12-05-2013 om 20:43 geschreven door Gust Adriaensen

11-05-2013 om 20:34 geschreven door Gust Adriaensen

10-05-2013 om 14:18 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 3 – vrijdag 10 mei 2013

Het grote terrein binnen de omheining, maar buiten de kloostermure, wordt stilaan weer door de gemeenschap zelf aangepakt. Er groeien honderden vruchtbomen van allerlei soorten en uitgebreide kruiden en groenten. Tegen de muur van de kleine binnentuin is er nu een grote hoek bewerkt en er werden verschillende soorten meloenen geplant. Van alles kan hier weelderig groeien maar er moet wel voor gewerkt worden.

De zesde paaszondag is in de byzantijnse ritus gewijd aan de genezing van de blindgeborene. Omdat het zulk een prachtverhaal is heb ik dit als evangelie gelezen in onze eucharistieviering. De orthodoxen vieren vandaag het Paasfeest, volgens de Juliaanse kalender.  Een van onze gemeenschap komt oorspronkelijk uit de orthodoxe kerk. Als teken van verbondenheid met hen hebben we op het einde van de mis de wegzending met twee alleluja’s gezongen, zoals op Pasen. Ook de maaltijd in het atrium was een feestelijk gebeuren. Iemand was stilletjes naar de voorgevel geslopen van het klooster, om daar uit de massa rozen voor elk een roos te plukken, ‘op dit paasfeest van de orthodoxen’. Zelfs de baby Fadia kreeg een roosje.

Deze nacht heeft Israël weer een belangrijk wetenschappelijk onderzoekcentrum in Jamraya (bij Damascus) gebombardeerd. Het is nogmaals een schending van het staakt-het-vuren dat Israël in1974 met Syrië gesloten heeft. Het Zionistische Israël is al lang aan het stoken opdat Amerika en Europa Syrië militair zouden verpletteren. Amerika  gaat evenwel - denken we - geen militaire interventie in Syrië beginnen, om minstens vier redenen. Vooreerst zitten ze nog te zeer gevangen onder meer  in Irak en Afghanistan en voor een militaire interventie in Syrië zijn vele tienduizenden soldaten nodig. Ondertussen zijn meer dan 60% van de Amerikanen tegen een inval in Syrië. Vervolgens weten ze dat Syrië aanvallen  betekent dat ze ook Rusland aanvallen, omdat Rusland hier bepaalde centra van afweergeschut beheerst en een militaire basis in Tartous heeft, waardoor de Middellandse Zee niet zomaar onder de heerschappij van Israël valt. En als Amerika Rusland aanvalt zal Rusland met volle kracht antwoorden. Verder weten ze dat Iran klaar staat om Syrië te helpen en dat ook met volle geweld zal doen. Tenslotte hebben  de extremistische groepen zoals al Nousra het Vrije Syrische Leger (dat noch vrij, noch Syrisch, noch een leger is, ter herinnering) en heel de Syrische oppositie overvleugeld en gekaapt.  Bij een militaire interventie zouden zij er hun voordeel uit kunnen halen en bv. zich meester maken van de chemische wapens om dezen in te zetten ook tegen het westen. Dat een militaire inval tegen ieder internationaal recht ingaat, zal het minste van hun zorgen zijn. Amerika kan gewoon geen militaire interventie riskeren, naar onze bescheiden mening. Israël blijft evenwel bezeten van een inval in Syrië en is uit ongeduld weer zelf al maar begonnen. En als Syrië vergeldingsacties zou uitvoeren dan hebben de Zionisten helemaal wat ze willen en kunnen ze Amerika en Europa ter hulp roepen om dan een totale oorlog uit te lokken. Hopelijk zullen de internationale reacties Israël deze keer dwingen tot respect voor de internationale regels en keer deze aanval zich tegen Israël zelf.

Toch zijn er ook betere berichten. Het leger heeft belangrijke gebieden van Qousseir en Homs kunnen heroveren, o.a. de raffinaderij van Homs ten oosten van de Orontes. De Arabische media zelf melden dat vrijdag, zaterdag en zondag daarbij 1400 rebellen en strijders van al Nousra gedood zijn. God moge hen barmhartig zijn. Enkelen ervan werden hier in Qâra begraven… met heel veel omhaal. We verwachten dat de al Nousrastrijders uit Qâra hun uitgeschakelde collega’s willen gaan vervangen en dan is er een grote kans dat we de meesten hier niet meer terug zien. Nog een ander goed teken is dat de Israëlisch-Amerikaanse tv-keten in Qatar, al Jazeera, nu al 86 % minder kijkers heeft. Het Arabische volk wordt er  zich van  bewust dat deze zender niets anders dan westerse propaganda verspreidt. Bij dit nieuws zal de emir van Qâtar zijn snor wel even zien inkrimpen. Het zij zo.

Maandag komt plots Shemesj op bezoek, het meisje dat hier jaren lang is opgevangen en uiteindelijk door haar ouders is terug opgenomen. Ze kan niet nalaten om iedereen innig  te omhelzen. Haar moeder heeft haar gebracht.

Dinsdagavond wordt in de byzantijnse ritus de feestelijke paasviering afgesloten en begint de voorbereiding op Hemelvaart. Voor het laatst wordt de ‘hit’ “Al masiechoe kam…” = ‘Christus is verrezen’  gezongen, die nu extra uitnodigt tot dans en handgeklap. De vele extra versieringen in de kerk verdwijnen.

De voorbije dagen hebben we enkele keren extra lange stroomonderbrekingen gehad en woensdag was er heel de dag geen internet, wat blijkbaar over heel Syrië zo was. Op Hemelvaartsdagavond hadden de ‘schildwachten’ van binnen én van buiten plots gemerkt dat onze gewapende geburen vlak voor onze grote ingangspoort post gevat hadden. Dat is dan even schrikken, zorgen dat iedereen binnen blijft en klaar staat voor het uur O, zonder enige paniek te verwekken. Onze schildwachten zijn onmiddellijk met die wachtpost gaan praten. De wegversperring was blijkbaar niet direct tegen ons bedoeld, maar tegen bepaald smokkelverkeer naar Libanon en de controle daarop. Uiteindelijk hebben ze hun post opgebroken en zijn elders gaan staan. Gelukkig. Het betekent wel dat ze nog altijd in het dorp heer en meester zijn.

Hemelvaartsdag wordt hier in het oosten iets meer gevierd dan in het westen. De paassfeer is geëindigd en in de woensdagavond vespers is er een processie met de icoon van Jezus’ Hemelvaart. Met de Hemelvaart van Jezus vieren we ook onze hemelvaart. Als Mystieke Lichaam van Christus, innig met Hem verbonden, delen we in zijn Hemelvaart. We bereiden ons nu voor op een hernieuwde uitstorting van de heilige Geest. En zo delen we enerzijds in de wreedheid van deze oorlog en anderzijds in de heerlijke kracht van het christelijk geloof.

Zondag heeft  een internationale groep van Nobelprijswinnaars met de vurige Ierse Mairead Maguire (uit Belfast) in Libanon een bezoek gebracht aan een kamp van Syrische vluchtelingen in de Beka valei. Volgens hen is dit zo extreem  schrijnend dat zelfs de stenen het uitschreeuwen.  Dinsdag bezoeken ze Jamraya en de slachtoffers daar. ‘s Avonds  volgen we op de Syrische tv Al Ekhabaria al Soriyah een lang interview met deze Mairead Maguire , moeder Agnes-Mariam en nog een meneer.  Hun boodschap was sterk. De internationale gemeenschap moet van Israël eindelijk eisen dat het internationaal recht gerespecteerd wordt tegenover de Palestijnen en nu tegenover Syrië. De Palestijnse autoriteiten kunnen Israël voor het internationaal strafhof dagen. Amerika moet zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël stoppen  Wij zijn voor vrede met iedereen, ook met Israël maar Israël moet de internationale rechtsorde respecteren. En wat het westen en hun bondgenoten in Syrië doen is eveneens tegen ieder internationaal recht. Zij zeggen dat ze de vrijheid en de democratie willen brengen maar tegelijk vernietigen ze het land en moorden de bevolking uit, precies zoals in Irak, Libië, Afghanistan… Er werden reportages getoond van de vernieling van kerken, moskeeën en monumenten. Daarna werden wrede martelingen en executies getoond door de rebellen. Iedere oorlog is wreed maar de gruwelen in Syrië zijn uitgegroeid tot ongekende  vormen omdat rebellen gedrogeerd worden en willekeurig mensen op de ergste manier eerst martelen, dan executeren en dan verminken. Er zijn rebellen die zelf getroffen worden, bloedend neerzakken en in een helse schaterlach uitbarsten tot ze sterven. Wie heeft dit satanisch middel georganiseerd? En  zit die  nu ook mee aan tafel om voor Syrië een oplossing te bedenken?

Geen enkel probleem kan opgelost worden met wapens.  Wij moeten een wereld beginnen zonder wapens, geweldloos en in vrede. Voor Syrië vragen de Nobelprijswinnaars het recht om over  zijn eigen land en volk te mogen beschikken, geheel volgens de internationale regels. Het is een soeverein land. Er werden ook  sterke getuigenissen gegeven van families waarvan  familielieden door rebellen waren vermoord en die nu zonder enige haat ten volle de mussalaha, de verzoening steunen.

De Syrische crisis wordt in de media al te gemakkelijk afgedaan als een onontwarbaar kluwen, een octopus. Dat is het in zekere zin ook. Toch wordt hiermee al te eenvoudig  verdoezeld dat het westen en zijn bondgenoten (vooral Israël) vanaf het begin dit land wilden ontwrichten en overheersen. Daarom riepen ze meteen al luid dat de president moest vertrekken en ze zijn de druk blijven opvoeren. Welnu, hoe kun  je de schijn blijven geven dat je als buitenlandse heersers een land de vrede wilt geven als je met alle middelen de wettige regering en de president wilt omverwerpen, terwijl zij de garantie zijn voor deze lekenstaat met een behoorlijke welvaart, een sociale harmonie en een religieuze verdraagzaamheid? Hiermee sluit je tevens alle mogelijkheid tot dialoog uit. Hoe kun je zelf een rebellenregering in het buitenland gaan vormen, ondertussen het moorden en verwoesten aanmoedigen en zeggen dat je het land en de bevolking komt helpen? En een tweede duidelijk teken van tegenspraak is de drukte van het westen over chemische wapens. In volle verkiezingsstrijd riep Obama uit dat het gebruik van chemische wapens in Syrië een “rode lijn” was. Hij wilde Bush na-apen die Irak 24 uur tijd gaf om zijn massavernietigingswapens (die ze niet hadden) te ontmantelen. Daarna konden ze zonder probleem Irak binnen vallen onder het motto “vrijheid voor Irak” (met 1 miljoen doden en 5 miljoen vluchtelingen!). Vooral Israël, Frankrijk en Engeland bleven maar dreigen met een militaire interventie omwille van de chemische wapens. En nu openbaart plots een officiële stem uit Europa, Carla del Ponte, dat er sterke aanwijzingen zijn, op grond van een onafhankelijk onderzoe, dat chemische wapens (sarin, zenuwgas) gebruikt zijn door de rebellen en niet door het leger! De zusters van St. Jozef van het ziekenhuis St. Louis in Aleppo wisten dit al maanden geleden. De beschuldiging van het gebruik van chemische wapens was een vals voorwendsel om te kunnen ingrijpen. Het door het westen zelf opgezet bedrog valt nu als een kaartenhuisje in elkaar.  Ondertussen zijn Amerika en Rusland zogezegd  akkoord om een politieke oplossing te zoeken, maar in feite blijft het westen met zijn bondgenoten de terreur en de verdere ontwrichting van het land onverminderd nastreven.

Syrië is voor een groot deel ontwricht, de infrastructuur met vele scholen (minstens 3000) en ziekenhuizen zijn verwoest, duizenden fabrieken zijn geplunderd, de voedselprijzen zijn verveelvoudigd, er is gebrek aan brandstof, op vele plaatsen is er geen elektriciteit  en zelfs geen water. Ongeveer 7 miljoen mensen leven in grote nood. Er zijn 5 miljoen vluchtelingen in Syrië zelf, 1,5 miljoen buiten Syrië. Van verschillende zijden krijgen we dringende vragen om te bidden voor de vrede in Syrië en in de wereld. Daarom hebben we zondag na het avondeten onmiddellijk in de refter de gebedsdienst van de byzantijnse ritus voor een land in oorlog gebeden. Het is een intense dienst  met aangepaste lezingen, gezangen en gebeden. We hebben deze dienst ook volgende avonden herhaald. De bisschop van Antwerpen heeft voor het voorbije weekend een brief geschreven met de vraag in alle parochies van zijn bisdom bijzonder te bidden voor de vrede in Syrië. Ik geloof niet dat er menselijk of politiek voor  deze wereld-dreiging een oplossing is. We zullen creatief moeten zijn zoals de Fransen die nu als één volk opstaan voor het leven en tegen hen die het huwelijk en de fundamenten van de samenleving willen aantasten. We zouden zo iets als een Syrische en universele gebedsactie moeten  kunnen organiseren, samen met alle mensen van goede wil,  b.v  op voorspraak van Onze Lieve Vrouw. Het zou niet de eerste keer zijn dat hierdoor de loop van de geschiedenis ingrijpend werd veranderd. Laat ons bidden:

“Heer Jezus Christus, Zoon van de Vader, zend nu uw Geest over de aarde,                laat de heilige Geest wonen in de harten van alle volkeren, opdat zij bewaard mogen blijven voor verwording, rampen en oorlog. Moge de Vrouwe  van alle volkeren onze voorspreekster zijn. Amen.”

10-05-2013 om 09:11 geschreven door Gust Adriaensen

VIERDE BIJBELDAG 25 mei 2013

In ‘De Mantel’ Markt 8 2470 Retie

Welkom vanaf 9:30, aanvang 10:00, sluiting 16:30

Onderricht door Chanan van Es

Shalom!

We zijn dankbaar, dat wij u mogen uitnodigen voor de vierde Bijbeldag.

Voor velen inmiddels een bekend en prachtig concept, voor u misschien iets nieuws.

THEMA:

WAT PINKSTEREN HEEFT TEWEEGGEBRACHT

U reist als het ware mee met de apostelen,

die de getuigen van Yeshua Ha-Mashiach  moesten zijn,

te beginnen in Jeruzalem, en in Judea en Samaria,

tot het uiterste van het land.

Chanan van Es, een Jood die gelooft in Yeshua, de Zoon van G”d, zal op deze dag met u Bijbellezen en u meenemen op een ontdekkingstocht, zodat u kunt genieten van de prachtige vergezichten en diepe inzichten die de Heilige Schrift in zich bergt.

Wat is dat geweest, de uitstorting van de Heilige Geest in Jeruzalem (Hand. 2)? Waarom ontvingen de gelovigen in  Samaria de Heilige Geest (Hand. 8)?  Wat gebeurde er toen Cornelius in Caesarea aan de Middellandse Zee tot geloof kwam (Hand. 10)? Waarom was er spoedoverleg van de apostelen (Hand. 15)? Hoe kwam Lydia de Purperverkoopster tot geloof (Hand. 16)? Waarom vroeg Paulus aan de gelovigen in Efeze: “Hebben jullie de Heilige Geest ontvangen, toen jullie tot geloof kwamen?” (Hand. 19)?

Kom, ga mee op deze reis door Handelingen en door de tijd van de apostelen. Zie, hoe trouw en machtig de verrezen en opgevaren Heer, Yeshua Ha-Mashiach, werkt vanuit de hemel!

Er worden prachtige Joodse liederen gezongen, we bidden samen, u hebt ook ruim gelegenheid om vragen te stellen. Tijdens de middagpauze wordt u getrakteerd op een echte Israëlische lunch!

Deelname is kosteloos. Wel zal er een collecte worden gehouden om het werk van ‘Beth-Ezra Bible-Experience’ te steunen. Vooral wordt daarbij uw gebed gevraagd: dat er meer en meer ruimte mag zijn voor het lezen en ervaren van de Bijbel.

Laat u alstublieft vóór 22 mei weten of u van plan bent om deel te nemen aan deze Bijbeldag.  We hebben graag een indicatie van het aantal deelnemers.

U mag mailen of bellen naar:

             Chanan en Yahli van Es, jochanan@live.be, 014-707226 of 0499-606565

09-05-2013 om 11:28 geschreven door Gust Adriaensen

07-05-2013 om 08:41 geschreven door Gust Adriaensen

Zaterdag 27 april – vrijdag 3 mei 2013

In de byzantijnse ritus wordt in deze vijfde paaszondag de Samaritaanse herdacht en haar gesprek met Jezus bij de put van Jakob. Daar abouna Georges inmiddels vernomen heeft dat ik onverwacht toch niet naar België vertrokken ben, is hij uit veiligheid ook niet gekomen en heb ik de Latijnse eucharistie gevierd, weliswaar met vele byzantijnse elementen, gebeden en gezangen zoals gewoonlijk. Vermeldenswaard is wel dat de biecht voor de eucharistieviering hier een heel gewoon gebruik is. Men gaat naar de priester op het sanctuarium, dat enigszins afgesloten is van het schip van de kerk. En omdat volwassenen dat doen, doen de kinderen dit eveneens. Dit gebeurt regelmatig maar vooral op zondag.

 De kinderen, die hier opgevangen worden, gaan al maanden niet naar de school, omwille van de oorlog. De directrice heeft alle nodige boeken en materiaal meegegeven en alles wordt hier gegeven. Ook voor de ontspanning wordt gezorgd. Muziek, zang en dans komen ze zeker niet te kort. Dat doen ze alle dagen en in iedere eucharistie zingen ze  een nieuw liedje. Zowat iedereen is ingeschakeld om een tijd voor de kinderen te zorgen. Vandaag,  zondag,  en de volgende dagen moeten ze evenwel examen doen en de school zorgt voor hun veiligheid. Ze komen telkens heel tevreden terug.

De zon schijnt overdag als in de zomer maar ’s avonds en ’s nachts is het nog koud en in de gebouwen zal het nog lang koud blijven. Wel is er door de zonne-energie veel warm water voor de douches en hoeft er niet afgesproken te worden.  En de was die in de voormiddag wordt opgehangen is even daarna al droog! En in de binnentuin groeien de groenten weelderig, waar ook flink van gegeten wordt.

Werk is er nog genoeg. Voor de twee grote iconen hebben we nog even uitstel gekregen maar ze zijn nu ongeveer klaar. Aan de kleine icoontjes wordt nog hard gewerkt, alsook aan de kruiden. Aan de afgebrande kamer en gang wordt de laatste hand gelegd. De verantwoordelijke voor de ‘kleine’ (?) binnentuin (30/40 m) vraagt af  en toe hulp. De dagelijkse groenten komen veelal al van deze tuin. Er moet natuurlijk ondertussen ook voor het dagelijkse eten gezorgd worden en voor het onderhoud en poetsen. En in de namiddag gaan de theologielessen voor de fraters gewoon door.

Op het terrein van ongeveer 40 hectaren zijn wij uit veiligheid praktisch niet meer geweest, al is het omheind.  Wel hebben soennieten van het dorp daar tot heden over gewaakt en het nodige werk gedaan opdat het niet terug een woestijn zou worden. Nu gaan er drie mannen zich intens voor inzetten, twee van binnen en een soenniet van het dorp. Ze hebben grootste plannen. Het terrein biedt mogelijkheid voor het kweken van  vele groenten en kruiden. Er zijn honderden bomen van olijven, amandelen en abrikozen.  Verder kersen, granaatappels, vijgen, appelen, peren. Er is een wijngaard voorzien en nog enkele speciale bomen (zoals een soort frambozen en dergelijke). Verder is er een aardappelveld en er zijn graanvelden. De drie mannen beseffen goed dat ze met deze tuin het hele dorp al flink kunnen voorzien. Er moet wel iedere dag voor bevloeiing gezorgd worden. En alle groenten en vruchten moeten natuurlijk geoogst worden en dan nog verwerkt.

In de oorlog tegen Syrië lijkt er niet veel ten goede te veranderen. Onze man in Damascus meldt dat steeds meer families moeite hebben om te overleven. Bovendien is in vele families iemand gekidnapt, vermoord of omgekomen. Voedingswaren en brandstof worden steeds duurder. Syrië bracht vroeger 20 % meer voort dan het zelf nodig had. Niet alleen voeding maar ook het vervoer en zelfs de medicamenten (die hier zelf gemaakt werden) waren zeer goedkoop. School, onderwijs tot universiteit toe en ziekenhuis waren gratis. Nu zijn de levensaders afgesneden, welbewust  vernield. En de georganiseerde ontwrichting gaat gewoon door. Iedere dag zijn er aanslagen. Dinsdag werd een aanslag gepleegd op de eerste minister, maar de daders hadden zich van wagen vergist en hebben bodyguards gedood. Het welvarende land met een vredelievend samenleven van alle volkeren en godsdiensten  is door het westen en zijn bondgenoten grondig ontwricht. Zovele gelukkige gezinnen zijn  gebroken. De tijd dat wij hier  in het dorp en elders vrij rondliepen en te gast waren zowel bij moslimgezinnen als bij christelijke gezinnen en volop genoten van hun gastvrijheid en hartelijkheid, lijkt een eeuwigheid geleden. We hebben verschillende ziekenhuizen bezocht toen een medebroeder en een medezuster dienden opgenomen te worden. In Yabroed werden we door de directeur op zijn bureau  uitgenodigd om een tas thee te komen drinken, terwijl voortdurend medisch personeel binnen en buiten liep. Hij was hoofd van 11 ziekenhuizen en vertelde welke plannen hij had. Dit vredelievend en hartelijk samenleven  lijkt allemaal voorgoed voorbij.

Syrië is een belangrijk bolwerk dat als vrije lekenstaat tot heden stand gehouden heeft tegen de westerse wereldoverheersing én tegelijk tegen de islamdictatuur. Als het westen en zijn Arabische bondgenoten met behulp van de fanatieke islam dit land helemaal in hun greep kunnen krijgen zal dit een geweldige machtsontplooiing betekenen voor het westen en een hel voor de Syrische bevolking, zoals dit het geval was voor Irak, Afghanistan, Pakistan, Libië en zo vele andere landen. Altijd met dezelfde leugens en dezelfde methoden: om de bevolking naar de democratie en de vrijheid te brengen! Als Syrië valt kan de oorlog zich als een olievlek verspreiden over Iran, Rusland en zelfs China. Amerika, Israël en Europa zullen vermoed ik dan niet lang van hun overwinning genieten. Hun oorlog zullen ze als een boemerang terug krijgen. En waarom wordt het hier nu erger en erger?  We kunnen alleen maar gissen. Het westen en zijn bondgenoten merken dat ze Syrië niet zo gemakkelijk in hun macht krijgen als ze voorzien hadden en nu zetten ze al hun resterende middelen in. Ondertussen groeit evenwel in verschillende landen het verzet tegen de oorlogsplannen van hun eigen regeringen. Als zij ophouden met oorlog voeren tegen Syrië is er vrede en kan het herstel van het land beginnen.

Op donderdag twee mei hield de Belgische senaat een uitgebreide discussie over de vluchtelingen in en buiten Syrië. Dat België de vluchtelingen wil helpen is op zich lofwaardig. In het verslag van de toespraken lees ik hoe verschrikkelijk het regime van Assad wel is, zijn eigen volk met chemische wapens bedreigt (terwijl het in werkelijkheid chemische wapens van Turkije zijn die door de rebellen gebruikt zijn om de regering te beschuldigen!) en welke belangen Rusland en China hebben en dus “het regime” niet mogen blijven steunen. Ik lees niet één woord over de grote aanstoker van deze oorlog: de VS en de belangen die zij hier hebben. Wat een verblinding. Als uw kamer onder water staat omdat ge de waterkraan hebt laten open staan, draai dan eerst de kraan dicht en begint daarna met de opruim! Inmiddels geeft Tayyar.org op deze zelfde dag een uitgebreid artikel over ‘de Judaskus van het Westen aan de christenen van het Oosten’

Wij blijven bidden, ijveren en hopen dat Syrië zal stand houden tot heil van gans de wereld. Wij zijn aan geen enkele regering of president gebonden maar wensen wel de stabiliteit van het land hersteld te zien. En we laten de hervormingen aan het volk zelf over. Was dat niet de  betekenis van “democratie”?

03-05-2013 om 09:32 geschreven door Gust Adriaensen

02-05-2013 om 09:31 geschreven door Gust Adriaensen

01-05-2013 om 14:30 geschreven door Gust Adriaensen

29-04-2013 om 14:51 geschreven door Gust Adriaensen

28-04-2013 om 17:27 geschreven door Gust Adriaensen

Donderdag 25 – zaterdag  27 april 2013

Op feestelijke wijze hebben we ’s middags de eucharistie gevierd van de heilige Marcus, die zowel in oost als west vandaag wordt herdacht. Ik krijg links en rechts nog enkele extra felicitaties omdat ik hier gebleven  ben en zelfs de baby Fadia schijnt tevreden te zijn. Anderzijds vind ik het ook wel erg jammer. Onze zwaar gewapende geburen worden echter  bijzonder zenuwachtig omdat verwacht wordt dat het leger ook hier stilaan gaat beginnen met een tegenaanval. En dat zijn erg gevaarlijke momenten waarop onze buren tot alles in staat zijn, zoals een kat die in het nauw gedreven wordt. Het zou er erg aan toe kunnen gaan. Daarom ben ik ook blij dat ik bij de gemeenschap kan blijven. Dit is geen geschikt ogenblik om de gemeenschap te verlaten, zoals ik gehoopt had.

En dan een de stem van een roepende in de woestijn. Ons interview werd blijkbaar op vrijdag niet uitgezonden. Aan hen die bij de VRT navraag deden werd geantwoord dat de lijn onzuiver was en dat ik daarna niet meer te bereiken was. Dit is in zoverre waar dat ik hen niet duidelijk verstond, maar een dame aan de andere kant zei echter dat ze mij goed verstonden. Vermits ik van plan was donderdagmorgen te vertrekken heb ik inderdaad gezegd dat ik donderdag en vrijdag niet meer te bereiken was. Toch, denk ik, is er een verschil tussen hetgeen de VRT wil brengen en de werkelijkheid hier.

Op 29 mei is Rudy Vranckx met zijn ploeg van Canvas in de abdij van Postel neergestreken voor een interview met mij. Een hele namiddag lang. Na een inleidende wandeling zaten we op een bank tegen de mini-sequoia midden op het grasplein van de binnenkoer, omgeven door de statige beiaardtoren, de bibliotheekvleugel, de oude brouwerij, de colonnade van het kontaktcentrum en de prelatuur. Ze hebben best prachtige beelden kunnen maken. De vragen kwamen telkens vanuit een dubbele (onuitgesproken) overtuiging: dat binnenkort  “het dictatoriaal regime” zou vallen en dat dit ook het beste zou zijn. Ik was het daarmee helemaal niet eens. De laatste vraag was dan ook: “En als ge u nu eens vergist?” De uitzending was voorzien voor het najaar. Ik heb daar echter niets meer van gehoord. Indien regering en president gevallen waren, dan had onze gediplomeerde oorlogsjournalist met deze Canvas-uitzending mij natuurlijk flink in mijn hemd kunnen zetten. Het is echter anders gelopen en die uitzending zit nog in hun kast, of in de vuilbak? Jammer.

Het Syrische volk, het leger, de regering en de functie van president hebben hervormingen nodig, zoals ze zelf ook willen: er is al een nieuwe constitutie waardoor de president niet meer van de Baathpartij moet komen en er is een nieuw parlement met een meer partijen stelsel. En er zullen nog hervormingen komen. Maar moet dit door gewapende bendes, door het buitenland gesteund, beslist worden? Of door het Westen en de golfstaten? Komt dit niet aan het volk zelf toe? Moet daarvoor een land ontwricht worden? De meerderheid van de bevolking staat steeds meer achter de president, die op dit ogenblik de beste garantie is voor het behoud van deze lekenstaat met gelijkheid voor alle geloofsgroepen en etnische groepen. Dit land is/was trouwens het enige bolwerk in het Midden Oosten tegen de islamdictatuur. Het heeft  ook het westers imperialisme kunnen buiten houden. Als dit land helemaal ontwricht wordt, zoals buitenlandse machthebbers willen,  komt ook hier een chaos, een hel,  zoals in Irak, Libië en zovele andere landen. In het niet uitgezonden interview heb ik verteld hoe mijn eerste komst in Syrië vanuit een wantrouwen (een moslimland, geen vrije meningsuiting, een dictatuur…?) een echte cultuurschok geweest is, waarbij ik tot mijn grote verrassing vrij kon genieten van de gastvrijheid, hartelijkheid en onderlinge vrede zowel in moslimgezinnen als in christelijke gezinnen. Ik maakte eens een lange wandeling in de woestijn, werd door een herder in tulband uitgenodigd.  Hij sprokkelde wat takjes, maakte een vuur en met een moortje aan een stok zorgde hij voor thee. Hij nam een deken van de rug van de ezel en legde  die op de grond voor mij. Zelf ging hij er naast zitten. Als twee ‘wildvreemden’ dronken wij thee alsof we al jaren vrienden waren.  En het enige dat ik met moeite kon zeggen was: abouna min Belgika, ik ben een priester uit België. Ik heb nog een foto van die man met tulband en naast hem het deken (omdat ik aan die ezel niet kon vragen een foto van ons beiden te maken). Dat was dat zogezegde dictatoriaal moslimland van voor de oorlog. Dat was de ziel van het volk. Als ik nu één voet hier buiten zet is mijn leven in gevaar.

Ondertussen weten de meesten stilaan wel dat het uitmoorden van de bevolking, de verwoesting van het land en de gruwelijke aanslagen het werk zijn van gewapende bendes, door het buitenland gesteund om dit onafhankelijke en welvarende land in handen te krijgen.  Helaas blijven sommigen nog spreken over brave betogers en vreedzame protesten als over  kabouters in fantasieland. Een van hen is de zelfverklaarde midden oosten specialiste mevrouw Brigitte Herremans die dan nog spreekt in naam van Broederlijk Delen en Pax Christi. De verwarring in kerkelijke middens lijkt wel compleet.  En op de gastblog van IKVPaxChristi wordt openblijk gepleit voor het bewapenen van de rebellen en het geven zelfs van afweergeschut. Hoe komen deze mevrouw en deze kerkelijke organisaties er toe om de noodkreten van onze patriarchen en bisschoppen niet alleen niet te steunen maar daarbij nog dergelijke oorlogsretoriek te verspreiden? En deze mevrouw is, jawel, gastspreekster tijdens een avond over Syrië in het Theologisch en  Pastoraal Centrum van Antwerpen op 8 mei. Inmiddels zijn de meerderheid van de slachtoffers van deze oorlog soldaten en veiligheidsmensen,  worden christenen verder uitgemoord, kerken vernield, bisschoppen en priesters gekidnapt …en kan het leger maar met moeite een deel van de bevolking beschermen. En Pax Christi komt zeggen: nog meer wapens aan die terroristen. Onbegrijpelijk en vooral onaanvaardbaar.

28-04-2013 om 10:54 geschreven door Gust Adriaensen

27-04-2013 om 08:07 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 19 – donderdag 25 april 2013

Er wordt hard gewerkt om enkele kleine icoontjes klaar te krijgen. Aan de houten plaatjes wordt een kunstige vorm gegeven en ze worden met overvloedig goud versierd. Alles gebeurt boven in de zaal boven de kerk. De kinderen hebben ondertussen enkele matrassen aangesleept waarop ze hun zenuwen kunnen botvieren. Ik begrijp niet hoe de zusters rustig kunnen  doorwerken terwijl zij een oorverdovend lawaai maken.  Maar goed, morgen, zaterdag, mogen de kinderen heel de zaal proper maken waardoor ze een ganse en lange voormiddag zoet zijn. Daarna moet weer dringend gewerkt worden aan de twee grote iconen, die volgende week moeten af zijn: de verrijzenisicoon (1, 30 op 3,66 m) en “het oog dat niet slaapt” (dat 2 meter op 1,6 is).

Deze icoontjes zijn bedoeld om mee te nemen naar België. Inderdaad, als ik veilig weg geraak zal ik de maand juni in België doorbrengen. Ik heb uiteraard vele boodschappen bij voor de gemeenschap. Er is veel nodig. Langs deze icoontjes en kleine religieuze voorwerpen, door de gemeenschap vervaardigd, hopen we enig inkomen te verkrijgen om de nodige inkopen te doen en verdere ondersteuning van mensen in nood.  Toegegeven, we worden  tot heden ook door een behoorlijke groep moslims en christenen  in het dorp gesteund en beschermd, wat uiteraard nog geen volledige bescherming geeft tegen de ultra fanatieke al Nousra, die hier nu flink vertegenwoordigd is.

Zaterdag valt gedurende enkele uren de regen met bakken uit de hemel, wat iedereen verheugt. Als je daarna door het venster naar het terrein kijkt zie je hoe heel de oppervlakte alsook de kleine binnentuin een aanblik van fris groen geeft. Hier in de woestijn regent het maar af en toe en er kan eigenlijk niet genoeg regen vallen. Met de uitdrukking “  sakata matarra” (het regent) hoort ge de regen al kletteren.

Onze man die juist uit Damascus gekomen is en probeert daar wat mensen te helpen, vertelt dat de oorlog tegen Syrië niet alleen fysische en materiele ellende veroorzaakt maar vooral ook morele ontwrichting. Menige families hebben nauwelijks of geen middelen om aan eten te komen. Alles is bovendien veel duurder geworden. Sommigen proberen hier of daar klusjes te doen, velen proberen te  stelen, sommige meisjes gaan hun lichaam verkopen om wat geld voor de familie te hebben. Jongens zien dat sommige leeftijdgenoten een wagen hebben, een geweer en flink betaald worden om het land te helpen ontwrichten en de bekoring is voor hen heel groot om zich bij hen aan te sluiten. Zelfs als de oorlog gedaan is, hoe moeten deze jongeren leren wat rechtvaardigheid, echte liefde en eerlijk leven is? Voor de rebellen zelf hebben vrouwen de plicht om deze strijders aan te moedigen door zo overvloedig mogelijk met hen omgang te hebben. Hoe kunnen deze mannen en vrouwen later nog ooit leren trouw te zijn? En wat met de kinderen waar niemand van weet wie hun vader is? Hier zit duidelijk een satanisch plan achter om het land moreel geheel te ontwrichten. Syrië wordt in het hart getroffen: het gezin.

De vierde paaszondag is hier de zondag van de genezing van de lamme terwijl het in de Latijnse ritus roepingenzondag is. In de eucharistie bidden we vooral voor drie intenties. Vooreerst om steeds meer Jezus als de Goede Herder te leren navolgen, die niet alleen de goede richting aan de schapen wijst, hen voedsel en water geeft maar hen zo liefheeft dat hij er zijn leven voor geeft. Vervolgens bidden we voor roepingen in de Kerk, vooral ook voor priesterroepingen, alsook voor onze eigen priesteropleiding hier. Het hernieuwde directorium van de congregatie van de clerus voor het leven en het ambt van de priesters wijst op de verregaande gevolgen van de secularisatie waardoor de verleiding groot geworden is om alles bij het ‘gewoon menselijke’ te houden, terwijl Jezus ons juist uitnodigt om Hem onverdeeld na te volgen. Dit vraagt een herbeleving van de christelijke eigenheid, die een grote positieve weerslag kan hebben op de nieuwe evangelisatie. Tenslotte bidden we uiteraard voor een duurzame vrede in Syrië en de vele mensen die nu allerlei ellende te verduren hebben.

Nadat we in het atrium het middagmaal genoten hebben, worden er weer sketches gedaan, zogezegd omdat ik ga vetrekken. En ’s avonds gaan ze pannenkoeken bakken.  Omdat er ooit een koffietoestel met een container meegekomen is ga ik, die voorlopig de enige ben die dit apparaat ken, koffie zetten. Voor sommige Syriërs, die gewoon zijn van die dikke drek te drinken, zal het wellicht als water smaken, maar het geeft toch een feestelijke sfeer: gewone koffie  (die al lang over tijd is natuurlijk)  op z’n Europees. Heerlijk. Er is zelfs nog een gelegenheidskoortje dat een concertje brengt. En dan komt er een vervelende dissonant. De elektriciteit was deze avond weer afgesloten. Dat is niet erg, dat zijn we al lang gewoon. Per ongeluk heeft hiermee echter iemand in een kamer een mazoutkacheltje omgestoten. Dat is een rechtopstaand ding met daarboven een vaatje met mazout. Dat vaatje was vol en zo was heel de vloer vol mazout. Dus: wachten tot morgen vroeg wanneer er licht is en dan met man  en macht die kamer ontruimen en poetsen. En zo gebeurde het. Misschien is het een teken dat de oorlogsomstandigheden waarin we nu al veel te lang moeten leven de stress al te zeer verhogen. We weten echter dat onze  moeilijkheden beperkt zijn in vergelijking met de ellende waarin zovelen hier moeten leven en in vergelijking met de vele (9?) miljoen vluchtelingen in Syrië zelf.

Maandag worden twee orthodoxe priesters uit Aleppo ontvoerd: Boulos Yazini en Youhana Ibrahim. Het zijn twee bekende en moedige bisschoppen die met de rebellen gingen onderhandelen voor de vrijlating van hun gekidnapte priesters en daarbij werden ze dus zelf ontvoerd. Een reden om in de eucharistieviering vurig te bidden voor hun vrijlating. Dinsdagavond wordt meegedeeld dat  ze vrij gelaten zijn. Het blijkt echter een leugenachtig bericht te zijn om verwarring te zaaien. Ze zijn niet vrij.

Ondertussen krijg ik van BRT 1 radio een telefoon. Ze willen me interviewen voor de uitzending op vrijdag 11.00 u – 12.00 u. Vermits ik zelf echter niet te bereiken ben op dat ogenblik wordt het interview noodgedwongen vooraf opgenomen, op woensdag middag. De telefoon aan mijn kant was erg onduidelijk terwijl zij mij goed verstonden, zeiden ze. Dus heb ik maar geprobeerd te zeggen wat ik wilde zeggen. Dit heeft een veertigtal minuten  geduurd. Nu afwachten wat ze er uit gaan halen. Ik heb wel gevraagd om zelfs de naam van ons dorp uit veiligheid niet te noemen, wat ze me beloofd hebben.

Enkele bedenkingen. Er wordt blijkbaar een actie gevoerd om geld in te zamelen voor Syrië en de vluchtelingen. Op zich een edel doel. Toch is dit niet het eerste dat moet gebeuren. Voordat  de oorlog tegen Syrië uitbrak zijn er geen Syrische vluchtelingen geweest. Het leven was erg goedkoop (15 Syr. P. voor tien broden en 75 S.P. had ongeveer de waarde één €, wat overigens nu nog zo is in de officiële winkels, maar die zijn nu meestal door gewapende bendes vernield), gratis onderwijs, gratis universiteit, gratis ziekenzorg, Syrië produceerde zelf zijn medicamenten (die men wel moet betalen) waardoor ze veel goedkoper zijn. Er waren nagenoeg geen armen. Ondertussen heeft Turkije 130 fabrieken in Aleppo ontmanteld en alles gestolen waardoor 130.000 gezinnen plots zonder inkomen zijn. En 1, 5 miljoen vluchtelingen die nergens terecht konden werden hier opgevangen én onderhouden…Als het westen en zijn bondgenoten ophouden allerhande gewapende bendes te steunen, is het hier morgen vrede en kunnen ze  het land dat ze verwoest hebben mee helpen opbouwen. Mensen die nog een huis hebben, al of niet verwoest, kunnen dan veilig terug en de regering zal hen  helpen bij de heropbouw.

25-04-2013 om 23:15 geschreven door Gust Adriaensen

Zouden er bij de door Femenactivistes met graagte gedemonstreerde borsten ook PIP-borsten behoren? Of worden die weggeselecteerd door de strenge keuring waaraan de lijven van de would-be activistes onderworpen worden?

Hoe dan ook, een en ander maakt duidelijk dat Femen een hoogstmerkwaardige opvatting over feminisme heeft en zich meer en meer manifesteert als een groepje exhibitionistes die het meer te doen is om hun blote fraaie body dan om de boodschap die ze op hun lijf schilderen. Want die leest geen kat, laat staan een kater.

25-04-2013 om 20:59 geschreven door Gust Adriaensen

24-04-2013 om 19:22 geschreven door Gust Adriaensen

24-04-2013 om 18:23 geschreven door Gust Adriaensen

24-04-2013 om 17:21 geschreven door Gust Adriaensen

De heer Pinxten is professor in de antropologie aan de Gentse universiteit en in een krantenartikel laat ook hij zijn licht schijnen over de steeds vaker opduikende bewijzen van wetenschappelijke fraude.

Zijn stelling is dat meer controle op de onderzoekers het fraudeprobleem niet zal oplossen. In de eerste plaats moet er een intense dialoog tussen beleidsmensen en onderzoekers opgestart worden over de aard van het onderzoek.

Dat is een waardevolle benadering maar in Pinxtens  exposee zijn enkele heel merkwaardige dingen te vinden.

Hij laat namelijk  uitschijnen dat onderzoeksfraude niet zo erg is als onderwerp en resultaat 'niet echt een onontwijkbare impact op de hele maatschappij' hebben. Zoals, aldus Pinxten, de sociale psychologie. En misschien hoort dan ook wel de antropologie in die categorie thuis. Andere koek is natuurlijk, nog volgens Pinxten, wanneer het (frauduleuze) onderzoek, de economie betreft.

Dat is natuurlijk een zeer discutabele en voor elke intellectueel en onderzoeker met enig zelfrespect, onacceptabele waardebeoordeling. Bovendien holt Pinxten op die manier zijn eigen bekommernis om het vrije, onafhankelijke onderzoek dat 'niet ondergeschikt gemaakt wordt aan de economie', uit.

24-04-2013 om 08:45 geschreven door Gust Adriaensen

Dit landschap lijst ik in:

gras en bloemen
een weelderig palet
daarbovenuit de jonge struiken
en de sombere bomen
hoog in de lijst
zweeft een wolk
het blauw voorbij

wees niet gehaast
neem nog wat tijd

op de rand van bos en wei
staat wellicht een ree
aandachtig
of een vlucht duiven
zwenkt de omlijsting binnen
verdwijnt naar het zuiden...

Is daarmee het schilderij compleet?

niet dat ik het zeker weet
maar het is nu zo intens van mij
dat ik het volmaakt tevree
opberg in de galerij
van mijn geheugen.