De zusters deden alle moeite om voor mij het lekkerste eten te maken, zoals kippensoep met veel vlees terwijl er heel de vasten geen vlees gegeten wordt. De fraters brachten om de haverklap een tas tee of nescafe. En als ik me beneden toch even liet zien kwamen de twee kleine meisjes vol medelijden moedertje spelen. En Nadia gaf me haar  baby Fadia, die ik dan even moest wiegen. Voor het eerst viel me op dat deze baby zo klein is. Ik heb in België wel eens baby’s gezien, zo groot en sterk dat ze bijna aan hun legerdienst zouden kunnen beginnen. Maar Fadia is zo klein en zo licht dat je nauwelijks merkt dat je iets vast hebt. Maar goed, zij heeft nog een heel leven om te groeien. Och ja, ik heb pilletjes gekregen, van een farmaceutisch bedrijf uit Aleppo (dat ondertussen misschien ook al lang verwoest is), maar ze hielpen toch wel. Jammer dat je van die tijd dat je ziek bent niet kunt genieten. Ze hebben tenslotte voor mij een verwarmde kamer onderaan, in het atrium, klaar gemaakt, zonder trappen.  Voor mijn kamer in de toren is het 50 trappen naar boven (en 50 terug). En om eens te kunnen genieten van de zon op het dak zijn het er 97, plus de trappen die je doet vanaf de plaats waar je vertrekt. De voorbije maanden heb ik dikwijls ‘n 1000 trappen per dag gedaan. Voordeel is dat je er een  dure  home trainer mee uitspaart. Maar ‘trop’ is te veel,  zei een van onze politiekers destijds  en Toon Hermans maakt er grappig  van: ‘enough (un oeuf) is enough (un oeuf)’. En opdat ik mijn geest toch met ‘voortdurende vorming’ zou voeden, hebben ze me een plastiekzak met dvd’s gegeven, waarbij o.a. de volledige collectie van Charlie Chaplin filmen. Dat ze hem in Amerika buiten gesmeten hebben, begrijp ik best maar is totaal onaanvaardbaar. Hij verdient een standbeeld tussen de grote weldoeners van de mensheid. De grote monnik Charbel Maklouf zit nu wellicht met zijn hoofd te schudden, al zuchtend: wat zijn het toch slappe monniken geworden die van alles nodig hebben als ze eens eventjes ziek zijn. Maar Charbel, luister eens, je hebt heel uw leven streng ascetisch geleefd. Als jonge knaap ben je de bergen ingetrokken en altijd maar hoger geklommen totdat je, om zo te zeggen, zo hoog zat dat je zonder trappen de hemel kon binnen stappen. Heilige Charbel bid voor ons, en voor alle slappelingen. Gelukkig is niets blijvend, zoals Theresia van Avila al zei: ‘Alles gaat voorbij, God alleen blijft.’

Sorry voor deze uitleg over mezelf. Ik wilde het echt niet schrijven maar vroeg of laat zou het toch uitkomen en zouden mijn schrijfsels aan geloofwaardigheid inboeten. Ondertussen hebben we niet veel last van extra beperkingen. Er is af en toe,  voor  een  drietal uren, stroomonderbreking,  vooral ’s nachts. Ook zijn er af en toe toch wel zware ontploffingen te horen. Zondag heeft er een helikopter boven ons gecirkeld en werd even alles ineens uitgeschakeld (elektriciteit, telefoon, internet). Alles bij elkaar best te doen. Van een familielid van een van onze  mensen kregen we bericht dat hij in Homs op bezoek was geweest en verrukt was over het werk dat het leger daar al gedaan had: terroristen opgeruimd en de nutsvoorzienignen helemaal hersteld. Helaas zal het nog lang duren vooraleer heel het land zo gezuiverd en hersteld is, vooral in Aleppo en hier in Qâra. Dit blijkt in elk geval het vaste plan van de regering te zijn. De westerlingen en ook de christenen zouden natuurlijk erg kunnen meehelpen door op te komen voor de waarheid en soevereeientiteit van een volk in plaats van een algemene opinie te steunen die zegt dat het Syrische leger en die president zo vlug mogelijk moeten verslagen worden en de terroristen gesteund. Een dergelijke opinie wordt door jongeren gemakkelijk radikaal vertaald. Zo is het niet te verwonderen dat er vele tientallen europese jongeren hier strijden naast de meest fanatieke islamisten ‘om de klus eens vlug te klaren ‘, aangemoedigd door een massa geld en de illusie van de menigte maagden die ze krijgen als ze als martelaar kunnen sterven. Wat is er meer nodig om het hoofd van jongeren op hol te brengen? Jawel, onze ministers maken zich zorgen dat de jongeren vechten aan de zijde van Al Nousra en niet aan de zijde van het Vrije Syrische Leger (dat niet vrij is, geen leger en helemaal niet Syrisch!) Want, met Al Nousra zouden die mannen later in België regeringsgebouwen kunnen opblazen en een minister een kopje kleiner maken en dan moeten wij natuurlijk allen klaar staan om onze verontwaardiging te uiten. Dat die criminele bendes van het zogenaamde Vrije Syrische Leger hier twee jaar het zelfde hebben willen doen of gedaan hebben, is voor hen meegenomen. Heren ministers, hou eens op met uw huichelarij zonder grenzen  en laat eens zien dat ge nog een greinje menselijkheid in uw bloed hebt, door respect te tonen voor ieder menselijk leven en de soevereieniteit van dit land. En ondertussen kunnen onze christenen maar klagen dat er zo weinig jongeren naar de kerk komen. Als de christenen wat meer visie, overtuiging en ruggegraat hadden, zouden ze ook jongeren aantrekken in de goede richting. Kijk naar de enthousiaste jongerengroep van MWS (mediawerkgroepsyria: www.mwsyria.com)!

Op dinsdag vieren we de eucharstie in verbondenheid met heel de wereldkerk en bidden we voor de keuze van een goede paus. Vandaag  begint in Rome het conclaaf. En woensdag hebben we al een  nieuwe paus: Francesco, uit Buenos Aires. ’s Avonds kijken we op tv gespannen toe, samen met een grote menigte in Rome. Moge God hem overvloedig zegenen en moge deze paus het ware aanschijn van de Kerk over de wereld doen lichten tot heil van de mensheid en tot eer van God. Wat is de Kerk in haar aardse zwakheid toch een groots mysterie! Terwijl sommigen iedere tijd opnieuw de verdwijning van de Kerk voorspellen is er geen enkele instelling ter wereld die telkens opnieuw met zulk een vitaliteit herrijst.

De goede hervormingen in Syrië gaan langzaam maar zeker verder. Het westen ontwikkelt zich steeds meer tot een nieuw fascisme dat nog probeert elders een “democratie van vernietiging en geweld” te vestigen, maar het is zichzelf aan het vernietigen. Turkije heeft geen gevangenissen genoeg om de mensen op te sluiten die alleen maar de waarheid zeggen of schrijven. En de golfstaten kunnen nog even doorgaan met hun gruwelen door de meest elementaire menselijke waardigheid te onderdrukken en vrouwen ter dood veroordelen omdat ze in het openbaar hervormingen vragen. Ondertussen groeit in Syrië een democratie van een samenleving van alle etnische en geloofsgroepen zonder enig onderscheid, in gelijkheid en vrede, met de rijkdom van de oosterse gastvrijheid en de eerbied voor het familieleven. Het verloopt precies zoals de president gezegd heeft. De eerste minister Al-Halaki zorgt er voor dat alles stap voor stap verder uitgewerkt wordt. Zo zal “de internationale gemeenschap” in Syrië binnen kort precies het tegendeel te zien krijgen van de ontwirchting die ze hier met alle geweld hebben willen brengen. De “Syrische democratie” zal voor de gewelddagdige en genadeloze Amerikaanse maatschappij als model kunnen dienen. Europa kan beginnen terug zijn eigen joods-christelijke  fundamenten te ontdekken, te aanvaarden en in praktijk om te zetten. Geen Euro zonder Pa! Hopelijk komen er ook in Israël eens spirituele leiders die de fanatieke droom van een zuivere joodse staat niet alleen als inhumaan maar ook als volkomen on-bijbels zullen ontmaskeren. Ze kunnen dan aan hun eigenlijke ‘uitverkiezing als Volk Gods’ beginnen: aan de wereld de ene ware God openbaren en Jezus Christus, de Messias van Israël, de Zoon van God en de Redder van de wereld. En inmiddels kunnen allen  in Syrië het gootste en meest waardevolle model van democratische samenleving van de laatste honder jaar komen bestuderen. Het zal een samenleving zijn die lang  niet volmaakt is, maar wel ver uitsteekt boven de ‘westerse democratieën’, die zwanger zijn van geweld en dictatuur tegen het leven.

15-03-2013 om 19:38 geschreven door Gust Adriaensen

Je kan er donder op zeggen: vele academici, onder wie nu ook weer Reynebeau in De Standaard, die zich geroepen voelen of geroepen worden, om columns te schrijven in verband met godsdienst en Kerk, vallen van hun academische piedestal en misbruiken de publiceerkans die ze geboden wordt, om hun clichématige antireligieuze, antikerkelijke frustraties, minachting, te uiten.

Reynebeau mag dan wel historicus zijn (en zich daarop geregeld laten voorstaan ), als columnist maakt hij er in het vermelde artikel, een potje van. Een potje van historisch verifieerbare feiten, gekruid met of verpakt in een specifieke ideologische doelstelling: de Kerk is dood of zeker niet relevant meer. Dergelijke doelstelling is niet fraai voor een historicus.

Reynebeau tracht die negativistische teneur te creëren, door onwaarheden en onnauwkeurigheden. En westerse navelstaarderij, want Reynebeau vertikt het te vermelden dat de crisis van de Kerk zich vooral hier bij ons manifesteert. Maar als historicus zou hij toch ook aandacht moeten hebben voor het feit dat er in Vlaanderen nog altijd honderdduizenden bewuste christenen, onder wie heel wat jongeren, pratikeren.

Misschien is het goed voor Marc Reynebeau zich eens een tijd terug te trekken in een of ander klooster. Daar kan hij zich in alle sereniteit bezinnen over de vraag: hoe kan ik een goede journalist zijn en toch mijn geloofwaardigheid als historicus behouden.

14-03-2013 om 08:02 geschreven door Gust Adriaensen

12-03-2013 om 21:00 geschreven door Gust Adriaensen

12-03-2013 om 09:27 geschreven door Gust Adriaensen

2013 is door paus Benedictus XVI uitgeroepen tot “Jaar van het geloof”. Het Kontaktcentrum van de abdij van Postel organiseert ter gelegenheid hiervan drie geloofsdagen, waarin de sacramenten worden behandeld. De eerste geloofsdag op zaterdag 16 maart van 9.30 tot 16.30 is gewijd aan het doopsel.

Het wordt ongetwijfeld een boeiende en zingevende dag.

Belangstelling? Neem vlug contact op met gastenkwartier@abdijpostel.be of via telefoon
0496501255

10-03-2013 om 20:52 geschreven door Gust Adriaensen

Zaterdag 2 – vrijdag  8 maart 2013

In de byzantijnse liturgie zijn er twee feesten voor de verering van Jezus’ Kruis. Op 14 september wordt de ‘Verheffing van het Kruis’ gevierd ter herinnering aan het terugvinden van het Kruis door de heilige Helena (in 320?). En  deze derde zondag in de veertigdagentijd werd in Constantinopel eveneens toegewijd aan de verering van hert heilige Kruis. Veel later werd dit feest over alle kerken van de byzantijnse ritus verspreid. Na de eucharistie houden we een processie met het heilig Kruis op de grote binnenkoer. We houden halt onder de toren. Daar is een nis met een altaar. Hier nemen we uitgebreid de tijd voor de voorbeden: voor de nieuwe paus, voor de Kerk, voor de wereld, voor de vrede in Syrië enzovoort.

’s Zondags overdag hebben we meerdere ontploffingen gehoord, maar ‘s avonds was er een voltreffer vlakbij. We waren juist aan het delen over de zeven brieven van Johannes aan de zeven kerken van Klein-Azië (Apocalyps 2 en 3). Plots was er zulk een geweldige ontploffing  alsof het klooster opgeblazen werd. Nada springt met een schreeuw op en holt naar haar kamer om haar baby te halen. Het kind weende maar viel daarna toch weer rustig in slaap. Achteraf hoorden we dat het leger een smokkelbende had onderschept die mazout van Syrië naar Libanon smokkelt, langs het Libanongebergte. Het was wel vlakbij op de weg langs het klooster. We hebben samen even gebeden en zijn daarna toch maar gewoon doorgegaan met onze lezing. Ook maandag hebben we enkele kleinere ontploffingen gehoord.

Maandagavond overvalt ons een raar gevoel. Plots krijgen we geen van onze drie vaste contacten  aan de lijn. We gaan samen in de kerk even bidden en beginnen het rozenhoedje, afgewisseld in het  Arabisch en Frans. Onder het vijfde blijde mysterie, de terugvinden van Jezus in de tempel krijgen we telefoon. Er is in Damascus een ontmoeting geweest met de grootmoefti Hassoun en driehonderd geestelijke leiders die bevestigen dat ze de weg van de verzoening, de mussalaha, verder zullen gaan. Hassoun is een zeer gematigd man, die destijds door de president werd aangesteld ter vervanging van zijn erg extremistische voorganger. In het begin van de Syrische crisis werd zijn zoon vermoord en sindsdien houdt hij niet op samenkomsten te leiden om verzoening te prediken. Moslims en christenen hebben samen gebeden, waarbij nauwelijks het verschil merkbaar was tussen beide, zo wordt ons meegedeeld. Bovendien werd daar beslist een groot stuk land, naast ons klooster,  aan ons te geven om er een opvangcentrum te maken voor Syrische weeskinderen en voor een ziekenhuis.

Bovendien vernemen we nog het verheugende nieuws dat de container, (met vele levensmiddelen van edelmoedige schenkers) enkele weken geleden vanuit Antwerpen verzonden, al  toegekomen is in Tartous.  Het is echter onmogelijk deze nu naar ons te brengen en nog onveiliger is het om hier het voedsel uit te delen. Een bedrijfsleider , die die zelf met zijn gezin ook verbonden is met onze gemeenschap, en die in Tartous woont heeft de taak op zich genomen om de meest noodlijdenden op geordende wijze te helpen. Het was voor ons een grote vreugde én geruststelling. Zelf zullen we nog even moeten wachten totdat de weg veilig genoeg is om de container met de persoonlijke spullen voor ons tot hier te krijgen. Mag ik langs deze wel alvast hartelijk dank zeggen aan alle gulle gevers! Het mooie is dat, over alle geloofsverschillen heen, mensen die in nood zijn elkaar nu helpen.

Het leger is een tijd geleden van op een afstand van 1 km van hier weggetrokken (tussen het klooster en het anti Libanongebergte).  Immers, de soldaten van  vele kleine legerposten (+/- 12 man) over heel het land verspreid, zijn door terroristen veelvuldig  uitgemoord (wist je dat de meerderheid van alle doden in deze oorlog soldaten zijn?). Nu heeft het leger terug post gevat op twee plaatsen in onze buurt. Uit reactie hebben de terroristen meteen twee mannen van aanzien ontvoerd. Het ziet er naar uit dat hier een beslissende slag zal uitgevochten worden.  Omdat er dan gemakkelijk brokstukken bij ons kunnen vallen – zoals reeds tweemaal gebeurd is - worden de veiligheidsvoorzieningen grondig vernieuwd. En, zoals we al eerder gezegd hebben,  als je per abuis een obus in uw wasbak krijgt, kun je je tandenborstel wel vergeten. Vermits ik de enige bewoner in de Romeinse toren ben die over iets als een wasbak beschik, ben ik dus de enige  die op deze manier zijn tandenborstel kan verliezen. Denk niet dat wij er altijd zo mee lachen. Wij zullen alles doen om alle mogelijke risico’s te vermijden, maar ons familiaal gevangenisleven trachten we inmiddels  door humor wat te verlichten. Het is goed in deze omstandigheden de humor wat ernstiger te nemen (een raad die ik graag overneem van Viktor Frankl).

Ons soennitisch gezin op de boerderij zal het meeste gevaar lopen en ik weet niet of zij kunnen blijven. De boerderij bevindt zich aan de andere kant van het terrein tegen de ringmuur. Maar daar achter liggen enkele boerderijen die al lang haarden van verzet zijn. Als er gevochten gaat worden zullen zij het meeste kans lopen brokstukken te krijgen. En het is een gezin met vier kleine kinderen. Ze zijn vroeger al eens, bij gevaar, bij ons komen slapen maar dat is geen vaste oplossing. Trouwens, er kan ook overdag gevochten worden.  Jammer. Het zijn niet alleen harde werkers maar ook lieve mensen. Telkens wanneer wij een uitstap deden op het terrein was er altijd een moment dat er met die kinderen gespeeld werd.

Vandaag  donderdag  is moeder Agnes-Mariam op uitnodiging van Rusland vertrokken naar Genève samen met een Syrische delegatie, waaronder  cheikh Mouhammad Izzar Al Moutarada, algemene secretaris van de musslaha-beweging (verzoening). Zelf is zij de algemene secretaris van ISTEAMS (International Support Team and Solidarity), dat gesteund wordt door mensen uit de hele wereld.

10-03-2013 om 19:54 geschreven door Gust Adriaensen

Syrië en Mali: een schoolvoorbeeld van de stuitende hypocrisie zowel op het politieke topniveau als bij de publieke opinie en in de media.

Het Franse leger, bijgestaan door onder meer het Belgische, interveniëert zonder noemenswaardig protest, in Mali. Met militaire kracht moet namelijk de opstand van de jihadisten tegen het 'wettelijke' regime neergeslagen worden.

Golvenhoge sympathie, gigantische wapenleveringen, geheime militaire assistentie voor de opstandelingen in Syrië. Het Westen steunt volop de opstand van de jihadisten in Syrië, tegen het 'wettelijke' regime.

Kan iemand een antwoord geven op de vraag waarom in het ene geval de jihadisten moeten vernietigd worden en in het andere geval de jihadisten de overwinning moeten behalen?

09-03-2013 om 18:16 geschreven door Gust Adriaensen

08-03-2013 om 08:27 geschreven door Gust Adriaensen

07-03-2013 om 10:28 geschreven door Gust Adriaensen

Intrieste dag voor het beleid en de democratie. Minister Van Ackere, een uiterst intelligente en competente man wordt het  verder functioneren onmogelijk gemaakt door een destructieve perceptie, gecreëerd door politieke tegenstanders en de media.

Dergelijk fenomeen komt meer en meer voor en betekent een ernstig gevaar voor ons democratisch systeem. Hoe kan het politieke bedrijf mensen met talent en  verantwoordelijkheidszin  blijven aantrekken voor topfuncties in dergelijk negatief klimaat?

Media en politieke partijen, die van dergelijke  destabiliseringstactieken bewust gebruik maken om hun macht te bestendigen of uit te breiden, maar zelf aan de kant blijven en geen verantwoordelijkheid willen opnemen, dragen een zeer grote verantwoordelijkheid.

Meer en meer mensen en groepen uit onze samenleving moeten opstaan om die methodes die destructief zijn voor een gezonde democratie, aan de kaak te stellen.

06-03-2013 om 07:42 geschreven door Gust Adriaensen

Heel de machinerie die op gang gebracht is tegen het ACW, van politieke partijen over individuele politici via journalisten en media tot historici, politicologen en andere academici, heeft maar één bedoeling: het middenveld en in het bijzonder het christelijke middenveld , destabiliseren en de eigen politieke macht vergroten.

In essentie vind je die strijd met wisselende kansen terug in de sociale geschiedenis van de laatste anderhalve eeuw. Denk aan de onverbiddelijke manier waarop de politieke en financiële machthebbers in de tweede helft van de 19de eeuw het Daensisme, het opkomende socialisme en christendemocratie bestreden. Denk aan de pogingen van de laatste decennia om de vakbonden en het middenveld in een slecht daglicht te stellen en hun macht te beknotten.

Het is de natte droom van rechtse extreemliberale politici: een zo sterk mogelijk politiek niveau dat alleen maar hoeft te onderhandelen over de taartverdeling met de wereld van kapitaal en onderneming. Weg met de invloed en de macht van vakbonden, ziekenfondsen en socioculturele verenigingen!

De tienduizenden ACW-leden en -vrijwilligers, de professionele medewerkers, de topbestuurders, weten wat hen te doen staat: verder werken aan interne vernieuwing, fouten corrigeren en zich met kracht verzetten tegen degenen die omwille van hun eigen machtsagenda de ACW-beschadigingsoperatie begonnen zijn.

En vooral: uitkomen voor de onvervangbare waarde van het christelijke middenveld én van hun persoonlijk engagement!

03-03-2013 om 17:41 geschreven door Gust Adriaensen

Geloofsdag over het 'doopsel' in de abdij van Postel

2013 is door paus Benedictus XVI uitgeroepen tot “Jaar van het geloof”. Het Kontaktcentrum van de abdij van Postel organiseert ter gelegenheid hiervan drie geloofsdagen, waarin de sacramenten worden behandeld. De eerste geloofsdag is gewijd aan het doopsel.
Wanneer
za 16/03/13 van 09:30 tot 16:30
Waar
Kontaktcentrum Abdij Postel
Abdijlaan 16, 2400 Mol
Wegbeschrijving, Routeplanner De Lijn
Wie
Pater Nicolaas Gorts
Prijs
€ 20 (Inclusief warme maaltijd)
Contact
gastenkwartier@abdijpostel.be
0496501255

Leeftijd
18+

“Door de doop wordt ieder kind opgenomen in een vriendenkring die het nooit, in leven noch dood, zal verlaten. (…)
Die vriendenkring, die familie van God, waar het kind nu bij hoort, begeleidt het altijd, ook in dagen van lijden, in de donkere nachten van het leven; die kring zal hem troost, bemoediging en licht geven”
(paus Benedictus XVI, in Youcat, p. 116)

Pater Nicolaas Gorts o.praem.,
lic.godsd.wet. en lic.wijsbeg., is prior van de Norbertijnenabdij van Postel en pastoor van de parochie van Postel. Daarnaast doceert hij filo-sofie aan de Norbertijnse priesteropleiding van Vlaanderen en geeft conferenties en retraites.

Nuttige informatie:

Zaterdag 16 maart 2013
Kontaktcentrum, Abdij Postel

02-03-2013 om 20:15 geschreven door Gust Adriaensen

Goede Vrienden,

In het begin van 2013 was  de vrede in Syrië zeer dicht bij. Iedereen leek te beseffen dat buitenlandse machten in Syrië een vreselijk spel hadden opgezet. Iedereen leek akkoord om daarmee te stoppen en een politieke oplossing te zoeken. En plots zitten er in Syrië nog meer zwaar gewapende terroristen en is zelfs de meest fanatieke groep hier in Qara zich aan het verzamelen. Eergisteravond hebben we ze vanop ons dak gezien  met hun zwarte vlag. En terwijl heel de wereld naar de paus kijkt komen de wapenhandelaars in Rome samen om te beslissen nog meer wapens aan de Syrische rebellen te geven. Is nu heel de wereld gek geworden?

Ziehier nog enkele berichten, ook over het ontslag van de paus en de aanstaande tweede Syrië conferentie in Brussel. Als je niet weet wat er in Syrië gaande is, moet je beslist aan die conferentie deelnemen. Je kunt er trouwens ook enkele filmpjes over ons leven in Mar Yakub vinden.

VI/26

Zondag 24 februari 2013, de tweede zondag van de vasten is hier de zondag van de relikwieën. Eigenlijk een ingewikkeld verhaal dat we u besparen.  Vermits de byzantijnse priester abouna Georges ook nu niet kan komen vieren we de Latijnse liturgie met byzantijnse  gezangen en gebruiken, zoals gewoonlijk. Omdat we tijdens de vasten geen dvd of tv bekijken, hebben we deze avond met zijn allen een soort “lectio divina” gedaan, het lezen van een Bijbeltekst en daarrond delen en bidden. Het is een manier waaraan iedereen kan deelnemen. Eigenaardig is wel dat de ‘minst gestudeerden’ hierbij de kostbaarste inbreng hebben. Gedurende de vasten luisteren we tijdens het middagmaal naar enkele Bijbellezingen uit het officie of naar enkele interessante teksten.

Terwijl we gespannen uitzien naar het einde van de oorlog wordt de veiligheid om het klooster er niet beter op. We kunnen nu af en toe vanop het dak van onze Romeinse toren de al-Nousra (Al Qaida) mannen zien    met een mitrailleur op hun terreinwagen en een zwarte vlag. Ze zijn gewoon op de weg voor het klooster. Hebben ze een aanslag gepleegd of gaan ze er een plegen? We staan als het ware oog in oog met hen, zij het gelukkig met een hoogteverschil van 45 meter. De tijd is voor ons zeker nog niet gekomen om op weg te gaan.

Ondertussen genieten we verschillende dagen van een bijna stralende zomerzon overdag, weliswaar met een koude wind. Wat is dat een heerlijk zicht en gevoel in de voormiddag, wanneer het stil is.  Boven zie je de hemel met enkele witte wolken, aan de ene  kant rijzen  de bergen  met op hun toppen nog een beetje sneeuw als een slordige  portie crème-fraiche, aan de andere kant het dorp Qâra dat baadt in het zonlicht. Je krijg de indruk dat je in het heerlijkste vakantieparadijs toegekomen bent. In de namiddag kan het dan weer plots hard gaan waaien en zelfs stormen, waarbij alles wat niet vast staat wordt meegevoerd.

We leven uiteraard mee met het verrassende wereldnieuws van het ontslag van paus Benedictus XVI. Allerlei commentaren vliegen de wereld rond. De meest negatieve komen uit traditionalistische hoek. De historicus Roberto de Mattei erkent wel dat het ontslag wettelijk is, maar vindt het helemaal niet gepast. Er kan volgens hem  geen “dringende reden” voor aangehaald worden. De strafste reactie komt van de filosoof en theoloog Enrico Maria Radaelli. Hij vindt het ontslag filosofisch, theologisch en mystiek onmogelijk. Hij schiet er nogal op los, met zware woorden. Hij beweert zelfs dat de volgende paus alleen een valse paus kan zijn en hij roep Benedictus dringend op om zijn beslissing te herzien. Het doet me denken aan de eisen, ook vanuit traditionalistische hoek, om de besluiten van Vaticanum II af te wijzen en te herzien. Een korte, prachtige commentaar gaf daarentegen  mgr. Bernard Podvin, woordvoerder van de Franse bisschoppenconferentie. Wat is die paus groot! Roept hij uit. En door zijn ontslag maakt hij duidelijk dat er Iemand groter is dan hij. De sterkste beschouwingen, die nu plots opduiken, komen echter van de jonge theoloog Jozef Ratzinger zelf. Het jaar na de gewelddadige mei-revolte van 1968 zegt hij dat we nu een gelijkaardige situatie meemaken als na de Franse Revolutie, die het einde betekende van de middeleeuwen en het begin van de moderne tijd. Paus  Pius VI werd door de Franse soldaten meegevoerd en stierf in 1799 in ballingschap. De goederen van de Kerk werden aangeslagen en de religieuze orden opgeheven.  De Kerk, zo vervolgt  J. Ratzinger, zal een minderheid worden, eenvoudig, arm en behoeftig. Ze zal haar sociale privileges en enorme gebouwen verliezen. Dan zit, vind ik, de oosterse kerk al in de goede richting. Uit deze pijnlijke loutering zal een geestelijke Kerk opstaan die de ervaring van het geloof centraal stelt. En 44 jaar later, op 2 februari 2013 zegt hij echter, als Benedictus XVI, tot 190 studenten uit de verschillende Romeinse seminaries: “… de boom van de Kerk is niet stervende maar groeit telkens weer, ondanks de zware tegenslagen…De toekomst is aan ons. Indien een vals pessimisme zegt dat het christendom zijn tijd gehad heeft, welnu, het begint opnieuw…”..  Wat er van zij, wij hebben besloten gehoor te geven aan de oproep van kardinaal Bertone om extra te bidden voor de Kerk en de nieuwe paus.  Wij hebben een lijst voorzien waarop ieder een dag van stilte, gebed en aanbidding kan aanduiden zodat er vanaf vrijdag tot Pasen  intens wordt gebeden. Deze dag houdt dan in: 2 uur gebed ’s morgens en 2 uur gebed ’s namiddags naast een geestelijke lezing en de vier uur gewone handenarbeid. Het middageten wordt naar de kamer gebracht. Donderdag beginnen we samen met een stille dag, een vastendag en een dag van gebed en aanbidding. Daarna zal er telkens iemand een dag van stilte, vasten, gebed en aanbidding houden. Hoewel we in de vasten niet naar tv of filmen kijken hebben we op woensdag  toch de laatste audiëntie van de paus gevolgd, die massaal werd bijgewoond. Hij gaf een erg hoopvolle toespraak. Hij dankt allen en zegt dat hij beseft dat het  een zware beslissing is om af te zien van de uitoefening van zijn ambt, maar dat zijn krachten afgenomen zijn. Hij zegt dat God het schip van zijn Kerk niet zal laten verdrinken en dat hij altijd geweten heeft dat het niet zijn  Kerk, maar Gods Kerk is en dat God het bootje van de Kerk niet zal laten zinken. Hij voegt er bij dat hij niet naar een privéleven terugkeer, maar dat hij de weg van de Kerk blijft gaan in gebed en in gedachten.

Graag wil ik de tweede conferentie over Syrië in Brussel aanprijzen. Er zullen ook enkele filmpjes over het leven in ons klooster tijdens deze  oorlog te zien zijn. Onze website is al maanden geleden geblokkeerd en bovendien kregen we omwille van de slechte internetverbinding het mooie filmpje (30’) dat de fraters voor Kerstmis al gemaakt hadden, niet geplaatst. Nu wordt het per post bezorgd. Het kon  woensdag meegegeven worden  naar Damascus. Daar nam iemand het mee naar Genève en vandaar wordt het verzonden naar België. Bovendien heeft fr. Jean juist voor deze tweede conferentie een filmpje gemaakt van 10 ‘: eerst in inleiding van 5 ‘ over de toestand in Syrië en dan een filmpje waarin ik o.m. een boodschap geef, waarvan ik de Nederlandse tekst laat volgen samen met het programma van de conferentie en een affiche.

Boodschap aan de initiatiefnemers van de tweede conferentie van de MWS te Brussel

Goede Vrienden van de MWS (mediawerkgroepsyrie), de Verenigingen en Vrienden hiermee verbonden,

Sinds 2 jaar bevindt Syrië zich als in het oog van een orkaan. Dood en vernieling worden echter niet veroorzaakt door een blinde natuurkracht maar door een morele ramp, door wereldheersers en wereldmachten die in Syrië hun eigen belangen willen vestigen. Voor hen hebben het leven van het Syrische volk en de soevereiniteit van dit land geen waarde. Hun belangen staan voorop. Gruwelijke aanslagen door terroristen gepleegd, met vele tientallen doden en een veelvoud aan gewonden, worden door de westerse pers met genoegen vermeld. Ondertussen wordt met behulp van satellietbeelden naar mogelijke bewijzen gezocht om de Syrische regering van misdaden te beschuldigen en dan de macht  over te nemen. Het is niet onze de taak door middel van terroristische aanslagen Syrië te helpen ontwrichten en in een chaos te storten opdat ieder dan zijn belangen kan laten gelden. Dit is een radicale verloochening van de fundamenten van  solidariteit en vrede waarop Robert Schuman,  de vader van Europa, de Europese Unie heeft gebouwd, niet alleen voor de eigen landen, maar ook bedoeld als dienst aan gans de mensenfamilie. Ook jij kunt deze waanzin helpen ontmaskeren en doen stoppen.

Inmiddels zijn de terroristen zich aan het verzamelen in ons dorp Qâra. Op het dak van de Romeinse toren van ons klooster Mar Yakub kunnen  we ’s avonds laat groepen van Al-Nousra met zwarte vlaggen zien verschijnen om elders aanslagen te gaan plegen.

Mensen die zwaarden kunnen maken, kunnen ook ploegscharen maken. Mensen die een land kunnen verwoesten kunnen het ook opbouwen. Binnen afzienbare tijd zal de Syrische bevolking achtergelaten worden, bloedend als een zwaar gewonde langs de weg. Ga jij er dan met een bocht om heen? Of zal jij die vreemdeling zijn, die de “naaste” wordt van het lijdende Syrische volk?

Laten we nu reeds beginnen met de heropbouw van Syrië. Wees creatief en edelmoedig . Als je familie, kennissen of vrienden hebt in Syrië, tracht hen te helpen. En waarom geen verbroedering organiseren tussen uw stad of dorp en een stad of dorp in Syrië? Waarom geen geestelijke verbroedering aangaan tussen uw parochie, uw religieuze gemeenschap, uw abdij … met een parochie, religieuze gemeenschap of christelijke vereniging in Syrië. Het zal meteen een nieuwe bezieling geven aan uw eigen leven. Op die wijze heeft een Franse parochie reeds een geestelijke verbroedering gesloten met onze gemeenschap, en wij met hen, tot vreugde van beiden. Ben je gelovig? Bidt elke dag opdat er in Syrië spoedig een duurzame vrede mag heersen. Wil je als concreet gebaar een bijdrage geven? Schenk  een gift aan een betrouwbare organisatie, of doe het langs deze Mediawerkgroep Syrië. Wil je ons financieel steunen, dan zullen wij samen met de byzantijnse priester in Qara, Georges Louis en christenen van het bisdom Homs, noodlijdenden helpen, over alle geloofsverschillen heen, zoals we tot heden steeds hebben gedaan.

Ik wil de initiatiefnemers  van harte feliciteren en danken voor dit moedig initiatief van de tweede conferentie. Jullie eerste persconferentie in Brussel op zaterdag 26 mei 2012, was ondanks de felle tegenstand een flink succes en ik had nog het geluk daaraan in vrijheid te kunnen deelnemen. Sindsdien hebben jullie op verdienstelijke wijze een waardige plaats in het medialandschap verworven. Deze tweede conferentie zal bij monde van betrouwbare top-sprekers onthullen wat de media nog verborgen houden: hetgeen er werkelijk gebeurt in Syrië en welke de belangen zijn van het imperialistische westen.

Pater Daniël Maes o.praem., Mar Yakub, Qâra, Syrië

IBAN BE 32-068-2083244-02   BIC GKCCBEBB

http://www.facebook.com/pages/Monastery-of-Mar-Yakub-St-James-Syria/416458778418179

02-03-2013 om 15:24 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel 'Een nieuwe paus, geen nieuw geluid', schrijft ene Dani R. Leroy, voorganger bij de liturgische beweging Dominicus Gent, over (sinds gisteren) paus-emeritus Benedictus, de toekomstige paus en het pausdom.

Veel nuances zijn in deze bijdrage van de heer Leroy niet te bespeuren. Hij schept er klaarblijkelijk vooral genoegen in, paus Benedictus (een intellectuele reus én een nederige mens), de toekomstige paus en het pausdom van nul en generlei waarde te verklaren en ze te beschouwen als folklore.

Ook al zegt hij dit artikel op persoonlijke titel te schrijven, de teneur is overduidelijk: de heer Leroy is er vast van overtuigd dat hij formuleert wat vele christenen denken over paus en Kerk, of volgens hem zouden moeten denken. Behoorlijk pretentieus is dat.

Ik kan me moeilijk voorstellen dat paus Benedictus de vloer zou aanvegen met de voorgangers van de liturgische beweging Dominicus in Gent, zoals voorganger Leroy dat doet met de paus. Misschien schuilt er in deze voorganger een gelijkhebberig, agressief minipausje.Want het walmt uit de tekst naar buiten: binnen ons (Gentse)coconnetje beleven wij het ware, progressieve(?) christendom, de wereldkerk kan ons geen bal schelen.

Fundamentalisme op minuscuul, sektarisch niveau.

01-03-2013 om 10:28 geschreven door Gust Adriaensen

26-02-2013 om 21:15 geschreven door Gust Adriaensen

Schande! Schande! Schande!

Na het paardenvleesschandaal dreigt er in dit superrijke landje met steeds maar een aangroeiend aantal arme mensen, een nog veel groter schandaal.

Tonnen vleeswaren zijn uit de rekken van de warenhuizen gehaald. Zij werden als runds verkocht terwijl er ook wat paardenvlees in werd verwerkt. Fraude dus. Maar als voedsel zijn ze perfect in orde.

De voedselbanken hebben aan de warenhuizen gevraagd om over die producten te kunnen beschikken. Maar nee hoor, tot nu toe heeft nog geen enkel warenhuis positief gereageerd.

Liever voedsel vernietigen dan het ter beschikking stellen van noodlijdenden. Schande!

De media, de politici, wij allemaal, zouden massaal moeten reageren tegen dergelijke praktijken en tegen de gigantische voedselverspilling in ons land.

26-02-2013 om 07:50 geschreven door Gust Adriaensen

25-02-2013 om 09:19 geschreven door Gust Adriaensen

Danny Vanderveken geeft op uitnodiging van Davidsfonds-Retie, een lezing over RETIES LANDSCHAP EN BIODIVERSITEIT De lezing heeft plaats op maandag 25 februari om 20 uur in G.C. Den Dries, Kerkhofstraat, Retie. Danny Vanderveken, bioloog,  schreef het boek 'Retie- Veranderend Landschap'. Zoals in zijn boek, plaatst hij de veranderingen die zich doorheen de eeuwen voltrokken in het landschap van de Kempense gemeente, in het grotere kader van de evolutie van de hele Kempen. Een aanrader voor al degenen die geïnteresseerd zijn in de ontwikkeling van de Kempense regio.

24-02-2013 om 21:24 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 15 – vrijdag 22 februari 2013

In het grote avondgebed van de vasten wordt op vrijdag de acathist-hymne gezonden ter ere van Onze Lieve Vrouw rond de versierde icoon van Maria die omgeven is door alle profeten en profetieën die de menswording van Jezus hebben aangekondigd. De hymne zelf was al in de 8^e eeuw zeer populair in oost én west. Ze wordt a-cathist (niet zittend, dus rechtstaand) gezonden.  Het is een alfabetische lied bestaande uit 24 gezangen over de menswording, de kindsheid van Jezus en over Maria, Maagd en Moeder. De oorsprong is niet heel duidelijk. In 626 werd Constantinopel door vandalen bedreigd en patriarch Serge zou het initiatief genomen hebben om met deze icoon van Maria op de wallen te staan en heel de nacht de voorspraak van Maria af te smeken. De stad werd beschermd en de vandalen verdwenen. Dit is voor ons een aanleiding om na de lange completen intens te bidden voor de bescherming van Syrië en de vrede. We hebben deze namiddag in een conferentie overigens begrepen dat Abraham niet alleen de vader van de gelovigen is maar ook de vader van het gebed. Hij was in staat, door zijn voorspraak, om de steden Sodom en Gomorra van de ondergang te redden. Hij had de prijs van 50 rechtvaardigen kunnen verminderen tot 10 rechtvaardigen. Bij de aanwezigheid van deze 10 zou de stad gespaard blijven. Helaas werden er zelfs geen  tien rechtvaardigen gevonden.

Zaterdagmorgen is er plots weer geen elektriciteit, geen telefoon en geen internet. Er werden herhaaldelijk ontploffingen gehoord, zij het ver weg. Driemaal zitten we voor drie uur zonder elektriciteit en dan nog eens van s’ avonds tot zondagmorgen.  Dat zijn we niet meer gewoon. Ineens leven we weer zoals de eerste christenen in de catacomben.

Tegen de avond gaan Jean, David en ik naar de vluchtelingen, de drie moslimfamilies die bij ons onderdak hebben, om hen te condoleren bij het overlijden van hun oude moeder (92 jaar). Abdel Massih was gisteren al gegaan. Het is een heel ritueel. Ze ontvangen ons met een brede glimlach, twee omhelzingen en een kus op de schouder.  De vrouwen en de meisjes groeten ons van ver en verdwijnen. Aan het rouwen om een overledene nemen geen vrouwen in het openbaar deel. Wij zeggen de geijkte formule: Allah jirchamna – God weze ons barmhartig.  Dan moeten we op de plaats gaan zitten waar moeder altijd zat.  Wij hebben een mooie icoon van O.L.Vrouw van Libanon (Harissa) bij, die ze meteen een ereplaats geven aan de muur. David en Jean geven een flinke uitleg, waaraan ze erg geïnteresseerd zijn, over Maria, de moeder van Jezus, die ook veelvuldig in de koran met eerbied vermeld wordt.  Onze fraters spreken al een flink woordje Arabisch. Het is pure evangelisatie. Wat echt deugd doet is dat die mensen zo dankbaar, oprecht en  zo open zijn. Na tweemaal een slokje koffie gedronken te hebben uit hetzelfde tasje, wordt er thee gezet, op de gewone wijze. Voor ieder een glaasje met veel suiker. Wij hebben daarna een goede reden om ons te verontschuldigen en te vertrekken omdat we de eucharistie gaan vieren.

Onder het avondeten wordt nog een boeiend initiatief geregeld. Montigny-Voisins, een parochie nabij Parijs,  heeft langs moeder Agnes-Mariam een vraag aan de gemeenschap gericht om een geestelijke verbroedering aan te gaan. Zij bidden voor ons en wij voor hen. De pastoor is een jonge dynamische  en bezielde priester. Zij hebben de voornaamste intenties opgeschreven die wij onder elkaar verdelen. Ik zal bidden voor de pastoor en zijn parochieraad. Moeder Agnes-Mariam is al begonnen met iedere dag een geestelijk woordje te geven per gsm, zoals de pastoor gevraagd heeft.  Er waren meteen al 180 parochianen die hierop ingeschreven hebben en deze korte meditatie  dus dagelijks ontvangen.  Hiervoor geven ze dan een kleine vergoeding. Onze fraters zoeken van ieder een foto uit om die toe te zenden aan de parochie. In de inkomhal van de kerk zal dan ieder van ons te zien zijn mét aanduiding van de intentie waarvoor ieder bidt.  In ieder geval een bijzonder creatief initiatief dat navolging verdient.

Voor de zondagseucharistie  is abouna Georges deze keer gekomen. Vandaag is het in de byzantijnse liturgie de zondag van de orthodoxie of van de iconen. De iconoclasten vormden zowat het laatste gevaar dat een ware ravage hebben aangericht in het oosten. Zij wilden de afbeeldingen van de iconen vernietigen en verbieden. Het oecumenisch concilie van Nicea van 787 verklaarde plechtig dat met de iconen niet die beelden vereerd worden maar de werkelijkheid en de mysteries die ze afbeelden. Dit wordt de eerste zondag van de vasten herdacht en gevierd. Na de mis hielden we dan ook een processie met alle beschikbare kostbare en minder kostbare iconen. Tijdens de mis was er weer een vurige preek en daarna gebed voor de bescherming van Syrië. Abouna Georges vertelt de laatste ontwikkelingen. Het leger is bezig de terroristen te verjagen in Aleppo en in Damascus. Van beide kanten verzamelen ze nu in Qara. Al Nosra is nu ruimschoots in Qara vertegenwoordig en bij  manifestaties worden er nu openlijk spandoeken van Al Qaida meegedragen. Al Nosra is de meest extreme en radicale groep van de jihadisten. Ze zijn zelfs door de VS als terroristische organisatie erkend (wat nog niet wil zeggen dat ze onder de tafel niet gesteund worden om Syrië te ontwrichten). Je zult wel niet jaloers zijn dat de eindstrijd mogelijk bij ons wordt uitgevochten. Ook bidden we uitdrukkelijk voor de christenen. Vooral vanuit de orthodoxe kerk is er grote hoop. De drie nieuwe patriarchen (de maronitische, de koptische en de orthodoxe) zijn drie grote geestelijke leiders met een brede vorming. De nieuwe orthodoxe patriarch vertelde in een van zijn  eerste toespraken dat het bidden om eenheid niet volstaat maar dat er nu stappen kunnen en moeten gezet worden.

Deze zondag en de volgende dagen is er weer een flinke tijd stroomonderbreking.  Daarom verzamelen we voor het avondeten boven in het zaaltje waar een houtkacheltje (na veel rook) de nodige warmte geeft. En op het kacheltje worden de thee en de falafels warm geraakt. We zitten hier gezellig. En omdat we in de vasten geen filmen bekijken wordt vanavond wat gedeeld rond een of andere evangelietekst waardoor men geraakt is.

Maandag en dinsdag wordt door de fraters hard gewerkt om de binnentuin (40/30 m) om te spitten en klaar te maken om allerlei groenten te kweken. De zon schijnt in de voormiddag, al is de hemel met slierten witte wolken bedekt. Ondertussen horen we vanuit de verschillende minaretten van Qâra de gebeden over het terrein klinken. Wij bidden mee maar hopen toch dat het niet tot echte “schietgebeden” komt. Het ziet er in Qâra op dit ogenblik niet goed uit. Spanningen alom en ellenlange rijen mensen die trachten wat brood te bemachtigen. Inmiddels is er op de grote weg nabij Nabek weer een overval geweest waarbij de neef van onze Aiman gedood werd. Hij zat in een bus met een vijftal reizigers vanuit Damascus toen de bus door terroristen onder vuur werd genomen en hij in het hoofd werd getroffen. Toch verwachten we hier dat er over een maand vrede zal zijn. Zo blijven we intens verder ijveren en bidden.

Woensdag is er plots weer heel de voormiddag en een deel van de namiddag geen elektriciteit. Daarom gebruiken  we ’s middags een falafel met een tas thee  in het zaaltje boven bij het houtkacheltje. En wanneer we ’s avonds aan tafel gaan valt de elektriciteit weer uit tot een stuk in de nacht. Er zijn echter zovele mensen die het hier met veel minder moeten stellen, vooral in de streek van Aleppo waar de Turken 1500 fabrieken en bedrijven hebben  leeggeplunderd en waar mensen geen werk, geen eten, geen veiligheid hebben, allemaal onder goedkeurend applaus van het ‘democratische westen’.